lichamelijk status: check, spirituele status: check

Gisterenavond laat naar bed gegaan. De lichamelijke status laat slaap niet toe, evenals de spirituele status slaap niet toelaat. Ik ben letterlijk aan het loslaten zegt men in de spirituele wereld. En dat gaat met het grootste gemak van de wereld. Lichamelijke verklaring is dat mijn slijmvliezen in maag en darmen het even zwaar hebben en dus niet functioneren zoals dat normaal gebeurd. Desalnietemin levert iets negatiefs altijd weer iets positiefs op, zo  ook nu: qualitytime aan de keukentafel. Praten over wat er met ons gebeurd en hoe we hier mee om moeten gaan. Hoe moeilijk ik het vind om te zien dat het lijkt of manlief zijn ogen sluit voor de situatie en zo graag wil vasthouden aan normaal. Het is echter vanaf nu niet meer normaal, en wat is überhaupt normaal? Manlief vind het zo onwerkelijk en zo oneerlijk, hij weet niet wat en hoe hij een rol moet innemen in de situatie. Dit staat zo ver van hem af en tegelijk is het zo verdomde dichtbij. Hij worstelt, hij worstelt en komt nog niet boven, daarvoor is meer tijd nodig. Hij moet accepteren en dat is moeilijk. Accepteren en bepalen waar nu de prioriteiten komen te liggen. Ik houd van voorbeelden, dat maakt de situatie tastbaarder, dus ik noem ik onze Pim, de cavia. Vrijdag zou Pim een schoon kooitje krijgen, echter vrijdag is het er niet van gekomen. De praktische oplossing was voor manlief Pim verplaatsen naar de schuur. Pim kreeg ook daar gewoon eten, hij werd verzorgd en het daadwerkelijke probleem van de vieze kooi en de vieze lucht was uit huis verdwenen. Echter, de onzichtbaarheid en afwezigheid van Pim zorgt niet voor de oplossing van het probleem, het verschonen van het kooitje! En zo geldt het in feite ook met problemen van alledag, klein en groot. Het ontkennen is het tijdelijk parkeren of handzaam maken van de situatie, maar daarmee los je niets op. Het erkennen van een probleem of situatie is stap 1 en vervolgens er naar eigen behoren naar proberen te handelen is stap 2. En dat laatste is voor iedereen anders, voorwaarde is en moet zijn dat de handelwijze bij je past. Hierin moet en kun je geen rol spelen, hierin moet je vooral heel dicht bij je zelf blijven staan. Hulp hierbij durven vragen en of toelaten zou al een hele beweging kunnen zijn, maar ook dat is veel moeilijker dan het lijkt. Het geeft in ieder geval genoeg stof tot nadenken en dat is wat we samen moeten doen: nadenken, handelen, communiceren, overleggen en er zijn voor elkaar. Ik praat over mijn angsten en over het feit dat ik een totaal ander mens ben, noodgedwongen. Dat ik iedere dag blij ben met die kleine dingen, die ik altijd voor lief nam. Eerlijk gezegd ben ik niet in staat om meer te doen op een dag dan dat ik nu doe. Ik wil zo graag, maar ik kan niet en dat is een heel rare gewaarwording. Het voelt als falen. Ik weet dat ik eigenlijk al best veel doe en kan, maar het is maar een fractie van wat ik ooit deed. Er bestaat geen goed en fout nu, maar het voelt als falen, omdat je altijd net een beetje meer van jezelf hebt gevraagd dan dat je eigenlijk aankon. En dat laatste moet ik nu niet willen, ik moet mijn grenzen respecteren en leren doseren. Het leven is mooi, maar het valt niet mee en het komt niet vanzelf. Daarom waardeer ik het denk ik nu zozeer. Ik waardeer alles wat me overkomt en wat ik op een dag meemaak. Ik geniet van alle kleine momenten en eigenlijk ben ik gewoon gelukkig. Geluk is mooi, geluk is prachtig en geluk is eigenlijk gewoon heel klein, groot hoeft het niet te zijn. In feite is de wereld waar het echt om gaat ook maar heel klein, alleen we maken met elkaar dingen vaak zo groot. Dat uitvergroten doen we om te relativeren en te verwerken, zodat onze kleine wereld in tact kan blijven. We gaan laat slapen en kijken in ben nog eerst een serie van Friends en we lachen, we lachen om Rachel en Ross en we zijn gewoon gelukkig. De nacht is een hele lange waar geen eind aan komt. Ik borrel en maak geluiden waar je naar van wordt. Guus blijft hoesten en kan niet slapen en uiteindelijk ligt Guus met matras en al op onze kamer. Dan is het al 3 uur. Ik blijf borrelen, maar uiteindelijk overwint de vermoeidheid en is er rust in huize Schreur tot half zeven en dan begint de dag in een oase van rust. Henry heeft de wekker eerder gezet, hij gaat er direct uit. Hij weet zonder morren en met plezier Guus in gang te zetten, zo ook Teun en Puck. Het loopt als nooit tevoren en ik sluit aan, doe eigenlijk niets en zit trots te zijn, heel trots en er stromen traantjes van geluk over mijn wangen. Dit is het mooiste cadeau van de dag, de kers op de taart en ik voel een enorme rust over me heen komen. Ik krijg een heerlijke kop thee en een croissant, neem mijn pillen in, schrijf wat op mijn blog en ga nog even liggen nu ze allemaal weg zijn, genieten van dit begin en genieten van de rust. Ik ben een gelukkige knapperd.