zaterdag 3 maart 2012

Guus en ik zijn vanochtend lekker thuis en de rest is boodschappen aan het doen. We badderen samen, puzzelen samen en Guus speelt stiekem op de gitaar van Teun nu hij er niet is. Als de rest thuis komt drinken we wat en nemen we wat lekkers en daarna, Teun is al bijna niet meer te houden, gaan ze allemaal naar de Intertoys. Teun mocht een Ninjago-strijder uitzoeken, belofte maakt schuld. Ze zijn nog niet weg of er wordt geklopt en de mama van Nadine met Nadine staan voor de deur. Johan had mijn zus en mij gisteren zien stuntelen met de ebooks, dus daar staat ze dan een usb-stick in de hand met daarop heel veel ebooks. Ze komt binnen en zet het een eigenlijk met een druk op de knop op de ipad. Ik ben zo blij en vind dit zo'n mooi gebaar van naastenliefde, ongelofelijk. Als Puck thuis komt loop ik haar al enthousiast tegemoet en vertel haar het verhaal. Er staan ook boeken van Pietje Bell tussen en die kan zij ook lezen vanaf de ipad. Geweldig. We gaan lunchen en na de lunch ga ik lekker met Puck op de bank liggen en we lezen beiden een boek, zij een boek van de bieb en ik een boek op de ipad, het leven van Maxima. Lekker onder een dekentje tot rust komen, want ik ben na mijn weinige slaap moe :( Als we heerlijk aan het lezen zijn en de jongens lekker buiten zijn wordt er geklopt. Nicole, Ralph en Vivian zijn er. Gezellig. De kinderen vinden elkaar snel en spelen lekker met elkaar en wij gaan een gebakkie van Nagtegaal verorberen mmmmmmmmmm.... Henry had ook al multivlaai meegenomen, dus met de calorieën zit het vandaag gelukkig wel snor. We hebben het over enneagramtyperingen. Ik ben type 6, de loyalist. Een toegewijd op zekerheid georiënteerd typetje, dat ben ik. Ik ben een harde werker, ik ben betrouwbaar en ik ben verantwoordelijk en heb een levendige verbeelding (kan soms ook heel erg overdrijven en doorgaan als ik iets visualiseer:))Bij gevaar dan mijd ik het of ik ga er recht op af. Een mooi voorbeeld deed zich voor in ons huis op de Hezer Enghweg in Den Dolder. Ik was een nacht alleen. Manlief zou niet thuiskomen. In die nacht hoorde ik dat er aan de voordeur gerommeld werd. Ik lag in bed en een innerlijke woest maakte zich van me meester. Niemand zou mijn huis op dat moment inkomen, onmogelijk, daar ging ik wel even in mijn eentje wat aan doen! Dus ik  snel een knuppel gepakt, de trap afgeslopen en daar stond ik dan om de hoek van de trap en er stond echt iemand aan de deur. Ik was doodsbang, maar ik dacht als hij binnenkomt dan is ie van mij, ik sla hem tot moes. Mijn hart sloeg op dat moment denk ik wel 200 slagen per minuut en ik hoorde mijn hart zelfs nog harder dan het rommelen aan de deur. De stappen naderden de trap en ik haalde uit met vol vermogen, met alle kracht die ik in me had, boemmmmm  mis.......... en daar stond manlief in het donker, geschrokken, verbaasd en verward. Hij vroeg me wat ik in hemelsnaam van plan wast te doen. Ik kon niets meer uitleggen, dikke stresstranen waren het gevolg, maar ik had gehandeld en wilde een mogelijk gevaar direct trotseren. Ik had wat over mezelf geleerd. Hysterische actie als ik er op terugkijk, want bellen naar de politie was een betere optie geweest, maar goed. Ik ben, getuige het voorbeeld, vindingrijk (want de knuppel was eigenlijk een tafelpoot die los in de logeerkamer lag) en ik heb gevoel voor humor, tenminste ik vind ook vaak mijn eigen grappen hilarisch. Ik heb de neiging me vreselijk ongerust te maken. Ik klaag er dan ook vaak steen en been tegen iedereen die het horen wil en de stress die ik ervan ervaar is voor mij dan wel weer de euroloodvrij die mijn motor in vol vermogen zet. Als ik twijfel of het even allemaal niet meer weet, dan wil ik adviezen van anderen krijgen en daar hecht ik veel waarde aan. Mijn hoofdthema's zijn dat ik zowel onafhankelijkheid als steun zoek en zelf graag 'de sterke' wil zijn en mijn grootste basisangst is dat ik zonder steun kom te zitten of afhankelijk word. En dit laatste is waar in deze fase van mijn leven erg confronterend. Door  de twijfelkont die ik ook ben, vrees ik er dus voor om zonder steun te komen zitten en ben ik bang voor een afhankelijke positie. Dit laatste is straks gewoon een feit, in het diepst van mijn ziekte ben ik zo afhankelijk als maar zijn kan. Kortom, in 4 weken probeer ik versneld om te leren gaan met mijn grote levensthema's. Ik moet loslaten en accepteren dat onzekerheid en onveiligheid een onderdeel van mijn leven is, ik moet innerlijk vertrouwen ontwikkelen en ik moet geloven dat het mijn aard is om moedig te zijn en dat ik onder alle omstandigheden capabel kan leven. Geloof, vertrouwen en moed. Dat is nogal wat, dat is nou wat men noemt een stoomcursus! En dan moet ik dat allemaal ook nog zien te combineren met mijn levens anneagramtype 8. Met recht een uitdaging :) Nicole weet hier veel van en ik hou van adviezen en ben een en al oor, ik waardeer haar kennis en wil als een spons alles in me opnemen. 's Avonds eten we soep met brood, Henry en Nicole verzorgen de maaltijd, ik steek niet onder stoelen of banken dat ik het geen koningsmaal vind :), maar ook dit is een gevolg van loslaten, je hebt het niet meer geheel in de hand :) En Henry heeft de goedbedoelde inkopen gedaan. Na het eten spelen de kinderen leuk met elkaar. Ik ben moe en ga op de bank hangen. Als Nicole vertrekt met Ralph en Vivian knuffelen we stevig. De kids gaan naar bed, ik schrijf en ben moe, heel moe, leeg, suf, maar ben vandaag wel verrijkt. Verrijkt met meer visie en verrijkt met veel naastenliefde. Nicole heeft posters achtergelaten van Alpe d'HuZes en deze gaan naar de school van de kinderen en naar mijn werk en ik hoop dat de naastenliefde ook een grote bijdrage gaat leveren aan de strijd die Nicole met de berg aan zal gaan in juni. Vindingrijk als ik ben (en Nicole) zijn er ideeën en deze wil ik graag op school en op het werk kenbaar maken, iedere eurocent is er één en veel van die eurocenten zorgen ervoor dat deze nare ziekte controleerbaar kan worden. Ik geloof in dit doel net zoals ik in mijzelf geloof. Dit doel geeft moed, omdat met mij zovelen deze strijd nu aan het leveren zijn en ik heb vertrouwen, vertrouwen dat over een poos het weer goed met me zal gaan en met mijn gezin en vertrouwen dat we ook het doel gaan halen, in mijn geval genezing en geld binnenhalen voor Alpe d'HuZes. Ik geloof, vertrouw en heb moed.