vrijdag 30 november 2012

Vandaag is het ziekenhuisdag. Ik heb vanacht goed geslapen en ik heb een goed gevoel. Ik breng de kinderen naar school en daarna ga ik nog even rustig genieten van een theetje. In het ziekenhuis laat Majorie weten dat het baarmoederslijmvlies goed is en dat er gewoon weer sprake is bij mij van een maandelijkse cyclus. Ik heb een sterk lichaam is wat volgt en we zullen dus nu met onmiddelijke ingang mijn eierstokken stil moeten leggen. Daar zijn 2 manieren voor. Een operatie of aanvullende therapie. Ik roep meteen dat ik er wel uit ben en dat ik voor een operatie ga. Majorie legt uit dat ze mij begrijpt, maar dat een operatie bij mij extra risico's oplevert. Daarom is het advies naar mij toe starten met Lucrin en wel onmiddelijk. Eens per 10 weken krijg ik een injectie. Na 9 weken gaan we evalueren en als het aanslaat gaan we hier 5 jaar mee door. Slaat het niet aan dan zullen mijn eierstokken verwijderd gaan worden. Lucrin (werkzame stof leuproreline) staat erom bekend dat het de aanmaak van zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtshormonen remt. De bijwerkingen zijn weer reuze en ik hoop dat mij in ieder geval de helft bespaard zal blijven van al die bijwerkingen. De praktijk zal het moeten uitwijzen. Ik zeg Majorie dat ik hier weer verre van gelukkig van wordt. Ik reageer erg heftig op de hormonen en  ik vrees met grote vrees voor de dosis Lucrin. De hormoontherapie valt me misschien nog wel het zwaarst van alles. De andere behandelingen zijn ook zwaar, maar dan is het nog duidelijk dat je behandeld wordt en vaak wordt er rekening met je gehouden. Nu ben je voor iedereen zo goed als 'hersteld' en dat terwijl je je soms de dagen door moet slepen en dat wordt met een nieuwe dosering niet eenvoudiger. Mijn eierstokken verwijderen is pas plan B. Omdat deze ingreep een hele reeks van risico's met zich meebrengt en het mij niet vrijwaart van hormoontherapie. Ik moet dan evengoed hormoontherapie ondergaan. Dus in eerste instantie besparen ze me een operatie, want hormonen krijg ik toch wel toegediend, ik heb hierin geen keuze helaas. Tevens krijg ik een boek met voedingsadvies mee naar huis. De lucrin zal wederom voor gewichtstoename gaan zorgen, mijn spieren zullen worden afgebroken en mijn vetweefsel zal groeien. Het is weer circus in mijn hoofd. Ik kan het leven omarmen, de dagen prijzen, maar ik wil me ook nog vrouw kunnen voelen en daarin zal ik wederom een deuk oplopen. Relativeren kan ik ook, natuurlijk blijf ik dezelfde, maar er verandert wederom heel veel waar je in een normaal leven genoegen, bevrediging en vreugde uit kunt halen. Ik baal eigenlijk weer een beetje, want ik wil zo graag een streep zetten onder dit nare jaar en nu zal de lucrin weer even roet in het eten gooien en doorgaan in 2013. Thuis kijk ik naar buiten, naar het prachtige weer en ik bedenk me dat ik niet moet kniezen en niet moet zeuren. Ik ga starten met  accupunctuur om de hormonale bijwerkingen te kunnen onderdrukken en ik ga gewoon vol goede moed er tegenaan. Huppekee, vol gas vooruit. Ik ga naar school en haal het hele spul op. Fabian, Sanja, Puck, Teun en Guus. Een dolle bol aan tafel en ze eten allemaal ontzettend goed. Zien eten doet eten, dat werkt zeker bij de kinderen zo. Guus en Fabian breng ik naar een feestje en als we thuis zijn komt Max voor Teun. Mariella drinkt een kopje thee en dan gaat het hele spul verder met spelen. Puck borduurt, Sanja zit achter de laptop, Teun heeft plezier met Max en speelt met Playmobil. Het is fijn zo thuis en aan het einde van de middag beginnen we hier gewoon met de crazy friday borrel. Samen wat drinken en wat gezellige hapjes erbij. Het leven is om te genieten en de dagen blijven omarmd worden, de ene dag zal het beter gaan dan de andere. Met de juiste instelling gaat het goedkomen, ik ga ervoor!

donderdag 29 november 2012

Wat een prachtige uitzending gisterenavond en wat een emotionele avond. Eigenlijk van het eerste moment zat ik al in tranen. Ik weet wat het is om te vechten en ik voelde veel verdriet gisterenavond. Ik voelde het verdriet van mezelf en het verdriet van iedereen om me heen. Een onbeschrijfelijk verdriet, omdat vanaf de eerste diagnose zich een discrepantie manifesteert tussen willen en kunnen. De wil is bij mij ongelofelijk sterk, maar de kracht en de energie schiet vaak tekort om tot uitvoering te kunnen komen. Als je hier de onzekerheid van wat de toekomst brengen kan bij optelt, dan heb je aardige ingrediënten voor een portie verdriet. Mijn ratio handelt aardig goed in de onzekerheid van deze week. Er is immers nog steeds niet gebeld door het ziekenhuis. Gezien mijn eerdere ervaringen is dat voor mijn ratio bewijs voor een positieve uitslag. Toch klopt de twijfel steeds vaker aan nu de datum van de uitslag nadert en die twijfel wordt gevoed door de emotie. Sta op tegen kanker zou vertrouwen en hoop moeten geven, maar het laat je zwemmen in je verdriet. Het is nog niet afgerond en daarom voel je de verhalen, je herkent de verhalen en het zorgt ervoor dat de film van de afgelopen 9 maanden volcontinue in je hoofd draait. Henry slaat zijn arm om mij heen en ik voel kracht, ik krijg een lieve SMS van Els die voor mij is opgestaan en ook dat geeft kracht. Ik ben zo blij dat ik donateur ben en dat mijn jaarlijkse bijdrage de toekomst kan gaan beïvloeden, want ooit is kanker een ziekte die goed te genezen is! Robert laat mij weten dat het wellicht niet in de schijf van 5 past, maar dat een combinatie van rode wijn en een pammetje een heerlijke nachtrust geeft. Robert weet het uit eigen ervaring hoe het is om die twijfelduivel op je schouder te hebben, een ervaringsdeskundige en zijn tip is er weer een met een gouden randje. Ik slaap de sterren van de hemel en ben in de ochtend aardig fit. Fit voor de voorstelling, want vandaag staat Puck in het middelpunt, zij heeft de rol van Piet in de maandviering. Ik breng de kinderen naar school. Even later gaan Henry en ik samen naar school om te genieten van de voorstelling. We zitten mooi vooraan. Puck ziet ons meteen en zwaait uitbundig. Ze is nerveus en ik zie het aan de wijze waarop ze kijkt en wiebelt. Ik maak wat foto's en voel alweer een brok in mijn keel. Dit keer is de emotionele brok van trots, trots op ons meisje. Puck is een kanjer in alle opzichten, overgoten met de saus niet kniezen, niet zeuren, want dat doet ze nooit. Het stuk begint en dan staat Puck op het podium, wiebelend zegt ze luid en duidelijk haar tekst op en ik ben zo trots! Na de voorstelling mogen we haar knuffelen en we vertellen haar hoe geweldig het was en dat zij een kanjer van een Piet is. We vertrekken naar huis en ik besluit een kopje koffie in Veghel te gaan drinken. Even bijkletsen, genieten van de taart van Nikkel en rond de klok van 14 uur ben ik weer thuis. Ik ga thuis zitten met een kop thee en denk aan het hert dat vanochtend net voor me de weg overstak. Ik was te laat om een foto te nemen. Zo'n prachtig gezicht, de zon stralend door de bomen, een oranje gloed over zijn vacht en heel sierlijk en overduidelijk angstig rende hij de weg over. Ik heb mijn auto stilgezet en heb denk ik wel 5 minuten zitten nagenieten. De zon blijft schijnen deze dag al is het ijzig koud. Ik ga straks mijn Pietje van school halen en de 2 kleine stoere mannen. Ik voel me rijk als ik daar aan denk en het verwarmt mijn hart!

Woensdag 28 november 2012

Wat een heerlijke avond heb ik gisteren met Manon gehad. We hebben zalig gegeten bij het Pakhuis in Helmond. Vooraf Ravioli met bospaddestoelen en truffelroomsaus en als hoofdgerecht Scampi's uit de oven, een specialiteit van het Pakhuis. Een aanrader voor iedereen! Die Manon heeft me goed verwend. Als ik thuiskom is het laat en ben ik moe. We drinken nog wat aan de keukentafel en dan gaan we naar bed. Ik slaap echt GEWELDIG en dat is lang geleden dat ik zo heerlijk heb geslapen. Als ik wakker word doe ik mijn joggingpak aan, want ik ga, als ik de kinderen naar school heb gebracht, samen met Willeke zwemmen. Het water is aangenaam warm en het zwemmen gaat weer goed. Eenmaal thuis komt Yvonne een bakkie doen en zij neemt een puzzelbal mee voor onze Puck. We kletsen gezellig en voordat we het weten is het alweer tijd om de kinderen uit school te halen. Puck gaat met Emma mee en de mannen komen gezellig met mij mee. We eten wat en dan verkleden zij zich snel, want ze zijn de hele week al aan het oefenen om ooit hulppiet te kunnen worden. Morris en Loek komen ook in hun pietenpakken en daar gaan de mannen. Als ik in de keuken sta dan zie ik ze om het huis sluipen en ik doe net of ik ze niet zie. Morris legt een vel met HUP HOLLAND tattoos in de keuken met een briefje waarop staat: van Piet! Ik doe heel verbaasd als ik het zie, loop naar buiten en roep heel hard: 'Dank je wel zwarte Piet!'. Vervolgens loop ik een half uurtje later naar hen toe en vertel hen dat er een zwarte Piet geweest is en of zij die gezien hebben en ik laat het kado zien. Wat hebben ze een lol en dan vertelt Morris dat hij het was. Om van hen behendige Pieten te maken stippel ik een parcours uit. Een mand is de schoorsteen, een bal het kado, krukjes zijn hindernissen op het dak en het is de bedoeling dat zij via de krukjes over touw (op de grond) balanceren om zo het 'kado' in de 'schoorsteen' te kunnen gooien. Het viertal is erg ijverig, een lust voor het oog en ik geniet van hun enthousiasme en inlevingsvermogen. Want zij voelen en zijn op dat moment echte pieten. We gaan Puck bij Emma ophalen en brengen haar naar cursus. Als we thuis zijn is het weer even hockey drama. Teun wil absoluut niet meer naar hockey. Ik besluit geen strijd aan te gaan en vraag of er iets voorgevallen is op de training en dan ineens komt het hoge woord eruit. Nick is zijn grote vriend en die zit op hockey, Teun wilde daarom ook graag op hockey. Ook Pieter is zijn vriend en ook daarom dacht Teun, dan is het gezellig bij hockey. Echter nu blijkt dat je moet hardlopen en oefeningen moet doen en dat het niet de bedoeling is om constant te kletsen, een beetje fanatisme kan geen kwaad. En helaas aan dat fanatisme ontbreekt het onze Teun. Ik maak samen met hem een mail waarin we aangeven dat Teun echt niet meer wil en Teun is enorm opgelucht. We hebben afgesproken dat hij nu eerst heel goed gaat nadenken over wat hij echt wil en vooral wat hij zelf wil. Dat laatste geeft de beste slagingskans, dat zien we bij het paardrijden van Puck en bij het voetbal van Guus. Zij kijken er naar uit en staan te popelen om te gaan en zo moet het zijn!!

Vanavond is op Nederland 1 de uitzending STA OP TEGEN KANKER te zien. Ik weet dat er velen met mij zullen kijken en vanavond zal ik geraakt worden door de verhalen. Ik weet at het is als deze ziekte je leven inkomt, hoe verwoestend deze ziekte te werk gaat en ook hoe deze ziekte je -ondanks alle ellende- verrijkt. Vanavond sta ik op tegen kanker en ik hoop vele met mij en dat dat zichtbaar moge zijn in de donaties die gedaan gaan worden.

dinsdag 27 november 2012

Ik heb de hele nacht wakker gelegen vanwege een vreselijke onrust in mijn lijf. Het zullen de hormonen wel weer zijn, maar de nacht duurt eindeloos als je amper slaapt. In de ochtend ben ik dan ook verre van fris en fruitig, maar niet opstaan is de dag niet beginnen, dus ik worstel me uit bed. Beneden is er een enorme drukte, want de Sint heeft pietenpakken in de schoen gestopt en hij heeft vanacht precisie gestrooid in ons huis. Het is ware kunst dat precisie strooien. Het pietenpak is net op tijd, want Puck had nog een pietenpak nodig voor de maandvoorstelling. Die Sint die weet echt alles! We vertrekken naar school en ook daar is er een drukte van jewelste. Verliefd Pietje heeft een kaart in de schoenen gegooid met de tekst 'ik hou van jou xxx'. Er wordt volop gespeculeerd voor welke juf verliefd Pietje's liefdesverklaring is bedoeld. Van dit soort taferelen word je vanzelf vrolijk. Ik vertrek naar huis en zit er een beetje doorheen. Ik moet een plan maken voor de dag, zodat ik energie krijg. Thuis zet ik een kop thee en besluit even op de hometrainer te gaan. Ik zet een vrolijk muziekje aan in huis en ik vrolijk mezelf op. Daarna ga ik in bad en dan is het al weer tijd voor de therapie en natuurlijk ga ik op de fiets. Ik weet inmiddels als geen ander dat het zwaar is om te ervaren dat niets vanzelf gaat en dat je een hoop wilskracht nodig hebt om door te gaan. Aan wilskracht ontbreekt het me niet, maar 'those damn hormones' gooien zo vaak roet in het eten! Ik heb vandaag zeker weer wat om naar uit te kijken. Manon en ik gaan vanavond een hapje eten, gewoon gezellig, hapje, drankje en babbeltje en ik kijk er naar uit.

Maandag 26 november 2012

Vandaag heb ik besloten om naar de kapper te gaan. De maand zit er weer bijna op, dus het is tijd voor een nieuwe kleur. Ik wil weer terug naar blond, maar dan niet meer zo wit, het is immers winter. Ik breng de kinderen naar school en ga meteen door naar de kapper. Ik ben zo vroeg dat de fietsenstalling nog niet open is. Heerlijk rustig bij de kapper en ze hebben alle tijd voor me. Eerst gaat het ontkleurd worden en daarna wordt er een koele blondtint ingezet met pastel. Vraag me niet wat het is, maar ik ben tevreden over het resultaat. Ook word ik voor het eerst geknipt. Ik wist niet dat er van kort haar nog zoveel geknipt kon worden. Het resultaat mag er zijn ik ben weer klaar voor de maand december! Ik doe nog wat boodschapjes en ga naar huis. Daar heb ik geen rust, dus ik besluit om de ramen te lappen. Na 1 raam heb ik al spijt, want het is eigenlijk niet zo'n beste bezigheid voor mijn arm. Dus dan maar aan de thee en even niets doen. Om 15 uur ga ik richting school om de kinderen op te halen. Florine gaat met ons mee en ook Wessel wil komen spelen. Als ik thuis ben is het net een creche in huis. Wessel, Merlijn, Florine, Puck, Teun, Guus, Morris en Loek en velen zijn verkleed als hulppiet. De mannen gaan er dan ook snel van door om hulppiet te spelen en de meiden blijven thuis. Ze spelen met de playmobil en natuurlijk wordt er weer geknuffeld met Pimmetje. Het is heerlijk rustig en ik besluit wat te typen. Vanavond ga ik samen met Bernadette op visite bij Francelle, die vandaag alweer 21 jaar wordt. Ik zie haar nog bij ons logeren in Utrecht zo'n 15 jaar geleden. Het was altijd een verwennerij als ze kwam logeren en dat geldt ook voor haar zusjes Willemijn en Veerle. Het was altijd een weekend genieten in het kwadraat. En nu is Francelle al weer 21 en druk bezig om juf te worden. Zo leuk om die kleine dreumes van toen, die dame van nu te zien zijn.

Een foto van jezelf maken valt niet mee, maar hier dan de ultrakorte beige blonde decemberlook :)

zondag 25 november 2012

Vandaag komen Gerben, Erica, Fabiënne en Ruben voor Puck. Ze komen in de ochtend en Puck vraagt om de 5 minuten of ze er al zijn. En dan net als ze niet meer kan wachten zijn ze er. Dat is toch een fijn ontvangst. We eten een taartje voor de verjaardag van Puck en daarna wordt er door de kinderen gespeel, wie ben ik. Het blijft een leuk spel. Gerben heeft een hometrainer meegenomen. Een vriend van hem Paul had deze nog staan en deed er niets meer mee. Ik ben zo blij als een klein kind met deze fiets en zo kan ik elke dag werken aan de spierkracht in de benen. Tussen de middag eten we lekker hapjes en pindasoep. Puck vertrekt rond half 2 met Florine, want dat is haar cadeau van Florine om samen met haar naar het Sinttheater te gaan. Uitgelaten huppelen de meiden weg. Gerben, Erica, Ruben en Fabiënne vertrekken dan ook weer naar huis en het was een gezellig samenzijn. Niet veel later komt Wessel binnengerend of Teun ook mee wil naar het Sinttheater. Zijn broertje wil niet en nu hebben ze nog een kaartje. Teun is met Nick aan het spelen en wil niet, maar Guus werpt zich zelf naar voren. Hij wil heel graag. Guus mag mee en is de koning te rijk. Het is ineens superrustig in huis. Nick en Teun rennen afwisselend van het ene huis naar het andere en wij hebben rust. Ik geef me er heerlijk aan over. Aan het einde van de middag maak ik een pastaschotel en dan hoor ik dat Puck ook nog mee pannenkoeken eten mag. De bofbips. Guus is dan al weer thuis en hij vond het geweldig dat hij mee mocht en hij liet ons weten dat hij het ook best een beetje spannend vond. Als we gegeten hebben doe ik de jongens in bad en even later staat Puck in de badkamer. Uitgelaten en met recht genoten van een heerlijke topdag. Puck gaat uitgebreid in bad en samen kletsen we wat af. Daarna is het bedtijd en ook ik sluit heel vroeg aan en droom mooie dromen.

zaterdag 24 november 2012

Wat heb ik gisteravond genoten en gelachen bij Maartje. Mijn favoriete bezigheid lekker eten en kletsen. Het eten was heerlijk en de avond was super. Ik rijd naar huis en ik voel me voldaan. Eenmaal thuis vertel ik over mijn dag en ga ik naar bed. Ik val ontspannen in slaap en ik slaap goed. Slapen is zo fijn. Ik zet de wekker zodat we op tijd wakker zijn voor de hockeytraining van Teun. Teun is al lang wakker en er voltrekt zich een klein drama aan de keukentafel. Teun wil niet meer hockey. Hij vindt het niet leuk en hij wil niet rennen. Henry en ik kijken elkaar aan en ik begin een betoog dat geen zin hebben geen reden is om niet naar de training te gaan. Dikke tranen stromen over zijn wangen en hij is ontroostbaar. Henry besluit dat hij vandaag niet naar training hoeft te gaan, maar dat hij woensdag moet gaan. Als hij dan nog van mening is dat het niet leuk is dan moet hij het zelf gaan vertellen aan de trainer. Wel moet hij dan na gaan denken welke sport dan bij hem past, want sport en bewegen is wel heel gezond laten we hem weten. Teun vindt dit een geweldige oplossing en zijn tranen maken plaats voor een heel voorzichtige glimlach. Puck straalt deze ochtend. Gisteren heeft Henry haar nieuwe lila-kleurige Batavus Diva in de kamer gezet. Deze ochtend was dat het eerste dat zij zag en de aanblik van haar gezicht met een lach van oor tot oor en met een glinstering in haar ogen laat je stralen vanbinnen. Geven levert zoveel op. Vooral het geven van liefde en van aandacht. Eigenlijk zijn dat de mooiste kado's die je kunt ontvangen, want door aandacht en liefde groeit je innerlijke kracht, je eigenwaarde en de wijze hoe je in het leven staat. Puck straalt, om haar fiets, maar vooral om de aandacht en bewondering die er is voor haar deze ochtend. Bewondering van haar broertjes die zeggen dat Puck echt al groot is, getuige haar 24inch fiets. Puck pakt haar stinkie en drukt deze euforisch tegen haar neus, haar ultieme gebaar van blijheid, veiligheid en geborgenheid. Ik word hier blij van. Als Puck dan ook nog uitgelaten door het huis danst met haar winterrijlaarzen die ze voor haar verjaardag heeft gekregen, dan maakt mijn hart een sprongetje. Haar cap gaat in de tas en samen met papa vertrekt ze naar paardrijles. De jongens blijven achter en zij zijn minder leuk naar elkaar toe. Teun gunt Guus niets en vice versa. Het is dramatisch om te zien en eigenlijk heb ik geen zin om dit te blijven laten gebeuren. Ik ga bij ze zitten en ik vertel hen dat ik het niet leuk vind als zij constant dingen verzinnen om het voor elkaar en voor ons allemaal ongezellig te maken. Ik leg hen uit dat het fantastisch is dat je met elkaar kunt spelen en juist leuke dingen kunt doen als je het zelf ook echt wilt. Vervelend doe je vaak als je jezelf een beetje rot voelt. Als dat zo is dan kun je dat elkaar juist vertellen zodat je elkaar kunt helpen en dan hoef je elkaar en vooral jezelf niet lastig te vallen. Ze kijken me verwonderd aan. Als ik wegloop dan duurt het nog geen 1 minuut of het spektakel begint weer van voor af aan. Ik ben verbaasd, maar bedenk me ook dat een kind direct vergeet wat je zegt. Ik draai me om en loop naar hen toe in alle rust. Ik neem hen bij de hand en ik zeg: 'ik zie dat het jullie niet lukt om samen te spelen, dat vind ik vervelend en daarom ga ik jullie naar jullie kamer brengen, ieder naar zijn eigen kamer'. Guus kijkt me aan en begint te huilen en hij zegt dat hij niet naar zijn kamer wil. Ik zeg hem dat ik niet begrijp waarom zij zo naar naar elkaar toe doen. Guus vertelt mij dat Teun hem de baas wil spelen en Teun laat weten dat Guus gewoon niets snapt. De kern van het probleem is er en ik ga hier op in. Ik leg Guus uit dat als hij het niet snapt hij moet vragen wat de bedoeling is, zodat hij geholpen kan worden en ik vertel Teun dat Guus soms dingen nog niet snapt omdat hij een stukje jonger is en dat nog moet leren. Ik vraag hen of ze elkaar hierbij kunnen helpen en ze gaan met de dierenkaarten spelen. Het is ineens heel vreedzaam en ik zeg hen dat ik het zo leuk vind hoe ze met elkaar spelen. Ze kijken tevreden en toch vraag ik me af of ik niet teveel van hen vraag en misschien ook wel verwacht? Ben ik door mijn eigen onevenwichtigheid niet teveel geforceerd op zoek naar harmonie in huis? Gewoon omdat ik niet kan omgaan met de 'normale' onrust die hoort bij een gezin? Ik kan niet nastreven wat onmogelijk is en ondanks dat ik dat weet blijft dat een moeilijk karwei. Guus is klaar voor zijn voetbaltraining, hij heeft zin in de training en Puck komt weer thuis. Deze druilerige en mistige zaterdag geeft me weer veel stof tot nadenken.

De dag verloopt relaxed. Henry en ik hebben het samen over communiceren en hoe je dat duidelijk kunt doen, zodat je verwarring voorkomt. Ik heb, zoals altijd, een heel uitgesproken mening en weet deze dan ook als geen ander over te brengen. Net zoals vorige week is het Henry die 's avonds de keuken beheerst. Hij kookt een verrassingsmaal en we mogen niet weten wat het is. Ik krijg een lekker glaasje Viognier en Guus wordt keurig thuisgebracht door Willeke. Ook Willeke drinkt een lekker glaasje mee en we hebben het wederom over communiceren, ditmaal over het duidelijk communiceren met je kinderen. Als Willeke vertrekt beginnen de kookkunsten pas echt. De kipfilet met een zoete saus en rijst ruikt lekker. Als we aan tafel gaan smaakt het zoals het ruikt, lekker! Zelfs Guus eet zijn bordje leeg. Na het eten gaat de muziek op volume 10 en springen en dansen we met elkaar door huis. Het is zo'n gezellige boel dat ik weer eens spontaan volschiet met tranen van geluk. Vandaag is een mooie dag, een heerlijke dag, een dag die ik graag dank om wat deze gebracht heeft.

vrijdag 23 november 2012

Deze dag vroeg uit de veren. Ik ga naar de bedrijfsarts in Veghel. Ik heb alles al voorbereid, zodat ik gedoseerd de ochtend kan beginnen. Ik ben niet op zijn sterkst in de ochtend. Het lukt allemaal keurig en ik breng de kinderen naar school en dan ga ik op mijn gemak naar Veghel. Het is rustig op de vrijdag bij de Sligro. Ik doe mijn verhaal bij Cees en als hardop alles uitspreek dan lijkt het wel een klaagzang en dat geeft me een onprettig gevoel. Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik baal van mijn energetische beperkingen. Ondanks het doseren en mijn wekelijkse gang naar het werk voelt alles zo nutteloos. Ik doe thuis dingen voor het werk die mij zinvol lijken, maar die dus na navraag zinloos blijken te zijn. Ik weet dat het mijn beleving van de realiteit is, maar ik heb het idee dat ik constant zelf op zoek ben naar iets wat ik kan doen en alleen die zoektocht al kost me eigenlijk gewoon teveel energie. Het geeft me een leeg gevoel, omdat ik alle energie in mezelf bundel, die geef ik vervolgens uit en het levert me geen bonusenergie op. Ik heb behoefte aan duidelijke contouren, aan werk wat overzichtelijk is, dat een kop en een staart heeft en ook inhoud en dat iets van een resultaat oplevert -hoe klein dat ook moge zijn-. Ik denk bijvoorbeeld aan mijn fietstochten. Soms hik ik tegen de afstanden aan, dan ben ik al moe als ik denk aan het aantal kilometers dat ik nog te gaan heb. Toch als ik eenmaal fiets en in beweging ben dan geeft het veel positiviteit en zeker als ik dan ook nog mijn doel haal. De inspanning levert mij bonusenergie en dat is eigenlijk ook wat ik met mijn werk wil bewerkstelligen. Ik heb het idee dat als ik nu niets doe, de tijd voortschrijdt en voordat ik het weet ben ik misschien wel 2 jaar verder en dan? Ik wil echt niet te snel, zeker niet! Ik wil gewoon een koers uitstippelen; ik wil zingeven aan mijn vernieuwde leven, waarbij er een evenwichtigheid zowel thuis als in de werksfeer is. Ik weet wat ik niet wil qua werk en ik weet wat ik wel zou willen. Alleen met de juiste navigatietool ga ik er komen! Ergo: ik heb hier ondersteuning bij nodig! Ik heb de afgelopen 9 maanden gestreden. Mijn strijd lijkt achter me te liggen, want voorlopig zijn er minder behandelingen. Toch voer ik nog elke dag strijd, want veel vanzelfsprekendheden zijn voor mij niet meer vanzelfsprekend. Mijn strijd levert me veel op, heel veel en daar ben ik elke dag meer dan dankbaar voor. Zo weet ik waar mijn kracht ligt en ken ik als geen ander mijn eigen zwaktes. Ik koester mijn lieve gezin en geniet van de kleine dingen die het hem doen. Dagelijks ben ik wel een keer tot tranen geroerd door iets wat mij positief raakt, wij noemen dat thuis de traantjes van geluk. Ik heb meer innerlijke rust gevonden en ik weet dat ik geen enkele uitdaging uit de weg zal gaan. Mijn wil is sterk en als ik iets wil dat zal ik me daar voor inspannen. Ik weet dat ik flexibel ben en dat ik -indien nodig- kan bijsturen, al kost me dat soms wel moeite. En ook heb ik geleerd dat ik uitermate creatief ben, intellectueel creatief noem ik het dan, want in praktische creativiteit blink ik niet echt uit. Mijn altijd sterke eigenschap energie en enthousiasme, is tegenwoordig mijn grootste valkuil geworden. Daarom doseer ik en zal ik moeten blijven dosseren, om te voorkomen dat ik mezelf volledig uitput. Ik weet een beetje wat ik zou willen, maar is dat ook realistisch? Een duidelijk gesprek zal in ieder geval veel helderheid geven en voorkomt frustratie en dat is wat ik nu wel een beetje voel, frustratie. Ik weet dat alles goed gaat komen, ik heb vertrouwen, maar wat is het pad dat ik bewandel soms zwaar, loeizwaar! Ik klets nog gezellig met Eline en Monique en dan ga ik naar huis. Ik ben uitgeput, moe en ik heb behoefte aan een kop thee en rust. In de auto huil ik, ik huil dikke tranen. Tranen die door de muziek worden gevoed en ik voel een opluchting zich van mij meester maken. Deze bal zat in mijn buik en hij is eruit. Thuis geef ik toe aan mijn moeheid en ga liggen even rust voordat de drukte hier thuis weer begint. En de drukte is er als de kinderen er zijn. Een heerlijke drukte, een drukte die me laat voelen dat ik het goed doe en die me bevrediging geeft. Het leven is zo gek nog niet.

donderdag 22 november 2012

Dat wakker worden deze ochtend valt me erg zwaar. De wekker gaat om half zeven, maar het lukt me pas om kwart voor 8 om in de benen te komen. Ik breng de kinderen, zo recht uit mijn bed naar school. Dit is de enige manier die vandaag goed werkt, eerst douchen en aankleden kost me teveel energie. Het gaat heel voorspoedig en als ik thuis kom doe ik alles op mijn eigen tempo, dat geeft mij vooral rust en dat kan ik goed gebruiken met die gierende hormonen in mijn lijf. Ik ga pas laat naar mijn werk, want ik heb afgesproken om met Suus en Cinte te gaan lunchen in Veghel en in het kader van doseren is dat dan mijn hoofdactiviteit van de dag. Ik vertrek op mijn gemak en het is het mooiste weer van de wereld. Strak blauwe hemel, zonnetje schijnt, het leven is geweldig denk ik in de auto. Ik heb de nieuwe single van Ilse de Lange goed hard aanstaan en ik geniet van mijn autotochtje. Ik vind het heerlijk om op mijn werk rond te lopen en een kletsje te maken met mijn collega's. Susan en ik vertrekken samen naar Brownies en Downies in Veghel. Een restaurant daar mensen met een verstandelijke handicap de dienst uitmaken. Het zit in een prachtig pand en als we binnenkomen is het erg vol. We zijn vergeten te reserveren, dus we kunnen er helaas niet eten. We lopen over de markt naar 't Gat om daar te gaan lunchen. Cinte krijgen we maar niet te pakken en na wat gebel blijkt dat Cinte het helemaal vergeten is. Dat vinden wij erg jammer, maar wij laten ons onze lunch toch heerlijk smaken. En Cinte? Die komt wel met een alternatief. Zij voelde zich natuurlijk uitermate rot over het feit dat ze het en ons vergeten was. Na de lunch gaan we terug naar kantoor en drinken we nog een kopje thee. Ik besluit naar huis te gaan en loop met Harry mee naar buiten en we doen er ontzettend lang over om buiten te komen, want we komen weer vele collega's tegen die ik weer even wil begroeten. Ik vertrek naar huis en ga lekker zitten voordat ik de kinderen uit school haal. Als de kinderen en ik thuis zijn drinken we wat en spelen we Wat ben ik?. Puck wordt opgehaald door Florine en Isabelle en Guus en Teun worden gehaald door Wessel om te stoepkrijten. Het is stil in huis en ik geniet van de stilte en de rust. Teun mag nog niet zwemmen, hij is nog te waterig om het water in te gaan. Guus is de enige die gaat vanavond. Vandaag was een mooie dag!

woensdag 21 november 2012

Vandaag is het feest. Puck is dan 8 jaar. Ze is al vroeg uit de veren en ze heeft zin in deze dag. Er wordt al vroeg voor haar gezongen, ik vlecht de haartjes van Puck en dan vertrek ik van huis, want ik moet om half 9 in het ziekenhuis zijn. Ik ben ook stipt op tijd aan de beurt, dat gaat heel voorspoedig bij gynaecologie. Ik heb dokter VandenPut, een dame met een frans-belgisch accent. Mijn verzoek om mijn eierstokken te verwijderen wordt niet 1 op 1 overgenomen. Wel gaat het met dokter van Riet en Warmerdam overlegd worden. Het bloed laat een daling zien van FSH, wat dus betekent dat ik zeker niet meer in de menopauze zit. Verder wordt er meer onderzoek gedaan. Een inwendige echo brengt mijn baarmoeder en eierstokken duidelijk in beeld. Mijn rechtereierstok heeft follikels die aan het rijpen zijn, dus dokter vandenPut wijst me op goede anticonceptie. Een co-assistent mag meekijken en het voordeel is dat daardoor alles heel helder uitgelegd wordt. Er wordt een uitstrijkje gedaan en een biopt genomen. Dit laatste is even vervelend, maar ook zo weer voorbij. Na een half  uur is alles gepiept. Het weefsel wordt opgestuurd naar de patholoog en 5 december moet ik terugkomen bij doker VandenPut. Zij wil zelf een en ander met me doorspreken en zal ook contact opnemen met van Riet en Warmerdam. Ik ben er eigenlijk al een beetje uit. Ik wil namelijk het liefst dat mijn eierstokken verwijderd gaan worden. De dokter laat weten dat ik nog wel een tijd heb om alles goed te overdenken. Daarbij is het ook van belang alle uitslagen te kennen van het weefsel dat weggenomen is, want ook dat kan bijdragen tot een besluit. Het nadeel is, als ik mijn eierstokken laat wegnemen, dat ik meteen in de overgang zit. Nu heb ik ook die klachten, maar dat heet een medische overgang, omdat de medicijnen deze klachten veroorzaken. Als je definitief in de menopauze zit dan heeft dat een negatief effect op de botten, botontkalking zet dan eerder in. Ik krimp wat sneller en ik krijg eerder last van broze botjes. Om 9 uur kan ik alweer vertrekken. Ik heb wat menstruatie-achtige pijn en ik ben opgelucht dat het er op zit. Ik vertrek naar huis en bel Henry dat het al gepiept is. 30 november mag ik naar de mamacare komen, want dan hebben de verschillende disciplines alweer met elkaar overlegd en weet ik wat het voorstel zal zijn waar zij mee komen. Ik blijf voorlopig nog op mijn eigen koers zitten, want ik heb het idee dat mijn koers voor de beste innerlijke rust zorgt. We gaan vandaag niet piekeren, maar feest vieren. Onze Puck is het middelpunt van deze dag. Gezellig lunchen, trakteren op de cursus vanmiddag en zelf kiezen wat ze eten wil vanavond en als klap op de vuurpijl gaan we Monopoly spelen, een hele speciale, een Monopoly van chocolade. Ik heb dat spel van Susan gekregen en Puck wil dat graag spelen. Het gaat Puck, maar ook Teun en Guus om de chocolade en ze hopen dat alles op te eten is. Vandaag is een feestdag en vandaag gaan we vieren, Carpe Diem!

dinsdag 20 november 2012

Guus is gelukkig weer helemaal de oude, maar onze Teun ziet er nogal waterig uit vandaag. Hij is om half 6 al wakker en komt bij ons in bed. Hij heeft het heet, de kleine grote man heeft op dat moment al een temperatuur van 38,4 graden. Hij heeft ontzettende dorst, dus wij gaan samen om half zeven naar beneden. Ik geef hem wat drinken en maak een bedje op de bank. 5 minuten later ligt Teun te snurken als een oude heer. Puck en Guus gaan, ondanks wat keelpijn, naar school. Teun heeft echter koorts en hij blijft lekker thuis bij mij.  Ik geef hem een paracetamol en hij knapt daar aardig van op. Hij speelt wat op zijn Nintendo, rust wat, kijkt wat TV en maakt een eigen spelletje met auto's en een dobbelsteen. Ik geef hem aandacht en knuffels en verzorg hem. Hij eet nauwelijks, maar hij drinkt aardig wat weg. Zo tegen de middag komt Sandra op bezoek. Ze was in het Elkerliek en combineert het even met een bezoek aan mij. Een leuke verrassing zo op de dinsdagochtend. Even samen ervaringen uitwisselen en elkaar feilloos aanvoelen. Je weet immers van elkaar waar je staat. Al zit je chemo erop en zie je er aardig uit, dat is allemaal maar verpakkingsmateriaal, want van binnen is het allemaal nog niet op orde. We hebben het samen over het zwarte gat en over hoe je beter je eigen grenzen kunt aangeven. Doe je dat niet, dan is het een ander niet kwalijk te nemen dat ze er soms vanuit gaan dat alles weer aardig normaal is. Doseren is op alle fronten daar waar het bij mij bijvoorbeeld om gaat. Doe ik het een, dan moet ik het ander laten. Wat allemaal ooit zo vanzelfsprekend was, kost me nu veel energie en soms heb ik het idee dat ik elke dag al mijn energie uit me pers en dat ik het niet terugontvang. Ik weet dat het niet zo is, maar zo voelt het af en toe wel. Ik leg de lat hoog voor mezelf en op het moment anderen mij energie willen geven heb ik niet meer de kracht om de energie te ontvangen en deze om te zetten in bonusenergie voor mezelf. Sandra vertrekt als ze haar drinken opheeft en wat vond ik het leuk dat ze er even was. Ik ontferm me weer over de kleine zieke man. Hij wil niet toegeven aan zijn vermoeidheid en vecht tegen zijn nare gevoel. Zijn keel doet zeer, zijn oog is ontstoken en hij kent algehele misere. Toch wil hij woensdag naar school, want zowel Puck als vriend Nick is jarig en dat wil hij voor geen goud missen. Als ik Puck en Guus uit school ga halen is Frits bij Teun. Ik breng Guus naar huis en ga met Puck shoppen voor haar traktaties en we gaan kijken naar haar nieuwe fiets, een Batavus Diva. We kijken in de winkel of de maat goed is en of de kleur goed is en Puck twijfelt nog even over de lila kleur. Ik ben er wel uit. Zaterdag zal de fiets er voor haar zijn en het is een juweeltje. Na het eten maken Guus, Puck en ik de traktaties en Puck wil een plak cake versieren met een rood en een wit hart en daarin wil ze een parasolletje. Het is leuk om het samen te maken en het resultaat is beeldig. Daarna breng ik Guus en Puck naar bed, lees hen nog voor uit Iep en onze Teun is dan al in diepe rust. Ik hoop zo dat hij morgen van de partij kan zijn.

Puck met de deegroller bezig om de marsepein uit te rollen, wit en rood voor wit en rode hartjes :)

De parasolletjes als finishing touch, beeldig toch!

Het resultaat, 40 versierde plakjes cake, dat moet goedkomen morgen!

Vanavond zullen de slingers worden opgehangen en morgen zal er luid gezongen worden voor onze jarige jop. In de middag maken we er een gezellige boel van met een lekker taartje en Puck mag kiezen wat ze wil eten, morgen is haar dag, een bijzondere dag, want onze kleine meid wordt alweer 8 jaar! Ik denk terug aan 8 jaar geleden en wat was Puck een welkom geschenk! Het is de gelukkigste dag van mijn leven, de geboorte van ons meisje Puck. Op haar geboortekaartje stond dan ook te lezen 'Jij bent 't beste, 't mooiste, 't liefste wat ons is gebeurd'. Ik kan me elk detail van deze dag voor de geest halen en van de dagen die volgden, een prachtige tijd. Ik kan me niet herinneren dat Puck ooit gehuild heeft. De tekst van het geboortekaartje was afkomstig van een lied van Rob de Nijs. We herkenden de geboorte van ons kind wel in deze tekst.

Ik ben Vader van Rob de Nijs:

 

Het is nog schemerochtend vroeg
Het eerste licht valt zacht genoeg
op alles wat gebeurd is hier vannacht
Ik heb mijn ouwe pak nog aan
geen tijd, het is zo snel gegaan
ik had net nieuwe maatjes meegebracht
We hadden 't maanden voorbereid
maar dat je schreeuwt en in me bijt
en dat 't dan eindelijk komt met zoveel kracht
dat had ik niet gedacht, nooit gedacht
nee, dat had ik nooit gedacht

Ik ben vader, verwacht maar onverwacht
wat een wonder, ik ben vader!

Het is nog kinderkamer vroeg
het leven dat je in je droeg
dat ligt hier in zo'n pasgeverfde kleur
ik kijk me rijk mijn eigen kind
het leven dat met jou begint
dat opent thuis straks elke deur
we hebben het heel goed voorbereid
we zijn ons ouwe leven kwijt
maar God, daarom niet echt getreurd
jij bent het beste, 't mooiste,'t liefste
wat ons is gebeurd
Ik ben vader, verwacht maar onverwacht
wat een wonder, ik ben vader!

Moet je kijken
naar dit volmaakte kleine ding
waar het al die tijd om ging (mijn kind)
Ik raak het telkens even aan
dat zoiets moois echt kan bestaan

Hee, ik ben je vader...!

Nog steeds is Puck het beste, 't mooiste en 't liefste wat ons is gebeurd. Morgen alweer 8 jaar en nog altijd heel lief, tevreden en rustig. Ik ga vanacht mooie dromen dromen, dromen van Puck in haar prachtige babykamer op het Krachtveld in Almere, waar het de zoete warmte van Puck haar huid is die ik ruik. Waar ik elke avond het verhaaltje van Hazeltje voorlas en steevast eindigde met de woorden: 'ik hou van jou van hier tot aan de maan en weer terug'. Morgen is Puck jarig en vieren we klein feest om het 2 december in het groot over te doen. Hoera voor Puck!

 

maandag 19 november 2012

Wat een heerlijk weekend hebben we achter de rug. Gisteren was het weer vanouds gezellig. Guus is echter de hele dag hangerig en ook Teun is in de avond niet fit. De temperaturen zijn in de avond 38,5 voor Teun en en 38,6 voor Guus. Als Nicole, Ralph en Vivian vertrokken zijn, vertroetel ik de zieken, doe ze hun pyjamaatjes aan en breng ze naar bed. Het is zo stil en met rode wangetjes liggen ze in bed. In de ochtend is er maar één topfit en dat is onze Puck. De mannen hebben nog koorts, kijken duf uit hun ogen, maar zijn niet heel hangerig. Toch klagen ze niet als ze beneden komen. Ze hebben alleen maar oog voor hun schoen en wat erin zit en omheen ligt. Er ligt Sinterklaasgeld tussen de pepernoten in. Ik snap er niets van, maar gelukkig leggen ze me uit dat de zakken zijn verwisseld en er dus nu geld in sommige zakken zit in plaats van pepernoten. We bewaren het geld, zodat we het aan de Sint kunnen teruggeven. Stel je voor dat de Sint niet over voldoende geld beschikt om hier een Wii te brengen? De kinderen leggen het geld terug bij de schoorsteen en hopen dat de Sint wel al het geld weer terugkrijgt. Ze zijn dolblij met hun Stabilo-pen. Teun begint meteen te rekenen en te schrijven. Hij heeft zelf ontdekt dat rekenen heel eenvoudig is. Telkens als je een nul achter een cijfer zet, kun je ook een nul bij het resultaat bijschrijven. Dus zegt hij 80 erbij 80 is 160 en 800 erbij 800 is 1600. Ik vind dat knap beredeneerd en hij schrijft het nog goed op ook, de knapperd. Teun vindt het niet knap, want het is toch simpel laat hij me weten. Guus schrijft zijn naam Guus Jaap met zijn pen en hij schrijft steevast in spiegelbeeld. Hij schrijft Suug. Ik prijs hem om zijn knappe schrijfwerk en hij straalt van trots. Puck is klaar voor school en papa brengt haar weg. Wij gaan met zijn drietjes in het grote bed liggen en doen de TV aan. Ik geniet van deze ochtend, want deze rustige start van de dag is een welkom geschenk voor me. De mannen hebben praatjes voor 10 en ik vraag me af of ik ze niet voor niets thuis houd. Voor de zekerheid check ik hun temp en ze hebben inderdaad beiden koorts, 38,1 en 38,2. Kinderen hebben hier nauwelijks last van. Vandaag lekker rustig aan doen, dan zijn ze morgen vast weer fit. De mannen vinden het heerlijk om ziek te zijn, gewoon omdat ze alleen wat verhoging hebben. Ze kijken me aan met van die lachende glimoogjes in bed, Teun ligt links van me en Guus rechts. Ik ben deze ochtend gewoon een heel gelukkige mama, omringd door 2 van haar kanjers.

De zieke mannen op de bank, zo rustig zijn ze nooit :)))

De mannen zijn best fit en gamen in bed. Dan willen ze naar beneden en na een half uur actie, is de energie op. Ze vragen of ze op de bank mogen liggen onder een dekentje. Teun ligt direct voor pampus en Guus hangt wat op de bank en kijkt naar Pieter Post. Ik geef ze ranja en Guus eet zelfs een broodje met kaas. Morgen wordt alles anders, wordt alles beter voor iedereen......

zondag 18 november 2012

Wat was het leuk gisteren bij Sinterklaas. Guus en Puck hebben zich heel goed vermaakt. Samen heb ik met ze op het bankje vooraan gezeten en naar de show van Ron Boszhard gekeken en een beetje meegedaan. Een beetje, want helemaal meedoen in de drukte vinden zowel Guus als Puck een beetje eng. Daarbij vinden Puck en Guus dat we vooral niet teveel op moeten vallen, want dan zouden we de aandacht van Ron kunnen trekken, die wel heel dichtbij is. Ik houd me dus in. De show eindigt in een bezoek van de Sint zelf en na zijn bezoek kunnen alle kinderen hun kado ophalen. Ook het kado van Teun mogen we mee naar huis nemen en bij elk kado krijgen we een tasje met daarin een wortel voor het paard van Sinterklaas, een mandarijn, een appel en MegaMindy-boekjes. Samen met Maartje en Luuk lopen we naar buiten en in de auto mogen ze hun kado uitpakken. Twee prachtige spelletjes. Puck vond het dit jaar weer leuker dan vorig jaar en zo ook Guus. Ze hebben genoten en op de achterbank hoor ik dat de springkussens vetcool waren. Guus begint aan zijn wortel te knabbelen. Eenmaal thuis is er heerlijk voor ons gekookt. Teun is er ook al en die rent meteen op zijn kado af. Hij heeft hetzelfde spel als Puck gekregen en vooral de bril van het spel valt in de smaak. We smikkelen van onze enchillada's en na het eten mag er gespeeld worden. Guus en ik spelen het spel van de toren van Pisa en Puck en Teun spelen Twisted Eyes. Het is gezellig en ik vind deze gezelligheidsspelletjes ook echt bij deze tijd van het jaar passen. Om half 8 liggen ze allemaal moe en voldaan op bed en ik lig moe en voldaan op de bank onder mijn dekentje. Ook ik maak het niet laat. We worden al vroeg in de ochtend gewekt door Guus. Hij heeft buikpijn. Zo rond kwart over 7 komt hij naar boven, met pijn in zijn benen en buik. Het duurt geen 3 minuten of hij spuugt in grote golven van zich af. Puck komt naar boven als ze het hoort, kijkt naar het tafereel en zegt: 'hé mam, dat is allemaal wortel wat hij spuugt'. En dat is heel goed opgemerkt, de wortel die hij heeft weggeknaagd gisterenavond in combinatie met alle snoep is hem deze ochtend teveel geworden. Onze Guus is zielig en laat zich lekker vertroetelen. Liefde en aandacht is het beste medicijn. Een uur later is Guus alles weer vergeten en spelen ze met elkaar het spel met de schele ogen-bril. Wat een lol hebben ze samen en wat leuk om te zien. Vanavond gaan ze alledrie hun schoen zetten en het paard van de Sint krijgt in ieder geval 2 wortels te eten. Vandaag wordt een leuke dag. Vanmiddag komen Nicole met Ralph en Vivian op visite. Ik ga een grote pan met hutspot koken, want ook dat hoort voor mijn gevoel bij deze tijd van het jaar. We omarmen deze prachtige dag en gaan gewoon genieten!

zaterdag 17 november 2012

Vandaag is de dag waar ze lang naar toe geleefd hebben. Vandaag komt Sinterklaas aan met een kleine boot, want de stoomboot is nog stuk. Onze kinderen zitten er helemaal vol van. Waar is het grote pak waar het paard in zat gebleven, komen nu de kadootjes wel op tijd? Gelukkig heeft Puck gezien op TV dat de Intertoys de komende dagen korting geeft tot wel 25%, misschien kan de Sint daar ook naar toe. Vanavond zullen we de Sint een brief gaan schrijven, want de kinderen hebben dit jaar een gezamenlijke wens. Ze willen graag een Wii met 3 spelers, dan kunnen ze allemaal tegelijkertijd spelen. De Wii is dan voor iedereen en de vraag is of we dat de Sint wel goed willen uitleggen. Wij vinden het een geweldig idee en het enige wat ze er nog bij willen is een spel van Mario en ieder een tiptoi. Wat een bescheidenheid. Met de kerst vragen ze dan de XBox, toe maar! En Puck wil woensdag voor haar verjaardag een nieuwe fiets. Ik weet zelf ook wat ik van Sint vraag dit jaar: een Geldboom met met veel knoppen, zodat ik in het voorjaar kan gaan oogsten. Bernadette belt me met een lotgenote update en het sterkt mijn besluit om -wat er woensdag ook uit gaat komen- mijn eileiders te laten verwijderen. Ik wil geen Zoladexbuisje maandelijks in mijn buik krijgen bovenop de Tamoxifen. Dan maar meteen vol in de overgang en niet alleen medisch in de overgang gehouden worden. Ik ben heel stellig in mijn besluit en ik wil het liefst dat dit allemaal nog voor de Kerst gebeurd, zodat ik in 2013 een vernieuwde start kan gaan maken. Deze gedachte geeft me een ontzettend berustend gevoel en ik ben klaar voor de dag. Deze nacht was pittig, van alle spanning heeft Guus tot 2 keer toe in zijn bed geplast. Die Sint brengt heel wat teweeg in die kleine kinderhoofdjes. Hij is liever dan lief en vraagt zich bij alles af of hij gezien wordt. Hij eet borden met eten op en als hij om aandacht vraagt dan doet hij dat op een wijze waar ik moeilijk mee om kan gaan. Hij praat dan op een baby-achtige wijze en daar ben ik heeeeeeeeeeel allergisch voor. Ik weet dat ik er niet vol tegenin moet gaan, maar heb wel ontzettend de neiging om juist dat te doen. Gevolg is dat Guus, ondanks zijn liever dan lief-gedrag, in mijn allergische zone blijft hangen. Opvoeden is de moelijkste taak op aarde is mijn conclusie. Het vereist een megaflexibiliteit, inlevingsvermogen, geduld, luistervaardigheid en vooral doorzettingsvermogen. Er is geen dag dat je deze vaardigheden kunt laten voor wat ze zijn, want opvoeden blijft een levensmissie en eigenlijk als je het goed bekijkt de mooiste missie waar je je voor kunt inzetten. Helaas voelt dat niet altijd zo, maar beschouwend is het wel zo. Guus gaat deze ochtend ook naar Teun, die bij Loek en Morris is. Teun heeft zijn hockeytraining er al opzitten en Puck is aan het paardrijden. Guus loopt naar de schuur, pakt zijn rubberlaarzen, doet zijn zonnebril op en vertrekt. Voor het raam werpt hij me nog een kushand toe en ik smelt als hij dat doet. Wat is het eigenlijk toch een lief kereltje, maar wat is het pittig om dat lieve kereltje door de donderbuien heen te blijven zien. Vanmiddag heeft Teun feest, het feest van Nick. Puck, Guus en ik gaan naar Veghel, want daar is het ook feest. De Sint gaat van Roermond meteen door naar de Sligro in Veghel en het zal mij benieuwen wat dat met hen zal doen. Ik denk liever dan lief, braver dan braaf en bovenal spannender dan spannend, zal de Sint hen nog herkennen en weet hij nog steeds alles van hen? Ik heb er zin in en kijk er enorm naar uit.

Vrijdag 16 november 2012

Puck en Nadine spelen schooltje en maken een verlanglijstje voor de Sint. Puck is heel bescheiden, een Wii met 3 spelers, een tiptoi en voor haar verjaardag een paardrijcap en een fiets, meer hoeft ze niet :)

Het is vrijdag, de laatste dag van de week. Een kort dagje is het vandaag voor de kinderen, want om 12 uur zijn ze vrij. Ik ga, nadat ik de kinderen naar school heb gebracht, boodschapjes doen. Als ik thuis ben ga ik lekker zitten met een kop koffie en heb ik de telefonische evaluatie van de cursus van Puck. Judith belt me en de conclusie is overduidelijk, Puck staat veel steviger in haar schoenen en is weerbaarder dan ooit. In ieder geval als zij zich veilig genoeg voelt en dat is thuis en op school zeker het geval. Ik kan hier van genieten en weet dat dit goede basis zal vormen voor de toekomst. Om 12 uur ga ik de kinderen ophalen. Teun komt me wat beteuterd tegemoetlopen. Hij wilde met Madelief spelen, maar die had al afgesproken en hij is er verdrietig van. Ik pak hem bij de hand en hij mag bij me voorin de auto zitten. Even een beetje extra aandacht en zijn verdriet maakt plaats voor zijn vrolijke zelf. Nadine komt bij ons spelen en eet gezellig een broodje mee. Guus eet een walgelijke combinatie, filet américain met gekleurde hagel op elkaar en hij geniet ervan, sterker nog, hij eet 2 van die pistoletjes! Na het eten spelen Puck en Nadine schooltje. Puck is de juf en bepaalt het programma. Teun en Guus zitten aan tafel en kleuren en knutselen. Wat een gezellig tafereeltje. Ik zoek de bibliotheekboeken bij elkaar zodat we vanmiddag met zijn allen naar de bieb kunnen gaan, dat is voor iedereen een leuke happening.

donderdag 15 november 2012

Ik word wakker na een verschrikkelijke nacht. Tot overmaat van ramp vroeg manlief vanacht ook nog of ik eens stil kon liggen. Gevolg was dat ik helemaal gestresst werd, omdat ik ook nog eens bang was hem de hele nacht wakker te houden. Ik ben gewoon een zombie in de ochtend en de wallen liegen er niet om. Ik ben zo blij dat ik een vrouw ben, want dankzij de camouflagestick kan ik aardig wat vermoeidheid maskeren. Ik breng de kinderen naar school en als ik thuiskom besluit ik naar mijn werk te gaan. Gewoon om even een bakkie te doen en te kijken of er nog wat gedaan kan worden. Ik neem 2 paracetamol en ik vertrek. Ik heb een lekker muziekje in de auto aanstaan en de autorit is heerlijk ontspannend. In Veghel begin ik met een heerlijk kopje Alex Meijer thee. Lekker bijkletsen en als klap op de vuurpijl is er heerlijke taart. Stagiaire Carlijn gaat weg en heeft 2 heerlijke taarten gekocht. Zijzelf wordt ook in het zonnetje gezet met leuke kado's. Het is heel gezellig op het werk en het doet me heerlijk ontspannen. In mijn mailbox zit wat leesvoer, dus ik kan morgen ook wat doen. Ik voel dat mijn hoofd vol zit en ik besluit weer naar huis te gaan. Ik ben blij als ik in de auto zit, blij vanwege de prachtige dingen die ik weer gehoord heb. Het was heerlijk weer even in Veghel te zijn. Ik zet mijn muziekje weer aan en tuf naar huis. Ik stop even bij de Intertoys om een kado om te ruilen en om een kadootje voor Nick te kopen en dan huiswaarts, lekker even rust en genieten van een worstebroodje en een kopje chocokoffie. Daarna ontferm ik me over een ragout en ik maak zoveel dat de vriezer er weer blij mee is. Om kwart over 3 haal ik de kinderen op en gaan we lekker naar huis. Vanavond ga ik met de jongens naar zwemles. Ooit vond ik dat vreselijk, omdat het zo slecht in mijn werkritme paste en nu..... Ik ben als een kind zo blij dat ik met ze ga en van ze kan genieten, de 2 gespierde spijkers:)

woensdag 14 november 2012

Ik vertrek vroeg van huis en ga op de fiets naar het ziekenhuis. Ik moet er om 9 uur zijn en ik ben er ruim op tijd. Echter weet niemand in het ziekenhuis waar Sacha Haaksman zit. Na 15 minuten is het duidelijk waar ik moet zijn en loop ik naar een ander gebouw toe. Het onderzoek naar de psychosociale hulpverlening gaat van start. De dictafoon staat aan. Ik heb positieve feedback zoals dat zo mooi heet en veel ideeën om de psychosociale zorgverlening te verbeteren. Na ruim een uur zijn we klaar en vertrek ik. Ik ga naar de mammacare om te vragen of de data voor het onderzoek bij de gynaecoloog al bekend zijn. Ik moet er 21 november zijn om half 9. Dat is Puck haar verjaardag en dan gaan we trakteren op school. Ik vraag of ze de afspraak kan verzetten, maar het betreft een andere poli, dus ik besluit straks thuis even zelf te bellen. Wel kan ik al meteen bloed laten prikken, zodat ik dat volgende week niet hoef. Als ik klaar ben zet ik mijn muts op, doe mijn handschoenen aan en klim op de fiets. Het weer is prachtig, de zon schijnt en de hemel is strak blauw. Ik geniet en trap de buik- en beenpijn weg. Als ik thuiskom ben ik behoorlijk doorgelekt. Ik doe een andere broek aan, zet een lekker kopje chocokoffie en ga nog even naar Pauline die een thuisverkoop heeft van Scouph. Het is een prachtige dag. Guus mag bij Fabian spelen en wat de andere twee zullen doen zie ik straks vanzelf wel. Carpe Diem.

dinsdag 13 november 2012

Mama kwam gisterenavond oppassen en wij vertrokken naar school om de verhalen van onze 3 musketiers aan te horen. Een feest van herkenning. Teun is in de klas hetzelfde als thuis. Krijgt hij teveel aandacht in een keer dan doet hij wat clownesk en als er grappen en grollen worden uitgehaald staat hij vooraan in de rij. Teun doet het prima en schijnt een verdienstelijk lezer te zijn, dat is echt zijn ding. Guus is meer in zijn element gekomen in de klas dit jaar. Hij is trots om een grote groeper 1 te zijn. Hij is liever lui dan moe, maar met de juiste benadering maakt hij nu toch zijn werkjes en nog heel netjes ook. Guus blinkt met name uit in sport, dat is helemaal zijn ding en dan voelt hij zich heel zeker. Het gesprek voor onze Puck staat als laatste gepland en Puck durft steeds meer en wij zijn trots om dit te horen. De cursus 'ho tot hier en niet verder' werpt zijn vruchten af. Optreden en voordragen blijft Puck spannend vinden, echter verstopt ze zich hier niet voor, ze doet het wel. Puck is heel goed in spellen, werkt uiterst geconcentreerd en ook nog eens foutloos. We lopen samen de school uit en we zijn zo trots op onze kinderen. Trots omdat ze gewoon lekker in hun velletje zitten, zichzelf kunnen zijn en dus prima meehobbelen met de lesstof die aangeboden wordt. Daarbij ontwikkelen ze zich ook nog op gevoel en zie je hun persoonlijke emotionele ontwikkeling stijgen en dat alles ondanks de niet altijd even evenwichtige situatie thuis. Een gevoel van enorme trots van onze kanjers, want kanjers dat zijn het! Het is 21 uur als we thuiskomen en mama gaat weer naar huis. Ik kijk met Henry naar Memories en ik ben alleen maar in tranen, de hele avond. Ik heb weer een onbestemd gevoel en vreselijke buikpijn. Ik besluit met 2 paracetamolletjes mijn bed op te zoeken. Midden in de nacht wordt ik wakker van de pijn. Het lijkt net of ik weeën heb, dit heb ik lang niet meer gevoeld. Ik ga op mijn rug liggen, probeer te ontspannen en puf de pijn weg. Ik ben ineens heel blij met mijn ooit gevolgde pufcursus. Als ik naar de toilet ga verlies ik veel bloed, volgens mij ben ik gewoon weer ongesteld. Dat zou, gezien de hormoontherapie, een knappe prestatie zijn. Zelfs mijn lichaam wil na 3 maanden hormoontherapie laten zien dat het sterker is dan welke oestrogeenremmer dan ook. Ik hoop dat ik snel onderzocht wordt, want het is nogal verwarrend. Ben ik eindelijk zover dat ik de overgang met al zijn klachten en opvliegers accepteer, word ik toch gewoon ongesteld. Nou kan het medicijn Tamoxifen een verhoogd risico geven op het ontwikkelen van baarmoederkanker. Maar feit is dat ik pas 3 maanden dit medicijn slik en 18 weken chemotherapie erop heb zitten, maakt het nogal onwaarschijnlijk dat er een kwaadaardige celwoekering is ontstaan. Ik ben dus gewoon nog heel jong van lichaam :)) en zit sterk in de vrouwelijke hormonen. Ik hoop dat ik met een hogere dosering klaar ben, omdat ik eerlijk gezegd geen zin heb in een operatie om mijn eileiders en baarmoeder te laten verwijderen. Hogere dosering betekent wel weer meer bijwerkingen, maar die nemen we dan gewoon weer voor lief. In de ochtend blijf ik op bed liggen, ik ben te misselijk om het ochtendritueel aan te kunnen. Ik vrees dat ik weinig kan hebben vandaag. Gelukkig loopt alles op rolletjes en rol ik pas mijn bed uit als het muisstil in huis is. Ik start rustig op en kom dan vanzelf op gang. Ik heb ineens te doen met al die vrouwen die elke maand deze rotklachten hebben. Ik hoor mijn vader nog zeggen vroeger als ik klaagde over mijn ongesteldheid, dat dat geen reden tot klagen was, het was immers een gezonde ziekte. Ik vond dat altijd een vreselijke uitspraak en kon daar behoorlijk fel op reageren. Net als de opmerking als ik wat pittig uit de hoek kwam: 'je moet zeker ongesteld worden'. Nu ik op de afgelopen week terugkijk heb ik alle voortekenen gehad en ik heb deze gewoon genegeerd. Ik was chagrijnig, voelde me onbestemd, had lage buikpijn en rugpijn, maar wie zou mij nou hebben kunnen vertellen dat ik, nadat ik getest ben en vol in de overgang zat, na 3 maanden toch weer zou gaan menstrueren. Ik ben een wonder der natuur en daar houd ik het vandaag dan maar even op. Ik ga deze dag gewoon plukken en er van maken wat er van te maken is. Morgen moet ik naar het ziekenhuis voor wederom een onderzoek waar ik aan deelneem en misschien is die dag meteen wel te combineren met alvast een bloedonderzoek. Het wordt vandaag en morgen aardig weer, dus ik zeg op de FIETS. Vandaag hebben we weer lymfdrainage en dat gaat heel goed, het intapen heeft ongelofelijk gewerkt, al het vocht lijkt verdwenen. Mijn mummie-look heeft fantastsiche resultaten opgeleverd. Ik zie genoeg lichtpunten en daar ga ik me op concentreren, dan komt de rest vanzelf ook wel weer op zijn pootjes terecht. 

maandag 12 november 2012

Ik snap de ellende van de afgelopen dagen. Alles valt op zijn plek. Ik heb bloedverlies, heb buikpijn en ben kotsmisselijk. Mijn lichaam is aan het strijden tegen de oestrogeenremmers en doet dat behoorlijk succesvol. Gevolg is wel dat ik me er heel onbestemd en beroerd door voel. Gevolg: een bloeding en dat mag dus niet. Ik breng de kinderen naar school en daarna heb ik contact via het telefonisch oncologische spreekuur. De chirurg en mamacareverpleegkundige zullen geinformeerd worden en zo rond de middag zal ik teruggebeld worden. Ik zal dan horen wat ik moet of kan doen. Dat dit kon gebeuren was mij verteld, maar ik had de hoop dat dat nog niet zo snel zou gebeuren. Maar goed, het is niet anders en we moeten dus gewoon even afwachten.

In de middag word ik gebeld door Marjorie, mijn mamacareverpleegkundige. Zij gaat een en ander voor me in gang zetten, want nader onderzoek is in deze vereist. Het kunnen volgens haar 2 dingen zijn. In de eerste plaats kan, gezien mijn jonge leeftijd :))), de menstruatie gewoon terugkomen. Oftewel mijn hormonen zijn sterker dan de oestrogeenremmers.  Om zekerheid te krijgen is bloedonderzoek nodig. In het bloed wordt dan de FSH-waarde gemeten. Deze waarde is verhoogd in de overgang. In de tweede plaats zal gynaecologisch onderzoek plaatsvinden. Mijn baarmoederslijmvlies gaat onderzocht worden, gewoon volgens de methode uitsluiten. We moeten immers zeker weten dat er geen woekerende cellen actief zijn. Marjorie regelt de onderzoeken en ik denk dat ik snel een datum door zal krijgen. Ik voel me net zoals ik me voelde als ik net zwanger was. Steken in mijn onderbuik, hoofdpijn boven mijn rechteroog en misselijk. Ik maak me geen grote zorgen, maar ik baal wel dat dit zo gaat. Voel je je goed en wil je de draad van je leven weer oppakken, dan komt er weer een onverwachte kwaal de hoek omkijken. Wellicht zal ik een andere hormoontherapie voorgeschreven krijgen, er zijn veel meer medicijnen op de markt met vergelijkbare werking. Ik ben in ieder geval blij dat ik meteen aan de bel getrokken heb. De actie is in gang gezet en daarmee is het nu weer even geduld hebben en afwachten. Ik ga de kinderen van school halen en als Guus naar buiten komt is hij wederom niet topfit. Hij ziet wit en heeft pijn aan zijn knieën. Volgens mij duurt het niet meer lang of hij is groter dan Teun. We gaan naar huis voor wat ranja en een taai taai en de sfeer is uitgelaten. De kinderen zijn zo blij dat vanavond het sinterklaasjournaal begint. Ze kijken er echt naar uit en vinden het zelfs spannend. Ze vragen of we wel op tijd gaan eten, zodat ze het niet missen of beter nog of we erna niet kunnen eten. Ik zeg dat het een goed idee is om vanavond om half 6 te eten, want dan zijn we zeker op tijd voor het sinterklaasjournaal. Om het half uur vragen ze hoe laat het is en dan komt Nick binnenrennen en gaan ze in de tuin voetballen. Guus is echter zo weer binnen en wil een bedje op de bank. Hij heeft echt last van zijn gewrichten en loopt ook een beetje moeilijk. Ik vertroetel hem lekker en maak het hem zo comfortabel mogelijk. Hij geniet van de aandacht. Puck, Teun en Nick hebben grote schik op het gladde gras. Regelmatig ligt er een op zijn billen en dan gieren ze het uit van de pret. Vanavond hebben we ouderavond, de rapporten zullen besproken worden. We zijn benieuwd vanavond en kijken er erg naar uit. Maar voor dat we gaan het Sinterklaasjournaal, want dat is zonder twijfel het allerbelangrijkste journaal van dit moment!

zondag 11 november 2012

Vandaag viert Bernadette haar verjaardag. We maken er een luie zondag van. Lekker lang in de pyjama, niet moet en alles mag, HEERLIJK. De kinderen gaan uitgebreid in bad en soppen alsof hun leven er vanaf hangt. Daarna ga ik lekker in bad en Henry onder de douche. We eten nog een lekker bammetje thuis en dan besluiten we op de fiets naar Stiphout te gaan. Het weer is ongelofelijk prachtig op deze 11de november. Puck en ik hebben het zelfs warm. Guus is ook vandaag niet helemaal fit. Hij heeft geen verhoging, maar klaagt wel over pijn in zijn voeten en knieen. Volgens ons heeft hij last van groeipijnen en hij wordt daar erg hangerig van. Is hij normaal niet te stoppen vandaag hangt hij bij Bernadette het liefst op mijn schoot. We hebben een gezellige middag. Henry gaat iets eerder naar huis met Guus en wij blijven nog soep eten. Na het eten gaan wij naar huis. Het is al donker en Harold en Ingrid begeleiden ons veilig thuis. Daar ligt Guus met een deken op de bank. De kinderen gaan eigenlijk meteen naar bed en ik nestel me op de bank voor mijn favoriete serie 'Boer zoekt vrouw'. Daarna zoek ook ik mijn bedje op en ik ben heel moe en heb pijn in mijn rug, hoofd en buik. Ik doe mijn ontspanningsoefeningen en dat resulteert in een goede nacht.

zaterdag 10 november 2012

ik word uitgeslapen wakker en om 8 uur ben ik uit de veren. Onze Teun ligt op bed mijn de ipad en hij zegt niet lekker te zijn. Ik ga bij hem zitten en vraag wat er aan scheelt. Wat blijkt, hij ligt zo lekker en heeft geen zin om naar hockey te gaan. Ik vertel hem dat je geen sportman wordt door niet naar de training te gaan. Dat zijn bed lekkerder nu lijkt dan de training, maar dat als hij er eenmaal is hij blij is dat hij gegaan is. Ik help hem in zijn tenue en hij gaat met me naar beneden. Geniet van zijn boterham met speculoos en chocolademelk en fris en fruitig zit hij naast me in de auto. Hij rent het veld op en is zijn warme bed al weer lang vergeten. Ik kijk trots naar mijn kanjer. Het blijft zo'n heerlijk klein mannetje voor zijn leeftijd met zo'n schel stemmetje dat enthousiast boven alles uit hoorbaar is. Ik besluit om meteen naar de bakker te gaan en lekkere broodjes voor vanmiddag te kopen. Thuis trakteer ik mezelf op een caféchoco. Puck zit al klaar in paardrijtenue en Guus al in zijn voetbaltenue. Het is een heerlijk relaxte zaterdagochtend. Henry haalt Teun weer van Hockey en daarna word ik door iedereen naar Yvonne gebracht. Yvonne neemt me mee voor een high tea in Veldhoven. Ik ben er klaar voor. Mijn arm lijkt minder dik en op mijn rug steekt het nog een klein beetje. Ik neem 2 paracetamolletjes en ik hoef vandaag alleen maar in een ontspannen houding te zitten en te genieten. Vandaag lijkt het weer een beetje mee te zitten en ik prijs mezelf intens gelukkig. Ik word gezellig weggebracht en Yvonne en ik beginnen met een kop thee. Dan vertrekken we en starten we met wat shoppen, altijd leuk. En dan krijgen we onze hightea. We worden ontvangen met een prosecco aangevuld met vruchtensap. Dan krijgen we een lekker vers tomatensoepje met quiche en dan volgen de etagières. Vanalles ligt er op, zoet en hartig, alles vergezeld met heerlijke thee. De tijd vliegt en aan het einde van de middag word ik weer thuisgebracht. Ik kan geen pap meer zeggen en thuis zit manlief alleen aan tafel. Guus ligt op de bank en is niet fit, hij heeft last van groeipijnen. Puck is bij Florine pannenkoeken aan het eten en bofbips Teun eet bij Loek en Morris. Ik ben ook moe en voldaan en ik doe mijn joggingpak aan en ga lekker even bij Guus op de bank liggen onder het dekentje. Daar genieten we samen van. In de avond ga ik lekker op tijd naar bed en ik heb een heerlijk ontspannen nacht.

vrijdag 9 november 2012

Ik baal deze ochtend als een stekker. Gisteren aardig goed gedoseerd en wat denk je wat, deze ochtend heb ik gewoon een dikke arm! Vooral onder mijn oksel en wond en op mijn rug. Ik voelde me gisteren al moe en lusteloos, dus wellicht heeft deze vochtuiting in de weg gezeten. Ik krijg mijn kous zelf niet goed aan en om 11 uur mag ik bij de therapeute zijn. Ik baal, ik ben hondsmoe en ik vraag me af of deze onverwachte misère ooit helemaal verdwijnt. Sippen heeft echter geen zin, want een zielige Hanneke is het minst waar ik op zit te wachten. Ik breng de kinderen naar school. Ons onchtendritueel gaat heel voorspoeidig, we doen alles in de laagste versnelling en daar vaart iedereen wel bij. Ik bel Caprice en ik laat haar weten dat ons wildmenu van deze avond even niet door mij genuttigd gaat worden, ik ga dat gewoon niet trekken. Hadden we dit eens maanden van te voren vastgelegd, zodat we zeker plek zouden hebben bij La Provence, komt dit er weer tussen fietsen. C'est la vie, soms zit het mee en vandaag zit het tegen. Ik doe vandaag gewoon rustig aan, niets moet! Kan ik vanmiddag met de jongens naar de kapper wandelen en misschien zien we dan de eekhoorn zitten die vanochtend net voor mijn voeten de boom in vloog. Zo prachtig. Zijn pootjes alle vier wijd gespreid vloog hij zo de boom in en vliegensvlug was hij boven. Ik was te laat om het vast te leggen. Ik vraag me ook af of ik de kinderen dan vanavond laat logeren, ze zouden immers vanavond bij mama logeren, zodat wij heerlijk uit konden gaan. Misschien wel lekker relaxed thuis blijven en dan gewoon TVOH op de bank. We maken er gewoon een gezellige boel van. Vandaag passen we een snelle koerswijziging toe en vooralsnog denk ik dat dit op een juiste wijze doseren is. Ik leer het nog wel!

De therapeute maakt een echte mummie van me. Ze taped me in van rug tot borstbeen. Door de tape wordt de huid iets opgelicht, waardoor het vocht beter weg kan. Het voelt heel stevig en deze mummie doet vandaag gewoon alles in de laagste versnelling. Er zijn ergere dingen! Waarom het vocht er zo zit is de vraag. Mijn zwemavontuur kan een reden zijn, maar het is pas sinds vandaag, dan had er meteen een reactie moeten komen. Een verkeerde houding kan, het knellen van mijn zware prothese, het kan allemaal. Even kijken wat de tape gaat doen, maar vooralsnog ben ik weer blij met het lapmiddel.

We passen ons plan aan, de kinderen blijven gezellig thuis en gewoon een avondje op de bank en TVOH kijken. Na de eerste pauze is Teun al in slaap gevallen en vraagt Guus of hij ook mag slapen. Puck en ik vinden het heerlijk, wij blijven over en we besluiten op bed verder te kijken. We hebben helaas beiden het einde niet gezien. Henry heeft de TV uitgedaan, het licht uitgedaan en Puck in haar eigen bedje gelegd en wij zijn heerlijk ontspannen in slaap gevallen. Deze avond is weliswaar anders gelopen dan ik me had voorgesteld, geen wildmenu, maar wel de huiselijke gezelligheid en vooral de rust die ik heel hard nodig had.

donderdag 8 november 2012

In alle vroegte vertrekken we naar het ziekenhuis voor onze gezamenlijke psychologische sessie. Inmiddels denk ik al een hele piet te zijn en heb dan ook besloten dat ik na de sessie gewoon naar Veghel ga. Toch loopt het vandaag eens even anders dan ik me heb voorgenomen. Bezig zijn met zelfreflectie hakt er in en niet zo zuinig ook. Je kunt het dan wel allemaal heel goed weten, op het moment je het gezamenlijk op een rijtje gaat zetten dan blijkt maar weer dat er nog een lange weg te gaan is. Ik kan niet doseren, ik ben een soort tornado die maar door raast. Het is alles of niets en een gouden middenweg bewandelen blijft moeilijk. Er is niemand die zegt dat ik dingen moet, maar ik leg het mezelf allemaal op. Er zijn taken die ik zo vanzelfsprekend zie dat ik ze niet als belasting incalculeer, maar die wel degelijk veel van me vragen. Doseren, doseren, doseren, het blijft mijn ontwikkelpunt. Samen gaat het echter wel steeds beter, we hebben een rolverdeling gevonden waarbij we beiden in onze kracht zitten. Ik probeer me niet teveel te storen aan de verschillen, maar helaas is mijn reactie erg onderhevig aan mijn hormonale gestel. Maar al doende leer je. Ik zit erg op gevoel en ben van de schema's van wat wanneer aan de orde is en de wederhelft vult het veel praktischer -en vooral ook adhoc- in. Daarin zullen we nooit op één lijn zitten en dat verwacht ik ook niet. De ochtendrituelen die verlopen soms zelfs helemaal vlekkeloos, behalve dan deze ochtend toen onze Guus door Henry buiten werd gezet. Guus hoort nu officieel in de klas ook tot de 5 jongens die een stempelkaart heeft gekregen. Een taakje doen, betekent een stempel krijgen. Dit is het enige systeem wat bij jongens zoals Guus werkt, geen kaart, dan doet Guus ook geen taak. Zijn beste vriend Fabian zit in dezelfde beweging en ze vinden die stempelkaart vet cool. Juf Dianne ziet er de humor wel van in en tijdens ons oudergesprek volgende week zullen we hier wel meer over horen. Onze sessie in het ziekenhuis duurt lang en Henry brengt me thuis en het is dan al bijna half 12. Ik heb besloten in de auto om Sligro vandaag niet te bezoeken, ik ben gewoon eigenlijk te uitgeput na deze ochtend. Henry vindt het een verstandig besluit en ondanks zijn compliment en dat van de psycholoog knaagt het toch diep van binnen. Het 'voelt alsof ik faal en dat gevoel veroorzaak ik zelf. Ik vind namelijk dat ik elke donderdag naar Sligro moet, niemand anders vindt dat. Ik probeer dan ook vaak niets op donderdag te plannen, want dat is mijn Sligro-dag. Deze week stond er het bezoek bij de psycholoog, maar dat rekende ik even niet mee, dat is iets dat doe je er gewoon even bij. En dat is dus niet waar. Het gesprek verliep goed, maar het maalt nog lang bij mij door. Ik ben doelloos en structuurloos en ik bruis van de plannen, alleen weet ik niet waar ik moet beginnen. En als ik begin dan begin ik te enthousiast, waardoor die man met de hamer me altijd weet te vinden. Ik zit aan mijn keukentafel en maak de balans op. Ik ben herstellende, ik ben vrij van de kanker, maar nog niet vrij van de gevolgen van de kanker. Kan ik daar me ooit vrij van maken is de vraag? Ja dat kan, maar dan zal ik toch echt zelf heel wat gas terug moeten nemen door veel minder van mezelf te vragen. Door de gevolgen van heb ik elke dag pijn, dat zal ik niet altijd aangeven, ik moffel veel weg. Naarmate de dag vordert gaat het soepeler, want mijn arm is vooral na een nacht gevoelig. Zodra er beweging in komt dan gaat het beter. Ik heb 2 keer per week therapie, een uur lang en zelfs daar geef ik niet altijd aan dat het pijn doet, ik bijt dan op mijn kaken en door mijn houding ziet de therapeute dat ik pijn heb. Het lijkt erop alsof ik mezelf graag straf. Zit er dan toch een onderdanige in me? Ik kan het me niet voorstellen. Ik denk meteen aan de 50 tinten reeks, waar ik in begonnen ben, maar waar ik me maar niet doorheen kan worstelen. Ik hoor dus niet bij de massa die het boek adoreert. Ik wil eigenlijk dat alles normaliseert, maar wat is normaal? Vind ik mijn leven af en toe burgerlijk en saai, toch is deze periode in mijn leven de meest intense periode ooit. Ik leef niet aan de oppervlakte, laat niet overal mijn gezich meer zin, geef niet overal mijn inbreng meer, maar ik leef in de diepte, de diepte van mezelf en van de mensen die ik liefheb. Oftewel, lachen, gieren, brullen is leuk en vermakelijk, maar het lost niet op waar je diep van binnen mee zit of wat je met je meedraagt. Nu lach, gier en brul ik wat minder, maar ik ben me veel bewuster van wat er in mijn kleine nabijheid gebeurd. Is dat niet heel waardevol? Ja dat is het, maar ik blijf dus op zoek naar meer. De tijd zal het leren en mijn dromen geven mij richting. Ik droom de meest bizarre dingen, voor mij een teken dat mijn onderbewuste mij wil laten zien waar ik me op kan focussen. Het geluk zit bij mij, het zit in mij en het zoekt een weg naar buiten. Leer ik doseren dan geef ik mijn geluk de ruimte om zich te openbaren, doseer ik niet dan houd ik mijn geluk gevangen en belemmer ik mezelf. Ik word nog ooit een oude wijze en grijze vrouw en eigenlijk is dat wat ik wil, oud worden en dicht bij mezelf staan en dingen doen die in mijn kracht liggen. Het leven is me teveel waard om in frustratie te blijven hangen. Ik denk aan de berg en het feit dat dat is wat ik wil, voor mezelf en voor zovelen. Ik bedenk me ook dat het veel geld gaat kosten en als ik daarover nadenk dan zit me dat niet lekker. Ik ben bereid om tijd, inspanning, enthousiasme en overtuiging te geven om veel geld op te kunnen halen ten behoeve van onderzoek naar kanker. Ik geef daarvoor een hoop en het levert mij voldoening, maar het kost me minstens 2.500 euro uit de eigen knip. Het kost zoveel omdat ik deze intense belevenis wil delen met de mensen die ik lief heb, mijn gezin. Aan elk gezinslid hangt een prijskaartje van 400 euro. Ook de sportkeuring die ik onderga kent een prijskaartje, evenals het inschrijfgeld van 150 euro waar ik dan overigens wel een broek en een shirt voor krijg. Ik ben bereid om zelf inschrijfgeld te betalen en eventueel een kleine onkostenvergoeding voor in Frankrijk, maar eigenlijk ben ik van mening dat hier juist een stukje tegemoetkoming vanuit bedrijven zou moeten komen. Kan de stichting 2climb2raise niet gesponsord worden door een organisatie die juist de (ex) patienten tegemoet komen omdat zij zo'n sterk voorbeeld zijn om gezond bezig te blijven met lijf en geest? de kosten lopen aardig op voor deze 6 dagen en mag ik dan eindelijk deelnemen en heb ik groen licht; ik hik tegen dit bedrag aan, met mijn twee hypotheken, mijn 10% salaristeruggang vanwege het feit dat ik langer dan 6 maanden ziek ben en vanwege de stijgende kosten die met drie opgroeiende kinderen op ons afkomen. Ook in de zomer willen we immers nog leuk op vakantie kunnen gaan. Mijn praktische man is van mening dat ik een sponsor moet vinden voor ons gezin. Ik denk: leuk bedacht, maar dat geldt dan voor alle gezinnen of mensen die net als ik het zo willen doen. Ik ga vanacht maar weer eens dromen, misschien zorgt mijn onderbewuste voor een baanbrekend idee.

2Climb2Raise

Vanavond om 20 uur was het dan zover. Nimia en Paul van 2Climb2Raise kwamen bij ons thuis op bezoek. Hier heb ik zo naar uitgekeken dat het de rest van het gezin ook niet onberoerd liet. Puck en Guus komen tot 2 keer toe kijken en willen graag alles meekrijgen over de berg waar het al zo lang over gaat, de Alpe d'Huez. De vermoeidheid overwint het ook bij hen en wij kunnen aan de keukentafel in alle rust praten over het doel van de stichting. De Stichting 2Climb2Raise is opgericht op 24 november 2011 en heeft als doel om jaarlijks (ex)kankerpatiënten te faciliteren om deel te nemen aan de Alpe d'HuZes. Zij gaan dan de berg op met tandems, voorop de Captain en achterop de Stoker of (ex)patiënt. Wat wij ook aan onze keukentafel benadrukken is dat het vooral draait om de prestatie. Ziek zijn doe je alleen, maar de berg op doe je met zijn tweeën en samen lever je je een ongelofelijke inspanning. Tijdens de rit is het motto 'opgeven is geen optie' een waarheid als een koe. Het is niet weer een zielig verhaal, maar het is juist een verhaal dat je je inzet voor de ander en aandacht geeft aan zo'n grote groep lotgenoten, die vaak zoveel meer wil, maar zich gedoemd ziet om op de bank toe te kijken. Het is een verhaal van doorzetten, van inspiratie, van enthousiasme en van positiviteit. De stichting 2climb2raise kent nog niet zoveel naamsbekendheid en ik wil dus graag meer bekendheid geven aan deze stichting. Inmiddels zijn er voldoende Captains, maar stokers (of (ex) patiënten) heeft de Stichting nog wel nodig, dus meer bekendheid is van belang om ook dit jaar het doel weer te halen, met 20 tandems de Alpe d'Huez omhoog. Ik krijg alle benodigde info, krijg het hotel te zien dat al afgehuurd is en natuurlijk de kosten. Want deelnemen kost geld, 150 euro aan inschrijfkosten en per gezinslid betaal je de verblijfkosten daar, tenzij je een sponsor weet te vinden die dat allemaal op zich neemt. Daarbij is het de bedoeling dat je als deelnemer 2.500 euro aan donaties weet binnen te halen. Een deelname krijg je niet cadeau, ook daar lever je een inspanning voor. Een sportkeuring is een vereiste en na deze keuring en de aanmelding gaat het circus van start. Ik wil graag met mijn gezin die intensieve week beleven op de berg in juni 2013, maar zal met Henry vanavond de puntjes op de i moeten zetten, want het moet ook financieel haalbaar zijn. In mijn gedachten zie ik mezelf en mijn captain al over de finish gaan en terwijl ik het visualiseer voel ik nog maar een fractie van de emotionele ontlading die ik daar zal voelen. En dan wil ik toch niets liever dan dat mijn man en mijn 3 musketiers er samen met mij staan. Samen gestreden en samen overwonnen! Ik voel de kriebels in mijn buik en ik popel om te beginnen. Ik zeg: Alpe d'HuZes here I come!

Woensdag 7 november 2012

Gisteren hebben de kinderen de leukste post ooit gekregen. De Sint heeft vanuit de Sligro in Veghel Puck, Teun en Guus uitgenodigd door hen ieder een brief te schrijven. 'Echt met de ganzeveer geschreven' zei onze Teun. Bij de brief zat een waardebon en de zowel de brieven, maar vooral de bonnen worden goed en zorgvuldig bewaard. 17 november mogen ze naar de Sint in Veghel en daar wordt naar uitgekeken. Toch begint Teun te sippen. Ik kijk hem aan en dan valt bij mij ook het kwartje. Op die middag heeft hij het partijtje van grote vriend Nick en wat moet hij nou doen? Ik vraag hem wat hij wil en hij wil dan toch het liefst naar Nick. Ik spreek met hem af dat ik de Sint een mail ga sturen om te vragen of zijn cadeau dan wel met de bon in ontvangst genomen kan worden. Teun is gerustgesteld. Eenmaal uit school liet Puck weten dat de boekbespreking goed ging. Ze praatte luid en duidelijk en de juf vond het goed. Wel was ze bijna vergeten om iets te vertellen over de schrijver, maar toen heeft ze maar op haar printje gekeken en meteen uitgelegd wat een desustrator was (lees illustrator :). Ik liet haar weten hoe trots ik was en dat ik het zelfs een beetje spannend vond. Dat vond Puck onzin, het was absoluut niet spannend en Puck voelde zich door dat te zeggen en binnen de veiligheid van ons huis enorm STOER. Er werd nog lekker gespeeld en heel even was ik het kroost kwijt. Een kleine zoektocht door de buurt leverde niets op en wat bleek, ze zaten alledrie bij Wessel boven. Ik heb ze weer eens benadrukt dat ze me moeten vertellen waar ze zitten omdat ik anders erg ongerust word. We aten weer lekker vroeg, want om half 6 waren de jongens aan de beurt voor zwemles en om 6 uur Puck. Toen ze thuiskwamen waren ze moe en zijn snel gaan slapen. Ik heb een avondje foute TV gehad. Ik heb gekeken naar Britt en Imke die Lieke van Lexmond gingen interviewen. Ik heb er hartelijk om kunnen lachen. Ik heb heerlijk ontspannen geslapen en was deze ochtend vroeg uit de veren. Ook de kinderen waren heerlijk op tijd klaar. Nadat ik ze had weggebracht ben ik meteen doorgegaan naar zwembad de Wissen en heb ik samen met Willeke 45 minuten baantjes gezwommen. Het was echt zalig. Het water was lekker warm en in het water ging het heel goed met mijn arm. Ik voelde me na afloop zo trots. Het voornemen is om dat iedere woensdagochtend vanaf heden te doen. Na het zwemmen ben ik even de stad ingegaan, heb een paar mooie pyjama's voor puck gekocht, een trainingspak voor Teun, brood en vlees voor vanavond. Eenmaal thuis heb ik een lekker kopje thee gedronken. Het zal mijn benieuwen of Madelief vanmiddag met Teun komt spelen. Teun heeft het er de hele week al over. Het lijkt me heel gezellig.

Madelief komt met ons mee om met Teun te spelen. Onze Teun is echt een klein mannetje bij Madelief. We eten stukjes pizza, broodjes, boterhammen en drinken chocolademelk. En er wordt ontzettend goed gegeten. Als ze klaar zijn gaan ze spelen. Eerst het heksenspel en daarna de Playmobil met de pinguins in het water. Ook wordt er geknuffeld met Pim en showmaster Guus houdt de spruitjes van Pim voor zijn ogen. Hij ligt er helemaal om in een deuk en zeker als hij hoort dat ik van plan ben om dat op mijn blog te plaatsen. Guus speelt leuk mee met Madelief en Teun. Het spel is meteen een stuk rustiger met een meisje. Er worden leuke rollenspellen gespeeld en ik geniet van hun spel.  Puck is met Florine meegegaan. Ze gaan dierenkaartjes ruilen. Vanmiddag mag Puck weer naar cursus. Ik ga haar brengen en neem dan alle kids mee. De kinderen vinden het altijd leuk op de weide van Judith. Even naar de ezeltjes en de konijntje kijken en dan kost het mij de grootste moeite om ze weer mee naar huis te krijgen. Vanaf de Weide brengen we Madelief naar Stiphout en dan is het al weer bijna tijd voor de Hockey van Teun. Hij mag zijn nieuwe trainingspak vandaag aan, onze Teun wordt al een echte Helmonder :) Vanavond eten we lekker spruitjes, daar maak ik bijna -altijd met uitzondering van Guus onze slechte eter- iedereen blij mee. Vanavond komt Nimia van 2climb2raise, ik ben zo benieuwd. Ook is vandaag de racefiets voor Ralph hier thuis afgeleverd. Ralp gaat op 8-jarige leeftijd de Alpe d'Huez beklimmen. Hij doet dat voor Bob, zijn vader. Wat zal Bob trots zijn dat zijn zoon daar zelf mee is gekomen! Nicole is ook zo trots als een pauw en ook zij gaat wederom die berg bedwingen. Gezamenlijk de finish over, wat een mooie symboliek, voor Bob, voor papa, voor mezelf, voor Sandra, voor tante Annie, voor de vele lotgenoten. Ik voel me vandaag na mijn sportieve start van de dag goed en ik hoop, ik hoop met meer dan me lief is, dat mijn zware trainingsprogramma na vanavond een feit is!

Madelief en Teun ontfermen zich over Pim de Cavia. Guus kan alleen maar grappen met de spruitjes, onze lolbroek :)

dinsdag 6 november 2012

Vandaag is de boekbespreking van Puck. Ze is al weken op en af bezig om te bedenken hoe ze het verhaal van de Knappe Kniptor van Eric Carle kan overbrengen. Er is een prachtig word-document door haar gemaakt en gisteren zijn de laatste puntjes op de i gezet. Ze weet waar het verhaal over gaat en deze ochtend zegt ze in de auto dat ze net zo hard gaat praten als ze dan doet. Het galmt aardig door de auto en ik zeg dat dat inderdaad luid en duidelijk is. De auto is deze ochtend bedekt met een dikke laag ijs. Ik heb veel ramen dus mocht ook een hoop krabben en dat gaat niet heel erg handig met links. Lieve buuv Annelies zag mijn gestuntel en schoot me te hulp en in een mum van een tijd was het ijs verdwenen. Eenmaal op school wenst ik Puck succes toe bij haar boekbespreking en ik ben nu al benieuwd naar haar verhaal vanmiddag. Ik ga naar huis en schrijf een verhaaltje waarvan ik hoop dat het in het persooneelsblad geplaatst kan worden het heet 'samen sterk door Aandacht'. Eigenlijk is een het verzoek om allemaal een beetje geld te geven t.b.v. onderzoek naar kanker. Er is nog zoveel geld nodig om deze ziekte te leren beheersen. Mijn gedachte is dat de som der delen dan een hoop is en hoop doet leven. Als het bericht geplaatst kan worden, dan bereik je toch veel mensen, want bij mijn bedrijf werken er toch ruim 10.000! Ik ga naar de therapeute en ik krijg groen licht om te gaan zwemmen. Morgen zal ik in alle vroegte met Willeke gaan zwemmen. Er is één voorwaarde, zodra ik mijn arm ga voelen moet ik stoppen. Door het zwemmen gaat de pompfunctie van de armspier in werking en dat veroorzaakt warmte. Door warmte zetten mijn aders uit en wordt er vocht afgegeven. Dat vocht is nog zoekende en veroorzaakt klachten, het weet niet direct de juiste weg te vinden omdat de lymfeklieren aan de rechterkant ontbreken. Ik moet dus voelen en goed doseren. Een mooie opdracht. Morgen komt ook Nimia van 2climb2raise op bezoek en ik hoop dan te horen dat mijn doel om de Alpe d'Huez per tandem omhoog te gaan realiteit kan worden. Dan kan ik er me in vastbijten en dat laat me focussen op mijn herstel, een positieve insteek. Ik kijk uit naar morgen en geniet nog even van vandaag. Zo meteen komen de kinderen uit school en ben ik benieuwd naar de verhalen en vooral naar hoe de boekbespreking is gegaan. Vanavond weer zwemmen en daarna zal iedereen weer moe maar voldaan naar bed toe gaan :)

maandag 5 november 2012

Soms heb je van die dagen dat de tranen branden. Ze branden, maar stromen niet, maar je weet dat er maar iets hoeft te gebeuren of de sluizen gaan open. Vandaag is zo'n dag. Ik voel me absoluut niet verkeerd, maar de emotie heeft me in zijn macht. Het is absoluut niet zo dat ik er doorheen zit, maar het is meer dat ik zo graag de kleine dingen wil uitvergroten en ze veel langer wil koesteren dan zinvol is, omdat ik bang ben dat ik anders voorbij ga aan het fijne gevoel. Ik koester fijne gevoelens meer dan goed voor me is, ik wil er in blijven hangen. Ik heb enorme moeite met nare gevoelens, want nare gevoelens grijpen me bij de keel en kan ik vervolgens niet meer loslaten. Ik heb een leuke ochtend achter de rug. Ik heb met Bernadette de laatste hand gelegd aan haar tentamen en dat geeft voldoening. Ik heb lekker chocokoffie met haar gedronken en ik heb me samen met haar zitten verheugen op een mogelijke zomervakantieinvulling. Eenmaal thuis heb ik een winterse stamppot voor vanavond gemaakt. Als ik zo'n ochtend bezig ben dan wil ik vergeten dat ik herstellende ben en wil ik doen alsof alles weer bij het oude is. Alleen is de realiteit zo anders! Als ik nadenk over mijn toekomst dan krijg ik het best benauwd. Is mijn voornemen om me niet meer te laten opjagen geboren, dan kan ik het de volgende dag alweer vergeten zijn. Ik wil heel graag voldoen aan iets, maar aan wat? Wat is de norm bij een herstel zoals het mijne en waar kun je aan voldoen? Hoe zorg je voor evenwicht en hoe leer je doseren en wat kan daarbij helpen? Ik heb inmiddels een aardige structuur in mijn week en daarmee kan ik uit de voeten. Ik ben er echt druk mee en ik moet goed doseren om zonder teveel kleerscheuren de week goed door te komen. Als ik bedenk dat het weer anders moet dan breekt het klamme zweet me uit, ik wil immers even niet anders ik wil vasthouden aan dat wat ik onder controle heb. Hoe ga ik het anders doen en krijg ik dan alle taken die ik mezelf opleg af? Kortom ik heb nog een hoop stappen te nemen. Al doende leer je, zegt men dan. Maar hoe leer je dan? Wel voel ik me stukken beter en daardoor gaat het weer lekker borrelen in mijn hoofd. Ik heb zoveel ideeën en hoe kan ik ervoor zorgen dat die ideeën ook ten uitvoer worden gebracht en niet alleen maar bij een idee blijven? Mijn hoofd is druk en mijn lichaam dat rust. Er komt een tijd dat mijn lichaam de drukte overneemt en dat de storm in mijn hoofd gaat liggen. Komt tijd, komt raad. Ik blijf de dagen omarmen en ik zal gaandeweg ook weer een hernieuwde dagindeling gaan ontwikkelen. Gewoon alles op zijn tijd en vooral nu genieten an de kleine dingen, CARPE DIEM!

zondag 4 november 2012

Deze ochtend komen Jeanne, Alexander, Huub, Maartje en Lotte op bezoek. Wij luieren nog lekker deze ochtend en gaan dan uitgebreid in bad. De kinderen zijn net aangekleed en ik stap uit bad, Henry komt onder de douche vandaan en dan gaat de deurbel. Henry rent naar beneden en ik weet eigenlijk niet of hij zijn kleren al aan had. Ik kom een paar minuten later en ik laat dan ook weten dat ze in ieder geval fris en fuitig ontvangen worden. Guus is helemaal hieperdepieper en hij neemt gretig zijn kado in ontvangst. Hij ziet na 2 scheuren al dat hij het al heeft, maar dat kan de pret niet drukken. We eten taart en drinken koffie en de kinderen drinken sapjes en laten hun fantasie aardig werken met de playmobil. Ook komen Wessel, Merlijn en Morris een kijkje nemen. Wessel en Merlijn hebben zelf een spannend spel bedacht, kraak de code en het is de bedoeling dat ze op het veld een code moeten raden. Ik weet niet of ze het spel spelen, maar Puck, Teun en Guus zijn wel even naar het veld vertrokken. Als de middag is eten we gezellig aan de keukentafel van de bospaddenstoelensoep, het stokbrood, de aardappelsalade en de saté. De kinderen komen ook af en toe wat snaaien, met name broodjes kaas of knakworst. Maartje en Lotte zijn dol op de knakworstjes en smullen er echt van. Als de worst op is dan wijzen ze naar de schaal om te kijken of er nog meer worst tevoorschijn komt. Willeke steekt even haar hoofd om de deur en zij heeft een geweldig idee om woensdag samen te gaan zwemmen. Dat lijkt me geweldig en ik zal dinsdag aan de therapeute vragen of de wond goed genoeg is om te gaan zwemmen. Als het mag lijkt me dat zalig en een goede training voor mijn arm. Lotte en Maartje zijn rond 2 uur echt aan het eind van hun Latijn, ze zijn moe en zij gaan weer terug naar Zeewolde. Ze zullen wel heerlijk slapen op de terugweg en dan kan Huub van Wickey de Viking genieten op de achterbank. Tenminste zo zou de ideale rit moeten verlopen, maar dat weet je nooit zeker met kleine kindertjes. Als ze weg gaan zwaaien Puck en ik ze uit. De jongens zijn weer eens de hort op en kunnen nog geeneens gedag zeggen. Een uur later komen Yvonne en Peter op bezoek. Onze Guus is niet thuis en app Willeke of hij kan komen. Hij is er nog geen minuut later, rennend met vriend Loek. Hij straalt als hij binnenkomt en hij is natuurlijk wederom in afwachting van zijn kado. Een pinguinrots van Playmobil waar echt water in kan. Er wordt meteen mee gespeeld en Loek en Guus en later ook Morris profiteren ook weer even van een stukje taart. Puck en ik hebben samen hapjes gemaakt en die zetten we op tafel. De kinderen vinden de hapjes ook lekker, dat blijkt. Ook mama en Frits en Bernadette, Dries en Fiene komen langs en wederom kadootjes. Het is een groot playmobilfestijn inmiddels in ons huis. De kinderen spelen ontzettend lief en de volwassenen kletsen er naarstig op los onder het genot van hapjes en drankjes. Gezelligheid ten top en ik vind dat echt heerlijk. Ook eten we allemaal samen en rond half 8 is iedereen vertrokken. De kinderen gaan dan naar bed en wij ruimen de boel aan de kant en zo'n drie kwartier later zitten we voor de TV, tenminste ik, om Boer zoekt Vrouw te kijken. Ook hier geniet ik van. Als even later Ivo Niehe te zien is blijf ik lekker TV kijken, eerst met de Vijftig tinten en dan grijpt het verdriet van Ernst Daniel Smid me enorm. Zijn verdriet om zijn Roosje, die haar strijd verloren heeft. Ik voel zo intens met hem mee dat ik tranen met tuiten zit te huilen op de bank. Het trauma van Ernst Daniel is zo voelbaar en natuurlijk wil hij dat de wereld even stilstaat. Maar de wereld draait door en dat is maar goed ook. Ik heb bewondering voor hem en zijn kwetsbaarheid en het feit dat hij zo'n prachtige rol vertolkt. Zijn echte verdriet gaat nog komen en wat zal het zwaar zijn, maar hij zal er komen en mijn hart gaat naar hem uit. We zetten de TV uit en we nemen een slaapmutsje, op de achtergrond de vertrouwde muziek van Rob de Nijs. Even ontspannen en nagenieten van een heel mooie dag. Vandaag danken we de dag en morgen gaan we de nieuwe dag weer met 2 armen omarmen!