paleontoloog Teun

Paleontoloog Teun  met mammoetbot

Dino-feest 31 maart 2012
De kleine grote mannen voor de Triceratops

Het was leuk

Marjon en ik maken er een mooie en rustige dag van. Marjon zorgt dat mijn iBooks weer op mijn iPad staan en ook doet ineens mijn internet het weer op de laptop, Marjon de wizkid:) Zo ging dat op het werk ook altijd, bij mij lopen printers, faxen, computers altijd op hol, deden raar of er was iets mee. Natuurlijk ook mijn onkunde, maar ook daar wist Marjon dat vaak op te lossen. Alles loopt weer thuis. We kletsen gezellig en ik voel me goed, alle lichamelijke klachten zijn in control als ik mijn rust neem. Ik dut nog lekker op de bank en er heerst een heerlijke rust in huis. Als ik wakker wordt drinken we gezellig wat en rommel ik wat in de keuken. Ik heb geen benul van tijd, maar begin vast aan de maaltijd, pasta met spekjes en kip, italiaanse groenten en boursin quisine. Een salade erbij en we zitten vroeg aan tafel en praten over vrouwenwijsheden en de verschillen tussen mannen en vrouwen. Een onderwerp waar je nooit over uitgesproken kunt raken. Buurvrouw Pauline komt even kijken of de mannen al terug zijn van het feest, maar nog niet. Ze loopt nog niet weg of ik zie het blonde blije koppie van Teun. Ze gaan nog even iedereen naar huis brengen, maar ze zijn er weer en ik zie blije gezichten. Als Henry en Teun binnenkomen vraag ik hoe het was en het was LEUK. Een enorm mammoetbot heeft hij opgegraven en ze zijn ook wezen eten bij Mc Donalds. Hij heeft genoten en rode wangen van opwinding en vermoeidheid. We kijken direct de foto's op de laptop en we zien de kleine grote mannen bij de dino's en het is de kroon op deze dag. Ik ben gelukkig en tevreden en ik ervaar deze dag dan ook als een mooie, fijne en goede dag. Teun speelt nog even thuis met vriend Nick, natuurlijk met de net ontvangen kado's en ook chrisje komt nog even spelen. Ze hebben zo'n schik met elkaar de kinderen. En wij tafelen na, met koffie en chocolade en praten over de wending van het leven en we voelen ons met elkaar verbonden. Als Floor, Chrisje en Nick komt ophalen ligt iedereen in een deuk, wellicht vanwege het natuurlijk gezag en overwicht, dat er zo mooi uitkwam dat toegelachen werd. Het leuke trio vertrekt en Teun is moe en gaat even op de bank liggen. Hij is moe, tevreden en heeft genoten en dat was het doel van de dag. Dankzij manlief en Dries, dus hulde! Marjon vertrekt en we nemen afscheid, wat fijn dat ze er was en ook hier zijn het hem weer de kleine dingen die het doen en ik ben weer dankbaar. Teun gaat lekker slapen en wij kijken samen naar Horrible Bosses. We lachen en we genieten van onze rustige avond. Dit was een mooie dag, een fijne dag, dank je dag!

Loslaten

De voorbereidingen zijn klaar en ik eet wat er van het avondmaal van gisteren over was, heerlijk, zorgt voor extra energie. Daarna ga ik even bij Teun zitten en hij vraagt me hoe zijn feestje zal gaan. Ik vertel hem dat zo al zijn vriendjes zullen komen met kadootjes en dat het met papa en Dries een echte mannendag zal worden. Hij mag de helpende handjes uitkiezen en er zal gezongen worden en hij mag zijn feestmuts op, zodat iedereen kan zien dat hij het feestvarken is. Hij kijkt me lachend aan, zijn pupillen groot van opwinding en blijdschap en hij straalt. Ik vertel hem, omdat het een mannendag is en ik nog moe ben, ik zo naar bed zal gaan, maar dat ik eerst een hele dikke kus en knuffel van hem wil hebben. Ik krijg de fijnste en liefste knuffel ooit en ik wens hem en papa veel plezier en trek me terug, naar mijn kamer. Ik loop naar boven en de tranen rollen over mijn wangen, een vreemd gevoel van zelfmedelijden maakt zich meester van me en ik kan het niet stoppen. Dit is voelen en dat mag en waarom doet het zoveel pijn? In januari had ik me al verheugd op dit festijn. Teun en ik hadden het samen bekonkeld. Wie had kunnen weten toen, dat het er op 31 maart zo voor zou staan? Er zullen nog vele leuke feesten komen en volgen waar ik onderdeel van uit kan maken, dat realiseer ik me, maar toch huilt mijn hart. Mijn gedachten focussen zich op het top event van de mannen en ik probeer hun euforie te voelen, het sleept me er doorheen. Ik hoor huilen in de tuin en geklop op de deur en sluit me er van af, het gaat super en het gelach overheerst. Ik hoor voetstappen op de trap, Marjon is er, heerlijk. Het huis stroomt leeg, de kinderstemmen vervagen en de RUST is in huis. We gaan naar beneden en gaan voor koffie en thee en gezellig samen zijn. Straks horen we en zien we het verloop van de dag. Mijn ultieme loslaten, mijn zelfmedelijden dat plaats weer heeft weten te maken voor vreugde, het gaat goed, het gaat steeds beter, en deze knapperd is trots op wederom deze overgave die tot overwinning zal leiden.

31 maart 2012 Dino-feest

Vandaag is het Dino-feest van Teun. Hij gaat vandaag op pad met 7 vrienden, geen vriendinnen, want meisjes zijn niet voor zijn feest, zegt hij. Guus en Puck gaan naar oma, die bij tante Det in huis is, want oom Dries zal samen met Henry vandaag het feest in goede banen leiden. Puck en Guus blijven dan bij oma logeren en dan kan Teun eens heerlijk alle aandacht krijgen na zijn feestdag. Teun is al vroeg wakker en heeft er veel zin in. Ik ervaar deze dag als een ultieme beproeving van loslaten, voor het eerst niet mee naar het feest der feesten van Teun, ai dat doet pijn! De voorbereidingen zijn al in januari verricht, maar ik hoorde al een change of plans. Geen broodje Dino-knak en glaasje Dino-bloed (wat ik vastgelegd had) in het museum, maar ik geloof dat de mannen lieve eten bij de Mc Donalds. Ik doe net of ik het niet hoor, want anders zit ik er weer middenin. Het wordt gewoon een mannendag. Ik heb de goodybags gemaakt, de tafel zal ik klaarzetten, met lekkers, zodat ze eerst thuis de kadootjes kunnen uitpakken. Ik zal me dan terugtrekken, omdat ik weet dat ik mijn rol zal nemen en dat kost me teveel energie nu. Ik zal boven met traantjes in mijn ogen luisteren naar de uitgelaten mannekes en hopen dat de foto's geweldig zijn. Loslaten is moeilijk, maar er aan overgeven zorgt voor de overwinning, die uitspraak geeft mij moed en kracht, deze knapperd leert elke dag meer. Nadat hier iedereen vertrokken is, komt Marjon. Ze komt gezellig voor mij en ook wij zullen deze dag wel in alle rust invulling weten te geven. Manlief doet nog wat inkopen, dus we zijn in huis van alles voorzien. De kinderen zijn aangekleed en zo meteen gaat alles van start. Ik ben blij voor Teun, heel blij, emotioneel voor mezelf en zal het aan manlief in handen geven. Dat het de leukste mannendag ooit mag worden en dat ze genieten van elkaar, van de sfeer, van de lol, van de dino's, van het eten, dat ze genieten met een hoofdletter G!

Lekker slapen

Ik ben heel verschrikkelijk moe. Mijn moeder haalt de kinderen uit school en de speelafspraken zijn inderdaad gewijzigd. Puck wil naar Fenne, Teun gaat naar Max en Guus wil naar Fabian, maar daar is helaas niets over afgesproken. Uiteindelijk eten Puck en Guus thuis en Teun wordt opgehaald door Mariella en Max en eet daar een boterhammetje. Ik, mama en Frits, Puck en Guus smikkelen van onze lunch. Ik breng Puck naar Fenne en ga naar de apotheek, om de injectienaald in te leveren. Ook heb ik Nicole nog even aan de lijn. De apotheek is gesloten, dus ongedane zaken ga ik moe naar huis. Eenmaal thuis ga ik meteen naar bed. Frits zaagt het hout in stukken voor de open haard en mijn moeder is bezig in huis. Guus speelt lekker buiten. Ik ga liggen en val in een heel diepe, dromeloze slaap. Ik hoor niet dat mijn moeder bezig is in de badkamer, de strijk doet, de kinderen thuiskomen, helemaal niets. Ik word pas rond half 5 wakker en de slaap heeft me goed gedaan. Ik Ben nog steed moe, maar tril gelukkig niet meer zo, mijn lichaam heeft besloten, soms bestaat de overwinning uit overgave..... Jaap, de huisdichter mailde deze spreuk en het is inderdaad zo. Ik heb me vandaag overgegeven, voor het eerst volledig toegegeven aan die enorme vermoeidheid en het heeft een overwinning geoogst. De beloning is ook nog eens dat UPC haar belofte is nagekomen, dus vanavond als alle kinderen op bed liggen gaat de ultieme overwinning zijn: UPC on demand, All Stars 2: Old Stars! Lachen, gieren, brullen, lijkt me zalig. Mama heeft het avondeten gekookt en het ruikt heerlijk, ik heb zelfs trek, een goed teken. Frits is na heel harde arbeid al vertrokken en mijn dank is wederom groot. Iedereen smikkelt van het avondeten en we zitten gezellig te kletsen. Na het avondeten gaan de kinderen nog even gezellig spelen en drinken we koffie en thee. Mama gaat naar huis en ik bendankbaar dat ze er was, want mijn overwinning is behaald door overgave, overgave aan haar in de wetenschap dat alles zorgeloos doordraait hier in huis. Mijn rustdag, met minimale taken, waar ik enorm van heb genoten, het blijven de kleine dingen die het hem doen. Morgen zal staan in het teken van Teun zijn dinofeest. Hij zal met papa en Dries en 8 vrienden op pad gaan. Ik laat het los en ga me wederom overgeven aan de rust en Marjon zal me vergezellen deze dag. Ik kijk er naar uit en kan al genieten van de foto's die komen gaan van Teun zijn partijtje. Het leven is mooi, het leven is goed, laten we ons dat wat vaker realiseren, door de waan van de dag vergeten we de mooie dingen nog wel eens en dat zijn gemiste kansen :)

Moe

Na een onrustige nacht, begint de dag weer redelijk. Niet opgestaan is de dag niet begonnen, dus om half acht worstel ik me uit bed. Ik ben niet fit, moe, misselijk en pijn in mijn heupen. Gewapend met een tucje ga ik naar beneden. En daar zitten mijn kanjers, altijd fijn om die gezichtjes te zien lachen, dat geeft je toch weer kracht. Ik begin met mijn dagelijkse medicijnen en eet een boterhammetje en drink een kopje thee met honing. Kindjes gaan maarschalk, mijn mama komt en ik badder in de olie, heel relaxed. Daarna ga ik even naar buurvrouw Pauline die een kledingverkoop heeft van b.a.g. Ik ga lekker vroeg om de drukte te omzeilen. Heb op internet al wat gekeken, dus ik weet wat ik leuk vind. Het jurkje dat ik voor Puck heb gezien is er niet in haar maat, maar de baseball vesten voor de jongens kunnen besteld worden. Missie geslaagd. Ik drink een theetje, klets wat en ga er weer vandoor. Mijn mama gaat boodschapjes doen voor me en Frits rommelt wat achter het huis. Ik ben echt moe, extreem moe. Berith belt en vraagt of ze langs kan komen, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat het me vandaag te veel is. Volgende week beter, nu RUST, zoals ook is geadviseerd. Vanmiddag hebben de kinderen allemaal speelafspraken staan, tenminste dat is wat ze zelf aangeven. Mijn moeder zal het straks vanzelf ervaren, want natuurlijk gaan we daar niet zomaar vanuit. Dat doen wij vrouwen zeker niet. UPC heeft gisteren laten weten dat ze wederom gaan proberen de on demand functie in ere te herstellen, lukt dat niet dan komt zaterdag een medewerker thuis om het allemaal voor elkaar te krijgen, kosteloos uiteraard! In mijn lichaam zit dennenbomen afvalberg aan chemicaliën, zoals mijn schoonzuster zegt Ali Chemicali, that's me! Mijn huid, mijn nagels, geen haar, allemaal door deze afvalberg. Ook mijn mond, neus, maag en darmen hebben het te verduren, maar we slaan er ons aardig doorheen. Ik zeg iedere dag nog tegen mezelf dat ik een knapperd ben, het geeft me kracht en moed. En weet je, alles gaat ook weer over, want het blijft niet zo, het gaat steeds ietsje beter, tot de volgende TAC kuur zich weer aandient. In mijn terminologie de takkenkuur :) ik prijs me iedere dag een gelukkig mens en ik geniet van de de dingen waarbij normaal misschien zelfs geen oog voor had. Waarom? Omdat de factor tijd bij mij nu even geen issue is. Ik draag geen horloge, hier geen haast en laat me leiden door mijn gevoel. Wat wil ik en wat kan ik en hoe pak ik het aan. Alles voor de innerlijke rust, want hoe meer rust, hoe evenwichtiger ik me voel. Is het evenwicht uit balans -en daar is nunweinig voor nodig- dan ben ik labiel en emotioneel. Dus ik blijf steeds herhalen, het zijn de kleine dingen die het hem doen. Mijn internetinstellingen op mijn laptop zijn nog steeds niet in orde, dus mijn blog schrijf ik op de iPad. Ik krijg nu vakantie horen of ik heel moe was tijdens het schrijven, omdat ik een automatisch woordenboek heb aanstaan, die soms de leukste vervormingen maakt van mijn blinde getyp. Ik weet niet hoe dat uit kan, dus hoop dat als ik het later teruglees nog weet wat ik probeerde te verwoorden. Ik ga zo mijn nagels verzorgen en na de boterham weer eens heerlijk dutten. Vanavond geen meidenavond zonder The Voice Kids. Misschien maar beter ook, want mijn loslaten zorgt voor late slaaptijden, dus ik denk dat Puck vanavond vanzelf instort. Zo niet, dan gewoon even de extra aandacht met de chippies bij mama op de bank, heerlijk. Weer genoeg om naar uit te kijken voor vandaag, we gaan alles weer nemen zoals het komt en ik blijf ervan genieten, want het leven is en blijft een feest!

De donderdag 29 maart 2012

Mijn schoonouders komen het pad oplopen. Ma heeft prachtige roosjes meegenomen en we begroeten elkaar. Ik had mijn moeder aan de lijn en nog geen tijd gezien om mijn bloot haar te bedekken. Ze zien mijn hele blote bolletje en dat is toch weer even anders dan de pruik. Maar alles went, zeggen ze, behalve een vent :) we beginnen met een lekker bakkie koffie en voor mij thee. We kletsen gezellig over vanalles en ik ben blij dat ze er zijn. De internetverbinding van de laptop ligt er weer uit, het ligt aan de instellingen, want mijn iPad heeft nergens last van. Ik krijg het niet hersteld, dus laat het varen en ik prijs mijn iPad weer eens de hemel in. Nicole belt en we praten weer even bij. Ik voel me redelijk. Pa die gaande tuin in, breekt de zandbak af, waar de buurtkatten hun toilet van hebben gemaakt en zorgt Davide tuin er netjes bijligt. Ma sopt de toiletten, de badkamers, stofzuigt en is net de witte tornado. Ik dut een beetje op de bank en word gewekt door mijn telefoon, even lekker bijkletsen met Caprice. Dan is het alweer lunchtijd en we gaan gezellig aan tafel. Ik eet 2 boterhammen en een grote beker melk en ben blij dat dat zo aardig gaat en in mijn geval gaat dat gepaard met geboer:) na het eten ga ik lekker naar bed, ik kijk er zelfs naar uit. Pa en ma gaan met de fiets de stad in, waar ma even lekker de winkelstraat ingaat en lekker voor zichzelf gaat kijken. Pa gaat terug naar huis en haalt de kinderen lopend uit school. Ik word pas na 2,5 uur wakker en net als iedereen er weer is ben ik ook van de partij. Ma heeft een leuk vest gekocht bij Highlands op de Steenweg, echt heel leuk. De kinderen gaan lekker knutselen en kleuren met de stiften. Wat drinken en van opa hadden ze al wat lekkers gehad. Ze kletsen gezellig. Wessel komt vragen met Madelief of Teun mee gaat stoepkrijten, maar Teun verkiest zijn tekening van Angry Birds die hij maakt, boven het buitenspelen. Oma vouwt onderwijl de was weg en het is een gezellige bedoeling. We doen de zwemkleding na het knutselen aan en de pyjama's al aan en de zwemtas staat klaar. Als papa thuiskomt gaan opa en papa met de kinderen zwemmen. En daar gaan ze dan, megablij dat opa meegaat. Ma en ik blijven achter en we kletsen heerlijk, zittend in de woonkamer, met elkaar. Rond kwart voor zes starten we met het eten, ik dek de tafel en zet de oven op voorverwarmen voor de pizza. Donderdag na zwemmen is er pizza voor de kinderen, vinden ze heerlijk. Voor ons is er een vers soepje, aardappelen, sperzieboontjes, schnitzel en speklapjes, door oma gekookt. Het smaakt heerlijk en ik eet van alles een beetje. Als toet is er ballino-vla en koe die lacht-kaas. Na het eten gaan opa en oma weer terug naar Putten. Het was een fijne heerlijke dag en wat ben ik toch een bofbips met zulke lieve schoonouders. Ik heb genoten van deze dag, hun gezelschap, hun liefde voor ons, het gesprek, gewoon de mooie kleine dingen waar het om gaat in het leven. We zwaaien voor het raam en dan gaan de nieuwe afspraken in. Henry is druk met de kinderen en opruimen en wat ben ik blij dat hij deze rolzo goed oppakt. Ik neem mijn rust op de bank, schrijf wat op mijn blog en bel met Bernadette en Marjon.
Ik check of UPC nu eindelijk heeft gedaan wat ze zouden doen, zodat we zo samen gezellig filmpje kunnen kijken. Helaas, het werkt nog steeds niet, dus Henry gaat maar weer eens bellen. Op hoop van zegen. We zullen zien. Nu even rust, samen wat drinken en terugkijkend op een heel mooie dag, wederom een heel tevreden knapperd, die haar rust goed heeft genomen, dus ook nog eens een trotse knapperd. Nu weer RUST, straks lekker slapen en hopen dat dit morgen zo aanhoudt :)

Kids niet vooruit te branden

Deze ochtend is de reveil in huize Schreur laat. Pas rond kwart over zeven komt de boel met zwaar protest op gang. Guus ligt met zijn matras op onze kamer. Kon vanacht niet meer slapen en manlief besloot geen gesprek te voeren, maar Guus met matras en al op onze kamer neer te leggen. Wat een prachtige beloning voor Guus en ik moet loslaten, maar denk hoe gaan we dit patroon weer doorbreken. Puck was gisteren voor het inslapen erg verdrietig, ze wilde om 8 uur nieuwe apps op haar leapfrog laden. Manlief vond dat een goed idee, echter de draadloze internetverbinding lag eruit, dus het lukte niet. Een nog groter verdriet dat tot kwart voor negen heeft aangeduurd. En onze Teun, die heeft een heel racespel op zijn Nintendo uitgespeeld, eindtijd negen uur. Gevolg in de ochtend is te merken. Niet vooruit te branden zijn ze. Ik kom naar beneden om half 8 en wens iedereen een vrolijke goedenmorgen. De respons is minimaal. Ik neem mijn dagelijkse medicijnen en ik ga met een kop thee en een soepstengel bij mijn trage kanjers zitten. Ik begin de dag met een nieuwe regel. Ik leg ze uit dat als je heel laat gaat slapen je in de ochtend erg moe bent en misschien ook wel op school. Dat spelen voor het slapen gaan zeker mag, maar dat we op tijd gaan slapen en niet uit ons bed blijven komen. Ook worden er in de avond geen nieuwe apps gedownload, want dat doen we in de middag of in de ochtend. Ik vraag of ze de afspraak begrijpen en dat doen ze. Daarna leg ik in alle rust uit dat papa en ik ook heel moe worden als zij zo laat gaan slapen, want ook wij willen op tijd naar bed. En voeg ik eraan toe, de stickers die we iedere dag verdienen, gaan we pas in de ochtend plakken, want dan weten we of onze afspraken ook gaan lukken. Ze zijn het er mee eens en ook vertel ik dat je verdrietig of boos mag zijn, maar dat het dan fijner is als we met elkaar bespreken waarom dat zo is, zodat we elkaar kunnen helpen en niet boos op elkaar hoeven te worden en te zijn. Ja, zegt Puck, dat is ook weer waar. We eten ons ontbijt en ze kleden zichzelf aan. Op een tempo slak, maar ze doen het helemaal zelf en dat maakt je dan toch weer trots. Guus vertel ik dat ik heb gehoord dat hij vanacht niet meer kon slapen en dat het voor een keer leuk was dat hij met zijn matras bij ons lag. Ik vraag hem of hij nog weet waar zijn kekke kleine kriebelbeestje is, zijn beschermengeltje. Hij lacht naar me. Ik zeg als je wakker wordt, zorg dan dat je Bil (de besschermengel van Guus) lekker op je buikje legt, zodat jij je kan ontspannen en in slaap kan kriebelen. Hij lacht naar me en zegt dat hij het even helemaal vergeten was. Mijn lieve kanjers komen er wel! Ik heb een redelijke nacht gehad. Ik ben heel vaak wakker, maar slaap ook snel weer in. De misselijkheid is aardig in control en ik de Neulasta is gisterenavond door mijzelf geinjecteerd. Ging heel eenvoudig. Ik denk vandaag of morgen de gevolgen te ervaren, de botpijntjes. Nu zit ik alleen met een hoofdpijntje en een boerend gestel. Kortom een meevaller. Ik lees mijn mail en zie in de mail van Monique dat de Randstad werkplekken tot mijn vakliteratuur zijn gaan behoren. Mijn ipad heeft dit ervan gemaakt, het is natuurlijk de alom bekende Randstad Werkpocket! Zo'n ipad moet nog een hoop leren :) De kindertjes gaan met manlief naar school en ik neem de heerlijke afscheidskussen in ontvangt. Ik drink nog een theetje en ik zie straks mijn lieve schoonouders tegemoet. Ik hoop op net zoveel voorspoed vandaag als gisteren. Mijn temperatuur is overigens ook heel goed, dus laten we dit vasthouden. We plukken de dag en kijken wat deze dag ons weer zal brengen.

Dag na keur 2

Ik ben net van plan om te gaan badderen en dan komen mijn mammie en mijn zusje met Fiene het pad al oplopen. Tassen met eten bij zich en de zorg voor deze dag gaat van start. Het hoofdthema is RUST voor mij. We beginnen de dag met een knuffel en wat is het ontvangen en het geven van een knuffel toch fijn. Ik vertel mijn verhaal, drink een theetje en mama zorgt dat de bedjes en bovenruimte opgeruimd is. Bernadette zorgt voor een vers kippensoepje, want daar ben ik ineens helemaal verzot op. Voor de rest zijn er aardappelen, een groentemelange van wortel, broccoli en bloemkool, doperwten voor de kinderen en roomschnitzels. Vitamientjes in overvloed, precies wat ik nodig heb en voor de rest van de familie kan dit zeker geen kwaad. Ik heb brandende stoppels op mijn hoofd. Mama enBernadette merken opdat mijn hoofd ook helemaal rood is. Ik besluit dat het nu echt baddertijd is en ik ga in een lauwwarm bad liggen met mijn bolletje heerlij onder water. Instrijk voorzichtig over mijn bolletje met de haargroeirichting mee. De stoppels vliegen als vanzelf van mijn hoofd, miljoenen lijken het er wel en het voelt als een verlichting. Weg brandpijn, ik smeer mijn kale hoofd in met een olie en invoel me als herboren, heb ook echt een babyhoofdje. Ik heb een rode kleur van de medicatie, een blozend gezicht, dus fris en fruitig! Ik ga naar beneden en laat trots mijn kale koppie zien. Achter op mijn hoofd zitten nog stoppels, hoor ik, maar dat zal morgen wel uitvallen. Ik zet een lekker katoenen mutsje op en kauw op een soepstengel tegen de misselijkheid. Ik boer en heb oprispingen. Ik ga lekker opde bank zitten en speel wat op mijn iPad. Bernadette is klaar om de kinderen it school te halen en Dries komt aan met de fiets. Fiene blijft met mijnen Dries bij mij en Bernadette komt allen met Guus uit school. Puck is spelen bij Fenne en Teun is bij Lars spelen. Guus vindt het heerlijk allen met Fiene te zijn, hij ontpopt zich dan als grote broer en ze spelen zo leuk samen, een genot voor het oog. We gaan lekker lunchen: broodjes, lekker beleg, melk en thee. Ik krijg het voor elkaar 2 bolletjes op te eten, mijn eerste eten van de dag, los van soepstengels en tuc, en ik ben trots op mezelf. Na het eten vertrekt Dries, want besloten is dat Fiene geen dutje gaat doen, maar lekker met Guus blijft spelen. Ze springen van blijdschap. Ik ga lekker in de luie stoel buiten liggen, dekentje, theetje en nog even bellen met Marjon. Daarna oogjes dicht en snaveltje toe. Ik ben en uurtje onder zeil en ik word wakker van mijn eigen snurk,bizarre gewaarwording. Puck is al weer thuis en op mijn tafeltje staan verrassingen van de kinderen voor me, een bakje met bloemen en een bakje met de mooiste knikkers, speciaal voor mij, dus ik weer blij. Er wordt geknutseld anno de tafel en ik voel me goed. Ik krijg een lekker appeltje en theeën blijf nog even heerlijk onder mijn dekentje liggen. Genieten van de kleine dingen,maat doet het goed op dit soort dagen. Bernadette en ik kruipen achter de pc om een megabestelling te plaatsen bijn H&M. Eerst Bernadette en dan ik, met name voor de Kids. Henry is op tijd thuis, dus mijn lieve zus gaat naar huis om daar het eten te verzorgen, wat een werkverschaffing en wat is het fijn om de rust te krijgen en te nemen. Wederom, mijn dank is groot. Buurvrouw Monique komt de Randstad werkplekken brengen, dus ook thuis is de vakliteratuur weer op orde. We kletsen gezellig wat en Monique laat weten dat als ze wat voor ons kan doen, ze er is. Fijn om te horen, dat doet ons goed. We gaan om half zes aan tafel en de soep smaakt me voortreffelijk. Mijn misselijkheidsmedicijnen zijn ingenomen dus ook dit moet goedkomen. Daarna de main dish. De broccoli krijg ik niet weg, zo ook de aardappels niet, maar het vles smaakt me echt heerlijk, ik eet twee schijven op. Na het eten ruimt Henry de boel aan de kant en regel ik de kleren voor morgen en haal de pyjama's en tandenborstels. De kinderen mogen nog even gamen en ik trek me even terug op de bank, in alle rust de dag beschrijven op mijn blog. Er is rust in het hele huis, afgezonderd van wat meningsverschillen van de kinderen over wie wanneer welke game mag en kan spelen. Henry doet de rest en ik blijf heerlijk op de bank. Het loopt vandaag gesmeerd en dat maakt mij een intens tevreden knapperd! Laten we hopen dat UPC zijn taak heeft verricht, dan kunnen we na onze lachstuip het bed in rollen en vrolijk inslapen om mooie dromen te kunnen dromen. Ik kijk terug op een goede dag, een dag waarbij de bijwerkingen meevielen en goed te dragen waren. Ik eb moe, maar heel voldaan en tevreden. Vanavond een injectie en hopen dat morgen eveneens zo voorspoedig verloopt. Morgen komen mijn lieve schoonouders om me te verzorgen. Heerlijk. Vanavond nog kijken of we de jarige Jeanne t pakken kunnen krijgen, ik hoop dat onze kaart tijdig gearriveerd is, maar ik vrees dat ik de verkeerde verzenddatum heb doorgevoerd omdat ik verzend-met bezorgdatum heb verward. Voor nu kinderen slapen en voor mij nog meer rust, genoten heb ik van deze dag!

de nacht verloopt redelijk maar boerend, zwetend en plassend

Ik ga lekker op tijd naar bed. Ben heel moe en beroerd. Alles komt steeds met een warme golf omhoog, maar het blijft er wel in. Ik boer echt vreselijk. Ik neem mijn uitrusting voor de nacht mee, bestaande uit tuc, water, thermometer, kytril voor de misselijkheid, mondgel voor de wondjes en mijn nieuwe tandpasta voor de wondjes. Ik lig en rust, want slapen doe ik niet echt. Ik lig heel hoog met drie kussens onder mijn hoofd, want als ik plat lig wordt ik heel beroerd. Een emmertje naast mijn bed, minimaal gekleed ter preventie van het zweten, ik ben er klaar voor. Ik dommel contstant weg, maar ben ieder 1,5 uur wakker. Een boer, zweet en een plas. Dat gaat zo door tot 7 uur. Dan ben ik wakker en rek het tot half acht. De misselijkheid en mijn darmen zorgen ervoor dat ik er echt uit moet. Ik neem voordat ik opsta een tuc, dan is mijn maag tenminste niet leeg. Ik ga naar het toilet en dan naar beneden. Ik neem eerst al mijn pillen, emend, dexamethason, calcium en pijnstilling. Ik ben klaar voor de dag, kan echter nog niet eten, dus begin met een theetje en help de kinderen met de laatste dingetjes. Tenminste ik vraag of ze hun tanden willen poetsen, hun schoenen aan willen doen en Teun om zijn Nintendo uit te zetten, want onze kleine grote man is vergroeid met zijn Nintendo DS XL. Zeker nu gisteren zijn Ninjago-spel per post bezorgd is. Henry brengt de kindertjes naar school, het is een korte dag en ondanks dat ik meerdere malen heb gezegd dat het speelgoeddag is vandaag voor Guus is hij zonder speelgoed vertrokken. Loslaten heet dat en dat is ongelofelijk moeilijk. Ik zit even achter mijn laptop en ik voel me moe. Ik tril van vermoeidheid en dat herken ik van de vorige kuur. Vandaag ga ik maar eens heel rustig aan doen. De hulptroepen staan paraat, dus ik hoef me geen zorgen te maken. Ook hoop ik dat UPC eindelijk zijn belofte is nagekomen, want ook gisteren geen on demand op onze TV en dat terwijl de helpdesk het binnen 24 uur had toegezegd. Wat moet je daar nou mee, weigeren te betalen voor de niet geleverde diensten? Je betaalt namelijk wel iedere maand het hele pakket. Ik moet hier maar niet teveel over nadenken. Gisteren heb ik van mijn zus een heel mooi aanbod gehad. Voordat gasterij de Heihorst in Someren haar bed and breakfast officieel gaat openen mag ik in alle luxe hier vertoeven en ik mag zelf bedenken met wie ik dat wil, want het is mijn goede weekend voor mijn derde chemokuur. Ik ben hier zo blij mee, gewoon om even te ontspannen, te genieten van de heerlijke bedjes, de omgeving en van het plezier van het leven. Het weekend van 14 en 15 april, dat geeft je toch energie en dat is toch geweldig. Ik schrijf en zeg het heel vaak, maar ik heb echt een TOPfamilie en ik ben trots op hen. Niet alleen mijn eigen familie hoor, mijn schoonfamilie van hetzelfde laken een pak. Fijn om hiermee omringd te mogen zijn, dat geeft me veel positieve energie en dat heb ik echt keihard nodig op dagen als het allemaal even wat minder gaat. Ik heb gisteren meteen geïnformeerd voor een cursus mindfullness. Deze wordt in Helmond in Brandevoort gegeven en start in april. Ik heb informatie opgevraagd, want het is wel handig als ik de data kan nakomen in verband met de chemokuurcyclus. Ik zal ook eens in het ziekenhuis informeren of er zoiets dergelijks is speciaal voor kankerpatienten, meteen een soort lotgenotenclub dan zeg maar. Ik merk dat ik het fijn vind om met lotgenoten te praten. Zij weten vaak wat je bedoelt en ik herken veel in hun verhalen en zij in die van mij. Je verandert door deze ziekte. Niet omdat je dat zo graag wilt, maar omdat je niet anders kunt. Je komt je beperkingen nu keihard tegen en daar kun je je kop niet voor in het zand steken. Ook krijg je angsten, die je hiervoor nooit gehad hebt en in je dalen kun je deze even niet wegrelativeren. Innerlijke rust is dus van groot belang. Eigenlijk bepaal je elke dat je dan best passende overlevingsstrategie en doseer je elke dag weer je hoeveelheid energie. Je leeft van dag tot dag en dat is met mijn leven voor de kanker een heel nieuw verschijnsel. Mijn agenda stond altijd bomvol, weken vooruit zelfs al. En nu? Ik plan nog steeds, maar moet vaak ook terugkomen op mijn planning of voornemens omdat het gewoon niet gaat. Zo ook mijn voornemen om op vaste dagen te werken. In mijn hoofd de maandag en vrijdag. Maandagmiddag wilde ik eigenlijk wel in de middag naar Veghel, maar liep mijn leven weer even anders, maandag zat ik in een diep dal, waar ik hard voor heb moeten vechten om eruit te klimmen. Dag voornemen om naar het werk te gaan, onmogelijk. En zo gaat dat nu, elke dag bekijken, bedenken wat kan en wat niet kan en vooral energie sparen om thuis onderdeel te kunnen zijn van mijn lieve gezin. Want het is druk met drie van die lieve kanjers om je heen en het is moeilijk om je relatie weer in evenwicht te brengen. Dit kost ook veel energie en dit is wel de belangrijkste basis van dit moment. Het gaat hier thuis ook met pieken en dalen. De ene keer gaat het goed en de andere keer minder. Alles hangt af van de wijze waarop manlief en ik er samen instaan of alleen. Als manlief alleen aan de slag gaat en ik van boven hoor of op de klok zie hoe weinig tijd er is, dan kost me dat veel moeite. Loslaten is mij dan verteld en dat is zwaar. Hedenochtend was ik er toch weer bij. Is dat nou goed of niet? Ik vond het zelf goed, ook pure noodzaak, want ik had echt mijn antimisselijkheidspillen nodig, anders zou ik spugend de dag begonnen zijn en de vraag is dan of daarna de pillen nog hun werk zouden kunnen doen. Dus ik was er en ik heb heerlijk de haartjes gekamd van mijn mooie meisje en de tandjes nagepoetst, want let's face it, ze kunnen veel zelf, maar tanden poetsen is bij kinderen vaak tanden aaien en als je niet napoetst dan heten ze allen haas en zijn hun tanden van kaas. Dat geeft me dan ook innerlijke rust en dan vooral de kus als ze weggaan, zo'n heerlijke natte kinderkus en deze ochtend hebben ze allemaal een druppeltje rozenwater onder hun neus mogen smeren. Dat doet mama ook en het ruikt zo lekker naar bloemen. Daar geniet ik nou van, van dit soort momenten en ja als ze dan weg zijn, dan schiet ik heel even vol en dan bedenk ik me dat het eigenlijk allemaal zo slecht nog niet is. Het had veel erger kunnen zijn en ik zit in een zwaar, maar curatief traject. Je leven is alleen helemaal overhoop gegooid. De geoliede machine vertoont veel gebreken en loopt met enige regelmaat vast. Er is niet altijd een monteur voorhanden om het kordaat op te lossen, eigenlijk net zoals bij UPC en dan moet je improviseren. En dat gaat soms goed en soms ontploft er een bom. Erg? Nee ook daar kom je overheen, want het gaat voorbij en dan richt je je weer op het heden. Niet blijven hangen in het verleden. Leven bij de dag. En manlief en ik vinden elkaar heus wel, babystapjes tegelijk en per keer. We komen er wel, wij en ons gezin, want ook wij zijn samen sterk, op onze eigen wijze met onze eigen eigenaardigheden, wij allemaal. En ik heb misschien nog wel de meeste eigenaardigheden. Waarom, omdat ik zo makkelijk praat en vertel aan wie het maar wil horen. Ik gooi ons delicate leven echt helemaal open en dat is wel confronterend, zeker voor mijn man, die het liefst alles in ons eigen huisje houdt en bij zichzelf wil houden. Ik weet het, maar dít is mijn copingsmechanisme, mijn eigenaardigheid om een beetje innerlijke rust te creëren. Ik respecteer mijn man, houd van hem en wil hem voor geen goud veranderen, want hij bezit een hele grote kracht die hij nu voor mij kan inzetten en dat is RUST. Ik snap zijn onmacht en zie zijn strijd, ik zie hem worstelen, maar vaak zie ik hem niet boven komen. Hij moet zijn eigenaardige weg zien te vinden en dat gaat ook hem lukken, echter heeft hij meer tijd nodig. Tijd om te leren doseren tussen werk en privé, tijd om te leren praten over het waarheen en waarvoor en hoe en tijd om te bedenken hoe hij in zijn kracht te blijven, zonder zichzelf te verliezen en tijd om te leren, om leren hulp te aanvaarden, want hoe sterk hij ook is, alleen kan hij deze klus niet klaren. Daar is deze ziekte te veelomvattend voor. Het is ziek zijn en alles er omheen. Je wereld staat volledig op zijn kop. Ik kijk nu ook ineens met hele andere ogen naar de film 'er komt een vrouw bij de dokter'. De manlief in dat verhaal stond zijn vrouw, waar hij veel van hield, bij. Hij was bij elke behandeling en zal alle ellende vanaf de zijlijn aan. Hij is zichzelf hierin verloren, hij werd de verzorger van de patient en dat is een heel andere relatie dan die je had. Ik herken dat nu als geen ander. Onze relatie verandert, niet omdat we dat willen, maar omdat mijn ziekte daarvoor zorgt. Hoe ga je weer om met elkaar? Er is maar een remedie en dat is PRATEN, praten over de veranderingen, over veranderende rollen, over wederzijdse behoeften en over wat je als prettig en minder prettig ervaart. Ik gun mijn man de tijd om zelf aan te geven wanneer hij wil praten, ik ga niet meer forceren(mijn valkuil) en op het moment ik dat van mezelf merk, dan trek ik me even terug, ga een vriendin bellen, lees een boek, ga op mijn ipad aan de slag, ga een verhaal schrijven, ga op facebook bezig. Het komt goed, een Duymelinken- spreuk is: Alles komt goed. En ik heel olijke tijden zei mijn vader altijd, alles komt goed en we pakken er nog 1000! Dat brengt me dan toch weer even naar de prosecco, want ook van de roze bubbels lust ik er wel duizend :))) Ik neem ze niet, die 1000 dan, want alles met mate, maar wat kan dat lekker smaken. 14 en 15 april gaan we zeker genieten van de mooie dingen des levens; in mijn geval lekker eten, een lekker proseccootje of wijntje, goed gezelschap en vooral veel LOL en ONTSPANNING, want daar ben ik zeker aan toe. Even alles loslaten, de boel de boel en even heel dicht bij mezelf kunnen staan, zo ongedwongen mogelijk, voor zover dat mogelijk is. Daar kan ik naar uitkijken en eigenlijk kijk is naar alles uit, het leven, het mooie weer, de lieven mensen die me omringen, de aandacht, alles. De situatie is alleen dusdanig dat ik dat niet en nooit gewild heb, ik hou van aandacht, laat ik dat vooropstellen, maar dit is aandacht in een wereld waar je graag ver van weg gebleven was. Toch halen we dagelijks onze positiviteir er wel uit, even dat kaartje met een hart onder de riem, de lieve facebookberichten die me enorm steunen, de mail die binnenstroomt en die mij kracht geeft, de dagboekverhalen die ik via een oudstudiegenootje krijg en die mijn steunen, de talismannen die mij omringen tijdens ieder ziekenhuisbezoek, de boeken die worden gestuurd en die mij van wijsheid voorzien en die mij vanuit mijn stoel laten reizen, de facetimemomenten met mijn familie in de USA waar ik van geniet, de telefoongesprekken die mij tips opleveren en dit mij mijn verhaal laten vertelle, de whatsappjes( die nog steeds niet meer naar behoren functioneert) die me kracht geven, de lieve gebaren van mensen die mij sterken, de naastenliefde die mij diep in mijn hart raakt en het feit dat ik een ontwikkeling doormaak van denken naar voelen, waardoor ik ook echt meer kan genieten van zaken omdat ik veel meer naar mijn gevoel ga handelen. Kortom de positiviteit haal ik uit veel en dat geeft mij kracht en moed die ik nodig heb om door te gaan, elke dag weer. Ik ben niet sterk, zeg ik vaak, ik ben vaak bang. Mijn omgeving helpt mij sterk te zijn, moedig te zijn en door te gaan. Ik weet nu dat ik anderen nodig heb om mijn krachten te versterken en bij mij werkt dat heel goed. Dank aan allen voor deze mooie dingen die jullie mij schenken, de mooite en meest waardevolle cadeaus die ik me kan wensen. Ik ga vandaag rustig aan de dag plukken. Ik begin met rust en zal eindigen met rust, maar wel genietend van al het moois om me heen. En ik hoop vandaag eindelijk eens heel hard te lachen met een film van UPC on demand All Stars Old Stars, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

TAC kuur 2

We zijn gearriveerd. Ik heb thuis heerlijk gegeten, gebakken aardappeltjes en een bord macaroni. Dat zit er in ieder geval in, gelukkig! In het ziekenhuis beginnen we met een kopje thee en we zijn snel aan de beurt. Marie Michelle is er weer voor ons en zij prikt de porto à cath in 1 keer goed raak. Gewoon in een keer met een lange naald en dus geen centje pijn. De gelukspoppetje, geluksamuletten, horloge en armbanden doen hun werk al :) beloofd een goede middag te worden. Marie Michelle neemt kuur 1 nog even met me door, terwijl de natrium en daarna de kytril loopt. De mondblaasjes gaan aangepakt worden. Tijdens de adriamycin zal ik mondkoeling krijgen, gewoon knabbelen op ijs :) Het zekere voor het onzekere en de komende 15 weken zal ik 2 maal daags moeten spoelen met zout water. Reden het zal alleen maar verergeren helaas. Ik heb voor de volgende spoeling, de adriamycin al extra medicatie toegediend en de kuur zal langzamer lopen om alle effecten tot het minimale te beperken, so far so good en ijs op de koop toe. Ook ben ik al verwend met een vers kopje aspergesoep en kan Henry gebruik maken van het buffet voor brood en beleg en soep. Maar hij hoeft geen soep en dat met een zuur gezicht erbij, de soep is heerlijk en goed gevuld met asperges, kon er nog prima bij :)) mijn kytril zit er in en de natrium spoelt alweer door, zo meteen het rode goedje en na een toiletbezoek loopt dat direct door, dus hier in het Catherine is het cytostatica regime: 2 maal spoelen met de deksel op de pot eb zelf goed in de desinfect, zo ook thuis, daarom thuis mijn eigen toilet de komende dagen en de Dettol in de aanslag. Mijn ijs wordt gebruncht en Yvonne geeft maakt er een special van, ze gaat het overgieten met een smaakje, mojito vraag ik, maar het is rood en oranje en ik moet goed dooreten, het moet koud blijven in de mond, hoe vervelend. De smaak is aardbei en sinaasappel, twee bakken vol, helaas waren de parapluutjes op anders zou ik me op vakantie wanen. Ze zorgen super goed voor je hier, daarom zie ik er niet tegenop denk ik. Yvonne laat me weten straks met de taxotere aan mijn zijde te zitten. In het dossier is vermeld dat een mogelijke heftige reactie dit maal kan doorzetten. Voor de zekerheid dus versterking. Zet de reactie niet door heb ik garantie dat volgende kuren het ook achterwege blijft. Ik wijs haar op mijn verzameling geluk en we trekken de voorbarige conclusie dat dit wel goed zal komen met al het geluk dat mij omringd. Ik ben nu al dol op Yvonne, zit 'm vast in de naam! IJs, adriamycin loopt, dus nu over op de dagtaak. Een plan maken voor Ilse en mij als zijnde een boer duo. Twee fris en fruitige dames die boeren cultureel en baanbrekend op de kaart gaan zetten. Gewoon groots, niet van dat kleine en ook met stijl, dus niet te platvloers. Kan dat? Eigenlijk niet, maar mijn gedachten gaan driftig te keer met dank aan de levenslust en energie van de dexamethason. Hoe ga je goed te werk, waardoor we ook naam kunnen maken. Ik wil graag een samenwerking aangaan met de misters boer van het Nederlans repertoire, Geer en Gor, oftewel Gerard en Gordons. Misschien kan Nicole bemiddelen in het contact, dus stap 1 check. Dan bedenken de wijze waarop. Een heel lied boeren is te ordinair, dus we herschrijven de teksten van de mannen en tijdens de refreintjes komen wij kittig naar de voorgrond, uiteraard boerend, maar wel heel charmant, want dat zijn we wel. Het eerste lied dat bij me binnenkomt ik bel je zo maar even op, herschreven dan in ik boer nu lekker van me af. De tekst zal zeker volgen, maar ben nu zo druk met ijs, zusters, vragen en controles dat deze concentratie er niet is, dus de tekst zal het doel van deze week worden en ik zal Nicole vragen om het management te benaderen met het verzoek, carnaval 2013 is een haalbaar doel, toch? En Ilse ik hoor wel wat je van het idee vindt :) Ik ben er hilarisch zoet mee en de zusters hier lachen met me mee. Afleiding werkt prima, de tijd gaat lekker door en ik denk niet aan wat ik voel, dus so far so good! Na de adriamycin volgt de cyclofosfamide en dan de killer der Killers (toxatere) en dan de testkuur, de zometa, natrium en klaar! maar eerst nu de cyclofosfamide, extra pijnstillend voor het hoofdje en gaan, huppelen, lijk wel gevorderd zo soepel als het gaat. SMSjes, Facebook en mijn blog als bezigheid :). Henry is even naar Woensel XL, voor boodschapjes en hij zou pinnen, zo kan hij ook even de tijd breken en er tijdens de toxatere weer zijn voor de mentale support. Marie Michelle doet de controles voor de kuur der kuren, bloeddruk is nu 110 over 60, prima, hartslag is 90 , hoog maar dat komt door de dexamethason en verklaart mijn hyperactiviteit, ik sta vol in de doe-stand. Straks tijdens de taxotere zal alles opnieuw gecontroleerd worden, meerdere malen, want het staat met uitroeptekens in mijn dossier, maar ik ben er van overtuigd dat het goed komt, positiviteit is nu van cruciaal belang, wij zijn voor de Duvel niet bang, zou mijn oma hebben gezegd en ook ik als Duymelinkje heb dat in mijn genen. Ik drink een colaatje, boer lekker wat en voel me redelijk goed. Henry is nog steeds op pad, hoop dat hijntijdig terug is, ondanks dat ik voor de duvel niet bang ben vind ik het toch fijn als hij blijde kuur der kuren, de Killers onder de Killers bij mijn zijde zit,al gaat het goedkoper, het is het idee. Mijn cyclofosfamide is doorgelopen even spoelen en dan is het zover.....SPANNEND! De toxatere loopt er de eerste 10 minuten door en los van een enorm hoge hartslag gaat het aardig. Mijn keel wordt een beetje dichtgeknepen en ik hen weer een zonverbrand kleurtje. Zuster Yvonne gooit het op de psychosociale begeleiding en manlief krijgt alle aandacht. Hoe gaat het met hem, hoe kan hij van achter in de trein naar het midden komen? Ik ben blij, maar Henry vertelt voorzichtig. Toch is het heel goed al die aandacht voor hem, hij heeft het niet makkelijk. Als Yvonne even wordt weggeroepen gaat hij er direct vandoor met een smoes, hij moet even bellen ;) Al die vragen, hij is er al weer zat van, mijn manlief, een echte man en erover praten, een gewaagde combi. Yvonne heeft het door en gaat over op andere zaken en dat benoemd ze ook. Haar tip aan mij is, laat hem maar geen energie in stoppen, klare taal, daar kunnen we wat mee! Toxatere moet nog een uurtje en nog steeds redelijk en geen acute stress, die gelukspoppetje, banden en horloge doen hun werk super, waarvoor dank aan alle gevers :) Yvonne gaat over op de bijwerkingen die ik heb gehad en alles staat in het dossier, de volgende tip van haar is snel starten met mindfullness, ik ga straks meteen op internet zoeken, meer RUST is dwingend advies hier in het Catherine, ik doe teveel wordt mij verteld en Henry kan me hier (moet) me hier vanuit zijn kracht RUST helpen. Wat een verstandige dame die Yvonne! Ik word nog roder en dat mag, mijn buuv Lotte en ik delen onze smaakverandering en het is een feest der herkenning. Heerlijk met lotgenoten ervaringen delen, ook zij lust nog een lekker wijntje, behalve rood en ook zij heeft baat bij prosecco, wij vinden het een goed alternatief voor cola :). Yvonne voegt er aan toe, het maakt de aderen lekker wijd, dus het mag? Ja, maar niet tijdens de kuur en de dagen van de medicatie. We betreuren het een beetje, maar na de medicatie kan het weer en als het kan dan drinken we gewoon met mate :) de toxatere is er doorheen, zonder ellende, mijn lichaam is een toppertje en ik een knapperd! Na het spoelen de zometa en dan nog even spoelen en kuur 2 zit erop! Joehoe, ik ben met name door de dexamethason hypereuforisch (is dat überhaupt een woord?). Weer een om weg te strepen en bijna op de helft. Ik voel me warm, maar redelijkheid. De moeheid begint te komen en de tuc wordt goed verorberd. Broeder Ramon vindt het gewoon feest op mijn plek en ik zeg hem dat ik het er met mijn engelen ook van maak, een feest! Even spoelen en dan komt Yvonne nog even langs voor een verrassing en ik hen er al twee gehad. Een boek en een dagboek, mijn dag kan niet meer stuk en zo dus meer! Mijn cola is bijna op en de tuc is half op, dus we hebben ons best gedaan. Straks naar huis en in de ruststand en hopen dat deze kuur vergelijkbaar verloopt als de eerste, dan ben ik een tevreden knapperd! Het is een goede dag, zonder hobbels, lekker verlopen en ik ben nog steeds beetje hyper, maar alles mag, mindfullness is de remedie, dus we gaan ons hierin verdiepen. Henry heeft het ook weer doorstaan en ook voor hem een knappe prestatie. Dit keer gelukkig zonder teveel tegenslag, wat het veel plezieriger maakt uiteraard. Hij is ook weer helemaal bijgelegen, de Elsevier, de Residence en nog meer tijdschriften, we kijken terug op een goede kuur met geweldige zusters en een broeder, ieder even vriendelijk en behulpzaam. Het is niet vervelend hier te moeten zijn, integendeel. Van. Marie Michelle krijg ik twee proefflacons biotene voor de droge mond, met name voor de nacht en ik ben er blij mee. Bevordert de aanmaak van speeksel en dat is van belang om wondjes te voorkomen, want in een droge mond vieren de bacteriën feest met alle gevolgen van dien. De laatste spoeling is er doorheen, in een recordtempo de kuur doorstaan, 4,5 uur, TOP! Marie Michelle koppelt alles af en dan nog wachten op Yvonne en naar huis, heerlijk thuis in de ruststand en hopen dat de misselijkheid in control blijft. Ik ben afgekoppeld en wacht nog even op Yvonne, want een verrassing slaan we nooit af. Henry is ongeduldig en staat al met de tas in de hand te ijsberen, hij wil weg dat is duidelijk, ik blijf nog even wachten en vervolgens wordt mijn geduld beloond, Yvonne komt met wat leuks voor onze kanjers thuis :). Aan alles wordt gedacht hier, dank allen weer, het Catharinaziekenhuis bevalt me goed! Thuis herstellen, voorspoedig herstellen, ik kijk ernaar uit! Naar het herstel dan. Morgen meer weer.

de nacht van de Dexamethason

Ik neem sinds gisteren dexamethason, het wondermedicijn voor kankerpatienten. Je krijgt er eetlust van, wordt energiek, krijgt nog meer levenslust en het voorkomt misselijkheid. Kortom een wondermiddel en ik word er een soort ADHDtje van. Ik ben niet te stoppen. Ik ben ook niet moe te krijgen, ga laat naar bed, doezel even weg en dan begint een actieve nacht. Ik zweet als bijwerking, ik plas extra en ik ben klaarwakker. Ik sms de net als ik slapelozen van die nacht en uiteindelijk val ik om 15 uur in slaap tot half 6 en dan rek ik het tot 7 uur. Kortom weinig slaap en moe? Nee, totaal niet. Ik sta om 8 uur al mijn macaroni te bereiden en de kinderen op weg te helpen. Een echt ADHDtje. Dat zal vanmiddag wel anders zijn, dus ik profiteer nog even van deze onuitputbare bron van energie :) Ik ga ook zo kijken of UPC zijn werk al heeft verricht, dan gaan we lachend de kuur in. De kindertjes zijn naar school, de boel is (bijna) aan de kant op wat was na (en dat gaat manlief doen) en dan zijn we spik en span voor de dag. Ik heb gisteren mogen ruilen, dus ik ben om half 12 aan de beurt en dat stemt mij gelukkig. Ik kan dan nog even zorgen dat het maagje goed gevuld is. Lekker een bord macaroni en ik heb nog aardappeltjes om lekker te bakken. En mijn kennende gaat dat er allemaal in. Ik was gisteren tijdens het wegen ook aangkomen!!!! En daar was ik me een partij blij mee. Veel vrouwen kunnen zich dat denk ik niet voorstellen, maar voor mij betekent het reserves die hard nodig zijn voor de kuurweek en voor de tijd die komen gaan, dus ik koester iedere extra kilo. Raar maar waar. Ik ga vandaag gewapend met al mijn geluk in een doosje en het is me tegenwoordig een doos. Ik speld mijn gelukspop op, doe mijn vaders horloge om en neem de hele doos mee naar het ziekenhuis. Geluk is dan aan mijn zijde. Ook gaat mijn ipad mee, zodat ik kan schrijven wat er gebeurt en hoe het deze keer verloopt en om in contact te blijven met de buitenwacht. Dan gaat de tijd lekker snel. Henry zal er zijn voor de mentale support. Voor hem zal het een lange zit worden, maar hij kan af en toe de beentjes strekken, het Catharina is er groot genoeg voor en als hij wil kan hij ook nog shoppen, Woensel XL is op loopafstand. Kortom het gaat lukken vandaag. Zoals ik gisteren zei, de zon loert al op me en ja hoor vandaag is de zon er weer en lacht me stralend toe en ik lach terug, want vandaag gaan we verdere stappen nemen op de weg naar genezing en dat geeft moed, kracht en nu nog energie. Morgenavond ga ik zelf Neulasta injecteren, deze knapperd, is gewoon zuster knapperd :) Later!

Upc

Helaas gaat ons hilarisch lachavondje niet door met dank aan UPC! Ondanks de on demand dienst die we hebben, blijkt deze niet functioneel. Henry is er telefonisch een uur zoet mee geweest, resultaat: geen film, maar de belofte dat het binnen 24 uur beschikbaar is, maar de vraag is of we dan het hele aanbod doorkrijgen! Inving het weer typisch UPC, hetzij ook niet ons eerste probleem met hen:( maar goed met een beetje geluk kan ik morgenochtend of avond samen met Henry er een heerlijk lachavondje van maken :) Van mij krijgt UPC een kans, iedereen verdient immers een kans, ik wordt nog mild :) En ik moet eerlijk zeggen dat ik ook uitkijk naar deze film old stars na de verhalen. Gelukkig heb ik enorme lol gehad met Ilse en ons op te zetten boer duo. De Chemo laat me boeren als een ouwe heer en als we dit talent kunnen vertalen in liedjes, dan kunnen we leuk gekleed een act aangaan. We zagen het helemaal zitten, ook in Lomden en Parijs :) Morgen tijdens de Chemo ga ik er mee aan de slag. Dat ik dat ooit zou schrijven, maar nu is er voor mij niets zo gewoon als boeren en even nuchter gezegd boeren is ook heel gewoon, de lucht moet er af en toe echt uit, maar het is hier ongepast. In China denken ze hier echt anders over, zouden ze daar dan ook minder maag en darmproblematieken kennen? Door ons fatsoen hebben wij met enige regelmaat allen wel eens last van het inhouden van deze lucht, wie kent het niet? Dus mijnadvies, laat gaan, laat gaa en laat waaien, laat waaien. Een oud-collega zei steevast tijdens uitjes als hem een windje ontglipte: ik ruik pannenkoeken! Iedereen sniffen dan, waarop hij zei: het is weg en al die gezichten dan, viezig, verontwaardigd, van alles en ik? Ik lag in een stuip, hilarisch. Insiders weten vast wie ik bedoel. Ik ga na m'n bakkie chips lekker ontspannen de nacht in en snurken. Morgen er tegenaan en hopen op een positief ontvangst en een beresterk lichaam. Mijn geest is er klaar voor, deze knapperd gaat ervoor, bijna op de helft!

De middag verloopt beter veel beter

De middag verloopt beter dan de ochtend, veel beter. Ik heb moeit met incasseren en dat is wat het is. Ik kan onverwachte zaken niet tot me nemen, dat levert een directe stressreactie op van mijn lichaam en is niet te stoppen. Ten tijde van stress gaan je standaard copingsmechanismen in gang gezet worden, kwestie van overleven. Ik ga dan in de overleef stand, de stand die mij eigen is en die bij mijn kleurenpallet past. Dat is niet ten alle tijde de juiste strategie, maar ten tijden van stress weet je dat dus even niet. Ook ik ga in de standaard modus en ik wil dan alles begrijpen, in bedwang krijgen, de controle over hebben en ik wil het snappen. Helaas pindakaas, dat lukt niet en dan komt mijn grootste uitdaging wee om de hoek kijken, LOSLATEN en wat is dat moeilijk zeg! Ik ga lekker rommelen in en om huis, geeft me rust, vijf wassen die draaien, was wegvouwen, bedjes verschonen, eten voorbereiden, en zorgen dat de kan ranja en het lekkers klaarstaan voor als mijn batterijtjes uit school komen. En als ze aan komen lopen, gaat mijn hart weer open. Ze hebben kunstwerkjes bij zich en dat maakt me al blij en ze komen vertellend binnen. Dat is waar het om gaat, rust, geluk, geklets en onbevangen in het leven kunnen staan en daar een bijdrage in mogen leveren is mijn lust en mijn leven. Nick is er ook weer bij, hij past zo goed in de groep, zo natuurlijk en zo'n lekker, lief kind. Ook voor Nick ranja en een koek en dan rennen de mannen naar de trampo. Ook Merlijn en Wessel sluiten aan en af en toe springen ze door de drukte tegen elkaar aan, maar met een beetje hulp gaat dat heel goed. Er wordt leuk gespeeld en er worden plannen bedacht over hoe Nick toch zijn Nintendo te pakken kan krijgen. Later op de dag hoor ik van Chrisje dat zij deze aan haar broertje heeft gegeven. Ze deed er niets meer mee en Nick mocht hem van haar hebben. Echt een lieve actie en ik zeg haar dat ook. Henry heeft nog een onbekende sleutel aan zijn bos zitten en hij probeert met de mannen of die op het huis van Nick past, onder de voorwaarde dat alleen Nick naar binnen gaat, zijn Nintendo pakt, zodat deze bij ons aan de oplader kan. Helaas past de sleutel niet, dus ongedane zaken komen de mannen terug. Maar ze weten snel wel weer hun spel te hervatten en gaan deze keer naar Wessel en Merlijn. De mannen hebben elkaar echt gevonden en ze spelen leuk met elkaar, hebben ook af en toe woorden met elkaar, maar zo is het leven. En met hulp kunnen ze het ook heel goed oplossen met elkaar. Ik ben een gelukkig mens om dit alles te kunnen en mogen aanschouwen. Ik spreek mijn beide zussen en die steken me zoals altijd een hart onder de riem. Wereldwijven zijn het en ik heb het ook zo op mijn Facebook gezet. Ik heb deze lieve mensen echt nodig en ik ben zo blij dat ik zo'n lieve familie heb, een cadeautje, zo zie ik het. Guus en Puck schilderen als ware van Goghs kunstwerkjes aan de buitentafel. Met vrolijke kleuren, Puck hartjes en Guus cirkels. Daarna wordt het schilderwerk voorzien van extra plakwerk om het kunstwerk te vervolmaken. Een idee van Puck en uiteraard volgt Guus dat voorbeeld. Het resultaat mag er wezen, echt voor een lijst geschikt. Trotse ik en trotse kinderen. Daarna nog even wat ranja voor alle mannen en mijn meisje. Het eten gaat op het vuur en om kwart voor zes zitten we gezellig aan tafel. En er wordt volop gekletst en ze eten bijzonder goed, alledrie, zonder mokken, gewoon eten en daarna als beloning toet. Na het eten gaat puck op d de pc een spelletje doen, Teun op de ipad en Guus op de nintendo en het mag van Teun. Ze spelen en ze gaan na elkaar door de wasstraat en in de pyjama. De wasstraat is een uitvinding van mij. Ik vul een emmer met warm water en een sopje en met de washand worden essentiele lichaamsdelen gesopt. De bacterierijke lichaamsdelen worden met een voor ieder apart doekje gesopt. Het gaat vlekkeloos en in no time zit iedereen weer gesopt aan tafel en kunnen we overgaan tot het tandenpoetsen. Fris en fruitig gaan ze naar bed. Puck leest mij en Guus voor uit Pinkeltje, Pinkeltje en de sprinkhaan. Ze doet het heel goed en we luisteren aandachtig en ze leest het hele verhaal uit. Wat een knapperd onze Puck. Ik ben trots op haar en ik zeg het haar ook. Puck gaat direct slapen en Teun nog 5 minuten op de Nintendo en Guus gaat ook in eerste instantie rustig liggen en zingt over Rosanne ik weet dat je heel veel van me houdt! Puck komt hilarisch naar beneden en lacht het uit, omdat Guus deze tekst ervan heeft gemaakt. Ik zeg  haar dat het eigenlijk ook wel een leuke tekst is en we lachen samen. Puck gaat slapen en even later komt Guus naar beneden voor batterijen voor zijn Leapfrog. Ook hij magnog 5 minuten spelen en dan slapen. Henry probeert met zijn grote vrienden van UPC wat te regelen. Onze on demand doet het niet en de man van UPC gaat met hem kijken waarom niet. We willen vanavond, zeker na deze ochten, gewoon eens gezellig lachen en op aanraden van de Dries en Bernadette willen we naar All Stars old Stars kijken. Het gaat echt niet vanzelf en eerlijk is eerlijk dat hebben we wel vaker met UPC. Wellicht voor velen herkenbaar. Waar betaal je dan uiteindelijk altijd voor. Ik weet het niet zeker maar het kan maar zo zijn dat deze helpdesk ook weer lekker op je telefoonsaldo drukt, want de wachttijd bedroeg minimaal 25 minuten!!!!! Maar goed laten we hopen dat we vanavond als vanouds kunnen gillen van het lachen. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. En dat lekker slapen en morgen er tegenaan. Mijn schoonmoeder en mijn moeder bellen en wensen me succes. Mijn moeder geeft een reactie op deel 1 van mijn blog en laat me weten dat ze ontzettend veel van mij houdt en noemt me steevast het zonnetje in huis. Ik hou van mijn moeder, heeeeeeeel veel en die zon mam, die zit al weer achter een wolk naar me te loeren. En schijnen zal hij morgen, zeker weten, want na elke dip, kom je weer sterker en krachtiger naar voren. Op het leven! en op de zon die er morgen zal zijn!

De zon die schijnt en de tranen stromen

Vandaag vroeg naar het ziekenhuis. Dat valt niet mee met de nieuwe tijd, we moeten ze allemaal wakker maken. We vertrekken en hebben als eerste route 66 op het programma. Bloedprikken met voorkeursbehandeling. We melden ons toetsen in dat we inderdaad Cito voorrang hebben en zijn direct aan de beurt. Het gaat in 1 keer goed, reuze meevaller. Dan gaan we naar het toxiciteitsspreekuur. Annemarie zit er klaar voor en daarna naar de oncoloog. Annemarie's spreekuur loopt  uit en we zijn een kwartier later aan de beurt. We hadden nu eigenlijk bij de oncoloog moeten zitten. Ik val maar direct met de deur in huis en zeg dat door de uitloopt we niet op tijd bij de volgende afspraak zijn. Annemarie zegt dat zij alleen de oncoloog inschakelt als hij of zij dat nodig vinden en in mijn geval is er tot dusver geen reden toe. Dus Annemarie heeft alle tijd voor ons. De vraag is hoe het gaat en eigenlijk gaat het wel goed. Ik som op welke tegenslagen ik te verwerken heb gehad en dat ik eigenlijk me er aardig doorheen weet te werken. Ook Henry doet zijn verhaal en dat strookt eigenlijk niet met mijn verhaal. Ik ben in verwarring. En niet een beetje ook. Ik hoor hem zeggen dat hij beter om kan gaan met het feit dat het altijd over kanker gaat en dat hij daar zijn weg in gevonden heeft. Dat hij het idee heeft dat hij constant aan het rennen is en dat hij van mening is dat ik mijn energie teveel in anderen steek. Ik ben totaal verward en voel me intens verdrietig. Ik probeer nog uit te leggen dat ik begrijp dat ook zijn wereld op zijn kop staat, maar dat ik juist geniet van de goede momenten die ik heb. Dat hij mijn euforie dagelijks moet aanhoren is omdat ik de leuke dingen juist met hem wil delen en niet alleen maar mijnmisère die er zeker is. Ik zie dat hij mij enorm wil helpen en ik geef als voorbeeld de verjaardagsboodschappen en weekboodschappen van afgelopen zaterdag. Ik mocht het niet doen, omdat hij mij wilde ontlasten. Ik help hem door een briefje te schrijven met daar echt alles op vermeld, zelfs nog welk merk, de kleur, je kunt het zo gek niet bedenken. Vervolgens zijn na de eerste boodschappenronde ongeveer 1/3 van de dingen op de lijst niet gekocht. Gevolg nog een keer later in de middag gaan en dan weer de helft vergeten om 's avonds nog een keer te moeten gaan. Dat is verschrikkelijk en dan moet je rennen en vliegen, dat klopt, maar dat ligt toch niet aan mij, of toch wel? Ik krijg het idee dat juist mijn copingsmechanismen overuren draaien en ik probeer, ben flexibel, maar de copingsmechanismen van mijn partner maken in ieder geval geen overuren. Ze blijven in een meer egoïstische stand, zoals hij het zelf ook beschrijft en ik herken dat. Ik irriteer me er ook mateloos aan en Annemarie ziet dat en merkt dat ook op. Ze heeft een remedie, PRATEN, blijf het GESPREK aangaan. Ik geef aan dat ik dat dagelijks wel wil, maar dat ik ook vaak geen respons krijg op die vraag. Want het is dan 'nu even niet, ben het zat'. Of 'straks als ik ....' Echter van uitstel komt afstel, dus ik wil wel praten, maar het komt niet altijd van de grond. Ja en dan val ik in mijn valkuil. Ik ga forceren, ik ga drammen en ik doe uiteindelijk alles zelf. Hoe kan ik dat oplossen en hoe kom ik daar vanaf? Alle tips ik sta er open voor, maar ik kan er niet alleen voor open staan, partner moet mee. En ja ik heb begrip voor zijn spagaat en het feit dat ons leven op orde was en dat die verdomde rotziekte alles overhoop gooit. Ja ik heb begrip, maar verdomme ik heb ik ook niet om gevraagd. En als ik euforisch ben over een gezellige dat, dan is dat voor mij een bron om energie uit te halen en ik dosseer, het zijn slechts fragmenten van de dag. Dat ik een dag aan het plannen ben om de energie te doseren, dat valt niet op, maar dat doe ik wel. Ik lever dagelijks strijd, een strijd om te overleven en zo noemt Annemarie dat ook. Wat ik ervaar past heel goed bij mensen in mijn situatie. Ik doe niets vreemd en ik spaar al mijn energie om thuis geduld te hebben, te praten, te lachen en vooral er te zijn voor mijn man en de kinderen. Ik verwacht niet veel terug, slechts een luisterend oor en begrip, niet voor mij, ik ben geen egoïst, maar voor ons, voor ons gezin en heel af en toe alleen voor mij. Ook ik ben gewoon een mens, een mens die behoefte heeft aan naastenliefde. En als ik dat mis, ja dan zorg ik dat ik het om me heen verzamel, dat is mijn manier van overleven en overleven is het gewoon. Mijn euforie van gisteren is volledig verdwenen en als we bij Annemarie weglopen ben ik het zo zat, ik ben alles zat, voor mij hoeft het even allemaal niet meer. Ik wil weg, naar huis, mijn haar afgooien en ik wil even niets. Ik wil niet denken. Manlief weet niet wat hij er mee moet en zijn stilzwijgen maakt alles veel erger, ik ben zo boos en zo woest. Ik heb toch ook niet op gevraagd en waarom speelt hij zo'n poppenkast bij Annemarie. Als hij daar wat zegt, waarom hoor ik dat daar pas voor het eerst, terwijl ik dagelijks vraag en blijf vragen. Ik ben zo teleurgesteld er zijn eigenlijk geen woorden voor. Alles wat ik doe is fout, Zeg ik het te simpel dan bereikt mijn boodschap hem niet omdat hij geen kind is, zeg ik het met gevoel dan prikt hij er zo door heen, zeg ik niets dan is het er niet, dus dan doen we helemaal niets. al zeg ik het met zou jij misschien willen..... dan krijg ik als respons gezucht of gesteun. Zie ik dat alleen, verbeeld ik me dat? Voel je dat alleen bij je partner? Ik voel het bij niemand anders. Iedereen is uit zichzelf behulpzaam, maar in ons gezin moet ik eigenlijk alles vragen. Heb ik dat zelf zo bewerkstelligd, omdat ik altijd alles deed zonder vragen. Is het allemaal zo gewoon wat ik doe. Ja ik heb zeeën van tijd hierover na te denken en ja dat doe ik ook. Maar ik denk en er dient zich geen enkele oplossing aan, welke kant ik ook opga. Mijn flexibilteit levert mij niets op. Ik hoor Annemarie in mijn hoofd zeggen dat wij beiden zo verschillend met de situatie omgaan en ik hoor haar tips. Ik ga ze toepassen hoe dan ook, ik zal blijven worstelen, want luctor et emergo! Ik haatte het vak Latijn, alle veldslagen vertalen, nutteloos vond ik het, maar als ik er op terugkijk heeft het me wijsheid opgeleverd en wijsheid is iets moois. Ik zal blijven praten en de vragen dusdanig stellen dat ze respons gaan opleveren. Ik houd vol. Ik ben zo boos, onbeschrijfelijk. Als ik thuiskom is het middagtijd. Ik heb geen trek van alle ellende en hoef geen eten. Ik ga huilend naar  boven en gooi die verdomde marmot van mijn hoofd. Ik ga in de doestand. Mijn badkamer moet gedaan, het bed verschoond, de was en Henry vraagt me wat hij ook al weer moet kopen. Ik hoor de stem van Annemarie, maar ik kan het niet. Ik schreeuw het uit en zeg dat hij zelf maar eens moet nadenken want hij wil toch geen  kind zijn, of had ik het niet goed gehoord. Als een echte vrouw, gooi ik hem dat voor de voeten wat hij zelf zegt en ik voel me zo naar als ik dat doe. Ik kan die niet oplossen, niet alleen en ik wil hiervoor hulp. Ik ga weer een zware week ik en ik wil dit niet zo. Ik stoot hem met mijn gedrag alleen maar meer af en ik weet gewoon niet hoe ik over die grens heenkan. Al mijn positiviteit is even weg, weg door dit! Ik wil weer lachen en mijn tranen laten verdwijnen. Ik zet mijn eten klaar voor vanavond, doe de badkamer en hoop dat de kinderen zo met veel vrolijkheid uit school komen. Laten zij vandaag mijn batterijtjes zijn, dan kan ik me opladen met positiviteit. Even doen en dan heb ik het idee dat het allemaal weer loopt. Ik wil rust geen onrust en ik wil regelmaat. Manlief haalt de kinderen uit school. Hij is niet veel op het werk geweest vandaag. Hier voel ik me rot over en dat zorgt er weer voor dat ik het gevoel heb dat ik dat moet compenseren. Ik denk dat manlief hulp nodig heeft net zo hard als dat ik er om schreeuw voor mezelf. Laat hem daar zelf nou eens opkomen. Dit is een strijd die is zo veelomvattend en dat doe je er gewoon niet even bij, onmogelijk, let's face it. Ik wil naar een moment waar ik weer energie uit kan putten en terwijl ik tik vind ik het. Mijn facetime moment met Karin, Jan, Tijmen, Berbel en Hugo. Ik lag na een drukke dag gisteren haarloos op de bank en er komt een facetimeverzoek van Karin. Ik neem direct aan en roep nog naar de keuken, breng ff mijn doek. Te laat, twee verbaasde gezichten aan de andere kant en ik die roept heb ff mijn haar afgezet. Ik moest er zelf om lachen, that's me, what you see is what you get. Desalnietemin heerlijk om elkaar weer te spreken. Het paard van Berbel werd gebracht, een mooie Fries. Ik heb al veel kunnen zien, met dank aan Facetime, behalve het paard. Dat komt volgende keer. Berbel gaat genieten en Karin gaat met haar fantastische beugel ook weer rijden en ik ook als ik ben volgende keer !!!!! karin met beugel, ze leek er wel weer 16 jaar mee. En Jan fris en fruitig na zijn douche. Lang leven facetime en de nieuwe media. Als ik hier aan denk dan komt het goed, straks de batterijtjes van kinderen en dan vanavond aan de 'ongedwongen' praat. Het leven is zwaar, het leven leven valt eigenlijk niet mee. Maar we plukken de dag zoals hij komt, met de pieken en de dalen. Vandaag klim ik vanuit het dal de berg op en ik als ik boven ben en uit de schaduw dan heb ik weer oog voor die prachtige zon. Die zon die straalt en schijnt en die me verwarmt en voorziet van energie. Maar klimmen valt ook niet mee en zorgt voor  moeheid, maar moeheid is op te vangen door rust. Ik ga het doen, schouders eronder, niet zeiken, het gewoon doen. Ik ben een knapperd en deze knapperd kan het!

De grote kleine man

Als aanvulling op de dag, is gebleken dat PSV verloren heeft van Ajax. Ajaxman is blij maar de PSV-ers, die toch de meerderheid vormen zijn teleurgesteld. Dat brengt me eigenlijk ook weer terug naar vanmiddag. Ook ALyssa, PSV-ster in hart en nieren, was op verjaardagsvisite. Ze heeft Teun een boek over Draken, heksen en vampieren gegeven en daar weet Teun overigens wel raad mee. Het ligt aan zijn bed en hij zal er vanaf heden dagelijks in lezen (hij leest de plaatjes en wij of Puck de letters), dus het kan zo maar zijn dat hij de komende tijd veel griezelverhalen weet te reproduceren en zal gaan vertellen. Dat in combinatie met Ninjago strijders verhalen, hier borrelt vast wel weer een kinderverhaal uit voort en dat zal mij ook weer inspireren. Ik zit vanavond overigens met het blote bolletje. Ik kan zelfs mijn doek niet op mijn hoofd hebben vanwege de haarwortels die branden op mijn hoofd. Manlief loopt naar me toe en zegt, jee dat gaat hard zeg en ja ik ben net een glimmende biljartbal met hier en daar een stoppelveldje. Ik zal blij zijn als al die stoppels weg zijn, dat scheelt een hoop kriebel en wortelpijn. Zo nu gestrekt op de bank en in de ruststand, misschien nog een theetje, taartje en als afsluiter proseccootje. Waarom niet, genieten zo lang als het kan.  

De grote kleine man

De dag begint al vroeg. Om half 11 zijn opa en oma Putten er al. En Teun is al meteen blij. Hij krijgt een prachtige set om al zijn spullen van de Nintendo DS Xl in op te bergen. Ook krijgen Puck en Guus een kado en dat terwijl ze helemaal niet jarig zijn. Puck krijgt een springstok, die kan ze om haar enkels doen en dan eroverheen springen. Ze had deze al gespot in de speelgeodwinkel en wilde hem graag hebben en nu krijgt ze hem zomaar. Ze demonstreert het meteen en doet het meteen goed. Guus krijgt tennisrackets en een bal. Ook hij is hier heel blij mee. En Teun die is helemaal into de Nintendo en de superMario race. Buurjongen Nick sluit ook al snel aan en Nick en Teun hebben elkaar gevonden. Even later staat Gerben, Erica, Fabiënne en Ruben al op de stoep en ook hier Ninjago voor Teun. Hij is blij en pakt alles meteen uit. Vriend Nick helpt hem graag. En ook zijn Jeanne, Alexander, Huub. Maartje en Lotte er snel. De kinderen spelen leuk met elkaar en het is een gezellige bedoeling. Taart eten, koffie drinken, gewoon gezellig. We eten rond het middaguur soep, belegde broodjes, worstebroodjes en saucijzenbroodjes. De kinderen eten poffertjes en soms lijkt het er meer op dat ze poedersuiker met poffertjes eten. Ze hebben schik en zitten met zijn 5-en heerlijk aan de tafel. Ranja erbij, poffertjes en alles gaat schoon op. Zien eten doet eten en dat zie je hier nu goed. Daarna gaat het spelen verder. Gerben, Erica, Fabiënne en Ruben vertrekken alweer naar huis. Na het eten gaan Jeanne, opa, ALexander, Puck en Lotte en Maartje voor een wandeling. De tweeling kan dan lekker in de buggy in slaap vallen en Puck weet de weg. Oma rust even lekker op de bank en ik lekker in de stoel buiten. Teun, Guus en Huub spelen op de Nintendo en dat gaat zonder ruzie, het gaat gewoon heel rustig en goed. Als iedereen weer terug is drinken we lekker thee met het lekkers dat Henry gekocht heeft :). Opa en oma vertrekken en ook Jeanne en de hele bups vertrekt en oma Helmond en Frits komen al weer op de fiets aan. Het middagprogramma gaat lekker verder en we blijven lekker buiten zitten. Het is heerlijk, het lijkt wel hoog zomer. Geweldige temperaturen en de parasol kan zelfs uit. Gewoon weer door met taart en koffie en ook Bernadette, Dries en Fiene komen en Yvonne, Peter, Francelle, Willemijn en Veerle. Ook zij hebben voor Guus en Puck cadeautjes. Voor de jongens een geweldig Tshirt met een krokodil (Willemijn dacht dat het een draak zou zijn, maar het is een krokodil die op een draak lijkt:)) en Puck prachtige armbanden en een ketting. Geweldig allemaal. En Teun nog meer Ninjago Lego. Teun is ineens intens verdrietig. Zijn Ninjago motor zit nog niet in elkaar en hij wil dat iemand hem helpt. Papa kan niet helpen, dus ik stel voor dat hij vraagt of iemand hem wil helpen. Dries wil wel en vervolgens heeft Dries er eigenlijk een behoorlijke klus aan. Maar Teun is dolgelukkig met zijn motor en Dries is nu nog meer zijn held. Hij was al de sterkste man van de familie en nu ook nog de knapste man die het beste in Lego in elkaar zitten is. Als Dries klaar is zitten we allemaal gezellig in de tuin. Toastje, biertje, proseccootje, het is heel gezellig. Willemijn helpt Puck nog op de skates en dat gaat bijzonder goed. Puck heeft dat heel snel onder de knie. We lachen, kletsen en genieten van deze mooie dag, de dag dat Teun 6 jaar is geworden en de dag dat de zon ons beloond met stralend weer, de dag dat er plezier is en de dag die de voor even de week die komt weet te vergeten. Vandaag nog lekker prosecco, vanaf morgen zal ik er ook niet echt zin meer in hebben, maar nu nog wel. Om 20 uur liggen ze allemaal op bed, moe, heel moe, maar voldaan. Het was een mooie dag, een dag die we koesteren en die we voor altijd bij ons zullen dragen. De avond staat in het teken van rust. Morgen start de dag in het Catharina ziekenhuis, dus vanavond lekker slapen en morgen heel gezond naar Eindhoven, zodat we dinsdag aan kuur 2 kunnen beginnen.

Het is FEEST

Onze kleine grote man Teun is al om 7 uur wakker, 6 uur oude tijd. Voor Teun is dat al laat. Hij komt meteen stralend naar boven, want hij is jarig. Hij heeft zin in deze dag. De rest ligt nog heerlijk te slapen, dus Teun en ik gaan om half 8 naar beneden. Hij straalt weer van oor tot oor bij het zien van de slingers en bij het zien van de keukentafel waar zijn cadeaus hem toelachen. Hij vraagt zich af wat het zou zijn, maar hij mag het pas uitpakkenn als iedereen wakker is en voor hem gezongen heeft. Ik zing als eerste voor hem. Teun staat mee te swingen op de bank en hand in hand zingen we 100 jaar te leven, en er is er een jarig en 6 violen en een trommel en een fluit. Hij is zo blij en dan is het moeilijk geduld op te brengen. Hij vraagt me wanneer de rest wakker wordt en ik vraag hem nog even te wachten. Hij gaat met zijn Ninjago strijders spelen. Het belooft een mooie dag te worden, het kan ook niet anders met zo;n blije kleine grote man. Wat zal hij stralen en wat zal ik met hem meestralen. Blijer dan blij en eigenlijk is het ook geweldig om zo in het zonnetje te kunnen staan en overspoelt te worden met aandacht. Aandacht geven en aandacht krijgen is en blijft leuk. Het geeft positieve energie, het verbindt en het zorgt voor saamhorigheid. Vandaag is onze Teun jarig, we gaan het samen vieren, met onze lieve familie, dat is al een prachtig cadeau. Gisteren heeft Jaap Bertens (we noemen hem onze huisdichter) een gedicht gemaakt en daar beginnen we vandaag de dag mee:

Lang zal ze leven

Ze loopt in de stralende zon
Haar donkere schaduw overal waar ze gaat
Maar ze kijkt naar de zon
Ze geniet van de warmte als ze stilstaat

Ze viert feest op deze mooie dag
Hij wordt zes de kleine grote man
Een glimlach van oor tot oor
Daar geniet ze zo intens van

Ze zingen liedjes in de klas
Uit volle borst meezingen het streven
Twee violen en een trommel en een fluit
Maar vooral lang zal ze leven
Ze loopt in de stralende zon
De vogels zingen het hoogste lied
Ze weet dat de donkere schaduw achter haar is
Ze kijkt naar de zon dus die ziet ze niet

Trampoline en Helmond Kermis

Het is een heerlijke dag. De zon die schijnt wederom en het is aangenaam om buiten te zijn. De kinderen spelen heerlijk buiten en papa zet de nieuwe trampoline in elkaar. Als de trampoline in elkaar staat dan wordt er lekker op gesprongen en Guus kan in notime de salto. Levensgevaarlijk denk ik zo'n trampoline. Hoe lang zal het duren voordat we weer in het Elkerliek zitten met een van onze acrobaten? De tijd zal het leren en voor nu proberen niet overal een gevaar in te zien. Puck is na de meidenavond van gisteren zo moe dat ze alleen maar kan piepen. Ik neem haar mee naar binnen en leg haar uit dat ze zich zo naar voelt omdat ze gewoon heel erg moe is. De oplossing is er, ik maak een bedje op de bank en ze mag even heerlijk met haar stinkie op de bank liggen. Ze doezelt zo'n drie kwartier en daarna komt ze als herboren naar buiten. Een powernap noemen ze dat, dus Puck heeft een powernap gedaan en ook ik heb even in de stoel hetzelfde gedaan:) Dan is het tijd voor de Kermis. We gaan op de fiets. Puck met haar eigen fiets en de mannen bij ons op de fiets. Hun ogen kunnen nauwelijks verwerken wat ze zien op de kermis. Zo'n grote kermis, ze vinden het spannend, opwindend, een beetje eng, maar ook avontuurlijk. Puck, Guus en Henry gaan in de kinderachtbaan. Puck hoor je gillen en Guus vindt het vet cool. Teun staat bij mij, ik durf niet mee omdat ik bang ben mijn haar te verliezen en Teun vindt het té eng. We kijken en we zwaaien vanaf de kant. Ze gaan zelfs achteruit. Geweldig vinden ze het. Daarna willen ze eendjes uit het water vissen, maar de rij is erg lang en daarbij kost het 6 euro per kind. Ik vind dat echt té overdreven. Het alternatief is blikken omgooien. Dat doen ze alledrie heel goed en ze mogen een cadeautje uitzoeken. Drama. Puck weet het heel snel een boek van de de sprookjesboom, Guus wil een doodshoofd (verschrikkelijk) en Teun kan niet kiezen. Hij begint er zelfs van te huilen. Keuzes maken vindt hij het moeilijkst wat er is. Ik heb te weinig geduld om het af te  handelen, dus Henry doet het in alle rust. Hij kan echt niet kiezen, dus het eerste besluit is dat hij weggaat en van de week nog eens terugkomt. Als we weglopen wordt hij nog verdrietiger, dus Henry weer met hem terug en dat ritueel herhaalt zich zo'n drie keer. Ik snap hier weinig van en de lol van de kermis is er voor mij eigenlijk een beetje af. Toch wil ik dat niet laten merken, want Puck hoeft hier niet de dupe van te worden. Ook Guus heeft een woedaanval, zo een van ik ga krijsend op de grond liggen en dan krijg ik mijn zin. Gelukkig was dat snel opgelost, omdat ik een goed alternatief voorhanden had. Conclusie, een Kermis is to much to handle, deze Kermis is zo groot. Ik heb eigenlijk hetzelfde. Als ik gordijnen moet kiezen in een winkel vol stoffen, dan zie ik door de bomen het bos niet meer. Ik verlies het overzicht en dan weet ik het niet meer. Vanochtend ging dat perfect. Ik vertel een man wat voor look ik mooi vind, hij komt met een bak met die look en ik kies er een. Perfect voor mij. Het aanbod is te overzien en dat geeft mij voldoening. Is een Kermis voor herhalling vatbaar? Wat mij betreft niet, maar je weet het maar nooit. Met dit mooie weer is het ook een leuke fietstocht er naar toe, dus wie weet gaan we toch nog in de herhaling. Ik ben nooit een kermislievend persoon geweest overigens. Het trekt me gewoon niet, de attracties niet, maar ook de sfeer er omheen. Op een of andere wijze komt het niet prettig op mij over, ik ervaar het als agressief en luidruchtig op een negatieve manier. Ik zet me hier overheen, want dat is mijn gevoel en ik kan dat niet invullen voor de kinderen en voor anderen. Dus ik probeer te genieten van wat ik zie en van de toch ook vrolijke deuntjes en de heerlijke gebrande notenluchtjes. Het valt allemaal best mee, je moet er voor open staan, dus ik sta er vanaf heden voor open :) Het avondeten wordt door Henry verzorgd. Het smaakt heerlijk en erbij drinken we roze bubbels. Het leven is zo slecht nog niet. Op de mail zie ik een mooi gedicht van Jaap, over de verjaardag van onze kleine grote man. Ik plaats het op Facebook en vind dit een prachtig cadeau, bestaande uit woorden, hele mooie woorden, die je voor eeuwig kunt bewaren en kunt koesteren. Teun heeft al verjaardagspost en Teun opent de kaarten en Puck leest ze voor. Teun verheugt zich enorm op morgen en hij vraagt zich af wat hij allemaal zal krijgen. Ik denk dat hij morgenochtend heel vroeg van de partij zal zijn. Verder heb ik een aardig goede dag gehad, ben nu wel aan het eind van mijn Latijn. Ga vanavond heerlijk vroeg mijn bedje opzoeken, dat lijkt mij een geweldig plan. Mijn haar heb ik maar even op gehad vandaag, de stoppels die er nog zitten kriebelen. De stoppels vallen uit, als ik mijn doek, muts of pruik van mijn hoofd zet, regent het een soort naalden -gewoon stoppels-. Vreselijk. Mijn kleding, hoofd alles zit onder de stoppels en ik blijf maar kriebelen op mijn hoofd. De koelingslotion biedt uitkomst, maar velicht tijdeiljk. Iedere dag scrub ik het bolletje en daar waar al het haar is uitgevallen glim ik als een biljartbal. Het is een goed teken, de chemo doet zijn werk. Ik ben weer in het gelukkige bezit van Emend, Dexamethason en kytrill en calcium. Vanaf maandag mag ik weer alles tot me nemen. Op internet las ik dat dexamethason een wondermiddel wordt genoemd voor kankerpatienten die chemo ondergaan. Het onderdrukt misseiljkheid, zorgt voor meer energie en eetlust, dus met dexamethason komen we de kuur wel weer door. Emend ook tegen extreme misselijkheid, bijwerking is boeren, dus we gaan komende week er weer naarstig op los boeren. Misschien kan ook ik het alfabet wel leren boeren, ik lach als ik er aan denk. We gaan eerst genieten van morgen, het feest der feesten, Teun die morgen echt 6 jaar wordt. Hij lijkt nog wel vijf, want onze kleine grote man groeit heel geleidelijk, maar hoe klein hij ook is, uiteindelijk zal ook hij zo'n grote kerel worden. Onvoorstelbaar, maar waar. En als hij dan zo groot en stoer is dan blijft hij nog altijd onze kleine grote man. Morgen is het feest en morgen vieren wij feest, een feest om nooit te vergeten.....

Nachtelijke hoest

Onze Guus heeft nachtelijke hoest. Zijn droge hoest is niet te stoppen. Om half drie geef ik hem wat tijmsiroop en een pilletje, maar pas na ruim een uur wint zijn vermoeidheid het toch echt en valt hij in slaap. Pas dan kan ik ook de slaap vatten. Teun is zoals altijd vroeg uit de veren en om zeven uur gaat hij met papa naar beneden. Puck en ik weten het tot bijna negen uur!!!!! te rekken. En dan gaan wij naar beneden en eten ons ontbijtje. Het is vandaag weer joggingpakkendag en de kinderen vinden dat geweldig. Het weer lacht ons toe, dus lekker de deuren open en naar buiten. Aan de tuintafel wordt met de klei gespeeld, op het gras staat al weer een dino-bos en er wordt gefietst. Er komt een gordijnenman langs voor de vouwgordijnen die over drie weken ongeveer zullen hangen. Het begint hier in huis er allemaal op te lijken. Manlief gaat met een boodschappenlijst naar de supermarkt en dan kan hij zich vanmiddag storten op de trampoline die nog in de doos ligt. Het is een heerlijke dag en het belooft alleen maar beter te worden. De kinderen hebben moeite met het delen van elkaars speelgoed. Als het op delen aankomt dan is dat in huize Schreur bijzonder ingewikkeld. Dus er wordt niet overlegd en vaak gebeurt het dat ze zonder te vragen iets van de ander pakken. Dat fenomeen gaat hier altijd gepaard met gepiep, geschreeuw of in het ergste geval met slag of stoot van Guus. Zo ook deze ochtend. Ieder heeft zijn eigen fiets, maar op de fiets van de ander fietsen blijkt om een vage reden toch leuker. Hier wordt dat vooral niet gevraagd, dus Puck gaat er op de veel te kleine LightningMcQueen-fiets van Guus vandoor. Guus die ziet het en rent er schreeuwend achteraaan en dat om half elf in de ochtend. De buurt is er weer gelukkig mee. Ik vanuit de keuken er achteraan, uiteraard ook met verheven stemgeluid (hoe doen andere ouders dat toch vraag ik me dan af). Ik roep de drie musketiers allen bij elkaar. Vervolgens leg ik uit dat ze, als ze de fiets of ander speelgoed van elkaar willen lenen, ze dat gewoon met elkaar kunnen overleggen en dat er maar 2 antwoorden zijn Ja of Nee. Al naar gelang het antwoord handel je en respecteer je dat. Ze knikken allen naar me en voorlopig is de rust wedergekeerd. De vraag is voor hoe lang en jawel hoor 10 minuten later een huilende Teun thuis. Puck en Guus gaan op de trampoline bij Wessel en hij huilt. Op de vraag waarom zegt hij me dat hij bang is voor de honden. Ik leg Teun uit dat ik van mening ben dat hij prima kan praten. Als hij bang is voor de honden dan kan hij dat melden aan Wessel of de papa of mama en vragen of ze even vastgehouden worden, zodat hij bij de trampoline kan komen. Ik voeg er geirriteerd aan toe dat dat een oplossing is van wat hij als probleem ervaart. Niets zeggen lost niets op en dan blijft het verdriet. Hij kijkt me aan, stapt op zijn fiets en gaat weer op pad. Ik ga er vanuit dat hij dit wel gaat oplossen. Teun zijn angst voor honden wordt alleen maar erger en waar het vandaan komt? Nou ben ik zelf geen held met grote honden en wellicht -gevoelig mannetje als hij is- heb ik dat onbewust aan hem doorgegeven. Ooit stond ik huilend bij mijn schoonzus in de dierenartspraktijk. Huilend omdat ik omringd was door drie grote honden en omdat mij en kat getoond werd uit de vriezer. De angst kon mij alleen laten huilen, angst is een raar verschijnsel. Teun heeft dat dus vast van mij. Even later hoor ik hem op de trampoline, dus hij heeft zich weten te redden. En ik blijf me hier thuis verbazen over het feit dat vrouwen in hun hoofd feilloos weten wat er moet gebeuren in en om huis en dat mannen dat vaak niet doorhebben. Dat de focus vaak op irrilevante zaken komt te liggen. Ik snap gewoon niet hoe dat komt. Hoe kan het zijn dan veel mannen zakelijk zo succesvol zijn, terwijl ze thuis een totaal andere soms misschien wel ondergeschikte rol vervullen? En waarom kun je je als vrouw zo irriteren aan je partner. terwijl je daar bij anderen (ongeacht man-vouw) geen last van hebt of beheersbaar last van hebt. Ik heb hier thuis onbeheersbare last ervan :) Komt dat omdat je zo verschillend situaties aanvliegt en dus anders gedachten verbindt of logisch vindt? Neem nou morgen, Teun wordt 6 en ik denk gezellig we gaan iedereen zijn verjaardag vieren. Tuurlijk even een hekstenketel, maar de beloning van je kind die zo'n dag intens geniet en hieperdepieper rondloopt, werkt dusdanig verzachtend dat niets teveel is. Ik krijg echter niet de indruk dat manlief dezelfde gedachte deelt. Het lijkt alsof hij meer in de denkstroming zit van: Help mijn rust in mijn weekend wordt verstoord want mijn zoon is jarig? Nou kan ik er verschrikkelijk naast zitten, want niets is mij vreemd, maar toch zorgt mijn interpretatie dus voor irritatie, eigenlijk al op voorhand. Dat is eigenlijk heel vervelend als je hier last van hebt. Ik probeer dat in mijn hoofd te verbinden, zodat ik er beter mee om kan gaan, want met irritatie is eigenlijk niemand geholpen en zeker ikzelf niet. Uiteindelijk levert het mij de verkeerde energie. Ik ga mijn beste beentje voorzetten:) Ik zie het overigens niet alleen bij ons, ik zie het ook elders (zeker in mijn naaste omgeving). Neem nou het fenomeen een avondje weg alleen. Als ik een avondje wegga dan denk ik ook na over mijn gezinsleden die achterblijven. Dus, ga ik uit eten met de meiden dan bedenk ik op voorhand wat er thuis geregeld zou moeten zijn om het zo vlekkeloos te laten verlopen, pas dan kan ik zorgeloos genieten. Omgedraaid, dus als manlief weggaat, zal hier nooit of te nimmerzo mee omgegaan worden. Het lijkt alsof in de omgedraaide rol, deze gedachte niet speelt, wellicht omdat het thuis toch wel doordraait, zoals eigenlijk altijd. Dit geldt ook als je als vrouw besluit -na uitgebreid overleg- voor een paar dagen weg te gaan (vanwege studie, werk of voor de leut). Je regelt dan vanalles om de boel zo goed mogelijk draaiend te houden, dus eten voorradig, boodschappen gedaan, was op orde, huis op orde, van alles dus. Ben je dan eenmaal weg, dan bekommeren -zomaar vanuit het niets- hulptroepen er ook nog voor om die arme achtergebleven man, die naast zijn werk kinderen moet verzorgen, bij te staan. Is de man echter weg, dan is er niemand die eigenlijk zo denkt of te werk gaat, want de meeste vrouwen regelen dat zelf wel en geen haan die er naar kraait. Is dat cultureel bepaald? Komt dat door je opvoeding (bij mij thuis was er sprake van een traditionele rolverdeling, man werkt, vrouw doet huishouden)? Neem je dat dan mee in je verdere leven, ondanks het feit dat je inmiddels beiden evenveel eigenlijk werkt? Maken wij vrouwen het ons onnodig ingewikkeld en hoe kun je dat doorbreken? Kortom vragen die me bezig houden en waar ik graag baanbrekend in bezig zou willen zijn. Ik heb altijd in gesprekken met anderen het feest der herkenning. Waarom gaan de meeste vrouwen als er kinderen zijn minder werken? Omdat vrouwen per definitie deze taak op zich zouden moeten nemen? Waarom krijgen vrouwen voor vergelijkbare banen in het bedrijfsleven vaak minder betaald dan mannen? Ook zo'n raar fenomeen. Werk je in de zorg dan is dat vaak niet zo, maar in het bedrijfsleven is dat vaak wel het geval. Bizar. Ik blijf me erover verbazen. Sinds gisteren denk ik veel na over productieve uren van een werknemen. Hoe kun je een werknemen zo productief mogelijk inzetten en de balans werk-privé dusdanig in evenwicht brengen dat er geen ziekteverzuim meer is. Mijn hoofd doet leuke dingen en ik zit lekker in mijn vel als dat gebeurt. Ik geniet van de vogels in mijn tuin, van Teun die rennend binnenkomt met zijn broek al op zijn enkels, omdat hij zo nodig moet plassen. Ik geniet van het leven, van de verschillen die altijd zullen bestaan tussen mannen en vrouwen. Hoe saai zou het zijn als er geen irritatie meer was in het leven. Deze spanning maakt relaties aangenaam denk ik. Een relatie met een gezonde spanning is aangenaam. Ik ga maar genieten van de gezonde spanning en er vooral hard om lachen. Mijn gedachten, mijn irritaties, mijn leven, het blijft eigenijk gewoon een feest, never a dull moment......

Ik heb de zomer in mijn bol

Blije jarige Teun met juf Herma; zijn lach van oor tot oor


Wat een feest in de klas. Gezongen in wel 6 talen, de polonaise gedanst en tot slot nog getrakteerd. De helpende handjes waren uiteindelijk Max en Pieter. Maar andere vrienden werden wel door Teun betrokken bij het feest. Zo kreeg Nick als eerste een instrument en Lars en ook werd met hen de polonaise gelopen. Nick, Lars, Max, Bruno, Pieter en hijzelf liepen lachend de klas door. Teun heeft genoten en wij ook, wat een leuk feest en wat gaat dat toch leuk in de klas. De gebaren, de liedjes, het gezang, een en al enthousiasme, een goed begin van de dag. Daarna naar huis en daar komt vriendin Yvonne een bakkie doen, lekker in alle rust in de tuin en ik krijg wederom een gelukspoppetje, een die op te spelden is en deze speld ik meteen op. We kletsen gezellig en genieten van het weer en hebben het over een onderwerp dat mij mateloos interesseert, de gezonde loyale en gemotiveerde medewerker, een medewerker die vaak over grenzen stapt om een en ander voor elkaar te krijgen en die vaak de signalen negeert die aankondigen dat er iets mis is. Een medewerker kan hierin ver gaan en dat kan vele gevolgen hebben. Werkgevers realiseren zich vaak niet dat de arbeidsomstandigheden niet altijd optimaal zijn. Want de klachten van loyale medewerkers worden zelden of nooit geventileerd, waardoor werkgevers de hints die worden gegeven vaak niet door hebben, negeren of wegwimpelen. Gaan deze medewerkers hun grenzen respecteren dan wordt het ogenschijnlijke afwezige probleem zichtbaar en dan zullen werkgevers het moeten agenderen. Veel van de problemen waar ik op doel vallen onder het containerbegrip vitaliteit. Een vitale medewerker is een tevreden medewerker die het bedrijfsresultaat uiteindelijk altijd direct of indirect positief weet te beínvloeden. Kortom een ochtend die ik als heerlijk ervaar. Guus is bij Freek spelen en wij kunnen heerlijk ons kletsje doen. Ook heeft Yvonne een trui van Lightning McQueen meegenomen. Guus loopt diezelfde middag al te paraderen in zijn nieuwe trui. Rond het middaguur komt Alyssa. Zij haalt Puck en Teun uit school. En de dakdekker komt, de lekkage is nog steeds niet opgelost. Hij inspecteert wederom de goot en het dakleer en is helaas niet vrolijk. Het is er slecht aan toe en hij doet wederom een poging om het op te lossen, maar de staat is verre van goed laat hij weten. Hij was hier vorige keer ook en probeert nu weer alles waterproof te krijgen. De beste man is een leuke man om te zien en dat merk ik niet alleen op. Alyssa had hem ook al gespot en zelfs Guus was onder de indruk van de beste (jonge)man, omdat hij echte tattoos had op zijn gespierde armen. Het kan liggen aan het zonnetje, maar ook ik vond deze jonge vent er heeeeeel goed uitzien. Wij vrouwen kijken net zo goed naar iets wat ons aanstaat, daarin zijn we niet anders dan mannen en ik vind het heel normaal. Onze ogen hebben we niet voor niets gekregen toch? Alyssa kwam alleen thuis. Puck wilde bij Yara afspreken en Teun was bij vriend Lars. Guus en Alyssa gingen lekker eten en ik vertrok naar Veghel, naar mijn werk. Daar had ik zin in, daarbij heb ik de energie om te gaan, dus gaan met die banaan. De dakdekker zwaait me uit en ik zwaai lachend naar hem terug. Ik lach er om, de dakdekker doet me denken aan een fout grapje dat een voormalig directeur standaard maakte. Hij zei dan dat de cursus rietdekken niet doorging. Als je dan vroeg waarom niet dan zei hij omdat Riet ziek is. Er werd dan altijd hard gelachen, maar wellicht niet om de foute grap, maar meer uit beleefdheid. De radio heeft ook de zomer in de bol en vrolijke zomermuziek galmt door mijn auto, het is een geweldige dag. In Veghel start ik met de lunch. Ik sluit aan bij de tafel van mijn afdeling en ik ontvang trots de complimenten over mijn haar. Van de achterkant word ik niet direct herkend, maar van de voorkant is de herkenning er gelukkig en het voelt goed. Ik voel me niet bekeken of zo, het voelt gewoon normaal. Ik heb enkel last van kriebel op de kop, maar ook dat zal wennen op den duur. Het is zoals altijd gezellig en fijn er te zijn. Na de lunch weer zo'n fantastisch lentemoment. Een collega die de lentekriebels heeft en daarmee wat moet doen. Iemand die straalt, verliefd is, moet daar naar handelen. Het leven is te mooi om dat te negeren. Ik word hier vrolijk van en heb de neiging om dan advies te geven om er hard werk van te maken. Geluk is mooi en kostbaar en dat moet je koesteren. Ik heb eigenlijk nog geen duidelijke taak en kan uiteindelijk met een contract aan de wandel. Uniformiteit in contracten is van belang. Juridisch moet het contract goed zijn afgedicht, ik zie een schone taak voor de arbeidsvoorwaardenpilaar van onze afdeling. De contracten kunnen bijzonder kort worden gemaakt met een verwijzing naar de nog op te stellen arbeidsvoorwaardenregeling die voor iedere Sligro medewerker bedoeld is. Ik krijg energie van dit soort dingen en dan borrelt het zo van binnen dat ik inspiratie krijg. Ook zie ik de foto van Eline in haar bruidsjurk en wat is ze prachtig, een plaatje, kan zo in Magazine Bruid en Bruidegom. Marleen geeft me een gouden tip van lotion voor de jeuk. Rond de klok van half vier vertrek ik richting huis. Ik ga eerst mijn waslijst aan medicijnen ophalen bij de Mediq apotheek. En ik neem lotion mee voor het bolletje, met dank aan Marleen. Eenmaal thuis is er rust. Het eten is geregeld en ik zet mijn haar af en smeer en doe een doek om mijn hoofd. Zalig gevoel..... Teun wordt opgehaald door Alyssa en Puck komt met papa thuis en dan is er geen pasta maar patat. Nick komt gezellig bij ons eten. En de kinderen genieten van hun patatjes, bitterballen en kipnuggets. Als toet chocolade en aarbeiveters omdat het een beetje feest is vandaag, Teun heeft immers al een beetje zijn verjaardag gevierd. Na het eten gaan de mannen naar buiten. Uitgelaten komt Teun met Nick binnenrennen. Hij heeft een cadeau en een kaart in zijn hand van Monique (ontzettend lief). Hij vraagt of hij het al mag uitpakken en dat mag al. Een geweldige fles met Lightning McQueen doucheschuim. We zeggen dat de meiden dan wel achter hem aan zullen lopen. Nick en Teun lachen. Henry zegt dat als ze 16 zijn ze samen achter de meiden aan zullen rennen in de disco. Ze vinden het stom en rennen snel lachend naar buiten. Henry en ik zien het al voor ons, van die pukkelige pubers die vrijages aangaan en daar af en toe zich erg ongemakkelijk onder zullen voelen, omdat ze niet weten wat ze ermee aan moeten. Henry gaat een stukje fietsen en er wordt Angry Birds op de ipad gespeeld. Heerlijk in alle rust en zonder oorlog. Ik geniet vanachter mijn laptop. Wat een geweldige dag, 20 graden, lente met een zomergevoel, ik heb de zomer in mijn bol :) Vanavond de finale van The Voice Kids, dus meidenavond! Maandag staat weer in het teken van de kuur. Maar nu nog even niet, dus de dag nemen zoals hij komt en genieten. Volgende week zien we wel weer, eerst die bank, TVK, chips en Puck en ik onder het dekentje. Zaaaaaalig!!!!

de lach van oor tot oor

De beloning van deze ochtend een lach van oor tot oor van onze Teun. Hij kan niet wachten om te gaan trakteren, hij is zo blij en hij straalt. Ik heb me vanochtend snel gewassen en ik ben fris en fruitig beneden gekomen. Echter Keken drie kinderen me in eerste instantie vreemd aan. En het is Puck die zegt niet lachen tegen de jongens. Ik snap het niet en dan hoor ik Teun die vraagt of ik wel mijn haar op wil zetten als hij trakteert, want ik zie er raar uit met dat blote haar. En dan snap ik het, ik ben vergeten mijn haar en muts op te zetten. Ik beloof het snel te doen, want ik ga echt niet zo mee. Iedereen is gerustgesteld gelukkig. En zo blijkt maar weer dat elke verandering van het dagritme nu, voor verwarring kan zorgen, ik vergeet dan essentiele assecoires :) We gaan met drie uitgelaten kinderen naar school en ik ben zo trots. Guus is vandaag vrij. We gaan we allemaal mee om te trakteren en Teun is al druk in de weer om te bedenken wie zijn helpende handjes van vanochtend gaan worden. Moet het Max en Nick zijn of toch Pieter die hij het gisteren al heeft beloofd. Hij laat het er op aankomen denk ik. We vertrekken en we gaan de dag goed tegemoet. Het is feest, het is feest in groep 2 en we gaan het vieren. Lang leve Teun onze bijna 6-jarige man, een grote kleine lieve kerel :)