hulptroepen Powerrrrrrrr

Hulptroepenpowerrrrrrrrrr. Vriendin Yvonne neemt boodschapjes mee en wat lekkers voor bij de koffie. Mama vouwt de was en Bernadette stoomt de vloer, heeft de broodjes, het brood en de vleeswaren meegenomen. Fiene wandelt lekker rond en speelt wat op de  piano en kwebbelt lekker met iedereen, ze is al een hele dame en houd wel van een babbeltje met haar 2,5 jaar jong. Het decor is net het decor van een tell sell reclame, aleen dan in mijn huis. De vloer wordt bacterieënvrij gemaakt. Met een stoompower blaast het apparaat een stoom van 80 graden uit en desinfecteert daar het oppervlak mee. Bernadette is net de witte tornado. Iedereen die dit schouwspel zou gadeslaan, zou direct zo'n stoomapparaat voor thuis willen hebben. Het reinigt bank, vloer, gordijnen eigenlijk alles kan ermee, zelfs de autobekleding. Hulde aan de stoompower en hulde aan Bernadette! Je ziet het verschil direct, de vloer is ULTRASCHOON! Yvonne vertrekt en Bernadette gaat met mama en pa schreur de kinderen uit school halen. Want pa en ma zijn inmiddels ook gearriveerd. Met enorme pannen, een groot gedeelte van de mis en place is in Putten al verricht. Jawel, want ook voor oud Hollandse hutspot is een goede voorbereiding het halve werk en het is weer een werk! Maar al die liefde in het eten die proef je, wellicht is dat het geheime ingrediënt. Verder zijn er krabbetjes (zo noemt oma de ribbetjes of spareribs) en reuzenballen gehakt. Alles om dit weer tot een calorierijk feestmaal te maken en dat is precies wat we nodig hebben, heerlijk calorierijk smaakvol eten. Als de kinderen uit school zijn eten we broodjes en Guus ontfermt zich als grote 'man' over Fiene. Hij smeert haar boterhammen met chocoladepasta en beiden genieten ervan en hebben prachtige chocoladesnorren op hun gezicht. Ze lachen om elkaar en om hun snorren. Het is een lekker stel. Puck, Teun, Guus en Fiene smikkelen van de broodjes, maar ook van de rolletjes worst die ze zo weghappen. Na het eten gaat opa met Puck naar de Warande met oud brood om de beestjes te voeren. Teun gaat bij Nick spelen en Guus gaat fietsen. Al snel wil Guus ook naar opa en Puck en gelukkig is zus Yvonne gearriveerd en zij brengt Guus naar opa. Dan gaat zij voor mij een boodschapje doen en neemt Puck mee. Ze beleven grote avonturen samen en komen terug met Francelle erbij. Gezellig. Guus en ik hebben lekker de Matroos in de Doos gelezen, spannend verhaal. Ma Schreur doet tussen de bedrijven door de badkamers en de toiletten. Het is weer fris en fruitig in huis en ik zat of lag erbij en ik keek ernaar. Pa ruimt de schuur helemaal achter in de tuin op. Dan wil Guus ook buiten spelen, maar al snel is hij huilend thuis. Hij heeft ruzie gehad en iemand heeft hem geslagen. Hij besluit thuis te blijven en ook Teun komt al snel thuis. We gaan kinderspelletjes doen op de iPad, eerst Guus, dan Puck en dan Teun. Wat een talenten en wat hebben zij snel door hoe dat toch allemaal moet. We zitten gezellig op de bank. In de kamer ligt een Dino landschap en Puck schrijft weer in haar boekje. Ma is druk met de pannen en het ruikt zalig in huis, ook Yvonne ruikt even in de pannen. Ze vertrekt met Francelle naar huis. De pianoles van vandaag staat op een laag pitje en we bellen Jeanne de pianojuf even om aan te geven dat het de komende tijd wat anders zal gaan dan normaal. Dan staat het maaltje op tafel en het smaakt voortreffelijk. Guus eet alleen vlees, en Teun en Puck eten de hutspot en de ribbetjes of krabbetjes die Teun steevast of krab noemt of varken :) Dit is weer een oud Hollands recept wat je vast zou moeten leggen, zodat iedereen er van kan genieten. Ik hou van de drukte om me heen, het zet me midden in het leven en het laat me bezig zijn met het nu. Het nu is voor mij belangrijk, niet morgen, maar het nu. Ik zit met mezelf in de knoop en met de veranderende rollen in het gezin. Ik heb er een knoop van in mijn maag en die gaat maar niet weg. Het borrelt diep van binnen bij mij en ik weet dat dat borrelen betekent dat het er uit moet. Ik ga bedenken hoe ik dat eruit krijg zodat het constructief wat bijdraagt aan deze veranderende rollen. Ook dit is een hobbel die je met elkaar moet nemen. Het zijn er zoveel nu, die verdomde rothobbels. De ziekte die je leven binnendringt, binnendringt zonder vooraankondiging. Als die ziekte dan eenmaal binnen is dan moet je dat maar een plek zien te geven in een geforceerd tijdsbestek, want tijd is al een hobbel op zich. Laat staan hoe het dan gesteld is met de acceptatie? Je probeert het te accepteren, maar dat gaat niet makkelijk, want ook hier is geen leerboek voor en vooral nauwelijks tijd. Dan probeer je de ziekte in te passen in je dagelijks bestaan, maar dat is voor ieder lid van het gezin anders. Ik als patient doe het anders als bijvoorbeeld manlief of de kinderen en dat is niet meer dan logisch. Ik onderga en de rest staat machteloos aan de zijlijn, als toeschouwer, overschaduwd door het eigen leed en de eigen persoonlijkheid. Rationeel weet je dat het zo werkt, maar het zorgt voor verwarring. Ik las een artikel in de Happinez en dat gaat erover dat het hele universum een web van trillingen is waarin alles met elkaar in verbinding staat. Je moet jezelf bewust maken van je eigen unieke trillingen en als je dat met elkaar doet en bespreekt dan kun je dus samen op dezelfde golflengte zitten, want je snapt elkaars trillingen zeg maar. Hier thuis zitten we nog niet op dezelfde golflengte. Ik wil hiervoor zo mijn best doen, misschien wel teveel. Ik ervaar het dan ook als een heel complex proces en dat gaat helaas niet zonder slag of stoot. De oplossing is volgens mij ook hier samen sterk, loslaten en toelaten. Het toelaten en aanvaarden van naastenliefde bijvoorbeeld. Klinkt zo eenvoudig maar valt niet mee; voor je gevoel moet je daarvoor onafhankelijkheid inleveren. Klinkt raar, maar zo voelt het. Hup aangeboden krijgen voelt goed, er daadwerkelijk gebruik van gaan maken is moeilijk, je moet er namelijk voor loslaten. In veel dagelijkse situaties zitten geweldige positieve schakels maar vaak zoveel valkuilen. De gulden middenweg is wellicht de jas die ieder past ook bij ons, maar dat betekent wel geven en nemen. Soms geef je wat meer en soms neem je wat meer, alles in de juiste dosering. Eenieder die ooit in een vergelijkbare setting heeft gezeten zal dit herkennen. En los van een te leveren strijd tegen de ziekte kosten deze dagelijkse situaties energie. Een voorbeeld. Ik kom gisteren thuis uit het ziekenhuis en ben blij weer naar huis te kunnen. Ik ben zeker nog niet klachtvrij, maar thuis klinkt in het ziekenhuis als de kers op de taart. Ik kom thuis en zie blije gezichten. In je gedachten is de kers binnen handbereik, daarom is de deceptie des te groter na de terechte vraag van Puck of ik haar dagboek bij me had. Ik had Puck maandag beloofd een dagboek voor haar te kopen met een echt slot. Echter maandagnacht ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Een kind snapt niets van tijd en haalbare taken in een bepaalde tijd, dus ook niet dat ik in het ziekenhuis geen dagboek kon kopen, misschien wel, maar dat was het laatst waar ik in het ziekenhuis aan dacht. De opmerking is niet verkeerd bedoeld, maar zorgt bij mij voor deceptie. Ik leg haar in alle rust uit dat ik in het ziekenhuis heb gelegen en geen tijd heb gehad voor het kopen van een dagboek, maar het voor haar ga doen zodra ik tijd heb en me beter voel. Je verwacht met deze uitleg begrip, maar een kind van zeven heeft dat natuurlijk nog niet en dat hoeft ook niet. Gevolg is dat Puck hele dikke tranen van verdriet heeft en uitspraken doet als 'het is niet eerlijk' en 'beloofd is beloofd'. Op zo'n moment heb je verdriet, verdriet dat je niet laat zien, maar dat er wel is, je lijdt in stilte zeg ik dan. Het is ook allemaal zo oneerlijk en ook Puck heeft hier niet om gevraagd net zo goed als ik dat niet heb. Gelukkig heeft Henry het opgelost door samen met de kinderen de belofte in te willigen, dus het dagboek is er en geschreven wordt er inmiddels. Dit is maar een simpel voorbeeld en laat zien dat iedereen in een andere wagon van de sneltrein zit. We gaan allemaal naar dezelfde bestemming, maar weten elkaar niet altijd echt te vinden in de reis er naartoe. Het gaat niet zonder slag of stoot en daar kun je een boekwerk mee vullen. Hier ben ik met name gevoelig voor en het doet veel met me, het raakt me, ondanks het besef raakt het me diep van binnen. Ik denk en schrijf vanuit mijn eigen perspectief. maar hoe is dat voor mijn man die aan de zijlijn staat? En hoe kun je elkaars trillingen matchen met elkaar en welke trilling gaat dan voor? Ik lijd in stilte en wil dezelfde golflengte vinden. Ik weet niet hoe ik dat moet doen en daarom doe ik maar wat, ik doe waarvan ik denk dat goed is uiteraard in overleg, maar ben volledig de regie kwijt en ik probeer ondanks dat te ordenen en dan wil je dat doen met dat wat het dichst bij jezelf ligt en in mijn geval is dan het sleutelwoord SOCIALE CONTEXT. Ik wil toeschouwer zijn van dagelijkse rituelen, ik wil niet vereenzamen, ik wil mensen zien, ook al zal ik niet altijd onderdeel zijn van de context. Ik wil het leven zien, proeven en ervaren, dat ben ik. Maar past die ik in het gezin, want dat betekent nogal wat. Ik ben zoekende en velen lotgenoten zullen de zoektocht kennen. Ik onderga en ik onderga positief, zij het soms lijdzaam in stilte, toch zal ik moeten blijven praten, niet alleen ik, maar ook de mijnen. Samen komen we er wel, want zoals ma zei bij het weggaan: het komt goed meid en die intens liefdevolle blik die we hadden zei meer dan duizend woorden. Het komt goed, alles komt goed, ik ben er van overtuigd, dit varkentje gaan we samen wassen.

Slaappil

Ik heb de sterren van de hemel geslapen. We lagen heel vroeg op bed, ons eigen bedje, zoveel lekkerder dan een ziekenhuisbed. En ik bleef onrustig, mijn hartslag was nog steeds hoog en plat liggen benauwd helemaal, dus met drie kussens lag ik dan eindelijk. Vervolgens met yoga tot ontspanning komen, het lukte iets, maar niet helemaal. Ik bleef mijn eigen hart maar horen, als een sneltrein, mijn hart heeft haast. Ik besluit dan toch maar over te gaan op de temazepam, want dat is voorgeschreven. Ik neem er een en ga door met de volgende ontspanningsoefeningen. Ik visualiseer dat ik op een plek bij het water ben met een kleine houten steiger. Het water lijkt net eens spiegel, want er is nauwelijks wind. Prachtige waterlelies sieren het water. Er heerst rust en harmonie, alles is zoals het hoort te zijn. Ik wiebel met mijn voeten in het water en het water streelt mijn tenen, fris fruitig water. Ik glimlach en hoor een vredig insektengezoem, het lijkt net muziek, waar ik prachtige teksten in meen te herkennen. Ik voel een oase van rust en warmte, want het zonnetje straalt en verwarmt beter dan welke kachel dan ook...... ik slaap. Ik slaap een slaap zonder dromen, een slaap dieper dan ik had durven dromen, een slaap waaruit ik in de ochtend moeizaam ontwaak. Maar dat maakt de ervaring niet minder mooi. Ik heb heerlijk geslapen en nu lijkt het alsof ik met mijn hoofd tussen een klapdeur ben gekomen. Ik start de dag rustig op, een vriendin neemt de boodschappen op en ik ga badderen, gewoon omdat fris en fruitigheid -mezelf opnemend- pure noodzaak is. De ochtend staat in het teken van hulp, de hulptroepen zullen komen en ik zal rusten en hoop dat mijn hoofd de kans krijgt om uit de klapdeurstand te ontsnappen. RRRRRRRussssst, heerlijk. Het leven is als een oever waarbij in rust het heerlijk kabbelende water de oever raakt en deze kietelt, echter kan een storm de oever zo hard raken dat er blijvende schade optreedt. Vandaag kabbelt het water en ik geniet van de rust die het kabbelende water mij brengt.

klein, kleiner, kleinst

Heftige nacht, heftige dag! Waarheen, waarvoor, zoals ik dan altijd zeg en dit was zo'n dag van waarheen, waarvoor. Een dag waarop je klein, kleiner, kleinst voelt. Een dag die je snel wilt vergeten en die je wegstreept, heel snel zodat hij er niet meer is. Een dag waar je ook weer wat van wilt opsteken, maar wat? Het positieve is in ieder geval dat er geen sprake is van een longembolie. De CT scan met contrastvloeistof heeft het niet aangetoond. Gelukkig! De klachten zijn echter nog niet weg en dat is ronduit vervelend. Ik ben een knapperd en een flinkerd, maar wat kun je je soms ontzettend klein, ellendig en miserabel voelen. Klein, kleiner, kleinst! En dit is zo'n dag. Positiviteitsgehalte: vriespunt. Met de post heb ik een boek toegestuurd gekregen, een positieve bundel met allerlei positieve citaten. Het lezen zorgt voor een ware geestelijke vitaminestoot is te lezen. Dit is wat het recept van de dag is; de zon wil immers ook wel door kleine raampjes schijnen (Frederik van Eeden). Vandaag heeft de zon zeker geschenen, en zeker ook positiviteit gebracht. De uitslag is goed en nu rust in die kleine donder van me! Mijn nieuw ontvangen Talisman gaat er mede voor zorgen, want in al mijn kleinheid hou ik vast aan visioenen. Mijn rozenkwart engel is op de ziekenhuisvloer in 2 stukken gevallen, maar scherven brengen geluk, dus geluk ligt vanaf nu voor me en geluk in stukken is ook geluk. Zonder elementen geen groter geheel. We kijken maar niet meer achterom en gaan vanavond gewoon klein zijn, want klein zijn mag en klein zijn is waar ik nu zo'n behoefte aan heb. Ik lees al mijn kaarten en ik ben emotioneel, gewoon omdat ik eraan toegeef en omdat het mag, ik mag klein zijn. Onze kleine kinderen maken me blij, Puck schrijft verhaaltjes in haar dagboek over haar grote verdriet. Ze mag Stinkie (haar stinkdoek) alleen als ze gaat slapen en dat verdriet schrijft ze iedere dag van haar af. De sleutels van haar dagboek liggen op de hoge kast en alleen papa, mama, Nadine en Sanja mogen in haar dagboek kijken en lezen. Ik ben trots op haar en moedig haar aan en vind haar verhalen prachtig. Teun wil morgen met zijn playmobil spelen en het liefst met Max, dan wil hij de paleontoloog zijn en de triceratops skelet vinden. Max is een andere paleontoloog. Hij zit al helemaal in zijn rol. En Guus die wil met Bram afspreken en piraatje spelen. Guus piraat ligt met zijn piratenverrekijker in bed en kijkt uit naar de morgen. Hij heeft mij kusjes gestuurd zegt hij, door de telefoon en dat klopt. Ze hebben me vanochtend alledrie kusjes gestuurd. Deze kusjes werken beter dan welk medicijn zeg ik, het zijn wonderkusjes. Ik ben moe, heel moe voel ik en ik geef er aan toe, vandaag laat ik alles toe, want ik voel me klein. Vandaag is de knapperd klein, heel klein. Mijn hart gaat tekeer en ik probeer alleen vanuit mijn buik adem te halen. Ik denk mooie gedachten, ik denk aan toen. Toen was geluk heel gewoon. De problemen van toen, zijn de gillers van nu, hilarische gillers, daarom is geluk nu een ander geluk dan toen, niet heel gewoon, maar eerder bijzonder en meer gewaardeerd.

Kijk naar deze dag,
want gisteren is maar een droom, 
en morgen slechts een visioen, 
maar een goed geleefd heden maakt
elk gisteren tot een droom van geluk, 
en elk morgen tot een visioen van hoop. 
Kijk daarom goed naar deze dag.
(vertaald vanuit het sanskriet en afkomstig uit het positieve gedachtenboek)

Ik probeer elke dag te kijken en het heden goed te leven, met dromen van geluk en met visioenen van hoop, dat is mijn leven en dat brengt mij daar waar ik komen wil, maar met stapjes van een dag en de ervaring van het heden. De schoonheidsspecialiste is me in al mijn kleinheid een stap te ver, het is een stap voor de toekomst, maar niet voor deze dag. Ik ben klein en klein lig ik op de bank en breng mijn gedachten terug tot het allerkleinste, wat tevens het allerbelangrijkst voor me is, mijn lieve gezin, mijn man en onze kinderen. In al zijn kleinheid en kwetsbaarheid. Ik voel dus ik ben en ik ben een kleine knapperd.

Boos op cz en hun pruikenbeleid!

Ik lig hier in mijn bedje en krijg mobiel een oproep, ionen zorgverzeking CZ aan de lijn inzake mijn pruikaanvraag. Ik vertel de dame dat ik alle gegevens niet bij de hand heb omdat ik in het ziekenhuis lig. Ik vraag haar wat de vergoeding is vor een pruik. Het duurt even maar ze kijkt het keurig voor me na. We hebben het geluk een aanvullende polis te hebben, dus dat zit volgens haar wel goed. De basisvergoeding is 393 euro, daar heb je een nylon marmotje voor, zo'n toupetmodel van de reclame i'm to sexy for..... Die zeg maar :) dan is het evnen ijzig stil. Onze aanvullende polis, een zogenaamde gezinspolis, geeft GEEN vergoeding voor hoofdde seks, pruiken of wat dan ook. Ik ben verbijsterd, waar betaal ik dan in hemelsnaam maandelijks al dat geld voor? Bizar, de dame stelt voor krat ik dan maar een pruik moet uitzoeken voor dat bedrag die naar mijn zin is. Ik plof. Ik zeg haar dat ze wellicht kan bedenken dat de hele situatie niet naar mijn zin is en dat ik er van walg op met een stuk nylon op mijn kop te gaan lopen. Een beetje pruik is zo'n 1200 euro, dus zeg ik haar dan mag ik wel over heel goede reserves beschikken. Ze zegt dat ook heel veel Mensen in mijn situatie een sjaal om hun hoofd draaien, de sensitiviteit van een krentebol zou mijn oma zeggen! Mijn hoofd en hart hebben hier geen puf voor, ik zie het wel weer en ik ben eigenlijk woest. Jan de zeurpiet die iedere week bij de dokter zit en van die bizarre kwaaltjes heeft maar een school voorbeeld van een hypochonder is, die altijd in de ziektewet loopt, alle sociale loketten weet te vindend krijgt van rollator tot huisaanpassing en ik die jarenlang 350 euro per maand wegtik voor een zorgverzekering, nooit declareer omdat ik nooit ziek ben, kan geen fatsoenlijk pruikje krijgen, ben gedoemd om met een nylon marmot door het leven te gaan. Ik ga maar schrijven, dan ben ik het kwijt, maar ik kan wel janken. Dit voelt zo oneerlijk! Los van het feit of je die pruik nou wel of niet zelf betaalt en kan betalen, het gaat om het principe. Met een gezin wordt een gezinspolis aanbevolen, zorgt voor de meest volledige dekking zegt CZ, maar ten tijde van het afsluiten check je niet hoe het staat met haarstukjes, pruiken en hoofddoeken voor het geval je vanwege noodzakelijke Chemotherapie kaal bent. Wie neemt er nou genoegen met een minimaal pruikje als je het naast je lichamlijke ellende het psychisch al zo heftig voor je kiezen krijgt? Ik ga hier maar eens over nadenken, maar niet vandaag, vandaag
heb ik nog hobbels genoeg. En voor die hobbels is opwinding niet al te best, CZ WAARDELOOS!

Mogelijke longembolie? 27-28 februari 2012

Wat een avond en wat een nacht! Hier lig ik dan op afdeling 4c van het elkerliekziekenhuis, zeg maar gewoon bij de buurman, want het ziekenhuis is bij wijze van spreken onze achtertuin. Ik heb al ontbeten ben al gewogen en wederom wat lichter :( en dat mag niet! Mijn bloeddruk is in mijn hele leven nog niet zo hoog geweest en mijn hartslag piekt ook aardig op het moment. Desalnietemin de zorg hier is perfect. Goed ontbijt, lekkere thee, krantje en lieve zusters. Vanochtend al een bloedbad in bed omdat mijn infuus een nieuw dopje moest hebben, ook dat wordt zo weer keurig verschoond. Alles is prima in orde, los van mij dan eventjes. Ik voel me nog steeds benauwd en hou me maar gedeisd, meer kan ik ook niet. Ben zo blij nu met mijn iPad :). Heb genoten van de herinneringen die Ellen me mailde. Ik was in een klap terug in de tijd zo rond 1986! Ik zag mezelf inderdaad weer als een verliefde bakvis weer rondlopen en heerlijk op de steenweg stappen en lol maken, onbezorgde lol! Wat een mooie tijd en wat een geweldige herinneringen om op te halen :). Je voelt je toch helemaal verbonden met de buitenwereld door al die aandacht. Kreeg zonet al een telefoontje, drie kussende kinderen op de achterban bij Henry in de auto die onderweg naar school waren. Wat een mooie stemmetjes om te horen, mijn hart smelt. Ik ga vandaag maar weer een dag ondergaan en mijn plannen voor vandaag stoppen we maar een in de koelkast, morgen weer een dag, eerst deze plukken en gezien de omstandigheden ervan maken wat er van te maken is. Carpe diem!

naastenliefde

Volgens Wikipedia is naastenliefde de liefde voor de medemens. Het is het omkijken naar andere mensen en zich mede verantwoordelijk voelen voor het welzijn van je medemens, ongeacht de specifieke kenmerken van die personen, zijn blijken van naastenliefde.
Het woord naastenliefde is afgeleid van een vers in de Bijbel: Je zult jouw naaste liefhebben als jezelf (Lev. 19:18). Belangrijk hierbij is dat hieronder niet iedereen valt. Zoals in de gelijkenis van de Barmhartige Samaritaan te begrijpen is, stelt Jezus de vraag: "Wie is dan zijn Naaste". Het antwoord was dan: "Hij die de ander Barmhartigheid betoont" (Luc. 10:36-37). Vervolgens zijn er zeven werken van barmhartigheid waaronder de zieken verzorgen.

Waarom meld ik dat nu, nou om een reden. Ik kreeg vandaag een super prachtige bos bloemen bezorgd. Iemand die mij barmhartigheid toont, in de vorm van naastenliefde. Het is een teken van liefde en een teken van zorg. Ik ben hier dankbaar voor en het raakt me. Temeer daar deze dame een dikke vriendin van me was op de middelbare school, die ik vanwege de wending des levens, uit het oog verloren ben. Uit het oog is niet en nooit uit het hart. Deze bos brengt vele vreugdevolle herinneringen bij me boven en veel lol. Hoe toevallig kan het zijn dat deze dame in een beetje mijn stad woont, Utrecht. En hoe toevallig kan het zijn dan onze hotspots ook een beetje haar hotspots zijn. Toeval bestaat niet, zei zij als wiskundige en dat is waar toeval bestaat niet. Dank je!

Lunch 27 februari 2012

De dag start zo simpel, even de huisarts bellen om een verbandje te wisselen, maar zo'n simpele taak kost bijna de hele ochtend. De huisarts is op vakantie en het spreekuur wordt waargenomen door een andere praktijk. De assistente van die praktijk vindt het niet verstandig dat zij of de dokter het verbandje gaat verwisselen en verwijst me terug naar het Catharina Ziekenhuis. Van het kastje naar de muur zeggen wij hier thuis dan. Ik maak me er niet al te druk om en bel gewoon naar Annemarie. Had ik gewoon meteen moeten doen, want Annemarie zegt meteen, kom maar hier naar toe dan doe ik het meteen even. Ik stap in de auto en vertrek naar Eindhoven. Mijn moeder vraagt zich af of ik dat allemaal wel alleen moet doen, maar het voelt goed en het voelt onafhankelijk, dus gaan met die banaan. Vervolgens besluit ik meteen om het ziekenhuisbezoek te combineren met een bezoek aan WoenselXL zodat ik ook meteen nuttig bezig ben voor mijn weektaken. Annemarie is na 5 minuten klaar, bloed wegwassen, verbandje verschonen en de blaar die wellicht vanwege een allergietje is ontstaan, knapt spontaan kapot. Vanzelf opgelost. Ik voel me weer schoon en ben dat kriebelige plastic laagje lekker kwijt. Het ziet er allemaal heel rustig uit, wel een grote incisie zegt Annemarie, voor zo'n klein ding. Ik zeg dat dat komt omdat ik alles best vond na mijn diazepammetje in de OK. We lachen erom en ik zeg in ieder geval geen angst te hebben ontwikkeld voor narcose. We praten nog wat na en Annemarie neemt alle tijd, dus het verwisselen van een verbandje is waardevol en levert me ook waardevolle tips op. Ik ga naar WoenselXL, grote deceptie, want alleen de HEMA is open. Ik loop de HEMA in en zie niet wat ik zoek. Bel met Bernadette over het werkrooster en ben heel relaxed. Dan besluit ik mijn medicijnen op te halen. Jemig wat zijn het er veel, en 75% is bedoeld om misselijkheid te onderdrukken. Ik luister goed zodat ik mijn pillendoosje goed weet te vullen en dat zeker niet mis kan gaan. Ik koop een oorthermometer en een grote fles Dettol. Dan ga ik naar huis en is het al bijna twaalf uur. Je wordt geleefd zeggen zieke mensen vaak en dat is eigenijk ook een beetje zo. Alles neemt veel tijd in beslag en daar weet je je dagen goed mee te vullen. Eenmaal thuis hoor ik al snel de stem van Ilse. Ze staat voor mijn deur met een prachtige bos bloemen. Ze heeft een prachtige wintersportteint en ze straalt me tegemoet. Ik ben blij haar te zien en we drinken nog een thee en een koffie bij me thuis. Dan gaan we naar ons adresje om lekker te genieten van een lunch. Il Borgo here we come. We nemen Sogno di Volo een specialiteit van het huis voor 2 personen. We starten met een verse jus d'orange. Dan krijgen we als starter van die lekkere krokante bruchettas met mozarella en basilicum, met knoflook en rozemarijn en met kruidenboter. En daarna komt het een groot langwerpig bord met allerleid lekkers. Carparcio, gegrilde courgettes, aubergines en paprika, Olijfjes, Vitello tonato, Zalm, garnalen, inktvis, gebakken champignons en een pasta met tomaat en knoflook. We nemen er een lekker droog wit wijntje bij. Het is echt heerlijk en we kletsen en de tijd vliegt vooruit. Voordat we het weten is onze parkeertijd voorbij. Time flies when you're having fun and that's the truth :) We hebben het over van alles en het voelt alsof we dit wekelijks zo doen, vertrouwd, eigen en gezellig. We sluiten af met een koffie en dan weer naar huis. Ilse naar dat van haar en ik naar dat van mij. Wat een heerlijke middag en ik ben dankbaar voor mijn leven, want ondanks alle misère zijn dit wel de lichtpuntjes die het leven waarde geven. Thuis zijn Alyssa, Puck en Guus. Teun is bij Lars spelen. Als Teun thuiskomt is ook Henry al thuis en eten we Phineas en Ferb macaroni. Henry is gezwicht voor deze macaroni en de macaroni verricht wonderen. Puck en Teun eten twee borden leeg en Guus een en dan nog toet ook. De lekkerste pasta ooit volgens recept van Phineas en Ferb zelf zeg ik, waarop Teun vraagt of ze in het echt bestaan. Ik zeg dat ik dan niet weet, dus we laten het even in het midden. Dan avondritueel en naar bed voor de kids en dan een moment van bezinning en van rust. Deze dag is goed geplukt en het is na zo'n dag tijd voor rust en die ga ik nemen. Rust voor lichaam en geest. De rust start op de bank gewoon met een lekker kopje kruidenthee. Ik ben een blij mens met een lichte druk op de borst nu. Ik blijf het in de gaten houden en bij twijfel bel ik gewoon weer Annemarie. Het zal de port-a-cath wel zijn die van links naar rechts in de hoofdslagader loopt, nog een beetje lichaamsvreemd. Maar bij twijfel bellen, nu rust, rust van lichaam en geest. Ik pak een kaars voor de  vriendenkring die gedoofd is, ik brand de kaars en denk aan het gesprek van vandaag er is weer een reden om iemand in de kring op te nemen en dat is wat ik doe. Symbolisch gaat de kaars erin en stapt er weer iemand in mijn kring. Positiviteit straalt uit en ik heb rust ook in mijn hoofd.

school

Back to life, back to reality! Vandaag begint school weer, we moeten weer in een vast ritme. Wakker worden valt niet mee voor de kinderen. Met kreukelhoofdjes en kreunend starten ze op, heel traag, maar na een paar minuten zijn ze al weer fris en fruitig. Zo gaat dat bij kinderen. Bij ons gaat dan minder makkelijk. Er is gisteren een hulprooster gemaakt en het staat al in de mailbox en op mijn PC. Het moet nu nog gefinetuned worden en dan zal het gemaild worden, dus ik heb de taak de mailadressen te verzamelen. Alles staat er in, dus de basis voor de hulptroepen is gelegd. Nu kijken hoe het in de praktijk zal lopen. Geruststelling. Verder ben ik minder verdrietig dan gisteravond. Kreeg een enorme teleurstelling te verwerken. Ik had me zo voorbereid op de komst van een nieuw leven en mijn bijdrage daarin en gisteren bleek dat in 1 klap over te zijn. Incasseren moet ik dan en dat probeer ik te doen, ik incasseer en ga door, richt me niet meer op dat wat was, maar op dat wat gaat komen. Klinkt zo eenvoudig, maar dat is het niet. Het gaat gepaard met emotionele disbalans en een gevoel van oneerlijkheid. Ik ben boos op mijn engelen en eigenlijk ook boos op mezelf. Ik spreek mezelf toe en zal vol positiviteit doorgaan. Dit heeft niet zo mogen zijn! Schouders eronder, vriendenkring verlichten en in gedachten positiviteit doorsturen naar die persoon die ik zo lief heb en die ook weer dit verlies een plek moet geven. We gaan de dag tegemoet, rustig. Eerst dokter en dan lunch met Ilse. Dat is weer iets om naar uit te kijken. Ik ga de dag plukken, geef de dag van gisteren een plek en ga voor vandaag eruit halen wat er in zit. Het leven is mooi en kostbaar en laten we met elkaar dit leven koesteren. Mijn vriendenkring brandt en zal deze dag gewoon net als gisteren en net als morgen blijven branden.

werk

Heb vandaag heerlijk rustig aan gedaan. Lekker gekletst met Yvonne, Peter, Willemijn en Veerle en voor de rest lekker rustig. Veerle en Willemijn zijn met Puck en Guus naar het speeltuintje in de Warande geweest en Teun was bij de buurjongen. Heerlijk rustig. Nadat iedereen weg was heeft Henry zich over het eten ontfermd en heb ik de kindjes lekker zelf later badderen onder mijn toezicht. Met veel bubbels en er mocht gedoken worden!!! 3 glibberende kinderen met baarden als palingen kronkelend in een bad. Wat een genot om te zien. Een plezier dat ze hadden, lekker veel antiklit in het haar en dan is daarna de pyjama aandoen en haren kammen ook een feest. Fris en fruitig konden we aan tafel en alle bordjes werden schoon leeggegeten en de toet was helemaal feest, namelijk koe die lacht-kaas, mmmmmmmmmm. Daarna genieten van de taarten van Abel, knuffelen en naar bed. Henry gaat naar Bernadette en zij gaan met elkaar een planning maken voor hier. Een basis voor wanneer welke hulptroepen kunnen komen en een calamiteitenplan. Ik voel me bij deze gang van zaken prettig, vind het overigens wel erg jammer dat ik maar zijdelings erbij betrokken word, maar dat hoort bij loslaten. Ik ben dus alleen en kan mijn gedachten eens laten gaan over mijn werk. Ik wil zo graag wat doen, maar de realiteit is eigenlijk zo verdomde complex. Eigenlijk ben ik de regie van mijn leven volledig kwijt. Ik word geleefd, hoe ik het ook wend of keer, er is geen ontkomen aan. Toen ik nog vol in mijn werk zat heb ik steen en been geklaagd over mijn vermoeidheid en ik dacht dat dat door mijn drukke baan kwam. Jeroen en ik hebben hier vaker over gesproken en de oplossing was, vonden wij, dat ik de regie meer uit handen zou moeten geven. Met name voor zaken aangaande werving en selectie, ziekteverzuim en eerstelijns personeelsvragen. Ik zou me dan meer op zaken kunnen storten die meer inhielden dan een kortstondige oplosssing, maar die constructief zouden zijn voor de gang van zaken op het hoofdkantoor. Dat was waar ik naar uitkeek, samen met Finance, ICT, Inkoop, de Studio en alle hoofdkantoorafdelingen Personeelsorganisatorische processen oppakken. Kijken naar organisatieontwikkeling en daarin bijdragen en daar regie op hebben. De regie, een sleutelwoord dat ook nu zo van belang is in mijn leven. Ook nu moet ik de regie uit handen geven, simpelweg omdat ik deze regie niet zelf in handen kan hebben. Ook hier dus LOSLATEN. Ik leef momenteel van huisarts naar ziekenhuis en daar tussendoor probeer ik gezinnetje te spelen, ben ik hondsmoe en probeer ik ook nog te genieten van de leuke dingen des levens, zoals mijn man, mijn familie, mijn vrienden en alle mensen die me aan het hart gaan. Mijn energiemeter heeft bij lange na niet meer het niveau van vroeger, sterker nog ik ben blij als ik aan het einde van de dag nog wat over heb voor alleen Henry en de kinderen, laat staan de rest. Dit klinkt heel dramatisch, maar het valt in principe best mee, het is zoals het is. Hoe kan dat dan vraag ik mezelf af, zeker als ik eerder zoveel kon op een dag? Dat antwoord heb ik inmiddels ook zonneklaar. Dat is heel simpel. Ik was al een hele poos heel moe en die vermoeidheid had geen naam. Bij welk loket ik me ook meldde er kwam nooit een bevredigend antwoord. Huisarts, specialist, laborant, accupuncturist, overal waar ik kwam kreeg ik te horen dat ik ook wel heel veel hooi op mijn vork nam. Een druk gezin met kleine kinderen, minimaal 32 uur per week werken, een druk sociaal bestaan, andere verplichtingen, het was heel normaal dat ik moe was. Ik moest keuzes leren maken, keuzes om meer lucht in te lassen. Dat was het dan. Nu weet ik beter, veel beter. Ik heb al die tijd gevoeld dat mijn lichaam dat ik al zo lang ken en zo goed ken uit balans was. Maar ook ik wist niet hoe ik dat zou moeten benoemen en dan ga je om je heen slaan zeg maar. Nu ben ik gewoon moe, want ik heb borstkanker. Zo dat is eruit. Ik geef eindelijk eens toe aan mijn vermoeidheid en ik zie dat als een heel grote overwinning. Dit betekent dat ik als ik daar zin in heb, dan ga ik lekker zitten of liggen en raar maar waar met een dekentje en lekker warm, duurt het dan geen 5 minuten of ik ben in dromeland. Tot voor een maand geleden was dit onvoorstelbaar. Degenen die mij goed kennen zien mij zelden of nooit vermoeid doen. Een brok energie, potentieel ADHDtje zeg maar. De dutjes die ik nu doe kan ik niet anders omschrijven als heuse powernaps. Zo'n powernap duurt ongeveer een uurtje en zorgt ervoor dat mijn energiemeter weer 5 stappen stijgt. Na de operatie van vrijdag kan ik eigenlijk nog vrij weinig. Autorijden is de vervanmijnbedshow, het lijkt namelijk alsof er een olifant op mijn linkerborstkas heeft gezeten en getuige de bloeduitstorting zou dat maar zo kunnen zijn. Ik kan dus met links nauwelijks kracht zetten, dus inparkeren lijkt mij wat problematisch. Dat wetende doen we dat dus gewoon niet. We laten het los en het mooie is dat in mijn geval mijn Henry dat heel natuurlijk overneemt. Hij doet boodschapjes, kookt, stofzuigt, zet thee en koffie verzorgt koekjes. Anders dan ik het zou doen (ik wil alles in gezellige schaaltjes en kopjes), maar het gaat allemaal prima. Mijn cocktail van diazepam met narcose heeft me voordelen opgeleverd, meer rust en betere slaap:) Ieder nadeel heb zijn voordeel zei ooit iemand :) Ik ben dus alleen actief in en om huis voor zover dat binnen mijn mogelijkheden past. Dat ik al zover ben en dat zo heb bedacht! Ik ben inderdaad een knapperd. Tja en dan is mijn werk Veghel eigenlijk nog een brug te ver, een waarheid als een koe. Dit is even niet anders. Ik hoop deze week wel even te kunnen gaan, niet om bergen werk te verzetten, maar gewoon om weer lekker bij mijn collega's te kunnen zijn en me heel even weer werknemer van Sligro te kunnen voelen. Ik hoop nergens op, maar als het lukt is het mooi meegenomen en zal ik trots en blij zijn. Verder is het zo 6 maart en hoe bereid je je nou voor op zo'n eerste chemokuur? Ik zeg NIET! Het is onmogelijk. Ooit lang geleden hadden wij als slogan van onze studentenvereniging NIETS IS ONMOGELIJK en dat hadden we ludiek als rebus naar veel bedrijven gestuurd. Om te laten zien dat we onderscheidend waren. De bedoeling was dat de bedrijven ons zouden sponsoren en ze zouden er als tegenprestatie onze expertise in ruil krijgen. Niets is onmogelijk geldt eigenlijk nog steeds. Maar hiervan zal ik pas echt overtuigd zijn als ik mijn chemo heb doorstaan en ook wat daarna komt. Als dat het geval is dan is voor mij niets meer onmogelijk en kan ik alles aan. Ik wil voor de chemo niet teveel inlezen, want dat zorgt voor onnodige stress. Niets inlezen en dus geen kennis zorgt voor onwetendheid, en met onwetendheid kom je niet ver in het leven. Dus mijn methode is beschikken over een gemiddelde kennis en het vervolgens ONDERGAAN. Daarna valt te bezien waar het schip zal stranden. Ik probeer me voor te bereiden op het allerergste ooit en ik weet niet of dat de lading zal dekken. Deze week zal ik in ieder geval zorgen dat hier thuis alles op orde is. We regelen een interne telefooncentrale, zodat ik ten alle tijden me kan melden aan de hulptroepen zonder mijn energie te verspelen aan roepen. We regelen dat voor iedere dag van de week zodat bekend is wie wanneer wat zal doen. We regelen dat de basis op orde is zoals medicijnbox (zo'n doosje waar tijden, dagen en hoeveelheden medicatie inzet), thermometer, special needs, herôme nagelverharder (tip van de dokter:)), babylotion voor de droge huid, ziekenhuisbenodigdheden voor plotselinge hospitalisatie, kruidentheetjes op orde (drink ik me gek aan), voldoende paracetamolletjes (weet nu dat dat de enige pijnstiller is die mijn maag verdraagt), voldoende huispakken en tissues om alle ellendetranen mee op te vangen. Ik heb nog een drukke week voor de boeg, waar ik mijn rust in zal nemen. Alles wat ik nu meepik betekent een hogere weerstand om de chemotroep te ontvangen. De komende week zal hier dus in het thema staan van de BASIS OP ORDE. Een parrallel die linea recta is te trekken met Personeelszaken op het hoofdkantoor. Mijn cirkel is rond. Werk en Privé zijn ook hier onlosmakelijk met elkaar verbonden. In mijn geval zal de aanpak starten bij een solide basis. Zonder een fundament geen huis en zonder een basis en veilig thuis geen genezing!

zondag 26 februari

Er wordt op zondagochtend heerlijk in de keuken gerommeld. De kinderen en Henry bakken croissantjes. Er is allerlei lekkers. Ook is er pure chocoladepasta. Na de logeerpartij bij oma Putten is dat de lekkerste chocoladepasta ooit.... Dus brood, stokbrood en croissants worden allemaal besmeerd met lagen dikke pure chocoladepasta. Er zitten 2 chocolademonsters aan tafel, want nummer 3 ligt uit te slapen. Hij komt om kwart over negen! zo duf als een konijn naar beneden. Hij rekt zich uit en geeuwt en duikt direct af op de pasta! Hij wil een croissant en beschuit met pure chocoladepasta. Hij heeft heerlijk geslapen. Naar het schijnt is hij ook pas om 10 uur in de avond gaan slapen. Maar dat heb ik totaal niet meegekregen, want ik lag op de bank TV te kijken, tenminste dat geloof ik zelf. Ik weet inmiddels dat ik er heb liggen ronken als een ouwe heer :) Heerlijk onder een dekentjes met twee kussentjes onder mijn hoofd. Zalig! Manlief heeft me voorzien van thee en drinken, maar heeft het ook weer weg moeten gooien, want ik bleef lekker onder zeil:) Dat doet een mens goed, ontspannen en slapen. Ik denk zelf dat deze ontspanning en moeheid samenhangen met de narcose. Ik ben normaliter een enorm moeilijke slaper. Ik ben al blij als ik 6 uur per nacht slaap en nu....... Gisteren van half negen tot 23 uur op de bank en daarna in ons bed vrolijk verder slapend tot 8 uur in de morgen :))))) Ik ben er blij mee, voor mij een unieke ervaring en die bevalt me best! Gisteren ging het niet best met mijn maag. Gisterenavond is er nog even contact geweest met het Catharina Ziekenhuis en ik moest per direct stoppen met de medicatie en en extra maagbeschermer nemen. Daarna ben ik dan ook in slaap gevallen. Pijn kost energie zeggen ze vaak en ik weet het nu uit ervaring. Pijn put uit en door pijn keer je volledig in jezelf. Desalnietemin ik heb daarna heerlijk gerust. Inmiddels is het redelijk gesteld met de maag. Ik heb gewoon ontbeten en thee gedronken en geen medicatie! Mijn wond is nog steeds bloederig, omdat ik allergisch ben voor veel pleisters zit er een plastic laag over. Ziet er best heftig uit. De pijn valt mee, het is een beetje branderig en nu op dag 2 komt er jeuk bij en ik kan natuurlijk niet krabben. Al met al valt het allemaal reuze mee. Na het ontbijt zitten we nog allemaal lekker in onze pyjama. Kindjes voor de TV, Henry achter zijn krantje en ik op de laptop. Ik heb gisterenmiddag weer een geweldige ontdekking gedaan op mijn ipad. Hugo ging met me Facetimen. Ik wist natuurlijk niet hoe alles werkte, maar toen ik  het eindelijkdoor had....... helemaal geweldig. Hugo zat gewoon bij ons aan de keukentafel. Hij heeft ons allemaal goed laten lachen. Via een app kon hij zichzelf snorren aanmeten en afro-pruiken opzetten, zichzelf transformeren in een poes of een hond. Hilarisch. Lang leve de ipad. Ik moet me er nog maar eens goed in gaan verdiepen, want ik wil er van alles mee gaan doen tijdens de chemotherapie. Vandaag wordt een rustige dag. Vanmiddag komen Yvonne en Peter op bezoek en we gaan misschien even de buitenlucht in. Verder niet, gewoon relaxen. Morgen begint de school weer, ze zullen weer moeten wennen dan aan het ritme. Ze hebben er alledrie veel zin in. Ze hebben een bijzondere week gehad, twee keer logeren! Ze hebben er van genoten en dat is de bedoeling van vakantie, genieten, plezier maken en leuke dingen doen. En dan is er feest in huis, gisterenavond zijn Henry, Teun en Guus bij level 12 beland van het Ninjago computerspel. Teun kan zijn geluk niet op, hij roept ik ben een genie, een genie en druk papa druk. Hij leeft mee en is een ware Ninjago reporter! Hij gaat later hier vast iets mee doen, zelfs ik die niets om Ninjago geeft word er enthousiast van. Dan begint taarten van Abel, ik ga met mijn meisje kijken, lekker samen op de bank, tegen elkaar. Praten over het leven, dat doet Abel en dat doen wij. We genieten samen van ons samenzijn.

zaterdag 25 februari 2012

Ik voel me na deze nacht uitgerust. Ik zit om 8 uur aan de tafel en Henry vraagt wat ik wil eten. Ik heb geen trek, maar zeg dat ik wel een geroosterde boterham wil met jam. En daar ligt ie al met een kop thee. Nog geen twee tellen later zet hij een glaasje water voor me neer met drie pillen, want die moet ik nemen heeft de zuster in het ziekenhuis gezegd. Ik zeg dat ik dat later doe, omdat ik anders weer zo'n last van mijn maag krijg. Ik eet mijn boterhammetje en slik heel stoer mijn pillen. Een uur later verga ik van de maagpijn en oprispingen. Dit hoort er niet bij denk ik en het voelt verre van goed. Ik roep Henry en vraag of hij het Catherina Ziekenhuis wil bellen. Henry belt en legt een en ander uit. Hij wordt teruggebeld en krijgt te horen dat ik maagbeschermers nodig heb. Ik moet de medicatie wel blijven nemen, maar dan tezamen met een maagbeschermer. Henry zou boodschapjes doen, maar is al snel de hele ochtend druk met de maagbeschermer. Hij gaat naar het Catharina en daar bij de apotheek weten ze van niets en zo mogen hem niet zomaar iets meegeven. Henry belt mij, maar zijn telefoon staat op stil dus ik mis de oproep. Dan komt hij ongedane zaken thuis. Hij belt weer en dan eindelijk is het goed, hij kan weer terug en neemt zijn boodschappentas mee zodat hij dat combineert. Zo ben je uren zoet met taken die zo simpel lijken. Ik ben verbaasd dat ik gewoon de pillen moet blijven nemen, maar ik stap over deze gedachte heen, want verbazing of niet, het moet! Ik bel met Nicole en we zitten wel een uur aan de telefoon en ik krijg nuttige sites door over loslaten en praktische tips. Ik neem het allemaal in me op en lees er op los. Ik voel me net een spons, ik absorbeer alles wat voor mij van belang zou kunnen zijn. Ik ben wel een selectieve spons, ik absorbeer namelijk niets wat me niets gaat opleveren. Ik bedenk me dat zo'n ingreep van gisteren, hoe klein ook, je weer heel klein en hulpeloos maakt. Dat is het gevoel dat je hebt, ik kan veel delen en van me af praten en schrijven, het gevoel van hulpeloosheid en afhankelijkheid staat heel dicht bij me en daardoor voor je je alleen. Alleen in je misere, omringd met lieve mensen, maar dat gevoel is onbeschrijfelijk. Ik geef toe aan het gevoel en probeer het te plaatsen en ik wil het niet ontkennen. Het is er en het gaat voorlopig niet weg. Mijn maag voelt vaag, maar alweer beter dan straks. Ik denk bij mezelf, zie je wel aan alles komt een eind en straks is er een maagbeschermer. Zoals gisteren me iemand schreef, lang leve de drugs!
Vanmiddag komen Puck, Teun en Guus weer en daar kijk ik naar uit. Ik wil hun lachende gezichtjes zien, hun verhalen horen, ik wil ze voelen en ik wil ze ruiken. Het zijn zulke lieve kinderen en elk zo bijzonder op zijn eigen wijze. Puck die vele trekjes heeft van Henry en die veel nadenkt en heel gevat uit de hoek kan komen, die haar tijd neemt en voor een meisje al veel geduld heeft en kan relativeren, ik leer van haar. Teun die zo onbezorgd in het leven staat dat ik er af en toe zelfs een beetje jaloers op ben, die geen geduld heeft, maar die zich altijd zo weet uit te drukken dat iedereen hem begrijpt. Hij maakt van iets complex iets heel simpels, ook van hem leer ik. En dan Guus, die fysiek zo sterk is, die niet stuk te krijgen is, die aanhankelijk is, weet hoe hij de aandacht naar zich toe kan trekken en die altijd maar doorgaat, hij laat zich niet kisten, ook van hem leer ik. Zulke kleine kinderen, die mij dagelijks anders leren kijken en die juist mij energie en kracht geven en mij laten relativeren en mij tempo laten terugnemen. Ik doe dat nu bewust en heb dat hiervoor ook gedaan, maar was er mezelf veel minder van bewust. Het zijn eigenlijk gewoon engeltjes en heel af en toe draken :) Ik ga kijken of ik mijn jodiumvlekken kan verwijderen, want douchen mag ik nog niet en ik ga kijken of ik mijn gezicht weer een beetje fris en fruitig kan krijgen. Ik neem mijn tijd en doe lekker rustig aan. Ik kijk naar buiten en zie de zon schijnen, de lucht is blauw. Ik wil straks naar buiten en de frisse lucht in me opnemen, ik wil met Henry en de kinderen naar buiten, lekker de Warande in wandelen en genieten van de 12 graden van nu.  Mijn vriendenkring is verlicht, er brandt van 's ochtends tot 's avonds een kaarsje. Ik kijk ernaar en weet dat deze kring de komende tijd heel belangrijk voor me zal zijn. Er zitten al veel mensen in mijn kring, mensen die elkaar stevig omarmen en weten dat ze er voor elkaar zijn, ieder op zijn eigen wijze, een wijze die hen en mij past. Ik houd van deze mensen, ik heb ze lief met heel mijn hart en meer kan het niet zijn.

vrijdag 24 februari De Ingreep

Bernadetee is in de ochtend bij mij. Gewoon om gezellig te kletsen en de ochtend door te komen. Ik ben eigenlijk niet heel erg nerveus, maar ken een gezonde spanning en kijk uit daar dat heerlijke slaapje :) Tegen dat we weg moeten gaan komt Henry thuis. We vertrekken en dan blijkt dat ook Henry nerveus is. Hij gaat voor de zekerheid nog even checken of ik wel de juiste affdeling in mijn hoofd heb waar we ons zometeen moeten melden. Afdeling * West. Hij rijdt een rondje om het huis en gaat nogmaals naar binnen voor de check en inderdaad Afdeling 8 West. We vertrekken en zijn veel te vroeg op de afdeling. Ik had begrepen dat ik er op tijd moest zijn en in mijn geval betekent dat dan vroeger dan de afgesproken tijd. Ik moet nuchter zijn, dus mag niets meer nemen en ik heb echte en berehonger. Mijn buik heeft een hele percussieband in zich die er naarstig op los trommelt. In de wachtkamer is het prins Friso die iedereen bezighoudt, het is ook dramatisch. Ik zie Mabel op de TV en zie hoe verdrietig ze is en ik leef gewoon met haar mee. Zij zal nooit meer een gesprek met haar Friso kunnen voeren en hun kinderen kunnen nooit meer hun papa verhaaltjes vertellen. Dat is vreselijk. De wachtkamer waar we inzitten is van mening dat de stekker er maar beter uit kan gaan, want de kwaliteit van leven zal die van een kasplant zijn. Iedereen heeft het over Friso. Om kwart over twaalf komt een zuster ons ophalen en ze gaat een intake met ons doen. Ze vraagt of ik nerveus ben en ik zeg haar dat ik gezond gespannen ben. Ze laat me weten dat ik zo meteen naar de kamer gebracht ga worden en dat ik daar medicijnen krijg, 2 naproxen en 2 paracetamol. Ook zal ze mee een antitrombosemiddel injecteren. Ik moet een operatiejurk aan, een prachtig blauwe jurk met model barbapapa. Mocht ik heel nerveus zijn dan dan kan ik valium krijgen, maar ik laat haar weten dat dat momenteel nog niet nodig is. We gaan met haar naar kamer 7, een kamer waar 4 mannen liggen en een vrouw, allemaal wat oudere mensen. Ik zie een man met een bloederige doek op zijn hoofd en ik hoor gekreun. Ik word niet vrolijk van deze omgeving zeg ik. Op mijn bed ligt mijn jurk:). Ik begin me uit te kleden en dan komt de zuster nog even. Ze zegt dat ik pas om kwart voor drie ben ingeroosterd, dus ik mag mijn kleren weer aan en in de dagruimte wachten als ik dat wil. Dat is heel lang wachten en ik heb zo'n trek! Daarbij worden mijn zenuwen zo wel aardig op de proef gesteld. Ik ben hier niet blij mee. Henry wacht met me mee en naarmate de tijd vordert krijg ik gewoon last van angstzweet, klamme handjes en voetjes. Dat laatste is heel naar, zeker als je had besloten Crocs aan te doen omdat het in het ziekenhuis er toch allemaal niet toe doet. Die Crocs worden door dat angstzweet ware stinkbommen van die zoute vieze stinkschoenen. Henry ruikt niks zegt hij. En ik zoek wat anders om mijn gedachten op te vestigen. Er is weining, de TV gaat nog steeds over Friso en dat irriteert me op dat moment. Ik vind het vreselijk, maar die gozer is ook wel heel dom geweest. Niet een beetje dom, maar heel dom. Met een lawinegevaar 4 offpiste gaan om in de tiefschnee te skieen zonder gids en alleen een melder bij je en geen airbags of van die kussen die uitklappen als er sneeuw op je komt. Ik zeg dat natuurlijk ook weer eens hardop, ik weet dat ik het niet zo luchtig bedoel, maar het komt natuurlijk behoorllijk gevoelloos mijn strot uit. Een van de zusters is het met me eens en die voegt eraan toe dat hij ook veel te lang gereanimeerd is omdat hij een prins is, anders zou het al eerder gestopt zijn. Het is daarna ijzig stil en we hebben het er maar niet meer over. Om half twee mag ik terug naar mijn zaal en mijn bed. Daar doe ik mijn blauwe jurk aan. De zuster komt kijken en ik heb de jurk verkeerd om aan. We moeten er om lachen, maar dit is dan ook de eerste keer dat ik zo'n mooi model mag dragen. Ik mag al mijn pillen innemen. ik ga in mijn bed liggen en Henry zit naast me en ligt af en toe op mijn kussen. Op mijn kamer gaan wat verhalen rond. Over Friso, maar ook over nare ziektes, Longembolie, maagbloedingen en ga zo maar door. Allerlei apparatuur piept en doet metingen en ik krijg echt de zenuwen. Mijn maag doet zeer en ik vraag me af of dat door de medicijnen komt of dat ik ook vanwege de medicijnen een bloeding aan het vormen ben. Ik vind het verre van ontspannend en mijn gezonde spanning heeft plaatsgemaakt voor echte nerveusiteit. Mijn bloeddruk is voor mijn doen hoog 120/68 met een hartslag van 95!! en dat terwijl ik in een bed lig. Ik voel me niet prettig. Om kwart voor drie word ik opgehaald. De mannen en vrouw op mijn kamer wensen me sterkte, ik ga slapen zeg ik heel lekker slapen. Ik probeer hier aan vast te houden, alhoewel dat niet succesvol gaat. Henry loopt mee tot de OK en daar moet hij weg. Hij geeft me een knuffel en een kus en ik huil. Gewoon van angst en zenuwen. Geen snikhuil maar een huil met een trillip en tranen. Ik ga de OK in en de zuster streelt me over mijn gezicht. Ze leest mijn dossier en zegt, maar vrouwke toch waarom hebben ze jou geen valium gegeven? Dit is niet niks, dit is een lange weg en je weet het nog maar zo kort. Haar woorden zetten het voor mij in een nog zieligere context en ik voel me terplekke heel zielig. Ik zeg haar dat het allemaal van de zenuwen is omdat ik zo lang moest wachten. Dat ik eerder nuchter ben dan emotioneel, maar dat alle kamerverhalen me niet een Frans Duijts gevoel hebben gegeven. Ze beloofd me dat ze wat voor me gaat regelen. Ik lig als tweede in de wachtrij en ik krijg een blauw pilletje van haar, een diazepam. In een mum van tijd ben ik relaxed, zelfs een beetje onverschillig en een beetje aangeschoten. Ik wordt geprikt voor een infuus en een dokter haalt me op en dan ga ik de OK in. Heerlijk ontspannen en lekker warm, want ik heb wel 4 warmtedekens gekregen. Ik voel me echt ontspannen. De dokter die me gaat opereren stelt zich voor en tekent wat op mijn linkersborstkas. Ze laat weten dat ik weinig vetweefsel heb, dus het kan zijn dat ze tijdens de operatie moet uitwijken naar mijn hals. Ik zeg dat mij dat allemaal niets uitmaakt ik voel er toch niets van. En we lachen. De anesthesist komt binnen en stelt zich voor, alle mensen stellen zich voor, plakken me vol met plakker en ik weet geen enkele naam meer:) De anesthesist vraagt of ik vaak misselijk uit de narcose kom en ik zeg dat ik nog nooit onder narcose ben geweest. Hij zegt tegen me dat hij me een lekker warm borreltje gaat geven in mijn arm. Het wordt warm in mijn arm en ik krijg een kapje met zuurstof en daarna weet ik niets meer en heb ik (robert het is echt zo) een geweldig heerlijke slaap gehad. Ik kwam bij in de uitslaapkamer en iemand vroeg me hoe ik me voelde en ik zei ZALIG! Mag ik hier blijven? Dat laatste was niet de bedoeling. Ik werd teruggebracht naar mijn kamer en daar zat mijn Henry al weer heel snel. Mijn wond is een beetje bloederig en de zuster helpt me al in mijn kleding. Het is dan kwart over vijf. Ik voel me eigenlijk heel goed, heb wel een brandende pijn links, maar voor de rest ben ik nog een beetje onder invloed, dus ik vind het allemaal wel best. Ik heb honger en mag eten als mijn glaasje water dat ik krijg erin blijft. En dat blijft erin dus ik krijg bouilion, brood, beschuit en appelsap. Daar knap ik van op. Ik doe een plas en de nacontrole komt. Ik heb een temperatuur van 36,3 graden een bloeddruk van 107/56 en een hartslag van 74. Ziet er allemaal goed uit. Ik mag naar huis! In de auto komen er wat traantjes, van opluchting en ook omdat ik me alleen voel. Dat klinkt raar, want dat ben ik niet, maar dat ellendige gevoel dat je hebt dat kan niemand van je overnemen. Dan zijn we thuis, jippie ik ben thuis! Vanavond kan ik dus gewoon the Voice kijken op de bank met drankje en lekkers! Thuis maakt Henry eten voor me, want het hapje in het ziekenhuis wat lekker, maar ik wil een warme maaltijd. Het is de macaroni van gisteren die hij opwarmt en ik smul er van. Twee borden, jammie...... Dan begint het en Henry loopt wat af voor me. Ik heb namelijk een dorst! Ik blijf maar drinken. Ik schijn de helft van de tijd te slapen, maar ik voel me heel relaxed. Daarna ga ik naar bed en ik val daar meteen in slaap en slaap met tussenpozen goed en diep, dromeloos. Deze ervaring ben ik rijker en streep ik dus weer meteen van de lijst. Dit was de eerste hobbel en die hebben we goed doorstaan. Deze hobbel geeft verlichting voor de tweede hobbel, de chemo. Er staat achter ons, nu staan er nog vele strepen voor ons en we gaan ze een voor een wegstrepen. Ik ben een knapperd en een knapperd zoals ik kan het, zij het met pieken en dalen.

24 februari 2012 Port-a-Cath

Vandaag is de dag. Ik mag rond het middaguur naar het ziekenhuis en daar krijg ik de ingreep voor de port-a-cath. Ik sta om half 8 op en eet mijn ontbijt bestaande uit een beschuit zonder boter met jam en een kopje thee. Dat is zo op :( ik heb voor mijn doen goed geslapen, echt goed geslapen. Ik zie niet erg op tegen de ingreep. Dat komt omdat iemand mij heeft verteld dat narcose de heerlijkste slaap ooit is geweest. Eigenlijk kijk ik dus uit naar die heerlijke slaap en bijkomende zaak is dat er tijdens die slaap een port-a-cath wordt geplaatst. Daarna zien we wel, we hebben tijd genoet om te herstellen voordat de chemo begint op 6 maart. Daar zie ik best tegenop, zeker gezien alle nare bijwerkingen. Ook is het een periode die je niet helemaal kunt overzien, dus dan komt die verdomde onzekerheid weer de kop op steken. Maar goed dat is hobbel twee, nu eerst hobbel een de pot-a-cath en dan kunnen we weer iets wegstrepen. Ik zit deze ochtend op mijn vaste plekje aan de keukentafel, Henry is naar zijn werk en komt me straks ophalen. Bernadette komt zo om me gezelschap te houden. Ik zit te schrijven op mijn laptop en bedenk me hoe de caviakooi stinkt. Niet te harden, dat komt natuurlijk ook door mijn miniscuul ontbijtje. Ik krijg gewoon de tijd om mijn zintuigen goed in te zetten. Pim onze cavia is een zielig beestje. Sinds ik niet meer in mijn normale doen ben, is er eigenlijk niemand die zich over hem ontfermt. De kinderen zijn dol op Pim als je het ze vraagt, echter vergeten ze iedere dag dat te tonen aan arme Pim. Pim en ik praten met elkaar, dat klinkt vreemd, maar geregeld heb ik een gesprek met hem. Pim is gewoon een vriend want hij luistert geweldig en geeft nooit commentaar :) Zo ook nu, ik zeg dat hij het ook niet getroffen heeft en streel hem over zijn koppie. HIj maakt een knorrend geluid en ik weet dat hij het prettig vindt. Daar zitten we dan om 8 uur, Pim en ik. Ik besluit te gaan douchen en een makkelijke outfit aan te doen voor vandaag. Geen make up, want dat is verboden in de OK. Met joggingpak, crocs blijf ik natuurlijk een knapperd. Ik ben een knapperd zeg ik tegen mezelf een heerlijk mantra dat iedereen zichzelf zou moeten aanleren. Ik ben een knapperd en ik ga straks een heerlijk tukkie doen. Vanavond lig ik op de bank, Henry in de verzorging en ik kijk naar the Voice. Knikkebollend en onder een lekker dekentje voorzien van een drankje en een knabbeltje. Dat is toch iets om naar uit te kijken!

Loslaten

Ik moet leren loslaten. In de Happinez staat het volgende over loslaten: vanaf het moment dat we kunnen lopen, kunnen we ook dansen. Je hoort een melodie, voelt een ritme en je lichaam antwoordt als vanzelf. Alles komt in beweging, alleen of samen. Puur plezier of heilige vervoering. Dans je los van de zwaartekracht, reik naar de hemel. Je lichaam weet hoe het moet!
Loslaten in combinatie met dans is eenvoudig, als ik muziek hoor dan gaat ook als vanzelf alles in beweging. Kan ik niet stoppen gebeurt gewoon. Ik moet nu leren loslaten, met mijn lichaam en geest. Loslaten met de geest valt niet mee. In mijn hoofd zit een onzichtbare regisseur en die wil graag in elke scene die zich voor mij afspeelt een stempeltje drukken, tenminste dat is een beetje mijn omschrijving en ervaring. En die regisseur die is verdomde vasthoudend, streng en heeft een waslijst aan richtlijnen. Als die regisseur denkt een kopje thee is lekker en ik vertaal dat voor hem in een vraag, dan wil die regisseur -en dus eigenlijk ik- dat kopje thee toch wel binnen 30 seconden voor zich hebben. Echter verloopt die scene bij ons thuis volledig anders. Ik vraag om de thee en de thee die komt, echter niet binnen 30 seconden, maar met een beetje geluk binnen een half uur. Niet omdat men mij het kopje thee niet toewenst, maar omdat er ten tijde van de vraag andere zaken lopen, zoals een krant, een tvprogramma, een tijdschriftartikel, een mogelijk dutje of gewoon een reflexantwoord. Dat laatste is het ergst, vanuit een reflex volgt een ja antwoord, maar de reflex heeft de eigenlijke vraag niet gehoord, waardoor de wedervraag een half uur later wordt, wat vroeg je nou zonet? Je snapt dat de regisseur en ik dan inmiddels kokend water in het hoofd hebben, waardoor stoom ontsnapt uit de oortjes en weet ik waar nog meer. Hoe houd je dan die geest gedeisd en hoe kun je dit in hemelsnaam leren loslaten?, zeker als je het straks een aantal dingen zelf misschien niet meer kunt? Ik maakt me hier ernstige zorgen over en probeer op advies van Annemarie te bedenken hoe ik dan escapes kan inzetten zodat mijn regisseur en ik niet verval in onze grootste valkuil en dat is ontploffen :) Ik weet dat ik met de regelmaat van de klok kan ontploffen, maar dat is eigenlijk zonde van de energie, waar ik tijdens de chemo al in minimale vorm over beschik. Ik bedenk me hoe ik kan handelen in allerleid scenes thuis en dat zijn er nogal wat :) Ik zit in mezelf te lachen. Na het avondeten zal ik gaan bloggen en trek ik me even terug. Ik kan bellen met een vriendin en even relativeren en het hebben over venus en mars met als resultaat dat ik door haar voorbeelden weer heerlijk aan het lachen ben. Ik verzin wel iets en ik moet me leren afsluiten, minder gevoelig worden voor de prikkels om me heen. En dat zal een opgave worden voor een persoon als ik en ook die regisseur in mijn hoofd die mag ik wel eens toe gaan spreken! Ik verzin er wel iets voor en zal het, mij kennende, met iedereen die het wil horen, bespreken. Misschien een titel voor een boek, de kunst van loslaten in gezinssituaties! Annemarie, onze toxiciteitsspecialiste vertelde gisteren een voorbeeld. Zij en haar man werken beiden, haar man inmiddels minder en neemt de zorg van de kinderen 1 dag per week op zich. Op deze dag gaat alles anders dan Annemarie het zou willen. Ze weet dat ze dit los moet laten, maar laat mij weten dat dat zo ingewikkeld is en ze geeft aan wat er dan daar thuis gebeurd. Ik kijk haar aan en zeg, maar dat is mijn leven! Op zo'n moment is er een feest der herkenning, voel je je niet alleen en denk je bij jezelf, het valt eigenlijk best mee allemaal. Mijn wens is om veel openhartiger met elkaar om te leren gaan, mensen die mij proberen te doen geloven dat bij hen thuis alles op rolletjes loopt, die geloof ik gewoon niet. Die houden zichzelf voor de gek. Bij ons thuis loopt het niet op rolletjes. Het is hier gewoon zoals het is en daardoor gezellig en eigenlijk gewoon zoals het leven is in al haar charme en in al haar ellende. Ik hou van mijn leven en ik hou van die tegenstrijdigheden, die onevenwichtigheid die zich af en toe voordoet, maakt het leven juist zo compleet en dan is het een uitdaging om dat leven te mogen en te kunnen leven. Ik proost in de lucht op het leven! Op het leven!

donderdag 23 februari 2012

Ik heb heerlijk geslapen. Het kroost is dan ook weer volledig en dat geeft mij rust. Midden in de nacht schreeuwt Guus weer heerlijk vertrouwd dat hij moet plassen en vraagt zich af wie in hemelsnaam zijn licht uit heeft gedaan. Hij gaat slapen met het licht aan, dat geeft hem een veilig gevoel en als hij slaapt doen wij het netjes uit en doen het nachtlampje aan. Het nachtelijk plassen van onze Guus is eigenlijk dolkomisch, nu ik er over nadenk. Hij gaat pas plassen als zijn sokken over zijn pyjamabroek zijn opgetrokken. Dit, omdat hij anders koude voeten krijgt op de badkamertegelvloer. Hij rent dan uit zijn bed, doet een turboplas en rent weer terug, gaat liggen en slaapt, zonder morren, gewoon liggen, ogen dicht en verder slapen. Heerlijk, waarom werkt dat bij mij niet zo :( Een van ons moet gewoon komen omdat hij niet bij het lichtknopje kan, louter een praktische overweging meer niet. We zouden hier natuurlijk wat op kunnen verzinnen, maar het is wel zo vertederend om dit schouwspel te mogen ervaren. Tenminste soms, niet altijd, want het blijft gewoon midden in de nacht:) In de ochtend eten we heerlijk een boterhammetje. De bedoeling is dat Puck, Teun en Guus deze ochtend bij tante Det gaan spelen, samen met Fiene, en daarna gaan ze logeren bij oma Helmond. Wij hoeven ons hier niet druk om te maken, het is allemaal geregeld, zodat wij in alle rust naar het ziekenhuis toe kunnen gaan, vandag een morgen voor de operatie. We hebben vandaag een afspraak met de oncoloog inzake het onderzoek waar ik aan deel zou kunnen nemen en een afspraak voor het toxiciteitsspreekuur met Annemarie Kuijs. Dit laatste is voor de voorlichting van de chemo. Het loopt allemaal weer uit en we zijn snel klaar bij oncoloog Warmerdam. Ik heb besloten deel te willen nemen aan het onderzoek. Dat betekent dat ik ingeloot ga worden en at random wordt er direct in de computer gecheckt of ik het onderzoek krijg met medicijn neo zotac of zonder. Ik word ingeloot en dat betekent dat ik het reguliere TAC traject krijg met neo zotac, vitamine D en Calcium. Een langere behandeltijd, maar allemaal wel met het idee dat het essentieel iets extra's oplevert. Dat weten we echter pas nadat het onderzoek is afgerond, want dan pas heb je wetenschappelijk bewijs. We hebben het met de oncoloog over Graviola of zuurzak en hij laat duidelijk weten dat dit niet wetenschappelijk bewezen is en als wetenschapper zal hij dat dan ook zeker afraden. Zonder wetenschappelijk bewijs kan hij er niets mee, anders zou hij het middel zelf wel voorschrijven. ik ben blij met zijn antwoord, want dat betekent wel dat een echte wetenschapper is en die vaart op feiten en niet op geruchten. Toch ga ik mijn capsules innemen en ik zeg tegen Henry dat ik de oncoloog snap, maar dat het makkelijk is als je zelf geen kanker hebt. De irritatie is voelbaar in mijn stem. Henry ziet mijn drift en dat laat hem glimlachen. Even later gaan we met Annemarie mee en krijgen we voorlichting over de chemo. Ruim anderhalf uur zitten we te praten over hoe het in zijn werk gaat, de bijwerkingen, de psychische gevolgen, noem maar op. Het is heftig. Mijn illusie over werken tijdens de chemo, daar blijf ik toch aan vasthouden, maar Annemarie is heer reëel. Het kan, maar het is echt een hele grote minderheid die kan werken tijdens de chemokuur. Ik leg haar uit dat ik niet echt ga werken, maar een taakje kan krijgen zonder druk en dat het dan er voor zorgt dat ik uit mijn zieke wereld kan stappen. Dat begrijpt Annemarie heel goed en als ik dat zou kunnen moet ik dat zeker doen. Alles mag laat ze mij weten, jij moet alleen goed luisteren naar wat kan en wat je lichaam je vertelt.  Het is een fijn gesprek en ik krijg weer extra recepten mee. Mijn waslijst is inmiddels enorm. We maken nieuwe afspraken en we gaan. Ik irriteer me mateloos aan een gesprek dat ik opvang tussen een man en een vrouw over hoe de vrouw in dit geval naar de chemo moet gaan. De man stelt voor op de fiets dan kan hij wel iets regelen om haar te halen. Ik hoor dat en zeg tegen Henry: Als jij op die manier dat tegen mij zou zeggen dan krijg je echt een trap onder je hol en niet zo zuinig ook. Henry moet hier om lachen. Ik draaf even lekker door en zeg dat dat het toppunt van gevoelloosheid is en dat het bevestigd hoe weinig sensitief mannen in het algemeen kunnen zijn. Mijn Henry luistert, zegt niets en laat me lekker mijn betoog houden. In de auto komen mijn angsten. Ik zal een oude dame worden, verdroogd en depressief zonder levensvreugde. Ik weet niet wat ik moet voelen en weet ook even niet of ik voel. Ik ga belachelijke vergelijken maken en Henry lacht en snel lach ik met hem mee. Wat ben ik toch een gekkie, maar een knapperd van een gekkie. Ik heb inmiddels wel weer 1 zekerheid en dat is dat ik moet eten en dat is wat we gaan doen. We halen kippenboutjes, broodjes en saucijzenbroodjes. Eenmaal thuis geniet ik ervan, Henry gaat werken en ik bel even. Ik schrijf wat op mijn blog en besluit dat ik maar eens naar de apotheek ga om de waslijst te gaan inleveren, zodat de medicatie in ieder geval klaarligt. Ik ga me voorbereiden op een heel zware tijd, een tijd die ik zo snel mogelijk wil doorlopen, zodat ik  weg kan gaan strepen. Ik heb een doel en dat is dat ik de TACkuur in de vaste cyclus kan doorlopen, zodat ik als kers op de taart gewoon met het gezin op vakantie kan gaan. Het zal een lange weg worden dat besef ik me. 6 maart zal de vuurdoop zijn en dan weet ik wat mijn lichaam doet met chemo. Nu blijft het onzeker, heel onzeker en onzekerheid verlamt. Ik ga maar eens naar de apotheek, maar eerst check ik nog even facebook en zie daar mijn lieve meisje en jongens rapdansend bij Bernadette in de kamer staan. Een traan vloeit en nog een. Ze hebben plezier, ze hebben vakantie, echt vakantie en genieten, genieten met een hoofdletter G. Ik geniet als ik hen zo zie en op een vreemde wijze stelt het me gerust. Ik ga nu mijn ding doen en hoef me geen zorgen te maken, niet nu, de zorgen zijn voor later.

woensdag 22 februari 2012 yes sir I can boogie

De nachten zijn rusteloos en dat zal wel even zo blijven. Ik slaap gewoon, alleen lijkt het of ik constant wakker ben door de vele dromen. Ik ben vaak wakker, slaap weer in en droom en dat gebeurt vaak gedurende een nacht. Prachtige dromen over het verleden en bizarre dromen over de toekomst. Ik zie het als een kado, het hoort er allemaal bij. En zoals iemand tegen me zijn, dromen vertellen je heel veel. Sta er voor open en bedenk of je er wat mee kunt, zeker als het de toekomst betreft. En dat doe ik ook. Mijn bedje is heerlijk warm en behaaglijk, dus het is niet vervelend om daar in te liggen :) We hebben geen wekker gezet en worden pas om half 8 wakker, dat is laat voor ons doen. Henry gaat lekker naar zijn werk en ik begin de ochtend in alle rust. Wat wasjes, ontbijtje, beetje opruimen, ipad-en (nieuw werkwoord:)). Op de ipad zoek ik you tube filmpjes. Ik kijk naar Bacarra, een damesgroep die in 1977 een hit had met yes sir I can boogie. Ik kijk ernaar omdat deze ochtend mijn nicht Tonnie op bezoek komt. Tonnie logeerde vroeger vaak bij ons en deze logeerpartijtjes waren hilarisch. Wij meiden zongen en dansten graag. We gingen dan samen, mijn zussen, ik en Tonnie een soort van Playbacken op de hits van toen. Mijn zus had een pickup en singeltjes en het singeltje van Bacarra stond met stipnotering op de favorietenlijst. Met een bus haarlak in de hand gingen Yvonne en Tonnie -toen nog een echte Tonneke :)- in de lead en ik en Bernadette werden verplicht in de backing vocals gezet. Maar desalnietemin deden we dan niet onverdienstelijk en we traden graag op voor onze ouders en voor familieleden en buurtbewoners. Ons fonetisch engels heeft denk ik velen doen laten lachen, maar ook toen al wisten wij -zo jong als we waren-  dat als de lachers op onze hand zijn dan lukt ons alles. We zongen de sterren van de hemel en de heupen wiegden heerlijk mee. Naast Bacarra was er natuurlijk Luv en Abba, en daar hadden we zelfs LP's van. En soms heel stiekem als niemand keek stond ik ook in de lead in mijn eentje voor de spiegel  met de borstel of haarlakbus in mijn hand als microfoon. Goed voorbeeld doet immers volgen. Onze vader vond het geweldig, want ook hij mocht graag naar de meiden van Luv, Abba, Bacarra (en zijn eigen meisjes) kijken!
Mijn moeder is er deze ochtend ook en als Tonnie binnenkomt is het net of we weer terug in de tijd stappen. Jaren heb ik haar niet gezien of gesproken en toch lijkt het alsof je elkaar wekelijks ziet. We halen herinneringen op en we zitten gezellig aan de keukentafel. We hebben het erg gezellig en in een mum van een tijd is de ochtend voorbij. Tonnie en mijn moeder gaan en ik eet snel even wat, want Henry is er al snel en we gaan de kinderen ophalen bij opa en oma Putten. Ik heb hier verschrikkelijk veel zin in, want die rust zo zonder kinderen went niet echt. We hebben een tochtje te gaan en als we er zijn worden we beloond met de fijnste knuffels ooit. Ze rennen op ons af met open armpjes en springen bijna gelijktijdig op mij en Henry. Mijn hart smelt, wat zijn het toch een lieve engeltjes. We drinken wat en horen hoe fijn ze het hebben gehad. Ze hebben ook genoten met een hoofdletter G. Ze zijn in het bos geweest, hebben met neef Huub gespeeld en met Fabiënne. Ze hebben allerlei lekkers gegeten en ook nog pannenkoeken. Kortom een groot feest. Guus heeft besloten te blijven omdat hij opziet tegen de lange terugreis. Als wij vertellen dat de verrassing is dat we bij Mac Donalds gaan eten willen ze ineens weg. We kletsen nog wat en ik bedenk hoe fijn het is om als kind zo'n fijne en fitte opa en oma te hebben. Die niets teveel vinden en die van alles ondernemen en ze gewoon feestdagen bieden en een veilig en warm thuis. Ik voel dankbaarheid en liefde. Aan het einde van de middag vertrekken we. Ik heb inmiddels ook te horen gekregen dat ik vrijdag om half een geopereerd ga worden voor de portocath. Voor donderdag en vrijdag kunnen de kindjes bij oma Helmond logeren, maar nu eerst even genieten van elkaar. De verhalen vliegen ons om de oren en ze zijn erg uitgelaten, zeg maar gewoon hieperdepieper. Ik ben zo blij dat ze weer achterin de auto zitten. Iedere 5 minuten gaat de vraag door de auto of we er al zijn. Vervolgens zeggen ze allemaal dat ze het haten dat het zo lang duurt. Ik leg ze uit dat je inderdaad lang moet reizen naar oma en opa Putten, maar dat je er dan wel iets heel bijzonders voor terugkrijgt. Dat is ook weer waar zegt Puck en daarmee is alles gezegd. Dan zijn we bij de Mac Donalds in Veghel. Jippie! Drie happy meals in een bijzonder bewaardoosje met stickers om op dit doosje te plakken en ballonnenn in de vorm van een hart. De pret kan niet op. Er wordt amper gegeten, maar dat is niet zo'n probleem, dat eet mama wel op:) We hebben lol en genieten en hebben weer de gewone irritaties die ik heerlijk vind nu. Er gaat een beker om, een zakje frietjes belandt op de grond gepaard met tranen en de kadootjes worden stiekem al opengemaakt als het nog niet mag. Al die dingen die gewoon zijn, zijn nu zelfs bijzonder en speciaal. We gaan naar huis en gaan thuis lekker de pyjama's aandoen, relaxen en in de eigen bedjes slapen. De kroost is weer compleet, ik ben compleet, wij zijn compleet, ik ben gelukkig. Als de kindjes op bed liggen ga ik aan de wandel met Bernadette en bejaarde Henk. Gewoon omdat het gezond is en tevens therapeutisch. Ik ben blij weer compleet te zijn, al is het maar voor even, want morgen gaat het circus gewoon weer door. Mijn vriendenkring brandt alweer en deze vlam zal waken over alles waar ik en mijn vriendenkring zich mee bezighoudt. Morgen een belangrijke dag met voorlichting over de chemo en een belangrijke dag voor een lotgenoot. Hij krijgt morgen de uitslagen van de scans na een pittig jaar. Ik kijk naar mijn vriendenkring en de vlam die er in brandt en weet dat deze vlam ook brandt voor mijn lotgenoot.

dinsdag 21 februari 2012 laatste dag tour van voer en meer

Het was weer eens een onrustige nacht met niet veel slaap. In de ochtend zit ik al vroeg aan de ontbijttafel achter mijn nieuwe ipad 2. Ik ben er zo wijs mee, snap nog maar eentiende van wat hij kan, maar dat kan de pret niet drukken. Ik vind het een uitvinding! Ik eet wat en ga in bad, want om 10 voor 10 moeten we weer in het Catharina ziekenhuis zijn bij dokter Kuipers een vaatchirurg. We staan bij hem ingepland om te kijken wanneer er bij mij een portocath (een implanteerbaar hulpmiddel) kan worden ingebracht, zodat ik niet steeds geprikt hoef te worden voor een infuus tijdens de chemo sessies. Bij de meesten mensen komt een portocath rechts, maar omdat mijn borstkanker rechts zit, komt de portocath bij mij links. Dokter Kuipers vindt het een verstandige zet om dit nu al meteen te doen en bij voorkeur zo snel mogelijk. In mijn geval betekent dat dat ik voor de vrijdag ingeroosterd zal worden. Dan is alles ook al goed hersteld als ik 6 maart met de chemo start. Dokter Kuipers verwijst me naar de anesthesist. Daar kan ik wat vragen beantwoorden, zal mijn bloeddruk worden gemeten en krijg ik een stukje voorlichting over hoe het er vrijdag aan toe zal gaan.

De dame legt mij het goed uit. Ik ben nog nooit voor zover ik me kan herinneren onder algehele narcose geweest, dus ik vind het wederom spannend. Ik vertel haar over mijn angst van awareness, dus dat ik een van de weinigen ben die niets kan roepen tijdens de operatie, maar alles voelt. Ze verzekert me dat dat heel zeldzaam is en dat ik echt gewoon zal slapen. Ik ben gerustgesteld en vraag me af waar ik me mee bezighoud. Mijn bloeddruk wordt gemeten, ik bedenk me dat die wel torenhoog zal zijn door al mijn zorgen die ik terplekke nog versterk door mijn awareness gedachte. Ondanks deze gedachte is mijn bloeddruk keurig! Na de anesthesiste mogen we naar afdeling 90 voor een ECG. Ook dit is de eerste keer dat ik zoiets onderga. Het stelt overigens heel weinig voor, er worden wat plakkers op je borst geplakt en je polsen en enkels gaan in de klemmen en 3 minuten later is het gepiept. Waren alle onderzoeken maar zoals deze zeg ik hardop en de dame kan me hier helaas niet in tegemoetkomen. Ik vraag voor de zekerheid of het hartfilmpje er goed uitziet en jawel hoor ik heb het hart van een jonge hinde :)) Als een jonge hinde kleed ik me weer aan. Als we buiten zijn weet ik niet of ik zenuwachtig ben voor de ingreep. Het enige waar ik me ernstige zorgen over maak is het feit dat ik vrijdag alleen maar een sober ontbijt mag nuttigen, bestaande uit maximaal twee beschuiten met jam zonder boter en een kopje thee. Hoe ga ik dat in hemelsnaam redden tot de middag. Ik vraag Henry of hij ver bij me vandaan wil blijven, zonder eten ben ik niet de meest gezellige zal ik maar zeggen. De ingreep dat geloof ik allemaal wel. Dan gaan we vanaf Eindhoven onze tour voortzetten. Vandaag is de stad die we gaan aandoen Utrecht. Onze stad, we hebben er jaren gewoond. Ik ben begonnen als student in de Celebesstraat en al snel zijn we samen, mijn Henry en ik, in de Vinkenburgstraat 15 d gaan wonen. Na de Vinkenburgstraat de Adriaan van Ostadelaan en daarna de Hezer Enghweg in Den Dolder. Allemaal in en om Utrecht. We kennen de stad goed en we hebben een plan voor de avond, maar niet voor de lunch. Dan belt Nicole, zij kent Martijn van Brasserie Goeie Louisa van Karel V in Utrecht en zij regelt wat voor ons. We worden warm onthaald bij Karel V. En we starten onze tour van voer zalig. Een rundersuccade met truffel op een bedje van lauwwarme aardappelsalade belegd met Schorseneer en omringd met een uiterst fijne jus. Het is dat je geen reuk kunt overbrengen, maar het is niet alleen een feest voor het oog en de neus, maar de smaak is voortreffelijk. We drinken er een stevige spaanse wijn bij en op dit moment is geluk heel gewoon. Ik kijk naar mijn genietende man en ik zeg hardop volgens mij bij elke hap die ik neem Lekker! Ik denk aan al het moois wat ik hier heb mogen beleven. Mijn babyshower was in brasserie Goeie Louisa, mijn weekendje Utrecht met Caprice begon met een menu in brasserie Goeie Louisa, een huwelijk heb ik er meegemaakt, kortom ik word overspoeld met allerlei mooie herinneringen en het eten zorgt ervoor dat ik ze allemaal herbeleef. Ik ben sprakeloos en dat is niet vaak het geval! We genieten echt met een hoofdletter G en na deze smakelijke lunch maken we een plan voor de middag. Het doel van de middag is zorgen dat we in Utrecht zuurzak vinden, in welke vorm dan ook. Via de ipad hebben we allerlei toko-adressen en onze tocht gaat in volle gang. Tijdens de zoektocht verdwaal ik met enige regelmaat in een schoenenzaak en pas eens wat laarzen en schoenen, maar het geluk is niet aan mijn zijde, de maat is elke keer niet goed. Daarbij weet ik ook niet meer wat ik voel. Ik had vandaag weer eens een leuke outfit bij elkaar gezocht en zoals je dat als kind een beetje meekrijgt, moet alles leuk bij elkaar passen. Dus in mijn geval een skinny jeans met cognackleurige riem en daar hoort natuurlijk ook een stoere cognackleurige bootie bij. Het oog wil immers ook wat. De bootie is geweldig, komt uit Italië en ik snap nu waarom ik deze nooit draag. Italiaanse vrouwen hebben gewoon maar 4 tenen dat kan niet anders. Na een tijdje lopen knelle mijn laarzen dusdanig dat ik bereid ben om op pantoffels verder te lopen. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden zei mij moeder altijd, maar dit gaat mij enigzins te ver. Utrecht is overigens ook niet gemaakt voor vrouwelijk schoeisel. Mijn les van vandaag is dat comfort altijd boven alles moet gaan, dus ik leer iedere dag :) Ik bijt door, want opgeven doe ik niet, maar gelukkig kan ik af en toe heerlijk tegen manlief aanklagen, die de humor er wel van inziet. De drogisterijen in heel Utrecht kennen zuurzak of Graviola niet, de toko's daarentegen wel, allemaal. Ze kennen het vanuit hun geboorteland, omdat ze dit gebruiken tegen allerlei kwalen en ook tegen kanker, in ieder geval tegen ongewenste celdeling. Echter heeft geen enkele Toko de bladeren, waar je thee van zou kunnen zetten. Wel hebben we een score, twee blikken zuurzak en een zak zuurzak of soursop. Allemaal van de vrucht gemaakt en om te drinken. Gezien mijn voetenleed heeft Henry een geweldig idee, hij stelt voor om richting Bilthoven te rijden, een dorp dat aan Den Dolder grenst en waar ik het altijd goed vertoeven vond. Ik wil roep ik iets te enthousiast en denk dat ik dan heerlijk in de auto mijn geweldig italiaans schoeisel uit kan doen. Echter krijg ik meteen een dilemma door voor het vervolg van de tour van voer. We zouden naar Pomo, dus gaan we dan straks weer terug? Henry stelt voor dat we terug kunnen maar dat we dan ook nog kunnen bedenken of we ook het diner bij Karel V zullen nuttigen. Wat een keuzes en wat heb ik er een moeite mee, dus ik besluit dat zien we straks wel. Eerst die auto in en die krengen van een laarzen uit. In de auto volgt een zucht van verlichting en een glimlach. Ik voel me goed en wil voelen hoe het voelt als ik mijn eerste zuurzaksapje meester maak. Het is een sensationele belevenis, een mierzoete smaak, beetje peerachtig, best aangenaam, maar beetje erg zoet. Ik drink het huppekee op en voel me een partij gezond :) We rijden de bekende route, maken een ommetje via de Adriaan van Ostadelaan en zien daar nog altijd onze gordijnen hangen. In Bilthoven gaan we naar mijn favoriete schoenenzaak en ik zie de meest prachtige laarzen, maar helaas zijn mijn voeten niet meer in staat om te voelen of iets comfortabel zit of niet. We lopen de kwinkelier in en kopen heerlijk geurende kaarsen voor in mijn vriendenkring en ik krijg een topplan voor de tour van voer. Pomo komt wel zeg ik tegen Henry en Karel V kan na vanmiddag niet overtroffen worden, dus...... we gaan naar Huis ter Heide en wel naar Tong Ah. Voor de mensen die niet uit de buurt van Bilthoven komen. Tong Ah is dé chinees van zeist en omgeving. Alleen hier hebben ze de meest overheerlijke tipan ngaw yuk met yu xiang saus en yu xiang kai. Dit aten wij zo vaak dat als ze ons binnen zagen komen het gerecht al bijna op tafel stond. We hebben velen gesleept naar deze chinees en de gehele opknapbeurt na aankoop van de Hezer Enghweg had niet zo succesvol kunnen verlopen zonder Tong Ah. Ik kijk naar Henry en we besluiten daar naar toe te gaan onder één voorwaarde: we bestellen beide gerechten, maar delen echt eerlijk alles door de helft, zodat we van beide gerechten evenveel hebben. Deal, dat is wat we doen en daar gaan we. We rijden langs de Hezer Enghweg, bedenken waar we altijd gelopen hebben, waar onze favoriete plekjes zijn en dat de tijd stil te lijkt hebben gestaan. Alles is nog zoals het toen was, op enkele nieuwe huizen na. Als we binnenkomen heeft ook bij Tong Ah de tijd stilgestaan, exact hetzelfde is het. We hebben beiden een grote angst, wat als de kaart is veranderd? We gaan zitten drinken wat lekkers en dan zeg ik zonder gekeken te hebben dat ik tipan ngaw yuk wil met yu xiang saus. De dame die ik meen te herkennen vraagt wat ik erbij wil en mijn hart maakt een sprongetje. Jippie het is er nog en ook de yu xiang kai is er nog. We nemen vooraf de springrolls met gembersaus en we zijn zo blij als een twee kleine kinderen in een snoepwinkel. Dit is heel anders dan vanmiddag, maar hier zit zoveel herinnering en geluk, vooral dat laatste dat onbezorgde geluk en de onbevangenheid. Het voorgerecht komt en we zijn stil, we kijken elkaar aan en lachen en genieten. Wat volgt brengt hetzelfde teweeg, dit is zo lekker en pittig, dus we sniffen er lekker op los. Dit culinair gebeuren is niet avondvullend, maar zorgt er wel voor dat we tijdig onze reis naar het zuiden kunnen ondernemen. We vertrekken met bolle buikjes en voldaan, meer dan voldaan van deze wederom bijzondere dag. Dit neemt niemand ons af, dit willen we ook voor eeuwig in ons geheugen prenten, dit genieten met een hoofdletter G. Eenmaal on route komen bij mij de tranen. Ik had dat vroeger ook altijd. Na een bijzonder leuke dag of tijd, volgden als vanzelf de tranen. Toen ik jong was meer omdat het over was en ik hoopte dat het snel terugkwam, maar nu is het anders. De tranen zijn een combinatie van geluk, intens geluk gecombineerd met een besef, een besef dat alles nooit meer zo zal zijn zoals toen of nu, maar altijd anders. Wellicht leuk, heel leuk, maar altijd mistiger en minder zuiver. Henry pakt mijn hand en ik laat het lopen. Mijn hart en hoofd geloven in het leven, ik geloof in het leven, hoor ik de 3j's zingen op 100% NL. Dat lied is me op het lijf geschreven, ik geloof in het leven net zoals mijn hart en mijn hoofd dat doen. Eenmaal thuis is het stil, geen kindjes en toch denk ik ze te horen. Deze dagen waren super, maar toch is er een gemis, een gemis van die ontzettend lieve kinderen van ons. Ik besluit mijn blog aan te vullen met mijn dagverhaal, spreek met Marjon en bedenk dat ik een bofbips, een knapperd en een gelover ben. Ik geloof in het leven!

maandag 20 februari meer tour van voer

Na een heerlijke nacht in ons hotel gaan we lekker ontbijten. In alle rust met alle luxe die we ons wensen. Na het ontbijt pakken we onze spulletjes en vertrekken we richting Veghel. Ik ga lekker even naar de collega's van Sligro. Ik heb hier naar uitgekeken, gewoon weer even binnenlopen, kletsen en hopen dat er wat taakjes liggen die ik de komende tijd in mijn eigen tempo kan oppakken. Ik mag me er niet teveel van voorstellen hoor ik steeds van iedereen, maar voor nu heb ik nog de illussie dat dat allemaal kan. En eerlijk wil ik lekker vasthouden aan deze illussie en de tijd zal leren of het illussie is of dat het kan. Tijdens de rit naar Veghel lig ik lekker te knorren, de zon op mijn bolletje en de radio op 100% NL. Ik ben heel relaxed. Dan gaat de telefoon, eerst Caprice en we kletsen lekker bij en dan de afdeling Oncologie. Nikki belt me om de afspraken voor de komende week door te geven, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik noteer alles en als ik de laatste afspraak heb genoteerd sta ik al bij Sligro voor de deur. Ik mag dinsdag naar de vaatchirurg, dan naar de hartafdeling voor een CTG, donderdag naar de oncoloog, vervolgens naar de voorlichting van de Chemotherapie en misschien voor vrijdag de ingreep voor de implanteerbare poort. Ik ben weer druk de komende week, maar nog niet vandaag. Vandaag is mijn dag. Ik stap de auto uit en loop naar binnen en meteen loop ik tegen Karin aan. Ik zie meteen allerlei mensen en ik begin lekker te ratelen, de ratelstand is mijn stand om van me af te praten. Ik ben blij dat ik er nu ben en niet pas na de chemo. Ik ben nu nog gewoon mijzelf, de uiterlijke veranderingen zijn nog niet zichtbaar. Ik praat met iedereen op de afdeling en we gaan gezellig samen lunchen. Ik geniet er echt van dat ik er ben en ben blij om iedereen te zien. Het rondlopen bij Sligro geeft maar weer eens aan dat het ook allemaal weer een beetje normaal kan zijn, voor zover dat mogelijk is nu. Ik voel me goed. Na de lunch staat Henry weer voor voor de verdere tour van voer. We vertrekken weer waar we vandaan kwamen, winkelen gezellig wat, drinken koffie, thee met appelgebak en gaan voor de avond naar Sensei in Almere. In de auto van Harderwijk naar Almere doe ik weer een lekker tukkie. Ik ben weer topfit als we aankomen. We gaan direct naar binnen en wat ik allemaal niet weet dat wordt mij daarna wel duidelijk. We gaan naar Sensei omdat je er lekker kunt eten, maar ook omdat het voor mij veel emotionele waarde kent. Sensei was in onze tijd in Almere the place to be. Nicole, Bob, Henry en ik hebben hier wat gezeten. Tijdens onze zwangerschappen was zelfs de gein dat onze kinderen Susi 1 en Susi 2 zouden gaan heten. Onze favoriete gerechten zijn sowies de guyoza, maar vooral de ebi tempura en de california roll. Helaas kan Bob het niet meer meemaken, maar in de vorm van een engel is ook hij erbij. We zitten en bestellen meteen een lekker wijntje met alvast guyoza en een ebi tempura om effe lekker te knabbelen. Dan komt Nicole binnen met kadootjes. Ik krijg als eerste een vriendenkring kado, de vriendenkring die ik destijds aan Bob gegeven heb. Een vriendenkring schenk je iemand en is een geschenk vol warmte en passie. Symbool voor vriendschap en verbondenheid, en voor goede samenwerking of teamspirit. Deze vriendenkring betekent veel voor me, ik ben ontroerd en ik zal deze vriendenkring een centrale plek geven in ons huis en er iedere dag een kaars in branden. Dan krijg ik ook nog een ipad2! Dit heeft Henry samen met Nicole geregeld toen ik bij Sligro was en ik wist nergens van. Ik ben blij en het lijkt wel alsof we een heel groot feest te vieren hebben. We hebben het over zuurzak, een plant met vrucht die ook wel bekend staat als de kankerkiller vanwegen zijn hoge gehalte aan antioxydanten. Ik wil zuurzakthee, zuurzakranja en zuurzaksoep. We gaan kijken hoe we aan zuurzak kunnen komen. We maken mijn ipad2 ready en we gaan weer richting huis. Wat een bijzonder mooie dag. De hele terugreis ben ik in gedachten, ik ben blij en houd Henry vast en realiseer me wat een bofbips ik ben, niet omdat ik ziek ben, maar omdat ik omringd ben en verbonden ben met een mooie en lieven kring mensen, mijn vriendenkring! Mijn vriendenkring zal stralen door middel van de kaars en iedereen die zich in mijn vriendenkring aansluit zal dit voelen. Er zal een bijzondere energie voelbaar zijn, een positieve energie. Komt allen en sluit aan in de kring en ontdek allemaal de geneeskracht van zuurzak!

zondag 19 februari 2012 Logeren en start Tour van Voer

De dag begint heerlijk. We zijn allemaal heerlijk relaxed ontwaakt. Het gaat een bijzonder mooie dag worden. De kinderen mogen logeren bij opa en oma Putten. Daar hebben ze bijzonder veel zin in. Ook ik heb bijzonder veel zin in deze dag. Henry heeft een tour van voer geregeld en deze start zondagavond en krijgt maandag- en dinsdag een vervolg. We kijken er samen naar uit. Maar eerst een tocht vanuit Helmond naar Putten. De koffertjes zijn gepakt en iedereen is reisklaar. De auto in. Op de hoek van de straat komt de eerste vraag al van Puck, zijn we er al bijna? We leggen Puck nog maar eens goed uit dat we toch wel zo'n 2 uur in de auto zitten en dat het niet sneller kan, tenzij we met de helikopter gaan. De vraag zal gedurende de rit nog vaker terugkomen, maar inmiddels weten we dat negeren van deze vraag nog wel eens helpt. Teun heeft minder moeite met reizen. Hij nestelt zich heerlijk in zijn stoel en slaapt. Guus gebruikt de rit om allerlei vragen te stellen, zinvolle en zinloze en wij kunnen er in ieder geval soms hartelijk om lachen. De kinderen hebben altijd een ijkpunt, als we bij de MacDonalds zijn en het gouden ei, dan is Putten heel nabij. Vanaf dat punt blijft dan ook de vraag komen hoeveel minuten het nog is. Als we zeggen 1 kwartier zijn ze door het dolle heen, want 1 kwartier klinkt heel goed. Na 20 minuten zijn we er en ze hebben er zin in. Bij binnenkomst wordt al weer voorzichtig gevraagd door Puck wanneer wij gaan vertrekken, want dan begint het logeren echt. Ik zeg dat we na het middageten en dan koffiedrinken gaan, zodat we nog even kunnen kletsen ook als Gerben en Erica er zijn. De kinderen zijn enigzins teleurgesteld, want logeren met ouders erbij is toch minder leuk. Het doet me goed te zien dat ze er zo'n zin in hebben. Alles is jippie en als ze horen dat ze 's avonds kippenpootjes krijgen is het helemaal jippie. We vertrekken in de loop van de middag en Puck, Teun en Guus weten nog net dag te zeggen. Een beetje meer enthousiasme naar ons toe was prettig geweest, maar dit voelt goed. Ze zijn er klaar voor en hebben het reuze naar hun zin. Wij gaan genieten, qualitytime voor elkaar is het motto. Henry heeft een tour van voer en deze begint in het altijd pittoreske Harderwijk, te weten in restaurant Ratatouille op de Vischmarkt. Om op alles voorbereid te zijn heeft hij een hotel gereserveerd in Harderwijk, we kunnen vanuit het restaurant zo ons hotel in rollen. We checken in en gaan lekker even relaxen. Ik slaap al snel. Na een uur word ik wakker en is het tijd om te gaan. Ik ben er helemaal klaar voor! We starten met een potugese spumante en krijgen daarbij zoetzure wortel, een kroketje van schorseneer en een zoutfilodeegje met olijf. Dit smaakt naar meer. Er wordt ons verteld wat het menu is en we krijgen de kaart. We vragen nog maar eens naar het menu, want de helft is ons alweer ontgaan. En dan nemen we een 4 gangen menu met wijnarrangement. Alles is lekker. De amuses van witlofsoep met dragon en gamba met mango en pittige curry, het is een feest in de mond. Het voorgerecht bestaat uit een parelhoenderham met rode kool en gember, het tussengerecht is een roodbaarsfilet met gestoofde prei en gepofte paprika en het hoofdgerecht is een stoofje van reegeit en het medaillon van de reegeit, vergezeld met gerookte biet, groene kool en pastinaak. Als nagerecht een chocoladetaartje met kaneelijs en een creme fraiche met bessen. Bij alle gerechten een heerlijk wijntje. De sfeer is goed en we genieten van elkaar en van het eten. Ik hou van een tour van voer, die ook wel een tour d'amour is. We kwamen hier altijd, om wat te vieren, voor de gezelligheid, met vrienden en zomaar omdat we het verdiend hadden. En nu zitten we er weer, niet zomaar, maar omdat we het leven vieren met elkaar. Wij samen gaan er vol in en we hebben er veel vertrouwen in. We maken nog een heerlijke wandeling na de koffie en thee en gaan naar ons hotelletje een heerlijke nacht tegemoet. Wat een mooie dag, zo'n dag die even stilgezet zou moeten worden, zodat je hem langer zou kunnen koesteren.

zaterdag 18 februari 2012 Carnavalsoptocht in Helmond

Het is weekend. De kinderen slapen niet echt uit, maar komen heerlijk bij ons in bed liggen. Ze vragen wanneer ze naar de optocht toe mogen en ze vragen aan elkaar hoe ze verkleed zullen gaan. De keuze is snel gemaakt. Heks en 2 maal Cowboy. Henry gaat met ze naar beneden en ik blijf lekker in bed liggen en neem het er van. Ik slaap nog 2 uur!!!!! Daarna ben ook ik fris en fruitig en ga ik naar beneden. Het is een levendige boel in huis. Henry doet de boodschapjes en ik help met de verkleedpartij. In onze straat woont een echte prins Carnaval en er klinkt een hele fanfare, de straat stroomt vol. We staan allemaal voor de raam te kijken als de Keijebijters voorbij komen. En drie stuiterballen staan naast me, Carnaval maakt hieperdepieper. We doen de polonaise door huis op het bitterballenlied. Puck voorop, ik in het midden en Teun erachter. Guus kijkt vanaf een afstand toe en zingt niet over bitterballen maar over de toeter van de waterscooter. Het is feest in huis en het is feest buiten. Na de boterham gaan we naar tante Det, want de optocht in Stiphout staat op het programma. We komen daar samen en ik neem mijn truffeltaartje mee. Carnaval en eten is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Bij Bernadette geniet ik van een vers gemaakt kommetje Kervelsoep en we gaan in de schmink. Oma is er ook en Yvonne komt nog. Dan zien we al veel beweging op straat en horen we de klanken van de Carnaval. Jassen aan en naar buiten, op naar het feest. Huppelend, schreeuwend, gillend en zwaar in de schmink rennen de mannen en de meiden om ons heen. Het regent, maar niemand heeft eigenlijk enige hinder van de regen. En dan duurt wachten nog lang. Alle serpentines zijn uitgeblazen en gegooid en liggen al voor ons. En dan ineens, is het eerste teken van de optocht zichtbaar. Wat een spektakel! De snoep die gegooid wordt, wordt verzameld in een plastic tas en Puck knuffelt met de knuffelbeer die gratis wil knuffelen en ik zeg dat ik jaloers ben op haar. Puck geniet en glimlacht en straalt Zo ook Guus en Teun. Het is Carnaval en het is feest! Yvonne en Willemijn sluiten aan en na de optocht gaan we koffie en thee drinken met de truffeltaart van Top uit Soest. De taart is echt geweldig, heerlijk en hij gaat tot de laatste kruimel op. Hij wordt de hemel in geprezen die taart en oude herinneringen over onze tijd in Den Dolder/Bilthoven worden weer levend. De kindjes spelen en er is gezelligheid en het is goed, gewoon goed. En ondanks al dit moois heb ik een knoop in mijn maag. Een knoop die ik niet goed kan verwoorden. Het gaat over het gevoel van mijn vrouw-zijn. Wat is vrouw-zijn eigenlijk? Zelfs dat kan ik niet benoemen en verwoorden, dus ik bedenk me dan wat ik voel. En dan komt het hoge woord eruit: ik voel me niet mooi! Waar komt dit in hemelsnaam vandaan? ik ben hier nooit echt mee bezig geweest. Ik heb vrouwen wel een gehoord over het feit dat zij zich niet mooi voelden -terwijl ze mijns inziens prachtig zijn- en dat verbaase mij altijd. En nu.... nu voel IK het. Uiterlijkheden en het daar constant mee bezig zijn vind ik nogal oppervlakkig en ben ik nu oppervlakkig? Het houdt me echt bezig. Ik heb wel eens met vriendinnen geconcludeerd dat we eigenlijk - los van de vaste klaagfactoren als een extra vertrolletje of een ontsierend adertje- niets te klagen hebben. We passen prima in de maatschappij, hebben een keurig maat 36 en ook nog vrouwelijke vormen, dus zeuren is niet voor ons. En dan namen we nog maar een borrel met een bittergarnituurtje. Qua kleding was het vaak een kwestie van wat past bij de gelegenheid en wat voelt prettig, zodat je je ook daar niet bewust van hoeft te zijn. Oftewel zorgeloos en dan zie je dat begrip maar weer eens binnenkomen. Dat is nu voorbij. Al deze zorgeloosheden hebben plaatsgemaakt voor onzekerheid, een onbekend fenomeen en begrip voor mij. Dat waar ik altijd zo zeker van was is ineens weg, helemaal weg en verdwenen. Vragen die rondgaan in mijn hoofd zoals hoe ben ik met bloot haar en hoe ben ik als het glinsterinkje uit mijn ogen weg is. Ik, altijd met een enorme kop met haar -zonder stijltang zo'n lekkere pluiskop- en ik, met een altijd olijke blik door de erfelijke Duymelinken-dopogen, met de grote pupillen. Allemaal zekerheden die ik had en die zo bij mij horen en waarvan ik nu niet weet wat dat doet als het verandert en of het verandert en wat het doet als het er niet meer is. Ik word er onzeker van en dat past totaal niet bij me en die onzekerheid brengt weer weemoedigheid met zich mee. Die weemoedigheid zorgt weer voor labiliteit. Ik voel me een vreemde in mijn eigen lijf en niemand kan me daarbij helpen. Ik zeg het maar weer eens tegen mezelf. Ik ben een knapperd en eens een knapperd altijd een knapperd. Als ik dat tegen mezelf zeg klinkt het zo simpel en is het ook zo simpel? Ik doe mijn best en meer dan dat kan ik niet doen, maar je best doen valt niet mee. Mijn gedachten, die ik uitspreek aan wie het maar wil horen, want iedereen mag het horen, het is wie ik ben. Ik voel me onbestemd en toch wil ik dat niet, maar verzetten heeft geen zin. Ik spreek mezelf toe en dan komt er weer een golf van power over me. We hebben als gezin weer een doel, want wat zullen we eten vanavond. De kinderen willen pizza en ik wil eigenlijk Japans. Dan hebben we het over eten bestellen, maar uiteindelijk is het manlief die het eten maakt. Pizza's voor de kinderen en een kogelbiefstukje voor ons met een gebakken krielaardappeltje en een Ceasar Salad. Als begeleiding een lekker rood wijntje. Het hoeft allemaal niet zo ingewikkeld te zijn en het is heerlijk. We eten, maar mijn tranen zitten hoog. Ik vertel de kinderen dat ik een beetje verdrietig ben en Puck weet ons te vertellen dat dat door de kanker komt. Ik breek een beetje en Puck komt lekker bij me zitten. Wat hou ik van haar, meer dan me lief is, mijn mooie meisje! Ik zie haar nog geboren worden op de dag dat ik eigenlijk in Eurodisney zou zijn. Puck zo zacht als konijntjes en zo mooi als Duizendschoon en 2800 gram, met recht een lief klein meisje. Ik knuffel haar en voel mijn buik zich met liefde vullen, een onvoorwaardelijke liefde en ik kan niet wachten om met haar samen vele hobbels in haar leven te doorstaan. Guus is zoals zo vaak lekker zijn grenzen aan het verleggen en een verandering van onderwerp zorgt dat hij van deze taak afstapt. Dan is er weer even rust, een serene rust, rust bij de kinderen en rust bij ons. Henry ruimt de tafel af en ik ga met mijn wijntje achter de laptop zitten. Evenwicht, een basis van een solide gezin. Ik vraag me af of ons evenwicht inderdaad solide genoeg is voor het jaar dat komen gaat en ik heb vertrouwen. Ik kijk naar de kaarten die vandaag binnengekomen zijn en bedenk hoeveel goed me dit doet. Het feit dat velen met ons meeleven, laten we die energie met elkaar verbinden. Al deze positieve energie en de 20 engelen (en die ene van rozenkwarts die ik vanaf gister altijd bij me zal dragen) betekenen maar 1 ding. En dat ene ding is SUCCES. Dit is voorbestemd een succes te worden. Ik heb vertrouwen, deze knapperd heeft vertrouwen, vertrouwen in de goede afloop en vertrouwen in het feit dat ook haar onzekerheid wel overwonnen gaat worden. Bloot haar is hip, hipper dan ooit en bloot haar dragen met overtuiging is stoer. Iemand schreef me je bent niet alleen een knapperd maar een stoer wijf. Ik ben een stoer wijf!