Chemo, de start!

Vandaag is de dag dat het echt gaat gebeuren. Ik ben vooralsnog heel rustig. Heb naar behoren geslapen. Ik ben er alleen uitgegaan 's nachts om te eten, had een reuzehonger. Wellicht een bijwerking van de medicatie waar ik mee gestart ben. De kinderen zijn vandaag vrij. De school gaat staken. Ze vinden het net vakantie en ze zijn uitgelaten. Ze mogen de hele dag in hun joggingpak rondlopen dus het is bijzonder voor ze. We ziten aan de keukentafel en ze zijn aan het kleuren en knutselen, prachtige kunstwerken. Hun fantasie is eindeloos, heerlijk om te zien en te horen. Teun kleurt over monsterjams, Puck is bezig met de inrichting van een huis (zou ze dat van haar vader hebbe?) en Guus heeft een racebaan gemaakt, die inmiddels al met plakband op de deur is geplakt. Ze gaan zo meteen naar oma Helmond en dan komt daar Alyssa ze ophalen om te zwemmen en later om met ze te eten en ze naar bed te brengen. De dag begint zo normaal mogelijk. Ik ben en sta in de voorbereidingsstand. Nageltjes gelakt met nagelverharder, pillen genomen, gegeten, cola standby, nog even badderen als de kinderen wegzijn, eten voorbereiden voor vanavond en dan gaan. Als ik zal vertrekken zullen de zenuwen wel komen, de angst voor het onbekende, dat is wat het is. Je weet niet wat er op je af komt, dus je weet ook niet hoe je je gaat voelen. Als ik zie hoeveel pillen ik nu al moet nemen tegen de misselijkheid dan lijkt het haast onmogelijk dat ik misselijk wordt. Ik krijg 3 soorten medicijnen voor de misselijkheid en dan ook nog voor de botontkalking. Vanaf morgen komt er een injectie neulasta bij en dan mag ik voor de pijn 8 paracetamollen per dag. Ik laat het maar gebeuren, de hulptroepen staan klaar en ik kan alleen maar ondergaan. Moet deze week wel even bellen wanneer ik fit genoeg ben voor de pruik, want de haren zullen aardig snel gaan uitvallen heb ik begrepen. Nu ga ik ziek worden, al die tijd was het zo, maar nu gaat het tonen. Dat zal hier thuis ook zijn weerslag geven, hoe is het om een zieke moeder en partner om je heen te hebben, hoe zullen de kinderen dat inpassen in hun bestaan en vooral ook mijn manlief? Vragen, vragen, vragen en de antwoorden kunnen niet gegeven worden. ik kan alleen maar aan de zijlijn staan en toekijken, soms trots en soms met grote verbazing toezien hoe ellendig het in mijn ogen verloopt. Ik ben machteloos. Maar ook mijn gezin is machteloos, zij zullen mij gaan missen, mijn niet te houden energie en enthousiasme, mijn continue geluid in de vorm van praten en zingen, zo vals als maar zijn kan, mijn uitbarstingen en mijn vragen, altijd vragen om te weten wat er in de hoofden van mijn gezinsleden omgaat. Misschien is het niet zo, maar dat is de voorstelling die ik nu heb. Ik weet het gewoon niet, dus wederom is deze onzekerheid een voeding voor mijn angst. Je bent een toeschouwer van je eigen leven, dat je niet meer in de hand hebt en dat wordt geleefd, ik word geleefd en ook mijn gezin wordt een beetje geleefd. Mijn man zal ons huis ook moeten delen, delen met mensen die zich over mij gaan ontfermen als ik er doorheen zit of als ik zwak ziek en misselijk ben. Want hij zal zijn taak niet kunnen delen, drie kleine kinderen vragen al genoeg aandacht. Het zal zwaar worden, minimaal 18 weken lang zal dit eerste traject duren. het zal vanaf nu allemaal anders worden, nu ga ik ziek zijn en worden en het tonen. Ik, kleine kwetsbare knapperd, zal even heel klein blijven. En weet je, het mag, het mag allemaal. Ik zal vanaf nu ondergaan, luctor et emergo.