maandag 31 december 2012: einde van het jaar 2012!

De dag begint pas om half 10 voor Puck, voor Henry en voor mij. De jongens zijn al veel eerder beneden en vermaken zich op de Wii. Puck heeft een heel pittige nacht achter de rug. Haar temperatuur liep op tot 40 graden en ze was in de nacht ook heel even de weg kwijt en had waanideeën. Ze mocht bij mij in bed en ik heb haar vertroeteld, gekoeld en water gegeven. Ik heb eindeloos naar haar gekeken terwijl ze kreunend haar slaap probeerde te pakken. Ze is een kanjer, die heel stil is en haar eigen pijntjes opvangt als ze ziek is. Ik heb haar vanacht laten weten dat het goed is om te zeggen hoe rot je je voelt en dat ik er ben om dat aan te horen. Jammerend kwam Puck tegen me aan liggen met haar bezwete lijfje en dat raakte mij intens om Puck zo naar te zien. Ik zou haar pijn zo graag willen overnemen en haar kunnen verzekeren dat ze op oudjaarsdag weer beter is, maar ik vrees met grote vrees dat dat niet het geval zal zijn. Om haar op te vrolijken zeg ik dat het ziek zijn op oudjaarsdag minder erg is als op de start van het fris en fruitige jaar 2013. En Puck is het met me eens. Ze doezelt, is weer wakker, kreunt, valt weer even in slaap, heeft het dan heet of koud, wil wat drinken en dat gaat de hele nacht zo door. Het enige dat ik kan doen is er voor haar zijn en haar liefde geven, haar wangetje strelen en haar handje vasthouden. Puck is een kanjer en wil dat het allemaal snel over is, want haar conclusie op 8-jarige leeftijd is dat ziek zijn absoluut niet leuk is en dat ziek zijn er voor zorgt dat je je rot voelt. Ik kan niet anders dan me daar bij aansluiten. Om half 10 vraagt Puck of ze naar beneden mag. Ik ga achter haar aan en eenmaal beneden gaat ze op de bank liggen, ze wil geen brood en ze drinkt wat ranja. De jongens daarentegen zijn fitter dan fit. Ze staan uitgelaten voor de TV en ze zijn echt in een andere wereld, ze bevinden zich in de wereld van Super Mario. Puck kijkt stilletjes naar haar broertjes. Vandaag zal een rustige dag worden, geen uitspattingen en vuurwerk op onze tijd, bestaande uit sterretjes en wat kinderknallertjes. Dat kunnen we mooi in de achertuin doen. We klinken het jaar in stijl uit, bedachtzaam, rustig, klein met het gezin, in de lage versnelling en vooral met liefdevolle aandacht. Aandacht voor elkaar en aandachtsvol met het leven bezig zijn is datgeen wij zullen doen in 2013. Ik wens dan ook iedereen veel geluk, goede gezondheid en vooral veel wijsheid toe om het leven intens en echt aandachtsvol te gaan leven! Als je dicht bij jezelf staat dan weet je oprecht welke dingen er echt toe doen en daar gaat het uiteindelijk om, de dingen die er echt toe doen!

Het is rustig in huize Schreur op oudjaarsavond. De kinderen zitten voor de TV, ik sta in de keuken en Henry zit achter zijn pc. Ik kook een lekker maaltje, ravioli met bosbaddestoelensaus, een varkensfiletrollade, een lekkere salade en er is een bijpassende wijntje bij geselecteerd. De deurbel gaat en Flip en Pauline, Floor en Nick staan in huis, met een heerlijk flesje prosecco en met de beste wensen voor dit jaar. Ik vind dit geweldig en voor mij is dit precies waar het om gaat, even aandacht voor elkaar in alle hectiek en daarvan genieten. Ze blijven niet lang, maar het doet me goed. Na ons maaltje gaat Henry naar buiten voor ons vuurwerk nu wel allemaal nog fit zijn. Helaas lukt het me niet om scherpe foto's van het geheel te krijgen. Nick en Chrisje komen kijken en Guus staat vooraan. Teun gaat pas naar buiten als vriend Nick er staat, want eigenlijk vindt hij het heel spannend.  Puck en ik kijken vanuit de keuken de tuin in en vinden het maar heel knap dat papa zulk mooi vuurwerk heeft zonder die harde knallen. Ons nieuwe jaar wordt ingeluid en ik houd mijn meisje vast en vecht tegen mijn tranen. Wat een jaar is dit geweest en wat voel ik de vermoeidheid op mijn schouders. Ik ben blij om vanavond geen verplichtingen te hebben. Ik kan mijn emoties toelaten en nog even die hele nare film af laten spelen in mijn hoofd en dan voorwaarts op naar de betere tijden die vanaf 2013 gaan komen. Vandaag is de laatste dag van het jaar, het boek kan helaas nog niet helemaal gesloten worden, maar daar gaat het nieuwe jaar vast verandering in brengen. Op het leven!

zondag 30 december 2012

Henry, ik en Puck zijn verre van fit bij het ontwaken. Puck heeft de hele nacht gespookt, klaagde over hoofdpijn en had het koud. Rond de klok van half 7 is ze in slaap gevallen bij mij in het grote bed. Henry is, om toch nog wat slaap te kunnen pakken, naar haar bedje verhuisd. Om 8 uur is Puck al weer wakker en vraagt ze of ze op de bank mag liggen. Ze krijgt een sinaspril en die laat haar in ieder geval even beter voelen. Als Florine belt wil ze graag gaan spelen en verzekert mij dat het maar een beetje hoofdpijn is. Ze vertrekt naar Florine. De jongens hebben nergens last van en spelen de hele ochtend samen. We besluiten om vandaag samen met Bernadette, Dries en Fiene naar Hullie in Uden te gaan. Daar kunnen de kinderen al hun energie kwijt en kunnen wij rustig zitten. We vertrekken om 13 uur. Florine gaat mee en Teun vraagt of Nick ook mee wil, dus we zijn vandaag 5 kinderen rijk. Het is een beetje krap met zijn 5-en op de achterbank. We verzamelen bij Bernadette voor het huis en daar gaat Guus bij Fiene achter in de auto. Puck is nog steeds verre van fit en als we bij Hullie aankomen krijgt ze van mij nog een pilletje. Na een uurtje is ze weer een beetje opgeknapt en geniet ze van het knutselen en van de skelters. Klimmen en springen wil ze niet, want dan doet haar hoofd zeer. Guus is helemaal in zijn element en ook de rest vermaakt zich goed. Het is een groot complex en het zit vandaag echt tjokvol. We hebben de laatste vrije tafel kunnen bemachtigen en hebben dus ook de laatste 4 zitplaatsen. De kinderen hebben geen stoel nodig, die zijn eigenlijk overal en nergens. De kinderen kunnen ruim 3 uur hun energie kwijt en dan vertrekken we naar huis. Daar gaan we met zijn allen patatjes eten en bitterballen, want de kinderen willen allemaal bitterballen. We stoppen bij Stip Punt en zorgen dat we met tassen patat en bitterballen naar huis kunnen. Puck houdt het eten voor dat wat het is en kruipt met een dekentje op de bank en de rest schuift hongerig aan tafel en laat alles goed smaken. Het leek wel feest vandaag werd er aan tafel gezegd en dat was het, het was gewoon een beetje feest vandaag. Het feest van bijna de laatste dag van het jaar 2012 :) We brengen Nick en Florine naar huis en dan spelen Guus en Teun nog even op de Wii. Puck ligt op de bank en om half 8 gaat iedereen heerlijk naar zijn bedje toe. Een goede nachtrust zal iedereen goed en dan hopen we dat we morgen op de laatste dag van het jaar allemaal fris en fruitig zijn. Al jaren op een rij zijn de mini Schreurtjes ziek op oudjaarsdag, laat het dit jaar gewoon even niet zo zijn. We gaan het heel klein vieren dit jaar, wij gewoon samen met elkaar en als we moe zijn gaan we lekker luieren, geen sociale verplichtingen en lekker toegeven aan wat we voelen, zonder ons bezwaard te voelen. Ik kijk hier naar uit en ik denk dat als de klok 12 slaat het een heel beladen moment voor ons zal zijn. Mijn hoofd zal vooral vooruit willen kijken en na 12 uur het boek 2012 willen sluiten. Vol goede moed vooruit en genieten van het leven, ik ga er gewoon vanuit dat 2013 ons jaar gaat worden!

Guus, Teun en Nick in de klompen bij Hullie, de mannen hebben het naar hun zin :)

Puck is echt niet lekker, ze heeft pijn in haar hoofd, koude rillingen en voelt zich naar. Ze gaat als we thuis zijn meteen met haar Stinkie op de bank liggen en wil niets van eten weten.

zaterdag 29 december 2012



Het jaar loopt bijna aan zijn eind. Nog 2 dagen en dan zit dit jaar erop. Het is voorbij gevlogen en eigenlijk heb ik vele maanden niet heel bewust beleefd, maar ik heb in de overleefstand alles doorstaan. Ik wil nog maar een paar dagen terugblikken en dan wil ik vooruit. Dit jaar is er veel gebeurd. De titel van mijn blog heb ik dan ook veranderd in borstkanker ik heb je! Ik heb je, want ik heb borstkanker en ik heb je, omdat ik deze ziekte aardig aan het verslaan ben. Ons leven heeft een nieuwe wending gekregen. Zo hebben we het vaak over ons leven voor de kanker, kijken we terug op ons leven met kanker en blikken we vooruit naar ons leven na de kanker. Het jaar is bijna voorbij en dan breekt een nieuw en fris jaar aan. Een jaar waar ik uit zal kijken naar meer fitheid, naar meer hormonale evenwichtigheid en stabiliteit, naar opbouw, naar levensvreugde en vooral naar de inrichting van mijn leven zoals het nu is. Ik kan niet meer terug naar toen en ik kan niet blijven hangen in het afgelopen jaar, maar ik ga mijn leven herinrichten. De alternatieve therapie is ingezet, ik weet niet of het helpt, maar ik zet door en neem mijn voedingssupplementen en probeer zo goed mogelijk om te gaan met de voorgeschreven leefregels. Ik bruis nog niet van de energie en de plannen en toch weet ik dat dat weer gaat komen. Ik hou vast aan mijn huidige structuur en ga uitbouwen. 8 januari start ik met een conditietest en dan zal het trainingsprogramma vol van start gaan. Het zal zwaar worden, ik zal moeten afzien, maar alles om te zorgen dat 2013 de contouren van mijn vernieuwde leven duidelijk gaan worden en ik weer midden in het leven zal staan. Ik kijk hier naar uit! Ik geef toe aan mijn gevoelens, bewaak mijn grenzen en doseer elke dag weer, want dat zorgt er ook voor dat er evenwicht komt en dat ik het vast kan houden. Hoe zal het gaan op mijn werk, wat zal ik gaan doen en wat kan ik doen? Ook hier is veel veranderd. Werk was en zal altijd belangrijk voor me blijven, maar ik weet nu wel waar het echt om gaat in het leven. Werk is op dit moment een leuke activiteit buitenshuis, een grotere wereld, maar deze grotere wereld kan heel goed zonder mij in tegenstelling tot de kleine wereld thuis. Mijn prioriteiten zijn veranderd en ik koester het veel intenser. Genieten met elkaar, van elkaar en echt luisteren naar elkaar. Weten wat elkaar bezig houdt en er echt voor elkaar kunnen zijn, zonder haast, zonder stress, gewoon vanuit het hart. Ik heb een hoop geleerd in 2012, ik ben veranderd innerlijk en uiterlijk en die verandering was soms moeilijk te aanvaarden. Ik accepteer de veranderingen nu, ik zie het als een groot cadeau. Elke dag pak ik een stukje meer uit en komt de kern van het kado beter in zicht. Ik heb een doel en dat doel is LEVEN en kunnen zeggen Kanker ik heb je! en ík laat je niet meer toe! Ik weet dat ik het niet kan beïnvloeden, maar door een aangepaste levensstijl, door het zoveel mogelijk proberen te mijden van stress en door te doseren, zal mijn zelfgenezend vermogen van mijn lichaam en mijn afweer toch oersterkt moeten worden. Ik hoop met heel mijn hart dat dat de remedie zal zijn en die hoop zorgt voor een waardevol en machtig mooi leven. Mijn hormonen zullen heus wel meer balans gaan vinden en ik zal er alles aan doen om dat te bewerkstelligen. Ik weet dat ik sterk ben, ik weet dat ik best wat aan kan, dus ik ben klaar met 2012 en sta open voor al het goede dat 2013 voor ons in petto heeft. Ik ga de dagen weer omarmen, komt tijd, komt raad!


Het jaar 2012 in vogelvlucht:



februari 2012, schaatsen op de Warande vijver. Wat zou me te wachten staan, onzekerheid, angst, maar vooral strijdvaardig





Genietend van mijn tour van voer bij Sensei in Almere Haven, waar in Helmond zal ik ooit zulke lekkere Sushi gaan vinden. Ik krijg een ipad en dé vriendenkring die Bob ooit heeft gesteund tijdens zijn zware strijd die hij niet heeft mogen winnen.




Maart 2012, de chemo is gestart, het haar valt heel snel uit en samen met Puck en Henry nemen we afscheid van mijn haar en verwelkomen we mijn pruik. Een mooie overgangsfase, want de pruik zit ronduit verschrikkelijk en als ik gewend ben om haarloos te zijn, zijn de hoofddoekjes en mutsjes mijn grootste vriend.





Tussen de chemo's in april 2012 genieten van elkaar en  de bed and breakfast van Yvonne en Peter als eerste 'gasten' uitproberen. Grandioos.



Mei 2012, vakantie met het gezin in België met veel mooie momenten, maar vooral veel ziek geweest.

Juni 2012, Puck verdient dubbel en dwars haar A Diploma en mijn laatste Chemo op mijn 42ste verjaardag





Juli 2012, vakantie op Mallorca met het gezin en met Bernadette, Dries en Fiene, genieten in het kwadraat!





Augustus 2012, afscheid van mijn borst, de post operatieve foto durf ik niet te publiceren, heftige periode, maar ook een fijne gedachte dat de tumor weg is en ook de aangetaste lymfeklieren.



September 2012, fashionstatement en vaarwel aan de mutsjes, het haar groeit als kool :)

Oktober 2012, stiltedag op de weide, innerlijke rust, binnenvriendjes en meditatiestokken, ons gezin loopt ook goed in een lage versnelling :)





November 2012, Puck wordt alweer 8 jaar, samen traktaties maken voor school, het is een feest om dat te doen!

 



December 2012, Sinterklaas brengt ons een bezoek, de kerst wordt gezellig met de familie gevierd en de hormoontherapie gaat dramatisch, maar er wordt hard aan gewerkt, regulier en alternatief circuit wordt bewandeld om zo 2013 sterker als ooit in te kunnen gaan.....

vrijdag 28 december 2012

Vandaag gaan we op visite bij Rob en Hanneke en kleine Veerle. We gaan hun nieuwe huis bewonderen in Steenbergen. Met de top 2000 op de radio vertrekken we om half 11 in de ochtend en het is heerlijk om te touren met deze muziek op de achtergrond. We zijn er rond de klok van 12 uur en kleine Veerle staat al op de uitkijk. Puck heeft hier met name naar uitgekeken, want zij kan heel leuk spelen met Veerle, ze zijn beiden even oud. De kinderen spelen leuk met elkaar, met de Lego en de jongens mogen zelfs naar Cars 2 kijken! Ook gaat de Wii nog even aan en dans ik met kleine Veerle een dansje en behaal ik zelfs een score van 3 sterren. Het is supergezellig en we hebben veel tijd om bij te kletsen. We smeden zelfs alweer plannetjes voor de wintersport in 2013 en dat voelt goed. We vertrekken om 16 uur en in de auto merk ik hoe moe ik ben. Ik luister naar de muziek van de top 2000 en droom weg, heel ver weg met mijn gedachten nog verder weg. Eenmaal thuis gaan we het maaltje van oma eten en wederom smikkelen we zoals we dat ook met kerst deden. We eten alles tot de laatste kruimel op en dan gaan we in de pyjama en ik in mijn joggingpak. Vanavond lekker banken en the Voice Kids kijken met elkaar. Vandaag was een mooie dag, een leuke dag en ik dank deze dag!

Donderdag 27 december 2012

Het is een heerlijke vakantiedag. We besluiten om een lekkere wandeling te maken naar de stad. De fiets kan even niet meer, want die zijn verdwenen. In de stad kopen we een kadootje voor kleine Veerle en wat lekkers voor Rob en Hanneke bij Il Borgo. Op de terugweg kopen we brood en broodjes bij 't Bakkertje en gaan we naar huis. Daar ga ik lekker een dutje doen en als ik na 1,5 uur wakker gemaakt word, vind ik het even jammer dat ik wakker ben en mijn warme bedje uit moet. Maar ik ga er graag uit, want we gaan met het hele gezin bowlen bij bowlingcentrum de Brug in Mierlo. Hier hebben we ons al een week op verheugd, met name Teun. Guus vindt het een beetje spannend. Hij is namelijk bang dat hij met bal en al de bowlingbaan overvliegt, dat was te zien in een tekenfilm. Guus houdt zich in het begin ook een beetje gedeisd. Ik mag voor hem gooien en hij kijkt de kat uit de boom. Maar al bij de tweede beurt wil hij het zelf proberen en vanaf dat moment is hij niet meer te houden. Hij neemt een sprint, duikt dan door zijn knieen en met al zijn kracht lanceert hij de bal de baan op. Hij gooit echt goed en na iedere worp geven de kids elkaar complimenten en een high five. Ik gooi met links en dat lukt eigenlijk best goed. We hebben een uur lang schik en plezier. Puck en ik delen de eerste plaats en Teun en Guus de tweede plaats. Henry is laatste geworden en dat vinden de kinderen hilarisch, zeker als je zag hoe hard die bowlingbal van papa de baan over vloog. Als afsluiter gaan we bij MacDonalds eten en de kinderen hebben de dag van hun leven. Thuis kijken we nog samen TV en dan is het hoogste tijd voor bed. Guus heeft er niet veel zin in en komt nog even bij me op de bank zitten en stelt me allerlei vragen, eigenlijk best ingewikkelde vragen. Hij vraagt waarom opa Helmond in de hemel is en een ster is geworden. Als ik hem vertel dat opa Helmond heel ziek was, dan vraagt hij mij wat hij dan had. Ik zeg hem dat opa Helmond kanker had. Guus kijkt me heel bedenkelijk aan en vraagt dan of ik dezelfde kanker heb dan opa Helmond. Ik zeg hem dat ik een andere kanker heb en hij vraagt of opa Helmond in het ziekenhuis gestorven is. Ik laat hem weten dat opa niet in het ziekenhuis gestorven is maar thuis en hij is nog meer verward. Hij komt dicht tegen me aanzitten en vraagt of ik al beter ben en ik vertel hem dat ik nu nog even een beetje ziek ben, maar dat we bezig zijn om me weer veel beter te maken. Hij knuffelt me en hij zegt te weten dat dat het beste medicijn voor me is. Ik ben ontroerd, trek hem dicht tegen me aan en we kijken samen naar Maestro en Guus vindt de klassieke muziek -net als ik- prachtig. Na de muziek en alle antwoorden op mijn vragen gaat ook hij slapen. Als hij op bed ligt bedenk ik me dat dit jaar ook wel een heel bewogen jaar is geweest voor de kinderen. Wat hebben zij een hoop voor hun kiezen gehad. Ik was -en ben nog geregeld- latent aanwezig, wat inhoudt dat ik er wel ben, maar niet in mijn actieve rol van vroeger zit. Ik houd me meer op de achtergrond en dat is met name voor mezelf soms moeilijk te verkroppen. Ik zou soms graag weer meer op de voorgrond willen treden, maar ik weet inmiddels ook dat als ik dat doe, ik al mijn energie verspeel en dat is iets wat ik absoluut niet wil. Dus ik aanvaard mijn nieuwe rol en weet dat deze rol in onze vernieuwde situatie goed past. We hebben inmiddels een nieuw gezinsevenwicht gevonden en daarmee hebben we allemaal vrede. Op zo'n dag als vandaag realiseren we ons weer eens te meer hoe leuk het is om samen gezinsactiviteiten te ondernemen. Het echt tijd nemen voor elkaar, het aandacht geven aan elkaar zorgt ervoor dat iedereen zich goed voelt en dat geeft innerlijke rust, zowel bij ons, tussen ons als bij de kinderen. Volgens Teun was vandaag zijn dag, hij heeft hier een week naar uitgekeken. Hij heeft dan ook vol enthousiasme genoten en hij was uitzonderlijk bijzonder in zijn bowlingtechniek. Gewoon de bal laten vallen met groot geweld en via de hekjes aan de zijkant toch keer op keer een spare weten te gooien! Dat is nog eens echte TEUNtechniek! Puck ging juist heel precies te werk en probeerde (soms ook met hek-effect) goed te mikken en het is dan ook niet voor niets dat zij de eerste plek wist te bemachtigen. Guus ging net als papa met brute kracht te werk, maar hoe dan ook en welke techniek ook toegepast werd, deze activiteit verbond en was leuk en de prijs -een diner bij MacDonalds- was de kroon op deze dag, tenminste voor de kinderen. Voor hen is MacDonalds hét restaurants der restaurants en dat is voor ons volwassenen toch net even iets anders :)  
Na zo'n dag is het goed slapen, voor de kinderen en ook voor ons. Deze kerstvakantie geeft ons allemaal de rust die we goed kunnen gebruiken.

Puck gaat uitermate precies te werk, eerst kijken, inschatten en dan gooien, Puck weet dan ook de eerste plek te bemachtigen

Teun laat de bal stuiterend de baan op vallen, traag bereikt de bal de kegels en raar maar waar, dan gaan er nog een hele hoop om :)

Guus neemt een aanloop en laat zich dan op zijn knieen vallen en met brute kracht gooit hij de bowlingbal de baan op

Kerstavond en Kerst 24-26 december 2012

Kerst begint al een beetje op de dag voor Kerst voor ons. Puck en ik gaan op maandagochtend naar de kapper. Puck wil kort haar, tenminste korter haar. We vertrekken in alle vroegte en zijn er nog voor 9 uur. Helaas zijn we niet de enige die nog voor de kerst naar de kapper wilden, er zijn 6 wachtenden voor ons. Als Puck aan de beurt is mag ze vertellen wat ze graag wil. Ze wil een heel groot stuk van haar haar afgeknipt hebben. Het is best een aardig stuk, dus de lineaal komt er aan te pas. Is het stuk 20 cm dan kunnen we er een pruik van laten maken. Dit vind ik zo'n prachtig idee, we meten nauwkeurig, maar we halen de 20 cm net niet en Puck wil niet meer van haar lengte af laten halen. Er wordt geknipt en Puck kijkt vol bewondering naar zichzelf. Dat kortere haar staat haar beeldig en ik zit trots toe te kijken. Mijn haar wordt alleen in de nek geknipt.

Puck haar nieuwe look, ze is klaar voor de kerst en ze straalt en ik... ik ben zo trots op mijn mooie lieve meisje :)

Puck en ik gaan nog even de stad in. We kopen een kadootje voor Papa en voor Puck nog 2 leuke broeken. Het is een echte meidenochtend, alhoewel Puck zelf niet echt dol is op winkelen. Deze ochtend echter geniet ze op haar eigen wijze. Ze voelt constant aan haar nieuwe haar en kijkt dan glimlachend naar me en ik lach dan terug en zeg dat ze mijn prinsesje is. Ook gaan we samen nog naar de supermarkt voor de laatste inkopen. In de supermarkt is totale hysterie uitgebroken. Ik heb het nog nooit zo druk gezien. We hebben alle tijd, dus we pakken de paar dingetjes die we nodig hebben en gaan in de rij bij de kassa staan. Daarna gaan we naar huis. Henry is met de jongens naar het werk dus in huis is het rustig. We maken de lunch, zodat we aan tafel kunnen als ook de mannen weer thuis komen. De rest van de middag doen we rustig aan. De kinderen kleuren en spelen op de Wii en wij genieten van de rust. In de loop van de middag maak ik een kerstavondmaaltje. We eten gezellig en vertellen kerstverhalen aan tafel en na het eten komt de verrassing. Niemand weet ervan. Er liggen kadootjes onder de kerstboom. Voor Puck, Teun, Guus en Henry. De kids zijn blij en stralen. Voor hen zijn er nieuwe spelletjes voor op de Wii, Just Dance en Mario Bros. Ze zijn door het dolle heen. Teun komt op me af lopen, opent zijn armpjes en geeft me een knuffel die vanuit zijn tenen komt om me te bedanken. Ik schiet volledig vol waarop Guus me weet te vertellen dat dit echte traantjes van geluk zijn. Ook Puck en Guus komen me knuffelen en het is een echte gezinsknuffel geworden. Ik ben blij, blij met hun blijheid en blij met deze dag. De kinderen gaan spelen en ik en Henry denken terug aan een jaar geleden. Toen vertrokken we op deze dag naar New York met het hele gezin. Wie had toen kunnen weten dat we een jaar later er heel anders voor stonden? Mooie gedachten en een prachtige tijd en wat is er daarna veel gebeurd. Dit jaar is voorbij gevlogen, het lijkt een nare droom, maar het is geen nare droom, het is realiteit. Dit afgelopen jaar heb ik achter me gelaten, ik weet veel dingen niet meer omdat ik ze uit mijn systeem gebannen heb, gewoon om te overleven en om door te kunnen gaan. Toch komen er af en toe flarden terug en die passeren dan in mijn hoofd de revue. Die beelden raken me diep van binnen en roepen soms pijn, boosheid en verdriet op. Toch zijn we uiteindelijk samen sterker uit dit jaar gekomen. Ik ben als persoon gegroeid, heb meer innerlijke rust gekregen en vooral waardering voor alle facetten van het leven. Ik ben intenser gaan (be)leven, neem meer tijd voor dagelijkse dingen en sta in een lagere versnelling. Dat is inderdaad anders dan een jaar geleden, maar eigenlijk wel rijker dan een jaar geleden. Het besef dat je kunt koesteren wat er om je heen is is zo waardevol en rijk en dat heeft dit jaar mij cadeau gegeven. Ik kan helaas het boek nog niet sluiten, maar ik weet dat ik op de goede weg ben en er alles aan doe om ook nu die malaise aan te pakken. Ik hou mijn wereld nu even heel klein, forceer niets, doseer goed, in de wetenschap dat er betere tijden op mij en ons wachten. Kerstavond 2012 is me waardevol, ik sluit me aan bij de kinderen en dans met hen samen en ben echt goed volgens Teun. Ik heb 2 sterren verdiend. Het zweet loopt van mijn hoofd en mijn hart klopt in mijn keel, maar wat hebben we een lol in disco huize Schreur. Na ons spel gaan we een verlaat toetje eten en dan is het echt tijd voor bed. Hier beneden is het genieten van All you need is love en ik zeg tegen Henry als ik het prachtige Banff in Canada zie, dat ik daar met het gezin wel naar toe zou willen. We dromen even samen weg en op de ipad heb ik het hotel al gegoogled. Ik geniet van het programma en van deze avond, Kerst 2012 begint grandioos.

Kerstochtend beginnen we in alle rust. We hebben allemaal heerlijk uitgeslapen en ik begin met het kerstontbijt. Het ruikt naar vers gebakken croissants en de tafel ziet er schitterend uit. We gaan gewoon in pyjama aan tafel en wensen elkaar een fijn kerstfeest toe. Puck vertelt over de geboorte van kindje Jezus en ze vertelt dat ze naar Suriname gingen. Ik lach om deze wending van het kerstverhaal, maar laat haar vertellen. De jongens luisteren aandachtig. We smullen van het lekkers en als we klaar zijn met eten gaan we nog even lekker luieren. Ik braad de rollades aan voor het kerstdiner dat we met de hele familie zullen nuttigen bij Yvonne en Peter. Ook maak ik een saus voor bij het vlees en zo hebben we allemaal een taak. We gaan uitgebreid badderen en dan willen de kinderen kerstkleding aan. Voor Puck is dat gewoon alles wat glittert. De jongens willen hun vlinderdas om en zo zijn wij in de middag klaar voor de kerst. We vertrekken met onze gerechten naar Someren en zullen met zijn 18-en aan tafel gaan. Het is een gezellig samenzijn. De kleine kinderen krijgen stiften en kleurplaten en zitten aan de bar te kleuren. Ze maken prachtige kunstwerken. De grote kinderen zitten bij ons en de grote kinderen hebben inmiddels allemaal verkering, zo leuk. Rond de klok van 5 starten we met de voorbereidingen en gaan we aan tafel voor de dubbel getrokken bouillion zoals papa die vroeger ook maakte. Het is zalig. Daarna hebben we de keuze uit rollade met een zoetbittere kerriesaus of varkenshaas in een champignonroomsaus. Erbij hebben we diverse salades, pommes duchesses, haricots verts omwikkeld met spek en heerlijke wijn. De toet bestaat uit zelfgemaakte tiramisu, een versie met Liquore 43 en een versie met Amaretto. Het is gezellig en het is smullen en ik geniet, ik geniet van alles om me heen, van het samenzijn, van de kinderen, van het eten, van alles eigenlijk. Als we naar huis gaan voel ik me heel tevreden en komen de traantjes van geluk door het besef dat dit allemaal me zo waardevol is. Thuis gaan we nog even zitten met elkaar en dan gaan de kinderen naar bed. Henry en ik kijken nog een film met elkaar en zitten samen gelukkig te zijn.

Tweede kerstdag ben ik een beetje brak. Teun is in de nacht 3 keer wakker geweest. De eerste keer dacht hij dat het ochtend was en ging hij naar beneden. Ik hoorde dat er iemand beneden was. Ik dacht dat het dieven waren, want afgelopen weekend zijn onze fietsten achter het huis gestolen. Ik sloop naar beneden, mijn hart klopte in mijn keel, maar mijn drift dat ze in huis zouden kunnen zijn won het van mijn angst. Ik zag licht branden beneden en met een zwaai deed ik de kamerdeur open en daar stond onze enorm geschrokken Teun. Mijn hart gaat wild tekeer en ik ben ook enorm opgelucht om Teun hier te zien. Ik vraag hem wat hij aan het doen is en hij denkt dat het ochtend is. Ik breng hem terug naar bed en 20 minuten later roept hij me. Hij vertelt me dat hij een nachtmerrie heeft en ik ga even bij hem liggen. Na 5 minuten ligt hij heerlijk te slapen en ik blijf even bij hem liggen om te genieten van zijn zachte gesnurk. Dan ga ik naar boven en wederom is hij wakker. Hij roept naar me dat hij heel erg moet plassen en daarna slaapt hij weer heerlijk verder net als ik. De ochtend is daarom pittig. We ontbijten met elkaar en na het ontbijt spelen de kinderen met elkaar en zijn wij wat aan het lezen. De kinderen mogen nog de film Cars zien en na deze film vertrekken we naar Putten. Ze hebben er zin in en met hun spelletjes op de achterbank verloopt de autorit voorspoedig. Ikzelf slaap bijna de hele rit naar Putten toe en word pas wakker als we in de buurt van Barneveld rijden. Een heerlijk autodutje met op de achtergrond de mooie klanken van de top 2000. Een echte powernap.  Als we aankomen is iedereen er al en we beginnen gezellig met koffie en gebak. Opa en oma hebben een enorme verrassing en de kinderen hangen aan hun lippen. Er zijn kado's en niet een paar, nee superveel. De kinderen zijn door het dolle heen. Playmobil, lego, knutselspullen. Het inpakpapier vliegt ons om de oren en daarna willen Huub, Teun en Guus spelen met hun kadootjes. Opa, Henry, Alexander en de kleine mannen blijven thuis spelen en de rest gaat een heerlijke wandeling maken. Lotte en Maartje in de tweelingkar en Puck mag duwen. Ze vindt dat geweldig om te doen en ze duwt alsof haar leven er vanaf hangt. We lopen een mooie wandeling en zijn daarna fris en fruitig. Er zijn allemaal lekkere hapjes en we kletsen gezellig met elkaar en het is echt genieten. Er is een overheerlijk maaltje gekookt en ook nu zitten we met een groot gezelschap aan tafel. De kinderen smikkelen en ook wij zitten te genieten, want er is niemand op deze wereld die zo lekker koken kan als oma is de conclusie.  De toet vindt gretig aftrek en door al die suikers zijn onze kinderen niet te houden en niet moe te krijgen. We drinken nog lekker koffie en daarna vertrekken we naar huis, met grote zakken kado's en voorzien van een maaltje voor thuis. Voldaan stappen we in de auto en ik heb een heerlijke nekrol gekregen die ik in de auto meteen omdoe, zodat ik weer lekker kan wegdoezelen. Teun slaapt al op de hoek van de straat, Puck is ook lui, maar Guus is niet stuk te krijgen. Hij speelt met zijn leapfrog, zingt, vertelt en is gewoon heerlijk wakker. Ik ben vandaag ook weer blij en trots met zulke lieve mensen om ons heen. Het was genieten met een grote G en dit is Kerst zoals kerst hoort te zijn, samen met elkaar vol aandacht voor elkaar. Thuis slapen Puck en Teun gewoon door en gaan direct naar bed en Guus, die is nog even wakker en houdt het nog wel een uurtje vol. Dan gaan Henry en ik zitten en kijken naar Sonny boy, een prachtige Nederlandse film. Ik huil tranen met tuiten, om de film om deze dagen, om mijn lieven gezin, maar het zijn geen vervelende tranen. Na de film ga ik naar bed en ik slaap de sterren van de hemel. Deze kerst was een heerlijke kerst en ik ben dankbaar voor deze dagen!

zondag 23 december 2012

Wat een uitslapers zijn we tegenwoordig. Pas om 9 uur zijn we wakker, wij allemaal. Heerlijk. Iedereen is lekker uitgeslapen. De kinderen mogen lekker lang in pyjama rondlopen en ik ga in een lavendelbad liggen. Een heerlijk relaxed begin van de dag. Vanochtend hebben we besproken om deze vakantie te gaan bowlen. Aansluitend blijven we er dan eten. We vertellen nog niets, dan is de verrassing des te groter. Teun heeft het verzoek om de hele dag in zijn pyjama te blijven, hij is heerlijk lui en wil dat graag zo houden. Vandaag is lazy sunday en vandaag gaan wij allemaal lekker lui zijn. Muziekje luisteren, spelletjes doen, TV kijken en samen eten. Vandaag belooft een mooie dag te worden en ik omarm deze dag met veel plezier.

zaterdag 22 december 2012

Gisteren was met recht een goede eerste vakantiedag. Puck heeft genoten van haar logeerpartijtje bij Florine. De jongens en ik zijn in de middag nog even op verjaardagsvisite geweest bij tante Riekie. We waren er maar een uur en het is schrijnend om de echte veroudering te zien intreden. Echte ouderdom noem ik het leven in het verleden en de aansluiting met het hier en nu verloren zijn. Het kan ons allemaal overkomen, maar zo iets dergelijks aanschouwen en er even onderdeel van zijn geeft bij mij zeker geen feeststemming. Na een uurtje gaan we weg en hoop ik dat de sjaal die we hebben gegeven wat vrolijkheid en warmte brengt tijdens deze donkere dagen voor kerst. We gaan naar huis en de jongens hebben de boompjes voor de deur grandioos versierd, alles met kleur en glitter zit in de boompjes. Buurvrouw Annelies heeft 2 prachtige kransen gemaakt en die sieren onze voordeuren. Ik zou kerstboompjes verzorgen, maar ze haddenniet meer 3 boompjes zoals ik ze wilde. Dus dit is het alternatieve plan. De gekleurde lichtjes met batterij kon in niet vinden, maar deze ochtend liep ik er tegenaan en dat terwijl ik donderdag tijdens mijn missie om deze lichtjes te kopen ze niet kon vinden. Ik ben blij en ik heb nu alle inkopen binnen. Ik ga naar huis en daar zijn inmiddels alle musketiers wakker. Puck en Guus hebben uitgeslapen, ze waren er aan toe. Teun ook, maar in zijn geval was hij om half 9 echt van de partij. Deze ochtend gaan we met zijn allen naar Eindhoven, een rondje door de stad en wie weet blijven er wat leuke dingen aan onze handjes plakken. Het is vakantie voor ons allemaal en we nemen onze rust, we gaan genieten en vooral leuke dingen met elkaar doen, want ik voel me een rijk mens met zo'n lief gezin om me heen!

Het is een gekkenhuis in Eindhoven, een enorme drukte en niet alleen vanwege de kerst, maar voornamelijk door Djumbo die optreedt in het Beursgebouw. Na een uur vertrekken we weer huiswaarts, want het is gewoon té druk. Thuis brengen we Teun naar de scouting en we gaan allemaal mee naar binnen. Ze gaan koekjes bakken vandaag en Guus en Puck willen eigenlijk niet mee naar huis. Als we Teun ophalen heeft de kok van deze dag :) een verrassing voor ons allemaal. We gaan pannenkoeken eten in restaurant Pluk in Beek en Donk. De kinderen juichen hard, want ze hadden allemaal zin in pannenkoeken. Bij Pluk duiken ze meteen in de speelhoek en wij zitten heerlijk rustig aan onze tafel. De kinderen eten hun pannenkoek helemaal op en smullen ervan. Alleen Guus wil een toetje en Puck en Teun hun buikje zit te vol, maar dat mag wel na zo'n grote pannenkoek. We vertrekken naar huis en kijken samen naar de film Annie. Dit is echt genieten met een grote G. Samen op de bank, tegen elkaar aan. Ik vertel vooral wat er gebeurt, want Guus kan de ondertiteling niet lezen en Teun heeft er ook nog moeite mee. Ze zijn alledrie onder de indruk van het feit dat de kinderen in de film altijd moeten schoonmaken en schrobben. Na 45 minuten film willen ze allemaal graag naar bed en ze slapen direct. Ik kijk de film nog af, ook ik houd van deze kinderfilm. Ik kan de slaap niet vatten en ik speel nog een hele poos op de ipad en dan rond de klok van 1 uur val ik toch in slaap en droom heerlijke dromen.

vrijdag 21 december 2012

De vakantie is begonnen. De mannen slapen en uit en zitten nog lekker in hun pyjama als mama komt. Henry en ik vertrekken naar het Catharina Ziekenhuis. We zijn op tijd aan de beurt en Annemarie steekt nog even haar kop om de deur en vraag hoe het gaat. Ik kijk haar aan en zeg K....! en dat dat ook de reden is dat ik hier ben. De hormoontherapie en ik zijn niet de beste combinatie. Ze wenst me sterkte en de deur gaat dicht. Ik doe mijn verhaal en de oncoloog geeft een duidelijke uitleg. De oestrogenen in mijn lichaam worden voor 90% geproduceerd door mijn eierstokken en de overige 10% daar zorgen de lever, de spieren, het vet en de bijnieren voor. Veel vrouwen van mijn leeftijd hebben na de zware chemo behoorlijk beschadigde eierstokken, wat dus inhoudt dat zij na de chemo in de overgang zitten en vervolgens daarin blijven. Het medicijn Tamoxifen is voor hen voldoende. Dit medicijn onderdrukt de oestrogenen die door de lever, de spieren, het vet en de bijnieren worden geproduceerd. In mijn geval zijn mijn eierstokken weer lekker in functie gegaan na de chemo. Na zo'n 25 weken rust vonden mijn eierstokken het welletjes en begonnen weer gewoon te doen wat ze moesten doen. Gevolg was dat ik uit de medische overgang ging en weer gewoon ging menstrueren. Dit laatste hebben ze direct aangepakt, want dat betekent dus dat mijn eierstokken weer productief zijn en dat er dus weer 90% extra aan oestrogenen wordt geproduceerd en dat is heerlijk spul voor die mogelijk verdwaalde kankercelletjes in mijn lichaam. Daarom is er direct een Lucrin-injectie gezet. Deze injectie zorgt ervoor (middels een depot) dat de eierstokken lam worden gelegd en daardoor stopt de oestrogeenproductie. Toch ben ik ondanks de Lucrin weer ongesteld. De oncoloog laat weten dat dit bij mij nog een  keer zou kunnen, maar dat het dan over is. De reden is dat Lucrin heel geleidelijk werkt en dat houdt in dat mijn eierstokken niet in 1 keer platliggen. Ik vraag waardoor ik me ze rot voel en de oncoloog spreekt uit dat hij vermoedt dat het door de Tamoxifen komt. Hij adviseert dan ook om per direct met de Tamoxifen te stoppen. Dat baart me zorgen, want dan onderdrukken we de oestrogeenproductie niet volledig, dus wat doet dat dan met de verdwaalde kankercellen. De oncoloog laat weten dat een paar weken stoppen geen kwaad kan gezien het feit dat ik wellicht minimaal 10 jaar aan hormoontherapie zal vastzitten. Hij legt uit dat als ik stop, het 6 weken zal duren voordat de effecten van de Tamoxifen uit mijn bloed zijn. De hoop is dat ik me dan beter ga voelen. Is dat niet zo dan voel ik me zo naar vanwege de bijwerkingen van de Lucrin. Echter is Lucrin of verwijdering van de eierstokken bij mij een noodzakelijkheid, daar kan ik niet onderuit. Verwijdering van mijn eierstokken levert mij volgens de oncoloog niets beter op, de bijwerkingen zullen identiek zijn. Daarbij is het een operatie met risico's en als we dat kunnen voorkomen dan moeten we dat doen. Ik snap het verhaal, maar ik voel me nu een soort proefpersoon. Even pilletje weglaten, kijken of het effect heeft en dan weer eens bekijken welk pilletje ik dan weer eens uit kan proberen. Het voelt niet bevredigend, temeer daar ik de komende weken wel zo door moet en ik voel me echt klote, ik kan het niet anders benoemen. Vol goede moed stap ik naar buiten en het maalt volop in mijn hoofd. In de auto roep ik meteen, daar zijn we mooi klaar mee.  Ik zeg letterlijk, 'ik laat me geen depressie aanpraten door die flapdrol en ik wil een second opinion'. Ik hoop dat de voedingssupplementen vandaag komen en dat die tezamen met het stoppen van de Tamoxifen verlichting zullen geven. Ik houd moed, zet mijn beste beentje voor en ga door. Ik zal overigens ook wel moeten. Ik kijk vanuit het autoraam naar buiten en ik schiet weer eens vol, ik haat dit gevoel en ik haat dat ik me zo naar voel. Ik voel me een ander mens, ik voel me gevangen in de verkeerde gemoedsstand en ik kan er even niets aan veranderen. Komt tijd, komt raad zegt men dan en ik hoop oprecht dat met de tijd de raad en het goede gevoel wederkeert.

donderdag 20 december 2012

Vandaag is de laatste schooldag. Puck mag uitslapen, zij heeft immers tot laat opgetreden. De stoere mannen moeten echter gewoon op tijd naar school. Op het moment wij klaar zijn ligt Puck nog heerlijk te slapen. Ik loop naar haar toe en zeg dat ik de jongens naar school breng en zo weer thuis ben. Puck draait met stink nog even lekker in haar dekbed en de zoete warmte van haar huid is wat ik ruik. Ik zou nu graag bij haar kruipen en even lekker knuffelen, maar de plicht roept. De jongens zijn heel erg uitgelaten, eigenlijk gewoon hieperdepieper. Als ik ze heb weggebracht ga ik direct naar huis en Puck zit al aan tafel. Ze was wakker. Ik stel voor om samen wat leuks te doen, maar in haar hoofd is Puck bezig met school. Wie zou er al zijn van haar klasgenootjes die ook hebben opgetreden. Ze weet 1 ding zeker ze wil niet wachten tot 10.15 uur. Ik vraag haar wat ze echt graag wil en dan zegt ze naar school, want het is de laatste dag. Ik breng haar om half 10 en ze straalt als juf Gonnie haar welkom heet. Ik kijk nog even door het raam en ga naar huis. Ik ga naar de fysio en daarna even de stad in. In de stad koop ik een rokje bij Lady Sting en iets wat er op past. Als ik moet afrekenen zegt de dame je houdt vast van blauw en spontaan begin ik te huilen en ik snap zelf niet waarom. Alles went, dus ik ga naar huis en lekker even in de ruststand. In de middag komt lieve collega Suus op bezoek en ze heeft het kerstpakket en choco boosters meegenomen. Bijna haar laatste werkdag en dan zijn we ex-collega's. Ik zal haar gaan missen. Vanavond is haar afscheidsetentje, maar ik zal er niet bij zijn wel in gedachten, maar die prikkels en emoties zijn me nu teveel. Ik krijg een geluksboeddha van haar en die doe ik diezelfde middag nog aan mijn sleutelbos. Deze boeddha zal me van pas gaan komen. Ik zwaai haar uit en vertrek naar school en in de auto rollen de tranen over mijn wangen. De kinderen brengen gelukkig een hoop vrolijkheid, want zij willen hun knappe kleren aan voor vanavond. Ze staan te popelen om weer naar school te kunnen. Guus krijgt een kaart van zijn geliefde Nina en daarop is te lezen 'ik ga met je trouwen Guus en ik vind je lief' met wel 20 kusjes. Guus straalt van oor tot oor en loopt op Fabian af met zijn kaart om hem zijn kostbare bezit te laten zien. Fabian snapt natuurlijk hier niets van, maar dat kan Guus niet deren, hij is gelukkig en ik geniet. Puck en Teun komen op me aflopen en we gaan naar huis. We drinken wat en pakken samen het kerstpakket uit van Sligro. Prachtig is het, een geweldige kist met een heerlijke inhoud. Guus schreeuwt naar buiten: 'Dankjewel SLIGRO'. Hij deed dit ook naar de Sint en hij hoopt dat op deze wijze ze het bij Sligro zullen horen. De kinderen kleden zich om en voelen zich prachtig en ik straal. Puck wil zelfs lippenstift op en oogschaduw. Geweldig. Ik ben trots en als ik ze naar school breng realiseer ik me hoe mooi ik dit vind en het raakt me diep van binnen. Het geluk, de lol en het feest dat op school zichtbaar en voelbaar is voelt als een warme deken voor mijn drie musketiers. Voldaan ga ik naar huis en wacht tot ik ze weer halen kan. Om 10 over 7 zijn ze klaar, ze hebben genoten en zitten vol verhalen. Teun heeft genoten van chocolade, want zijn chocoladesnor laat dat zien en Puck mag bij Florine logeren. De vakantie is begonnen en het voelt al als feest voor de kinderen. Ik breng Puck naar Florine en de jongens mogen nog even op de Wii. Dan breng ik ze naar bed en ze slapen snel na zo'n dag. Henry komt later thuis, hij had kerstdiner op het werk. Hij heeft een leuke avond gehad en ook hij heeft een kerstpakket. Onze kasten puilen inmiddels uit, dus verhongeren zullen we deze vakantie zeker niet. Vandaag was een dag die je je wilt blijven herinneren om de leuke en ook onverwachte dingen die deze dag bracht. Ik dank deze dag en slaap tevreden in.

Met zijn allen voordat we de deur uitgingen, zin :)))

Puck in vol ornaat :)

woensdag 19 december 2012

Vandaag zijn de kinderen vrij. Ik blijf lekker lang liggen en we ontbijten pas om half 9. Ik zit net en dan word de strijk al gebracht en weer opgehaald. De kinderen spelen lekker op de Wii en we gaan allemaal even een boodschapje doen. Daarna eten en Puck wegbrengen voor haar 1ste voorstelling. Ze is gespannen en ik help haar door haar binnenvriend op te roepen, die haar tijdens de voorstelling kan steunen. Als ik in de auto vraag of ze Stinkie niet wilde meenemen zegt ze me dat ze die bij zich heeft, Stinkie is ook haar binnenvriend en zit in haar buik. Ik ben trots op haar wijze woorden en haar kracht en de tranen van geluk rollen over mijn wangen. We brengen Puck tot aan de kleedkamer en geven haar een dikke zoen en wensen haar veel succes en dan vertrekken wij. Een uur later gaan wij naar de voorstelling. De kinderen mogen vooraan zitten en ik ga achteraan ergens zitten. Bonje in de baai heet het stuk, de piratenwereld en de burgerwereld verwensen elkaar van alles. Toch aan het einde van het stuk verbroederen zij innig en vieren zij feest hand in hand. Prachtig thema, mooie kostuums en goed gespeeld. Het eindigt steevast met het Wilhelminaschoollied. Ik klap uitbundig en wil Puck heel graag in mijn armen sluiten, maar vanwege de drukte is dat niet mogelijk. Teun en Guus komen naar me toe en ik kan de drukte niet aan, het is me allemaal teveel. Ik hou me op de vlakte maar wil het liefst naar huis. Als ik Puck zie omarm ik haar en zeg haar hoe mooi ik het vond. Puck zegt dat alles mis ging en ik liet haar weten dat ik als kijker daar niets van gemerkt heb. Ze is prachtig geschminkt en ze mag even naar huis om te relaxen, om 17 uur mag ze zich weer melden voor voorstelling 2. We gaan naar huis en Puck eet al vroeg pizza, zij mocht kiezen als artiest. Om 17 uur breng ik haar met Teun en Guus naar het theater en daarna ben ik gebroken. Ik kom thuis en Henry is al thuis en van vermoeidheid val ik hem huilend in zijn armen. Ik voel me vreselijk en alles vliegt me aan. Het is niet fijn je zo te voelen en ik hoop dat ik vrijdag te horen krijg dat er wel degelijk een remedie is hiervoor. We eten wat en dan gaat de rust erin. Mijn hoofd doet pijn en bonkt en mijn lichaam is moe, intens moe. Vandaag was een drukke dag, een mooie dag en een emotionele dag. De kerstbomen staan nog niet helemaal, maar in etappes gaat dat deze week nog zeker lukken. Ik heb de dag geplukt en vanavond ga ik lekker rusten.

'samen kijken wij vooruit het nieuwe jaar wordt ingeluid :)'

dinsdag 18 december 2012

Teun vertelt aan het ontbijt dat hij een glazen potje met een dekseltje mee moet nemen naar school. Ik hoor dat deze ochtend voor het eerst. Ik vertel Teun dat ik dat zo niet tevoorschijn kan toveren en dat het handig was geweest als hij het me eerder had verteld. Hij kijkt me aan en zegt, 'maar ik weet het pas net'. Ik vraag hem of het hem vanacht dan is verteld en door wie. Hij moet zelf ook lachen en realiseert zich dat voor hem net misschien wel vorige week is geweest. Teun gaat zeggen dat hij het te laat heeft gevraagd en dat is heel eerlijk. Ik ga vandaag maar erwten uit een pot op het menu zetten, dan kan ik vanmiddag alsnog een potje naar hem brengen. Ik ga nadat ik de kinderen naar school heb gebracht even de stad in. Ik koop vlinderdasjes voor de jongens en glitterschoenen voor Puck, voor de feestavond. Verder koop ik garnaaltjes, zalm en haring. Sandra komt zo vanuit het ziekenhuis bij me langs en dan kunnen we onze ervaringen delen en samen gezonde vis verorberen. Gisteren heb ik dan ook de bedrijfsarts voor vrijdag afgebeld. Ik moet naar de oncoloog en zag er ook als een berg tegen op om naar Veghel te gaan. Eigenlijk wil ik niet dat mijn collega's me zo depri zien, dat vind ik te kwetsbaar voor mezelf. De bedrijfarts liet weten wel een vast ritme vast te houden. Dat ritme dat is er wel, elke dag heb ik mijn vaste activiteiten, dat kan ook niet anders als je een vaste schakel in een gezin bent. Mijn vaste ritme gaat me goed af in mijn beheersbare wereld, maar als er tegenslagen volgen, zoals nu met de hormoontoestanden, dan heb ik daar ook meer dan mijn handen vol aan. Ik kan er niets anders bij hebben en niets anders bij doen. Ik ben ervan overtuigd dat dat weer komen gaat, zeker met de voedingssupplementen van Hillie, met het bewegingsprogramma van REACT en met de aanpassing van het behandelplan van de oncoloog. Mijn tijd gaat komen, dat is zeker en mijn tijd komt in 2013, dan maak ik een frisse start. Deze gedachte geeft me houvast en daar haal ik motivatie en kracht uit. Het is rond het middaguur en de deurbel gaat. Sandra staat fris en fruitig voor de deur met een prachtig kerstboeket. We gaan gezellig kletsen en genieten van al het lekkers, het blijven de kleine dingen die het hem doen. Ik ben geen computerjuf vandaag, dus ik heb vanmiddag tijd over. Ik koop 2 kleine kerstboompjes en wat kersttakken, haal de kids van school en ben tevreden als ik zelf de bomen op zijn plek zet. Morgen gaan we de boompjes versieren met de kinderen erbij. Ze zijn vrij en dat is wel zo gezellig. Puck wil naar de kapper en ze wil natuurlijk op tijd in het theater zijn voor de eerste voorstelling. Ik ben benieuwd en kijk uit naar die bijzondere dag dat Puck zal schitteren op toneel als een piraat. Het is dinsdag, zwemdag. We eten vroeg en ook Henry is vroeg thuis, eet snel wat en dan gaat hij met de kids naar het Wolfsven. Ik ben alleen thuis en als ze vertrekken ruim ik de boel aan de kant en ga ik lekker op de bank liggen. Mijn rug en hoofd hebben er genoeg van en ik geef er lekker aan toe, heerlijk in alle rust, de tonen van Passenger op de achtergrond, ik kijk naar mijn beginnende kerstornamenten, ruik de dennenlucht en ik voel me een meer dan tevreden mens vandaag.

Maandag 17 december 2012

Dit is de dag die ik als mijn strohalm heb benoemd. Vandaag ga ik naar Hillie en daar heb ik naar uitgekeken. Ik breng de kinderen naar school en dan ga ik naar de supermarkt. Ik vergeet vanalles en als ik dan Bernadette tegenkom en zij vraagt of ik al geweest ben realiseer ik me dat ik ook mijn medicijnen ben vergeten. Als een kip zonder kop ga ik snel naar huis en dan door naar Hillie. Een dame met een warme uitstraling opent de deur. Haar gezicht is nog blauw van de operatie. Ze voert een aantal weken vanwege haar operatie geen praktijk, maar voor mij heeft ze een uitzondering gemaakt. Hillie is van mening dat ik zo de kerst niet in kan. We maken kennis en er is op basis van mijn gegevens al veel voorstudie verricht. Ik word doorgemeten op heel veel plekken op mijn lichaam en vervolgens wordt gekeken waar mijn lichaam nu baat bij heeft. Ook mijn medicatie wordt met vaste punten in mijn voeten en handen doorgemeten. De uitkomst is verbluffend. Lactoseintolerant, dus schrappen van alles waar melk in zit uit mijn menu. Verder heeft mijn lever het zwaar te verduren en krijg ik N acetyl cysteïne voorgeschreven om te ontgiften en krijg ik Calcium Pantothenaat en Zincum Valerianicum D6 voorgeschreven. Deze laatste zullen met name voor innerlijke rust gaan zorgen. Verder moet ik alcohol schrappen en soja, want  beide producten maken oestrogenen aan en die kan ik nu zeker niet gebruiken. Mijn strohalm geeft me kracht en ik ga vanuit Hillie, ruim 2 uur later naar Bernadette toe. We eten samen wat en ik bestel meteen de voedingssupplementen. Ik koop MinusL producten en ik bel de oncoloog en leg uit dat ik dit niet meer trek, de grens is bereikt. Ik vertel hem niet, maar zijn assistente dat ik ondanks de Lucrin zwaar menstrueer en dat ik dit niet meer wil. Ik mag vrijdag om half 10 komen en samen met de oncoloog gaan we kijken hoe we het behandelplan kunnen aanpassen. Dit geeft al iets meer rust en voor mij komt er weer licht aan het einde van de tunnel. Laat dit het begin zijn van een mooie opbouw en van verbetering. Ik schrap alles uit mijn agenda voor de komende week, zij het met pijn in mijn hart, maar ik moet nu even een pas op de plaats doen, anders gaat het voor de kerst begint nog slechter met me. Hillie heeft ook gezegd, luisteren naar je lichaam en de grenzen respecteren. Lukt iets niet dan ook niet doen! Ik haal de kinderen uit school en ik ga in de ruststand. Vandaag is de puf er al weer uit, maar toch heb ik een soort kracht gewonnen, want sterk als ik ben, geef ik niet op. Ik geef nooit op!

Zondag 16 december 2012

Vandaag zijn we ongeveer allemaal tegelijk wakker. We kijken even TV in bed en gaan dan ontbijten. Na het ontbijt gaan de kinderen op de Wii, fanatiek zijn ze bezig en Teun is euforisch. Hij is betiteld als een echte Pro, zijn resultaat was geweldig na zijn vele strikes. Henry rommelt wat in huis en ik schrijf wat op mijn blog. Vandaag komen pa en ma en Jeanne, Alexander met Huub, Lotte en Maartje. Een gezellige dag dus. Na het bowlen gaan we badderen en zijn wij klaar voor de dag. Vandaag gaan we omarmen en vooral genieten van elkaar. Ik schrijf mijn nicht een mail, mijn tante gaat in januari beginnen met haar chemo. Ik hoop voor die tijd nog even naar haar toe te kunnen, een hart onder de riem en de gouden tips tegen de misselijkheid geven, dat is het verschil. Minder spugen is minder vermoeidheid en dan kom je er wel doorheen. Ik heb alweer een prachtig idee in mijn hoofd voor de toekomst en ik hoop dat ik dat idee realiteit kan laten worden. Ik moet er nog even op broeden, zodat de contouren helder zijn, maar er broedt alweer iets in mijn hoofd en dat betekent dat we bergopwaarts gaan. Ik kijk naar het potje dat ik van Els gekregen heb en ik voel kracht, CARPE DIEM, vandaag pluk ik de dag!

Een gezellige drukte vandaag, gezellige klets en Puck die weer lekker verwend is met een paardenborstelset in de kleur roze in roze rugzak. Ook de paardenkoekjes zijn geweldig, Puck is helemaal in haar element en als iedereen vertrokken is vraagt ze me of ik in de vakantie met haar naar Berith wil gaan, dan kan ze haar borstels meenemen en borstelen. Ik smelt als ze het vraagt en ik zeg haar dat ik dat een heel leuk idee vind. Ik maak wat pizzabroodjes in de oven en voel mijn vermoeidheid. Een goede dag, maar zo wel met de kippen op stok :))

zaterdag 15 december 2012

Vandaag is de hoofdpijn minder en ik voel me Anton uit Tirol, ik ben een wonder der natuur. Ik ben ongesteld, gewoon ongesteld, dat zou met de Lucrin tegengehouden moeten worden, maar bij mij is dat niet zo. Hoofdpijn minder, misselijk nog wel en buikpijn, maar hier is mee te leven. Navraag heeft me geleerd dat het wellicht het oude baarmoederslijmvlies is dat afgestoten wordt. Wellicht, want met zekerheid kan men het niet zeggen. Er zijn zelden of nooit dames die niet goed op de Lucrin reageren, oftewel van de 1000 vrouwen reageren er 999 naar verwachting en 1 niet. Alles wijst in de richting dat ik die ene ben. Er is nog weinig opvlieger te bekennen in dat lichaam van mij. Maandag naar Hillie en dan contact opnemen met het ziekenhuis, dit gaan we niet nog 8 weken volhouden, dan maar eerder onder het mes. Alles beter dan de weerstand van mijn lichaam. We gaan met zijn allen naar paardrijden van Puck en daarna naar huis. Na het eten gaan de mannen mannendingen doen en ik ga met Puck, Emma en Manon naar de film van K3. Lekker rustig in de bios zitten, heerlijk! Vandaag is in vergelijk met de rest van de week een heel aardige dag. Ik ga deze dag als vanouds omarmen en hopen dat het de komende week bergopwaarts gaat.

De film is komisch, K3 Bengeltjes, we moeten allemaal hard lachen. Na de film gaan we met de meiden naar de Intratuin. De kinderen kunnen daar lekker ravotten en wij kunnen rustig koffie drinken. We zijn om 18 uur thuis en daar heeft Henry het eten klaar. Geen culinaire uitspatting deze keer, maar gewoon spareribs met stokbrood en lekkere hapjes. Na het eten is het Bever-avond. Teun is uitgenodigd om samen met ons een snerttocht te lopen. Een avondwandeling van 3 km en daarna snert eten bij het kampvuur. Als we vertrekken regent het verschrikkelijk, maar bevers zijn niet van suiker, dus met zaklamp gewapend gaan we met de groep het donkere bos in. We gaan op zoek naar reflectoren op de bomen die ons de weg zullen wijzen. De kinderen vinden alle reflectoren en na ruim een half uur zijn we terug, doorweekt. Maar dat kan de pret niet drukken. De warmte van het kampvuur maakt veel goed en ook de heerlijk versgemaakte 40 liter snert. Met rode wangen en onder de indruk zitten we bij het kampvuur, moe en heel voldaan.

Als we thuiskomen gaan de kinderen graag naar bed. Teun is zo moe dat hij het liefst met zijn kleren aan gaat slapen. Ik ga op de bank liggen, onder een dekentje en ik huil weer eens dikke tranen. Wat kun je je soms ellendig voelen en wat is dat toch een intens naar gevoel. Ik kijk wat TV, krijg een kopje thee en ik geef toe aan mijn ellendige gevoel, verzetten heeft namelijk geen zin. Als we gaan slapen dan zegt Henry: 'mop maandag gaan we samen het ziekenhuis benaderen, dit is geen doen meid'. Ik ben het zo met hem eens en ik vind dit zo naar, voor mezelf, maar ook voor de rest van het gezin. Ik wil inderdaad niet wachten tot de eerste evaluatie in februari, dat duurt me veel te lang. Deze gedachte geeft rust en ik val in een diepe en heel rustige slaap.

Vrijdag 14 december 2012

Vandaag word ik helaas heel beroerd wakker. Ik had alleen slaappil genomen om door de hoofdpijn heen te slapen, maar helaas zonder resultaat. De rechterkant van mijn hoofd doet vandaag niet mee en dat voel ik. Ik ben misselijk van mijn hoofd, een pijn die in mijn maag eindigt. Ik besluit om onder het dekbed te blijven, dat voelt het beste aan. Ik wil geen licht en prikkels om me heen, ik wil een donker hol en rust. Ik neem pijnstillers en laat Caprice weten hoe de vlag er voor staat vandaag en ik baal. Ik baal dat zelfs het alternatieve plan niet door kan gaan. Toch wil ik er niet te lang bij stil staan, dit is even hoe het is. Ik val in een rusteloze slaap en droom zelfs. Dan ineens staat Henry in de kamer, de school is uit, maar alle kids zijn elders. Puck heeft de generale repetitie voor de jaarsluiti g, Teun is bij Madelief en Guus bij Loek. Hoe doen die mannen dat toch? Is hij een middag thuis is er geen kind waar hij zich over hoeft te ontfermen. Ik lig op de bank en Henry werkt thuis. Mama komt op bezoek en als ik van de bank omhoog kom begint mijn maag alweer te protesteren. Puck wordt uit school gehaald en daar kan Henry Teun ook weer ophalen. Ze komen even binnen en vertrekken weer, Puck naar Florine en Teun naar Loek en Morris. Wat een rust en die rust doet me goed, mijn hoofd doet minder pijn en de misselijkheid ebt weg. Henry trakteert de kinderen op patat en voor mij is er tagliatelle met Provençaalse groente en geitenkaas, daar had ik zin in. Vanavond zie ik wel of ik TVOH red, anders morgen de herhaling. Morgen hoop ik dat alles anders is en dat dat hoofd zijn ding gedaan heeft!

donderdag 13 december 2012

Ik vraag me af of er een causaal verband is tussen de hormoontherapie en mijn depressieve gevoelens, die ik absoluut niet kan beïnvloeden. De zoektocht op internet levert geen bevredigend resultaat. Hormontherapie kan als bijwerking depressie opleveren, maar er staat nergens beschreven waardoor dat dan met name veroorzaakt wordt. In eerste instantie dacht ook ik te eenvoudig. Ik dacht geeft mij een antidepressivum en ik ga me beter voelen. Maar mijn probleem komt niet voort uit mijn psyche, het is louter een hormonale ontregeling met alle gevolgen van dien. Mijn psyche is soms sterker dan ik zelf voor mogelijk hield en dat heb ik dan maar weer geleerd de afgelopen 9 maanden. Wil ik me beter voelen dan moet er dus een vernieuwde niet schadelijke balans komen in mijn hormoonhuishouding, maar waar te beginnen? De Lucrin die ik krijg geeft een signaal aan de hypofyse om mijn eierstokken stil te leggen. Dan stopt de productie van oestrogenen. Eigenlijk is dit wat er gebeurt als je in de overgang komt. Een natuurlijk gegeven, de vrouw wordt ouder, de eierstokken hebben geen functie meer en de vruchtbaarheid stopt. De hypofyse (hersens aanhangsel) speelt dus een voorname hormonale rol bij de verschillende levensfasen van de vrouw. Ook heeft de hypofyse een heel nauw contact met het emotioneel verwerkingscentrum van de hersenen. Bij een slecht werkende hypofyse of bij een ontregelde hypofyse kan er sprake zijn van een teveel van een bepaalde stof en een te weinig van andere stoffen, waardoor veranderingen in het zenuwstelsel kunnen optreden. Hiermee is mijn ellendige situatie verklaard, maar het helpt mij nog geen stap verder, want welke stoffen veroorzaken de ellende? Waar heb ik teveel van? Of heb ik juist te weinig van iets? Feit is dat ik enorme last heb van mijn ontregelde hormonen. Ik huil de hele dag om alles. Ik weet dat deze verstoring door mijn behandeling tegen mijn hormoongevoelige kanker is ontstaan en dat maakt het moeilijk. Er is voor mij geen keuze. Stop ik met de hormoontherapie dan neemt het risico om nieuwe tumorvorming toe. Het is een noodzakelijkheid om bij mij de oestrogenen te blijven onderdrukken. Mijn hypofyse wordt dus bewust ontregeld. Daarmee wordt de remedie eigenlijk extra ingewikkeld. Ik ben geen arts, maar mijn boerenlogica denkt dat ik wellicht altijd hoog in de oestrogenen heb gezeten. Ik was snel zwanger, bruiste van de energie en had een dusdanige regelmatige natuurlijke cyclus dat het leek alsof ik aan de pil was. Dit hoge gehalte aan oestrogenen voelde voor mij dus geweldig, nu worden deze onderdrukt. Mijn lichaam gaat overcompenseren en of het nou deze overproductie aan oestrogenen is of juist de onderdrukking hiervan is, iets maakt mij heel ongelukkig. Ik vind het vreselijk om continue te worden aangesproken op mijn psychische ontregeling, dat is alleen maar een symptoom. Dus als mij wordt gevraagd, kun je dat wel aan? Of denk je dat je dat gaat lukken?, dan voel ik me zo onmachtig. Eigenlijk wil ik wel normaal en opgewekt doen, maar ik kan het niet en ik kan dus ook niet voorspellen of iets wel of niet lukt. Ik wil niets liever dan fris en fruitig zijn, maar dat zit er even niet in en dat geeft extra wroeging. Ik ben nu verre van een leuke vrouw voor mijn man en totaal geen evenwichtige moeder voor de kinderen. Ik sleep me door de dagen heen en dat kost energie en het levert me voor mijn gevoel niets op. Aan het einde van de dag ben ik uitgeput, moe, verdrietig, heb ik een barstende hoofdpijn en schiet ik om het minst of geringst de kramp in mijn kuit. Ik ben een makkelijke prater, maar praten hierover lost niets op. Het lucht misschien even op, maar het verandert niets. Maandag om 10 uur ga ik naar Hillie. Hillie gaat mijn medicijnen doormeten en kijken waar ze een bijdrage kan leveren, gewoon om een stukje balans terug te krijgen zonder dat het afbreuk doet aan de hormoontherapie. Ik hoop dat dat verlichting geeft, want wat is het fijn om open de wereld in te kunnen kijken en wat is het fijn om echt te kunnen genieten. Zeker als je dat altijd hebt gedaan, dan weet je helemaal wat je mist. Ik kijk uit naar maandag en hoop! Hoop doet leven! Zo meteen komt Els en wellicht komen er dan weer tranen, maar laat de tranen maar komen, er wordt van alles uit de kast getrokken om ook deze therapie tot een succesvolle therapie om te buigen. Vol goede moed vooruit!

Els komt en het is vandaag mijn laatste bijeenkomst. Care for Cancer krijg je via je ziektekostenverzekering 5 keer aangeboden en daarna zijn de kosten voor eigen rekening. Ik kan met Els zo veel bespreken dat ik het betreur. Els is los van ervaringsdeskundige ook nog eens oncologisch gespecialiseerd, deze combinatie is perfect. Zij begrijpt wat je zegt, weet wat je doormaakt en wimpelt hormoonklachten niet weg. Ze weet hoe zwaar de strijd is en ze geeft goede tips. Tips die is zal toepassen bij de arts, ik heb een heel belangrijke stem in de aanpassing van de Hormoontherapie, dit is niet te doen! Ook voor de hoofdpijnen een gouden tip, de uitbreiding aan medicatie ga ik vandaag nog toepassen, zodat ook de misselijkheid ten gevolge van de hoofdpijn verdwijnt. Ik krijg van Els een prachtig stenen potje uit Rome met daarop de tekst CARPE DIEM. Dit potje gaat gevuld worden met mijn belangrijkste geluksbrengers en ik zal die dagen weer gaan plukken, daar ben ik van overtuigd. Els gaat weg en ik eet wat, ik word intens misselijk en neem als toet een maagbeschermer om zo straks een ibuprofen te kunnen nemen. Ik doe wat boodschapjes en hoor dat Jeroen een afspraak met me wil maken. Ik bel nog even niet terug, ik ben een wrak en heb geen zin om te bellen. Dat komt morgen wel. Ik zet een kopje kruidenthee en bedenk dat de kinderen bijna uit school komen. Ik heb de puf bijna niet om er voor hen te zijn, toch sleep ik me erdoor, ga ik naar school en wacht mijn engeltjes op. Het eten staat op het fornuis er was genoeg voor 2 dagen gisteren, dus dat is een zorg minder. Henry gaat naar zwemles en ik duik het liefst in een donkere grot, geen geluid, geen licht, geen prikkels. Ik hoop dat het morgen beter gaat, ik wil zo graag er even uit, maar hier duikt die discrepantie tussen willen en kunnen weer op. Ik wil, want ik wil een fris en fruitige en vreugdevolle dag, maar realiteit is dat ik daar even heel ver vanaf sta. Ik blijf hopen, want hoop dat doet leven!

woensdag 12 december 2012

Vandaag is de dag van Guus. Zijn grote liefde komt hier spelen. Hij is 's ochtends al vroeg uit de veren en dat is voor Guus uniek. Hij wil graag verrassings- smikkelsmakkelboterhamen en dat is niet meer dan boterhammen met allerlei soorten beleg die ik door elkaar op schalen leg en dan is het een verrassing wat je pakt. Ik breng ze allemaal naar school. Teun neemt zijn kado voor Pieter al mee, want meteen na school begint het feest en Teun heeft er zin in. Als we bij zijn klas aankomen, schreeuwt Teun dat meester Freek vergeten is te versieren voor Piet. Hij had gehoopt dat er al versiering zou zijn, want de kleine stoer man is dol op feest. We lopen naar de klas van Guus en daar wachten we tot ook Nina er is, zodat we goed kunnen afspreken over hoe lang ze samen zullen spelen vanmiddag. Nina gaat direct vanuit school met ons mee om gezellig mee te eten. Na school ga ik naar huis. Ik drink een kopje thee, schrijf wat kerstkaarten en ga dan even naar de winkel. Daarna ga ik koffiedrinken bij Yvonne, even eruit. Als ik binnenkom en Yvonne vraagt hoe het gaat dan komen de waterlanders alweer. Maar het lucht op en als de tranen weg zijn hebben we het heel gezellig. Ik ga met een tas voor stoere jongensshirts naar huis, wat zullen ze thuis blij zijn. Ik ga door naar school en daar koop ik kaartjes voor de jaarsluiting. Ik loop door naar de klas van Guus en Guus loopt naar juf Marieke om te zeggen dat Nina met hem mee mag vandaag. Nina komt huilend naar voren. Ze vindt het zo spannend. Ik loop de klas in en neem haar op mijn schoot en vertel haar dat ik wel begrijp dat ze het spannend vindt. Ik vertel haar wat ze kan verwachten en vraag haar of ze mijn hand wil vasthouden. Samen lopen we de klas uit en ik til haar even op. Daarna loopt ze hand in hand met Guus. Bij ons huis komen er weer even tranen, maar aan tafel zijn die snel weg. Ze smikkelen van de verrassingsboterhamen. Puck heeft Helen meegenomen en ze eten alsof ze uitgehongerd zijn. Met 4 kinderen 3 kwart brood, dat is toch een knappe prestatie. Na het eten gaan Guus en Nina naar boven, met permissie van Puck mogen ze met het prinsessenkasteel spelen. Guus die speelt met meisjesspeelgoed, de liefde doet bijzondere dingen met hem :). Dan komen ze naar beneden en spelen ze met de playmobil pinguins en de ridders. Helen en Puck die met de Tiptoi spelen vinden dat zo leuk dat ook zij hiermee gaan spelen. Dan zijn ze er klaar mee en willen ze knutselen. Allemaal aan de keukentafel spelen met de modellen. De meiden vinden dat geweldig en zelfs Guus doet mee, hij tekent echter dieren en geen modellen, want dat is voor meisjes. Het is een gezellige boel aan de keukentafel en ik geniet van dit schouwspel. In de middag gaan we met zijn allen naar de Weide. Helen kan dat zien waar Puck cursus heeft en we kunnen dan bij de dieren kijken. Daarna zal Helen bij ons worden opgehaald en ook Nina. De rust zal dat wedergekeerd zijn en de kinderen en ik hebben genoten van deze middag.

Guus en Nina aan de keukentafel wat een prachtig stel :)

Knutselen, de meiden modellen en Guus dieren, wat een creatievelingen

Samen met het prinsessenkasteel van Puck spelen, Guus geniet en zegt tegen Nina als ze even verdrietig is: ik zal je beschermen! Wat een mooie woorden en wat een steun geeft onze kleine liefdevolle man :)

Puck komt trots binnen samen met Henry. Zij heeft haar kaartjes uit mogen delen en zelf ook al een 2 kaarten terug mogen ontvangen een steen met een beschermengel erop. Een diploma heeft ze ook en Puck straalt. Volgende week is eigenlijk pas de laatste bijeenkomst, maar dan treedt Puck op in het theater. Ze doet mee aan de jaarsluiting van school. We kijken naar de mooie woorden van Judith en naar de steen, die in haar kistje gestopt zal worden. Een kistje dat ze aan het begin van de cursus gekregen heeft en waar ze allemaal waardevolle dingen in bewaard heeft, zoals mooie stenen, toegangskaartjes van het circus, een compliment, een tekening, allemaal spullen die Puck een fijn gevoel geven. De steen van vandaag en de kaarten zullen hier ook in bewaard worden en heel waardevol voor Puck zijn. We eten macaroni en de kinderen smikkelen, dat blijft een topgerecht voor de kinderen en het gaat er altijd in. Teun is nog op pad, die zal pas rond half 7 thuis zijn van zijn feest, vol mooie verhalen. Ik ben moe, ik ga lekker in bad en in mijn pyjama op de bank liggen. Vandaag was een dag met heel mooie momenten en ik koester die momenten. Morgen komt Els en ik ben blij dat ik mijn hormoonverhaal dan kan delen. Zij weet misschien als geen ander wat de perfecte remedie is. Ook heeft Hillie laten weten me nog voor de kerst te kunnen zien. Zij kan kijken wat ze voor me kan betekenen, zodat ik in ieder geval wat hoopvoller kerst in kan gaan en dat ik kan genieten van deze mooie dagen van het jaar. Ik ben hoopvol gestemd deze avond. Ook krijgen we al ons geld teruggestort van de in app aankopen, bijna 2600 euro. Het geluk is aan onze kant, alle voortekenen wijzen er op dat er betere tijden aan gaan komen en daar hou ik me even aan vast.

dinsdag 11 december 2012

Deze ochtend brengt Henry de kinderen naar school. Dat geeft rust in de ochtend. Ik maak me klaar en ga een cadeautje kopen voor Pieter die morgen zijn partijtje heeft. Teun heeft verteld dat hij Playmobil wil hebben van ridders. Als het er niet is dan wil hij een Mario Kart Racing spel. Gelukkig is de jeugd van tegenwoordig bescheiden. Guus heeft een kaart gemaakt voor zijn liefde Nina. Op zijn kaart moest ik schrijven, 'alstjeblieft Nina' en zelf heeft hij er 6 kusjes bijgeschreven. Hij gaat vragen of Nina woensdag hier komt spelen en met de kaart met gouden letters lijkt het wel een huwelijksaanzoek. Guus is een romanticus in de dop. Ze vertrekken uitgelaten met de snowboots aan, want er is sneeuw voorspeld. Ik blijf achter en heb een drukke dag. Ik mag computerles geven en vanavond is er ouderbijeenkomst van de cursus van Puck. Ik ga goed doseren. Dus rust in de ochtend, rust in de middag en een dutje als de kinderen naar zwemles zijn. Rust als medicijn tegen de labiliteit, want hoe vermoeider, hoe meer tranen er komen weet ik inmiddels.

Als  ik Guus uit school haal is hij vergeten om Nina zijn zelfgemaakte kaart te geven. Hij is het niet echt vergeten, maar hij vond het heel spannend. Met rode wangen geeft hij haar de kaart en durft vervolgens niet te vragen of ze dan woensdag komt spelen. Ik help hem en als Nina uit het zicht is is hij de koning te rijk. Hij vraagt of ik haar haar heb gezien en ik zeg dat ik haar haar heel mooi vind en dat ik ook wel zulk haar wil. Hij lacht van oor tot oor en vraagt of hij morgen verrassingsboterhammen mag hebben samen met Nina. Ik vind dit zo leuk en tuurlijk mag dat. Puck en Teun lopen met me mee en als we thuis zijn gaan ze kerstkaarten schrijven voor hun vriendjes. Ook Wessel sluit aan. Ik heb 50 kaartjes die ze hiervoor kunnen gebruiken en de kaarten vliegen er doorheen. Puck is druk met de afscheidskaartjes voor de cursus. Ze heeft alle kaartjes prachtig versierd en nu is het dan de bedoeling dat ze er voor iedereen wat inschrijft. Dat kost haar moeite. Ik help haar een beetje en uiteindelijk lukt het haar om voor iedereen wat op te schrijven. Puck is klaar voor morgen en ik ben klaar voor vanavond, want dan ga ik naar de ouderavond. Henry is dan nog net niet thuis van zwemles, dus ik ga alleen. De cursus is voorbij gevlogen. Puck heeft er veel van geleerd, weet dat dicht bij zichzelf blijven haar een prettig gevoel geeft en weet haar grenzen aan te geven. Heel spannende situaties zullen altijd moeilijk blijven, maar voor Puck geldt dan met name, goede voorbereiding is het halve werk. Als Puck een beetje het idee heeft wat er komen gaat, voelt ze zich prettiger. Ik ga op de fiets, lekker de frisse lucht in. Vandaag was voor mij weer kwakkel ten top en als je je zo voelt dan lijkt het alsof je op een eenzame planeet zit. Je wilt niet constant zeggen hoe beroerd je je voelt, tenminste ik niet. Ik heb het idee dat ik de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter draag. Ik zie alles, maar weinig komt echt bij me binnen. Er is geen plaats om dingen binnen te laten, omdat ik in mijn eigen eenzaamheid een acceptabele omgangsvorm probeer te vinden voor die levensverpestende hormonen. Hormoontherapie, als adjuvante therapie. Ik had er nog nooit van gehoord. Iedereen die deze vorm van therapie ondergaat, reageert er dan ook anders op. Zo kan iemand met relatief weining klachten er doorheen vliegen, maar ben je hormoongevoelig, zoals ik, dan is het dramatisch. Er zijn vast meerdere dames die zo heftig op de hormonen reageren, toch hoor je er nauwelijks wat over. We praten immers liever niet over de depressies die het kan geven, of de agressie die het soms oplevert. We praten liever over het feit dat we de bekende therapieën glansrijk achter ons gelaten hebben, waardoor iedereen dan ook het idee krijgt dat het ergste achter de rug is. Vervolgens moet je dus leren leven met het feit dat je een onuitstaanbaar persoon aan het worden bent. Voor volstrekt vreemden lukt het me om een lach op mijn gezicht te toveren, maar voor de mensen die ik lief heb, zakt mijn masker en komt alle kwetsbaarheid, labiliteit of onuitstaanbaarheid met grote porties tevoorschijn. Een groot schuldgevoel is het gevolg en zo blijf ik in mijn eigen cirkel bewegen. Ik probeer de cirkel vaak te doorbreken en als ik alleen ben lukt dat aardig goed, maar met de gezamenlijke zorg voor de kinderen, die op de dag met name op mij neerkomt, kun je niet zomaar alles uit je handen laten vallen. Dat maakt het gecompliceerd en dat maakt dat je vaak je grenzen over gaat en dan moet je heel veel kracht en energie aanboren om jezelf in de pas te laten lopen. Elke avond is de energiebron uitgeput en soms lukt het niet gedurende de nacht de bron aan te vullen en toch omarm ik met alle kracht de dag die volgt en eigenlijk doe ik dat op pure wilskracht. Vandaag heb ik gesproken met de mesoloog. Het valt nog niet mee om ondersteuning te bieden. Temeer omdat de mesoloog niets wil doen wat mogelijk een nog grotere verstoring oplevert. Daarbij heeft zij geen ervaring met deze zware problematiek. Ze liet me weten dat dit niet om het verhelpen van een kwaaltje gaat, maar dat dit vele malen groter is. Samen met een collega en mijn behandelend artsen, gaat er nu overlegd worden wat constructief ondersteunend toegepast kan worden. Dit alles om eigenlijk gewoon de levensvreugde weer terug te laten komen, want dat is misschien wel het juiste woord.  Ik ga voor een East meets West aanpak, laat deze werelden elkaar optimaal aanvullen en in levensvreugde resulteren!