vrijdag 31 augustus 2012

Ik heb een aardige nacht achter de rug. Een nacht aardig slapen zorgt er weer voor dat ik me beter voel, niet zo extreem moe en wazig. Ik douche me, haal het beddengoed eraf en zet een wasmachine aan en ga naar beneden om een ontbijtje te maken. Ik heb geen honger en dat is zo'n vreemde gewaarwording. Mijn eetlust is nog maar een schijn van wat deze ooit was. Ik maak een heerlijke kop thee, die ik drink uit mijn nieuwe geluksmok en ik neem 2 beschuitjes, een met kaas en een met gekeurde hagel. Als ik dat op heb gaat de telefoon, het is Kees, onze bedrijfsarts. Ik doe mijn verhaal en Kees begrijpt mijn verhaal en laat me weten dat dit het proces van verwerken is. Als Kees en ik een nieuwe afspraak hebben gemaakt, komt mama binnen met de strijk die ze thuis heeft gedaan. Ze vouwt weer wat was weg en we drinken een kopje koffie. Het regent en daar baal ik van, ik had zo graag even een fikse wandeling gemaakt. Om 12 uur gaat mama de kinderen uit school halen en ze komt thuis met alleen Guus. Puck is bij Sanja en Teun is bij Pieter. Guus eet zijn boterhammetjes en wil dan een kaart voor Wessel schrijven en die wil hij brengen met wat lekkers erbij. Wessel heeft zijn scheenbeen gebroken en Guus vindt dat heel naar. Hij wil de kaart meteen brengen, dus met kaart en ligakoek gaat hij op pad om niet meer terug te komen. Mama gaat boodschappen doen en ik zit alleen op de vrijdagmiddag. Ik twijfel of ik Guus moet gaan halen, hij zit er waarschijnlijk heerlijk te spelen. Er wordt gebeld en er staat een man met een bos bloemen op de stoep. Een prachtige bos bloemen van Henry's werk. Ik zet de bloemen in een vaas en verstuur kaartjes via Greetz. Ik check mijn mail en heb lol om een mail en zit hier in mijn eentje te lachen. Vandaag is eigenlijk zo gek nog niet. Ik ben weer eens moe en voel mijn vermoeidheid in mijn rug. Ik heb zin om plannen te maken, ik heb zin om dingen te gaan ondernemen, maar heb mezelf voorgenomen eerst te leren wennen aan de rust en er vooral van te genieten. Rust is eigenlijk heel fijn en er is niks mis met rust. Ik omarm mijn oase van rust en kijk naar onze broedende duif in de boom. Het leven is mooi, ik moet er alleen mijn ogen goed voor openen :)

donderdag 30 augustus 2012

met de muts en de slinger die de kinderen voor me hadden gemaakt liep ik trots tot 's avonds rond, natuurlijk een heerlijke roze prosecco erbij

Een hele lange nacht met maar 1 uur slaap zorgt ervoor dat ik me heel onbestemd voel. Het kabbelende wondvocht is voor mijn gevoel een kolkende rivier geworden. Ik weet niet hoe ik nog kan en moet liggen en dan tegen de ochtend val ik in slaap, mijn ene uur slaap van deze nacht. Ik heb de kinderen niet gezien en ik lig in bed. Henry gaat me nog bellen en ik voel me verdoofd, in een onbenoembaar vacuum zit ik. Moet ik niet heel blij zijn nu? Ik voel me niet zo, ik voel me onbestemd en heel leeg. Ik blijf liggen en staar wat voor me uit. Ik moet leren voelen en ik voel me eigenlijk klote. Dit is zo tegenstrijdig. Ik had me ingesteld op een bestralingstraject tot en met oktober. Niet dat ik dat wilde, maar deze instelling zorgde er wel voor dat ik in een bepaalde flow bleef hangen en dat gaf houvast, want dan werd ik nog even geleefd. Ik voel me zoals je je kunt voelen een dag na een uitvaart van een geliefde. De hectiek van het regelen zit erop en dan pas doen de emoties zijn intrede. Zo ook bij mij. Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik, waar sta ik en hoe voel ik me? Ik heb het met Caprice over mijn gevoel en zij snapt het en dan belt Henry. Hij vraagt hoe het met me is en ik kan alleen maar huilen aan de telefoon. Ik zeg hem dat er niets uit mijn handen komt, dat alles me teveel is nu en dat ik me eigenlijk heel rot voel. Hij is zo begripvol en zo lief en ik moet nog meer huilen. Ik wil vandaag niets, ik ga zo in de tuin liggen en misschien dommel ik weg, ik ga wat lezen en misschien ga ik een boodschap. Ik doe verder niets. Ik ben bang voor nog meer labiliteit als ik met de tamoxifen start. Ik heb me voorgenomen deze pillen elke dag rond het middaguur te nemen. Ik lees de bijsluiter bewust niet. Hier zit ik dan, met het mooiste nieuws dat ik me had kunnen wensen en ik ben gevoelloos en leeg. Ik eet een beschuit omdat het moet, maar ik voel geen honger, ik drink mijn thee en ik wil ook geen doel bedenken om me vrolijk te voelen. Ik vind het even best zo, ik heb geen verwachtingen van deze dag en ik laat het over me heen komen. Ik moet mijn gevoel toelaten, dat is de opdracht en vandaag voel ik me onbestemd en het lijkt alsof mijn oksel en arm een zware storm ondergaan, want een kolkende rivier openbaart zich in mij. Ik hoor de vogels fluiten en ik zie de prachtige zon en ik kijk naar de kaart en het gedicht 'als de zon weer gaat schijnen' van Rozeta (dank hiervoor), dat gisteren via een ontzettende omweg (mijn werk) hier bezorgd is. Als de zon weer gaat schijnen - wat hij altijd doet- dan komt het met mijn leven ook vast wel weer goed!

Deze dag gaat een beetje aan me voorbij en er gebeuren heel veel onverwacht leuke dingen. Mijn moeder en Frits komen me een hart onder de riem steken en gaan met me wandelen en we combineren de wandeling met een bezoek aan de supermarkt. Er wordt een geweldige fles bubbels van Daan en Suus met de post bezorgd, Margit brengt namens haar, Eric en Willem een Il Primo ijs-kaart, mijn oom en tante komen op bezoek en ook Yvonne brengt me nog even na haar werk een geluksmok. Mama en Frits halen de kinderen uit school en als ze thuiskomen en ik zie ze het tuinpad oplopen smelt mijn hart. Vandaag gebeuren er allemaal dingen die mijn hart verwarmen! Ik ben zo dankbaar voor deze mooie dingen en ik klamp me er vandaag helemaal aan vast. Henry kookt een Hollands maaltje en het smaakt heerlijk. We gaan voor de toet naar Il Primo en eenmaal thuis gaan de kinderen onder de douche en naar bed en ik bedenk me dat ik weldra hetzelfde zal doen. Ik ben nog steeds ongelofelijk moe en mijn energie is ver te zoeken. Het lege onbestemde gevoel is er nog steeds en ik zou om alles kunnen huilen. Ik staar voor me uit en in mijn hoofd speelt mijn film, startend in januari en lopend tot nu. Ik kan de afgelopen 7 maanden verpakken in een script van 2 uur, want het voelt niet als 7 maanden van mijn leven. Mijn film dient zich nu constant aan in mijn hoofd, van diagnose, behandeling tot nu. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel tegelijkertijd voor mijn kiezen gehad, ik ben nog nooit geconfronteerd met zoveel verschillende emoties tegelijkertijd en ik heb me nog nooit in mijn leven zo kwetsbaar gevoeld. Ik ben dichter bij mezelf gaan leven en de ratio waar ik altijd op kon koersen heeft plaatsgemaakt voor emotie, voor gevoel. Ik weet even niet meer waar mijn zekerheden zijn en ik weet niet wat er in de plaats gaat komen voor alles wat ik deed. Ik weet dat er nu definitief iets anders is en ik kan het nog niet concreet benoemen. Ik moet daar nu tijd en rust voor nemen, niet vluchten in bezigheden. Er is vandaag echt niets uit mijn handen gekomen, voor het eerst in heel mijn leven heb ik niets gedaan. Ik heb natuurlijk gewandeld, maar louter omdat mama en Frits er waren, anders was het niet gebeurd. De wandeling heeft me vandaag enorm geholpen. Daarna gebeurden er zoveel onverwachte dingen die ik gewoon op me af heb laten komen. En nu zit ik moe te zijn, moe, leeg en zo vol emotie. Samen aan de keukentafel met thee en koffie en ik ben voor het eerst sinds lange tijd heel stil. Ik heb even geen letters, woorden en zinnen, zoals Teun in groep 3 heeft geleerd. Ik ben stil, in mijn hoofd speelt mijn eigen filmscenario en dit scenario overdondert me nu pas echt lijkt het. Vandaag geef ik aan alles toe en ik hoop dat na gewoon een aardige nacht ik morgen de kracht heb om na te denken over een nieuw patroon, een nieuwe koers en een nieuwe start en mijn ultieme kans om het leven te omarmen. Omarmen met de wijsheid die mij de afgelopen maanden gegeven is. Mijn leven is voor altijd veranderd, maar daardoor niet minder mooi! Ik denk aan de ziekte kanker en aan de wijze waarop deze ziekte bij ons thuis, zoals alleen bliksem dat kan, is ingeslagen. Ons huis is behoorlijk beschadigd door die blikseminslag. We zijn als het ware de schade aan het inventariseren en tevens zijn we met de wederopbouw begonnen, zonder dat we al kunnen overzien hoe het definitieve hernieuwde resultaat gaat worden. Ik ga naar mijn bed, de rust opzoeken en de stilte. Ik dacht dat met het nieuws van gisteren ik meteen zou kunnen beginnen met de opbouw, maar er zit nog veel pijn, woede en verdriet en er zit bovenal heel veel liefde. Luctor et emergo! 

Woensdag 29 augustus 2012

Vandaag is een spannende dag en een feestelijke dag. Vandaag zijn we 9 jaar getrouwd en op deze dag nota bene staat het gesprek met de chirurg gepland die ons gaat vertellen wat de patholoog heeft gezien in mijn lymfklierweefsel en in mijn borstweefsel. Zoiets als toeval bestaat niet, dus op deze dag zou de uitslag ook feestelijk moeten zijn, zou je zeggen. Ik houd me dan ook vast aan deze gedachte. Om 11.15 uur staat afspraak 1 en om 13 uur staat een afspraak met de mammacare. Ik voel me nog niet heel gestresst, maar naar mate de tijd vooruit loopt, krijg ik toch de kriebels. Ik denk mooie gedachten en ik laat alles even gaan, laat het vallen, laat het los, tenminste dat probeer ik. De schilders zijn al weer lekker in de weer en het huis is gevuld met verflucht, een lucht die ik niet prettig vind. Maar het huis staat straks weer lekker in de verf en dan is dat ook weer aan de kant. Ik duik nog even in een boek, in de hoop dat de tijd sneller lijkt te gaan. Verzonken in mijn boek laat ik het gaan, laat ik het vallen en laat ik het los. Lezen is fantastisch!

Henry en ik gaan al lekker vroeg van huis, wandelen een rondje door de stad en gaan dan door naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis komen we de ouders van Yvonne tegen. Met een kopje thee gaan we in de wachtkamer zitten en ik voel me nog aardig relaxed. Ik vraag me af waarom ik me zo voel en dan snap ik het. Ik heb het idee dat ik buiten mezelf ben getreden en ik sta in de onderga-stand. Het lijkt net of dit niet over mij gaat. Ik hoor een naam die op die van mij lijkt en ik hoor: mevrouw Duimelijk. Ik schrik op van mijn boek, hoorde ik dat goed? Duimelijk! Lijk! Ik vind dat een naar voorteken. Henry en ik lopen de kamer in en daar moeten we even wachten op de chirurg. Ik kan moeilijk stilzitten en poets mijn bril een beetje op en wacht en ratel om de stilte op te vangen. Ik wil even geen stilte en geen gedachten, want ik onderga. Dan komt dokter Schouten binnen en hij heeft een open en vriendelijke blik en valt meteen met de deur in huis en zegt: ik heb goed nieuws!!!! Ik ben zo opgelucht en ik zucht en Henry knijpt me, ik kan wel huilen, maar dat doe ik niet, want ik zit in de kamer en ik onderga en ik laat het gevoel nog even niet binnenkomen. De dokter vertelt dat de chemo zijn werk heel goed heeft gedaan en dat het borstweefsel goed verwijderd is, de snijvlakken zijn schoon. Er zijn in totaal 23 lymfklieren geteld en de bovenste waren schoon, wat dus betekent dat ik niet bestraald hoef te worden. Ik mag direct beginnen met de Tamoxifen, de hormoontherapie. We stellen nog wat vragen en de dokter kijkt naar het vocht, de wond en dan staan we buiten. We moeten over 2 weken terugkomen en maken een nieuwe afspraak. We lopen naar de auto en gaan lunchen en in de auto komt pas het eerste besef en het gevoel en ook de tranen. Ik ben blij en ook weer niet, ik ben verward blij, ik voel en beleef en heb toekomst. We gaan naar Nuenen en besluiten lekker te lunchen met een wijntje erbij, maar ik besluit nog geen wijn te nemen, we moeten immers nog naar de mammacare. We genieten van ons eten en de berichten op FB stromen binnen. Ik ben er nog niet, ik heb nog een weg te gaan, maar dit is zo'n positieve beweging dat ik even de gelukkigste vrouw op aarde ben. Ik bel mama en ik moet heel erg huilen, opluchting, spanning, alles komt eruit en ik ben vooral blij. Ik bel mijn schoonouders, mijn zussen en ik verstuur apps. We gaan weer terug naar het ziekenhuis en naar de mammacare. Daar krijgen we veel tijd vooral voor het besef en daar vertel ik en huil ik en krijg ik te horen dat nu het echte verwerken gaat beginnen en dat ik rust moet nemen, veel mag doen, maar me vooral moet beseffen dat ik er niet zit voor een griepje. Niet meteen vol gas vooruit en het wegstoppen, maar in mijn gevoel blijven zitten. Ik huil en snap even niets meer van mezelf en van mijn ziek zijn, ik huil van geluk voor deze kans en ik huil omdat ik even niet meer weet wie en wat ik ben. Ik ben blij en verdwaald tegelijkertijd. We gaan naar huis en Henry omarmt me stevig. De kinderen zijn bij Bernadette en als we aankomen hangt er een mooie tekening op de deur met welkom en gefeliciteerd. Ik krijg een zelfgemaakte ketting en een zelfgemaakte feestmuts die ik meteen opzet. Ik krijg knuffels en zoenen en een dikke knuffel van Bernadette die met vreugdetranen gepaard gaat. We zijn euforisch en ook de kinderen die spetteren met water op de trampo. Na ons verhaal naar huis en daar gaat de prosecco open en komt er toast op tafel. OP HET LEVEN en wat voel ik met gelukkig. Yvonne en Peter komen en nog meer prosecco en mama en Frits komen als we het feesteten van de kinderen eten PATAT. Het is feest vandaag, dubbel feest. Het kon niet anders dan dat op onze trouwdag deze uitslag zou volgen. Toeval bestaat niet. Ik ga vanaf vandaag weer klimmen, maar het tempo zal ik in acht moeten nemen. Alles op zijn tijd en niet te snel op volle kracht vooruit. Volgende week naar het ziekenhuis, dan over 2 weken en dan na 3 maanden. De tijd heelt mijn fysieke littekens en de tijd zorgt voor onzekerheid, de tijd en de toekomst is niet te bedwingen en ik voel me goed, maar zekerheid krijg ik tot aan de deur van de chirurg. Ik zal hier mee leren leven, dat kan niet anders, maar wat is er in 7 maanden veel gebeurd! Ik ga dat eens allemaal op me in laten werken en vooral genieten van al het moois dat zich elke dag aandient. Vandaag was het dubbel feest en ik heb ervan genoten met een hele grote letter G!!!!!

dinsdag 28 augustus 2012

Vandaag ben ik vroeg uit de veren. Ik kan niet meer liggen van de stijfheid, dus actie. Ik douche me lekker en doe mijn kleren aan. Ik wil de kinderen naar school brengen. Beneden gaat alles in alle rust zijn gang, dus ik zorg dat ik startklaar ben om mee te gaan. Henry kan dan meteen door naar zijn werk en ik loop naar huis, meteen een leuke wandeling. Ik heb zin in deze dag en ik voel me goed. Op school vind in het fijn iedereen weer eens te zien en natuurlijk vertel ik graag dat het weer redelijk gaat, ik heb immers vandaag een goed gevoel. Guus knuffelt me alsof zijn leven ervan af hangt en ik zwaai en geef kushandjes en wandel op mijn gemak naar huis. Heerlijk die frisse lucht. Caprice belt en zij komt deze ochtend. We zouden hier thuis lunchen, maar ik heb vanochtend besloten lekker de stad in te gaan. De verflucht is zo sterk hier dat alles wellicht naar verf gaat smaken. Lekker de stad in en gewoon kijken wat kan. Ik zet een wasje aan, zet de droger aan en doe alles met links. Ik word nog handig met mijn linkerarm. Ik zie op de fruitschaal nog veel tomaten liggen en besluit een tomatenbasissaus te maken. Altijd handig om op voorraad te hebben. Het geurt naar Italië in de keuken met vele sporen van verf. Om half 10 drinken de schilders koffie en ik zet koffie voor ze. Ik spreek ze niet want Nicole belt en we kletsen weer eens heerlijk bij. Ineens is Caprice er al, ik heb meer dan een uur aan de telefoon gezeten :) Wat een kwebbeltantes zijn we toch eigenlijk. Ik kijk uit naar de rest van de dag en ik ga vandaag genieten van het samenzijn met Caprice en vanavond komt Marjon een bakkie doen. Een dagje energie gaat het worden. Carpe Diem.

Wat is het gezellig als Caprice er is. We drinken een lekker kopje koffie en kletsen honderduit. Ik krijg een prachtig mooie plant en ook aan Henry is gedacht :) We gaan de stad in en we hebben een missie, kleding en een prothese BH. We starten met de BH en dat valt nog niet mee, ik neem een witte sport BH mee als alternatief en dat ga ik thuis op mijn gemak eens passen. We nemen een tussenstop bij Il Borgo en genieten van een salade Vitello Tonato. Daarna gaan we door naar van Oorschot mode en met de hulp van Caprice komt er van alles te voorschijn wat ik nu makkelijk kan dragen. Passen doe ik thuis, want dat is een brug te ver. We nemen alles mee naar huis, drinken een kop thee en dan ga ik nog even rusten. Henry haalt de kinderen op en ik slaap 1,5 uur. Zalig. Als ik beneden kom wil ik eigenlijk alles meteen passen. Alles past, behalve de BH en ik ben zo blij als een kind. Dit geeft energie. Ik had overdag een basissaus gemaakt en dat wordt onbedoeld het eten. Ik doe er nog wat room door en maak er een komkommersalade bij. Florine blijft ook eten en het is een gezellige boel aan tafel. Er wordt gesmikkeld van de maaltijd en ik geniet van alles om me heen. Ik heb helaas wel een vochtbult ontwikkeld waardoor ik alleen mijn tshirt nog kan dragen, omdat de rest knelt. Morgen gaan we naar het ziekenhuis, want dan hebben we het gesprek met de chirurg en kunnen we er meteen naar laten kijken. Een dag als vandaag geeft mij energie. Ik voel me een gelukkige knapperd en dit gevoel wil ik graag vasthouden. Vanavond komt Marjon nog gezellig even en daar kijk ik nu alweer naar uit.......

Wat fijn dat Marjon er 's avonds was, samen nog een mooie wandeling gemaakt en lekker bijgekletst. Ik heb genoten van mijn TOPdag. Met een slaappil kom ik de nacht wel door en dan morgen zal het spannend worden, de afspraak met de Chirurg om de uitslag van de Patholoog aan te horen. Brrrrrrr, daarna de mammacare. Fingers crossed!

27 augustus 2012

Ik heb lekker in mijn eigen bedje geslapen en het ging redelijk goed. Gewoon weer mijn eigen bedje en plekje voelt al normaler dan alleen in een bed liggen. De wekker gaat vroeg, er moeten 3 kinderen in de kleren. Ze zijn allemaal op tijd wakker en ze kleden zich geheel zelfstandig aan. Ik worstel naar beneden en we ontbijten met elkaar, Puck vindt het zo gezellig dat we allemaal aan tafel zitten. Guus zit zoals altijd aan tafel zijn grenzen op te zoeken en Teun en Puck lachen erom. Wij negeren zoveel mogelijk en geven alleen dan aandacht als het echt nodig is. De lol is er snel af. Er mag niet gegamed worden, wel mag er TV gekeken worden als iedereen klaar is met tanden poetsen en haren kammen. En zo gebeurt het dat het kroost al om 10 over half 8 helemaal klaar is. Henry gaat onder de douche en er heerst rust in huis en dat doet me goed. Ik ben er wel, maar ook weer niet, dus ik ben er half. Ik ga naar Bernadette deze ochtend, even weg van hier en van de schilders en ik neem het boek 50 tinten grijs mee. Dat is de planning van deze ochtend, heel overzichtelijk. Jan is vandaag jarig, hij wordt 48 jaar en in alle vroegt roepen wij hier al gefeliciteerd, ervan overtuigd dat het in New Jersey hoorbaar is :) Deze ochtend ga ik ook de fysio regelen, want nu wil ik toch wel eens weten wat ik het best kan doen en of ik mag zwemmen. Het lijkt me heerlijk om een aantal keer per week te zwemmen, dan maakt mijn arm toch de juiste beweging om het wondgebied en littekengebied soepel te houden, lijkt me. Ik ben benieuwd. Het is inmiddels kwart voor 8 en Stephan, de eerste schilder is al gearriveerd, Marco zal zo wel komen. Ik moet nog in de sop deze ochtend en maar hopen dat ze beneden starten, zodat ik ongestoord en op mijn gemak in de badkamer mijn gang kan gaan. Ik ben blij dat ik deze ochtend het huis kan verlaten, ik wil namelijk helemaal niet met anderen bezig zijn en bedenken of het koffietijd is of niet. Ik ga gewoon mijn boek induiken en ik ben benieuwd of ook ik meega in alle commotie omtrent het boek. Vandaag gaan we het leven van alledag proberen op te pakken. Mama komt vanmiddag naar Bernadette en dan gaat het middagprogramma van start. Ik zal vanmiddag zeker een dutje gaan doen, dat hou ik er voorlopig gewoon in, want rust, zei mijn vader altijd, is het beste medicijn. Ik ben tramadolvrij en ben reuzetrots op mezelf. Het is niet zo dat ik constant pijn heb, maar het gebied waar mijn borst heeft gezeten en de achterkant van mijn rug en mijn arm voel ik de hele dag. Het is een soort dof, brandend gevoel. Mijn arm lijkt heel zwaar alsof er 20 kg aanhangt en mijn rug voelt aan alsof deze bont en blauw is. Ook lijkt het alsof mijn arm aan mijn ribben is vastgenaaid, want mijn arm de lucht in gooien lukt nog niet echt. Een van de oefeningen die ik moet doen is met beide  handen boven je hoofd klappen. Ik wil zo graag dat het lukt, dat als ik het probeer ik mijn hoofd buig om toch een klap te kunnen maken. Ik moet ook hier geduld hebben, ik wil zo graag, maar mijn lichaam moet het doen en kunnen. Forceren heeft een averechtse werking, dus alles op zijn tijd. Gisterenavond hebben de kinderen in een deuk gelegen. Na hun bad stonden we in de badkamer en toen heb ik de Jip en Janneke-gel van Guus in mijn haar gedaan. Vetcool vonden ze dat en ze vonden het heel mooi bij me. Ik straalde van geluk en een uur later waren mijn ministekels van die hele harde stekels. Ik snap waarom Teun geen gel in zijn haar wil hebben, dat voelt niet prettig. Verder heb ik gisteren met Henry naar het politiek debat op TV gekeken. Wat een vreselijke kerel is die Wilders toch. Ik erger me groen en geel aan zijn uitspraken die eigenlijk continue een herhaling van hetzelfde zijn. Roemer vond ik niet geschikt voor een TV debat, ik zie in hem veel meer een onderwijzer die de leerlingen in zijn klas voor zich weet te winnen. Rutte heeft mijn sympathie en ik hou van de wijze waarop hij duidelijk en geloofwaardig zijn betoog voert en ook Samsom vond ik verbaal heel sterk, weliswaar reactief, maar dat was ook de positie die hij innam en zo kon hij zijn mening goed verwoorden. Kortom ik heb een heerlijk avondje voor de TV gehad. Wel heb ik daardoor de liedjes van de Little Mermaid gemist. Op Nederland 1 was een musicalprogramma en ik heb het dus gemist, ik kon nog net de aftiteling zien. De kinderen zijn inmiddels naar school, de schilders aan de slag en ik ga mijn ochtendritme inzetten en me wassen en aankleden. Ik voel me redelijk, maar baal dat ik in alles zo beperkt ben. Ik leg me er bij neer, maar het blijft moeilijk. Ik heb wel zin in deze dag, zin in een wandeling en zin in rust in de kop. We gaan deze dag omarmen en ik word al beloond met prachtige zonnestralen. Carpe Diem!

zondag 26 augustus 2012

Wat heb ik gisterenavond tot weer eens heerlijk gelachen. Toen de kinderen op bed lagen en ik met een boekje op de bank lag belde Caprice. We hebben heerlijk zitten kletsen en ineens kreeg ik door haar opmerking over paarden beelden binnen van onze paardrijlessen op manege Groenesteijn in Utrecht. Hilarische tijden en vooral veel lol, ik zag het weer voor me, evenals het koude zwemwater in Tenerife waar we eens een weekje samen waren. Ik moest zo lachen en zat weer helemaal in de situatie. Toen ik ophing dacht ik ook weer aan die overheerlijke tosti's met gamba's en ik heb me voorgenomen dat we die eigenlijk moeten eten als Caprice hier dinsdag is. Ik ging heel moe, maar toch met een soort berusting naar bed, en ja ik heb gewoon weer een slaappil genomen. Ik heb best aardig geslapen, toch ben ik in de ochtend hondsmoe, niet een beetje moe maar hondsmoe. Ik hoor de kinderen beneden en maak ontbijt voor ze. Henry komt ook naar beneden en ze mogen wat TV kijken. Ze krijgen lekker hun joggingbroek aan, want ze gaan met tante Det, oom Dries, Fiene en oma naar Dippie Doe in Best. Puck had het gisteren nog wel even moeilijk om te gaan, want vriendin Nadine wilde graag met haar naar de film. Het is echter niet te combineren en aangezien deze afspraak al was gemaakt gaat ze mee. Daarbij had Anita al laten weten dat Dippie Doe en Nadine geen goede combi zou zijn, dus de optie om ook Nadine mee te nemen was er niet. Puck vindt kiezen moeilijk. Zeker als het een keuze betreft die mensen aangaat. Puck heeft het idee dat ze Nadine nu teleurstelt en dat dat effect gaat hebben op hun vriendschap. Ik heb haar uitgelegd dat Nadine het heel goed gaat begrijpen, want ze heeft het ook pas zaterdag gevraagd en dan bestaat het risico dat het niet kan. Ik laat Puck weten dat we altijd nog een ander keertje met Nadine naar de film kunnen gaan. Puck blijft er toch enigzins snikkerig onder. Ik heb het met haar ook nog even over de zaterdag en dat ook dat een spannende dag was. Puck geeft dat toe en ik complimenteer haar om haar moed om bij mij een pleister te plakken. Puck laat ons nog wel even weten dat ze mijn wond heel spannend vind om te zien. Ik ben blij dat ik het met haar samen heb kunnen benoemen, want het is nogal wat dat een 7-jarige dit zo meekrijgt en van nature, zoals elk kind, doet alsof het normaal is. Maar vandaag voor de kinderen Dippie Doe en voor ons rust en in alle rust echt samenzijn, er voor elkaar kunnen zijn. Ik ben niet de enige die moe is. We hebben beiden nog niet gedoucht en hebben besloten dat we met dit weer lekker ons bedje inkruipen en de boel de boel laten. Het eten voor vanavond is er al, oma heeft spaghetti gebracht en er is nog pizza en turkse pide met lekker beleg. Rust vandaag met de hoofdletter R. De regen komt hier met bakken uit de lucht, de tuinplanten zijn blij en kleuren mooi groen op. Deze dag gaan we omarmen en ik klim stukje bij beetje uit mijn diepe dal. Carpe Diem!

Zaterdag 25 augustus 2012

Ik ben de komende week aardig onder de pannen als het om leesvoer gaat. Gisteren kwam Monique het boek 'vijftig tinten grijs' brengen dus ook ik doe mee aan de hype en laat me meenemen in de trilogie. Even niet denken, maar de uren laten passeren in een wereld die vele vrouwen in vuur en vlam heeft gezet. Per post ontving ik gisteren het boek 'chemogirl', een stripverhaal van Marisa Acocella Marchetto (een striptekenaar van the New New Yorker die haar waargebeurde verhaal over haar strijd tegen borstkanker heeft verwoord in een ruim 200 pagina tellend stripboek). Ik dank Ellen hier. Ellen het zijn hilarische tekeningen, ik lig echt volledig in een deuk om de oppervlakkigheid van haar wereld voor haar ziekte! Ik ben al vroeg uit de veren. Mijn shirt heeft bloedvlekken, de wond lekt her en der, sinds dat er gisteren een poging is gewaagd de zwaluwstaartjes, die over de wond zijn geplakt, te verwijderen. Er is mee gestopt toen er straaltjes bloed uit sijpelden en dat is vanacht gaan lekken. Ik heb een heel dunne huid die erg gevoelig is, wisten ze me te vertellen. Ja dat weet ik mijn hele leven al. Ik heb van alle pleisters inmiddels een leuk scala aan blaren ontwikkeld en die kriebelen zo dat ik het liefst de hele dag ga krabben. Maar verstandig als ik ben doe ik dat (soms) niet. De kinderen zitten in alle vroegte als vanouds te knutselen. Ik vind dat zalig, de rust, de creativiteit en het plezier dat ze daarin hebben. Knutselen kunnen ze echt samen doen en levert geen strijd op, zoals steeds met die verdomde Nintendo Er wordt geplakt en genaaid en naar ik begrijp verzorgen Teun en Guus een werk voor Maartje en Lotte en Puck is bezig voor Huub. Ik vind het prachtig. Deze ochtend mogen we ook kijken bij het paardrijden van Puck, het is kijkles. Ik kijk er verschrikkelijk naar uit. Na Puck gaat Guus met de benjamins voetballen en ook hier zal ik aan de kant staan kijken en genieten van al die kleine mannetjes die als een bezetene achter een bal aanrennen. Deze ochtend staat in het teken van kindersport. Het leven van alledag valt me gewoon nog heel zwaar. Ik leef in een eigen wereld en ik weet niet hoe ik die wereld het best kan omschrijven. Al maanden probeer ik los te laten en probeer ik te genieten van een microwereld. Dit gaat met vallen en opstaan. En toen ik eindelijk het idee had een ritme te hebben ontwikkeld werd de grond weer onder mijn voeten geveegd. In ons gezinsleven van alledag is zo weinig tijd voor gevoel en emotie, tenminste ik gun me zo weinig tijd hiervoor. Veel van het leven in het algemeen en van het gezin staat op de automatische piloot. De koers is lang geleden uitgestippeld en de bestemming wordt dagelijks, vaak gedachtenloos, maar praktisch en actievol bereikt. Ik ben altijd onderdeel geweest van een dergelijk leven, want ook ik ging zo te werk. Nu heb ik alle tijd van de wereld, mijn inzichten en visies zijn soms heel helder, zonneklaar. Toch sla ik meermaals de plank volledig mis. Ik heb de wijsheid niet in pacht, maar ik ben zoekende en ik zoek naar een navigatie die los van de praktische aanwijzingen, me ook helpt om mijn gevoel in balans te krijgen. Ik ben het zat om te sippen, ik wil vooruit zonder emoties uit het oog te verliezen. Ik wil het tij ten goede keren. Ik kan dat niet alleen, dat moet samen. Ik moet het ook niet alleen willen doen, maar daar ligt mijn grootste valkuil, want ik ben actie- reactie. Bij te weinig respons of te weinig snelheid, neem ik het geforceerd over en teleurstellingen komen op mijn weg. Ik wil naast het benoemen van alles, samen aan de slag. Samen met het gezin en samen met de lieve mensen om me heen. Samen en met gevoel, want gevoel dat heeft iedereen en dat zit bij je hart. Als je dicht bij je hart zit en handelt dan moet de weg die als eindbestemming GELUK heeft toch voor het grijpen liggen.

Het is nog aardig weer als we naar paardrijden gaan. Guus en ik staan aan de kant en Henry haalt even gaasjes voor de drainwond die blijft lopen. Ineens komt het met bakken uit de lucht. Puck blijft gewoon haar les volgen en hoe. Ik ben trots en ik schiet vol. In de regen, in galop en met een mooi rechte rug en ze vindt het stoer. Ik krijg gewoon een kriebel in mijn buik, ik heb al een hoop gefilm, maar door de stortregen staat net dit moment er niet op. Toch is het opgenomen door mijn hersenen en ik zal het keer op keer terug kunnen zien op momenten dat ik iets moois nodig heb. Ik ben vervuld van trots en we gaan naar huis. De mannen gaan boodschappen doen en Puck gaat welverdiend in een warm bad. In de badkamer doe ik mijn jasje uit en mijn tshirt is doorweekt. In eerste instantie denk ik van de regen, maar als ik mijn tshirt uittrek is het wondvocht afkomstig uit de drain. Het is wondvocht, want het is niet donkerrood maar oranjerood. Ik pak steriele gaasjes en leukosilk en plak het dicht. Ik vraag of Puck zichzelf wil wassen en aankleden. Het blijft echter stromen en in notime ben ik door mijn steriele gaas heen. Ik pak een toiletrol en Puck kijkt met grote ogen naar mij. Ik bel Bernadette maar die is er niet en ook Henry heeft zijn telefoon niet bij zich. Ik bel het ziekenhuis en ik kan bij de eerste hulp van het Catherina terecht. Dat lijkt mij niet zinvol laat ik weten. Het is immers een kwestie van een pleister plakken met druk en dan zit het dicht. Ik vraag of het in het Elkerliek kan. Ik moet zelf het Elkerliek bellen via de huisartsenpost. Ook daar krijg ik te horen dat het zinvoller is met mijn historie dat ik naar het Catherina gaan. Ik ben ten einde raad. Ik word boos en ik zeg de dame dat ik toch niet tot 15 uur met een toiletrol onder mijn arm kan blijven lopen. Dan vraagt ze mijn geboortedatum en vraagt wanneer ik geopereerd ben. Ik laat haar dat weten en zeg dat ik een lopende drain heb naar aanleiding van een operatie. Zij vraagt welke en hoort Puck zeggen dat mijn kussen nu helemaal onder het bloed zit. Ze zegt dat ik kan komen en ik ga met Puck naar beneden. Net komt Henry thuis en Puck kan hier blijven en ik loop naar het Ziekenhuis. Henry roept of hij mee moet gaan en ik loop snel door, want hij moet naar voetbal met Guus. Hup de straat over en ik ben er. Het is er goed druk en ik druk als een bezetene op de wond. Ik bel Henry om te zeggen dat Guus over 10 minuten op het voetbalveld moet zijn en dat ik me wel red. Ik bel Jeanne even omdat ik haar wil laten weten dat het kan zijn dat er even niemand thuis is. Als ik aan de beurt ben is het vocht aardig rustig, een klein stroompje en de arts drukt er zelf meer uit, totdat het nog rustiger wordt. Dan bindt hij het af en geeft een recept mee voor absorberend verband, want als het weer gaat lopen dan krijgen we hetzelfde. Ik ga naar de apotheek en daar moet ik dat zelf betalen, ik heb geen geld bij me, dus ik ga ongedane zaken naar huis en daar is nog even niemand. Ik, wrak Hanneke, ben helemaal op. Voetbal gaat al niet door, daar had ik me op verheugd, ik ben weliswaar geholpen en de wond is voorlopig dicht, maar ik heb geen verband voor thuis. Het kan later deze dag opgehaald worden. Het oppakken van het leven van alledag is echt een karwei, ik ben er stuk van en dan is de dag nog maar op de helft. Ik ga even rusten voordat er mensen komen. Henry komt al snel thuis en ik neem rust. Carpe Diem zeg ik dan maar weer en luctor et emergo.

Thuis ga ik even liggen, maar ik kan de rust niet echt vinden. Ik ga naar beneden en ben emotioneel weer wankel. Wat een toestand is die instabiliteit. Al snel komen Jeanne, Alexander, Huub, Maartje en Lotte en ze hebben lekkers meegenomen. We kletsen wat en Jeanne verzorgt een absorberend verbandje, zodat ik niet meer doorlek. Ik heb erop gerekend dat ze mee-eten, maar ze gaan niet mee-eten en ineens snap ikzelf dat het ook beter zo is. Ik snap ineens dat het ook goed is zo en dat ik het allemaal niet in control heb nu en dat het niet erg is. We zwaaien ze uit en de kinderen zijn in de buurt aan het spelen. Eenmaal binnen ga ik weer zitten en heb het heel heet. Yvonne en Peter komen binnen wandelen. Ik barst weer eens in tranen uit en nadat we het uitgebreid over rumineren hebben gehad zit ik lachend op de bank. Als ze gaan gaan Puck en ik pizza maken en Guus eet bij Loek. Teun is inmiddels ook weer thuis. Ik voel me op een rare manier opgelucht. De lucht is geklaard. Ik kijk naar manlief en denk hetzelfde bij hem te zien. We gaan aan tafel en we hebben het gezellig. Ik voel me moe, maar toch ook voldaan. Dan ziet Teun Max lopen en Mariella. Ze komen mijn lievelingsdrankje brengen en ik voel me bijna jarig. We spreken af om koffie te drinken en pas nu realiseer ik me dat ik woensdagochtend niet kan, omdat ik dan in het ziekenhuis zit. Nadine met Anita komen ook nog even voor Puck om te vragen of ze morgen mee naar de film wil. We kijken of het te combineren is met het uitje van tante Det. Puck worstelt met haar dilemma, ze wil het beiden, maar dat gaat helaas niet lukken. Ik nestel me op de bank en Henry brengt de kinderen naar bed. Intens moe ben ik, maar ik heb zo gepraat dat ik het idee heb dat er een grote bal uit mijn buik is gepraat. Ik voel een opluchting, alhoewel ik me realiseer dat ik er nog lang niet ben. Een opluchting omdat ik door al mijn gesprekken van deze dag realiseer dat ik meer hoop heb gekregen en hoop doet leven. Mijn angst voor woensdag blijft, maar de hoop die ik vandaag ervaar geeft kracht. Robert, lotgenoot en collega, noemde me een worstelaar en ik ben met recht een worstelende knapperd. Elke dag lever ik een worstelstrijd en doseer ik mijn energie niet dusdanig dat ik boven kan komen. Ik moet gewoon heel dicht bij mezelf blijven en iets vaker een beetje gas terugnemen. Ik ben moe en ik lees weer even wat onder het genot van een kopje koffie. Het leven is een pittig karwei, en soms duurt het even om de klus te klaren.

vrijdag 24 augustus 2012

De donderdag verloopt goed en ik voel me aardig. Ik denk na mijn avondwandeling dat het wel zo goed gaat dat ik geen slaappillen hoef te nemen. Maar niets is minder waar. Ik ga naar bed en ik kan eigenlijk mijn lig niet vinden. Om half 1 besluit ik dan toch maar een slaappil te nemen en uiteindelijk val ik uitgeput in slaap. Als ik in de ochtend wakker word ga ik de kinderen wekken. Manlief is heel vroeg van huis vertrokken, dus ik wil graag dat iedereen tijdig klaar is om naar school te vertrekken. Ook oma maken we wakker en iedereen zit heerlijk voorspoedig aan de ontbijttafel met de kleren aan. Ik erger me groen en geel aan de Nintendo, elk vrij moment wordt er naar dat ding gegrepen, dus ik wil daar een duidelijke regel voor inzetten die door iedereen nageleefd gaat worden. Oma brengt de kinderen naar school, maar Guus heeft heel zwaar protest. Hij wil op de fiets en ze gaan lopen. Ik neem Guus even apart en zeg hem dat het niet gebeurt. Dat ik hem graag op wil halen en dat ik dat niet met de fiets kan doen. Hij blijft zeuren en schreeuwen en dan is er nog maar een optie: NEGEREN. Oma neemt een mokkende, huilende Guus mee naar school en hij houdt het lang vol weet ik als oma terug komt. Guus heeft een methode gevonden om in alle hectiek thuis de aandacht op te eisen en dat is vragen om negatieve aandacht. Ook dat is aandacht. We moeten dat proberen om te keren, maar dat valt niet altijd mee. Dat merk ik, maar ook oma's geduld wordt dan op de proef gesteld. Gelukkig weet oma heel goed haar rust te bewaren en mij kost het heel veel moeite. Ik heb een natuurlijke neiging om terug te schreeuwen, maar ik hou me in en doe het niet. Ik rommel al lekker in huis, heb een was aangezet, koffie gezet, de vaatwasser uitgeruimd en het voelt goed. Wel loopt het zweet in straaltjes van mijn gezicht bij elke inspanning die ik lever en ik blijf misselijk. Ik denk zelf dat het komt van de medicijnen. Het voelt niet prettig. Telkens als ik wat eet heb ik daar uren plezier van en als ik me teveel inspan dan komt het eten vanuit mijn maag naar boven. Misschien de naweeën van de narcose. Ik moet ook niet teveel willen. Ik heb gisteren een dosis geluk met de post gekregen in de vorm van een pop, die heb ik nu aan mijn sleutelbos hangen, dus het geluk is altijd bij me, dank Marieke! Ook kreeg ik een prachtig boek met de post van Ellen gekregen "Eenzame hoogte', een boek waar je moed en strijdkracht van krijgt. Ik word toch maar verwend. Ik bel mijn standen door naar de mammacare en ik ben bang dat de drain moet blijven zitten, want hij is met 40 ml afgelopen. Ik bel en krijg Petra aan de lijn en zij geeft het verlossende woord. Hij mag eruit! Ze gaan het gewoon doen en ik ben blij, weer een stap. Ik bel mama of ze me naar het Catherina wil rijden, want rijden is nog een brug te ver met mijn arm. Dan bel ik terug om een tijdstip af te spreken. Verlost van mijn drain, dat geeft al zoveel vrijheid en minder angst om ergens achter te blijven haken. Deze dag begint heel voorspoedig. Pa is al om 9 uur hier bij ons, het beloofd een mooie dag te worden. Jippie!

De mammacare verpleegkundige verwijdert mijn drain en geeft me een nieuwe borst, een die beter zit dan de vorige. De wond veranderd en deze zit nu prettiger. Ze wil weten of ik aan verwerking toekom en ik laat haar in alle eerlijkheid weten dat ik geen tijd heb voor verwerking, dat ik momenteel kamp met problemen die meer te maken hebben met de gezinsbalans dan met het accepteren van mijn lichaam. Het hebben van een gezin met jonge kinderen tijdens deze ziekte is pittig. Ik kan niet te pas en te onpas tijd vrijmaken voor verwerken. Daarbij zijn de schilders hier aan het werk en dat vraagt ook aandacht. Gelukkig is vandaag mijn schoonmoeder er nog, maar ik vraag me nu al af hoe ik dit maandag ga doen. Er is even geen plek voor mijn emotie in deze heksenketel en dat is zwaar, heel zwaar. Ik noem het mijn eenzame strijd. Ik plak pleisters bij de kinderen, tover buikpijntjes bij hen weg, lees verhalen en spreek bewondering uit voor hun kunsten. Ik probeer mezelf staande te houden en in alle eenzaamheid zoals in de nacht en tijdens de middagdut toe te geven aan mijzelf, aan wat ik voel en denk. Deze middagdut viel al in duigen, ik werd gewoon stoned van de verflucht in plaats van de morfine. Ik ben maar in de tuin gaan zitten met een boek, maar als je daar zit dan geef je toch vol automatisch aandacht aan alles om je heen. Als dat ontspanning is dan voelt het goed, maar als het inspanning is dan doe je dingen die je beter niet kunt doen. Ik heb het zwaar, ik heb het emotioneel zwaar en ik weet niet hoe ik mijn plek moet zien te herwinnen. Ik wil gewoon eens niet de wijze zijn, ik wil gewoon eens niet de verstandige zijn, ik wil gewoon eens heel hard huilen en het uitschreeuwen van ellende en verdriet. Ik ben heel kwetsbaar en dat mag gezien worden. Voor wie moet ik sterk zijn als ik me zwak voel. Ik mis vrolijkheid en lol en ik mis een schouder om op te kunnen huilen en om weer even heel klein te kunnen zijn! Mijn schoonouders vertrekken naar huis en ik heb genoten van het maaltje met kip. Ik zal mijn schoonmoeder missen en ik voel mijn ogen branden. Ik ben eerlijk gezegd een wrak en dat ben ik niet van mezelf gewend. Als ze vertrokken zijn lopen we naar binnen, ik krijg een kopje koffie en ik staar wat voor me uit. Ik heb even geen woorden meer, ik ben op, stuk, leeg en gevoelloos. Waar is mijn veilige plek, waar is mijn thuishaven. De kinderen blijven niet ongevoelig voor mijn veranderende gedrag en ook zij vertonen ander gedrag. Ik kan het allemaal niet oplossen, mijn kracht is ver te zoeken. Laat ik vanavond maar eens in mijn zwakte zitten, gewoon huilen, niet nadenken en de spanning uit mijn lichaam laten vloeien, middels watervallen van tranen. Ik huil, ik huil in stilte en voel me zo verdomd alleen.

donderdag 23 augustus 2012

Ik begin de dag in alle rust. Vandaag komen ook de schilders langs, dus nog meer volk over de vloer. Gelukkig voel ik me goed vandaag, ik heb na een fijne avond met goede gesprekken een rustige nacht achter de rug. Ma brengt de kinderen naar school en ik ga in alle rust mijn ochtendritueel in. Ik baal een beetje, want mijn drain loopt nog volop af en dat betekent dat hij er nog niet af mag. Het is niet anders. Ook mijn wond krijgt weer wat vocht, dus ik moet het in de gaten houden. Ik start met mijn ontbijt, maar de medicijnen zorgen ervoor dat ik niet veel eetlust heb. Je zou toch moeten zeggen dat daardoor ik in omvang zou moeten slinken, maar niets is minder waar. Deze ochtend kon ik ook mijn linnen broek niet meer dicht. Mijn schoonmoeder was zo aardig om te zeggen dat het door de drain kwam, dus dan maar een andere broek aan die wel past en er enigzins normaal uitziet. Het constant lopen in joggingbroeken vind ik gewoon niet prettig en benadrukt het patientzijn zo erg. Ik wil nog steeds niet graag patient zijn, toch ben ik overduidelijk in alle opzichten een patient. Na het ontbijt wandelen we naar de bakker en gaan we naar de supermarkt. We rollen met een koffertje op wieltjes waar we de boodschappen in kunnen doen. In alle rust samen en het is zalig. Het zonnetje schijnt en het is zo'n 23 graden. Ik loop tegenwoordig pet-, doek- en pruikloos rond, dus de zon schijnt echt op mijn bolletje met ministekels. Ik voel me goed, voor het eerst na de operatie voel ik me oprecht goed. Morgen bel ik de standen weer door en wie weet kan voor het weekend de drain er wel uit. Ik wil ook de huisarts bellen om haar ervaringen te horen van en met het Helen Dowling Instituut voor begeleiding bij kanker. Het lijkt me een prima iets voor ons gezin en de wijze waarop we met deze traumatische ervaring om kunnen leren gaan. Ik ben een contente knapperd vandaag en dit gevoel wil ik graag vasthouden, het geeft een voldaan gevoel. Vandaag geen tranen, geen buikpijn, maar rust een oase van rust. Ik ben een contente knapperd. Ik slaap ook nog eens anderhalf uur en als ik wakker ben dan zijn de schilders al een heel eind. De kinderen komen bijna thuis en ik drink een bakkie met de werkmannen. Mijn dag is mooi en goed, dank je dag, dank je ma en dank je leven.

woensdag 22 augustus 2012

Dinsdagmiddag heb ik een emotioneel dieptepunt bereikt. Ik heb er volledig aan toegegeven en ik kan me niet herinneren ooit zoveel verdriet geuit te hebben. Het voelde zoals het rouwen om mijn vader, een intens diep verdriet, waarbij je de pijn in je buik voelt en je hart je zeer doet. Vanaf dat moment is er in mijn hoofd een knop omgegaan. Heb ik van mezelf al geleerd dat ik goed kan strijden, nu weet ik dat ik in mijn huidige situatie, mijzelf op de eerste plaats moet zetten en dat is een tegennatuurlijke gewoonte voor mezelf. Van vallen en opstaan leer je en word je sterker en vooral wijzer. Het leven vormt je en geeft je wijsheid en door deze wijsheid heb je het in je om in oplossingen te blijven denken, je wordt creatief en kunt steeds beter relativeren en ook incasseren. Door mijn tranen en intens verdriet heen voel ik dat ik ook hier door heen ga komen en dat maakt me trots. Mama komt met Frits nog langs en ma die is de praktische en emotionele steunpilaar voor me. Luctor et emergo! In de avond ga ik een eindje wandelen met mijn schoonmoeder en Bernadette komt ook nog langs. We hebben een beddendans uitgevoerd en ik slaap alleen in het bed van Puck, zodat ik relaxed kan doezelen en niet bang hoef te zijn dat er tegen mijn hechtingen aangebotst wordt. Ik trakteer me op een extra tramadolletje en een lormezatepammetje en ik kom de nacht zeer voorspoedig door. Ik houd me in de ochtend verre van het ochtendritueel om mezelf rust te geven. En ik ga fris en fruitig in wat water zitten, want ik mag me niet wassen in en om het wondgebied. Ik voel me heel wat beter dan gisteren. Ik moet wat moeite doen om mijn drainstanden door te bellen, want de telefonische bereikbaarheid is niet opperbest vandaag. En ik bel de huisarts voor nieuwe medicatie. Ma die doet de boodschapjes op de fiets en die doet de was en ik ben druk met niks als het ware en dat is precies wat ik nodig heb nu. Els komt voor me deze ochtend en bij haar kan ik mijn hart uitstorten. Els neemt alle tijd en ik huil en ik praat tot ik er schor van ben. En samen met Els en ook mijn schoonmoeder zie ik de psychologische ontwikkeling tot dusver zonneklaar. Ook Els ziet het en ineens is me alles duidelijk, alleen ligt de oplossing niet voor het grijpen. Ik ben blij met dit inzicht en ik voel me gesterkt en ga mijn eigen kompas volgen. Mijn koers zal de komende tijd frequenter moeten worden bijgesteld, waarbij ik altijd als eerste rekening zal houden met mezelf! Ik voel me een wijze knapperd, een knapperd met gevoel en een knapperd met strijdkracht. Ik geef Els een dikke knuffel en we gaan de dag zo goed mogelijk omarmen. Ma haalt de kindjes uit school en Teun blijft bij Pieter en Guus en Puck eten gezellig hier thuis. We lunchen gezellig en we hebben plezier met elkaar. Ik ga lekker rusten en val in een heel ontspannen slaap en slaap wel 2 uur. Als ik beneden kom zitten mijn 2 lieve aapjes voor de TV en komen Veerle en Francelle op bezoek. Ik geniet van hun gezelschap en van hun knuffel en als ik naar hen kijk dat zie ik 2 fantastisch mooie meiden zitten, die mooi van buiten en van binnen zijn en een warm gevoel maakt zich meester van me. Uit school heeft de mama van Sanja een prachtige bos bloemen meegegeven en deze bos laat me stralen. Bloemen houden van mensen en zo is het. In het huis staat een bloemenzee en elk boeket laat me voelen dat ik leef, dat ik ben en dat geeft kracht, maakt me oersterk! Ik aanvaard mijn ziekte, ik aanvaard mijn lichaam, deze balans is goed, nu nog de emotionele thuisbalans herwinnen. Ik ben voorbereid op zwaar weer, op onweer, op heftige regen, maar je weet wat ze zeggen, na regen komt zonneschijn en de zon is er altijd, weliswaar achter de wolken moet je hem zoeken, maar daarachter schijnt de zon ook, je moet de stralen durven voelen!

dinsdag 21 augustus 2012

Gisteren na mijn ontslag uit het ziekenhuis was het allemaal heel dubbel. De blijheid om weer thuis te zijn en de angst voor de eenzame strijd. Dat klinkt heel dubbel en dat is het eigenlijk ook. Bij mijn thuiskomst een hartelijk welkom en een verwennerij. Ik hoef niets zelf te doen, mijn schoonmoeder brengt drinken en mijn moeder heeft een mooi zakje gemaakt om mijn drainfles in te doen. Frits is er ook en we kletsen wat. Henry houdt zich afzijdig, hij zit met zichzelf in de knoop. Het is ook bizarre situatie. Ik probeer me enorm flink te houden, maar het kost me zoveel moeite. Ik ben me bij elke beweging bewust van mijn pijn, die me ook misselijk maakt. Ik wil geen klaagmuts worden, vooral geen jankerd! Ik hou me groot en als ik dan van Henry hoor wat er op het menu staat, dan rollen de tranen. De hele groothouderij-act valt als een kaartenhuis in elkaar. Ik ben teleurgesteld in het instant-voer dat hij heeft bedacht. Ik vind het ondoordacht en ik voel me zielig en in de steek gelaten. Dat is mijn gevoel, want er is eten, dus wat zeur ik? Toch had ik dus stiekem gehoopt op een maaltje waar mijn mondhoeken van zouden opkrullen. Gewoon als warm welkom. Mijn schoonmoeder redt de situatie, Henry gaat boodschapjes doen en ma maakt een stamppotje rauwe andijvie met spekjes. Het komt allemaal weer op zijn pootjes terecht, maar wat voer ik een eenzame strijd! Na het eten is het actie op de trampo. Guus springt een salto en ook Puck en Florine doen een poging, maar zijn beter in hun I'm sexy and I know it-act. Teun is showmaster en praat meer dan hij daadwerkelijk springt. Ook David en Viktor komen nog even springen. Eigenlijk komen ze om Florine te halen, maar het enthousiasme werkt aanstekelijk. Viktor springt een grandioze salto en komt ook weer op zijn voeten terecht. Ik lig in een deuk en vind het heerlijk om het spektakel te aanschouwen, maar vooral ook het samenspel met elkaar en het plezier te zien. Ma vindt het te spannend om te zien, al die acrobatiek op de trampo. Viktor, David en Florine vertrekken naar huis en hier thuis gaan de kinderen met papa onder de douche. Ik houd me even gedeisd en sluit later aan om een kus te geven en nog wat na te poetsen bij het tandenpoetsen. En dan gaan ma en ik zitten op de bank, beetje TV aan en ik vooral moe zitten zijn en te ontspannen, zodat de pijn minder voelbaar is. Ik leg mijn protheseborst op de bank en als ik Marjon aan de lijn heb dan zeg ik dat ook zo. Wie kan dat zeggen "ik leg even mijn borst op de bank". Humor zal me er echt doorheen moeten slaan. Het gebied van mijn geamputeerde borst ziet er vreselijk uit. Ik heb er een foto van, maar ik durf het zelfs niet op mijn blog te zetten. Ik wil velen graag in de waan laten dat het wel meevalt, maar het valt niet mee! Het is een heel erge verminking, ze hebben al het weefsel tot het bot toe weggeschraapt en dat is verre van fraai, er sterft wat huid af, het is zwart, bruin en blauw. Ik ben er nu aan gewend, het hoort inmiddels al bij mij, maar dit wil je niet trots tonen aan de buitenwereld. Ik wil mijn aanvaardingsstrijd trots dragen en dat is wat anders. Ik weet dat ik erin zal gaan slagen, maar het is een eenzame strijd. Los van deze verminking heb je gewoon pijn. Een pijn die ik nog nooit eerder heb gevoeld, het lijkt alsof mijn arm heel zwaar is en in mijn oksel brandt het. Het wondgebied en mijn bovenarm voelen dof aan, er zijn zenuwen geraakt waardoor het lijkt als je je huid aanraakt of je aan de huid van een ander zit. Het ergste is liggen, hoe kun je je ontspannen, zodat de pijn beheersbaar gaat worden? Elke minuut van de dag ben je je bewust van wat je hebt ondergaan, omdat dit niet uit te zetten is en elke minuut van de dag pep je jezelf op. Ik kijk naar mijn rijkdom om me heen en daarmee bedoel ik mijn gezin, maar hoe weten zij wat er in mijn hoofd omgaat? Ik wil vooral de kinderen laten voelen dat ik het weer  heerlijk vind hier te zijn, ik wil te graag genieten, maar ik heb even geen ruimte voor mezelf en ik weet ook niet hoe ik deze ruimte kan veroveren? Het verwerken van deze fase is in volle gang realiseer ik me en het is zwaar, lichamelijk en geestelijk. Het liefst zou ik met mijn morfine in een hol kruipen, zoveel nemen dat het echt verdoofd en pas weer te voorschijn komen als het over is, in ieder geval de lichamelijk pijn. Dat is totaal geen oplossing, dus ik moet een methode oppakken die zoden aan de dijk gaat zetten. Schouders eronder en gaan, ik heb deze kans niet voor niets gekregen en daar moet en zal ik aan vasthouden. Henry gaat naar zijn werk en ma brengt de kinderen naar school. Waar zou ik zonder hen zijn? Ik ruim de vaatwasser uit, ga naar de toilet wat ook tegenvalt, want door de Tramadol liggen mijn darmen stil, dus minder pijn veroorzaakt weer een onplezierig bij-effect en schrijf even alles van me af. De beste methode, dan ben ik het kwijt en kan ik vol goede moed de dag gaan plukken. Sippen heeft geen zin. Vanacht heb ik op alle mogelijke plekken van het huis gezeten en gelegen, van bank, tot stoel en ondanks de slaappillen niet geslapen. Wel bewoog ik me dronken door huis, want met een dergelijk portie medicijnen is het pittig om een rechte koers te varen. Ik typ als een bezetene en ma is alweer terug van school. Ze gaan meteen in de actie modus en laat mij even mijn ding doen. Hoe dankbaar ben ik met haar hulp en hoe fijn is het om omringd te worden door al die lieve mensen. Ik voer een eenzame strijd, een strijd die ik moet zien te klaren, ik kan me daar op focussen en dat is belangrijk voor de plek die ik het ga geven. Ik kan dat doen, omdat hier alles doorgaat. Ik ben, zoals dat heet, latent aanwezig en ook dat heb ik geleerd. Ik kan het gelukkig uit handen geven en ik voel daar dankbaarheid voor. Het enige wat ik nu voor elkaar moet zien te krijgen is het herwinnen van balans. Pijn onder controle, rust onder controle en dan de geest. Ik ben nog steeds ik met of zonder borst en verminkt of niet, echte schoonheid zit van binnen en dat straal je hoe dan ook uit, dat kan niet anders. Ik ga mijn kans om te leven grijpen, stoppen met sippen en herbalanceren. Deze dag ga ik plukken, ik zal leren, zij het met vallen en opstaan, maar leren we niet allemaal op deze wijze? Carpe Diem!

Maandag 20 augustus 2012

Weer een goede nacht achter de rug. Mijn arm is goed stijf en pijnlijk, maar uitgerust ben ik wel. Ik was me lekker voor zover dat kan en doe mijn gordijntjes open. Het is 7 uur en nog lekker rustig in het ziekenhuis. Ik wacht vandaag op de chirurg en de mamacare en dan wellicht na groen licht naar huis. Het lijkt me heerlijk om weer thuis te zijn, toch zie ik er ook tegenop. Gewoon vanwege de beperkingen. Mijn schoonmoeder is er deze week om ons en mij te helpen en dat geeft in ieder geval rust in mijn hoofd. Ik hoor bedrijvigheid op de gang en ga mijn keuzelijst voor het ontbijt maar eens invullen. Dit wordt een mooie dag en deze dag die gaan we weer ten volle omarmen. Carpe Diem!

Liesbeth van de mamacare is al vroeg bij me. De drain van de borst mag verwijderd worden, maar die van de oksel niet, die loopt nog teveel af. Alle pleisters worden verwijderd en vanwege mijn allergie hebben zich mooie blaren gevormd, die nogal kriebelen. De zuster verwijderd de drain en ik ben klaar om naar de mamapoli mee te gaan. Liesbeth loopt met me mee en er wordt een noodprothese aangemeten. Het kan er mee door, maar het is vooral nog even wennen. Geen strakke truitjes tot de definitieve prothese volgt, ik heb nu een bobbel en daarmee is alles gezegd! Liesbeth brengt me terug naar mijn kamer en ik pak alles in en wacht tot Henry zal komen en dat is pas in de middag. Eerst nog een ontslaggesprek en dan op naar huis, home zweet home!

Zondag 19 augustus 2012

Vandaag speelt THE little Mermaid in het Parktheater in Eindhoven! Onze Puck gaat daar naar toe samen met Florine, Monique en Bernadette. Helaas kan ik er niet bij zijn, maar in gedachten zit ik ook in de zaal te genieten van de grote ogen van bewondering van de kinderen. Ik luister hier al wat liedjes via YouTube. Ik weet zeker dat ze Het prachtig gaan vinden! Ik werd om 6 uur wakker na een goede nacht mede dankzij de Tramadol en lormazetapam. Rust is het beste medicijn! ik was om 23 uur gaan slapen. Ik had na het bezoek nog een belletje van mijn nicht Janine uit Duitsland en dat von ik erg leuk. Ook Henry belde me nog en het leek net even of we hier samen lagen en we voelden een intense verbondenheid. Ik weet niet zo goed hoe ik me voel, ik voel opluchting, verbetering, maar ook een beetje gevoelloosheid. Het dringt allemaal nog niet echt tot me door, het lijkt net alsof het over iemand anders 
gaat. Ik schiet wel eens vol, maar meer omdat ik het dan te druk vind of omdat 
ik meer wil dan ik kan. Ook heb ik moeite met teveel prikkels in een keer; als 
dat gebeurt dan ga ik heftig transpireren en word misselijk. Dus hier rustig 
liggend voel ik me top! De chirurg komt deze ochtend bij me langs. Hij komt 
kijken waar mijn pijn vandaan komt en met een beetje geluk mag er een drain 
uit, zodat ik er nog maar 1 over heb. We zullen zien! Ik zie de zon al volop 
schijnen buiten en de lucht is prachtig strak blauw. Dit wordt een mooie dag en 
ik ga ervan genieten, van de rust, van het bezoek, van hazenslaapjes, van alles wat er in mijn wereldje is. Carpe Diem!

In de middag komen Yvonne en John Paul op bezoek en ik krijg een prachtig boek. De rest van de middag rust ik en maak ik een wandeling. Na het avondmaaltje hoor ik al snel de snelle pasjes van Guus en Teun in de hal en geniet ik van hun gezichtjes. Pa en Ma ennHenry zijn er ook. Ma verwent me met een lekkere zak snoep van Jamin, ik begin meteen te snoepen. Puck belt even en ze heeft genoten van de voorstelling en mag bij Monique nog pizza eten. Wat fijn om te horen en dat maakt me intens blij. Ik loop met iedereen naar beneden en daar voel ik pas hoe warm het is, ongelofelijk. Ik neem afscheid en met een brok in mijn keel loop ik terug naar mijn kamer. Ik hou van de rust nu, maar ik mis mijn gezin en de verhalen van alledag. Ook de knuffels en de natte zoenen. Ik mis thuis. Als ik op bed lig voel ik mijn arm, het lijkt wel of die veel zwaarder is en ik baal, baal dat ik hier lig en dat ik zo weinig kan. De chirurg lietnvanochtend weten dat de drains sowieso tot morgen moeten blijven zitten en dan mag er misschien eentje weg, maar de drain van de oksel moet zeker nog blijven zitten. Vanmiddag is een van de drains bij de aanhechting in mijn huid gaan lekken. Ik zag het doordat er bloed op mijn kussen zat. Het sijpelde onder mijn verband door. Er zit nu een soort Maandverbandje op tegen het doorlekken. De chirurg zal hier in de morgen naar kijken. Als het goed is mag ik naar huis, maar ik stel me maar nergens op in, dan kan het ook niet tegenvallen. Ik ga in de avondstond, straks weer pilletjes en knorren, hopelijk weer tot 6 uur, truste!

Zaterdag 18 augustus 2012

Ik ben met mijn medicatie heerlijk in slaap gevallen en heb de sterren van de hemel geslapen. In eerste instantie dacht ik dat ik de pijn niet zou kunnen dragen, maar de medicatie heeft heel goed gewerkt en mijn drains hebben goed kunnen aflopen. Om half 7 word ik gewekt voor de metingen en ik slaap weer in tot het ontbijt om half 8. Dit had ik nodig. Mijn arm doet weer veel pijn dus ik krijg meteen paracetamol gecombineerd met naproxen. Ook krijg ik een heerlijk ontbijtje en daar geniet ik van. Mijn kamer- en lotgenote Monique en ik kunnen heerlijk met elkaar kletsen. We doorstaan hetzelfde en kennen dezelfde pijnen. Ze mag vandaag naar huis en ik zal haar missen. De chirurg komt mijn wond controleren en ik hoor dat mijn drains er maandag uit mogen, tenminste als ik aan de criteria voldoe en dat hoop ik natuurlijk! Ik zal nog wel even nodig hebben om mijn wond te kunnen omarmen en aanvaarden en als ik dat heb gedaan kan ik het loslaten en met acceptatie en trots verder leven. Trots dat ik deze hobbel heb doorstaan. Als ik lig voel ik me redelijk, als ik aan de wandel ga wil het nog wel eens duizelen, maar het gaat steeds beter en ik boek steeds betere resultaten. Gisterenavond hebben we het gewoon huiselijk gezellig gemaakt. De TV aan met een talentenprogramma, snoepje, drankje en als klap op de vuurpijl veel verdoving voor de pijn. TOP avond, TOP nacht, nu de dag omarmen en genieten van het prachtige uitzicht over Eindhoven. Carpe Diem!

De dag gaat lekker. Kamergenoot Monique vertrekt rond het middaguur en als het bezoekuur is komen mama en Frits. Ik vind het fijn dat ze er zijn. Als ze vertrekken krijg ik nog medicatie, ik rommel wat op mijn iPad, doe een kleine wandeling en dan ga ik lekker dutten. Zalig, de rust en de stilte. Ik zie via de app die Monique stuurt dat de kids zich prima vermaken, zelfs Fiene is bij ons in de buurt op pad. Ik lach om de foto's en vind het prachtig om zulke blije gezichten te zien. Ik dut nog even en dan komt de zuster mijn avondeten brengen en mijn naproxen. Ik eet Chili con Carne en dat is vast om beweging in het darmstelsel te krijgen. Het smaakt me lekker en ik heb als toet bananenvla. Prima maaltje, ik kan er weer tegen! Vanavond komen Henry en de kids en Bernadette, Dries en Fiene op bezoek. Gezellig kunnen de kindertjes weer een ijsje eten. Gisteren zag Guus een man met geamputeerde benen in een rolstoel en hij zei toen: "kijk die meneer had zieke beentjes en jij had een ziek borstje, van die meneer is erger, want die kan niet meer lopen en jij wel!" en zo is het maar net, ik kan nog lopen en mijn zieke borst is weg! Heerlijk zoals onze Guus dit zo simpel maakt. Ik voel me vandaag goed, ik kijk naar mijn platte borst en denk dat het zo heeft moeten zijn. Ik ben nog steeds ik met of zonder borst! Ik wil herstellen en het leven met volle teugen leven. Ik heb deze kans niet voor niets gekregen, dus ik grijp deze kans met beide handen! Ik ga lekker liggen en wacht tot ik de stemmetjes van mijn engeltjes hier hoor en hun gezichtjes lachend op me af zie lopen. Ik kan er nu al blij van worden!

Pijn door vacuümpomp

Wat een pijn had inkomen Dorothee liet me weten dat het door de drain komt die mijn zenuw raakt. Deze dag is het vacuüm eraf gehaald en ik voelde me goed. Vanavond moest toch het wondvocht lopen dus broeder Maaik heeft de vacuüm er weer opgezet en het gevolg is een ongelofelijke pijn. Toch besluiten we het aan te laten zodat het vocht af kan lopen en ik krijg Tramadoll, een morfine-achtige om de pijn te doorstaan. Deze bouwen we op met paracetamol en mijn lormazetapam. Ik ben straks met zekerheid onder zeil! Terwijl Maaik de vaccuum aansluit voel en hoor je het vocht afzuigen, best naar. Vol bewondering kijk ik hoe de fles zich vult met bloed en een nijpende pijn maakt zich van me meester. Ik zet door en hou vol, des te eerder mag mijn drain eruit en dat is met name voor thuis straks fijn. De aanhouder wint en met bloed zweet en tranen kom je zeker tot de top van de berg. Ik beweer aan het klimmen en wat voel ik een verzuring, maar ik bijt door, want mijn doel wordt tastbaar!

Geen tijd voor emotie

Liggend in mijn ziekenhuisbedje vraag ik me af waarom ik nog steeds geen emotie voel. Het antwoord is zonsimpel, er is geen tijd voor emotie of om emotie toe te laten. Ik sta in de overleefstand, pijn opvangen en weer bijkomen, arts te woord staan, wond bekijken, wondvocht meten, medicatie nemen, wegdommelen, wandelingetje over de afdeling en helemaal stuk zijn na 5 minuten, telefoon beantwoorden, FB bijhouden en bijkomen in mijn bedje. Kortom geen tijd voor emotie, de emotie is voor later, nu overleven en zorgen dat de wonden genezen en ik vooruit kan en kan starten met het echte herstel. Ik heb nog even geen tranen, de tranen gaan komen, maar wanneer dat is de vraag. Het lijkt net of dit niet echt is, maar dat het over iemand gaat die ik bijzonder goed ken. Dit is dus mijn manier van overleven, de emotie tevoorschijn halen als ik er sterk genoeg voor ben en dat is nu even niet. Ik lijk een hele piet in mijn bed, maar buiten mijn bed ben ik gewoon kein, kleiner, kleinst en afhankelijk van de hulp van de zusters. Ik geniet van hun zorg en volg alle adviezen trouw op. Ik overleef en de emotie komt pas dan als het er tijd voor is!

Vrijdag 17 augustus 2012

Goedemorgen, wat een waardeloze nacht heb ik achter de rug. Pijn, misselijk, slapeloosheid en veel gezweet! Mijn drains lopen goed af zoals dat heet, 85 cc vanuit de okselwond en 45 cc vanuit de borst. Ik ben heel jaloers op mijn kamergenote Monique, die slaapmedicatie heeft gekregen en heerlijk slaapt. Ik rust en denk in de nacht mooie gedachten, ik denk aan mijn vakantie, aan mijn lieve kinderen en raar maar waar aan het toetje van slagroom, aardbeien en merengue. Ik heb dan ook echt een lege maag. Ik ben om half 6 rise and shine. Ik heb nog steeds pijn en de zuster gaat overleggen of ik zwaardere medicatie kan krijgen. Ik kijk uit naar mijn ontbijtje en heb zin in deze dag, een nieuwe dag die me weer een stap verder zal brengen, Carpe diem!

Ik heb mezelf gewassen zo goed als het ging. Ik ben helemaal roze van de jodium. Ik mag nog niet douchen, dus ik zal wel dagen lang te kampen hebben met de roze look :) vanochtend met Dorothe van de mamacare overlegd dat ik hier tot en met zondag moet blijven. Maandag gaan ze dan de voorlopigheid prothese aanmeten en als alles goed gaat mag ik dan naar huis. Vanmiddag komt Dorothe en dan mag ik samen met Henry voor het eerst de wond zien en dus ervaren hoe ik eruit zie met maar 1 borst. Nu is het moeilijk te zien, omdat ik een heel strak sluitlaken om mijn borst heb. Ik heb links een wond van de port à cath en rechts van de amputatie en dan mijn oksel nog en een gevoelloze rechterbovenarm. Dit laatste blijft zo en heeft te maken met het feit dat ze zenuwen hebben doorgesneden. Ik heb gelukkig een leuke kamergenote en lotgenoot, dus we begrijpen elkaar als geen ander. Ik kijk uit naar minder pijn en hoop dat vandaagnminder pijn zal brengen. Ik heb net een lekker bonbonnetje op bij de thee en dat was heel aangenaam, dus ook hier zijn het de kleine dingen die het hem doen!

Donderdag 16 augustus De operatie!

Ik heb een goede nacht gehad met dank aan de dubbele dosis Lormetazepam! Ik word wakker van de wekker en ga me lekker badderen. Henry staat ook direct naast zijn bed. In ben fris en fruitig als ik beneden kom en mag helaas niets eten. Ik ben een beetje kribbig maar en heb eigenlijk gewoon een gezonde  dosis positieve spanning. We vertrekken naar het ziekenhuis en om 8.15 uur meld ik me op de 12de verdieping, afdeling Oost. Ik krijg een intake en mag al vrij snel naar de OK! Door de dormicum ben ik heel kalm en dat bevalt me goed, kalm, maar wel bewust! Ik stap op het OK-bed en het circus begint. Heel veel gezichten die mij hun naam vertellen en die samen met mij nog even doornemen wat het plan is. Ik herhaal ietwat overdreven wel 2 keer het verhaal om mezelf te overtuigen dat ze de port à cath niet vergeten, dat ze de juiste borst amputeren en de okseldiskretie niet over het hoofd zien en dan ga ik lekker dromen, mooie dromen! Als ik op de uitslaapkamer lig vraag ik waar de appeltaart met slagroom is. De zuster vraagt me waarom en ik zeg dat er feest is, tenminste ik was in mijn droom op een feest. Vervolgens vraag ik haar wanneer ik geopereerd ga worden. Ze vertelt me dat ik al klaar ben. Ik ben in verwarring en dan ineens komt de pijn binnen. Ik krijg morfine en ik doezel lekker weg en heel af en toe sla ik gade wat er om me heen gebeurd, heel relaxed. Ik voel me misselijk, maar ben zo dizzy dat ik alleen maar slaap. Ik word naar verdieping 8 gebracht, afdeling West kamer 6. Henry is er snel en ik ben blij hem te zien, toch kan ik niet wakker blijven. Ik lig met een lotgenoot op een 2-persoonskamer. We lijken wel zussen; we hebben immers dezelfde look, de G.I. Jane look! Als hij vertrekt komt de chirurg aan mijn bed staan. Ik kan  hem niet te woord staan, ik kan alleen maar spugen en ik steek mijn duim op om hem te laten weten dat ik hem zie. Echter ontgaat me wat hij zegt. Hijnheeft een assistent bij zich en bijnaam me weten dat dit een reactie is op de narcose. Hij vertrekt en de zuster geeft me nog een spuugbakje en vindt me een flinkerd. Ik rust weer even en dan moet ik toch echt plassen. De zuster helpt me en het is een hele kunst om bij de toilet te komen. Het infuus moet mee, want ik heb inmiddels een 2de zak Kytrill gekregen tegen het spugen, mijn 2 drainflessen moeten in een zakje mee en dan moet de zuster me helpen, want ik kan m'n broek niet zelf omhoog en omlaag doen. Op de wc word ik ontzettend misselijk en ik spuug alweer en transpireer heftig. Eenmaal op bed krijg ik lekker koude washandjes aangereikt en extra pijnmedicatie. Ikmdommel weer weg en krijg een kopje thee en een beschuitje om te proberen of dat erin blijft. Ik heb ook echt geen honger, een unieke ervaring voor me:) rond 7 uur licht mijn hart op, ik hoor mijn kindjes, ik voel me ineens topfit. En daar komen ze met een ballon en tekeningen en ik ben ontzettend blij. Henry, mijn mama, Bernadette, Yvonne en Peter, ze zijn er allemaal en ik voel me gesterkt. Mijn misselijkheid ebt weg en mijn pijn wordt erger. Als ze gaan vraag ik aan de zuster wat voor de pijn en als ik met haar op het toilet zit hoef ik voor het eerst niet meer te spugen! Mijn eerste overwinning en ik behoef blij om. Ik drink nog wat, eet een pepermunt en voel me aardig goed, ik leef, de kankermannetjes zijn op sterk water gezet, ze zijn weg uit mijn lichaam, eindelijk!!!! Ik kijkkast beneden en zie mijn platte borst vol in het rekverband. Ik voel nog niets, maar dat zal zeker nog komen. Ik denk aan gisterenavond, de zussen, Willemijnn en ik in onze tuin en Bernadette die me g een keer aan het gipsen was. Het resultaat was weer prachtig, mijn mooie borsten voor het laatst als duo aan mijn lichaam! Ik ben nu even niet bezig met mijn uiterlijk, ik vang pijnen en misselijkheid op en alleen maar heel blij, blij dat ik deze kans heb gekregen, een kans om te leven. Ik vier het leven en ook hier strepen we een belangrijke stap weg, die nu al tot het verleden behoort. Ik leef met het moment en nu voel ik me best aardig. Lang leve de pillen! Ik ga rusten en morgen gaan we de dag plukken, omarm het leven en het leven lacht je tegemoet!

woensdag 15 augustus 2012

Wat een rotnacht heb ik achter de rug. Het was ongelofelijk heet en pas tegen de ochtend viel ik in slaap en dan is het pittig! Henry is in ieder geval wat langer thuisgebleven, maar ik moest er om half 8 toch echt aan geloven en mijn bed uit om de kinderen naar school te brengen. Dat is dan weer heel fijn, de kinderen houden je op de been en daardoor help je jezelf een grens over. Eenmaal in de kleren gaat het wel weer, maar moe blijf ik. Ik breng de kids naar school en wil niet stilzitten, dus thuis verschoon ik hun bedjes, draai een was en nog een en vouw een was en ga dan op bezoek bij Yvonne. We kletsen daar lekker wat en Yvonne geeft me een kwart appeltaar! Die calorieën zullen me zeker goed doen. Ook Lars is er gezellig bij en hij gaat zwemmen met vrienden in Someren. Ik ga weer terug naar huis en haal vervolgens de kinderen uit school. Puck gaat bij Sanja spelen en Teun en Guus gaan mee naar huis. Het is echt heet vandaag. Ze gaan waterspelletjes doen in de tuin en ik houd me een beetje gedeisd, het zweet gutst van mijn hoofd. Gelukkig staat er een fris windje, dus dat geeft dan weer de nodige verkoeling. Vanavond gaan we op verzoek van de kinderen bij het restaurant van de draak eten. Eigenlijk gewoon de Croyse Hoeve, maar door mijn verhalen heet dat hier thuis dus anders. We gaan het leven even met elkaar feesten, thuis nog even disco-en en gipsen en dan met 2 slaappillen met bedje in om een heeeeel goede nacht te maken. Kortom vandaag is een bijzondere dag. Ik laat mijn angsten nog even rusten en geniet van de dag. De angsten zijn voor morgen en dan nog is maar de vraag of ze zich dan aandienen. Het komt zoals het komt en het moet! Ik vier vandaag het leven, geniet gewoon met volle teugen. De zorgen zijn voor morgen en ook dan leef ik de dag en vier het leven.....

dinsdag 14 augustus 2012

Guus is in alle vroegte wakker. Hij roept huilend om 6 uur en klaagt over buikpijn. Om kwart over 6 zitten we samen beneden. De buikpijn is van de honger zegt hij en hij wil een boterham met pure chocoladehagel. Hij zit met een dekentje aan tafel en is lui. Wel eet hij zijn 2 boterhammetjes op en drinkt goed. Hij is echter niet gewend om zo vroeg van de partij te zijn. Daarbij kan het zijn dat zijn eerste schooldag hem doet realiseren dat hij weer zo'n lange dag binnen moet blijven en dat zou ook een oorzaak van zijn mogelijke 'buikpijn' kunnen zijn. Hij vraagt hardop af wat er gebeurt als hij zich zo blijft voelen op school. Hij heeft echter geen koorts, dus de vraag is of zijn 'buikpijn' echt is of gewoon heel goed toneelspel. Het is inmiddels 7 uur, dus we hebben nog even tijd om het aan te kijken. Puck en Teun zijn fris en fruitig en zij zijn al in de kleren en hebben weer veel zin in deze dag aan hun gelach en geluid te horen. Guus wil zelf in de kleren en ik help en denk dat het allemaal wel goed zal komen. Carpe diem!

Onze Guus is een acteur in de dop. Tot de auto deed hij zich wat zielig voor, maar eenmaal in de auto had hij nergens meer last van, laat staan op school. Daar huppelde hij van klas naar klas en eenmaal in zijn eigen klas gaf hij overdreven veel knuffels en kussen aan me, wellicht als compensatie voor zijn toneelspel :) Na school ga ik naar de bakker. Deze middag komen mijn collega's lunchen en ik ben verantwoordelijk voor het brood. Bij de bakker is de keuze helaas niet reuze, niet alle broodjes zijn binnengekomen krijg ik te horen. Ik baal en besluit te kijken wat de andere bakker heeft, maar die is nog met vakantie. Dus dan maar kijken wat de supermarkt heeft, iets anders zit er niet op. Ik tank nog en dan ben ik klaar. Thuis draai ik een was en lees mijn krantje en ga naar Patty de schoonheidsspecialiste. Het wordt een warme dag volgens mij. Ik zweet er weer goed van, lang leve de overgang!

Patty zorgt voor een mooi make-upje en zorgt ervoor dat de haren die er zitten professioneel verwijderd worden. De haren zitten nog los in de haarzakjes dus dat gaat zo heel makkelijk. Volgende keer zal dat wel anders zijn helaas. Ik kom vol gas de straat in rijden en daar staan Linda, Maartje, Susan en Marleen al aan de deur met allerlei lekkers. Ik had de tafel al gedekt dus we kunnen meteen aan tafel en het voelt weer meteen vertrouwd en we hebben plezier. Er is echt van alles, verse jus, optimel, lekker vlees, salades en we smullen er goed van. Als klapper is er ook nog een heel 'gezonde' toet met verse aardbeien. Zalig gewoon! Het leven is heerlijk! Het leek vandaag wel weer feest. Helaas is er een tijd van komen en van gaan en als mijn collega's vertrekken en ik naar binnen loop dan komt die realiteit toch weer even binnenfietsen. Deze lunch en middag was een feest, het was een topmiddag, maar als ik me realiseer waarom dan had ik het toch graag anders gezien. Ik denk dat werkende mensen zich vaak onvoldoende beseffen hoe fijn werken kan zijn als je het naar je zin heb. Werk levert dan vaak energie op. Ik mis mijn werk, maar ik realiseer me ook dat ik nu in een soort overleefmodus sta waarbij werken even naar de achtergrond verdwenen is. De gezelligheid van vanmiddag geeft me ook energie, energie om gewoon nog even positief door te gaan. En dat is wat we gaan doen.

gezond omdat er aardbeien inzitten :) De lepeltjes die doen het hem :))

 Mama en Frits komen binnenlopen en ik haal de kindertjes uit school. Guus is weer helemaal topfit en Teun gaat wederom bij Pieter spelen, want zij hebben een zwembad in de tuin hoor ik zeggen. Met dit weer is dat inderdaad een heel fijne bijkomstigheid. Guus en Puck gaan met mij mee en doen waterspelletjes in de tuin en zijn reuze blij met de chocomel en optimel die over was van de lunch. Ook de merengues doen het goed en de conclusie is dat ik wel heel lieve collega's heb":) Mama, Frits en ik kletsen gezellig wat. Als zij naar huis gaan komt Henry thuis. Teun wordt thuisgebracht door Pauline en dan zijn we weer compleet. Voor vanavond eten we lasagne en speciaal voor Guus is er pizza met salami, want dat had ik beloofd. Dit was een topdag, ik ga vanacht heel mooie dromen dromen en ik ben met recht een boffende knapperd met zoveel lieve mensen om me heen.

maandag 13 augustus 2012

de waterbaan op de buurt BBQ wat een schik!

Gisterenavond was op tijd naar bed gaan extra moeilijk. De kinderen konden maar geen afscheid nemen van de buurt BBQ, temeer daar er een springkussen was en een echte waterbaan. Ze hebben zich echt goed uitgeleefd. Toch moest er om 8 uur een einde aan al dat moois komen, want maandag is alweer de eerste schooldag na een heel prachtige vakantie. Ik neem onze drie musketiers onder licht protest mee naar huis en laat ze lekker badderen met bubbels. Ze zitten onder het gras. Als ze lekker fris zijn lees ik ze het verhaal voor van Lady en zwevertje en ze hangen aan mijn lippen. Henry is inmiddels ook alweer thuis en hij geeft ze allemaal een heel dikke pakkerd. Na het verhaaltje zijn ze zo moe dat ze meteen in slaap vallen. Ik besluit om niet meer terug te gaan naar de BBQ, het is mooi geweest, ik heb genoten van de gezelligheid en concludeer dat toch maar weer eens dat we in een topbuurt wonen. Ik ga lekker naar bed en neem een slaappilletje en slaap de sterren van de hemel. Ik hoor Henry niet meer de TV uitzetten. Ik slaap heerlijk tot 7 uur en dan is het weer in het ritme zien te komen. De kinderen vinden het vroeg om wakker te worden. Henry vertrekt vroeg naar zijn werk en hier thuis gaat alles heel voorspoedig. We hebben echt alle tijd en geen stress en gaan op de fiets naar school. Teun brengen we als eerste weg naar groep 3 van meester Freek. Hij is nog wat onwennig, maar heeft er wel zin in. Hij baalt dat hij naar groep 3 moest, want nu moet hij leren lezen en schrijven en hij wil liever spelen. Puck brengen we naar groep 4 van juf Gonnie en Puck heeft een leuk groepje en er ligt al een kleurplaat voor haar klaar op haar plekje. Ze is in haar element en als laatste breng ik Guus naar zijn groep 1 van Juf Anouk en Juf Dianne. Guus is dit jaar een grote groeper 1 en hij vindt het jammer dat hij niet in groep 2 zit. Hij stapt zelfverzekerd naar zijn stoeltje en als ik nog even door het raam kijk dan steekt hij zijn vinger op en neemt actief deel aan de kring. Ik zwaai nog even naar hem en ook naar Teun en Puck en ik ga voldaan naar huis. De vakantie is voorbij en de school is weer een feit. Ik heb geen zin om stil te zitten dus thuis ga ik in de actiestand. Ik sop wat en doe wat boodschapjes en de telefoon blijft maar gaan. Er komt zo niets uit mijn handen en eer komt niets van mijn plannen terecht. Ik leg me er maar bij neer. Ik bel naar het ziekenhuis om te horen hoe laat ik vrijdag geopereerd ga worden, maar ik krijg te horen dat ik teruggebeld ga worden omdat de planning nog niet bekend is. Ik vind dat vervelend, want ik wil graag weten waar ik aan toe ben. Het aftellen is voor mij begonnen. Ik ben er onbewust toch meer mee bezig dan ik had gedacht. Het is heel dubbel, blij dat de tumor en de lymfeklieren nu eindelijk verwijderd worden, maar bang voor het effect van het resultaat. Vrijdag wil ik dan ook een van de wonderbaarlijke pammetjes, diazepam het maakt me niets uit als er maar pam achter staat. Ik word gebeld en zie dat het het Catharinaziekenhuis is, afdeling Chirurgie. Ik moet donderdag a.s om 8.15 uur me melden op afdeling 12 Oost. Ik ben verbaasd en krijg te horen dat mijn soort operatie nooit op vrijdagen wordt uitgevoerd en dat terwijl ik dat te horen had gekregen. Maar goed, donderdag wordt het dus in plaats van vrijdag en dan zal ik ongeveer rond 9 uur of half 10 de OK in verdwijnen. Ik krijg te horen hoe ik me kan voorbereiden en dan is het vanaf vandaag ook een feit. Ik hang op en mijn hart begint sneller te kloppen, gewoon omdat het een dag eerder is en ik me daar niet op had ingesteld. Ik ga ervoor bedenk ik me, niet kniezen en zeuren, maar er voor gaan. Donderdag moet ik dus oppas regelen voor de kinderen die de kids ook naar school wil brengen en in de middag wil halen, want al sta ik in de ochtend, het kan maar zo zijn dat ik pas in de middag aan de beurt ben. Nu het zo snel is voelt het toch wel heel erg spannend. Ik ga er zo meteen op uit, even in de stad rondlopen en mijn gedachten verzetten. Ik wil niet teveel alleen thuiszitten omdat dat bij mij niet goed werkt. Het begint spontaan hard te regenen buiten na de berichtgeving van mijn operatie. Nog maar 2 dagen te gaan en deze dagen hebben allemaal leuke activiteiten en daar ben ik blij om. De kaars brandt weer volop en zal blijven branden, ik ga deze dag plukken en ik ben er van overtuigd dat de zon zo weer zal schijnen.

Als het avond is en de kindjes op bed liggen komt Bernadette om me te gipsen. Onder het genot van een kopje thee kletsen we wat en Bernadette gipst er lekker op los. Veel laagjes zodat het een stevig geheel wordt. Ik heb een goede vaselinelaag gesmeerd zodat het gips makkelijk los kan laten. Zodra het gips droogt laat het los van mijn huid en dat voelt heel raar. Ik heb het idee dat het elk moment van mijn lijf af kan vallen en er komt een behoorlijke warmte onder het gips vandaan. Door mijn opvliegers is het gips in no time droog, zelfs minder dan 10 minuten! Het resultaat mag er wezen en wij zussen zijn er beretrots op. We gaan nog een afdruk maken, maar dan woensdagavond. Bernadette is een echte creabea en heeft superleuke ideeën voor het gips. Ik dacht zelf aan een kunstenaar, maar bij nader inzien is Bernadette de kunstenares die ik zoek. Bernadette geeft aan dat wij het juist ook zelf zouden kunnen doen. We nemen haar ideeën goed in ons op en met een extra afdruk kunnen we het ons ook veroorloven om een beetje te prutsen. Ik realiseer me als geen ander dat deze afdruk vanaf donderdagavond historisch zal zijn. Misschien zal ooit, met een reconstructie, dit beeld bij benadering terugkomen. Voor mij nog allemaal te ver weg. Eerst leren leven zonder borst en met een litteken. Donderdag komt steeds dichterbij!

Ik ben een beetje bang dat het van me afvalt en durf mijn hand niet onder mijn borst vandaan te halen :)

Dit is dan het onbewerkte resultaat en ik ben er trots op!

zondag 12 augustus 2012

De laatste zondag van de vakantie is met recht een feestzondag. Het feest van Florine vieren we om 12 uur en vanaf 16 uur begint de buurt BBQ. We stappen van het ene feest in het andere en dat is niet verkeerd. De zon die feest deze dag met ons mee en schittert en straalt als nooit tevoren. Puck en ik gaan om 12 uur meteen naar Florine en Puck vindt het fijn een van de eersten te zijn. Guus en Teun blijven in eerste instantie thuis, maar volgen al snel. Henry heeft een drukke zondag. Nadat hij het bed van Puck heeft geinstalleerd en zijn huishoudelijke klusjes heeft gedaan is ook hij van de partij. Florine straalt op haar verjaardag en nog meer als er voor haar gezongen wordt. Het is een gezellige bedoeling. Als we naar huis gaan dan ga ik nog even op bed liggen, een kleine powernap doen, daar heb ik zin in. Ik ben direct vertrokken en ben echt 45 minuten in dromeland. Als ik beneden kom heeft Guus zijn zwembroek al aan voor de waterglijbaan die voor de buurt BBQ is opgesteld. Ze zijn al die tijd al lekker op het springkussen aan het springen geweest op het veld. Op naar de volgende festiviteit. Henry neemt een stoel voor me mee en dan moet alles goedkomen. De zon straalt nog steeds volop en de kinderen gaan ook heel weer vol gas door. Wat zal hun eerste schooldag tegenvallen. Een dag binnen in een lokaal zitten dat zijn ze echt niet meer gewend. Het is de mooiste zomervakantie ooit weten we van onze kinderen en ik kan alleen maar blij zijn met dit soort uitspraken. We gaan genieten van de buurt BBQ en hopen dat de kinderen vanavond tijdig de ruststand kunnen vinden, zodat ze morgen op hun eerste schooldag, na deze vakantie, weer fris en fruitig in de stoeltjes zitten. We plukken de dag en genieten gewoon met een enorme hoofdletter G!

vrijdag 10 augustus en zaterdag 11 augustus 2012

Vrijdag heeft Puck bij Nadine gespeeld en aan het einde van de dag brengt Henry de kinderen naar oma Helmond. Ze gaan lekker logeren en Henry en ik gaan eten met Tim en Caprice. Om fit te kunnen zijn heb ik in de middag heerlijk mijn rust genomen. Doseren lukt me wonderbaarlijk wel. Ik heb in de ochtend een rondje Aarle Rixtel gefietst, de landerijen in en ik geniet dan van de rust en het mooie weer. Tijdens mijn fietstocht kan ik mijn gedachten de vrije loop laten gaan en zo'n half uurtje werkt dan heel therapeutisch en levert energie op. Ons avondmaaltje bij La Provence in Zaltbommel is voortreffelijk. We zitten buiten en de avondzon omarmt ons.. De gerechten zijn voortreffelijk en de avond vliegt voorbij en het is erg gezellig. Op de weg naar huis merk ik hoe moe ik ben. Ik raak op de terugweg in gedachten verzonken en heb het emotioneel even erg zwaar. Ik ben tevreden met mijn leven nu, meer dan tevreden. Ik zie mezelf nog steeds als dezelfde persoon en dat ben ik uiteraard ook, maar toch is er zoveel anders nu. Teveel om op te noemen. Mijn uitjes zijn ware genietmomentjes, maar toch merk ik in gesprekken dat mijn beleveningswereld anders is, beperkter is. Deze beperktere wereld levert me echter veel innerlijke rust en innerlijke rijkdom op. De stress van de hectiek van alledag ken ik nu niet. Het enige dat ik ken is mijn dagelijkse strijd om te overleven. Al mijn energie stop ik in overleven en mijn gezin. Ik vind dat de normaalste zaak van de wereld omdat ik er middenin zit, maar als je dan even weg bent dan merk je dat het alles behalve normaal is. De wereld is namelijk veel groter en er is veel meer gaande dan waar ik me dagelijks voor open kan stellen. Ik heb hier vrede mee, maar het is af en toe moeilijk als je je dat realiseert.  Ik geniet van alle kleine dingen die er zijn en dat geeft me houvast op het moment, maar vooruit kijken doe ik even niet. Gewoon omdat vooruit kijken niet zinvol is. De lach die ik laat zien komt vanuit mijn tenen, maar achter die lach, zit op de eenzame momenten een onbenoembare angst. Angst voor de ontwetendheid, het onbekende en de onzekerheid die de toekomst zal bieden. Zolang je bezig bent en in gezelschap bent bevindt de angst zich op de achtergrond, maar als je rust of alleen bent met je gedachten dan komt de angst tevoorschijn. De angst voor de toekomst en alles wat daarmee gepaard gaat. Daarom leef je met de dag, zodat de toekomst nog even buiten zicht blijft. En leven met de dag is de momenten nemen zoals ze komen. De kleine dingen zijn het die het hem doen. En op de weg naar huis ben ik even heel alleen met mijn gedachten. Gedachten die onlosmakelijk verbonden zijn met toekomst en die vragen opwerpen waar ik het antwoord niet op weet. Ik kijk naar buiten en huil, huil omdat mijn angst weer heel even voelbaar is. Mijn leven is voor altijd veranderd en mijn verleden zal nooit meer mijn toekomst worden, oftewel mijn ziekte heeft een verandering in gang gezet die onomkeerbaar is. Je moet het nemen zoals het komt en van beinvloeding is geen sprake meer. Ik geef toe aan mijn tranen en ik geef de verandering een plek in mijn leven. Ik ben trots op mezelf en daardoor voel ik me sterk. Ik kom vlak bij huis weer los van mijn gedachten en ik kijk terug op een heel gezellige avond en daar wil ik graag aan vasthouden. De toekomst is ongrijpbaar. Ik slaap  onrustig en kijk uit naar de ochtend om de dag die komen gaat te kunnen omarmen!

Zaterdag staan we pas laat op. We eten wat en gaan naar mama om de kinderen op te halen. We starten de dag met de paardrijles van Puck. Als we bij mama komen loopt Puck al in haar paardrijtenue rond. Ze zit eruit als een echte amazone en ik krijg zelfs kriebels. Ik denk terug aan mijn eerste paardrijles en ik ruik de paarden in mijn gedachten. Een heerlijke geur vind ik dat. We vertrekken allemaal en Puck maakt kennis met Patricia en Carmen. Ook maakt ze kennis met Beauty, de pony die ze mag borstelen, opzadelen en waar ze op mag rijden. Wij krijgen het verzoek te vetrekken zodat Puck in alle rust kennis kan maken met de ruitersport en niet wordt afgeleid door broertje en ouders. We gaan en na 2 lessen mogen we blijven, ik kijk nu al uit naar les 3. Als we terugkomen om Puck op te halen straalt Puck van oor tot oor. Ze vond het vet cool en heeft op haar bescheiden manier genoten. We gaan door naar happening 2 van deze dag. Guus zijn eerste voetbaltraining bij Stiphout Vooruit. Guus heeft zijn voetbalpak en dito voetbalschoenen aan. Hij heeft er zin in! Hij gaat meteen vol gas met de benjamins aan de slag. Wat een heerlijkheid om te aanschouwen en ik ben trots op mijn voetballende Benjamin. Na de training gaan we naar de bakker en de poelier om een welverdiende lunch te kopen. Thuis smikkelen we lekker alles op. Ik ga nog even boodschapjes doen en daarna vetrekken we naar naar Bernadette, Dries en Fiene. Dries en Fiene vieren hun verjaardag. Het is een gezellig feest en we zijn laat thuis. Een prachtige dag waar we wederom enorm van hebben genoten. Het leven is een feest, elke dag weer, want het blijven de kleine dingen die het hem doen!

donderdag 9 augusuts IRRLAND

Vandaag zijn we allemaal om 8 uur uit de veren. We gaan naar Irrland vandaag en Nadine gaat met ons mee. Irrland in Duitsland, Europa's grootste dierenpretpark! We hebben er veel zin in en er heerst een heel uitgelaten stemming in huis. Alleen Puck is er al eens geweest en haar enthousiasme heeft ons doen besluiten er eens met zijn allen naar toe te gaan en Nadine gaat met ons mee. We gaan er een leuke dag van maken met veel lol en plezier. Deze dag gaat omarmd worden en dat de zon ons de hele dag zal toelachen! Carpe Diem!

waterpret

Teun is onder de indruk.....

Nadine, Puck en Teun in het vliegtuig

Nog meer waterpret

Onze stoere Guus

Wat hebben we een plezier gehad in Irrland. Ik heb nog nooit zo'n park gezien! Een bijzondere ervaring en nu begrijp ik waarom al die mensen bij binnenkomst van die enorme koelboxen bij zich hadden. In Irrland kun je echt overal bbq-en, er staan namelijk 100-den bbq's in staat van paraatheid. Hilarisch om te zien en te ervaren. De kinderen hebben zich bijzonder goed vermaakt, eigenlijk kwamen we tijd tekort om alles te kunnen zien en doen, want Irrland is zeer uitgestrekt. Het zonnetje heeft ons echt toegelachen. In de middag kwamen er heel donkere wolken voorbij, maar de dag is mooi droog gebleven. Aangezien wij geen worsten in onze tassen hadden zitten zijn wij op de terugweg bij een restaurantje gaan eten. Rond Half 8 waren we weer thuis. Vandaag is er een prachtige bos bloemen vanuit het Zeewoldendse bij onsbezorgd, zonnebloemen, die bij ons de zon in huis brengen. Prachtig! De kinderen gaan na een douche naar bed en onze Guus komt nog even naar beneden als Cowboy. Hij verkleedt zich de laatste tijd elke avond en het is dan vaak een verrassing hoe hij aan het ontbijt verschijnt. Morgen als Cowboy, een hele stoere wel te verstaan. Vandaag was een heel mooie dag en nu ik hier zit kijk ik er met een lach op terug. Henry en ik zijn vermoeid, maar heel voldaan. Er gaat niets boven de lachende gezichtjes van de kinderen. Gewoon genoten met een hoofdletter G!