Woensdag 5 juni en D-day, tandembeklimming Alpe D' Huzes

Vandaag gaan we er een mooie dag van maken. De dag voordat mijn koers een feit gaat worden, dus de zenuwen die gieren door mijn lijf. In mijn dromen ben ik die berg al meerdere malen opgefietst, telkens onder andere omstandigheden. Tijdens de trainingen met Arjan klonk tijdens het eennalaatste nummer door de microfoon: 'en dan het tunneltje..... nog even klimmen.... en dan gejoel en....de finish'. Die woorden klinken altijd door in alle versies van mijn (voorbereidings)dromen, zeker nu ik het befaamde tunneltje real life gezien heb. Ik ken de route nu ook, ik heb hem meerdere malen met de auto op en af gereden, ik heb hem ervaren, ik heb de motor toeren horen maken tijdens het klimmen, dus de verkenning van de berg is in the pocket. Het uur U komt nu echt dichtbij, zeker vandaag op de eerste koersdag. Vandaag gaat al een hele menigte die berg bedwingen en net als wij met zijn allen naar de finish lopen gaan Joop Zoetemelk en Bernard Hinault gebroederlijk over de finish. Muziek, radio, TV, gejoel, wat een spektakel, wat een gekkenhuis hier boven op die berg. De berg waar vandaag en morgen iedereen met zijn eigen verhaal fietst, loopt, aanmoedigt, lacht, huilt, schreeuwt, vecht, bewondert, steunt, hoopt, feest en bidt. Ik ben onder de indruk. Ik ben hier ook met mijn eigen verhaal en voel me verbonden met iedereen zonder te weten wat hen verhaal is. Die verbondenheid en saamhorigheid maakt het indrukwekkend. Prachtig is het om zoveel geld in te kunnen zamelen voor onderzoek om kanker tot een chronische ziekte te laten evolueren. De kinderen vinden de drukte maar even leuk en dan is het voor hen genoeg geweest. Ik snap dat heel goed, want het is echt heel groots wat zich hier afspeelt. De kinderen gaan terug naar het appartement en ik blijf nog even met Madzy om onze eerste kanjer te zien finishen vandaag. Vandaag zal Kiki als eerste met Arjan over de finish komen. Wat een prachtige ontlading en wat een knappe prestatie. Ik ben ontroerd en als ik terugloop naar het appartement en Henry bel komen de tranen. Het zijn mooie tranen, tranen met een heel verhaal, tranen die zo diep zitten en die hier op de berg te pas en te onpas tevoorschijn komen. Ik huilebalk lekker terug naar het appartement en na een maaltje pak ik mijn koffer in. Als ik zeker weet dat ik alles heb ga ik naar het zwembad. Als iedereen klaar is met zwemmen vertrekken we naar Oz en Oisans, een alternatieve route wel te verstaan, want de berg is pas weer na zevenen geopend voor autoverkeer. Henry heeft alles goed voorbereid en onze tocht begint. Normaal rijden we er een uur op, maar deze route zal veel meer tijd in beslag gaan nemen. Als we door het dorp zijn en achter het dorp met onze route beginnen dan zien we meteen dat dat ons avontuur van de dag wordt. We gaan via een ongelofelijk smalle weg, een mountainbike route, naar beneden. Ongelofelijk prachtig, wat een vergezichten en wat een afgronden. Puck vindt het spannend en ook wij vinden het spannend, maar om onze spanning niet over te brengen, noemen we het avontuurlijk. Onze adembenemende tocht duurt ruimt 2 uur en als we in Oz en Oisans aankomen zijn mama, Bernadette en Yvonne al gearriveerd in hotel Les Villages du Soleil. Puck ziet ze al zitten op het terras en ik kan niet wachten om ze te begroeten. Het is zo fijn iedereen om me heen te hebben en in mijn wereld van de afgelopen maanden te mogen omarmen. Madzy heeft met de club geregeld dat we vanavond mee kunnen eten en dat ik kan blijven slapen. Ik ben helemaal hieperdepieper. Het is gezellig aan onze tafel met Henry, de kids, Madzy, mama, Bernadette en Yvonne. Arjan en Lau spreken de groep nog toe en ook Jack Asselberg doet zijn persoonlijke verhaal en ik identificeer me met zijn verhaal. Ook ik wil door deze beklimming mijn ziekte een plek geven, ik wil afzien om daarna vol vertrouwen die toekomst in te kunnen gaan, zonder dat ik me laat leiden door de angst die deze ziekte met zich meebrengt. Na het verhaal van Jack is het buffet geopend en gaan we eten. We eten er goed van, want alles wat er nu ingaat is kracht voor morgen. Na het eten gaan Henry, de kids, mama, Yvonne en Bernadette naar huis. Voordat ze vertrekken laat Henry de t-shirts zien die zij allen morgen zullen dragen. Mijn tranen vloeien, mooie tranen, dankbare tranen. Ik zal ze morgen snel herkennen met deze shirts aan. Ik zwaai en Guus gaat huilend weg, hij zal me missen zegt hij. Het regent heftig als ze vertrekken. Madzy en ik gaan onze paarse tandem nog even pimpen met roze bloemen en een roze toeter. Ook bevestigen we onze startnummers en kijken we of de fiets goed is ingesteld. Daarna drinken we nog wat, kletsen, lachen en dan is het tijd om naar bed te gaan. Ik heb een ongelofelijk grote kamer waar 7 personen zouden kunnen slapen. Ik besluit om eerst in een warm bad te gaan liggen. Ik ontspan en ik trakteer mezelf op een lormetazepam. Als ik uit bad stap voel ik me rozig en ik kruip in mijn bed. Alles is klaar voor morgen en mijn kleding ligt uitgestald. Ik pak mijn medaille in mijn hand, waar een foto van mijn vader inzit en ik geef er een kus op. Papa en ik gaan deze klus klaren..........


D-Day 6 juni 2013
Na een dromeloze slaap ontwaak ik om 3.05 voor het eerst om daarna weer te slapen tot 6 uur. Ik heb een heerlijke nacht gehad. Ik kijk naar buiten en zie dat het prachtig weer is. De spanning is voelbaar. Ik kleed me aan en pak al mijn spullen die ik niet meer nodig heb weer in. Dan loop ik naar de kamer van Madzy en Marion en ook zij zijn er klaar voor. We gaan ontbijten en ik voel een brok in mijn keel en heb spanning in mijn buik. Een stevig ontbijt is voorwaarde 1 voor de start van deze dag. Ik eet omdat het moet, maar het kost me in tegenstelling tot anders een enorme moeite. Toch weet ik een bak muesli met yoghurt weg te werken, stokbrood met nutella, twee croissantjes, 2 koppen thee en een banaan. Dit moet voldoende zijn om koud de klim naar bocht 21 in te gaan. Aan tafel komen mijn eerste spanningstranen al weer en als we naar buiten lopen voor de groepsfoto dan heb ik een mega breekmoment, huilebalk Hanneke is in the house! Ik word goed opgevangen door de groep en samen gaan we op de foto. Dan met de auto's naar beneden om in Oz en Oisans aan de start te kunnen verschijnen. Volgens mij ratel ik aan een stuk door, want dat is wat spanning ook met me doet. Ik ratel dan als een bezetene over van alles en nog wat. Als de tandems uit de kar zijn, wordt het heel echt. Er wordt gelachen en het is mijn lach die zorgt dat ik Petra tref. Petra heeft al een keer gelopen, heeft in alle vroegte bij de start gestaan om die 21 bochten te bedwingen, lopend. We vallen elkaar in de armen en ik voel haar trots, haar overwinning en ik voel de kracht overgaan op mij. Petra gaat vanmiddag nog een keer. Geweldig. Dan stappen we op en als we de weg opgaan zie ik Nicole met Ralp en we wensen elkaar succes. We fietsen met de groep naar de start en dan starten we. Vandaag zal Ralph met ons meefietsen, zodat hij niet alleen is tijdens zijn klim, want mama Nicole loopt de berg op en lopen en fietsen gaat moeilijk samen. We vertrekken euforisch en ik krijg van Madzy de opdracht om mijn mond dicht te houden, mijn longen goed te vullen en mijn krachten te sparen. We beginnen peddelend onze tocht. mijn hartslag klimt omhoog, dan zijn we bij bocht 21, wederom houden we ons gedeisd en trappen we door, bocht 20, 19, 18 gaan aan ons voorbij. Ik voel me geweldig, onze steady flow is bereikt en we trappen heerlijk ontspannen. We grappen en we grollen onderweg en er is ruimte genoeg voor een babbeltje. Ralph daarentegen heeft het zwaar, hij gaat op en af zijn fiets, loopt een stuk en stapt dan weer op. Hij wordt door onze groep aangemoedigd en elke keer krijgt hij dan weer de kracht om door te gaan. Ralph ondergaat het zwijgzaam en op zijn borst zit Bob, zijn papa, die hem juist vandaag de kracht geeft om door te blijven gaan. Wat zou engel Bob trots zijn op zijn 8-jarige kanjer en in gedachten zie ik gewoon dat Bob achter Ralph aanrent en hem duwt. In bocht 17 stoppen we even. Niet omdat we moe zijn, maar omdat we dat zo hadden afgesproken. We drinken wat en ik schrijf wat op een spandoek voor Sandra. Ik ben ontroerd, mijn emoties gaan alle kanten op op deze berg. Ik wil feesten, ik wil huilen, ik wil schreeuwen, ik wil zingen, ik wil praten, ik wil zoveel tegelijk en ik heb ook overal de kracht voor. De adrenaline giert door mijn lijf, het is ongelofelijk, gewoon ook omdat het heel makkelijk gaat. Madzy en ik vertrekken weer en wederom gaan we soepel weg. We zitten weer snel in ons ritme en het lijkt alsof we vleugels hebben. Wie duwt ons? Ik vraag Madzy of ik wel aan het trappen ben en als ik gas geef, dan zegt Madzy dat ik niet te hard moet duwen. Waarom gaat dit zo makkelijk en waarom zie ik niet af? Ik geniet alleen maar, ik geniet van elke trap, van elke zonnestraal, van elke zweetdruppel. Mijn tranen vloeien,mijn lacht verschijnt en mijn energie stroomt. We zingen onderweg, concentreren ons en Madzy zegt heel terecht dat het voelt als een walk in the parc. Het lijkt alsof we wandelend naar boven gaan. Lau laat weten dat dit ook het resultaat is van de goede voorbereiding en zo is het maar net. We zijn goed voorbereid, de trainingen waren veel zwaarder dan wat deze heerlijke fietstocht ons laat voelen. Bocht 16, 15, 14 en 13 gaan voorbij en we genieten van de sfeer, van de mensen en van alles om ons heen. Ralph die volgt gestaag en wordt her en der naar voren geduwd. Een fotomoment, een bouillion, een pannenkoekje, alles gebeurt onderweg. Dan bocht 12, 11, 10 en een stop en dan begint het feest onderweg pas echt. Het is carnaval en wij? Wij zijn niet moe te krijgen, we zingen, moedigen anderen aan en hebben menigmaal de hand in de lucht om op het ritme van de muziek mee te doen. Het is ongelofelijk, het is een ervaring die niet in woorden uit te drukken is. Onze namen worden geroepen: 'hup Madzy en Hanneke, goed bezig!' Het lijkt alsof iedereen je kent en dat is zo bijzonder. Een ook wij doen dat bij anderen die er even doorheen zitten. Respect over een weer. Het is warm op de berg en er is eigenlijk maar 1 ding waar Madzy en ik last van hebben en dat zijn 'onze knieen' (en dan weten de insiders wel wat ik bedoel :)). Bocht 9,8,7 en dan weer even van de fiets af om de knieen te luchten en te feesten. Hebben we een motor op onze fiets? Het is niet te geloven. We gaan door en voordat we het door hebben staan we in bocht 1, ons verzamelpunt. In bocht 1 wachten we op elkaar zodat we vanaf daar het dorp in kunnen gaan om gezamenlijk te kunnen finishen. We komen als derde koppel boven en we wachten op de koppels die nog komen moeten. Ralph gaat met ons over de finish en zijn prestatie is ongelofelijk. We genieten van de muziek, maken dansjes, ik knuffel Ralph en ga kussend op de foto met hem. Euforisch is een understatement. Als we dan allemaal samen zijn klimmen we weer op de fiets voor ons laatste stuk. We klimmen weer omhoog en dan is er de tunnel, ik hoor de legendarische trainingswoorden van Arjan in mijn hoofd en ik weet dat het nu gaat gebeuren. Ik huil, ik huil dikke tranen en ik trap. In het dorp scanderen ze onze namen, er wordt gejoeld, er worden high fives uitgedeeld en mijn tranen blijven stromen. Mijn breekmoment, mijn overwinningsmoment, mijn alles, mijn strijd gaat in mijn hoofd voorbij, mijn strijd die ik met alle lieve mensen om mij heen het hoofd heb geboden. Ik huil en blijf huilen. Dan verzamelen we net voor de finish, mijn droom, wordt hier werkelijkheid. Ik heb het klusje geklaard, met de hulp van mijn vrienden van 2climb2raise met mijn geweldige captain en friend for life Madzy! Ik ben zo trots ik pak mijn hanger in mijn hand en we fietsen heel rustig op de finish af met elkaar, de handen gaan omhoog, mijn hanger wordt gekust en mijn engelen en ik en alle lieve mensen die ik met me meedraag gaan over de streep. We did it en I did it. Deze trots heb ik maar een keer eerder gevoeld en dat was na de bevalling van onze eerste kanjer Puck. Ik ben zo trots, dat is met geen pen te beschrijven. De ontlading volgt en wederom tranen als ik mijn Henry in de armen val, die gekleed gaat in een tshirt met mijn levensgrote hoofd en daaronder de tekst 'onze kanjer'. Ook Puck, Teun, Guus, mama, Yvonne en Bernadette gaan zo gekleed. Ik breek in duizend stukken, een mooie ontlading een intense ontlading die gevoed wordt door een oerkracht die in mij zit. Ik val iedereen in de armen en ik ben zo trots dat mijn lieve gezin en mijn lieve familie bij me is en dat ik met Madzy samen deze wens zelf realiteit heb kunnen laten worden. Ik voel me sterker dan ooit en op het dak van de wereld ben ik even een met de sterren die mij zo dierbaar zijn... Ik heb deze berg bedwongen! Niets is onmogelijk, met de juiste wil, met positiviteit en met wilskracht is alles mogelijk! CARPE DIEM!

Ik ben gewoon high van de adrenaline en de endorfines die in mijn lichaam gieren. Ik voel geen centje pijn en ik zou het liefst nog een keer willen gaan. Echter is dat logistiek niet mogelijk, onze tandem is in de middag voor Jan en Daan, die voor Jo fietsen. Ik ga met mijn gezin naar ons appartement en daar geniet ik na, douche ik even, doe ik een van kleurrijke outfits aan en loop ik vooral op wolken. Ik geniet, huil en ben vooral trots en intens gelukkig. Henry en Bernadette gaan inkopen doen en nemen de kinderen mee en mama, Yvonne en ik gaan weer terug naar de finish en de mensen van mijn team. We willen de middagploeg binnenhalen en toejuichen. De middagploeg heeft het zwaar, het is veel warmer dan de ochtend. Maar ook zij halen de top met een lach en een traan. Hoe mooi kan dit zijn! Dit is een dag om in te lijsten, in een gouden lijst wel te verstaan. Ferry, Sabine en ik zijn live op radio 2 te horen. Daniel Dekker interviewt ons en wij doen ons verhaal. Mama en Yvonne zijn net als ik euforisch! Onze dag kan niet meer stuk. De laatsten van ons komen over de finish en wat is de ontlading groot. Wat zijn we blij voor elkaar en voor onze prestatie. Wat een verbondenheid en saamhorigheid. Dit had ik voor geen goud willen missen. We nemen afscheid van elkaar en dan scheiden onze wegen. Ik ga met mijn familie proosten op het leven. We eten gezellig in ons appartement en de roze bubbels worden ontkurkt. 'Op het leven'! zeggen we tegen elkaar en zittend op ons enorme balkon met mijn familie, die me zo lief zijn, voel ik me intens gelukkig. Ik weet vanaf nu dat ik koester wat ik heb, dat ik leef in het hier en nu, dat ik geniet van elke emotie en dat ik vooral keuzes maak die het leven van mij en mijn gezin maken tot een feest wat elke dag gevierd mag worden. Na het eten gaan we naar het feest op de berg. De beelden emotioneren en ook het samenzijn met alle verhalen op de berg emotioneren. Caroline meldt dat er ruim 27 miljoen is binnengefietst en gelopen. Kanker kent geen recessie. We lopen het dorp in en de kinderen genieten van een ijsje. Deze dag had al een lijstje van me gekregen, een lijstje van goud, waar wat mij betreft ook nog diamantjes in mogen. Mama, Bernadette en Yvonne gaan naar hun hotel en wij gaan de nacht in, voor mij een lange nacht, waarbij de beelden van deze geweldige dag blijven komen. Ik ben de gelukkigste knapperd op deze aardkloot!

Dinsdag 4 juni 2013

Vandaag staat in het teken van rust en het gezin. We beginnen de dag rustig en na het ontbijt gaan we kijken in palais des sports. Aldaar lopen we tegen Dries van Agt aan en we wijzen hem waar hij zijn moet. De kinderen willen naar Skon kinderopvang, maar na een rondleiding willen ze toch liever bij ons blijven en dat stemt mij gelukkig. De zon straalt en we besluiten van deze zon te genieten op een terras tegenover het palais des sports. De kinderen vinden prachtige stenen en we genieten met een grote G. Daarna lopen we naar de Spar om wat inkopen te doen en omdat Teun zo moe is van het lopen mag hij bij mij op de rug. Hij geniet hiervan en voor mij is het een leuke training om met kind berg op te lopen. Onze Teun is niet dol op inspanning en is liever lui dan moe. Ik bewonder dat in hem. Hij kan op elk moment van de dag in slaap vallen en bezit dus een gave om gewoon alles van zich af te laten glijden om tot volledige ontspanning te komen. In de supermarkt kopen we brood en beleg en lekkere dingen en we wandelen naar het appartement. De drukte hier op de Alpe is merkbaar. Er verdwijnen overal om ons heen spullen, zoals fietsen en portemonnees en autoruitjes worden ingetikt. We willen niet tot ons door laten dringen dat het hier om diefstal zou kunnen gaan, omdat we dat met dit evenement niet voor mogelijk achten. Toch lijkt het er wel op en dat is eigenlijk erg droevig. We passen goed op onze spullen en team Veiligheid hier boven op de berg is extra alert. Na het eten gaan we een wandeling maken en de tranen stromen over mijngangen als ik de leus 'iedereen verdient een morgen' op een vrachtwagen zien staan. Ik denk aan Sandra, die deze spreuk als lijfspreuk heeft en maak een foto met de kids die we voor Sandra op FB posten. Op afstand verbonden, zo voelt het en uit haar reactie blijkt dat dat geheel wederzijds is. We gaan even zitten op,een bankje en dan komt Ralph voorbij. Ralph die met zijn 8 jaren jong voor zijn papa fietst die omwille van kanker in de hemel is. Velen juichen deze kleine man toe en Ralph gaat beretrots verder. Bob zou zo trots zijn op zijn kanjer en ik voel dat Bob zijn kracht inzet om de pedalen van Ralph te laten dansen. We gaan terug en dan is het tijd om de dag te vieren en te proosten op het leven. We doen dat met ranja voor de kids en ijskoud bier voor ons. Dit is zaligheid ten top. Via het balkon besluiten we om vanavond voor het 3 gangen menu te gaan in het restaurant tegenover ons. ton, de vader van Nicole regelt het. Ik kijk er naar uit. Henry is zwemmen met de kids en ik zit hier even perfect gelukkig te zijn!

1 juni vertrek naar Alpe d'Huez

Mijn droom wordt werkelijkheid. De start van ons avontuur is dan nu echt begonnen. De wekker gaat om half 5 en geslapen heb ik niet echt, want ik vind het zo spannend! Nicole, Ralph en Vivian hebben in gasterij de Heihorst gelogeerd, de B&B van mijn zus Yvonne. Ik heb hen vrijdagavond welkom geheten en daarna naar huis gereden om nog lekker te kunnen slapen. Rusten is het geworden en in mijn hoofd duizenden voorstellingen van hoe het zou zijn daar boven op die Alpe, die ik alleen van de wintersport ken. Zo'n 17 jaar geleden was ik hier met Collinda, Wendelien en Berith en ging ik met mijn roze Rossignols hier de pistes af! De roze Rossignols hebben plaatsgemaakt voor een paarse tandem met roze attributen en nu ga ik hiermee niet omlaag, maar juist omhoog, ruim 14 km! Hoe zou het zijn? Zou ik het kunnen? Hoe is het weer? Heb ik de juiste kleding bij me? Vriest het er nog? Hoe ver is ons appartement van het hotel van 2climb2raise verwijderd? 101 vragen die ik voorbij laat gaan, toelaat totdat het beelden worden en ik droom van sneeuw en winterbanden voor de tandem. Mijn droom stopt als ik de wekker hoor en het lijkt alsof ik onder een lawine vandaan kom. We kleden ons aan en halen de kinderen uit bed. Alles is voorbereid en binnen een half uur zitten we in de auto om nog voor half 6 in Someren te zijn om Nicole, Ralph en Vivian op te halen. We zijn al onderweg als ik me realiseer dat ik het brood vergeten ben, dus we gaan weer terug en maken een change of plans. Ik ren naar binnen, pak de tas met brood en we appen Nicole dat we elkaar tegemoet rijden. In Frankrijk nemen we een alternatieve route, via Beaune, omdat er op de A31 een enorme file staat. We rijden la route touristique des grands crus de Bourgognes, prachtig! Dat is echt geen straf! We pakken na een tijd de snelweg weer op en dan na een tankstop gaan we de Alpe op. Ik schiet vol, dit gaat mijn route worden en ik zie fietsers ploeteren, zweten en afstappen. Mijn hartslag verhoogt en ik tel vanaf de start af, van bocht 21 naar bocht 1. Wat een berg, wat een stijging en wat ontzettend indrukwekkend. De vlaggen van Alpe d'Huzes wapperen en op de top verenigen vrijwilligers hun krachten voor de opbouw van dit grootste evenement. Ons gezin is onder de indruk, ongelofelijk, indrukwekkend en prachtig. We installeren ons in appartement le Crystal en gaan een pizza eten. De pizzeria is sinds vandaag weer geopend vertelt de dame ons. Speciaal voor dit evenement openen hotels, appartementen, winkels en restaurants weer hun deuren. Want dit wintersportdorp hield een winterslaapje tot vandaag. Alles om ons heen is Nederlands en kennis van de Franse taal is overbodig. Na het eten lopen we naar de finish en in gedachten zie ik me al gaan samen met Madzy. Ik vind het zo bijzonder hier te zijn en vooral om hier zo fit te zijn, want zo voel ik me fit en energiek! We gaan terug naar ons appartement en gaan snel slapen en het is tijden geleden dat ik zo heerlijk geslapen heb. Ik heb zin in dit avontuur, ik heb geworsteld, ben bovengekomen en voel me fitter dan ooit!

Zondag 2 juni 2013

We ontwaken en de zon lacht ons tegemoet. Dit heeft zo moeten zijn. Nicole, Ralph en Vivian komen om half negen in ons appartement ontbijten. Het is gewoon een soort feestje, een tafel vol gezelligheid. We doen alles op een heerlijk rustig tempo. we gaan met de kids naar het zwembad en dan is te merken dat het appartement gesloten is geweest. Het water van het zwembad komt linea recta van de Alpe, tenminste zo lijkt het. Ik dook nietsvermoedend het ijswater in en eenmaal boven wist ik niet hoe snel ik eruit moest komen om de warme whirlpool in te duiken. De kinderen hadden geen last van het koude water, voor hen is een zwembad een zwembad. We eindigen met zijn allen in de sauna en na een heerlijke douche gaan we terug om te genieten van de lunch die Nicole voor ons heeft meegenomen. Na de lunch gaan wij naar het hotel van 2climb2raise en daar komen deze dag veel mensen aan. We kunnen iedereen begroeten en het gevoel van saamhorigheid is enorm. Als we naar huis rijden val ik even stil. Ergens vind ik het ook jammer dat ik niet in dit hotel zit, alhoewel ik ook heel content ben met ons appartement. Ik laat het varen en zet mezelf weer terug in het hier en nu om gewoon te genieten van alles wat me nu overkomt. We koken een lekker maaltje en genieten. Teun is ook in zijn nopjes. Via de receptie van het appartement hebben we een Wii in onze kamer. Teun vindt dit de leukste vakantie ooit en dat is het de mooiste vakantie ooit! Maandag 3 juni 2013 Vandaag is de eerste trainingssessie met 2climb2raise. We gaan met elkaar bij Oz en Oisans klimmen. Vanaf het stuwmeer naar Oz station, een klim van 8 kilometer en qua stijging vergelijkbaar met de Alpe d'Huez. We vertrekken na het ontbijt al naar Oz en Oisans, omdat het vanaf hier toch wel een uur rijden is. We zijn mooi op tijd en de ochtendploeg zien we nog klimmen. Als ik Jan en Daan zie zwoegen zakt de moed me in de schoenen. Ik verval instilte en mijn hart klopt in mijn keel. We moedigen de bikkels vanuit de auto aan en dan zien we Madzy rijden, solo. Ze kijkt me aan en zegt me dat het heel goed te doen is. Ik krijg vertrouwen terug, maar de spanning blijft. Rond 13 uur zijn we klaar voor vertrek. Ik rijd met Kiki mee naar beneden en de captains fietsen de tandems naar beneden. Vanaf het stuwmeer doen we een opwarmingsrondje en dan begint de klim. De hartslag gaat omhoog en het eerste zweet verschijnt en het gaat goed. Het gaat meer dan goed. Na ruim 2 kilometer komt de volgauto voorbij en zie ik de koppies van de kinderen. Ik slik en realiseer me dat ik hier super aan het fietsen ben en wie had dat gedacht? Vorig jaar zat ik rond deze tijd vol in de chemo, ziek te zijn en nu fiets ik best soepel. Ik ben Madzy dankbaar en ik zeg haar dat ik het zonder haar niet had gekund en ik breek. Madzy zegt laat het gaan en laat het lopen en daar zit ik fietsend te huilebalken en dat lucht op. De spanning valt van me af en ineens gaan we als de brandweer. Ik vraag me af of ik wel mee aan het trappen ben en geef gas. Dan zegt Madzy dat als ik dat doe er wel een tandje bij kan. Voordat ik het kan beseffen zijnde er al, ik ben trots en ik ben echt nog niet stuk. Wat een euforisch gevoel en wat geeft dit vertrouwen voor D-day! We did it! We lopen naar beneden om de anderen die nog komen gaan binnen te halen. Wat zijn wij een toppers, allemaal lachende gezichten, blijdschap, dankbaarheid en liefde. Wat een mooie tocht! Als laatste halen we de grootste bikkel binnen, erg ziek en toch boven gekomen. De groep valt stil en de emotie overvalt ons allen. Respect voor deze kanjer en groot applaus, we weten allemaal dat deze ziekte verwoestend is en dat dat ook onze drijfveer is, fietsen voor onderzoeksgeld zodat deze ziekte kan evolueren van dodelijk naar chronisch. Op onze weg naar huis ben ik er stil van. We genieten van de vergezichten en vooral van het feit dat we hier samen zijn! We vieren de dag, het leven en we realiseren ons weer eens te meer dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. Thuis gaan we lekker zwemmen, eten en dan naar bed om te dromen van deze bijzondere dag. We kijke. Uit naar donderdag, want dit gaat ons lukken, for sure!

21 mei 2013 - 31 mei 2013 voorbereidingen ad6

Het is vandaag 31 mei. De zon schijnt en ik zit buiten in stilte te genieten van de wind die de bomen laat dansen. De afgelopen weken zijn heel bijzonder geweest. Dit schrijvende zorgt er voor dat de tranen over mijn wangen rollen. Mooie tranen, dankbare tranen, kwetsbare tranen, omdat deze tranen het diepst van mijn ziel blootgeven. Maanden lang heb ik mijn tanden kunnen zetten in de uitdaging die trainen heet. Mijn geweldige captain Madzy maakte het onmogelijke mogelijk en telkens gingen we samen een level verder en de conditie ging met grote stappen vooruit. Ook hielp de training me weerbaar maken tegen de bijwerkingen van de hormoontherapie, het leverde me vreugde, voldoening en trots op en mijn gewrichten kregen de kans niet om te verstijven. Wat een geweldig gevoel is dat. Ik heb het idee dat ik weer grip krijg op mijn leven, ik krijg de teugels weer in handen. En dat is ingewikkeld. Hoe ga ik weer richting geven? Waar zit de kern van wat ik echt wil en hoe ga ik dat doen? Het roer is om! ik ga kleur brengen in mijn leven, door dicht bij mezelf te blijven en door letterlijk kleur te gaan dragen! Weg met zwart, blauw en grijs en lang leve roze, oranje, rood en groen! Als ik naar beneden kom met een van mijn kleurrijke creaties zegt Puck: 'mama wij brengen toch kleur in ons leven' en zo is het het maar net. Als ik terugdenk aan de eerste kennismaking met de stichting dan ben ik euforisch over de filosofie van 2climb2raise en nu ervaar ik dat mijn euforie van toen ook de euforie van nu is. De tandem op voor herstel is het beste herstel en balansprogramma dat je kunt volgen! Ik was mezelf even kwijt, maar door dit programma heb ik dat stuk dat ik kwijt was weer gevonden. Ik voel mijn enthousiasme weer borrelen en krijg, ondanks een soort
permanente vorm van vermoeidheid, heerlijke positieve energie. Ik roep zo vaak dat je moet genieten in het kwadraat en wat is dat dan? Dat is wat ik nu 
eigenlijk dagelijks toepas. En bij dat genieten horen alle denkbare emoties. van 
plezier, verdriet tot boosheid. Het is een illusie te denken dat genieten gelijk staat aan alleen maar positiviteit. Ook negatieve zaken in het juiste perspectief zetten, relativeren en vervolgens er wat mee doen is genieten, want dat is het omgaan met de realiteit van het hier en nu en daardoor voel je je bevrijd. Kortom ik geniet elke dag en ik baal elke dag wel even en het is juist deze combinatie die ertoe bijdraagt dat mijn leven een prettig en vooral ontspannen leven is. Ik heb het idee dat ik tot de kern van mijzelf ben gekomen en dat iedereen om me heen zich herkent in die kern, omdat het eigenlijk ook hun kern is. Mijn kern heet openheid en deze openheid levert veel op. Het levert vrijheid, 
vrede, geluk en respect. Ik denk terug aan 25 mei, een dag die totaal niet volgens verwachting verliep. Mijn tranen die dag waren niet te stoppen. Het waren geen tranen van verdriet, maar hormonale tranen die zich niet makkelijk laten bedwingen. Verzetten heeft dan weinig zin, maar er openlijk over praten wel. Weg met de verhulling en delen met de ander en er komt zoveel voor terug. De dag leek voor mij net een onbedwingbare alp en ondanks alle grillen die deze dag liet zien, eindigde de dag meer dan mooi met mijn lieve familie die mij tijdens een etentje een hart onder de riem hebben gestoken. Ook hier weer tranen, maar tranen van verbondenheid en geluk. En dat gevoel was er ook zondag 26 mei. Mijn hormonale tranen werden positief omgekeerd door de geweldige training in Limburg met captain Madzy en met de andere bikkels van 2climb2raise. Toen ik thuiskwam voelde ik me voldaan, ontspannen en gek genoeg niet moe, maar energiek. Het communiefeest van Florine was de kers op de taart. Ons lieve gezin heeft deze middag omarmd en samen hebben we intens genoten. Ik was in de avond heerlijk moe en samen met de kinderen zocht ook ik mijn bedje op en heb ik kunnen genieten van een heerlijk ontspannen slaap

De maandag kon ik uitgerust naar mijn werk en ik geniet van het ritme dat weer in mijn leven zit. Eigenlijk ben ik gewoon druk, maar maak ik heel bewust keuzes en doseer ik beter. Wat vandaag niet kan kan morgen wel en dat is een rustgever eerste klas. Op woensdag stond er een training op het programma. Madzy en ik samen 10 keer de RAZOB Gulberg in Nuenen op. Via een tussenstop bij de schoonheidsspecialiste door naar Nuenen. Natuurlijk op de fiets, dus de goodybag zat onder mijn jas verstopt. Ik heb denk ik met mijn bemodderde fietsoutfit een onuitwisbare indruk achtergelaten. Die Gulberg hebben we 10 keer beklommen en wat was ik trots op mezelf en op ons samen. Madzy die me gewoon 15% stijging liet fietsen door haar uitspraak: 'nu mond dicht, focus en achter mij aan trappen!' En dat werkt, voordat ik het wist was ik er en kon ik mijn vreugdekreet niet binnenhouden. Fietsen en sport in het algemeen zit tussen je oren. Niets is onmogelijk met de juiste houding en instelling, kun je veel voor elkaar krijgen. Ik ben dankbaar dat Madzy en ik elkaar gevonden hebben, want we vormen een mooi stel, wij samen. Madzy verdient een gouden lijstje! En dan ineens komt de Alpe al heel dichtbij..........

Zaterdag en zondag 19 en 20 mei 2013

Vrijdagavond heeft Henry een verrassing. We gaan bij Pluk eten en dat is geweldig. De soep die lekker geprutteld heeft bewaar ik voor zaterdag. we laten ons verwennen en het smaakt voortreffelijk. Als we thuiskomen ben ik ontzettend moe, eigenlijk te moe. Ik besluit niet te wachten tot ik instort en ga meteen naar bed. Ik val als een blok in slaap en slaap tot de volgende dag 9 uur! Als ik dan beneden kom zit iedereen al fris en fruitig aan het ontbijt. Guus heeft geen voetbal en Puck heeft vandaag pas om half een paardrijles, dus we doen alles in een heerlijk lage versnelling. Als ik Puck naar paardrijles breng doe ik meteen wat boodschapjes. Als we thuis komen eten we wat en gaat Puck met Florine spelen. We brengen Teun naar scouting en samen met Guus gaan we de stad in. Zonder dat het de bedoeling is kom ik thuis met een nieuwe outfit en nog een hele leuke outfit ook, helemaal in het thema zilveren glitter and glamour. We gaan naar huis en als Teun er weer is ga ik een rondje hardlopen, ruim 6 km en het is zalig buiten. Als ik thuis kom staat manlief in de keuken, pruttelt de soep weer en worden er hamburgers gebakken en courgettes geroosterd. Er staat een ontzettend vrolijk nummer op van Deacon Blue en dit is zo'n moment waarop je leven op zijn plek valt en ik voel me ontspannen en vooral intens gelukkig. We eten wat, kwebbelen wat en het is gezellig. Als de kinderen op bed liggen kijken we het euro songfestival. Ik ben al jaren niet meer van het euro songfestival, maar vanavond wel. Het voelt als heel lang geleden, toen dit fenomeen bij ons thuis een heuse happening was. Fris uit bad voor de tv met chips en ranja en dan wachten totdat alle landen gebeld waren voor de uitslag. We waren vaak te moe om het uit te zitten, maar bijzonder was het. Zo ook vanavond. De social media deed het goed, de commentaren waren vaak hilarisch en ik zat gewoon te genieten. Ook dit keer heb ik het niet gehaald tot de uitslag, maar genoten heb ik wel. Mijn lucrin is deze avond geïnjecteerd en met een brandende buik ga ik slapen. In de ochtend ben ik al vroeg wakker en het voelt alsof ik de griep heb. Alles doet me zeer en mijn neus is ontstoken. Ik ga er meteen uit en maak een heerlijk ontbijtje en ik dek de tafel. Om half negen zitten we aan tafel en de zon lacht ons tegemoet. Ik heb pijn, maar wil de sfeer niet verpesten. We bedenken een uitje van de dag en we besluiten naar de Brandevoortse hoeve te gaan op de fiets. Puck fietst zelf en Teun gaat bij Henry op de fiets en Guus bij mij. Het weer is zalig. We genieten van de zon, de aardbeien en als we terug zijn luieren we in de tuin. De jongens spelen voetbal met Nick en Loek en Puck doet met hen mee. Als Florine komt gaat Puck met haar spelen en dan aan het einde van de dag zitten de jongens en de meiden boven met de playmobil te spelen. Een heel gezellig tafereeltje. Wij genieten van onze rust en van een lekker wijntje in het zonnetje. Als Henry de grill klaar wil zetten ziet hij een grote scheur in de trampoline en een schaar. Ik besluit naar boven te lopen en te achterhalen wat er gebeurd is. Puck heeft een schaar gepakt om een draadje van een knuffel te knippen en is vergeten de schaar op te ruimen. Guus heeft de schaar mee op de trampoline genomen en heeft ontdekt dat deze door het doek van de trampoline kan steken. Toen het gat er was is hij naar binnen gelopen om een pleister te halen om het gat te dichten. Guus geeft eerlijk toe dat hij het gedaan heeft en ik ben blij o het eerlijke verhaal, maar ben verre van blij over de gang van zaken. Florine voelt aan dat hier sprake is van spanning en gaat naar huis. Bij de plaats delict aangekomen ontstaat drama ten top. Teun huilt om het gat, Puck huilt omdat ik zeg dat er nu niet meer op de trampoline gesprongen mag worden vanwege gevaar en Guus huilt omdat hij niet wist dat de schaar zo scherp was. Ik probeer rust te brengen, maar ben zelf verre van rustig. Mijn buik brandt en als ik Guus til dan schopt hij met zijn voet tegen mijn buik. In mijn hoofd gil ik het uit van pijn en ellende. De rust is er weer een beetje en ik ga verder met het eten en Henry grilt de vis en het vlees. Als we aan tafel willen, is Guus weer dwars. Hij gooit een glazen knikker over de heg. Hij moet van mij naar de buren om zelf te vertellen wat hij heeft gedaan en dat hem dat spijt. Ik loop met hem mee en natuurlijk zegt hij weinig en met mijn hulp komt er iets van wat door moet gaan voor een spijtbetuiging uit. Ik leg hem uit dat het gevaarlijk is en dat de knikker ook op Flip of iemand anders terecht had kunnen komen. Guus huilt en zegt dat hij altijd alles fout doet. Ik heb eigenlijk geen geduld meer. De dag die zo prachtig begon wordt overschaduwd door een opeenstapeling van nare gebeurtenissen. Daarbij heeft Guus een punt, het lijkt alsof hij veel fout doet, maar dat valt best mee. Het enige dat misgaat is dat Guus vaak vergeet te vertellen wat er in hem omgaat. Als hij dat vaker toepast dank denkt hij eerst voordat hij handelt. Bij twijfel kan hij altijd bij ons terecht en dat kan een hoop schade voorkomen. We gaan aan tafel en ik wil de voorvallen in de juiste context plaatsen. Ook ik zeg de kinderen dat ik schuld heb aan wat er gebeurd  is, want ook ik heb niet goed opgelet. Puck volgt en zegt dat zij ook niet goed heeft nagedacht. Teun is alleen maar verdrietig om het gat en Guus blijft hangen in het feit dat hij alles verkeerd doet. Ik zeg hen een oplossing te hebben. We laten de trampoline repareren en we dragen allemaal wat bij. De kinderen van hun spaargeld en iedereen is het er mee eens. Toch is de sfeer van de dag verpest. Na het eten doe ik de kinderen in bad en daarna gaan ze direct naar bed. Als ik klaar ben ben ik kapot en vooral ook boos. Ik kan slecht omgaan met deze negativiteit en ik word overmeesterd door emoties. Ik voel mijn gewrichten, mijn buik, mijn misselijkheid en mijn hoofd en ik haat de lucrin, die er voor zorgt dat ik alles zwaar dramatisch ervaar. Ik plant me op de bank en houd het voor gezien, beetje tv, beetje thee en morgen in de herkansing en hopen dat de hoofdpijn zakt..... C 

Vrijdag 17 mei 2013

De wekker gaat in de ochtend en ik ben absoluut niet klaar voor de dag. Na de laatste Ad6 training van gisteren, die meer dan geweldig was, is mijn lichaam toe aan rust. Versuft probeer ik de alsmaar gaande wekker tot bedaren te brengen en als dat gelukt is denk ik er serieus over om deze dag de boel de boel eens te laten. Toch hervat ik me en worstel ik me uit mijn aangename bed. Henry is druk in de weer om onze Guus, die zich met alle waarschijnlijkheid net zo voelt als ik, uit bed te krijgen. Als ik in de kleren ben, neem ik de taak over. Guus ligt heerlijk warm in zijn bedje, verstopt onder zijn dekbed en de dag lacht hem nog niet erg tegemoet. Ik ga bij hem op bed zitten en vraag of hij nu echt naar beneden wil komen. Hij kreunt, zucht en steunt en besluit dan om toch ook in de benen te komen. Hij wankelt de trap af en duikt beneden op de bank en slaat een deken om zich heen. Teun dartelt vrolijk rond en Puck is, op het tandenpoetsen na, al klaar voor deze dag. Onze Guus heeft elke ochtend weer opstartproblemen en een behoorlijk ochtendhumeur. Als wij onze rust goed bewaren dan gaat het allemaal naar behoren, maar zodra ook wij bevangen zijn door moeheid en ongeduld, dan barst hier in huize Schreur de bom. Zo ook deze ochtend. Guus besluit na lang wikken en wegen om toch aan de ontbijttafel plaats te nemen. Het is dan inmiddels 10 voor 8. Hij weigert te eten en te drinken en in zijn hoofd is hij bezig met een plan. En dan ineens pakt hij zonder aanleiding de leapfrog van Puck af en gaat het spelletje wat er in zit met zijn nagel bewerken. Ik vraag hem dat niet te doen en dan laat Guus weten dat het spelletje niet van Puck is. Teun zegt met zijn tandenborstel in zijn mond dat het zijn spelletje is en dat Puck daar mee mag spelen. Guus vindt van niet en hij gaat door met wat in mijn ogen neerkomt op het vernielen van andermans spullen. Mijn geduld is er niet en wat ik juist niet moet doen, doe ik, ik schreeuw hem toe! Guus trekt een pruillip en begint meer dan hysterisch te huilen. Ik kan en wil even niet meer reageren. Ik heb medelijden met Teun en Puck, die zo leuk, lief en vrolijk de dag omarmen en die ineens in deze negatieve golf worden meegenomen. Ik draag vanuit onmacht het stokje over aan Henry die Guus op schoot neemt en ik probeer hem te negeren om in ieder geval iets wat op rust lijkt vast te houden. Teun voelt de sfeer feilloos aan en hij zegt dat hij vanaf vandaag elke ochtend zelf zijn tanden heel goed gaat poetsen en dat hij mij dan laat napoetsen en dat hij dan heel goed zijn mond opendoet zodat alle bacterieen weg zijn. Teun weet dat ik in de ochtend de nadruk leg op zaken als tanden poetsen en om mij vrolijker te krijgen speelt hij hier op in. Ik geef hem een knuffel en bedenk dat zijn goede bedoelingen prachtig zijn, maar gevoed worden door de beladen sfeer die er hangt. Guus is inmiddels gekalmeerd, heeft binnen 5 minuten zijn kleding aan en ik geef hem een kus op zijn hoofd. Ik zeg hem dat ik begrijp dat groot groeien moeilijk is en dat ik hem graag wil helpen en dat ik dat alleen kan doen als hij dat ook wil. De rust is wedergekeerd en Guus is alles weer vergeten. Ik breng de kinderen naar school. Als ik naar de school toeloop met de kinderen is er geen sprake meer van narigheid. Guus is de vrolijkheid zelve en als een voorbeeldig gezin lopen we met elkaar naar binnen. Ik vraag me af of andere ouders ook dit soort taferelen achter de rug hebben en als ik om me heen kijk kan ik dat niet bespeuren. Allemaal vriendelijke gezichten, leuke opmerkingen, eigenlijk een groot voorbeeld van voorbeeldigheid. Totdat we naar Guus zijn klas gaan en ik voor zijn klas een heel herkenbaar tafereel zie. Een hysterisch huilend kind ligt op de grond en communicatie tussen ouder en kind is zwaar verstoord. Waarom tonen en delen wij maar zelden dit soort ervaringen met elkaar? Ik loop naar buiten en bespreek met de moeder het voorval voor de klas. Onze ochtend is ook haar ochtend, zeg maar. Ik ga naar huis en vraag me af of Guus een stoornis heeft en dan stop ik mijn gedachten. Niet alles hoeft gecategoriseerd te worden, dit behoeft geen stempel, dit is niet meer dan een normale gezinssituatie! Niet elke uitspatting hoeft tot in den treure geanalyseerd te worden. Ik ga naar binnen, pak mijn krantje en zet een kopje koffie, vandaag is rustdag, een dag om niet teveel te doen, een dag om het vermoeide lichaam te koesteren en me vooral niets op te leggen. De deurbel gaat en de zorgapotheek staat al op de stoep. De lucrin injectie is mooi vroeg geleverd. Ik kan toegeven aan mijn gevoel en wat is de bank dan een heerlijke plek om op te vertoeven.....

Wat een rust zo in de ochtend en wat geniet ik van de rust. Ik kom helemaal tot mezelf. Ik haal de kinderen om 12 uur uit school. Yara en Florine komen met ons mee en helaas lukt het Guus niet om met Fabian af te spreken, want Fabian gaat op vakantie. Guus is teleurgesteld, moe en hangerig. Ik besluit hem vanmiddag lekker te vertroetelen. Er wordt goed gegeten door alle kinderen, zien eten doet eten, dus eten ze tezamen 8 bruine pistoletjes, een kwart bruin brood, een bakje kipfilet, een bakje filet americain en drinkes ze 4 pakjes fristi en 3 pakjes chocomel!  Ze kunnen de middag aan en met ronde buikjes het spel ingaan. Guus houdt zich heel rustig en wat blijkt hij heeft pijn. Zijn kies komt door en hij heeft er last van. Ik maak een bedje voor hem op de bank en hij mag lekker liggen met de TV aan. Teun gaat op buurtonderzoek, maar komt 10 minuten later terug, Merlijn is ziek en verder is er niemand waar hij mee wil spelen. Zijn date met Mara ging niet door, dus hij gaat ook even in alle rust op de bank zitten bij broer Guus en dan merk ik dat Guus echt niet goed is, hij ligt nog steeds heel stilletjes onder zijn dekentje en slaapt bijna. Ik laat hem lekker bijtanken en als ik bij hem zit en hem over zijn rode wangetjes streel dan smelt mijn moederhart. Guus, de man die graag grenzen opzoekt en verkent heeft even geen puf meer om grensverleggend bezig te zijn (hoe herkenbaar is dat voro mij?). Hij rust en geeft de vrijdagmiddag betekenis op de bank. Ik ben een trotse mama vandaag en ik ga graag mee in de rust die er heerst in huize Schreur. De meiden spelen met playmobil op de kamer van Puck en de mannen en ik banken terwijl het groentesoepje pruttelt, hoe gelukkig kun je zijn?

16 mei 2013

Wat een leegte op mijn blog. Bijna een maand geen berichten en ik miste het schrijven enorm. Ik kreeg zelfs vragen en opmerkingen via de mail, de therapeute en ook via het werk van verontruste lezers van mijn blog. Er is niets dramatisch gaande in mijn leve, alhoewel? Mijn computer heeft na jaren trouwe dienst het leven gelaten en toen was er nog alleen de laptop van het werk, die ook dienst weigerde (hier is een causaal verband wellicht met het vage telefoontje in mijn versufte toestand). Afijn, inmiddels zijn de technische problemen hersteld en kan ik weer naar hartelust typen en inloggen op mijn blog. Natuurlijk was ik niet helemaal afgesloten van het internet, want ook via de ipad kan ik mijn blog bijwerken. Bij mijn ipad mis ik een echt toetsenbord, want door mijn blinde typevaardigheid en de gevoeligheid van een ingebouwd toetsenbord op de ipad, gaat er nog wel eens het een en ander mis aan woordinvullingen. De  ipad probeert je het leven te vergemakkelijken door zelf na te denken en dan van mijn typefoutjes toch woorden te gaan maken. De vreemdste woorden verschijnen dan uiteindelijk in de tekst. Het resultaat is dus 3 weken volledige stilte geweest. De hoogste tijd om de afgelopen 3 weken weer eens onder de loep te nemen. Want wat gebeurt er toch veel in een paar weken. Allereerst hebben we de zaken omtrent mijn gezondheid. Wederom heb ik allerlei vage klachten waar niet echt een vinger op te leggen is. Zo bleek op 24 april dat ik ineens last had van plotsdoofheid oftewel sudden deafness. Oorzaak onbekend. Op 7 mei ben ik opnieuw getest in het Elkerliek en wat bleek? Ik hoor weer zoals een 16-jarige, heel scherp, eigenlijk té scherp. Ik heb nu last van hyperacusis, een overgevoeligheid voor geluid. In drukke ruimtes galmt het geluid door in mijn hoofd en dat is om gek van te worden. Ik hoor dan de randgeluiden het ergst. Oftewel ik zit in gesprek op mijn werk met iemand maar de radio staat aan en de printer print, ik hoor dan de radio en de printer zo hard dat ik enorm moet focussen om de persoon te kunnen bijven volgen. Hinderlijk en er bestaat niet echt een remedie voor. Ik heb prednison gekregen zodat de ontsteking op de gehoorzenuw zou verdwijnen, maar ondanks de kuur is de kwaal niet weg. De KNO arts zegt dat er velerlei oorzaken aan ten grondslag kunnen liggen, zoals trauma, stress, oververmoeidheid, een tumor en ga zo maar door. Wat mijn verontruste na dit allemaal in me opgenomen te hebben is de melding van de tumor. Echter is het bloed goed en is het gehoor verbeterd, dus er is geen reden tot paniek. Alert blijven we uiteraard wel. De KNO arts wist mij dan ook te vertellen dat ik misschien vanuit mijn enthousiasme wel heel veel hooi op mijn vork neem en dat ik me moet realiseren dat ik reden te over heb om goed te gaan of blijven doseren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog beledigd was ook toen hij me dit voorspiegelde. Ik heb het idee dat ik alleen maar aan het doseren ben, mijn rustmoment(jes) neem -het blijven nog steeds momentjes omdat ik teveel leuke en minder leuke dingen van mezelf moet en wil doen- en mijn grenzen inmiddels wel ken. Wel is zo'n opmerking weer genoeg om stil te staan bij mezelf en stil te staan bij wat ik nou wil en hoe ik dat wil bereiken. En dat blijft een steeds terugkerend fenomeen. Ik vraag me continue af of ik de keuze die ik maak ook daadwerkelijk ondersteun en of de keuze die ik maak dicht bij mezelf staat. Als dat beiden zo is pas dan kijk ik of de keuze ook in evenwicht is met mijn gezin, zodat ik niet verval in egoïsme. Want doe ik dat niet, dan zou dat mijn grootste valkuil zijn.  Het verhaal van de KNO arts is natuurlijk ook weer gespiegeld met de oncoloog en de oncoloog maakte ook een bijzonder mooie opmerking die me bijgebleven is. Hij liet weten dat we bij de klachten die ik heb we duidelijk onderscheid moeten maken in klachten die verband kunnen hebben met de kanker en klachten die ik ook zou kunnen krijgen zonder de kanker. Bij deze laatste klachten gaan we dan zorgen dat deze worden neergelegd daar waar ze horen en dat is niet bij oncologie. Oftewel de gehoorproblematiek heeft geen direct verband met de kanker en de verantwoordelijkheid ligt dus bij de KNO arts en niet bij de oncoloog, tenzij de bloedwaarden een verhoging zouden laten zien in tumormarkers, maar dat is niet het geval. Ik ben het ermee eens, hoe minder ik bij de oncoloog kom, hoe beter het met me gaat en dan nemen we alle randverschijnselen gewoon voor lief. Randverschijnselen die veelal ook gerelateerd zijn aan de overgang, waarvan ik van mening ben dat de overgang de meest onderschatte kwaal is die er is. Ik weet nu uit eigen ervaring wat dit met me doet, van hartkloppingen, zweetaanvallen, stemmingswisselingen, totale onrust, ontbreken van libido tot vergeetachtigheid. Allemaal zaken waar je toch een weg in moet zien te vinden en waarvan je pas weet wat het is als je er zelf doorheen gaat. Ik zeg dan ook vaak tegen vriendinnen als we weer eens een van mijn zweetaanvallen weglachen, 'wacht maar tot het jullie beurt is, dan spreek ik jullie nog wel'. Natuurlijk kunnen heel veel vrouwen geholpen worden als zij in de overgang geraken. Ze gaan weer aan de pil, krijgen oestrogeensupplementen om zich beter te voelen, want de oestrogeendaling zorgt voor de ongemakken. Echter dat kan bij gewoon niet, dat is een no go area. Oestrogenen moeten bij mij volledig geblokt worden, want oestrogenen bevorderen tumorgroei. Ik heb het dus te stellen zonder de oestrogenen met alle gevolgen van dien. Ik krijg dat maar moeilijk uitgelegd, het is een kwestie van accepteren en er mee leren leven. Dat gaat goed, maar in feite weet en ervaar je maar al te goed wat je mis en dat blijft met tijd en wijle gewoon een zure bom. Maar over het algemeen gaat het goed. De opgevoerde training geeft me ook een goed gevoel. Mijn lijf is af en toe goed moe, maar het toeleven naar dat ultieme moment boven op die Alpe d'Huez geeft moed, geeft kracht en een onuitputbare energie. Voor mij is het bewijs geleverd dat sport een heel positieve bijdrage levert aan het herstel. Mijn captain Madzy verdient in deze dan ook een gouden lijstje. Zij inspireert me, laat me grenzen verleggen en uiteindelijk levert het bij mij veel voldoening op en vooral een grote glimlach op mijn gezicht. En dat komt allemaal voort uit de stichting 2climb2raise die de filosofie sport draagt bij aan herstel hanteert en dat ook dit jaar weer toepast op onze groep bestaande uit 18 stokers ((ex)patiënten). De commitment aan de stichting en actief onderdeel uitmaken van deze groep staat garant voor de beste herstel en balanstraining die er bestaat. Inmiddels train ik 4 tot 5 keer per week en conditioneel heb ik enorme stappen gemaakt. Dat maakt me een meer dan trotse knapperd. De training op de mountainbike heeft wel geresulteerd in een tennisarm (ja dat kan!), maar hier hebben we weer extra fysio tegenaan gegooid, zodat ook dit weer in control gaat komen. Kortom met mijn gezondheid gaat het eigenijk best goed. Ook mijn werk komt weer op de rit, ook hier heb ik voor mezelf de balans opgemaakt en ook hier begint alles op zijn plek te vallen. Inmiddels zal dat in een andere functie zijn dan die ik had, maar dat zal dan ook veel beter bij me passen. Ook het gezin heeft een balans gevonden. Onze Teun is volop aan het tanden wisselen en broer Guus is zo jaloers hierop en op die tandenfee die tanden meeneemt en geld er voor teruglegt dat hij zelf een tand getrokken heeft na een val. Een bloederig tafereel en een bewijs dat Guus veel kan hebben als het om pijn en bloed gaat. Mijn verbazing heb ik dan ook niet onder stoelen en banken gestoken en ik word er nog vaak door Puck aan herinnerd, vaak ook op momenten dat ik er even liever niet aan herinnderd word :). Ook het gezin leeft toe naar de eerste week van juni en naar D-day. De kinderen krijgen vrij van school, mama en de zussen zullen er zijn en Nicole, Ralph en Vivian zijn erbij. Het gaat volgens Nicole de week van ons leven worden en dat is wat we er van gaan maken, de week van ons leven. Een week waarbij we verwerken en rouwen om dat en diegenen die we missen en omarmen voor diegene en dat wat we nog hebben. Het wordt een week met een lach en met een traan. Geluk en verdriet liggen heel dicht bij elkaar. We zullen een intense verbintenis voelen met elkaar en met iedereen op dat wat de eerste week van juni de Hollandse berg heet. Ik kijk er naar uit en telkens als ik alleen ben en er aan denk dat stromen de tranen over mijn wangen en dan realiseer ik me hoe hard ik het afgelopen jaar heb geknokt om te staan waar ik nu sta. Ik begrijp dat ik de lat hoog heb gelegd, dat ik het niet altijd even makkelijk maak voor mezelf, maar ik ben trots, beretrots op mezelf, mijn gezin en alle lieve mensen om me heen, die hier allemaal een rol in hebben gespeeld. Vanavond is er weer ad6 training en dat is mijn 4de training deze week. Na deze dag werken ben ik moe, maar ik ga ook deze training weer tot me nemen, want weet allemaal dat OPGEVEN GEEN OPTIE IS, NOOIT!!!