Loslaten

De voorbereidingen zijn klaar en ik eet wat er van het avondmaal van gisteren over was, heerlijk, zorgt voor extra energie. Daarna ga ik even bij Teun zitten en hij vraagt me hoe zijn feestje zal gaan. Ik vertel hem dat zo al zijn vriendjes zullen komen met kadootjes en dat het met papa en Dries een echte mannendag zal worden. Hij mag de helpende handjes uitkiezen en er zal gezongen worden en hij mag zijn feestmuts op, zodat iedereen kan zien dat hij het feestvarken is. Hij kijkt me lachend aan, zijn pupillen groot van opwinding en blijdschap en hij straalt. Ik vertel hem, omdat het een mannendag is en ik nog moe ben, ik zo naar bed zal gaan, maar dat ik eerst een hele dikke kus en knuffel van hem wil hebben. Ik krijg de fijnste en liefste knuffel ooit en ik wens hem en papa veel plezier en trek me terug, naar mijn kamer. Ik loop naar boven en de tranen rollen over mijn wangen, een vreemd gevoel van zelfmedelijden maakt zich meester van me en ik kan het niet stoppen. Dit is voelen en dat mag en waarom doet het zoveel pijn? In januari had ik me al verheugd op dit festijn. Teun en ik hadden het samen bekonkeld. Wie had kunnen weten toen, dat het er op 31 maart zo voor zou staan? Er zullen nog vele leuke feesten komen en volgen waar ik onderdeel van uit kan maken, dat realiseer ik me, maar toch huilt mijn hart. Mijn gedachten focussen zich op het top event van de mannen en ik probeer hun euforie te voelen, het sleept me er doorheen. Ik hoor huilen in de tuin en geklop op de deur en sluit me er van af, het gaat super en het gelach overheerst. Ik hoor voetstappen op de trap, Marjon is er, heerlijk. Het huis stroomt leeg, de kinderstemmen vervagen en de RUST is in huis. We gaan naar beneden en gaan voor koffie en thee en gezellig samen zijn. Straks horen we en zien we het verloop van de dag. Mijn ultieme loslaten, mijn zelfmedelijden dat plaats weer heeft weten te maken voor vreugde, het gaat goed, het gaat steeds beter, en deze knapperd is trots op wederom deze overgave die tot overwinning zal leiden.