zondag 30 september 2012

Het is vandaag een heerlijk relaxte start. Zelfs onze Teun is na gisterenavond pas om 8 uur wakker net als ik. We gaan samen naar beneden en hij is -volgens verwachting- snotverkouden. Zo'n lekker aangekoekt neusje en wat stiller dan normaal, dus heerlijk rustig. We eten samen wat en dan ga alvast lekker in de keuken rommelen. Ik maak een vers tomatensoepje, dus ik ontvel de tomaten. Mooi therapeutisch werk. Ik maak een verse tomatensoep en het ruikt zalig. Als ik bezig ben komt ook Puck naar beneden en Henry en als laatste om 10 uur!!!! onze uitgeslapen Guus. Een heerlijke zondagochtend. Puck en Teun zijn al snel in de kleren en als laatste volgt Guus. Ik ga lekker badderen en vanuit bad kijk ik de strak blauwe hemel in. Vandaag zal een geweldige dag worden, met veel zon, dus lekker weer en leuke dingen. Rond het middaguur komen tante Annie en Janine op bezoek. We hebben alle tijd om lekker bij te kletsen onder het genot van een vers soepje en van de turkse pide belegd met allerlei lekkers. Ook Yvonne en Peter komen nog even langs en kletsen gezellig bij. Dan gaan we met elkaar, tenminste ik en Guus en tante Annie en Janine nog even bij mama langs. Een geweldig leuke zondag. De kinderen spelen leuk in de buurt en met elkaar en zijn verschrikkelijk verwend met kadootjes en snoep. We gaan vanaf nu duimen voor tante Annie want 8 oktober zal een heel spannende dag voor haar worden. Is de kanker weer terug of niet? De kaarsen zullen hier in ieder geval branden en binnenkort als we aardig fit zijn zullen wij eens lekker richting Duitsland reizen. We sluiten de dag met een lekker gekoeld glaasje beaujolais, even nagenieten in de laatste zonneuurtjes van deze dag. Daarna eten wet gewoon weer lekker makkelijk en genieten we nog even met het gezinnetje na van deze erg relaxte en fijne dag. Ik voel me een rijke knapperd met zoveel moois en liefs om me heen. Dank je dag! 

zaterdag 29 september 2012

Vandaag is het weekend. Het begint helaas al heel vroeg. Onze Teun is om 3 uur wakker en speelt in zijn kamer. Op mijn verzoek om te gaan slapen is het even rustig, maar echt veel geslapen heeft hij niet meer. Hij moet al vroeg naar Hockey training en als hij terugkomt is hij dan ook bekaf. Hij gaat lekker op de bank liggen en doet een dutje. Ik ben er erg blij mee, want vanavond is het feest van mama en dan zal hij toch nog wel even wakker moeten blijven. We gaan met zijn 18-en gezellig eten en daar hebben we allemaal veel zin in. Guus en ik zijn deze ochtend samen op pad geweest. Met zijn tweetjes naar de HEMA en dan helpt hij mij heel goed. Als we thuis komen gaat hij meteen door naar voetbaltraining met papa en zal Puck weer van paardrijden worden gehaald. Een echte zaterdagochtend. We staan tussen de bedrijven door even stil bij onze Teun. Hij is zo'n innemend en lief mannetje, maar hij is erg klein voor zijn leeftijd. Daarbij blinkt hij niet uit in zijn motoriek, waardoor hij een beetje klunzig is. Hij komt ook vaak zijn eigen frustatie tegen. Zo kon hij zijn veters strikken, hij kent de techniek, maar zijn fijne motoriek werkt niet altijd mee, waardoor als het lukt de lussen zo los zijn dat het weer opnieuw moet. Hierdoor lijkt hij traag en hobbelt hij vaak achter de feiten aan. Zijn verhalen van dit schooljaar verontrusten ons zelfs. Hij zegt vaak alleen te spelen en hij voetbalt af en toe mee tijdens het buitenspelen of hij speelt met een meisje Emy genaamd. Als wij hem vragen naar het voetbal, dan blijkt dat hij af en toe meedoet, maar wij denken dat hij niet echt mee kan komen en daardoor ook hier maar wat meehobbelt. Zijn vrolijke karakter zorgt ervoor dat hij zichzelf prima kan vermaken, maar het heeft wel onze aandacht. Thuis kan hij daardoor nog wel eens piepen, maar dat lijkt ons dat een heel logisch gevolg van alles. Want met piepen krijgt hij volle aandacht en hij heeft dus, ondanks zijn open karakter, moeite om die aandacht op school op te eisen. Teun zou ook prima passen in de cursus die Puck nu volgt 'ho tot hier en niet verder...' een cursus die Teun weerbaarder kan maken waardoor ook hij zo stevig als een boom kan staan. Hier in de buurt gaat hij goed mee met iedereen, maar hier krijgt hij vaak hulp van buurjongen Nick en van zus Puck en broer Guus. Deze ochtend ligt Teun op de bank totdat papa en Puck weer thuis zijn. Hij is meer dan bekaf, hij heeft rode wangen en hij snottert, hij lijkt een beetje ziek te worden. Hij eet niet veel en met een zetpilletje gaat hij de rust weer inzetten. Maar voordat hij overgaat tot die rust, speelt hij met zijn x gogo's. Hij is er zo dol op, hij kan hier heel geconcentreerd mee spelen. Ik hoop dat ons mannetje niet echt ziek gaat worden, onze vrolijke fluiter, onze knuffelbeer die zo graag lichamelijk contact met je heeft, onze dromer, die heel vaak in zijn eigen wereld opgaat met een taal die niemand verstaat. Onze kanjer, onze Teun! Puck is dolenthousiast over deze dag en over haar paardrijden. Ook heeft ze zoveel zin in vandaag, straks nog cursus bij Judith en oma's feest. Puck geniet er intens van. Na de boterham gaat iedereen even naar boven. Verplicht dutten of rusten hebben we gezegd, omdat het fijn is en omdat we vanavond dan allemaal fit zijn. Teun wordt getild en piept en kraakt en Puck huppelt mee en hoopt dat ze mag lezen. Lezen is ook rusten, dat weet ze van mij, dus zij gaat lezen in Roald Dahl. Ik rust lekker mee en Henry haalt Guus op, zodat ook zij even kunnen rusten. Heel even dan nog maar, want dan staat de kapper voor de mannen alweer op het programma :)

Florine komt spelen en het rusten was al snel over. De meisjes kleuren en knutselen de mooiste dingetjes. Henry is met de mannen naar de kapper. Florine en ik brengen samen Puck naar de cursus en Puck laat heel trots 'haar' cursustent zien en de kippen, kuikens en de ezel. Wij gaan dan weer en als Florine thuis is ga ik wat boodschapjes doen. Eenmaal thuis gaan de mannen in bad en zijn klaar voor de avond. Ook als Puck thuiskomt gaat ze in bad en mag de kleren waar ze al de hele week naar uitleeft. Als ze in haar kleren zit transformeert ze tot vamp. Ze voelt zich zo mooi met dat harde roze en de bloemen dat ze echt alles uit de kast trekt. Een extra shawl erbij, een lippenstiftje op en ik geniet hiervan. Bij elk raam en elke spiegel kijkt ze naar zichzelf en ze straalt. Ik ben trots. We gaan naar Someren en in het restaurant hebben we een prachtige tafel een hele grote ovaal waar we met zijn 17-en aan kunnen zitten. Het eten, de wijn, de calvados, het smaakt ons verrukkelijk en ook de kinderen eten goed en vermaken zich opperbest in de speciale speelkamer. Dit is genieten met een hoofdletter G! We zijn pas laat thuis en Teun slaapt gewoon door als we hem naar bed tillen. Ook wij slapen snel en dromen mooie dromen!

vrijdag 28 september 2012

Vandaag is mama jarig en is pa Schreur jarig, beiden worden op dezelfde dag 72 jaar! We hebben een feestelijke nacht achter de rug, maar niet heus. Onze Guus hoest en hoe. Hij hoest vanwege een kriebel en helaas net zo lang totdat hij ervan moet spugen. Hij heeft vandaag studiedag en hij mag naar oma Helmond, gewoon al feest vieren. Met een snoepje waar hij op kan zuigen is hij hoestvrij, dus hij mag met permissie vandaag snoepen. Hij blijft bij mama achter, zodat ik naar Veghel kan gaan en een bezoek aan mijn collega's kan brengen en een bezoek aan de bedrijfsarts. Ik vind het heerlijk om zelfstandig naar Veghel te rijden en om naar het werk te gaan. Met de collega's even bijpraten, maar ook gewoon even mijn wereld vergroten. Ik krijg er de kriebels van op een heel positieve wijze. Ik wil mezelf tot niets verplichten, maar goed voelt het wel. Ik heb een goed en realistisch gesprek met de bedrijfsarts waar ook mijn moeite met tijdsdruk besproken wordt. Zijn realisme geeft aan een start met reintegratie vanaf januari en tot die tijd mag ik mijn eigen invulling geven. Ik vind dat een fijn gevoel en ik neem me alweer vanalles voor in mijn hoofd, maar dat houd ik nog lekker even in mijn hoofd, dan is het nog geen plicht. Ik vertrek pas rond half 2 en ben moe, maar voel me zo voldaan. Ik ga naar mama en daar eten we nog even een taartje en morgen gaan we feest vieren. Daarna lekker richting huis en in de ruststand. De kinderen komen me gedag zeggen en gaan daarna weer door. Zo rond half vijf zijn ze er weer en gaan we de vrijdagmiddagborrel thuis doen. Voor hen ranja en chips en voor mij een borreltje met wat lekkers. Zo weekend en ik heb er zin in!!!!! Vandaag geeft energie en ik weet dat dit ook een beetje bij me hoort, geleidelijk aan weer dingen oppakken, goed gedoseerd en zonder verplichting nu nog. Welkom in de grotere wereld zeg ik tegen mezelf en de eerste stappen zijn genomen. Carpe Diem!

donderdag 27 september 2012

Vandaag ontwaak ik gewoon weer eens brak, het lijkt alsof ik met mijn hoofd tussen de klapdeuren heb gezeten. Ik ga meteen onder de douche en het heerlijk warme water zorgt ervoor dat ik weer enigzins in de plooi trek. Als ik beneden kom zit Guus nog in pyjama. Hij is niet helemaal topfit, wat verkouden, maar ook niet echt ziek. Ik help hem om in de kleren te komen en dat troetelen bevalt hem prima. We gaan met de auto naar school en we zijn lekker vroeg en hebben dus ook alle tijd. We nemen ook alle tijd, eerst naar Teun, dan naar Guus en voordat we naar Guus vertrekken wil Puck al als grote groeper in de hal wachten tot de bel gaat. Ik wil haar een kus geven en dan laat ze weten dat ze alleen een kus wil op de wang. Ik moet er om lachen, maar het is haar manier van groot worden. Als we naar Guus lopen is hij erg uitgelaten, hij kan maar niet op zijn billen blijven zitten in de klas. Ik weet wel waarom. Vanmiddag komt Fabian, zijn grote vriend bij ons spelen. Hij vindt dat geweldig, ook hij die als een grote jongen afspreekt. Ik heb met de mama van Fabian al kortgesloten dat hij ook blijft eten. Dan hebben ze meer tijd, want Guus moet ook naar zwemles. We brengen dan Fabian ook weer thuis en de mannen hebben dan leuk kunnen spelen. Vanuit school ga ik naar de supermarkt en daarna naar huis. Om half 10 komt Robert op bezoek en daar kijk ik naar uit. Wij lotgenoten snappen elkaar als geen ander. Ik kon het niet nalaten en heb lekker bosche bollen voor bij de thee gekocht. Ik weet dat het niet gezond is, maar dat is toch ook weer even een genietmomentje van deze dag. We kletsen gezellig en dan gaat Robert weer richting het Veghelse en ik ben weer een hoop tips rijker. Ik ga al wat rommelen in de keuken zodat ik vanmiddag lekker met de kinderen kan knutselen, want dat is mijn voornemen, een leuk knutselwerk met ze maken. Ook neem ik eens lekker mijn rust en dat bevalt me prima met de regen als achtergrond muziek :)

woensdag 26 september 2012

Ik ben deze ochtend vroeg uit de veren. Ik ben vroeg wakker geworden door onze Teun die om half 6 zijn broertje Guus wakker ging maken om mee te spelen. Deze ochtend heb ik daarom een duidelijke regel ingevoerd, de dag is pas begonnen als de zon ook wakker wordt en het licht van de zon te zien is buiten. De beide mannen gingen terug naar bed en het is vervolgens tot 7 uur stil bij de mannen. Guus is daarna niet te genieten, te vroeg wakker en een ontzettend ochtendhumeur. Met de nodige begeleiding kan ook hij de ochtend aan. Het gaat deze ochtend heel voorspoedig en in alle rust vertrekken we op tijd naar school. Eenmaal thuis rommel ik lekker wat aan en word veel gebeld. De electriciën zorgt voor nieuwe aansluitingen en een vaste telefoonlijn, dus er wordt gewerkt in huize Schreur. Om half 11 komt Manon koffiedrinken en we kletsen gezellig in de keuken, want in de kamer is de electriciën even bezig. Een heerlijk ochtendje. Gezamenlijk vertrekken we naar school om half 1 en halen de kinderen op. Puck neemt Charlotte mee en Teun wil bij Nick spelen en Guus hobbelt gezellig mee. We eten lekker broodjes en klessebessen over vanalles. We knippen de nageltjes van cavia Pim en we verschonen zijn kooitje. De mannen spelen lekker en de dames verzamelen de kastanjes uit de tuin. Het is een heerlijke woensdagmiddag en ik geniet en voel een innerlijke rust. Teun zal straks naar Hockey training gaan en vanavond zal ik weer samen met de kinderen mijn bedje opzoeken, heel moe, maar erg voldaan. Het leven is zo gek nog niet.

dinsdag 25 september 2012

Ik ben lekker vroeg naar bed gegaan en heb heerlijk geslapen. Ik ben vaak wakker, maar dat was ik altijd, dus de nachten gaan weer voorspoedig. We staan op tijd op en we hebben een aardig ritme gevonden, Henry smeert het brood en verzorgt het ontbijt en dan neem ik het stokje over en doe de lichaamsverzorgende taken. Het begint er op te lijken en deze ochtend zijn we allemaal om vijf over acht klaar om te vertrekken. We gaan met zijn allen, want Henry en ik moeten naar de psycholoog. Op school aangekomen stap ik met de kinderen uit op de zoen en zoef-strook en zet Teun en Puck af, breng Guus naar zijn klas. Ik stap weer in op de zoen en zoef-strook en wij vertrekken naar het ziekenhuis. De ochtenspits naar Eindhoven is druk, dus we redden het niet er om 9 uur te zijn. We zijn 10 minuutjes later, maar dat is geen probleem voor Elke. We praten anderhalf uur met elkaar en het is één groot tranendal bij mij. Al mijn verdriet openbaart zich en nu de sluizen openstaan blijven de tranen stromen. We kunnen beiden ons verhaal goed kwijt en waren onze verschillen eerder onze kracht, nu zijn onze verschillen elkaars allergie geworden. Onze opdracht is om onze overeenkomsten te benoemen en op te zoeken. Een gezamenlijke deler zorgt immers voor verbondenheid en mijn ziekte is in ons geval niet de gezamenlijke deler die tot de gewenste verbondenheid zorgt. Mijn ziekte geeft een praktische verbondenheid en een geestelijke verwijdering. Nu ik het zo opschrijf klinkt het heel eenvoudig, maar dat is het niet. Nu de bewustwording er is, kunnen we onze energie steken in de inspanning die het ons gaat kosten. Dit zullen we moeten leren doseren en met vallen en opstaan zullen we leren. De basis op orde en dan volgt de rest op een heel natuurlijke wijze. Wat een wijsheid zo op de vroege ochtend. Als we weer thuis zijn gaan we over op de orde van de dag. Henry gaat naar zijn werk en ik pak de draad van mijn dagelijkse beslommeringen op. Ik maak een pan verse tomatensaus voor de pasta, doe de was, zet de zwemkleding klaar en eet een boterhammetje. Het programma van de middag is aangebroken. Harald komt op de koffie en dan haal ik de kindjes uit school. Dan doen we wat gezelligs, eten op tijd en dan staat de zwemles al weer voor de deur. Vanavond komt mama oppassen, dan mogen we samen naar de ouderbijeenkomst van de cursus van Puck. Voor mij een inspannende dag, maar wel een dag waar we de vruchten ooit van zullen kunnen plukken.

maandag 24 september 2012

Doe een stapje naar voren en doe een stapje terug. Ik doe een stap naar voren en moet er vaak 2 of 3 terugdoen is mijn ervaring. Ik heb gisteren genoten en sinds vanacht moet ik weer 3 passen terugdoen. De hele nacht wakker geweest vanwege de darmen en dat was het medisch advies, namelijk aanmodderen. Ik heb vanacht aangemodderd, maar vrolijk werd ik er niet van, helaas. Vanaf vandaag draag ik een versnellingsmeter. Gedurende een week worden al mijn bewegingen geregistreerd. 2 oktober lever ik de versnellingsmeter in en dan hoor ik, na een inspanningstest, in welke onderzoeksgroep ik zal vallen en wat daar allemaal bij komt kijken. Ik denk dat die beweging ook helend zal zijn voor mijn darmen, beweging is immers goed voor alles. Vandaag zal ik daarom ook gewoon in het teken van bewegen gaan zetten. Ik wandel zo even naar de apotheek voor een nieuwe lading Tamoxifen en kijk dan of Bernadette thuis is om gezellig even een theetje te doen. Gedurende heel mijn ziekteproces sloeg ik me overal wel doorheen en nu pas voel ik me moe en ellendig en zieker dan hiervoor. Ik weet dat dat de bekende dip is en dat ik er nu middenin zit, maar klote is het gewoon ik kan niet anders zeggen. Ik voel me heel eenzaam in dit proces. Ik wil aan de kinderen laten zien dat ik herstellende ben, ik wil eigenlijk iedereen laten zien dat ik herstellende ben, maar eigenlijk speel je mooi weer voor iedereen, want met het herstel treedt tevens het verval in. Hoe tegenstrijdig is dat? Ik ben vanaf januari bezig met dit proces, ik vecht, ik verbijt me, probeer me op te peppen, probeer dingen te zien en te ontdekken en zelfs te wijzigen, maar bij elke stap die ik maak, kom ik mezelf in het kwadraat tegen en meestal niet op een positieve wijze. Ik heb zulke mooie idealen nu in mijn hoofd zitten, idealen die voor mij het allerbelangrijkste ooit zijn. Zo is mijn hoofdtaak de basis op orde te krijgen (mijn werk en mijn leven thuis vertonen zo veel gelijkenissen :)). Een stevige thuissituatie, een warm, gezellig, veilig en ongedwongen thuis, waar iedereen kan floreren en het beste uit zichzelf kan halen. Met deze basis als ondergrond, kan de opbouw stukje bij beetje in gang worden gezet. Een solide fundament zal zorgdragen voor een opbouw waar ik in kan geloven en die bestand is tegen een stootje. Ik ben een dromer, net als onze Teun en ik droom de mooiste dromen en hoop dat ze ooit werkelijkheid zullen worden. Deze ochtend verliep redelijk ondanks de korte nacht. We werden pas laat wakker, maar ondanks dat liep het gesmeerd. Henry zorgde voor brood en broodtrommels en ik bracht de kinderen naar school. Lekker vroeg waren we er en we hadden alle tijd om alle lokalen af te gaan. Ik heb de pauw van Puck gezien en de cavia's van de groepen 4, we konden alle tijd nemen in de klas van Guus en er was rust. Ik heb deze rust zo hard nodig, ik kan even niet meer mee in het hele snelle gejakker. Vandaag is goed begonnen en de week maakt een frisse start, maar er zit nog zoveel in mijn koppie en dat schreeuwt om aandacht en ordening. Morgen zitten we al vroeg bij de psycholoog, laat deze ons assisteren bij de ordening en bij elke stap. Ik zal na een stap naar voren twee stappen terugvallen en na een terugval zal ik steviger in mijn schoenen komen te staan. Ik ben er van overtuigd dat ik de wereld straks weer aankan, geheel op mijn eigen wijze, want dat hoort nou eenmaal een beetje bij mij :) Hanneke, enig in haar soort :)))

Puck heeft al veel dingen verzameld in haar schatkistje. Dit schatkistje is onderdeel van de cursus 'ho, tot hier en niet verder....' die ze volgt in de Mongoolse Ger van Judith Engelhart. Haar circuskaartjes van gisteren is er zorgvuldig ingelegd en ook haar lichtgevende en draaiende leeuw, die ze gekregen heeft. In haar schatkist zitten nu allemaal dingen die ze leuk vindt of waar ze enorm trots op is of blij mee is. Toen ik gisteren bij haar op bed zat, schreef onze 7-jarige Puck uiterst geconcentreerd in haar dagboek. Haar geschreven woorden werden versterkt door beeld, want ook in haar dagboek werd het toegangsbewijs van Circus Renz geplakt. Ik lees dat ze het meest heeft genoten van het koorddansen en een geweldige trots overvalt me. Ontroerd kijk ik naar mijn Puck, die schrijft en op haar kinderlijke wijze weet hoe ze haar emoties kan benoemen en hoe ze herinneringen kan koesteren. Ik denk nu ineens aan de pauw in haar klas en ik weet dat ik zo trots ben als een pauw op mijn meisje en hoop dat ze dit haar hele leven vast kan blijven houden. Onze Puck, ze blijft zo zichzelf, zo authentiek, hoe geweldig is dat! Onze Puck die komt er wel!

Ik haal de kinderen uit school en Teun spreekt af met Nick en gaat mee naar opa en oma in Stiphout. Ik ga met Puck en Guus naar huis en daar drinken we wat. Papa is vroeg thuis, dus we halen nog een frisse neus in het bos voordat we gaan eten en we nemen een tas mee voor de kastanjes en de eikels die we vinden. Het is prachtig in het bos. De wind laat de bomen dansen en de oude bomen kraken uit protest. De lucht is grijs en wit en dit natuurgeweld is prachtig om te zien. We proberen in de wind te hangen en met rode wangen komen we thuis. Wat een heerlijke middag en wat werkt dit weldadig op mijn gevoel. Vanavond eten we lekker stamppot rauwe andijvie, het weer is er naar. Na het eten lekker met de kinderen naar bed en mooie dromen dromen!

zondag 23 september 2012

Nick en Teun zijn al heel vroeg wakker en Nick is dat dankzij vroege vogel Teun. Ze spelen heel lief met elkaar en om 7 uur komen de mannen onze kamer op en kijken zo trots als 2 prachtige fris en fruitige pauwen. Ze hebben alle voetbalplaatjes geteld en het waren er 291! Ik vind dat een geweldige prestatie en zeg dat we zo lekker ontbijt gaan maken. Ik ga er om half 8 uit en laat Henry nog lekker liggen. Ik maak een heerlijk ontbijtje en als we gaan zitten zegt Teun: 'Gezellig'. Nick zegt tegen Teun 'dat zeg je altijd als je gaat zitten'. Ik moet hierom lachen, want Teun doet soms hetzelfde als ik, heel herkenbaar. Vervolgens is Teun zo blij dat Nick er is dat hij niet van Nick af kan blijven. Ik laat hem weten dat het niet altijd prettig is om zoveel aan een ander te friemelen en ik leg Nick uit dat Teun dat doet omdat hij hem heel aardig vindt, hij is een BFF! 'BFF?' hoor je de mannen vragen, 'ja', zeg ik, 'Best Friend Forever', oftewel 'Bestre Vriend Voor Altijd'. Ze smikkelen van het ontbijt en ze likken de hageltjes van hun bord af en voor deze keer mag het van me, want eigenlijk doen alleen honden dat. Vervolgens zitten er 2 blaffende mannetjes aan tafel. Henry sluit ook aan en we moeten echt om hen lachen. Ze willen nog lekker luieren in hun pyjama en spelen met de Ninjago strijders en vermaken zich opperbest. Guus heeft het ook naar zijn zin bij Fiene, hoor ik van Bernadette. Fiene zet steeds de knuffelaanval in op hem, dus aan aandacht komt Guus niets tekort. Ook Puck heeft heerlijk geslapen bij Florine lees ik op mijn iphone. Puck gaat vanmiddag naar Circus Renz in Eindhoven met Chrisje, dus die heeft weer een genietweekend eerste klas. Wij willen ook nog wat ondernemen, maar wat. We denken er nog maar eens goed over na, ik wil graag de buitenlucht in, de kinderen lekker ravotten, dus hopen dat het weer meezit en er is genoeg te ondernemen hier in het prachtige Helmond en omstreken. Carpe Diem!

Nick en Teun genietend van hun ontbijt en ze likken later als hondjes de hageltjes van hun bord, voor deze ene keer mocht het :)))

Guus is er weer om 11 uur en Puck is om 12 uur thuis van haar logeerpartijtje bij Florine. Ze hebben het erg naar hun zin gehad. Puck komt precies op tijd binnen, want de mannen wilden allemaal tosti's hebben. Ook Puck wil graag een tosti. Als de tosti's verorberd zijn, breng ik Puck naar Chrisje toe. Ze heeft heel veel zin om naar het circus te gaan. Ze vindt het ook een beetje spannend. Als we bij Chrisje aankomen, laat Chrisje haar dolenthousiast het boekje van Circus Renz zien. Er komen zelfs echte tijgers. Puck gaat een geweldige middag tegemoet met topvermaak. Ik rijd naar huis en daar zijn wij ook klaar voor ons middagje uit. We gaan naar het gemeentemuseum Helmond kijken hoe de ridders vroeger leefden. We wandelen er naar toe en als we er zijn vindt Guus het zelfs spannend, hij denkt overal ridders tegen te komen. We doen een speurtocht door het museum en op zolder verdienen we een stempel. De speurtocht is zo goed gedaan dat ze bij vertrek allemaal een lekker snoepje krijgen. Ze vonden het vet cool. Bij Il Primo maken we een tussenstop voor niets minder dan een ijsje. Wat een bofbipsen zijn het vandaag en vanuit Il Primo lopen we weer naar huis. Een prachtig uitje met mannen van deze leeftijd en dat allemaal op loopafstand van ons eigen huis. Over 2 maanden zal Sinterklaas weer in het kasteel wonen en de kinderen denken dat hij in alle ruimtes woont waar je vanuit het museum niet mag komen en zo is het maar net. Thuis spelen ze heerlijk verder en drinken wij een lekker kopje thee met de mooie nummers van Rob de Nijs op de achtergrond. Wat een heerlijke zondag, ik kijk nu al uit naar de thuiskomst van Puck, wat zal ze een mooie dingen hebben gezien en wat zullen ze vanavond allemaal mooie dromen kunnen dromen.

De mannen voor het kasteel van Helmond enne ze hebben allemaal een wens in de wensboom gehangen, ze wensten alledrie gouden en zilveren zwaarden, zoals echte ridders die hebben. Hun wens wordt werkelijkheid als ze een vallende ster zien, het zal mij benieuwen of ze ooit die vallende ster zullen zien.....

zaterdag 22 september 2012

Het is weer weekend en dat is erg relaxed. De sportkleding van de kinderen ligt al startklaar, want het is weer Hockey, Paardrijden en Voetbal deze dag. Teun heeft gisteren van Monique een echte Hockey-trui gekregen in de kleuren van HC Helmond. Hij is er een partij wijs mee en loopt al in de trui rond vanaf 7 uur 's ochtends. Hij mag dan ook als eerste naar de training en Henry brengt hem. Ik lig dan nog lekker in mijn bed en ik kom er pas om 9 uur uit en ik voel me uitgerust. Ik ga me douchen en aankleden en Guus vergezeld me. Hij vraagt me de oren van het hoofd. Waarom het zwart is bij mijn wond en waar mijn plasser zit en of ik nog een borst ga krijgen en of alle mama's een keer een borst kwijtraken en of ik pijn heb en als klap op de vuurpijl zegt hij me: 'mama jij wordt toch net zo oud als ik?' Ik zeg hem dat je dat nooit van te voren weet, maar dat we er wel van uitgaan dat ik even oud ga worden. Ik vertel hem ook dat ik, als ik even oud word als hij, ik wel eerder dood zal gaan. Guus kijkt me aan en zegt vervolgens: 'als jij eerder dood gaat zoek ik een mama die net als jij is'. Ik geef hem een zoen op zijn neus en zeg dat ik ontzettend van hem houd en Guus zegt dat hij ook van mij houd. Wat een mooie start van deze dag. Als ik klaar ben gaan we naar de HEMA en naar de supermarkt en Guus vindt het geweldig dat hij alleen mee mag. Bij de HEMA mag hij kruimeltaart proeven en bij de supermarkt is hij een volwaardige hulp. Als we thuis komen eet hij een lekker vers gebakken croissantje en dan mag hij naar voetbal. Hij heeft er ontzettend veel zin in. Ik blijf thuis en eet aan de tafel met Nick, Teun en Puck. De mannen willen bij elkaar logeren vandaag en dat mag van mij. Ze zijn blij en ze mogen hier ook allemaal avondeten. Het idee is dat we zelf patatjes gaan bakken, mocht dat niet lukken dan worden het pannenkoeken. Ikzelf hoop op patat, dan kan ik er een lekkere salade bijmaken en zalmfilet. Puck wilde vandaag bij Florine logeren en dan is het voor de kinderen weer echt feest. Wij doen lekker rustig aan, alle afspraken van dit weekend heb ik gecanceld, gewoon om tot rust te komen en mezelf niet voorbij te vliegen. Alleen dat al zorgt voor innerlijke rust. Nu de prioriteiten van de dag nog leren afstemmen met elkaar en dan zou het hier thuis echt voor de wind gaan. Maar het blijft ingewikkeld om goed te communiceren met elkaar. Ik zit hier in alle rust en ben in de veronderstelling dat Teun en Puck bij de buren zijn. Ineens zit Pauline hier, na buurtonderzoek, om aan te vragen of ik weet waar Nick is en dus ook Puck en Teun? Manlief is naar het voetbalveld en ineens bedenk ik me dat iedereen met hem mee zal zijn gegaan, maar dat is even niet zo doorgegeven. Communiceren blijft een kunst. Bellen kunnen we niet om het te verifieren, want de mobiele telefoon is keurig thuis achtergelaten. Mannen blijven van Mars en vrouwen blijven van Venus, daar zal nooit verandering in komen. We gaan er nu vanuit dat het allemaal goed is, maar informatieoverdracht in deze is toch wel een vereiste lijkt mij :) Nog geen kwartier later komt iedereen hier het pad op gerend. Henry was met ze naar het voetbalveld en volgens hem hadden de mannen dat thuis gemeld. Eind goed al goed denk ik dan maar. Het is echt lekker buiten, Guus en Nick gaan voetballen en Teun gaat mee naar het veldje, maar dan met de hockeystick en bal. Teun heeft niets met voetbal. We gaan deze dag lekker rustig aan modderen en ik voel me fris en fruitig.

Het is een prachtige dag. Als we lekker in het zonnetje zitten, komt mama even langs. Lekker kletsen onder het genot van een kopje koffie. Het is echt genieten. De kinderen spelen lekker buiten en komen eens af en toe langs om te kijken, te luisteren, wat lekkers te krijgen of gewoon om een knuffel te krijgen. Aan het einde van de middag gaat Henry nog wat boodschapjes doen en gaat mama weer naar huis. Puck wordt opgehaald door Florine en de mannen eten patat, bitterballen en frikandellen. Ikzelf heb lekker zalm gebakken en een salade gemaakt. Guus wil heel graag bij Fiene logeren en als ik Bernadette bel kan het, hij is de koning te rijk. En hier thuis zijn Nick en Teun in hun nopjes, alle tijd voor hen. Samen in bad, samen op de bank, samen chippies eten en naar Thomas de trein kijken. Wat een lieve kerels en wat een rust in huize Schreur.

Teun en Nick na hun bad op de bank met paprika chips en drinken, wat een feest :)

De mannen gaan na Thomas de trein naar bed. Een heerlijke dag, een geweldige dag en ik ben zo blij dat ik verder niets heb gedaan en alle afspraken heb gecanceld. De rust werkt helend en ik voel me nog steeds moe, maar ik heb niet het idee dat ik me moet opladen voor iemand, gewoon lekker dicht bij mezelf staan, een heerlijke dag en ik dank de dag.

vrijdag 21 september 2012

Wederom houd ik me deze ochtend enigzins afzijdig. Ik merk dat ik dat even nodig heb. Het kost me ook minder moeite omdat ik gewoon echt over mijn grenzen ga als ik het wel doe. Ik kamp de afgelopen dagen met mijn humeur. Was ik meestal vrolijk, nu ben ik toch vele momenten van de dag een grote brombeer. Ik probeer vrolijk te zijn, maar het bij het minst of geringst ben ik uit het veld geslagen en verbaas ik me vaak over mijn eigen felle reactie. Eerst had ik het niet zo door dat ik het deed, maar nu betrap ik mezelf er steeds vaker op en eigenlijk wil ik dit gedrag van mezelf niet! Ik denk dat het van de Tamoxifen komt en ik ben niet blij met deze bijwerking. Ik heb gisteren dus maar netjes gevraagd aan manlief of hij mij niet wil jennen, zoals ik dat dan noem. Hij doet dat niet bewust, maar ik kan nu niet tegen een welles nietes 'spelletjes', vooral niet tijdens het eten. Als je het zou opnemen zou het misschien best hilarisch materiaal zijn. Op de vraag van Henry: 'wil jij mij wat brocolli opscheppen?' volgt het antwoord van mij: 'er mankeert niets aan jóuw arm en ik ben niét van de bediening, dus be my guest'. En zo gaat dat eigenlijk de rest van de maaltijd door. Weliswaar op een normale toon, maar de ondertoon en de klemtonen die spreken boekdelen. De vragen die ik me stel is welk gedrag volstaat wel om de nare ondertoon te voorkomen en waarom komt mijn nare gedrag juist tijdens het avondeten? De antwoorden zijn vrij eenvoudig. Aan het einde van de dag ben ik gewoon op, ik irriteer me aan alles en vooral aan manlief. Het liefst verwijt ik hem alles waar ik me rot over voel. Het zou voorkomen kunnen worden als hij zichzelf traint in sensiviteit. Want sensitief gedrag verzacht de omstandigheden en reactief als ik ben, doe ik er dan niet constant een schepje bovenop. Ik verwacht dus meer invoelingsvermogen. De vraag 'wil je voor mij wat brocolli opscheppen' valt bij mij zo verkeerd om meerdere redenen. Allereerst kan ik 5 weken na de operatie nog niet goed reiken en dus mijn arm niet goed gebruiken en ik ben rechts. Op de tweede plaats, heb ik ondanks de arm al drie kindertjes voorzien van eten, omdat ik dat al jaren zo doe en manlief daar liever geen verandering in brengt. En als laatste heb ik geen behoefte aan een 4de kind aan tafel, want zo zie ik manlief dan. Kortom bij mij is het actie-reactie en als de actie met sensitiviteit goed ingezet wordt dan is de reactie ook wat vriendelijker. Hier is werk aan de winkel en daar krijgen we de 25ste ondersteuning bij. We moeten hier immers samen een weg in zien te vinden. Ik bedenk wel van alles, maar we moeten het samen doen! Daarbij is het niet zo dat wij hier uniek in zijn, maar door mijn ziekte kan ik er nu moeilijker mee omgaan.

Het is nog vroeg en Yvonne tikt op het raam. Ze komt net uit het Elkerliek en ziet er opgelucht uit. We drinken gezellig een kopje koffie en dan douche ik me snel want ook ik mag weer act de presence geven. Ik mag naar de chirurg voor een klein darmonderzoek. Ik loop naar het ziekenhuis en ben direct aan de beurt. Dokter Niessen bekijkt het goed en stelt de diagnose. Het is chronisch en er zijn 2 opties, of hij gaat me opereren of we tobben nog wat aan. Gezien mijn historie is hij voor het laatste, we tobben nog wat aan en we krijgen extra ISDNcreme en movicolon. 4 december mag ik terugkomen en hopen dat er dan verbetering in zit. Er wordt niet gekozen voor een operatie omdat daar complicaties aan vast kunnen zitten en daar zit ik zeker niet om verlegen op dit moment. Ik wandel naar buiten en ben op tijd klaar om de kinderen op te halen. Ik ga meteen door naar school en daar komen die vrolijke fluiters al op me afgelopen. Het leven is best prettig en ik probeer te genieten van alle kleine dingen, vandaag is een mooie dag....

Ik heb een beetje pech op school, ik rij bij het wegrijden tegen de auto van de oma van Julius. Er is niet echt veel te zien, maar toch zie je wat strepen van waar ik de auto heb geraakt. Ik vraag het telefoonnummer op en dat regelen we later wel, het valt allemaal reuze mee. Ik had in feite ruimte genoeg, maar ik kan nog steeds onvoldoende diepte inschatten, dat blijkt maar weer. Puck kan niet wachten tot het half 2 is, want dan mag ze naar het feestje. Ik breng haar weg en ik zie aan haar dat ze er zin in heeft. De jongens spelen met elkaar en Teun is verdrietig dat Pieter niet met hem wilde afspreken. Als ik doorvraag is de reden dat hij niet met de fiets was en niet mee kon. Ik vertel Teun dat ook dan nog afgesproken kan worden, omdat ik altijd hem kan brengen en dat het ook gewoon bij ons kan. Hij is blij en vraagt of ik hem maandag wil helpen om Pieter dat ook te vertellen. De mannen zijn op pad en het is verdacht stil. Als ik op inspectie ga dan zie ik dat er iets niet in de haak is. Teun heeft watervaste stift op zijn trui en ze hebben een watervaste stift meegesmokkeld en elkaar daarmee bevochten. Ik vertel hen dat ze dat nooit meer mogen doen en dat als ze van plan zijn iets te gaan doen wat misschien niet mag, dat ze even met mij moeten overleggen of me moeten vragen. Als Nick thuis is gaan de mannen naar Nick en is er rust in huize Schreur. Ik drink een theetje en kijk uit naar de avond, met een lekker wijntje onderuit op de bank kijkend naar the Voice of Holland :)

Puck op het feestje van Florine wat een tevreden gezichtjes :)

donderdag 20 september 2012

Henry laat me deze ochtend lekker in bed liggen en wat doet me dat goed. Gewoon even mezelf niet dwingen om bij het ochtendritueel te zijn geeft ontspanning. Ik sta pas op als iedereen de deur uit is en doe gewoon alles in mijn eigen tempo. Dit is zo veel beter voor mijn humeur en mijn stemming. Ik ontbijt op mijn gemak, ga lekker in bad liggen en zie dat de korsten van mijn wond zijn gaan lekken. Ik voel er niets van, maar er komt wel viezigheid uit, dus dit moet ik goed in de gaten houden. Ik doe vrolijke kleren aan en ik ben klaar voor de dag. Deze ochtend mag ik naar de arts die de intake doet voor het onderzoek effectiviteit van bewegen na zware chemotherapie (REACT). Ik moet er om 11 uur zijn en net als ik wil vertrekken, word er een pakketje afgeleverd van A&F voor Puck. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en open het snel en wat ziet het er allemaal leuk uit. Een leuke jas, een skinny met bloemen een jeans, een shirt, ik ben helemaal blij en denk dat Puck ook heel blij zal zijn. We hebben het immers samen uitgezocht op internet. Ik ga lopend naar het Elkerliek, dat ligt immers in mijn achtertuin :) Ik moet lang wachten en dan komt dokter Visser. Het hemd wordt me van het lijf gevraagd en ik krijg een lichamelijk onderzoek. Ik kan natuurlijk mijn arm nog niet goed bewegen, maar gezien het feit dat de operatie pas 5 weken geleden is, ziet het er allemaal goed uit. Ik moet een onderzoeksformulier ondertekenen en daarmee geef ik de toestemming voor deelname. Het is de vraag in welke groep ik zal komen, dat kan zijn het programma intensief, matig intensief of matig.  Ik ben benieuwd, ik heb er veel zin in en hoop dat het mijn verwachtingen beantwoord. Ik wandel naar huis en als ik binnenkom ligt ook het pakketje van GAP uitgestald op tafel. Ik ben weer blij en kan niet wachten het koppie van Puck te zien. Allemaal heel leuk spul en maandag besteld en vandaag vanuit de UK geleverd, helemaal top! Ik ga lekker even zitten en dan ga ik op de fiets de stad in. Ik haal een cadeautje voor Florine en ik haal een lijstje voor de foto van papa die ik gekregen heb. Als ik thuis komt drink ik een theetje en heb contact met de psycholoog van het Catharina Ziekenhuis. Henry en ik mogen samen komen op 25 september om 9 uur. Ik noteer het direct, want ik vergeet tegenwoordig alles. Als ik ophang ben ik weer topmoe en waarvan? Ik neem nog een kopje thee en ga de kinderen uit school halen en zal zeker weer energie krijgen van het blije gezicht van Puck, for sure :)

Oh wat was Puck blij toen ze de spulletjes zag. Ze wilde meteen passen, een echte meid. Haar jas zit te klein, dus die moet een maat groter, maar de rest zit alsof het voor haar gemaakt is. De broek met bloemen mag een maat groter, want de ultra skinny is mooi op maat, maar als hij een maat groter is dat kan ze er de hele winter nog mee door. Ze is blij en ook ik. De mannen vinden het ook mooi, Puck wordt kritisch bekeken en dan weet Teun te zeggen dat Puck niet echt dikke billen heeft. We moeten allemaal lachen, we drinken wat en er wordt volop gespeeld. Puck gaat naar Florine en de mannen zijn even bij Nick. De zwemkleding ligt al weer gereed, want de mannen mogen vanavond weer naar het zwembad. Puck hoeft niet en kan nog lekker spelen. Ik ben lekker moe, ga weer op tijd naar bedje toe en hoop mooie dromen te dromen.

woensdag 19 september 2012

Vandaag is het sportdag en de oranje aap (Puck), de blauwe schildpad (Teun en hoe toepasselijk) en de groene giraffe (Guus) zijn er klaar voor. Ze eten een goed ontbijt en hebben kracht en energie om er voor te gaan vandaag. Ik breng ze naar H.A.C. en het is een drukte van jewelste. Zodra ze aansluiting hebben gevonden bij hun groep zien ze mij niet meer staan. Het is echt fris deze ochtend, ik houd ze van een afstandje in de gaten en vertrek dan heel stilletjes. Ik heb last van neerslachtigheid, dat komt denk ik door de hormoontherapie. Ik merk het omdat ik in de tranen schiet van een oesterzwam die prachtig glanst in het ochtendzonnetje. Ik ben ontroerd door wat ik zie: het mosgroen van het bos, het roomgeel van de oesterzwam en het zonlicht met dauwdruppels die als kristallen oplichten, het is prachtig. Deze tranen zijn dus van pracht. Ik stap in de auto en rijd naar huis. Daar maak ik een cappucino voor mezelf en probeer het weer aangenaam warm te krijgen, want de 9 graden van deze ochtend voelde niet echt aangenaam. Ik zit aan mijn tafel, de zon verwarmt me door de raam heen en ik heb moeite mijn ogen open te houden. Het is een zalig en warm gevoel en ik ontspan. De zon straalt en doet je stralen, vandaag gaan we er een mooie dag van maken. Ik hoop voor de oranje aap, de blauwe schildpad en de groene giraffe dat de zon blijft stralen. Ik kijk uit naar hun verhalen en ga op tijd om nog wat op te vangen van hun fanatieke spel. Carpe Diem!

Mijn oom komt nog even op visite en dan vertrek ik weer naar het H.A.C. Veld. Ik maak een tussenstop bij de bakker en zorg dat ik broodjes, beschuitbollen en krentenbollen heb voor mijn sportievelingen. De zon is de hele ochtend blijven stralen en staande in dat zonnetje en al die enthousiaste kinderen aanschouwen, doet me goed. Ik loop mijn kanjers tegemoet en ze stralen, ze hebben genoten. Teun toont trots zijn medaille, de blauwe schildpadden zijn 2de geworden deze dag. Puck en Guus hebben een prachtige oorkonde. Teun is zo bezig geweest dat hij zijn rugzak per ongeluk is kwijtgeraakt. Ik heb helaas niet het geduld om daar mee om te gaan, maar gelukkig bieden Puck en Yara me hulp. Zij gaan het veld doorzoeken en het levert het gewenste resultaat op, de rugzak is terecht. Yara gaat met ons mee en eet gezellig mee. Puck en Yara spelen zo lief met elkaar. Teun is na het eten naar Nick en Guus gaat zijn eigen gang. Om 15 uur wordt Yara opgehaald en gaat Puck naar haar cursus 'Ho, tot hier en niet verder....' Guus is een beetje jaloers op Puck, zeker als hij bij het wegbrengen de ezels en dieren ziet. Guus en ik gaan weer naar huis en Puck heeft er echt zin in! Thuis gaan Guus en ik lekker knuffelen en we hebben lol met elkaar. Teun gaat met Nick naar hockey en Henry haalt ze weer op. Ik zorg dat het eten klaar is en als iedereen er weer is eten we een hapje. Ik zit er  doorheen, mijn energie is op en ik ben leeg. Als de kinderen op bed liggen, volg ik hun voorbeeld. Ik neem mijn iPad mee en neem mijn rust en het mooie is dat de slaap nu even geen hindernis meer is, slapen gaat me heel goed af:) doseren blijft een uitdaging, maar al doende leer je steeds meer.

vergeetachtigheid

Het kroost is naar zwemles en ik zit in tranen aan tafel.  Deze tranen brandden al tijdens het avondeten, maar nu iedereen weg is kan ik er aan toegeven en huil ik om mijn geheugen, dat een heel eigen leven aan het leiden is. De kinderen eten fantastisch tijdens het avondeten en dat maakt mij blij. De laatste tijd aten ze erg slecht en ondanks het feit dat het allemaal goede broodeters zijn, is het niet leuk en vraag je je regelmatig af voor wie je alle moeite doet een avondmaal te prepareren. Maar zo niet vanavond. Ze eten alledrie uitzonderlijk goed. Puck geeft haar verklaring. Ze laat weten dat ze heel erge honger heeft en dat komt omdat ze geen ontbijt heeft gegeten. Ik kijk haar verbaasd aan en Puck vertelt dat ze niet gegeten heeft vanochtend, omdat ik vergeten ben haar een boterham te geven. Ineens zie ik het ochtendritueel weer voor me en ik weet Puck heeft gelijk! Ik ben zo bezig geweest om de broodtrommeltjes te vullen dat ik vergeten ben de boterhammen voor het ontbijt te smeren. Ik zeg Puck dat ze hierin gelijk heeft en ik voel me zo tekort doen op dat moment. De tranen zitten me vandaag erg hoog, dus ik moet moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Natuurlijk weet ik dat ze niets tekort komen. Hadden ze honger gehad dan hadden ze heus wel om die boterham verzocht.Daarbij hebben ze allen een grote mok met choco opgedronken, dus honger hebben ze zeker niet gehad. Toch raakt het me diep. Het is de confrontatie met mezelf die hard binnenkomt. Ik weet dat ik niets meer kan onthouden, mijn korte termijn geheugen is aangetast en beschadigd. Zo wist ik vanochtend echt niet welke dag van de week het vandaag was. Met een luchtige vraag aan Henry kom ik er dan wel weer achter, want ik vind het naar om te zeggen dat ik het ECHT niet weet. Er rolt een traan over mijn wang en Puck vraagt me of ik traantjes van geluk heb. Ik probeer door mijn tranen heen te lachen en ik zeg haar dat ik de gelukkigste mama van Nederland ben met zulke lieve kindertjes. Ik voeg er aan toe dat ze volgende keer gewoon om brood moet vragen, omdat ik het met mijn vergeetachtigheid dus kan vergeten. Iedereen moet er om lachen en ik lach mee, maar als een boerin met kiespijn. Ik, die altijd kon bouwen op haar geheugen, vergeet nu alles. De vergeetachtigheid zorgt er ook voor dat ik het besef van tijd volledig kwijt ben. Ik weet niet dat iets al 2 weken geleden was, omdat het als gisteren voelt. Het hoort er allemaal bij en het wordt allemaal weer beter en ik train mijn geheugen elke dag, toch ben ik enigzins uit het veld geslagen. Met je tekortkomingen geconfronteerd worden is normaal al moeilijk, maar nu is het moeilijk in het kwadraat. Je wilt in de opbouwfase steen op steen kunnen zetten en vandaag word ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik zet een steen op een steen en er vallen er vandaag weer 2 af en ik begin gewoon weer opnieuw, met geduld, met rust, met relativeringsvermogen en vol frisse moed. Ik huil nog even lekker in mijn eentje om mijn warrige geheugen en de tranen die vloeien luchten op. Huilen is ook verwerken, verwerken dat het leven een onvoorspelbare wending heeft genomen en dat ik moet leren omgaan met de onvoorspelbaarheid. Ik heb geen glazen bol en een toekomstvoorspellende gave. Dat heeft niemand. In feite is de toekomst naast onvoorspelbaar, ongrijpbaar, daarom is leven met de dag het beste dat ik kan doen. En dat geheugen? Ach ik ben het alweer vergeten :)

dinsdag 18 september 2012

Ik heb vanacht de sterren van de hemel geslapen en was al heel vroeg in de keuken. Niet omdat ik dat zelf wilde, maar er zaten 2 kleine mannen om kwart voor 6 te gamen aan de keukentafel. Het is een schattig tafereeltje om te zien, maar het is echt nog te vroeg om op te staan. Ik vraag de heren wat ze aan het doen zijn en onze Teun antwoord: 'aan het gamen'. Ik vraag hen of ze toch weer naar boven willen gaan en Teun vraagt waarom. Ik antwoord met een wedervraag: 'Willen jullie eens naar buiten kijken?' Waarop Teun zegt: 'het is nog donker'. Ik speel erop in door te zeggen dat ze juist daarom naar boven moeten, de dag is nog niet begonnen, want de zon die slaapt nog. De mannen gieren het uit en vinden het een vet coole grap en gaan braaf naar boven om vervolgens een uur later fris en fruitig aan het ontbijt te zitten. Ik doe deze ochtend rustig aan, ik smeer de boterhammen en Henry brengt de kinderen naar school. Dat geeft me een rust, die nu erg welkom is. Het ochtendritme verloopt soepel. De mannen hebben een fleurige nieuwe broek aan en voelen zich helemaal de blits. Als ze vertrekken drink ik nog in alle rust een kop thee. Geen druk, niets moet. Ik lag gisteren met de kippen op stok, zo verschrikkelijk moe was is. Nu ben ik uitgerust, maar de vermoeidheid blijft een beetje zeuren. Daarbij zit ik met mezelf in de knoop, was ik aanvankelijk dolblij met mijn geneeskans van 80%, nu baart het me zorgen. Temeer daar lotgenote Monique gewoon al 95% in the pocket heeft. Ik kan het slecht naast me neer leggen en ik word er af en toe een beetje weemoedig van, wat als de tumor binnen een jaar terugkomt? Ik wil zo veel, ik wil een leuke mama zijn en blijven, ik wil mijn werk oppakken, maar wat is realistich? Mezelf kennende geef ik me altijd vol, dus als ik naar mijn werk ga, wat blijft er nog voor thuis over? Gisteren was te druk voor me en eigenlijk ook dit weekend, gevolg is dat ik dus zo leeg ben dat het opladen erg lang duurt. De stroom moet van ver komen zeg maar. Ik wil niet teveel bezig zijn met het dan, maar met het nu, want het dan is onvoldoende beheersbaar. Ik fluit mezelf terug in het nu en denk aan wat ik nu ga doen. Ik ga naar Sandra, lotgenote en superkanjer. Ik ga lekker haringen kopen, want na chemo 4 zullen die er zeker ingaan als ik op mezelf te werk ga. Dat is het nu en daar ga ik me op richten en voor de rest van deze dag, we zullen zien, ik verplicht mezelf tot niets. Ik vertrek naar Sandra, parkeer mijn gedachten en leef in het nu.

Bij Sandra zijn de hulptroepen actief. Als ik kom gaan we koffiedrinken en ik heb bewondering voor Sandra, die er zelfs met Halo fantastisch uitziet. Ik weet dat ze zich zo niet voelt, maar ze heeft een frisse kleur en haar ogen blijven haar blikvangers. Als de hulptroepen vertrekken eten wij ieder 2 haringen en we smullen ervan. SAMEN STERK is ons motto en het voelt ook als samen sterk. We kennen onze angsten, we spreken die ook uit en we weten van elkaar wat het is om te strijden en om je te blijven afvragen waar je soms de positiviteit vandaan moet toveren. Want soms is het heel moeilijk en dat gevoel dat zit diep van binnen en dat is onmogelijk om over te brengen. We genieten en dan ga ik naar huis en kijken wat de middag voor me in petto kan hebben. Thuis nestel ik me op de bank en net als ik heerlijk lig gaat de telefoon. Het is het Catharina ziekenhuis, we krijgen een eerste consult met de post toegestuurd voor Henry en mij samen. Ook hoor ik dat ik op 9 oktober om 10 uur bij de mamacare mag komen voor de nacontrole na 6 weken na de operatie. 9 oktober om 10 uur, de verjaardag van mijn vader, precies op deze dag de mamacare, ik weet dat papa op deze dag aan mijn zijde zal staan, want toeval bestaat niet :) Ik blijf lekker nog even liggen en ga dan de was in de kast opbergen. Ik begin aan het karwei en als ik bezig ben ben ik alweer afgeleid en zo vliegt de tijd en merk ik dat het de hoogste tijd alweer is om de kinderen uit school te halen. De kinderen zijn vrolijk en ik hoor dat Teun de letter eu en ee heeft geleerd. We lopen naar de auto en ze stappen achterin en al rijdende bedenk ik dat ik een bofbips ben met zulke lieve kinderen. Thuis drinken we ranja, we zullen op tijd eten, want de zwemles is voor alledrie deze avond en ze zullen er pas weer om half 8 zijn. Dan gaan ze meteen naar bed, want morgen is de sportdag van school op het HAC veld. Ze hebben er zin in en Guus heeft juf Anouk beloofd dat hij vanavond heel goed zal eten, zodat hij morgen zal uitblinken in zijn prestraties. Het zal mij benieuwen, maar hij kan het in ieder geval overtuigd brengen :)

maandag 17 september 2012

Wat vallen de ochtenden mij zwaar. Ik worstel me uit bed en ben echt 45 minuten in de weer om te douchen en in de kleren te komen. In het verleden was ik in 15 minuten klaar. Als ik beneden kom, zijn de kinderen al zo goed als klaar en ik help hen met tanden poetsen en haren kammen. We vertrekken naar school en we gaan vol frisse maandagochtendmoed de klassen af. Als ik terugga ben ik al gesloopt. Eenmaal thuis neem ik een grote kop koffie met opgeklopte melk en ik zit aan mijn keukentafel moe te zijn. Henry en ik gaan samen naar Eindhoven, want ik heb afgesproken met Monique, mijn kamergenote en lotgenote uit het ziekenhuis. Ik neem lekkere chocolaatjes mee en als ik Henry op zijn werk heb afgezet ga ik door naar Monique. We kletsen gezellig en het is een groot feest van herkenning. We wisselen tips uit en kijken samen hoe hoog we al kunnen met onze arm. Zo fijn om volledig begrip te ervaren over de vermoeidheid, de slaapproblemen, de pijn, eigenlijk alles. Ik vertrek rond het middaguur en ik heb data meegekregen voor mogelijk samen iets met lotgenoten te gaan doen. Ik ga naar Henry en we hebben besloten een klein rondje Einhoven te doen, om zo kleding voor de kids te scoren. We parkeren in het Beursgebouw en gaan onze ronde doen. We slagen voor de jongens, maar voor Puck kan ik niets leuks vinden. Van Eindhoven weer terug naar school en in de auto val ik uitgeput in slaap. Eenmaal bij school word ik wakker en dan gaat Puck bij Isabelle spelen en Teun met Nick bij Wessel en Guus sluit daarbij aan. Ik lig voor pampus op de bank en ik krijg wat lekkers te drinken van manlief. Na het avondeten passen de jongens de kleding aan en het zit als gegoten. Als de jongens op bed liggen, gaan Puck en ik online shoppen bij A&F en GAP. We hebben in een half uur hele leuke dingen bij elkaar geshopt en zijn beiden erg tevreden. Puck gaat naar bed en ik ga direct met haar mee. Ik krijg nog een kopje thee en dan houd ik het voor gezien, want eerlijk is eerlijk ik kan geen pap meer zeggen.

Zondag 16 september 2012

We beginnen de ochtend met een gezellig ontbijt. We bakken de broodjes in de oven en zetten ook de appelflappen op tafel die we gisteren gebakken hebben. De kinderen zitten met zijn allen op het bankje. En natuurlijk willen ze allemaal naast Florine zitten, die bij Puck gelogeerd heeft. We ontbijten en ik zet iedereen lekker onder de douche en dan gaan we met de meiden tuttelen. Beiden willen vlechtjes in hun haren, dus bij Florine maak ik 2 vlechtjes en bij Puck 1. Helemaal mooi gaan ze beiden in de luie stoel zitten en ze luisteren naar de CD van the Little Mermaid en zingen beiden mee. Een genot voor het oog en oor en erg leuk om te horen. Ik ga lekker douchen en als ik klaar ben vertrekken we naar Putten. Opa en oma vertrekken vrijdag naar New Jersey en we kunnen nu nog gezellig samenzijn. Teun slaapt al op de hoek van de straat. Hij heeft samen met Guus een logeerpartijtje georganiseerd, bij Teun op de kamer. Ze hebben het er een beetje van genomen en het gevolg is dat beide heren erg moe zijn. Puck daarentegen is met Florine keurig op tijd gaan slapen en is zo fit als het maar zijn kan. In Putten gaan we lekker lunchen met opa en oma en we gaan het bos in om kastanjes te zoeken en andere mooie dingen waar we deze week iets moois van zullen gaan maken. Oma heeft ook nog hele mooie kleren voor me klaarliggen en eigenlijk gaan we goed verwend naar huis. Ik slaap de hele terugreis en als ik wakker wordt lijkt het alsof we net in de auto zitten. Thuis gaat Henry even naar de supermarkt en haalt wat lekkers voor het avondeten. En na dit drukke weekend gaan we op tijd naar bed. Een heerlijk weekend.

zaterdag 15 september 2012

Om half 8 ben ik wakker en ondanks het feit dat ik er laat in lag ben ik aardig uitgerust. Teun is al naar beneden geslopen en zit op zijn Nintendo DS te spelen. Ik pak zijn sportkleren, want hij heeft Hockeytraining deze ochtend. Ook pak ik alvast het voetbaltenue voor Guus en de paardrijkleren voor Puck. We eten een lekker ontbijtje en dan komt ook Henry naar beneden. Teun is er klaar voor en ik ga hem wegbrengen. Hij loopt dolenthousiast het hockeyveld op en hij geniet op zijn manier van de sport. Teun is absoluut geen fanatiekeling of perfectionist, maar hij vindt met name het samenzijn met zijn vrienden geweldig. Ik ga wat boodschapjes doen en daarna ga ik weer naar het hockeyveld waar ook Puck en Guus al ronddartelen. Na alle zware inspanning krijgt Teun ranja en daarna oefent hij nog wat met Nick, Bruno en Pieter op het oefenveld. We gaan naar huis en daar gaan we wat drinken. Henry gaat met Puck naar paardrijles. We eten hier thuis alvast een broodje en als Puck dan thuis is kan Guus naar voetbaltraining toe. De zaterdagochtend staat tegenwoordig in het teken van sport en met dit stralende weer is het echt genieten, tenminste zo ervaar ik het nu. Het middagprogramma is ook mooi vandaag, een receptie van een 50-jarig huwelijksjubileum, Florine die komt logeren. Kortom we hebben een heerlijk dagje voor de boeg en we gaan genieten.

Ik kijk zelf enorm uit naar het programma 'bewegen naar zware chemo'. Ik merk nu dat in beweging zijn en blijven een enorm positief overall effect op me heeft. Soms moet ik me er echt toe zetten om wat te doen, maar eenmaal bezig voelt het goed. Het feit dat ik deze week weer in de auto ben gaan rijden heeft ook een positief effect, ik heb weer een stukje van mijn onafhankelijk en vrijheid teruggekregen. Het roer is om voor me. Alleen fileparkeren is nog even een opgave, maar al doende zal dat steeds beter gaan. Het klinkt allemaal heel geweldig, maar het kost een behoorlijke inspanning elke dag weer. Alleen opstaan is vaak een opgave, om maar te zwijgen om in de kleren te komen, want hoe stoer ik het ook opschrijf, het gaat me niet altijd even gemakkelijk af. En toch ondanks moeite en af en toe afzien, krijg je een ritme, een cadans en dat geeft enorm veel houvast. Ik ga elke dag een stapje vooruit, donder soms weer 3 stappen terug om vervolgens weer vooruit te gaan. Ik voel me een gelukkig mens en elke dag mag ik de intensiteit van het leven ervaren en daar geniet ik van, niet alleen van de mooie dingen, maar ook van nare en moeilijke dingen kan ik genieten. Het maakt het leven compleet, het is een utopie te denken dat alles altijd rooskleurig verloopt. Ik ben gewoon een intens gelukkige knapperd, die af en toe kampt met gemoedstoestanden vanwege de hormoontherapie, maar die intens weet te leven en geniet met de dag!

De receptie is leuk. Ik ga met Bernadette en het is zelfs een emotioneel weerzien, omdat ze zo blij zijn dat ik er bij ben. Ik krijg zelf ook een brok in mijn keel en we kletsen gezellig wat op de receptie. Dan gaan we met Yvonne even op en neer naar de B&B en zorgen voor de ontvangst van de gasten. Dan zetten we Yvonne weer af bij het feest en gaan Bernadette en ik weer naar huis. In de tuin drinken we een lekker roseetje, ik bak de zalm, maak een salade en Henry haalt de patat, want dat heeft hij de kinderen beloofd. Florine eet mee en blijft ook slapen. Na het eten bakken we appelflapjes. De kinderen mogen Babe kijken op tv en krijgen chippies en ranja. Het is zo'n schattig gezicht, vier van die lieve gezichtjes op een rij op de bank, ik smelt weg bij de aanblik. Henry gaat nog lekker een stuk fietsen en ik geniet, gewoon met de grote letter G.

chippies op de bank en genieten van Babe op TV, het lijkt wel feest.

vrijdag 14 september 2012

Vandaag is een bijzondere dag. Ik lag gisteren al op tijd op bed en ik blijf deze ochtend lekker op bed liggen en dommel nog heerlijk weg. Vandaag doseer ik, want ik wil vanavond fit zijn voor de bruiloft van Daan en Suus, waar ik samen met Maartje naar toe zal gaan. Ik kom om 9 uur pas uit mijn bed en ik ben eigenlijk gewoon nog hondsmoe, ik snap er niets van gezien de rusturen die ik in acht genomen heb. Ik doe deze ochtend niet veel, ik schrijf wat, lees wat en ruim wat op. Om 12 uur vertrek ik naar school om de kinderen op te halen. Teun die wil bij Max spelen en Puck bij Nadine. Als dat geregeld is loop ik naar de klas van Guus. Guus zit nog alleen te wachten en hij rent me meteen tegemoet. Hij heeft een papier bij zich waarin te lezen is dat hij met de maandviering als wild dier zal optreden. Ik ben zo benieuwd. Guus en ik zijn deze middag met zijn tweetjes, we hebben alle tijd voor elkaar. We maken pitabroodjes met kaas en we kletsen honderduit. Hij eet alsof hij uitgehongerd is en ik geniet van zijn vragen. 'Als ik 8 jaar ben, hoe oud is Teun dan?'. 'Waarom ben ik pas 4 en toch groter dan Joep die vandaag 5 jaar is geworden'. 'Kunnen meesters goed uitleggen? En juffen en mama's en computers?'. 'Wat betekent Nerd, want dat zij Fabian tegen mijn sticker die ik verdiend heb met opruimen?'. Hij vindt het fijn om eens alle aandacht te krijgen. Hij wil deze middag met mij spelletjes spelen en hij kiest voor Scrabble en Dolfje Weerwolfje. Ik heb er zin in om samen met hem te spelen. En als we beiden moe zijn, gaan we samen lekker op de bank liggen en dan mag bij wijze van uitzondering de TV aan. Ik kijk uit naar deze middag met mijn Guus.

De middag is heerlijk relaxed. Na onze spelletjes nestelen we ons op de bank met een dekentje over ons heen. Ik ruik de zoete warmte van zijn huid en ik voel me gelukkig. Guus kijkt naar Nick jr. en ik lig heerlijk te dommelen en dat is zalig. Om 16 uur komt Teun dolenthousiast thuis van Max. We gaan nog even scrabbelen met elkaar en dan wordt ook Puck weer thuisgebracht. Henry verzorgt het avondeten dus we eten chinees. Na het eten ga ik heerlijk in een warm bad liggen en ontspan. Ik trek mijn glitterjurk aan en doe wat glitters op mijn ogen. Ik ben klaar voor het feest en Maartje staat om half 8 voor de deur. Ik word gehaald en gebracht en ik heb er reuze zin in. Als we in Oss aankomen dan zien we voor het eerst Daan en Suus en wat zijn ze prachtig! Het is heerlijk om weer zoveel mensen te zien en te spreken en ik geniet met volle teugen. Voetjes van de vloer en we liggen om 01.00 uur weer in het bedje en ik val in een heel diepe slaap tot half 8 's ochtends, geweldig genoten!

wat een prachtig stel! en wat een leuk feestje, geweldig genoten :)

donderdag 13 september 2012

Wat een kwakkelweer. Ik kom maar moeilijk op gang in de ochtend, dus ik ervaar de ochtenden als een pittig karwei. Ik zet overigens graag mijn tanden in pittige karweitjes en zo ook deze ochtend is een uitdaging. Ik red het met de hulp van Henry weer prima op tijd en breng zelf de kinderen naar school en dat maakt me ongelofelijk trots. Ik was echter in alle haast wel mijn prothese vergeten in te doen, dus ik liep er wat onevenwichtig bij, maar niemand die dat waarschijnlijk opgemerkt heeft. Voor mij een teken dat mijn lichaam vertrouwd begint aan te voelen en dat is prettig. Ik loop met alledrie mee, kus, geef nog extra kushandjes en ga naar huis. Onderweg naar huis bedenk ik me dat ik eigenlijk, ondanks de opstartproblemen, best lekker in mijn vel begin te zitten. Gisterenavond was zus Yvonne gezellig even hier. We hebben heerlijk zitten kletsen en onderwijl met een schuin oog de verkiezingsuitslagen in de gaten gehouden. Een mooie en gezellige avond. De nacht daarentegen heb ik niet zo goed geslapen, ik had last van mijn arm en denk dat alle bedden verschonen toch iets teveel van het goede is geweest. De vermoeidheid wint uiteindelijk altijd, dus ook ik ben gewoon in slaap gevallen. Vandaag gaan we er weer een mooie dag van maken. Ik ga bijkletsen met Liesbeth en voor de rest zullen we zien wat de dag weer gaat brengen. Ik ga in ieder geval deze dag omarmen en ik weet zeker dat ook deze dag me weer veel moois gaat brengen. 

En wat heeft deze dag onverwachte leuke dingen gebracht. Allereerst in de ochtend een spontaan bezoek van een oom. Even bijgekletst, kopje thee gedronken en toen naar Nuenen om bij te kletsen met Liesbeth bij Auberge Vincent. Toen ik thuis kwam stond mama op de stoep en zijn we samen de stad in geweest en daarna stonden Gerben en Erica spontaan voor onze deur. Zo leuk! Ik heb genoten van deze dag en dat geeft mij heel veel energie. Mama heeft de kinderen uit school gehaald zodat ik lekker weer kon kletsen. Wat een mooie dag, dank je dag. De kinderen gaan na een lekker makkelijk maaltje zwemmen en ik ga nog even bij Bernadette langs, dit is gewoon genieten met een grote letter G!

woensdag 12 september 2012

Vandaag kom ik heel moeilijk op gang. Ik zou het liefst in bed willen blijven liggen vanwege de enorme vermoeidheid. Maar ik sta het niet toe en verplicht mezelf uit bed te komen. Ik ga direct onder de douche en om kwart voor 8 sta ik fris en fruitig beneden en Puck prijst me om mijn outfit. Ze vraagt of ik een nieuw jasje heb en ik leg haar uit dat dit mijn lievelingsjasje was toen zij in mijn buik zat en dat ik het gekocht heb speciaal voor de bruiloft van tante Det en ome Dries. Puck geniet van dit verhaal en ze merkt op dat het dus al een oud jasje is en ik moet toegeven dat het inderdaad al 8 jaar oud is. Puck verbaast zich erover dat het dan nog steeds mooi is en nieuw lijkt. En zoals mijn moeder vroeger altijd zei -en ik dus nu ook tegen Puck- wie wat bewaart die heeft wat! Ik heb geen tijd om te ontbijten en breng eerst de kinderen naar school en daarna maak ik een uitgebreid ontbijt voor mezelf, gewoon omdat ik daar zin in heb. Ik vul een bladerdeegje met oude kaas en doe dat in de oven en ik neem een beschuit met de zelfgemaakte aardbeienjam van Berith, een grote kop gemberthee en een Cappucino (met dank aan de tip van Caprice :). Ik zit op mijn eigen manier te genieten aan mijn keukentafel en bel jarige Marjon op en bedenk dat dit feestontbijt niet voor niets bij me opgekomen is, toeval bestaat immers niet. Na het ontbijt doe ik het beddengoed in de wasmachine en leg ik de paspoorten klaar. Henry komt me zo ophalen en dan gaan we samen stemmen en naar de chirurg in het Catharina Ziekenhuis, gewoon ter controle, want het wondvocht zit er nog steeds. Mama haalt dan de kinderen uit school en eet een boterham met ze. Wij zullen er wel weer rond de klok van 13 uur zijn en dan gaat Henry weer aan het werk en gaan wij gewoon lekker ontspannen bezig zijn op de woensdagmiddag en niet te vergeten gaat Teun naar Hockeytraining. Carpe Diem.

In het ziekenhuis verliep het allemaal heel voorspoedig. Het vocht was minimaal en de chirurg vond oedeemtherapie en fysiotherapie niet nodig. Ik bewoog al druk genoeg op de dag en ik kan mijn arm al meer dan 90 graden bewegen, dat gaat heel goed dus. Het sportprogramma waar ik aan ga deelnemen volstaat dus en fysio zou dan overbodig zijn. We moesten wel lachen want de chirurg zei letterlijk dat een fysiotherapeut mij wel zou kunnen wijsmaken dat het nodig was om zijn eigen boterham te kunnen bekostigen. Over drie maanden mag ik weer langskomen en dat is pas in december!!! Ik ben blij en we gaan naar huis. Daar zit mama met de kids aan tafel te eten. Guus is een beetje huilerig, wellicht de verkoudheid in combinatie met het late slapen. Hij wil even op zijn bedje liggen en dat doet hij dan ook en ik denk dat die actie welgeteld 10 minuten duurt. Het drietal gaat met elkaar Scrabble spelen en Puck ontpopt zich als spelleidster en dat doet ze voorbeeldig. Ze praat helder, articuleert duidelijk en legt het haarfijn uit aan haar broertjes. Ze doen de simpele versie waarbij ze letters mogen leggen op woorden die al op het bord staan. Guus doet het heel goed en bij elk punt dat hij verdient glundert hij. Na de Scrabble willen ze Dolfje Weerwolfje spelen, ook een bordspel. Ik zit erbij en geniet van de wijze waarop ze dat samen doen en zit gewoon trots te zijn. Na de spelletjes gaan we een lekker ijsje eten en dan is het al tijd voor de Hockey. Het is een mooie ontspannen woensdagmiddag!

dinsdag 11 september 2012

Als mijn wekker gaat, sta ik meteen naast mijn bed. Ik douche, ga ik de kleren en de kinderen kleden zichzelf aan, want de setjes liggen keurig voor hen klaar. Als ik klaar ben zitten ze al lekker aan het ontbijt, dat door manlief is verzorgd en zoals Henry zegt zitten bij mij de batterijen er weer in. Een geintje omdat ik meteen in de power on- stand sta en duidelijk van me laat horen. Vandaag gaan mijn regels gelden, dus de ipad en de Nintendo moeten uit van me. Natuurlijk geeft dat weerstand, maar daarna is er in ieder geval aandacht voor elkaar en mogelijkheid om te praten en te luisteren. We zijn dan ook lekker op tijd klaar en kunnen in alle rust naar school vertrekken en daar hou ik van. Als ik terug ben van school ruim ik de vaatwasser leeg en drink ik een kop thee. Vandaag komt Caprice en gaan we wat leuks doen en daar kijk ik naar uit. Ik zal er weer zijn als de school uitgaat en dan zal Teun bij Lars afspreken en Guus zal meegaan met Fabian. Puck komt dan gezellig mee naar huis en dan kunnen wij meiden even gezellig samen zijn. Vandaag gaan we weer beleven en we zullen weer moe zijn vanavond, maar voldaan moe zijn is fijner dan moe zijn zonder te hebben gebruisd. Carpe Diem. 

maandag 10 september 2012

Ik ontwaak met het gezin mee en deze week ga ik omarmen. Ik heb me voorgenomen de kinderen naar school te brengen zodat Henry op tijd naar zijn werk kan gaan, weliswaar na goed overleg met elkaar. Ik wil weer een structuur aanbrengen voor de houvast en deze eerste ochtend van de week zit er eigenlijk al een kink in de kabel. Op deze eerste ochtend is er al sprake van lichte verwarring. Gisterenavond had ik in al mijn enthousiasme mijn plannen voor deze week geopenbaard. Plannen die betrekking hebben op mijn dagritme waarbij ik graag in de ochtend weer een taak wil om me vast te kunnen bijten in het dagritme. Deze plannen zouden we wel van te voren goed moeten overleggen, want ik en manlief weten dat we de zaken ieder op onze eigen wijze aanpakken. Na een kwakkelnacht bedacht ik me dat deze ochtend niet de meest geschikte ochtend zou zijn voor de kickoff. Echter hoorde ik om half 8 Henry vragen of ik al in de benen was. Op mijn vraag waarom liet hij me weten dat ik deze week toch de kinderen naar school zou brengen. En daar is de verwarring. Ik deel mijn in mijn enthousiasme mijn voornemen, voeg eraan toe dat we dat in goed overleg moeten doen en om half 8 begrijp ik dat mijn plan anders is opgevat. Interpretatieproblematiekje. Ik heb geen zin in discussie dus ik douche me en ik zorg dat ik in de kleren ben. Echter is dit een verstikkend en slopend kwarwei. Het voelt zo omdat een dergelijke start van de dag gepaard gaat met een enorme tijdsdruk en daar kan ik nu heel slecht mee omgaan, temeer als ik instap op een moment dat niet door mijzelf is ingezet en waarbij mij alle afspraken en/of regels onduidelijk zijn. Om  half 8 opstaan, betekent dat ik een half uur de tijd heb om mijzelf te verzorgen en vervolgens ook de kinderen in het gareel te krijgen om zo rond 8 uur naar buiten te kunnen om op de fiets te stappen. Ik heb deze ochtend de randvoorwaarden niet gecreeerd en heb ze dus ook niet in de hand en juist dit gebrek aan controle in combinatie met de tijd zorgt ervoor dat ik een enorme druk ervaar. Mijn humeur krijgt  echt de verkeerde ingrediënten. Het zou wel werken als ik mijn eigen tempo en structuur zou kunnen volgen, want dat geeft mij houvast en vooral rust en dat laatste is straal ik dan ook uit op de kinderen. Deze ochtend probeer ik dus mee te bewegen in het ingezette ritme, echter ik kan de maat maar niet ontdekken. Dus voordat we konden vertrekken, was de puf bij mij er eigenlijk al uit. Als ik mijn voornemen deze week wil naleven, dan gaan in de ochtend gewoon mijn randvoorwaarden weer gelden. Ik zal mijn randvoorwaarden laten varen op het moment een ander deze taak voor zijn rekening neemt. Want loslaten kan ik inmiddels wel, het uit handen geven valt me niet meer zwaar. Wat me nu zwaar valt is om vat te krijgen op een situatie die ik zelf niet ingezet heb. Ik ken gelukkig het sleutelwoord en dat is communiceren. Ik zal heel goed moeten overleggen hoe, wat, waar en wie, want dat is de enige sleutel tot succes. Bij een verstoord humeur van mijzelf is niemand immers gebaad, zeker ikzelf niet.

We gaan met de fiets naar school en net als we willen vertrekken regent het. Toch kan dat de pret niet drukken en van die paar druppels smelten we trouwens ook niet. Eenmaal op het schoolplein zijn 2 van mijn drie musketiers niet vooruit te branden en het ontbreekt hen aan het nemen van enig initiatief. Mijn humeur wordt nog meer op de proef gesteld. Als Puck vraagt 'waar kan ik mijn fiets neerzetten mama?', moet ik moeite doen om niet te ontploffen. Ik kijk haar aan en zeg dat ze met haar 7 jaar dat best zelf kan bedenken en warempel ze zet haar fiets weg. Teun is net de klunssmurf, hij is in gevecht met fiets, rugzak en gymtas. Hij piept nog net niet, maar het piepen is bij hem nabij. Guus die zet zijn fiets in 1 vloeiende beweging weg en is klaar voor school. Als we bij de klas van Teun zijn aangekomen is Teun vergeten dat hij buiten moest verzamelen voor de gym. Dus hij rent als een bezetene naar buiten en kan me nog vluchtig een kus geven. Puck is zelfstandig naar haar klas gelopen en ik werp haar nog een kushand toe. Als laatste lopen we naar de klas van Guus. Guus heeft een familiefoto meegenomen en daar mag hij over vertellen in de kring van juf Anouk. Ik zwaai hem nog uit en vertrek naar huis. Eenmaal op de fiets overvalt me een gevoel van weemoedigheid in combinatie met moeheid. Het regent wederom en ik ben toch helemaal bezweet. Ik zet thuis een kop thee en ik ga eerst eens zitten en bedenken dat deze start van de dag niet de start is die voor herhaling vatbaar is. Ik weet dat het anders kan en zoals ik de kinderen altijd zeg, van proberen kun je leren. Morgen proberen we het even iets anders, allereerst communiceren we. We gaan elkaar vertellen hoe we de ochtend gaan aanvliegen en daar hebben we dan allemaal onze eigen taak in. We nemen onze verantwoordelijkheid dan gezamenlijk. Deze duidelijkheid bepalen geeft mij in ieder geval meer rust. Er zal dan ook meer tijd zijn waardoor de tijdsdruk wegvalt en we ook op een doordeweekse ochtend van elkaar kunnen genieten, elkaar kunnen helpen, tijd hebben om gewoon met elkaar te praten, de dag dus rustig te kunnen starten en vooral om de dag te kunnen omarmen. 

Ik bedenk me deze ochtend dat vandaag het roer omgaat. Ik ga deze dag starten met een bezoek aan de kapper. Ik loop naar binnen zonder afspraak en ik vraag of het mogelijk is om mijn haar van 5mm te verven. Het is tijd om een statement te maken en dat ga ik doen. Ik wil mijn haar in een kleur die opvalt, zodat het lijkt alsof de coupe zo bedoeld is. Ik besluit dat het ijsblond gaat worden en het duurt even, maar het resultaat is geweldig. Ik lijk als 2 druppels water op Bernadette, die ook altijd wat durft met haar haar. Ik vind het ook niet vreemd en ik heb zoveel voorpret als ik aan de reactie van de kinderen denk. Ik ga naar huis en daar staat Bernadette met Fiene al op me te wachten. Bernadette baalt dat ze net haar haar een paar tinten donkerder heeft geverfd en ze vindt het geweldig. Ik voel me weer meer ik, door zoiets simpels als de kapper. Mijn statement van de dag, mijn haar. Ik ga de kinderen ophalen uit school en wat staat als eerste Guus te kijken. Hij voelt en aait over mijn hoofd en lacht heel hard, hij vindt het cool. Ook Teun is dolenthousiast en hij zegt met een piepstem: 'ik dacht eerst wie is die vrouw, maar jij bent het gewoon'. En dan Puck die bedachtzaam op me afloopt en er meteen uitflapt dat ze het stoer vindt. Ik voel me goed en ik prijs me een gelukkig mens. We gaan naar huis en dan moet Puck meteen naar de oogarts en de jongens en ik fietsen naar Stiphout. We gaan naar de apotheek en ook daar krijg ik complimenten over mijn uiterlijk. Als we weer thuis zijn dan hebben we ook voor Puck een verrassing meegenomen, een Penny. Teun heeft een Donald Duck en Guus een Pokémontijdschrift.  We drinken gezellig een roseetje in de tuin en we eten als we daar zin in hebben. Na het eten spelen Puck en ik een potje Scrabble en rond de klok van 8 uur gaan ze allemaal naar bed. Een bijzonder fijne en rustige dag en wat geeft dat een hoop kracht en zin in het leven. Het roer is om en laten we dit gevoel vasthouden.

ijsblond, de nieuwe fris en fruitige het roer is om-coupe :)

Zondag 9 september 2012

Deze dag zijn de kinderen vroeg uit de veren en dat valt ons een beetje zwaar, zeker nu wij zo fijn nog op ons bed liggen en zelfs ik nog heerlijk lig. De kinderen spelen op onze kamer en om 8 uur willen ze naar beneden. Henry weet het te rekken tot half 9 en laat mij lekker liggen. Ik kom er pas een half uur later uit en heb echt lekker geslapen. De kinderen spelen en ik geniet van de rust en het ontbijt. Het is weer zo'n dag die je mag omarmen. De zon straalt en het weer is zalig. We willen naar Yvonne en Peter, maar ik krijg ze niet te pakken, dus we maken een ander plan. We doen lekker rustig aan en rond half 4 gaan we voor een fietstochtje, door Helmond, Stiphout en Mierlo Hout. Als tussenstop de Brandevoortse Hoeve en daar spelen de kinderen en drinken wij lekker wat op het terras. We fietsen via een omweg naar huis en daar heeft Henry de kinderen patat beloofd. Ik ben niet zo van de patat als avondeten, dus ik maak van de courgette van Berith en de tomaten uit de schaal een snelle pastasaus voor een macaronischoteltje. Voor de rest is er patat en ook Nick eet mee. Een feestmaal volgens de kinderen. Het is heerlijk hen zo te zien smullen. Na het eten nog wat spelen en dan onder de douche en naar bed. Ik ben ontzettend moe, maar ik heb zo'n voldaan gevoel na dit weekend en ik heb veel vertrouwen om deze week in te gaan. Als de kinderen op bed liggen ga ik met een kop thee op de bank zitten en zap naar Boer zoekt vrouw. Wat een geweldig programma. Ik heb genoten met een hoofdletter G en moe of niet, ik kom er wel, zij het dat ik nog wel een aardige weg af te leggen heb.

Zaterdag 8 september 2012

Deze dag staat in het teken van sport. In de ochtend gaat Teun naar Hockey training en hij moet er om 9 uur zijn. Puck en Henry brengen hem met de auto en ik ga wat later met Guus samen lopend naar hem toe. Onze Teun doet het hilarisch, heeft wat moeite met de beweging, maar vermaakt zich echt opperbest. Hij doet alsof hij alles snapt, maar het valt hem niet altijd mee. Bij het spelletje 'schipper mag ik overvaren' heeft hij een geniale vondst. Hij moet als schipper de bal af zien te pakken en hij mag aangeven hoe de jongens naar de overkant mogen. Onze Teun laat weten dat ze zo sloom als slakken mogen gaan. Een makkie voor hem, hij pakt vol vaart de bal af en ik moet er enorm om lachen. Het weer is super, de zon die straalt deze dag.

op zijn eigen wijze fanatiek en in de auto viel hij direct in slaap

Ook Henry en Puck komen weer naar het hockeyveld en na afloop drinken we wat in de kantine om vervolgens meteen door te gaan naar de paardrijles van Puck. Puck krijgt een uur lang privéles, omdat de andere Puck verhinderd was vandaag. Puck doet het echt heel goed en ik ben zo trots op deze bijzonder mooie amazone van ons. Tijdens haar eerste gedeelt van de les gaan wij naar de bakker en halen lekkere rosbeef voor vanavond. Als we terugkomen is Puck vol in galop en ze heeft er schik in. Als Puck Beauty beloond heeft, afgezadeld heeft en geknuffeld gaan we door naar het voetbal van Guus. Guus gaat met zijn keeperhandschoenen aan. Hij heeft er zin in. We zien John Paul en Thomas nog en als Guus na de training zijn ranja heeft gehad gaan we naar huis. Het is dan inmiddels 2 uur. De jongens spelen gezellig en we zijn 's middags lekker thuis. Puck gaat met Henry kijken voor een nieuwe fiets en ze komt dolenthousiast thuis. We drinken een lekker borreltje in de tuin met wat lekkere toastjes en we kletsen volop. In de avond gaan we nog een lekkere fietstocht maken via Stiphout en dan weer naar huis. Puck en ik spelen nog een spelletje Scrabble in de tuin en dan is het de hoogste tijd om naar bed te gaan. Een heerlijke dag, gewoon genieten van deze kleine dingen maakt je al weer zo'n ander mens. De bijwerkingen van de Tamoxifen zijn goed merkbaar, ik krijg er soms echt een rothumeur van, maar ondanks dat voel ik me al veel beter dan vorige week. Ik fiets, ik wandel, ik rij al weer kleine stukjes in mijn auto en ik geniet van dat wat het leven me nu te bieden heeft en wat past in mijn dag. Ik ben een gelukkige knapperd.

vrijdag 7 september 2012

Het is wederom een mooie dag en ik heb zin in deze dag. Pa en Ma komen vandaag en we gaan er een leuke dag van maken. Ik mag deze ochtend om 11.10 uur bij de huisarts komen en ik ben lekker vroeg uit de veren na een goede nacht. Ik doe de badkamer en als de kinderen naar school zijn doe ik even een boodschapje met de auto. Het voelt zo fijn weer even een ritje te maken, onafhankelijk en vrij. We gaan deze dag omarmen, carpe diem!

Pa en ma zijn er lekker vroeg en we starten met koffie en koek. Pa wil lekker in de tuin aan de gang en ma lapt de ramen, die na het bezoek van de schilder nog niet aan bod gekomen zijn. Ik moet om 11.10 uur bij de dokter zijn en ga lekker op de fiets, het weer is immers zalig. Van de dokter krijg ik een recept voor mijn darmproblemen en een doorverwijzing naar een chirurg om via een camera eens goed te kunnen kijken hoe het darmstelsel er aan toe is. De afspraak voor de chirurg is vervolgens 21 september. Als ik thuis ben eten we gezellig samen. Puck is naar het partijtje van Fenne en de mannen zijn thuis. Die zijn als een engel zo blij met de tas dino's en stoere mannenpoppen die opa en oma hebben meegenomen. Na de lunch neem ik even rust en dan willen onze mannen en Nick een tattoo. Na de tattoo lopen we met oma naar Il Primo om een ijsje te eten. De mannen zien een bijzonder kleine auto en willen deze van dichtbij zien. Ze vinden deze auto vet cool en daarna wandelen we naar huis. We eten lekker op tijd, zodat oma en opa weer op tijd richting Putten kunnen vertrekken en oma heeft heerlijke kippenpootjes voor ons gemaakt en daar smullen we echt van. Als opa en oma vertrokken zijn dan komt ook Puck al snel weer thuis en zij heeft genoten van het partijtje. Na een lekkere douche gaan ze naar bed en na zo'n vermoeiende dag zijn ze snel naar dromeland vertrokken en installeer ik me heerlijk voor de TV voor TVOH. Mooie dag, dank je dag.

de mannen bij de kleine vet coole auto :)

donderdag 6 september 2012

Wat een heerlijke dag, een dag dat alles mag, ik doe vandaag alleen maar dingen, die ik in mijn dromen zag....... Deze tekst komt in me op als Berith voor de deur staat met eigengemaakt zoetzuur, jam, een courgette uit eigen tuin en een plant voor in de tuin. Gezellig, we beginnen met koffie en dan wandelen we een mooie wandeling en het weer is geweldig. Als we thuiskomen komt ook mama en we drinken nog maar eens een bakkie en bakken tosti's. Na de lunch gaat Berith weer naar huis en dan is het tijd voor mijn drukke middagprogramma :) Ik ga naar de stad en koop een cadeautje voor Fenne, want Puck heeft morgen feest. Ik koop lekkere poffertjes voor de jongens, zodat ze die voor hun zwemles kunnen eten en ik heb een verrassing voor onze hockey-er Teun. Ik heb bij Intersport een hockeystick en schoenen op de kop weten te tikken. Ook een bitje en beschermers, ik ben zo blij als een engel, temeer daar ik weet hoe zijn gezichtje zal zijn als hij het ziet. Als ik thuis kom lopen mama en ik naar school en als we naar huis lopen licht ik al een tipje van de sluier op. Teun zijn ogen fonkelen. Thuis is hij zo verschrikkelijk blij, gewoon een genot om te zien. Puck en Guus delen de vreugde met hem mee en Guus laat weten dat hij blauwe scheenbeschermers wil en PSV keeper handschoenen. Ze drinken wat en gaan lekker buiten spelen. Om 5 uur krijgen de jongens al poffertjes en ook willen ze een broodje met belegen kaas. Ze zijn zwemklaar en als papa thuiskomt kunnen ze met hem naar zwemles. Puck is bij Florine aan het spelen. Als de jongens vertrokken zijn hoop ik met haar alvast wat te kunnen eten, zodat we even samen ongestoord kunnen kwebbelen. Het is een mooie dag, een heerlijke dag, vandaag deed ik alleen maar dingen die ik in mijn dromen zag.....

woensdag 5 september 2012

Deze ochtend moeten we bij de mama stomacare komen in het Catharina ziekenhuis. De controle voor het vocht dat nauwlettend in de gaten wordt gehouden, evenals mijn geestelijke en lichamelijke gesteldheid. Als ik ga zitten en moet vertellen hoe het met me gaat, écht met me gaat, dan gaan de sluizen open. Het gaat dus eigenlijk gewoon niét, alles kost me moeite en ik ben zo verschrikkelijk moe, zowel lichamelijk als geestelijk, dat ik me door de dagen heen sleep. Ik ervaar het wel als een overwinning dat ik het hardop durf uit te spreken en dat ik mijn kwetsbaarheid kan laten zien. Er wordt mij verzekerd dat dit er bij hoort en dat ik dit toe moet laten, hoe naar het ook is. Het heeft geen zin om nu te doen alsof alles weer bij het oude is, want de man met de hamer komt toch wel een keer tevoorschijn. Ik vraag om begeleiding voor ons samen, zodat we er in ieder geval ook voor elkaar kunnen zijn. Ik heb daar enorme behoefte aan en niet zozeer de praktische zaken, maar vooral de emotionele strijd waar ik middenin zit. Wat de praktische zaken betreft volstaat het voor mij als de basis gewaarborgd is en die basis die kan ik zelf verzorgen. Daarbij beschikken we over voldoende hulptroepen die boven de basis uit kunnen stijgen. Ik strijd me nu door de dagen heen en ik toon dat overduidelijk niet. Ik heb, strijd of niet, mijn vaste structuren die mij houvast geven. Zo sta ik tegenwoordig op doordeweekse dagen om half negen naast mijn bed en doe mijn ochtendritueel. Dan ga ik naar beneden, ontbijt en doe wat praktische zaken met betrekking tot de huishouding. Ik neem in de middag na het eten wat rust, bestaande uit verplicht zitten of liggen en dan is de tijd aangebroken om de kinderen uit school te halen en dat doe ik lopend. Na school is er tijd voor de kinderen en als ze lekker in hun spel zitten verzorg ik het avondmaal. Deze vaste structuur houd ik vast tot na het avondeten en dan is het en vind ik dat manlief het stokje van me kan en mag overnemen. Wel zorg ik nog dat de kleren van de kinderen voor de volgende dag klaarliggen en blijf ik dat doen wat kan, dat geeft ook een soort voldoening. Ik vind het heerlijk om voor de kinderen te zorgen en ik kan genieten van hun lach, van hun gezichtsuitdrukkingen, van hun verhalen, hun leuke woordvondsten en van het feit dat ze zo dicht bij zichzelf staan. Ze zijn uitzinnig van vreugde of van verdriet en tonen dat in al hun heftigheid om het daarna ook weer kwijt te zijn. Ik leer van mijn lieve kinderen om terug te gaan naar de basis. Ik kan als ik bij hen ben prima uit de voeten met mijn kwaliteit zorgzaamheid. Ook kunnen we prima met elkaar communiceren, ik ben eigenlijk overdreven duidelijk naar de kinderen toe in de communicatie, maar ook in gedrag. Dat geeft rust, de grenzen zijn bekend en er is nauwelijks onenigheid, het kabbelt en ik geniet hiervan, met name omdat ik deze situatie onder controle heb. Ik kan momenteel heel slecht tegen wanorde. Ik verlies dan het overzicht en aangezien ik al zoveel chaos in mijn hoofd heb, heb ik moeite om in alle rust de situatie weer te normaliseren. Als manlief thuiskomt wil ik eigenlijk even alles laten vallen, want het kost me echt moeite om gewoon op de been te blijven, toch kan ik er dan niet aan toegeven. Mijn verwachting strookt niet met het gedrag dat ik aangeboden krijg en dat zorgt voor frustratie, met name bij mij. En ik, de prater, ik sla dicht. Ik stap in mijn zorgvalkuil en blijf dingen doen, volledig negerend naar wat mijn lichaam me probeert te vertellen. Mijn lichaam vertelt het niet, maar schreeuwt het uit, het schreeuwt : IK BEN MOE, IK BEN UITGEPUT EN IK WIL RUST EN LIEFDEVOLLE AANDACHT! Ondanks dit innerlijk geweld, kan ik het niet vragen, ik ben te moe, te uitgeput, misschien wel te trots óm het te vragen, het te vragen aan mijn eigen man. Vandaag heb ik dat in het ziekenhuis besproken. Er is mij gevraagd wat er zou gebeuren als ik gewoon eens een dag niets doe en alles uit handen laat vallen. En natuurlijk gaat het dan ook allemaal door, getuige het ochtendritueel dat vlekkeloos verloopt zonder mijn aanwezigheid. Dat weet ik, dat snap ik, het is een vaststaand feit, maar daar zit het probleem dat ik ervaar niet. Ik durf die controle uit handen te geven, maar ik doe het niet omdat ik graag een toevlucht zoek in doe- en zorgdingen, het leidt af van mijn gevoel. Als ik het uit handen geef en de kans heb om te voelen, dan wil ik dat gevoel benoemen en het kunnen delen, dan wil ik een emotionele verbondenheid nastreven en als ik dat niet bespeur dan kan ik er dus niet aan toegeven en beland ik in mijn eigen isolement en maak ik het nog zwaarder dan het al is. Daarbij ga ik dan ook nog eens rumineren! Vandaag heb ik een lastmeter moeten invullen en gezien mijn score wordt ik volgende week in het multidisciplinair team besproken. Er gaat dan gekeken worden welke hulp geboden kan worden om mijn emotioneel schreeuwende lichaam tot bedaren te brengen. En dat kan ik niet alleen, dat zal ik tezamen met mijn Henry moeten doen.

Teun is zo uitgelaten over zijn eerste hockey training

De rest van de dag verloopt rustig. De tranen in het ziekenhuis geven ook verlichting. We gaan naar huis en Henry haalt de kinderen uit school, Teun is de enige die thuiskomt, want Guus is bij Jasper spelen en Puck bij Yara. Teun is in een euforische stemming. Zijn eerste hockeytraining zal vandaag een feit worden. Hij heeft scheenbeschermers en een mini hockeystick geleend bij Nick en zijn sportkleding ligt klaar. Robbe is bij Nick en Teun sluit even aan bij hen samen om te spelen. Rust in huis en ik besluit even op de bank te gaan liggen met een kopje thee. Maar mijn spierkracht laat me even in de steek en de mijn thee valt boven de tafel uit mijn handen, gelukkig niet op mij. Ik pak een sopje en ga aan de slag en dan hoor ik geklop op de deur. Met het sopje in de hand loop ik naar de deur en daar staat Jeroen met een hele mooi fleurige bos bloemen, daar word ik spontaan vrolijk van. Grappend vertel ik Jeroen dat hij nu wel kan zeggen dat ik de vloer onder zijn voeten schrob. We drinken een kopje koffie. En natuurlijk draait het hier in huis door. Bernadette komt terug die Guus heeft opgehaald, Teun komt Teun met vrienden nog even binnenwaaien, Henry komt thuis met Puck en zoals altijd bruist het in ons huis. We kletsen gezellig wat en dan gaat Jeroen naar huis. De bloemen zet ik in de erker en staan prachtig en fleuren de boel lekker op. Henry komt terug met onze hockey-ster Teun en hij is laaiend enthousiast over zijn training. We eten gezellig wat en dan komt oma alweer en kunnen we met Puck naar de intake cursus 'ho tot hier en niet verder...'. Puck kijkt haar ogen uit in de Mongoolse ger van Judith en voelt zich op haar gemak. Ze doet een spelletje met Judith en mag aangeven welke gezichtsuitdrukkingen op haar van toepassing zijn. Zo heeft Judith in ieder geval het zelfbeeld van Puck te pakken. Ook wij mogen dit voor Puck in vullen. Met de spelletjes zal Puck steviger in haar schoenen leren staan en daar kan ze alleen maar profijt van hebben. Ze heeft er zin in en als we weggaan, groeten we de ezels nog even. Thuis gaat iedereen naar bed. Puck leest Teun voor en Guus gaat slapen. Ik loop nog even naar Monique om haar te laten weten van ik van deel 1 van de vijftig tinten vond. Deel 2 ligt al weer thuis, dus we hebben weer wat leesvoer en gaan mee in de hype. Als ik thuis kom kletsen Henry en ik nog wat en blikken terug op de dag. We concluderen dat we er wel gaan komen, maar dat het niet altijd makkelijk zal zijn. Ik neem op advies van de arts een slaappil, maar ondanks de pil slaap ik gewoon niet meer dan 6 uur. Eigenlijk niets mis mee, ik slaap heel mijn leven al 6 uur per nacht, dus waarom nu dat ineens opvoeren naar 8 of  9 uur per nacht. Ik aanvaard mijn slaapritme al mijn hele leven en zo ook nu, het hoort bij me en dat is prima zoals het is. Ik omarm de donderdag en ik ga ervan genieten, dit wordt een bijzonder leuke dag, ik voel het gewoon!