donderdag 15 maart 2012 komt een vrouw bij de dokter

Bekkeninstabiliteit, hoe vreemd kan het zijn. Ik loop als een hoogzwangere waggelend door huis, iedere niet stabiele houding veroorzaakt een brandende pijn. Bizar. Met een dik kussen in mijn rug zit ik zo rechtop mogelijk. Ik wil vroeg naar bed, ben moe. Dan hoor ik dat 'er komt een vrouw bij de dokter' op TV komt. Ik heb het boek gelezen en weet niet of ik deze film wel wil zien. Het loopt zo naar af. Ik besluit naar bed te gaan. Dan komt Puck naar beneden en ze is verdrietig. Ze komt heerlijk tegen me aanzitten en ik streel haar over haar rugje. Het is soms best fijn om verdrietig te mogen zijn, dus Puck is lekker verdrietig en ik troost haar. Ze wordt er heel rustig van. Dan zonder dat we het hadden gepland start op RTL4 de film. Puck leest er komt een vrouw bij de dokter en vraagt me waar deze film is en waar deze film over gaat. Ik vertel haar dat het over een vrouw gaat die net als mama van de dokter te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Puck is een en al aandacht. Henry belooft haar dat ze even met ons mag kijken en ze blijft heerlijk tegen me aan liggen. En dan zitten we ineens naar het leven van een ander te kijken, een leven met overeenkomsten, akelige overeenkomsten. Puck vraagt of ik ook zo'n man wil hebben, waarop is haar zeg dat ik al een man heb en een veel lievere dan die van de film. Ze lacht en ze vraagt of wij ook naakt door het veld hebben gelopen toen we wisten van mijn borstkanker. Ik word er emotioneel van en ik vertel dat wij naar allerlei restaurantjes zijn geweest waar we heel graag nog wilden eten. Puck vindt het de normaalste zaak van de wereld en zegt jij gaat beter worden hè mam. Ja, mama gaat beter worden, het duurt nog even, maar mama gaat beter worden. Bij de eerste commercial break gaat Puck naar bed en ze slaapt direct. Wij besluiten toch verder te kijken en Henry vraagt of ik het echt wel wil zien en ja dat wil ik. Het is eigenlijk een beetje mijn leven, meer geromantiseerd, want je ziet slechts wat kleine bijwerkingen als de misselijkheid, maar voor de rest ziet het er net als bij ons thuis heel normaal uit voor de buitenwacht. Ik kijk de film en voel me zo verbonden met Carmen, want Carmen dat ben ík! De film kijken we beiden af en we zijn er erg emotioneel onder. Ons scenario is een heel ander, wij gaan genezen! En we denken nog even niet aan verdwaalde metastasen en ik lach naar Henry, zie hem nog niet op zoek naar een ander. Maar het kan natuurlijk allemaal. Kanker verandert je leven, elk aspect van je leven en gaandeweg zullen we leren wat die verandering inhoudt. Onze relatie verandert op alle fronten, dat is een vaststaand feit, daar gaan we onze kop niet voor in het zand steken. Kluun heeft zijn proces geromantiseerd beschreven, zijn liefde voor zijn Carmen, maar ook zijn zoektocht naar onbezorgde liefde voor Roos afkomstig uit een oerbehoefte van hemzelf, los van die vreselijke kanker en die nare wereld van ziekenhuizen waar je in terecht komt. Ik vraag me af waar Carmen de strijdlust vandaan haalt als ze weet dat door de metastase in haar lever het traject eindig is, maar eigenlijk weet ik het antwoord zelf wel. Je doet het, krijgt berusting in je lot en geniet van wat je nog wel hebt. Zo zit het leven in elkaar en zo gaat het. Ik snap ook haar begrip voor haar man, dat is in een andere wereld waar zij geen deel meer uit van zal maken, ze heeft berusting, ze weet waar ze aan toe is, voelt zich wel heel eenzaam. Kanker maakt soms eenzaam. Ik mag gewoon niet klagen met de rammelende bekken van me en ga op zoek naar de tips en trics van 2006. We gaan naar bed en ik neem paracetamol voor de pijn, ik kan niet liggen, dus half zittend val ik in slaap met Henrys hand vast voor de positieve energie. De pijn geeft uiteindelijk ook een soort berusting, hij is er en ik geef er aan toe en het zorgt voor een meditatieve rust. Ik besluit dat ik eigenlijk nog een bofbips ben, ik ga genezen, ik ga niet sippen, maar laat het af en toe wel lekker toe en ik neem de dagen zoals ze komen. Laat mij maar even in de ban zijn van mijn microwereld. Luctor et emergo. Elke dag is een mooie dag, ik zie het met mijn eigen ogen, een mooie mirco dag. De macro dagen komen wel weer, maar niet nu. Nu wil ik zijn met alle kleine geluksmomenten die ik aangereikt krijg en ik geniet. Vandaag is weer zo'n dag, zonnetje schijnt, temperatuur is goed en dan is het motto net als bij Carmen en Stijn, CARPE DIEM en dat is wat het is, pluk de dag!!!!!