zaterdag 8 juni 2013

Woensdag 5 juni en D-day, tandembeklimming Alpe D' Huzes

Vandaag gaan we er een mooie dag van maken. De dag voordat mijn koers een feit gaat worden, dus de zenuwen die gieren door mijn lijf. In mijn dromen ben ik die berg al meerdere malen opgefietst, telkens onder andere omstandigheden. Tijdens de trainingen met Arjan klonk tijdens het eennalaatste nummer door de microfoon: 'en dan het tunneltje..... nog even klimmen.... en dan gejoel en....de finish'. Die woorden klinken altijd door in alle versies van mijn (voorbereidings)dromen, zeker nu ik het befaamde tunneltje real life gezien heb. Ik ken de route nu ook, ik heb hem meerdere malen met de auto op en af gereden, ik heb hem ervaren, ik heb de motor toeren horen maken tijdens het klimmen, dus de verkenning van de berg is in the pocket. Het uur U komt nu echt dichtbij, zeker vandaag op de eerste koersdag. Vandaag gaat al een hele menigte die berg bedwingen en net als wij met zijn allen naar de finish lopen gaan Joop Zoetemelk en Bernard Hinault gebroederlijk over de finish. Muziek, radio, TV, gejoel, wat een spektakel, wat een gekkenhuis hier boven op die berg. De berg waar vandaag en morgen iedereen met zijn eigen verhaal fietst, loopt, aanmoedigt, lacht, huilt, schreeuwt, vecht, bewondert, steunt, hoopt, feest en bidt. Ik ben onder de indruk. Ik ben hier ook met mijn eigen verhaal en voel me verbonden met iedereen zonder te weten wat hen verhaal is. Die verbondenheid en saamhorigheid maakt het indrukwekkend. Prachtig is het om zoveel geld in te kunnen zamelen voor onderzoek om kanker tot een chronische ziekte te laten evolueren. De kinderen vinden de drukte maar even leuk en dan is het voor hen genoeg geweest. Ik snap dat heel goed, want het is echt heel groots wat zich hier afspeelt. De kinderen gaan terug naar het appartement en ik blijf nog even met Madzy om onze eerste kanjer te zien finishen vandaag. Vandaag zal Kiki als eerste met Arjan over de finish komen. Wat een prachtige ontlading en wat een knappe prestatie. Ik ben ontroerd en als ik terugloop naar het appartement en Henry bel komen de tranen. Het zijn mooie tranen, tranen met een heel verhaal, tranen die zo diep zitten en die hier op de berg te pas en te onpas tevoorschijn komen. Ik huilebalk lekker terug naar het appartement en na een maaltje pak ik mijn koffer in. Als ik zeker weet dat ik alles heb ga ik naar het zwembad. Als iedereen klaar is met zwemmen vertrekken we naar Oz en Oisans, een alternatieve route wel te verstaan, want de berg is pas weer na zevenen geopend voor autoverkeer. Henry heeft alles goed voorbereid en onze tocht begint. Normaal rijden we er een uur op, maar deze route zal veel meer tijd in beslag gaan nemen. Als we door het dorp zijn en achter het dorp met onze route beginnen dan zien we meteen dat dat ons avontuur van de dag wordt. We gaan via een ongelofelijk smalle weg, een mountainbike route, naar beneden. Ongelofelijk prachtig, wat een vergezichten en wat een afgronden. Puck vindt het spannend en ook wij vinden het spannend, maar om onze spanning niet over te brengen, noemen we het avontuurlijk. Onze adembenemende tocht duurt ruimt 2 uur en als we in Oz en Oisans aankomen zijn mama, Bernadette en Yvonne al gearriveerd in hotel Les Villages du Soleil. Puck ziet ze al zitten op het terras en ik kan niet wachten om ze te begroeten. Het is zo fijn iedereen om me heen te hebben en in mijn wereld van de afgelopen maanden te mogen omarmen. Madzy heeft met de club geregeld dat we vanavond mee kunnen eten en dat ik kan blijven slapen. Ik ben helemaal hieperdepieper. Het is gezellig aan onze tafel met Henry, de kids, Madzy, mama, Bernadette en Yvonne. Arjan en Lau spreken de groep nog toe en ook Jack Asselberg doet zijn persoonlijke verhaal en ik identificeer me met zijn verhaal. Ook ik wil door deze beklimming mijn ziekte een plek geven, ik wil afzien om daarna vol vertrouwen die toekomst in te kunnen gaan, zonder dat ik me laat leiden door de angst die deze ziekte met zich meebrengt. Na het verhaal van Jack is het buffet geopend en gaan we eten. We eten er goed van, want alles wat er nu ingaat is kracht voor morgen. Na het eten gaan Henry, de kids, mama, Yvonne en Bernadette naar huis. Voordat ze vertrekken laat Henry de t-shirts zien die zij allen morgen zullen dragen. Mijn tranen vloeien, mooie tranen, dankbare tranen. Ik zal ze morgen snel herkennen met deze shirts aan. Ik zwaai en Guus gaat huilend weg, hij zal me missen zegt hij. Het regent heftig als ze vertrekken. Madzy en ik gaan onze paarse tandem nog even pimpen met roze bloemen en een roze toeter. Ook bevestigen we onze startnummers en kijken we of de fiets goed is ingesteld. Daarna drinken we nog wat, kletsen, lachen en dan is het tijd om naar bed te gaan. Ik heb een ongelofelijk grote kamer waar 7 personen zouden kunnen slapen. Ik besluit om eerst in een warm bad te gaan liggen. Ik ontspan en ik trakteer mezelf op een lormetazepam. Als ik uit bad stap voel ik me rozig en ik kruip in mijn bed. Alles is klaar voor morgen en mijn kleding ligt uitgestald. Ik pak mijn medaille in mijn hand, waar een foto van mijn vader inzit en ik geef er een kus op. Papa en ik gaan deze klus klaren..........


D-Day 6 juni 2013
Na een dromeloze slaap ontwaak ik om 3.05 voor het eerst om daarna weer te slapen tot 6 uur. Ik heb een heerlijke nacht gehad. Ik kijk naar buiten en zie dat het prachtig weer is. De spanning is voelbaar. Ik kleed me aan en pak al mijn spullen die ik niet meer nodig heb weer in. Dan loop ik naar de kamer van Madzy en Marion en ook zij zijn er klaar voor. We gaan ontbijten en ik voel een brok in mijn keel en heb spanning in mijn buik. Een stevig ontbijt is voorwaarde 1 voor de start van deze dag. Ik eet omdat het moet, maar het kost me in tegenstelling tot anders een enorme moeite. Toch weet ik een bak muesli met yoghurt weg te werken, stokbrood met nutella, twee croissantjes, 2 koppen thee en een banaan. Dit moet voldoende zijn om koud de klim naar bocht 21 in te gaan. Aan tafel komen mijn eerste spanningstranen al weer en als we naar buiten lopen voor de groepsfoto dan heb ik een mega breekmoment, huilebalk Hanneke is in the house! Ik word goed opgevangen door de groep en samen gaan we op de foto. Dan met de auto's naar beneden om in Oz en Oisans aan de start te kunnen verschijnen. Volgens mij ratel ik aan een stuk door, want dat is wat spanning ook met me doet. Ik ratel dan als een bezetene over van alles en nog wat. Als de tandems uit de kar zijn, wordt het heel echt. Er wordt gelachen en het is mijn lach die zorgt dat ik Petra tref. Petra heeft al een keer gelopen, heeft in alle vroegte bij de start gestaan om die 21 bochten te bedwingen, lopend. We vallen elkaar in de armen en ik voel haar trots, haar overwinning en ik voel de kracht overgaan op mij. Petra gaat vanmiddag nog een keer. Geweldig. Dan stappen we op en als we de weg opgaan zie ik Nicole met Ralp en we wensen elkaar succes. We fietsen met de groep naar de start en dan starten we. Vandaag zal Ralph met ons meefietsen, zodat hij niet alleen is tijdens zijn klim, want mama Nicole loopt de berg op en lopen en fietsen gaat moeilijk samen. We vertrekken euforisch en ik krijg van Madzy de opdracht om mijn mond dicht te houden, mijn longen goed te vullen en mijn krachten te sparen. We beginnen peddelend onze tocht. mijn hartslag klimt omhoog, dan zijn we bij bocht 21, wederom houden we ons gedeisd en trappen we door, bocht 20, 19, 18 gaan aan ons voorbij. Ik voel me geweldig, onze steady flow is bereikt en we trappen heerlijk ontspannen. We grappen en we grollen onderweg en er is ruimte genoeg voor een babbeltje. Ralph daarentegen heeft het zwaar, hij gaat op en af zijn fiets, loopt een stuk en stapt dan weer op. Hij wordt door onze groep aangemoedigd en elke keer krijgt hij dan weer de kracht om door te gaan. Ralph ondergaat het zwijgzaam en op zijn borst zit Bob, zijn papa, die hem juist vandaag de kracht geeft om door te blijven gaan. Wat zou engel Bob trots zijn op zijn 8-jarige kanjer en in gedachten zie ik gewoon dat Bob achter Ralph aanrent en hem duwt. In bocht 17 stoppen we even. Niet omdat we moe zijn, maar omdat we dat zo hadden afgesproken. We drinken wat en ik schrijf wat op een spandoek voor Sandra. Ik ben ontroerd, mijn emoties gaan alle kanten op op deze berg. Ik wil feesten, ik wil huilen, ik wil schreeuwen, ik wil zingen, ik wil praten, ik wil zoveel tegelijk en ik heb ook overal de kracht voor. De adrenaline giert door mijn lijf, het is ongelofelijk, gewoon ook omdat het heel makkelijk gaat. Madzy en ik vertrekken weer en wederom gaan we soepel weg. We zitten weer snel in ons ritme en het lijkt alsof we vleugels hebben. Wie duwt ons? Ik vraag Madzy of ik wel aan het trappen ben en als ik gas geef, dan zegt Madzy dat ik niet te hard moet duwen. Waarom gaat dit zo makkelijk en waarom zie ik niet af? Ik geniet alleen maar, ik geniet van elke trap, van elke zonnestraal, van elke zweetdruppel. Mijn tranen vloeien,mijn lacht verschijnt en mijn energie stroomt. We zingen onderweg, concentreren ons en Madzy zegt heel terecht dat het voelt als een walk in the parc. Het lijkt alsof we wandelend naar boven gaan. Lau laat weten dat dit ook het resultaat is van de goede voorbereiding en zo is het maar net. We zijn goed voorbereid, de trainingen waren veel zwaarder dan wat deze heerlijke fietstocht ons laat voelen. Bocht 16, 15, 14 en 13 gaan voorbij en we genieten van de sfeer, van de mensen en van alles om ons heen. Ralph die volgt gestaag en wordt her en der naar voren geduwd. Een fotomoment, een bouillion, een pannenkoekje, alles gebeurt onderweg. Dan bocht 12, 11, 10 en een stop en dan begint het feest onderweg pas echt. Het is carnaval en wij? Wij zijn niet moe te krijgen, we zingen, moedigen anderen aan en hebben menigmaal de hand in de lucht om op het ritme van de muziek mee te doen. Het is ongelofelijk, het is een ervaring die niet in woorden uit te drukken is. Onze namen worden geroepen: 'hup Madzy en Hanneke, goed bezig!' Het lijkt alsof iedereen je kent en dat is zo bijzonder. Een ook wij doen dat bij anderen die er even doorheen zitten. Respect over een weer. Het is warm op de berg en er is eigenlijk maar 1 ding waar Madzy en ik last van hebben en dat zijn 'onze knieen' (en dan weten de insiders wel wat ik bedoel :)). Bocht 9,8,7 en dan weer even van de fiets af om de knieen te luchten en te feesten. Hebben we een motor op onze fiets? Het is niet te geloven. We gaan door en voordat we het door hebben staan we in bocht 1, ons verzamelpunt. In bocht 1 wachten we op elkaar zodat we vanaf daar het dorp in kunnen gaan om gezamenlijk te kunnen finishen. We komen als derde koppel boven en we wachten op de koppels die nog komen moeten. Ralph gaat met ons over de finish en zijn prestatie is ongelofelijk. We genieten van de muziek, maken dansjes, ik knuffel Ralph en ga kussend op de foto met hem. Euforisch is een understatement. Als we dan allemaal samen zijn klimmen we weer op de fiets voor ons laatste stuk. We klimmen weer omhoog en dan is er de tunnel, ik hoor de legendarische trainingswoorden van Arjan in mijn hoofd en ik weet dat het nu gaat gebeuren. Ik huil, ik huil dikke tranen en ik trap. In het dorp scanderen ze onze namen, er wordt gejoeld, er worden high fives uitgedeeld en mijn tranen blijven stromen. Mijn breekmoment, mijn overwinningsmoment, mijn alles, mijn strijd gaat in mijn hoofd voorbij, mijn strijd die ik met alle lieve mensen om mij heen het hoofd heb geboden. Ik huil en blijf huilen. Dan verzamelen we net voor de finish, mijn droom, wordt hier werkelijkheid. Ik heb het klusje geklaard, met de hulp van mijn vrienden van 2climb2raise met mijn geweldige captain en friend for life Madzy! Ik ben zo trots ik pak mijn hanger in mijn hand en we fietsen heel rustig op de finish af met elkaar, de handen gaan omhoog, mijn hanger wordt gekust en mijn engelen en ik en alle lieve mensen die ik met me meedraag gaan over de streep. We did it en I did it. Deze trots heb ik maar een keer eerder gevoeld en dat was na de bevalling van onze eerste kanjer Puck. Ik ben zo trots, dat is met geen pen te beschrijven. De ontlading volgt en wederom tranen als ik mijn Henry in de armen val, die gekleed gaat in een tshirt met mijn levensgrote hoofd en daaronder de tekst 'onze kanjer'. Ook Puck, Teun, Guus, mama, Yvonne en Bernadette gaan zo gekleed. Ik breek in duizend stukken, een mooie ontlading een intense ontlading die gevoed wordt door een oerkracht die in mij zit. Ik val iedereen in de armen en ik ben zo trots dat mijn lieve gezin en mijn lieve familie bij me is en dat ik met Madzy samen deze wens zelf realiteit heb kunnen laten worden. Ik voel me sterker dan ooit en op het dak van de wereld ben ik even een met de sterren die mij zo dierbaar zijn... Ik heb deze berg bedwongen! Niets is onmogelijk, met de juiste wil, met positiviteit en met wilskracht is alles mogelijk! CARPE DIEM!

Ik ben gewoon high van de adrenaline en de endorfines die in mijn lichaam gieren. Ik voel geen centje pijn en ik zou het liefst nog een keer willen gaan. Echter is dat logistiek niet mogelijk, onze tandem is in de middag voor Jan en Daan, die voor Jo fietsen. Ik ga met mijn gezin naar ons appartement en daar geniet ik na, douche ik even, doe ik een van kleurrijke outfits aan en loop ik vooral op wolken. Ik geniet, huil en ben vooral trots en intens gelukkig. Henry en Bernadette gaan inkopen doen en nemen de kinderen mee en mama, Yvonne en ik gaan weer terug naar de finish en de mensen van mijn team. We willen de middagploeg binnenhalen en toejuichen. De middagploeg heeft het zwaar, het is veel warmer dan de ochtend. Maar ook zij halen de top met een lach en een traan. Hoe mooi kan dit zijn! Dit is een dag om in te lijsten, in een gouden lijst wel te verstaan. Ferry, Sabine en ik zijn live op radio 2 te horen. Daniel Dekker interviewt ons en wij doen ons verhaal. Mama en Yvonne zijn net als ik euforisch! Onze dag kan niet meer stuk. De laatsten van ons komen over de finish en wat is de ontlading groot. Wat zijn we blij voor elkaar en voor onze prestatie. Wat een verbondenheid en saamhorigheid. Dit had ik voor geen goud willen missen. We nemen afscheid van elkaar en dan scheiden onze wegen. Ik ga met mijn familie proosten op het leven. We eten gezellig in ons appartement en de roze bubbels worden ontkurkt. 'Op het leven'! zeggen we tegen elkaar en zittend op ons enorme balkon met mijn familie, die me zo lief zijn, voel ik me intens gelukkig. Ik weet vanaf nu dat ik koester wat ik heb, dat ik leef in het hier en nu, dat ik geniet van elke emotie en dat ik vooral keuzes maak die het leven van mij en mijn gezin maken tot een feest wat elke dag gevierd mag worden. Na het eten gaan we naar het feest op de berg. De beelden emotioneren en ook het samenzijn met alle verhalen op de berg emotioneren. Caroline meldt dat er ruim 27 miljoen is binnengefietst en gelopen. Kanker kent geen recessie. We lopen het dorp in en de kinderen genieten van een ijsje. Deze dag had al een lijstje van me gekregen, een lijstje van goud, waar wat mij betreft ook nog diamantjes in mogen. Mama, Bernadette en Yvonne gaan naar hun hotel en wij gaan de nacht in, voor mij een lange nacht, waarbij de beelden van deze geweldige dag blijven komen. Ik ben de gelukkigste knapperd op deze aardkloot!

dinsdag 4 juni 2013

Dinsdag 4 juni 2013

Vandaag staat in het teken van rust en het gezin. We beginnen de dag rustig en na het ontbijt gaan we kijken in palais des sports. Aldaar lopen we tegen Dries van Agt aan en we wijzen hem waar hij zijn moet. De kinderen willen naar Skon kinderopvang, maar na een rondleiding willen ze toch liever bij ons blijven en dat stemt mij gelukkig. De zon straalt en we besluiten van deze zon te genieten op een terras tegenover het palais des sports. De kinderen vinden prachtige stenen en we genieten met een grote G. Daarna lopen we naar de Spar om wat inkopen te doen en omdat Teun zo moe is van het lopen mag hij bij mij op de rug. Hij geniet hiervan en voor mij is het een leuke training om met kind berg op te lopen. Onze Teun is niet dol op inspanning en is liever lui dan moe. Ik bewonder dat in hem. Hij kan op elk moment van de dag in slaap vallen en bezit dus een gave om gewoon alles van zich af te laten glijden om tot volledige ontspanning te komen. In de supermarkt kopen we brood en beleg en lekkere dingen en we wandelen naar het appartement. De drukte hier op de Alpe is merkbaar. Er verdwijnen overal om ons heen spullen, zoals fietsen en portemonnees en autoruitjes worden ingetikt. We willen niet tot ons door laten dringen dat het hier om diefstal zou kunnen gaan, omdat we dat met dit evenement niet voor mogelijk achten. Toch lijkt het er wel op en dat is eigenlijk erg droevig. We passen goed op onze spullen en team Veiligheid hier boven op de berg is extra alert. Na het eten gaan we een wandeling maken en de tranen stromen over mijngangen als ik de leus 'iedereen verdient een morgen' op een vrachtwagen zien staan. Ik denk aan Sandra, die deze spreuk als lijfspreuk heeft en maak een foto met de kids die we voor Sandra op FB posten. Op afstand verbonden, zo voelt het en uit haar reactie blijkt dat dat geheel wederzijds is. We gaan even zitten op,een bankje en dan komt Ralph voorbij. Ralph die met zijn 8 jaren jong voor zijn papa fietst die omwille van kanker in de hemel is. Velen juichen deze kleine man toe en Ralph gaat beretrots verder. Bob zou zo trots zijn op zijn kanjer en ik voel dat Bob zijn kracht inzet om de pedalen van Ralph te laten dansen. We gaan terug en dan is het tijd om de dag te vieren en te proosten op het leven. We doen dat met ranja voor de kids en ijskoud bier voor ons. Dit is zaligheid ten top. Via het balkon besluiten we om vanavond voor het 3 gangen menu te gaan in het restaurant tegenover ons. ton, de vader van Nicole regelt het. Ik kijk er naar uit. Henry is zwemmen met de kids en ik zit hier even perfect gelukkig te zijn!

maandag 3 juni 2013

1 juni vertrek naar Alpe d'Huez

Mijn droom wordt werkelijkheid. De start van ons avontuur is dan nu echt begonnen. De wekker gaat om half 5 en geslapen heb ik niet echt, want ik vind het zo spannend! Nicole, Ralph en Vivian hebben in gasterij de Heihorst gelogeerd, de B&B van mijn zus Yvonne. Ik heb hen vrijdagavond welkom geheten en daarna naar huis gereden om nog lekker te kunnen slapen. Rusten is het geworden en in mijn hoofd duizenden voorstellingen van hoe het zou zijn daar boven op die Alpe, die ik alleen van de wintersport ken. Zo'n 17 jaar geleden was ik hier met Collinda, Wendelien en Berith en ging ik met mijn roze Rossignols hier de pistes af! De roze Rossignols hebben plaatsgemaakt voor een paarse tandem met roze attributen en nu ga ik hiermee niet omlaag, maar juist omhoog, ruim 14 km! Hoe zou het zijn? Zou ik het kunnen? Hoe is het weer? Heb ik de juiste kleding bij me? Vriest het er nog? Hoe ver is ons appartement van het hotel van 2climb2raise verwijderd? 101 vragen die ik voorbij laat gaan, toelaat totdat het beelden worden en ik droom van sneeuw en winterbanden voor de tandem. Mijn droom stopt als ik de wekker hoor en het lijkt alsof ik onder een lawine vandaan kom. We kleden ons aan en halen de kinderen uit bed. Alles is voorbereid en binnen een half uur zitten we in de auto om nog voor half 6 in Someren te zijn om Nicole, Ralph en Vivian op te halen. We zijn al onderweg als ik me realiseer dat ik het brood vergeten ben, dus we gaan weer terug en maken een change of plans. Ik ren naar binnen, pak de tas met brood en we appen Nicole dat we elkaar tegemoet rijden. In Frankrijk nemen we een alternatieve route, via Beaune, omdat er op de A31 een enorme file staat. We rijden la route touristique des grands crus de Bourgognes, prachtig! Dat is echt geen straf! We pakken na een tijd de snelweg weer op en dan na een tankstop gaan we de Alpe op. Ik schiet vol, dit gaat mijn route worden en ik zie fietsers ploeteren, zweten en afstappen. Mijn hartslag verhoogt en ik tel vanaf de start af, van bocht 21 naar bocht 1. Wat een berg, wat een stijging en wat ontzettend indrukwekkend. De vlaggen van Alpe d'Huzes wapperen en op de top verenigen vrijwilligers hun krachten voor de opbouw van dit grootste evenement. Ons gezin is onder de indruk, ongelofelijk, indrukwekkend en prachtig. We installeren ons in appartement le Crystal en gaan een pizza eten. De pizzeria is sinds vandaag weer geopend vertelt de dame ons. Speciaal voor dit evenement openen hotels, appartementen, winkels en restaurants weer hun deuren. Want dit wintersportdorp hield een winterslaapje tot vandaag. Alles om ons heen is Nederlands en kennis van de Franse taal is overbodig. Na het eten lopen we naar de finish en in gedachten zie ik me al gaan samen met Madzy. Ik vind het zo bijzonder hier te zijn en vooral om hier zo fit te zijn, want zo voel ik me fit en energiek! We gaan terug naar ons appartement en gaan snel slapen en het is tijden geleden dat ik zo heerlijk geslapen heb. Ik heb zin in dit avontuur, ik heb geworsteld, ben bovengekomen en voel me fitter dan ooit!

Zondag 2 juni 2013

We ontwaken en de zon lacht ons tegemoet. Dit heeft zo moeten zijn. Nicole, Ralph en Vivian komen om half negen in ons appartement ontbijten. Het is gewoon een soort feestje, een tafel vol gezelligheid. We doen alles op een heerlijk rustig tempo. we gaan met de kids naar het zwembad en dan is te merken dat het appartement gesloten is geweest. Het water van het zwembad komt linea recta van de Alpe, tenminste zo lijkt het. Ik dook nietsvermoedend het ijswater in en eenmaal boven wist ik niet hoe snel ik eruit moest komen om de warme whirlpool in te duiken. De kinderen hadden geen last van het koude water, voor hen is een zwembad een zwembad. We eindigen met zijn allen in de sauna en na een heerlijke douche gaan we terug om te genieten van de lunch die Nicole voor ons heeft meegenomen. Na de lunch gaan wij naar het hotel van 2climb2raise en daar komen deze dag veel mensen aan. We kunnen iedereen begroeten en het gevoel van saamhorigheid is enorm. Als we naar huis rijden val ik even stil. Ergens vind ik het ook jammer dat ik niet in dit hotel zit, alhoewel ik ook heel content ben met ons appartement. Ik laat het varen en zet mezelf weer terug in het hier en nu om gewoon te genieten van alles wat me nu overkomt. We koken een lekker maaltje en genieten. Teun is ook in zijn nopjes. Via de receptie van het appartement hebben we een Wii in onze kamer. Teun vindt dit de leukste vakantie ooit en dat is het de mooiste vakantie ooit! Maandag 3 juni 2013 Vandaag is de eerste trainingssessie met 2climb2raise. We gaan met elkaar bij Oz en Oisans klimmen. Vanaf het stuwmeer naar Oz station, een klim van 8 kilometer en qua stijging vergelijkbaar met de Alpe d'Huez. We vertrekken na het ontbijt al naar Oz en Oisans, omdat het vanaf hier toch wel een uur rijden is. We zijn mooi op tijd en de ochtendploeg zien we nog klimmen. Als ik Jan en Daan zie zwoegen zakt de moed me in de schoenen. Ik verval instilte en mijn hart klopt in mijn keel. We moedigen de bikkels vanuit de auto aan en dan zien we Madzy rijden, solo. Ze kijkt me aan en zegt me dat het heel goed te doen is. Ik krijg vertrouwen terug, maar de spanning blijft. Rond 13 uur zijn we klaar voor vertrek. Ik rijd met Kiki mee naar beneden en de captains fietsen de tandems naar beneden. Vanaf het stuwmeer doen we een opwarmingsrondje en dan begint de klim. De hartslag gaat omhoog en het eerste zweet verschijnt en het gaat goed. Het gaat meer dan goed. Na ruim 2 kilometer komt de volgauto voorbij en zie ik de koppies van de kinderen. Ik slik en realiseer me dat ik hier super aan het fietsen ben en wie had dat gedacht? Vorig jaar zat ik rond deze tijd vol in de chemo, ziek te zijn en nu fiets ik best soepel. Ik ben Madzy dankbaar en ik zeg haar dat ik het zonder haar niet had gekund en ik breek. Madzy zegt laat het gaan en laat het lopen en daar zit ik fietsend te huilebalken en dat lucht op. De spanning valt van me af en ineens gaan we als de brandweer. Ik vraag me af of ik wel mee aan het trappen ben en geef gas. Dan zegt Madzy dat als ik dat doe er wel een tandje bij kan. Voordat ik het kan beseffen zijnde er al, ik ben trots en ik ben echt nog niet stuk. Wat een euforisch gevoel en wat geeft dit vertrouwen voor D-day! We did it! We lopen naar beneden om de anderen die nog komen gaan binnen te halen. Wat zijn wij een toppers, allemaal lachende gezichten, blijdschap, dankbaarheid en liefde. Wat een mooie tocht! Als laatste halen we de grootste bikkel binnen, erg ziek en toch boven gekomen. De groep valt stil en de emotie overvalt ons allen. Respect voor deze kanjer en groot applaus, we weten allemaal dat deze ziekte verwoestend is en dat dat ook onze drijfveer is, fietsen voor onderzoeksgeld zodat deze ziekte kan evolueren van dodelijk naar chronisch. Op onze weg naar huis ben ik er stil van. We genieten van de vergezichten en vooral van het feit dat we hier samen zijn! We vieren de dag, het leven en we realiseren ons weer eens te meer dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. Thuis gaan we lekker zwemmen, eten en dan naar bed om te dromen van deze bijzondere dag. We kijke. Uit naar donderdag, want dit gaat ons lukken, for sure!

zondag 2 juni 2013

21 mei 2013 - 31 mei 2013 voorbereidingen ad6

Het is vandaag 31 mei. De zon schijnt en ik zit buiten in stilte te genieten van de wind die de bomen laat dansen. De afgelopen weken zijn heel bijzonder geweest. Dit schrijvende zorgt er voor dat de tranen over mijn wangen rollen. Mooie tranen, dankbare tranen, kwetsbare tranen, omdat deze tranen het diepst van mijn ziel blootgeven. Maanden lang heb ik mijn tanden kunnen zetten in de uitdaging die trainen heet. Mijn geweldige captain Madzy maakte het onmogelijke mogelijk en telkens gingen we samen een level verder en de conditie ging met grote stappen vooruit. Ook hielp de training me weerbaar maken tegen de bijwerkingen van de hormoontherapie, het leverde me vreugde, voldoening en trots op en mijn gewrichten kregen de kans niet om te verstijven. Wat een geweldig gevoel is dat. Ik heb het idee dat ik weer grip krijg op mijn leven, ik krijg de teugels weer in handen. En dat is ingewikkeld. Hoe ga ik weer richting geven? Waar zit de kern van wat ik echt wil en hoe ga ik dat doen? Het roer is om! ik ga kleur brengen in mijn leven, door dicht bij mezelf te blijven en door letterlijk kleur te gaan dragen! Weg met zwart, blauw en grijs en lang leve roze, oranje, rood en groen! Als ik naar beneden kom met een van mijn kleurrijke creaties zegt Puck: 'mama wij brengen toch kleur in ons leven' en zo is het het maar net. Als ik terugdenk aan de eerste kennismaking met de stichting dan ben ik euforisch over de filosofie van 2climb2raise en nu ervaar ik dat mijn euforie van toen ook de euforie van nu is. De tandem op voor herstel is het beste herstel en balansprogramma dat je kunt volgen! Ik was mezelf even kwijt, maar door dit programma heb ik dat stuk dat ik kwijt was weer gevonden. Ik voel mijn enthousiasme weer borrelen en krijg, ondanks een soort
permanente vorm van vermoeidheid, heerlijke positieve energie. Ik roep zo vaak dat je moet genieten in het kwadraat en wat is dat dan? Dat is wat ik nu 
eigenlijk dagelijks toepas. En bij dat genieten horen alle denkbare emoties. van 
plezier, verdriet tot boosheid. Het is een illusie te denken dat genieten gelijk staat aan alleen maar positiviteit. Ook negatieve zaken in het juiste perspectief zetten, relativeren en vervolgens er wat mee doen is genieten, want dat is het omgaan met de realiteit van het hier en nu en daardoor voel je je bevrijd. Kortom ik geniet elke dag en ik baal elke dag wel even en het is juist deze combinatie die ertoe bijdraagt dat mijn leven een prettig en vooral ontspannen leven is. Ik heb het idee dat ik tot de kern van mijzelf ben gekomen en dat iedereen om me heen zich herkent in die kern, omdat het eigenlijk ook hun kern is. Mijn kern heet openheid en deze openheid levert veel op. Het levert vrijheid, 
vrede, geluk en respect. Ik denk terug aan 25 mei, een dag die totaal niet volgens verwachting verliep. Mijn tranen die dag waren niet te stoppen. Het waren geen tranen van verdriet, maar hormonale tranen die zich niet makkelijk laten bedwingen. Verzetten heeft dan weinig zin, maar er openlijk over praten wel. Weg met de verhulling en delen met de ander en er komt zoveel voor terug. De dag leek voor mij net een onbedwingbare alp en ondanks alle grillen die deze dag liet zien, eindigde de dag meer dan mooi met mijn lieve familie die mij tijdens een etentje een hart onder de riem hebben gestoken. Ook hier weer tranen, maar tranen van verbondenheid en geluk. En dat gevoel was er ook zondag 26 mei. Mijn hormonale tranen werden positief omgekeerd door de geweldige training in Limburg met captain Madzy en met de andere bikkels van 2climb2raise. Toen ik thuiskwam voelde ik me voldaan, ontspannen en gek genoeg niet moe, maar energiek. Het communiefeest van Florine was de kers op de taart. Ons lieve gezin heeft deze middag omarmd en samen hebben we intens genoten. Ik was in de avond heerlijk moe en samen met de kinderen zocht ook ik mijn bedje op en heb ik kunnen genieten van een heerlijk ontspannen slaap

De maandag kon ik uitgerust naar mijn werk en ik geniet van het ritme dat weer in mijn leven zit. Eigenlijk ben ik gewoon druk, maar maak ik heel bewust keuzes en doseer ik beter. Wat vandaag niet kan kan morgen wel en dat is een rustgever eerste klas. Op woensdag stond er een training op het programma. Madzy en ik samen 10 keer de RAZOB Gulberg in Nuenen op. Via een tussenstop bij de schoonheidsspecialiste door naar Nuenen. Natuurlijk op de fiets, dus de goodybag zat onder mijn jas verstopt. Ik heb denk ik met mijn bemodderde fietsoutfit een onuitwisbare indruk achtergelaten. Die Gulberg hebben we 10 keer beklommen en wat was ik trots op mezelf en op ons samen. Madzy die me gewoon 15% stijging liet fietsen door haar uitspraak: 'nu mond dicht, focus en achter mij aan trappen!' En dat werkt, voordat ik het wist was ik er en kon ik mijn vreugdekreet niet binnenhouden. Fietsen en sport in het algemeen zit tussen je oren. Niets is onmogelijk met de juiste houding en instelling, kun je veel voor elkaar krijgen. Ik ben dankbaar dat Madzy en ik elkaar gevonden hebben, want we vormen een mooi stel, wij samen. Madzy verdient een gouden lijstje! En dan ineens komt de Alpe al heel dichtbij..........