Moe

Na een onrustige nacht, begint de dag weer redelijk. Niet opgestaan is de dag niet begonnen, dus om half acht worstel ik me uit bed. Ik ben niet fit, moe, misselijk en pijn in mijn heupen. Gewapend met een tucje ga ik naar beneden. En daar zitten mijn kanjers, altijd fijn om die gezichtjes te zien lachen, dat geeft je toch weer kracht. Ik begin met mijn dagelijkse medicijnen en eet een boterhammetje en drink een kopje thee met honing. Kindjes gaan maarschalk, mijn mama komt en ik badder in de olie, heel relaxed. Daarna ga ik even naar buurvrouw Pauline die een kledingverkoop heeft van b.a.g. Ik ga lekker vroeg om de drukte te omzeilen. Heb op internet al wat gekeken, dus ik weet wat ik leuk vind. Het jurkje dat ik voor Puck heb gezien is er niet in haar maat, maar de baseball vesten voor de jongens kunnen besteld worden. Missie geslaagd. Ik drink een theetje, klets wat en ga er weer vandoor. Mijn mama gaat boodschapjes doen voor me en Frits rommelt wat achter het huis. Ik ben echt moe, extreem moe. Berith belt en vraagt of ze langs kan komen, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat het me vandaag te veel is. Volgende week beter, nu RUST, zoals ook is geadviseerd. Vanmiddag hebben de kinderen allemaal speelafspraken staan, tenminste dat is wat ze zelf aangeven. Mijn moeder zal het straks vanzelf ervaren, want natuurlijk gaan we daar niet zomaar vanuit. Dat doen wij vrouwen zeker niet. UPC heeft gisteren laten weten dat ze wederom gaan proberen de on demand functie in ere te herstellen, lukt dat niet dan komt zaterdag een medewerker thuis om het allemaal voor elkaar te krijgen, kosteloos uiteraard! In mijn lichaam zit dennenbomen afvalberg aan chemicaliën, zoals mijn schoonzuster zegt Ali Chemicali, that's me! Mijn huid, mijn nagels, geen haar, allemaal door deze afvalberg. Ook mijn mond, neus, maag en darmen hebben het te verduren, maar we slaan er ons aardig doorheen. Ik zeg iedere dag nog tegen mezelf dat ik een knapperd ben, het geeft me kracht en moed. En weet je, alles gaat ook weer over, want het blijft niet zo, het gaat steeds ietsje beter, tot de volgende TAC kuur zich weer aandient. In mijn terminologie de takkenkuur :) ik prijs me iedere dag een gelukkig mens en ik geniet van de de dingen waarbij normaal misschien zelfs geen oog voor had. Waarom? Omdat de factor tijd bij mij nu even geen issue is. Ik draag geen horloge, hier geen haast en laat me leiden door mijn gevoel. Wat wil ik en wat kan ik en hoe pak ik het aan. Alles voor de innerlijke rust, want hoe meer rust, hoe evenwichtiger ik me voel. Is het evenwicht uit balans -en daar is nunweinig voor nodig- dan ben ik labiel en emotioneel. Dus ik blijf steeds herhalen, het zijn de kleine dingen die het hem doen. Mijn internetinstellingen op mijn laptop zijn nog steeds niet in orde, dus mijn blog schrijf ik op de iPad. Ik krijg nu vakantie horen of ik heel moe was tijdens het schrijven, omdat ik een automatisch woordenboek heb aanstaan, die soms de leukste vervormingen maakt van mijn blinde getyp. Ik weet niet hoe dat uit kan, dus hoop dat als ik het later teruglees nog weet wat ik probeerde te verwoorden. Ik ga zo mijn nagels verzorgen en na de boterham weer eens heerlijk dutten. Vanavond geen meidenavond zonder The Voice Kids. Misschien maar beter ook, want mijn loslaten zorgt voor late slaaptijden, dus ik denk dat Puck vanavond vanzelf instort. Zo niet, dan gewoon even de extra aandacht met de chippies bij mama op de bank, heerlijk. Weer genoeg om naar uit te kijken voor vandaag, we gaan alles weer nemen zoals het komt en ik blijf ervan genieten, want het leven is en blijft een feest!