Woensdag 29 augustus 2012

Vandaag is een spannende dag en een feestelijke dag. Vandaag zijn we 9 jaar getrouwd en op deze dag nota bene staat het gesprek met de chirurg gepland die ons gaat vertellen wat de patholoog heeft gezien in mijn lymfklierweefsel en in mijn borstweefsel. Zoiets als toeval bestaat niet, dus op deze dag zou de uitslag ook feestelijk moeten zijn, zou je zeggen. Ik houd me dan ook vast aan deze gedachte. Om 11.15 uur staat afspraak 1 en om 13 uur staat een afspraak met de mammacare. Ik voel me nog niet heel gestresst, maar naar mate de tijd vooruit loopt, krijg ik toch de kriebels. Ik denk mooie gedachten en ik laat alles even gaan, laat het vallen, laat het los, tenminste dat probeer ik. De schilders zijn al weer lekker in de weer en het huis is gevuld met verflucht, een lucht die ik niet prettig vind. Maar het huis staat straks weer lekker in de verf en dan is dat ook weer aan de kant. Ik duik nog even in een boek, in de hoop dat de tijd sneller lijkt te gaan. Verzonken in mijn boek laat ik het gaan, laat ik het vallen en laat ik het los. Lezen is fantastisch!

Henry en ik gaan al lekker vroeg van huis, wandelen een rondje door de stad en gaan dan door naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis komen we de ouders van Yvonne tegen. Met een kopje thee gaan we in de wachtkamer zitten en ik voel me nog aardig relaxed. Ik vraag me af waarom ik me zo voel en dan snap ik het. Ik heb het idee dat ik buiten mezelf ben getreden en ik sta in de onderga-stand. Het lijkt net of dit niet over mij gaat. Ik hoor een naam die op die van mij lijkt en ik hoor: mevrouw Duimelijk. Ik schrik op van mijn boek, hoorde ik dat goed? Duimelijk! Lijk! Ik vind dat een naar voorteken. Henry en ik lopen de kamer in en daar moeten we even wachten op de chirurg. Ik kan moeilijk stilzitten en poets mijn bril een beetje op en wacht en ratel om de stilte op te vangen. Ik wil even geen stilte en geen gedachten, want ik onderga. Dan komt dokter Schouten binnen en hij heeft een open en vriendelijke blik en valt meteen met de deur in huis en zegt: ik heb goed nieuws!!!! Ik ben zo opgelucht en ik zucht en Henry knijpt me, ik kan wel huilen, maar dat doe ik niet, want ik zit in de kamer en ik onderga en ik laat het gevoel nog even niet binnenkomen. De dokter vertelt dat de chemo zijn werk heel goed heeft gedaan en dat het borstweefsel goed verwijderd is, de snijvlakken zijn schoon. Er zijn in totaal 23 lymfklieren geteld en de bovenste waren schoon, wat dus betekent dat ik niet bestraald hoef te worden. Ik mag direct beginnen met de Tamoxifen, de hormoontherapie. We stellen nog wat vragen en de dokter kijkt naar het vocht, de wond en dan staan we buiten. We moeten over 2 weken terugkomen en maken een nieuwe afspraak. We lopen naar de auto en gaan lunchen en in de auto komt pas het eerste besef en het gevoel en ook de tranen. Ik ben blij en ook weer niet, ik ben verward blij, ik voel en beleef en heb toekomst. We gaan naar Nuenen en besluiten lekker te lunchen met een wijntje erbij, maar ik besluit nog geen wijn te nemen, we moeten immers nog naar de mammacare. We genieten van ons eten en de berichten op FB stromen binnen. Ik ben er nog niet, ik heb nog een weg te gaan, maar dit is zo'n positieve beweging dat ik even de gelukkigste vrouw op aarde ben. Ik bel mama en ik moet heel erg huilen, opluchting, spanning, alles komt eruit en ik ben vooral blij. Ik bel mijn schoonouders, mijn zussen en ik verstuur apps. We gaan weer terug naar het ziekenhuis en naar de mammacare. Daar krijgen we veel tijd vooral voor het besef en daar vertel ik en huil ik en krijg ik te horen dat nu het echte verwerken gaat beginnen en dat ik rust moet nemen, veel mag doen, maar me vooral moet beseffen dat ik er niet zit voor een griepje. Niet meteen vol gas vooruit en het wegstoppen, maar in mijn gevoel blijven zitten. Ik huil en snap even niets meer van mezelf en van mijn ziek zijn, ik huil van geluk voor deze kans en ik huil omdat ik even niet meer weet wie en wat ik ben. Ik ben blij en verdwaald tegelijkertijd. We gaan naar huis en Henry omarmt me stevig. De kinderen zijn bij Bernadette en als we aankomen hangt er een mooie tekening op de deur met welkom en gefeliciteerd. Ik krijg een zelfgemaakte ketting en een zelfgemaakte feestmuts die ik meteen opzet. Ik krijg knuffels en zoenen en een dikke knuffel van Bernadette die met vreugdetranen gepaard gaat. We zijn euforisch en ook de kinderen die spetteren met water op de trampo. Na ons verhaal naar huis en daar gaat de prosecco open en komt er toast op tafel. OP HET LEVEN en wat voel ik met gelukkig. Yvonne en Peter komen en nog meer prosecco en mama en Frits komen als we het feesteten van de kinderen eten PATAT. Het is feest vandaag, dubbel feest. Het kon niet anders dan dat op onze trouwdag deze uitslag zou volgen. Toeval bestaat niet. Ik ga vanaf vandaag weer klimmen, maar het tempo zal ik in acht moeten nemen. Alles op zijn tijd en niet te snel op volle kracht vooruit. Volgende week naar het ziekenhuis, dan over 2 weken en dan na 3 maanden. De tijd heelt mijn fysieke littekens en de tijd zorgt voor onzekerheid, de tijd en de toekomst is niet te bedwingen en ik voel me goed, maar zekerheid krijg ik tot aan de deur van de chirurg. Ik zal hier mee leren leven, dat kan niet anders, maar wat is er in 7 maanden veel gebeurd! Ik ga dat eens allemaal op me in laten werken en vooral genieten van al het moois dat zich elke dag aandient. Vandaag was het dubbel feest en ik heb ervan genoten met een hele grote letter G!!!!!