vrijdag 24 augustus 2012

De donderdag verloopt goed en ik voel me aardig. Ik denk na mijn avondwandeling dat het wel zo goed gaat dat ik geen slaappillen hoef te nemen. Maar niets is minder waar. Ik ga naar bed en ik kan eigenlijk mijn lig niet vinden. Om half 1 besluit ik dan toch maar een slaappil te nemen en uiteindelijk val ik uitgeput in slaap. Als ik in de ochtend wakker word ga ik de kinderen wekken. Manlief is heel vroeg van huis vertrokken, dus ik wil graag dat iedereen tijdig klaar is om naar school te vertrekken. Ook oma maken we wakker en iedereen zit heerlijk voorspoedig aan de ontbijttafel met de kleren aan. Ik erger me groen en geel aan de Nintendo, elk vrij moment wordt er naar dat ding gegrepen, dus ik wil daar een duidelijke regel voor inzetten die door iedereen nageleefd gaat worden. Oma brengt de kinderen naar school, maar Guus heeft heel zwaar protest. Hij wil op de fiets en ze gaan lopen. Ik neem Guus even apart en zeg hem dat het niet gebeurt. Dat ik hem graag op wil halen en dat ik dat niet met de fiets kan doen. Hij blijft zeuren en schreeuwen en dan is er nog maar een optie: NEGEREN. Oma neemt een mokkende, huilende Guus mee naar school en hij houdt het lang vol weet ik als oma terug komt. Guus heeft een methode gevonden om in alle hectiek thuis de aandacht op te eisen en dat is vragen om negatieve aandacht. Ook dat is aandacht. We moeten dat proberen om te keren, maar dat valt niet altijd mee. Dat merk ik, maar ook oma's geduld wordt dan op de proef gesteld. Gelukkig weet oma heel goed haar rust te bewaren en mij kost het heel veel moeite. Ik heb een natuurlijke neiging om terug te schreeuwen, maar ik hou me in en doe het niet. Ik rommel al lekker in huis, heb een was aangezet, koffie gezet, de vaatwasser uitgeruimd en het voelt goed. Wel loopt het zweet in straaltjes van mijn gezicht bij elke inspanning die ik lever en ik blijf misselijk. Ik denk zelf dat het komt van de medicijnen. Het voelt niet prettig. Telkens als ik wat eet heb ik daar uren plezier van en als ik me teveel inspan dan komt het eten vanuit mijn maag naar boven. Misschien de naweeën van de narcose. Ik moet ook niet teveel willen. Ik heb gisteren een dosis geluk met de post gekregen in de vorm van een pop, die heb ik nu aan mijn sleutelbos hangen, dus het geluk is altijd bij me, dank Marieke! Ook kreeg ik een prachtig boek met de post van Ellen gekregen "Eenzame hoogte', een boek waar je moed en strijdkracht van krijgt. Ik word toch maar verwend. Ik bel mijn standen door naar de mammacare en ik ben bang dat de drain moet blijven zitten, want hij is met 40 ml afgelopen. Ik bel en krijg Petra aan de lijn en zij geeft het verlossende woord. Hij mag eruit! Ze gaan het gewoon doen en ik ben blij, weer een stap. Ik bel mama of ze me naar het Catherina wil rijden, want rijden is nog een brug te ver met mijn arm. Dan bel ik terug om een tijdstip af te spreken. Verlost van mijn drain, dat geeft al zoveel vrijheid en minder angst om ergens achter te blijven haken. Deze dag begint heel voorspoedig. Pa is al om 9 uur hier bij ons, het beloofd een mooie dag te worden. Jippie!

De mammacare verpleegkundige verwijdert mijn drain en geeft me een nieuwe borst, een die beter zit dan de vorige. De wond veranderd en deze zit nu prettiger. Ze wil weten of ik aan verwerking toekom en ik laat haar in alle eerlijkheid weten dat ik geen tijd heb voor verwerking, dat ik momenteel kamp met problemen die meer te maken hebben met de gezinsbalans dan met het accepteren van mijn lichaam. Het hebben van een gezin met jonge kinderen tijdens deze ziekte is pittig. Ik kan niet te pas en te onpas tijd vrijmaken voor verwerken. Daarbij zijn de schilders hier aan het werk en dat vraagt ook aandacht. Gelukkig is vandaag mijn schoonmoeder er nog, maar ik vraag me nu al af hoe ik dit maandag ga doen. Er is even geen plek voor mijn emotie in deze heksenketel en dat is zwaar, heel zwaar. Ik noem het mijn eenzame strijd. Ik plak pleisters bij de kinderen, tover buikpijntjes bij hen weg, lees verhalen en spreek bewondering uit voor hun kunsten. Ik probeer mezelf staande te houden en in alle eenzaamheid zoals in de nacht en tijdens de middagdut toe te geven aan mijzelf, aan wat ik voel en denk. Deze middagdut viel al in duigen, ik werd gewoon stoned van de verflucht in plaats van de morfine. Ik ben maar in de tuin gaan zitten met een boek, maar als je daar zit dan geef je toch vol automatisch aandacht aan alles om je heen. Als dat ontspanning is dan voelt het goed, maar als het inspanning is dan doe je dingen die je beter niet kunt doen. Ik heb het zwaar, ik heb het emotioneel zwaar en ik weet niet hoe ik mijn plek moet zien te herwinnen. Ik wil gewoon eens niet de wijze zijn, ik wil gewoon eens niet de verstandige zijn, ik wil gewoon eens heel hard huilen en het uitschreeuwen van ellende en verdriet. Ik ben heel kwetsbaar en dat mag gezien worden. Voor wie moet ik sterk zijn als ik me zwak voel. Ik mis vrolijkheid en lol en ik mis een schouder om op te kunnen huilen en om weer even heel klein te kunnen zijn! Mijn schoonouders vertrekken naar huis en ik heb genoten van het maaltje met kip. Ik zal mijn schoonmoeder missen en ik voel mijn ogen branden. Ik ben eerlijk gezegd een wrak en dat ben ik niet van mezelf gewend. Als ze vertrokken zijn lopen we naar binnen, ik krijg een kopje koffie en ik staar wat voor me uit. Ik heb even geen woorden meer, ik ben op, stuk, leeg en gevoelloos. Waar is mijn veilige plek, waar is mijn thuishaven. De kinderen blijven niet ongevoelig voor mijn veranderende gedrag en ook zij vertonen ander gedrag. Ik kan het allemaal niet oplossen, mijn kracht is ver te zoeken. Laat ik vanavond maar eens in mijn zwakte zitten, gewoon huilen, niet nadenken en de spanning uit mijn lichaam laten vloeien, middels watervallen van tranen. Ik huil, ik huil in stilte en voel me zo verdomd alleen.