4 maart 2012 Familiefoto en verjaardag Veerle

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en ik ben om me zelf op te fleuren echt wel een half uur in touw! Extra poedertje om de blauwe wallen te camoufleren en een blusher om een fris en fruitig effect te faken, je moet er wat voor over hebben. Vandaag is de dag dat Veerle alweer 16 jaar wordt, sweet sixteen. En vandaag is de dag van de FAMILIEFOTO! Locatie: Gasterij de Heihorst, de bed and breakfast van Yvonne en Peter. De foto's zijn eigenlijk nog voor de verjaardag van mama, maar inmiddels ook een beetje voor mezelf. Het heeft ineens zo'n ongekende waarde voor me. De foto zal een foto van vroeger worden (prachtig lied van Rob de Nijs), het zal symbool staan voor de periode van vóór de start van de neo adjuvante chemotherapie. De periode waar mijn bos haar nog in het zonlicht glanst en ik me voel zoals altijd: gewoon zoals ik ben, zonder daar echt bij stil te staan. Alhoewel dat laatste overigens niet helemaal het geval is vandaag. Ik ga naar de boerderij -normaal met mijn durbarrys aan- met high heels! en -voor mijn doen- zwaar in de maquilage, dus ik heb er vandaag heel erg bij stilgestaan. Alles in een poging om het fotobeeld zo positief mogelijk te kunnen beïnvloeden. Ik ben niet echt fotogeniek, nooit geweest, dus vandaag heb ik in ieder geval mijn beste beentje voorgezet, daar kan het in ieder geval niet aan liggen. Ik infecteer Puck met mijn plostelinge aanval van ijdelheid en ook zij wil dat ik haar haar met de stijltang doe. ik geniet er van en wat een prachtige minidame loopt er de badkamer uit, ze is zo trots als een pauw en ik ook, op haar en ook op mezelf wel. We zijn er klaar voor en kunnen vertrekken. Willeke zal de foto's maken. Toen ik het haar vorige week vroeg heeft ze geen moment getwijfeld en ze zal er zijn deze ochtend. Ik zei haar vorige week al dat het prachtig weer zou zijn en de engelen hebben inderdaad hun stinkende best gedaan. Ik ben zo blij dat we het allemaal zo snel hebben kunnen regelen en ik ben dankbaar. Voordat we in de auto gaan speelt zich nog een klein drama af. Teun is het zwaard van zijn Ninjago strijder verloren en weigert de auto in te gaan. Ik probeer mezelf al een hele poos geduld aan te meten, maar vandaag reageer ik vanuit mijn basis en dat is echt op zijn Hanneke's, dus geduldloos. Ik vraag Teun een laatste keer, doch nog vriendelijk of hij de auto in wil en hij weigert wederom. Ik zeg hem behoorlijk geïrriteerd en ongeduldig dat hij zelf verantwoordelijk is voor zijn zwaarden, wapens of wat dan ook. Ik zeg hem dat hij schuldig is aan het kwijtraken van zijn zwaard, omdat hij er niet goed op gepast heeft. Het is heel vervelend zeg ik om te vervolgen dat het wel  echt ZIJN eigen schuld is. Verantwoordelijkheid denk ik kun je maar niet vroeg genoeg leren. Het wordt er uiteraard niet beter op, hij wil persé zijn zwaard vinden en staat inmiddels te sippen, schreeuwen en huilen en blijft standvastig (van wie zou hij dat nou hebben?). Hij gaat pas in de auto als hij het zwaard heeft gevonden. Ik ben het behoorlijk zat en geef Henry de opdracht weg te rijden, dus zonder Teun. Henry weet in dit soort situaties dat hij mij niet teveel moet tegenspreken, dus deuren dicht en daar starten we zonder Teunipereuni. Teun rent achter ons aan en natuurlijk stoppen wij netjes, hij gaat zitten en de reis vervolgd, echter pas nadat papa een ander zwaard binnen heeft gehaald. Deze laatste actie ondersteun ik voor geen meter, laat dat duidelijk zijn, maar goed we zijn zover en gaan eindelijk naar Someren. Bernadette, Dries en Fiene zijn er al. Jarige Veerle krijgt haar cadeau en dan is Willeke er ook al. Willeke zoekt wat leuke plekjes uit voor de foto en we mogen. Ongedwongen om en op de tuintafel, zijn wij Duymelink meiden gewend, dansen geregeld op de tafel ;). Kids erop wij ernaast en erbij, het is een gezellige bedoeling en iedereen heeft er zin in. Het weer zit echt mee. Er wordt lekker geklikt. Na de sessie gaan we lekker taart eten en koffie drinken. Een fijn en gezellig huis vol volk, heerlijk. Willeke vertrekt en we kijken uit naar de resultaten en dan komt oma Helmond, Frits met tante Annie en Janine uit Duitsland. Gezellig en wat heerlijk hen na zo'n lange tijd te zien. De familie van de Duymelinken kant is aardig compleet. Waardevol zeker nu. We praten en praten zoals onze familie alleen kan en de kindjes spelen heerlijk met twister, monopoly en Willemijn ontpopt zich als een echte nanny :) Dan besluiten we te gaan, nog even thuis rustig aan doen, want vanavond gaan we met de kinderen naar het restaurant van de Draak, een keuze van de kinderen. Ik heb een verhaal geschreven over een draak, draak Goedhart is zijn naam en deze draak woont in Kasteel Croy en eet af en toe stiekem in de Croyse hoeve, dus het restaurant van de Draak :) Bij thuiskomst ligt er een CD in de brievenbus, niet bezorgd per post, dus dat betekent dat Marleen hier aan onze deur heeft gestaan. We hebben elkaar gemist en ik vind het jammer dat ik haar geen knuffel heb kunnen geven voor deze CD, die mij tot ultieme ontspanning moet brengen. Ik besluit haar morgen in Veghel de knuffel te geven, want naar Veghel wil ik zo graag maandag. De kinderen spelen thuis wat en ik zit aan mijn keukentafeltje rustig te tikken. Ik ben een heel gelukkig mens, een mens met hoop, vertrouwen en moed. Ik ben inderdaad ook trots, zoals Marleen schreef. Een knapperd die zo trots als een pauw is om heel veel redenen, teveel om op te noemen. Trots op mijn lieve familie, trots op mijn gezin op mijn lieve vrienden en de mensen die mij omringen en hun naastenliefde tonen en vooral ook trots op mezelf, op hoe ik in het leven sta. Vanavond genieten van elkaar en dan rust op de bank, CDtje aan en rollen in ons bed en snurken als een oude kerel.