Vakantie, zondag 29 juli 2012

Ik heb me vandaag helemaal overgegeven aan het ritme van het hotel. Om half 12 heb ik deelgenomen aan acqua gym! Hilarisch, wat een lol met iedereen. Henry en de kinderen kijken van een afstand toe en ik ga helemaal op in mijn activiteit. Ik voel mijn spieren zich terplekke ontwikkelen en ik droom even weg dat ik straks thuiskom en in topconditie verkeer. Dit gevoel is echter snel voorbij als ik rond half 2 het buffet van de Poolbar passeer. Ik zie weer allerlei lekkers en besluit een klein hapje te verorberen. Dat kleine hapje wordt een beste hap. Het doel voor morgen is geboren, wederom acqua gymmen! De kinderen zijn helemaal verzot op het drietal van dit hotel, genaamd Bufo, Kitty en Spark, ze staan in de rij om hen een high five te geven. Elke avond zit ons drietal aan de kindercocktail, de Micky Mouse! Ook Fiene zit al an de cocktail en het suikergehalte van deze drank doet goed zijn werk, de kids zijn onvermoeibaar! In de ochtend moeten wij daarom de kindertjes wakker maken en hen erop attenderen dat de dag begonnen is. Dit is voor ons een unieke ervaring, thuis is onze Teun al rond de klok van 6 uur van de partij, evenals ikzelf! Ik slaap hier dus ook de sterren van de hemel, wat een genot is dat. Was ik ooit anti all inclusive, ik ben sinds dit jaar om en met ons gezin is dit een ideale vakantie invulling. De kinderen worden geanimeerd en wij hebben tijd voor een gesprek, voor het lezen van een boek en voor volledige ontspanning! De hele formule die neem je op de koop toe en als je er aan overgeeft, dan heb je het top! Ik geef toe dat in den beginne je nogal sceptisch bent inzake de groepsactiviteiten, maar als je er aan toegeeft dan komt het kind weer in je boven en daarmeeervaar je een stukje onbevangenheid waar ik zeker nu zo van kan genieten. Ik loop hier zelfs rond met mijn blote bolletje, zo onbevangen voel ik me, wie had dat ooit kunnen denken! En aangezien er geen huiselijke beslommeringen hier zijn hebben we hier geen last van spanningen. Deze vakantie is met recht de kers op de taart!

Vakantie 26 juli 2012

Het is hier fantastisch! Ik had het gehoopt en het is nu werkelijkheid. We leven even in een wereld waar de kanker er even niet is. Helaas herinneren mijn kwaaltjes me vaak aan de realiteit, maar er zijn zoveel geniet momenten hier. Zo zijn we naar de markt geweest en loopt Puck nu dagelijks te paraderen als een spaans snolletje met Spaanse hoge hakken en een Spaanse jurk. De mannen lopen rond als fernandez Torres en zijn zo trots als een pauw. Was ik sceptisch over de all inclusive formule, nu ervaar ik het als een heerlijkheid en geef ik me er vol aan over. Ook de kinderdisco en de avondanimatie, ik vind alles geweldig en geniet ervan. De sangria en mojito's zijn zalig en we hebben gewoon echt plezier en zijn allemaal ontspannen, de stress is ver te zoeken. Vandaag hebben we een kleine tegenslag, de portemonnee van Dries is weg, naar alle waarschijnlijkheid gerold. We gaan zo aangifte doen en dan is het een voordeel om all inclusive te zitten, want het is hier in ons ressort mogelijk om geldloos te overleven. De zon schijnt hier en omarmt ons elke dag heel innig, wij gaan deze dag en de dagen die volgen de zon ook innig toelaten. Vakantie is heerlijk, laat het voor eeuwig vakantie blijven!

zaterdag 21 juli 2012

We hebben dit jaar voor het eerst van mijn leven geen vakantiestress. Normaal was het altijd zó hectisch voordat we vertrokken! Ik werkte dan tot het weekend van vertrek. Vaak vertrokken we de dag daarna en zat ik nog niet in het juiste ritme en ik voelde me dan opgejaagd. Dat gevoel hield altijd wel wat dagen aan en zodra ik me ontspannen begon te voelen was de vakantie vaak bijna voorbij. Vandaag is er rust. Ik heb de hele week al wat aan gerommeld, dus er is geen gejaag in huis. Puck heeft gelogeerd bij Florine en is in geen velden of wegen te bekennen. Ik ga nog even de stad in voor vers brood en lekker beleg en dan gaan we met de jongens naar de kapper. Ze zien er weer fris en fruitig uit en hun kapsel is vakantieproef. Ik kan me nog niet voorstellen dat we morgen rond deze tijd bijna in ons hotel zullen zijn. Het lijkt nog ver weg, maar het is zó dichtbij en het gaat echt gebeuren. Ik kijk er zó naar uit dat ik volgens mij in tranen uitbarst als we opstijgen. We vliegen vanaf Weeze en ook dat is ontzettend ontspannen. Kortom we zijn er klaar voor, vanacht eerst lekker slapen en dan morgenochtend in alle rust vertrekken. Wat een vooruitzicht! Vanaf nu is het gewoon alleen nog maar genieten, genieten met die hele grote letter G!

Lekker fris geknipt, de jongens zijn vakantieproef :)

vrijdag 20 juli 2012

Vandaag zit er al echt een vakantieritme in. We zitten pas om half negen aan het ontbijt. Florine komt gezellig en dan gaan we met zijn allen naar de stad. Ik wil 2 joggingbroeken hebben. We gaan met de auto en het is een gezellige boel. Ik ben zo geslaagd en dan lopen we via de C&A terug naar de auto en daar zien Florine en Puck een mooie pet en een mooie hoed voor me. Het zijn inderdaad leuke dingen en ik besluit ze beiden te kopen. Puck wil de hoed ook eens op, zeker op vakantie. We maken een tussenstop bij Delifrance en daar eten we een softijsje met elkaar. Dan naar de auto en weer naar huis. Voor het middagmaaltje hebben de kinderen wensen. Florine heeft wel trek in knakworst en dat wil dan iedereen. Guus wil tosti's. Dus ik maak broodjes knakworst en tosti's en er wordt heel goed gegeten. Daarna ontstaat het idee om een winkel op het gras te maken. We dopen de winkel de dr. Ariensgalerij. Guus, Puck, Teun en Florine prijzen elk afzonderlijk hun spullen aan. Ze hebben van gekleurd papier geld geknipt en binnen spullen bij elkaar geraapt. Ik besluit heerlijk te gaan winkelen in deze galerij. De prijzen zijn niet mis. 1000 euro voor een schelp en 10 euro per oliebol. Als ik vraag of er overal goud in is verwerkt word ik raar aangekeken. ik ga na mijn aankopen even lekker in de luie stoel liggen en ik val echt in slaap en word wakker van mijn eigen snurk, ik lach om mezelf. De kinderen gaan een hut bouwen en ik vind het geweldig om te zien. Ze krijgen ranja van mij in de hut en een snoepje. In de hut spelen ze met de Nintendo en later met de ipad en de iphone en er wordt gekleurd. Ik ga weer even wat in de koffers stoppen en ineens staat mama op zolder. Ze komt zeep en bonbons brengen die weer bij haar gebracht zijn door oom Albert en tante Riek. Zij hebben hier vanochtend tevergeefs aan de deur gestaan, ik was namelijk met de kinderen in de stad. We drinken wat en dan komt Monique even langs, ze wil even weg, maar Florine besluit hier te blijven. De meiden hebben al wel bekonkeld dat er vandaag weer gelogeerd gaat worden. Puck bij Florine en het mag van mij als ze op tijd gaat slapen. Vakantie is feest. Ik ga nog even naar de supermarkt en als ik weer thuis ben dan gaat mama naar huis. De kinderen ruimen alles keurig op. Ik start met koken en als snel is Henry thuis. Ik vraag de meiden of ze hier willen eten. Puck wil wel, maar Florine liever niet. Ik vertel de meiden dat we vandaag vandaag aardappeltjes uit de oven, sperziebonen, sla en vlees eten en Florine zegt 'oh, dan eten we bij ons, want ik heb gisteren al aardappels, vlees en groente gehad'. Bij Puck slaat de twijfel toe, dus we zullen zo wel zien hoe het gaat. Er is in ieder geval eten genoeg voor iedereen. Ik ben moe, dus vanavond zal ook ik vroeg weer op bed liggen. Ik heb genoten van deze dag, een heerlijke dag, met veel gelach en vrolijkheid. Tijdens het koken zitten ze alle vier even voor de TV, even een rustmoment voor de kinderen. Deze dag hebben we allemaal omarmd en het heeft zonnestralen geregend. De zon heeft ons vandaag toegelachen, een zalige dag!

Samen in de zelfgebouwde hut, met snoep, stiften en de Nintendo, PRET!

donderdag 19 juli 2012

Het is lang geleden dat ik zonder slaappil zo redelijk heb geslapen! Ik kom 's ochtends moeilijk mijn bed uit, omdat het er zo aangenaam is. De kinderen zijn al beneden en Henry is naar zijn werk en ik besluit om 8 uur dan toch maar uit bed te gaan. Beneden zitten mijn gamers op de bank en in koor hoor ik 'goedemorgen mam'. Dit is een prachtige start van de dag. Ik zeg goedemorgen terug en ga lekker brood voor hen smeren en chocolademelk maken.  Voor hen allen brood met gekleurde hagel en chocomelk. De chocoladesnorren zitten tegenover me en smullen. Vandaag willen ze de sportkleding weer aan en ik vind dat toch een partij schattig staan. De jongens hebben zich gestopt in net iets te grote voetbalbroeken en te lange sokken, hilarisch! Zij vinden het verre van hilarisch en voelen zich onderdeel van het Hup Holland Hup team. In hun gedachten behoren ze tot de beste voetballers, nu ze de kleding dragen. Puck is voelt zich Miss Sporty in haar roze joggingbroek outfit. Ze huppelt, danst en springt. Zo gaat dat bij kinderen. Doe ze een piratenpak aan en ze zijn meteen een piraat en gedragen zich ook zo. In feite heb ik dat ook wel een beetje. Ik gedraag me naar wat ik draag, want dat geeft mij dan ook het bijbehorende gevoel. Draag ik hakken dan voel ik me vrouwelijk en loop ik charmanter, zet ik mijn voeten bewuster neer. Grappig dat dat kan worden veroorzaakt door kleding of schoenen. Je ziet het ook op bruiloften, de bruid, die op deze dag gehuld gaat in een mooie outfit, loopt, lacht en beweegt zich precies zo als de kleding dat voorschrijft en voelt zich die dag de meest mooie verschijning die er is. Uiterlijk en eigenwaarde zijn als het ware onlosmakelijk met elkaar verbonden. We kunnen dit ontkennen, maar toch is het zo. Ik ben me hier nu van bewust. Als in het najaar diep uitgesneden shirts in de mode zullen zijn dan zal ik me dagelijks bewust zijn van het feit dat ik maar 1 borst heb. Ik zal zo'n shirt niet snel dragen en zal me bewust zijn van het feit dat mijn uiterlijk afwijkt van de norm. Ik zal dus een ontwikkeling moeten maken in uiterlijk en eigenwaarde. Ik zal moeten accepteren dat ik met mijn uiterlijk, mijn eigenwaarde zelf creëer. Ik zal me mooi moeten voelen met één borst en dit moeten accepteren. Als ik dat doe dan kan ook in mijn geval uiterlijk en eigenwaarde weer in balans komen. Ik kan dat alleen zelf doen. Als zegt men mij straks honderd keer dat ik er goed uitzie, ik moet het zelf geloven en dan straal ik het ook uit. Net zoals dat nu het geval is. Ik heb me leren accepteren zonder haar en met Rubensvormen. Ook dat heeft even tijd nodig gehad en ook nu voel ik me nog gewoon Hanneke en straal ik dat ook uit. Het enige dat anders is dat ik me van dit alles bewuster ben en hier bij stil sta en dat heb ik in het verleden nooit gedaan. Het maakt mij een bewustere vrouw en eigenlijk is ook dit een verrijking. Mensen beoordelen op uiterlijk deed ik al niet, maar nu kan ik er zelfs boos om worden als ik het mensen zie of hoor doen. Vandaag regent het helaas geen zonnestralen. We gaan deze dag omarmen en we doen dat met zijn vieren. We hebben veel voorpret, want de koffers liggen boven en die vullen we op ons gemak. De kinderen hebben hun waterpret al zeker gesteld. In de koffers zitten al waterpistolen, waterballen, vleugeltjes, stokjes om op de duiken, duikbrillen en zwemkleding. Verder dan deze spullen komen ze niet, want meer hebben ze niet nodig zeggen ze. Voor hen is vakantie waterpret. Ze hebben de stoerste verhalen. Ze zullen van de piratenglijbaan gaan en duiken en mama gaat elke dag met Puck een paar baantjes zwemmen. En dat gaan we doen plezier maken en genieten en daar zal het water een grote rol in spelen, evenals dat ijsje dat ze van papa elke dag een mogen eten. Deze onbevangen sfeer die gaan we deze vakantie vangen en die gaan we beleven. Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar een vakantie als naar deze vakantie. Ik maak niet teveel plannen, maar in mijn hoofd bruist het en dat is een heerlijk gevoel.
Vanmiddag wil ik even naar Someren naar Yvonne toe om de bril van Puck op te halen en de knuffel die er is blijven liggen en gewoon om even lekker te kletsen. Vandaag wordt een mooie dag, CARPE DIEM!

woensdag 18 juli 2012

Vandaag is een ziekenhuisdag! Ik ben al vroeg uit de veren en ik zorg dat ik er helemaal klaar voor ben vandaag. Bernadette is er ook al vroeg en Henry en ik vertrekken naar het Catharina Ziekenhuis. Op het programma van vandaag staan vooral gesprekken en de pré operatieve screening. Het gesprek met de chirurg gaat goed en we krijgen een heel heldere uitleg naar aanleiding van een foto. De chirurg legt heel goed uit hoe groot het litteken zal zijn, wat mogelijke compllicaties zijn, kortom een heel helder verhaal. De chirurg is het met me eens dat de port a cath tijdens de operatie direct verwijderd kan worden. Een operatie en drie ingrepen, een borstamputatie, een okselkliertoilet en een verwijdering van de port a cath. De chirurg zegt er wel bij dat ik zelf goed moet aangeven dat ik ook de port a cath eruit wil, dat wil soms nog wel eens misgaan. Als we weglopen heb ik dé oplossing. Ik wil namelijk goed onder de rustgevende medicatie de OK in. Ik zal dan behoorlijk met dubbele tong spreken of ik kan niet meer helder denken, dus ik plak stickers op mijn lichaam. Links een met de tekst: Hier zit de port a cath graag verwijderen! en rechts een sticker met de tekst: deze borst is rechts dus deze amputeren! Je kunt maar niet duidelijk genoeg zijn. Stel je voor dat ik uit de OK kom en mijn linkerborst is weg? Het verwijderen van de lymfeklieren is ingewikkelder dan ik dacht. Deze zitten vaak in vetweefsel, dus de chirurg verwijderd dat wat hij ziet, maar het kan zijn dat hij dan niet alle klieren te pakken heeft. Als dat zo is, dan mag ik nog een keer geopereerd worden. Ik hoop natuurlijk dat alles lukt en dat de patholoog na zijn onderzoek ook met mooie berichten komt. Pas dan komt fase 2 tot zijn einde en gaan we fase 3 in. We gaan naar de pré operatieve screening. Een vragenlijst een een gesprek, niets spannend, allemaal protocol. Toch moeten we er doorheen. Check, check, dubbelcheck, ik wil graag overal bovenop zitten en niets over het hoofd zien. Dan hebben we even een pauze. Henry rijdt even naar zijn werk en ik vraag of hij mij wil afzetten bij Woensel XL kan ik daar even rondlopen. Ik loop rond en zie nog wat nuttige dingen voor onze vakantie. Dan zie ik Henry alweer voorbij rijden. We halen een broodje en een jus d'orange bij La Place en gaan weer naar het ziekenhuis. Daar spreken we met de Mammacare verpleegkundige en zij neemt ruim de tijd om ons voor te bereiden op de ingreep. Alles passeert de revue en we zien de postoperatieve BH, de noodprothese, de sillicone prothese, een prothese die je kunt gebruiken als je gaat zwemmen. We voelen aan alle protheses. De noodprothese is licht en weegt niets, de sillicone prothese daarentegen is een zware prothese. Daarom kun je er ook niet mee zwemmen, je bikine of badpak zakt er vanuit. De zwemprothese is dat een mooie en lichte prothese die ik je badkleding kan worden verwerkt. Ik ben onder de indruk, als je kleding draagt ziet niemand dat je een borst mist. We ondergaan de intake en we handelen de vragen af die ik nog heb. We hebben het over de drains en het wondvocht dat opgevangen wordt door een fles. Als ik de fles zie dan schrik ik. Ik dacht dat het met van die flexibele zakjes opgevangen zou worden, maar het is echt een enorme fles. Hoe slaap je daarmee, hoe sjouw je dat de hele dag mee? De arts ziet mij denken en geeft meteen hele praktische tips. Je kunt de fles bevestigen aan een riem of in een tas om je schouder meedragen. Afhankelijk van het vocht zal de drain na een tijd verwijderd worden. Omdat ik de chemo voor de operatie heb gehad kan dat nog wel eens voor problemen zorgen. Ik weet in ieder geval waar ik op moet letten en ik zal alert zijn. Henry wordt benoemd als mijn mantelzorger. Vol informatie vertrekken we, ik weet wat me te wachten staat. Ik krijg ook nog een brochure mee naar huis met daarin een foto van een vrouw die ook haar rechterborst heeft geamputeerd. We gaan naar huis en zo'n ziekenhuisdag heeft bij mij een behoorlijke aanslag gedaan op mijn energielevel. Eenmaal thuis is opa druk in de weer in de tuin en Puck helpt  hem. De jongens zijn op de trampo en oma vouwt de was weg. Ik laat Puck de foto zien van de brochure en ze roept: 'Dat is lelijk'. Ze heeft gelijk het is lelijk om maar één borst te hebben, maar het is wel zoals ik eruit ga zien, met maar één borst en met een joekel van litteken. Ik kan me er eerlijk gezegd nog niets bij voorstellen, ik leef van dag tot dag en na de operatie zal ik het wel ervaren. Nu wil ik dat nog even niet, ik wil er nog even niet aan denken. Eerst genieten van de vakantie, de boel de boel laten en op kracht komen. Daarna zien we wel weer. We hebben afgesproken dat ik bel als ik weer in Nederland ben en dan zal ik de operatiedatum doorkrijgen. Is de datum dan nog niet bekend dan zal er spoed achter worden gezet, ik mag er in ieder geval op rekenen dat het in de week van 6 augustus zal zijn. Ik kijk er niet naar uit, maar zie er niet heel erg tegenop. Het weer is mooi, dus we zitten met zijn allen buiten. Ik geef Puck een manicure en een pedicure. Haar nageltjes lak ik mooi rood. Ook Guus wil een manicure en pedicure met nagellak, alleen wil hij blanke lak. Teun wil niet en hij is dan vanavond aan de beurt. Henry regelt het eten voor de avond, dus we eten Chinees en ik en de kinderen eten wat over is van gisteren. We genieten van de verse aardbeien van oma die we als toet eten. Opa en oma vertrekken na het eten weer naar Putten. Ze hebben ons weer enorm geholpen en we hebben nog gezellig samen kunnen zijn voor onze vakantie. Als Teun zijn manicure en pedicure heeft gehad zorgt Henry dat de kinderen lekker fris en fruitig gesopt worden onder de douche en ik ga zitten. Ik ben echt heel moe en ik begin weer lekker op te zwellen van het vocht dat vanacht weer mijn lichaam uit zal gaan. Dit laatste moesten we van de arts goed in de gaten blijven houden. Als dit zo blijft aanhouden moet ik hier melding van maken. Wellicht krijg ik dan medicatie die de vochthuishouding zal gaan reguleren. Ik ben moe, mijn lichaam is moe, ik ga met de kinderen naar bed. Heerlijk op bed, TV aan en val ik in slaap, dan drukt Henry de TV wel weer uit. Een vermoeiende dag, een dag die je hoofd laat malen en een dag die je weer vol ik je zieke wereld zet. Ik kijk uit naar morgen, ik ga een start maken met het inpakken van de koffers samen met de kinderen. Voorbereiden op de tocht naar de zon en op genieten met een hoofdletter G. De kers op de taart heb ik het genoemd en ik ben ervan overtuigd dat deze taart ons goed gaat smaken!

Dinsdag 17 juli 2012

Gisterenavond ben ik met de kippen op stok gegaan. Ik lag om 19.30 uur al in mijn bed en ben van totale vermoeidheid meteen in slaap gevallen. Ik heb geslapen tot 21.00 uur en toen heb ik lekker een filmpje gekeken. Dat slaapje heeft me goed gedaan, ik was echt total loss. Na mijn film wil ik ook een goede nacht, dus ik neem een lormetazepammetje. Ook de nacht slaap ik goed en als ik in de ochtend ontwaak ben ik nog steeds heel moe. Ik vraag me af hoe dat kan en ik worstel uit bed. Ik kijk in de spiegel en ik word niet vrolijk van mijn aanblik. De kringen onder mijn ogen worden steeds donkerder. Ik lach naar mezelf in de spiegel en daar knap ik zienderogen van op. Dus vandaag maar veel lachen, dat doet wonderen. Ik ga naar beneden en alle drie de kinderen zijn al wakker. Henry is naar zijn werk en wij eten wat. Daarna gaan we naar de supermarkt. Ik val ongelofelijk uit tegen de kinderen en ik heb enorme spijt. Ze schreeuwen de hele ochtend tegen elkaar en continue hoor ik HOU OP. Ik kan het ineens niet meer aanhoren en vanuit het niets sta ik ineens voor hen zelf te schreeuwen. Ik heb al spijt als ik mezelf er van bewust ben, maar terugdraaien kan ik het niet. Ik leg hen uit dat ik nog steeds ziek ben en dat ik hun stemmen harder in mijn hoofd hoor en dat ik daar nu niet tegen kan. Ik zeg ze dat ze me enorm helpen als ze daaraan willen denken, dan hoor ik hun stemmen ook zachter en is er niets aan de hand. Ze staan voor me en kijken me aandachtig aan, ze zijn onder de indruk, niet van mijn uitleg, maar van mijn uitval. Ik moet het tij zien te keren, want hier voel ik me niet goed bij. We zijn klaar voor vertrek en gaan naar de winkel. Ieder heeft van mij een taak. Ze mogen allemaal een karretje en Puck wijst de weg, Teun denkt met me mee en Guus bedenkt of we niets vergeten zijn. Het tij is gekeerd, de uitval is alweer weggestreept. De lach mag deze dag beheersen en de zon mag gaan schijnen, maar die zit nog achter een dik wolkendek. De wolken huilen vandaag en ik wens dat het zonnestralen gaat regenen. Ik ga deze dag omarmen, want ook deze dag brengt positiviteit. Marjon komt vandaag en dat is om naar uit te kijken, Carpe Diem.

Marjon heeft cadeautjes meegenomen voor de kinderen, die nog even bij Nick zijn. Ze komen al snel en ook Nick blijft bij ons. Gretig openen ze hun pakjes en de jongens hebben knikkers en een knikkerpot en Puck een knutselsetje opm armbandjes te maken. Marjon en ik smeren broodjes en we eten gezellig met zijn allen aan de keukentafel. Daarna mogen ze een film kijken en ze kiezen voor Happy Feet 2. Marjon en ik kunnen dan lekker kletsen. Na de film wordt er gespeeld met de knikkers en de knikkerpot en Puck maakt aan de tafel met ons een armbandje. De kinderen vermaken zich prima binnen. Als ze zien dat Paulien weer thuis is gaan ze snel naar het huis van Nick om nog even op de Wii te kunnen spelen. Henry is al vroeg thuis en ik warm het eten even op, want het was al halfklaar, maak er een salade bij en snijd het brood. Marjon en Henry dekken de tafel en ik haal de kinderen op bij de buren. En  dan gaan we aan tafel, lekker eten van onze Spaghetti Bolognese. Na het eten vertrekt Marjon naar Almere en bij haar vertrek is de zon gaan schijnen en het is heerlijk buiten. De zon die deze dag lang op zich heeft laten wachten, maar die nu stralend ons omarmt en verwarmt. Deze zon die mag blijven! Ik zwaai naar Marjon en eenmaal binnen ruimen we de boel aan de kant en de kinderen gaan lekker spelen. Het is een mooie dag, een dag die ik stroef begon, maar die zich ten goede heeft gekeerd. Het is fijn te weten dat stemming dus ook met positiviteit te beïnvloeden is, want waar een wil is is een weg. Dank je dag, dank je Marjon! 

maandag 16 juli 2012

Gisterenavond hebben manlief en ik een diepgaand gesprek gevoerd over dit nare filmscenario waar we in zijn beland. Een filmscenario dat een pittig ziektetraject beschrijft, dat weliswaar een goed einde beloofd, maar dat geen garanties geeft voor dat mooie einde. Als je er samen zo over spreekt dan merk je hoe verschillend de paden zijn die je afzonderlijk van elkaar bewandeld. Ik leef inmiddels van dag tot dag en ik heb berusting gevonden en geniet dan ook elke dag van al het moois dat zich aanbiedt, hoe klein dat moois soms ook kan zijn. Henry houdt zich staande door zich te richten op de toekomst, met alle onzekerheid van dien. Daardoor wil hij van de artsen een soort onmogelijke garantie krijgen zodat hij kan blijven zeggen als we maar eens een paar maanden verder zijn dan ........ en dan vult hij zijn wens der gedachte in. Hij ontkent daardoor het hier en nu en vergeet het hier en nu te leven en ik bedoel dan intens en met gevoel te leven! Vorige week hebben we het daar al even over gehad, maar omdat ik alle tijd van de wereld heb dit allemaal te bedenken overval ik manlief dan met mijn gecreëerde realiteit. Hij heeft het laten bezinken en dit weekend hebben we voor het eerst weer eens samen geleefd in het hier en nu en een verbondenheid gevoeld die hoort bij ons huidige leven. Een bewust en intens geleefd hier en nu, zorgt voor mooie herinneringen en voor een verleden waar je je niet van hoeft af te vragen had ik dat maar anders gedaan. Ik wil nog niet te ver vooruit leven, simpelweg omdat ik niet kan inschatten hoe ik zal reageren op de geestelijke gevolgen van de operatie en vooral omdat ik dan vergeet te genieten van het hier en nu. Als je samen een andere koers vaart dan probeer je samen sterk te doen, maar in feite doe je samen sterk en voel je je alleen. Dit geldt voor zowel Henry als mijzelf. En wij beiden doen dat op onze eigen wijze, een wijze die het dichtst bij onszelf ligt. Hierin heb ik alle tijd gehad om aanpassingen te verrichten omdat ik me overal voor open kan stellen en zorg wil dragen voor een zo intens en aangenaam mogelijk leven. Ik doseer en probeer mijn eigenschappen als energie, sensitiviteit en enthousiasme maximaal te benutten. Henry doorloopt dat proces wat anders. Hij voelt een dubbele en zware verantwoordelijkheid naar zijn gezin en naar zijn werk. Drukte op het werk werd in het verleden thuis weggerelativeerd of besproken. Nu gebeurt dat niet meer, gewoon omdat er in ons huis een monster leeft die dit voor hem onmogelijk maakt. Dat monster heeft een naam en heet KANKER. Die kanker beheerst mijn leven, maar ook zijn leven, het beheerst óns leven! De balans van vroeger heeft plaatsgemaakt voor een disbalans, omdat het monster op de weegschaal aan het balanceren is. Henry zoekt houvast en is af en toe dat monster meer dan zat. Hij gaat dan varen op zijn eigen koers, de ratio en houdt dan thuis vast aan patronen, aan dingen en verstopt zijn gevoel. En juist dat breekt ons op, daardoor doe je samen sterk, maar voel je je alleen. Ik, die midden in mijn gevoel zit, me niets aantrek van voor mijn gevoel onbenulligheden en Henry die vooral in de ratio zit en houvast zoekt in die onbenulligheden. Samen zijn en toch eenzaamheid voelen, dat is funest voor je relatie. Ons gesprek zorgt voor verbondenheid en begrip. We kunnen dat monster, dat soms sterker is dan wij zijn, niet alleen bevechten. We zullen daar hulp bij kunnen gebruiken, hulp die dit filmscenario al meerdere malen gelezen heeft en die vanuit de ervaring de gezamenlijke eenzaamheid prachtig weer weet te verbinden. De vakantie zal ons goed doen, vakantie zal voor ons een vlucht van 12 dagen uit de realiteit zijn en soms is het even stappen uit je realiteit een noodzakelijkheid om daarna weer door te kunnen gaan. Even afstand nemen en dan er weer fris en fruitig tegenaan. Ziek zijn veroorzaakt door een monster is hard werken, keihard werken, zowel fysiek als mentaal. Maar zoals mijn vader altijd zei: 'van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan'.

We ontwaken deze maandag om 7 uur, Henry vertrekt naar zijn werk en de kinderen slapen door tot 8 uur. Als ze beneden komen eten we wat en vandaag willen ze hun sportkleding aan. De jongens in hun voetbalkleding en Puck in haar joggingbroek en ballet T-shirt. Ze spelen samen met hun knuffels en als ze klaar zijn met hun spel besluiten ze om buiten te gaan voetballen. Ze vermaken zich zo goed met elkaar en als ik ze help om bij onenigheid samen naar de oplossing te zoeken dan komt de oplossing vaak ook vanzelf. Ik ben trots op deze 3 prachtige kinderen. Ik hou van hen met heel mijn hart en meer kan het niet zijn. De zon is gaan schijnen en dat mag van mij vandaag zo blijven. Na de voetbalactiviteit komen ze even binnen om vervolgens onvindbaar te zijn. Ze zijn bij de buren. Daar spelen ze met de Wii en buurvrouw Paulien maakt tosti's voor een heel gezelschap, volgens onze Teun leek het wel een kinderfeest. Mama komt gezellig een kopje koffie drinken en we hebben alle tijd om lekker te kletsen, want het huis is erg rustig zonder kindertjes. Aan het einde van de middag komen ze met Nick deze kant op en onze Teun wil graag dat Nick mee blijft eten. De kinderen gaan vragen of het mag en dan zitten de jongens aan de ene kant van de tafel en wij en Puck aan de andere kant. Ze hebben hele gesprekken over Xbox versus Wii en delen op een kinderlijke wijze technische game-details. Henry en ik moeten er om lachen. Met uitzondering van Guus, eet iedereen goed van het oerhollands maaltje, aardappels, bloemkool met kerriesaus en een schnitzel. Als toet is er dit keer koe die lacht-kaas (la vache qui rit). Na het eten gaat Guus met de Nintendo spelen en vertrekken Teun, Nick en Puck weer naar de buren. Ik ben, ondanks de rust van deze dag, total loss. Mijn rug voel ik niet meer en ik heb het idee dat mijn onderlichaam mijn bovenlichaam nauwelijks kan dragen. Ik heb last van een lichamelijke vermoeidheid die ik niet kan beschrijven. Ik vind deze vermoeidheid verschrikkelijk en ik hoop dat hier snel verbetering in komt. Ik neem een kopje koffie en ga vanavond lekker vroeg mijn bedje in, TVtje aan en lekker liggen en de rug ontspannen. Ik heb voor morgen meer zonnestralen besteld, zodat het zonnestralen kan regenen!

zondag 15 juli 2012

Wat een geweldige wending van de dag hadden we gisteren. Ik ging een powernap doen. Henry bracht de kindertjes naar mijn zus voor een logeerpartij. Ik ben heerlijk in slaap gevallen en na een uur werd ik wakker door geklop op de voordeur. Ik heb snel mijn muts opgedaan en ging naar beneden en daar stond de postbode met een koker voor de deur, die niet door onze brievenbus paste. Ik ging met de koker naar boven en bestudeerde de koker aandachtig. Wat zou erin zitten? Ik keek naar de postzegel en zag Susan erop staan met haar Daan. Ik wist niet hoe snel ik de koker open moest maken; dit was de uitnodiging voor hun huwelijk! Geweldig origineel. Op de roze brief stond een QR-code, het webadres, een wachtwoord en zat een mooie rode ballon. Een hele mooie, complete en originele website kwam tevoorschijn. Dit is al een feest om te doen en wat een werk is hier van gemaakt. Ik ben helemaal onder de indruk. Wederom wordt er geklopt op de deur. Henry is inmiddels alweer thuis en opent de deur. Ik hoor de stemmen van Nicole en Frank en ik kom naar beneden met mijn koker en website. Ik zit helemaal vol van de uitnodiging en wil deze origninaliteit met iedereen delen. De site wordt door iedereen bewonderd en ik kan niet anders dan concluderen dat dit de origineelste uitnodiging is die ik ooit ontvangen heb. 14 september, deze datum is nu al onvergetelijk, dus dat beloofd een TOPFEEST te worden, het dak gaat eraf, zeg ik dan. Frank en Nicole zijn wat eerder dan verwacht, dus Henry loopt nog in zou oude franje rond. We hebben meer tijd om gezellig te kletsen en gezellig is het. We worden samen verwend met lekkere drankjes en bloemen. We beginnen met thee en koffie, maar ons samenzijn is feestelijk en dat is een reden om de bubbels te openen. Na ons geklets, gesnack en geborrel gaan we eten in Mierlo bij restaurant de Truffel. Ons eerste bezoek aan dit restaurant. Het eten is er aardig, maar heel geweldig is het nou ook weer niet. De bediening doet haar best, maar de vraag 'moeten jullie nog wat drinken', komt bij ons nogal dwingend binnen. De lach die erbij gegeven wordt, maakt het dan weer goed. We hebben echt plezier met elkaar en ik geniet. Het geeft me energie en ik heb na een opmerking van Nicole zo'n lol dat ik zelfs pijn in mijn buik heb van het lachen. Een zalige avond, een avond die gezelligheid geboden heeft en die het goede leven vertegenwoordigd. We sluiten af met een - enigzins tegenvallend- mokkaservies en een licor 43! TOPavond. Als we vetrekken zie ik de whatsapp van mijn zus waarin ze schrijft dat onze kinderen engeltjes zijn en dat we trots mogen zijn. Ik ben trotser dan trots zeg ik tegen iedereen. Thuis zie ik pas de foto's die op FB staan. Ook voor hen is het genieten geweest met die hoofdletter G, net zoals dat voor ons is geweest. We nemen afscheid van Nicole en Frank en we drinken nog wat. En dan gaan we naar ons bedje toe. Ik rust met name en slaap met onderbrekingen tot half 7 en dan ben ik klaar om op te staan. Manlief laat ik lekker snurken, het is heerlijk als je zo slapen kunt. Ik ga naar beneden en eet mijn ontbijtje en leg wat woordjes met Wordfeud. Ik geniet van deze ochtend, van de stilte in het huis, van de vogels die ik hoor en ik kijk tevreden naar buiten. Ik zorg dat de kaars in mijn vriendenkring brandt, want dat vuur wil ik constant laten branden. Dat is mijn bijgeloof. Ik geloof dat mijn vriendenkring over bovennatuurlijke krachten beschikt die van invloed kunnen zijn op toekomstige ontwikkelingen, zoals een positieve invloed op de strijd die door velen gevoerd wordt tegen de ziekte kanker of tegen andere nare kwalen, maar ook de invloed die de krachten van mijn kaars kunnen uitoefenen op het toewensen van geluk en voorspoed. Mijn vriendenkring wordt gevoed met veel van mijn gedachten en wensen en ik ben ervan overtuigd dat mijn vriendenkring zijn werk serieus neemt. Ik geloof in mijn vriendenkring net zoals mijn hart en hoofd geloven in het leven. Ik hoor op de radio het lied van Marco Borsato 'als er nooit meer een morgen zou zijn'. Ik luister naar de tekst en hoor hem zingen 'dat je dan pas zal doen wat je altijd al wou als er nooit meer een morgen zou zijn'. Waarom denken wij pas na over wat we ECHT willen en wat we ECHT belangrijk vinden als de eindigheid van je leven in zicht is? Waarom gaan we dan pas doen wat we altijd al wilden doen, waarom genieten we dan juist veel meer en leven we intenser? Wat maakt het dat we anders de waan van de dag de waan van de dag laten en dat we geneigd zijn te klagen, maar zelf niets veranderen? Ik heb een tip en die tip is: gooi het roer om als je hart dat ingeeft, want waar een wil is is een weg. Laat je niet weerhouden door de ratio, maar volg je gevoel en zullen vele morgens volgen, zolang als het je gegeven is en je hoeft jezelf nooit de vraag de stellen wat je zult doen als je nog maar een dag zou bestaan. Vandaag gaan we omarmen, we zullen rond het middaguur richting Someren vertrekken om de kinderen op te halen. Ik kijk uit naar hun lachende gezichtjes, mijn hart lacht en ik omarm deze dag en ik omarm het leven.

Als we in Someren aankomen zie ik dat onze Musketiers grote vriendschap hebben gesloten met Vida. Ze hebben gebadderd in een bad met gekleurde lichtjes en bubbels en aangezien wij dat thuis niet hebben was het een grot feest. Ze hebben film gekeken en zijn heerlijk verwend. Ze hebben het erg naar hun zin gehad en dat kun je aan hun blije gezichtjes zien. We gaan heerlijk buiten koffie drinken en de zon lacht ons toe. De kinderen spelen voetbal met Vida. Guus schopt de bal in de vijver en Vida springt erin zwemt naar de bal en brengt hem netjes terug. Geweldig schouwspel. Teun wil dan ineens graag naar huis, hij wil graag met Nick spelen. We vertrekken richting huis en mijn darmen spelen vanuit het niets op. Eenmaal thuis blijf ik naar het toilet rennen. Een natuurlijke ontslakking, maar wel een naar bijverschijnsel. Toch voel ik me prima. Nick komt pas later thuis en als Nick hier naar toe komt wandelen is Teun helemaal blij. Nick vraagt of Teun mee naar Ice Age 4 wil, maar helaas lukt dat niet omdat er natuurlijk vooraf kaartjes zijn besproken. Onze Teun is ontroostbaar. Een bioscoopje met dit weer vinden we eigenlijk een heel goed idee, dus we kijken wat er nog meer draait in Helmond en we stuiten op Madagascar 3. Puck en Guus zijn reuze enthousiast. Teun moet nog eerst zijn deceptie verwerken en draait dan geleidelijk aan weer bij. We gaan met zijn allen op de fiets naar het Pathé theater. Als de film begint schreeuwt met name Teun het uit van plezier! Hij lacht, zingt en danst mee en heeft een enorme lol. Zo ook Puck en Guus. En ik? Ik ren 6 keer de zaal uit en ben dan net op tijd bij de toilet. Ik heb wat stukken van de film gemist, maar ondanks dat heb ik genoten van deze middag en gelachen om de humor in de film. We fietsen naar huis en ik maak wat rijst voor mezelf en de rest eet patat. Dat durf ik nu even niet aan. Na het eten gaan de kinderen lekker naar bed en dan hoor ik van Bernadette dat Fiene in het ziekenhuis is geweest. Ze heeft in de stad bij cafe de Bank met haar pink tussen de deur gezeten. Gelukkig geen gips, maar de pink is wel goed dik. Zielige Fiene. Ik ben een beetje moe van al mijn buikgerommel en ik ga lekker op de bank zitten met een kopje groene thee en kijk terug op een heel fijne zondag.

zaterdag 14 juli 2012

Ik voel me een oude vrouw vandaag. Ik ben zo stijf als een plank en het duurt even voordat ik opgestart ben. De kinderen hebben zowaar uitgeslapen tot half negen. We gaan met zijn allen ontbijten en dan mogen Puck, Teun en Guus even op de ipad een nieuw spelletje spelen. Ze moedigen elkaar aan en gaan keurig na elkaar. Ik moet lachen om onze Guus die op zijn eigen specifieke wijze praat. Hij slist niet echt, maar hij heeft wel een heel eigen uitspraak en daar houdt hij behoorlijk aan vast, dat kunnen wij hier maar moeilijk veranderen. Ooit zal dat bij hem wel goedkomen. Maar als hij begint te praten klinkt dat zo aandoenlijk. Hij wil altijd de 'goeiste' zijn en als ik hem zeg dat je dan de 'beste' zegt, dan lacht hij en zegt hij "dat weet ik wel, maar ik vergeet het altijd zelf te zeggen'. Ook Puck en Teun corrigeren hem af en toe en dan zegt Guus 'ik bepaal zelf'. Die laatste uitspraak die pleziert mij wel. Ik probeer de kinderen zo vaak te zeggen dat ze zelf moeten bepalen wat ze willen en of ze iets willen. Dus als Guus aangeeft dat hij zelf bepaalt, dan geeft dat wel aan dat hij een duidelijk eigen wil heeft en dat is een goede eigenschap. Ik ben deze ochtend nogal emotioneel, het zullen de hormonen wel zijn, maar ik voel de tranen constant branden. Ze branden om zoveel dingen, om onzekerheid, om eenzaamheid, om mijn prachtige kinderen, teveel om op te noemen. Er gaat soms zoveel door mijn hoofd en dat is zo moeilijk uit te leggen. Alleen lotgenoten zullen dit herkennen. Het heeft te maken met het realiseren van mijn eigen sterfelijkheid in combinatie met de factor tijd. Deze combinatie zorgt ervoor dat ik nog zoveel wil doen en ik wil de dingen zo graag goed doen dan heb ik enorm de neiging om te overcompenseren. Ik ben me zo bewust van mezelf en van de wijze waarop ik dingen doe. Ik ken inmiddels mijn valkuilen als geen ander en die wil ik dan weer niet overbrengen op onze kinderen. In feite vraag ik heel veel van mezelf en soms merk ik dan dat het allemaal even teveel is en dan voel ik  de tranen en de vermoeidheid van me meester maken. Deze ochtend laat ik het toe, want ik weet ook dat verzetten geen zin heeft. Ziek zijn is vallen en weer opstaan en doorgaan. Ik ben nu even gestruikeld, ik zoek een pleister voor de wond, lap mezelf weer even op en ga weer door. Als ik kijk naar wat deze dag gaat brengen dan brengt me dat weer terug in het hier en nu. Het hier en nu is mijn houvast, het toen zijn mijn mooie en onbezorgde herinneringen en het daar is een onoverzichtelijk geheel en zorgt voor veel onzekerheid. Vandaag gaan we lekker lummelen. Aan het einde van de dag gaan de kinderen bij tante Yvonne en oom Peter logeren. Aan het einde van de dag komen Nicole en Frank dan bij ons en samen zullen we naar de Truffel gaan om lekker te eten en vooral voor veel plezier en gezelligheid. Dit vooruitzicht voor deze dag is mijn houvast en geeft uitzicht op positiviteit, dus positieve energie. Vanmiddag gewoon een powernap doen en dan zal ik weer enigzins in evenwicht zijn. Ik drink een cappucino, Puck kijkt TV, Teun zit op zijn Nintendo, Guus maakt een ingewikkelde puzzel en Henry wast de auto. We gaan vandaag de dag omarmen, nu even met een traan en straks met een lach. Ook vandaag zal de zon gaan schijnen, hij is er nu nog even niet.

vrijdag de 13de!!! 13 juli 2012

Vandaag is vrijdag de 13de. Vele mensen kampen met bijgeloof en dit bijgeloof komt vanuit ons verleden. Vrijdag en het getal 13 werd gezien als brenger van het ongeluk. Jezus is op deze dag gekruisigd, de romeinen voerden op deze dag hun doodvonissen uit en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook nu gaan nog vele mensen gebukt onder dit bijgeloof. Het heeft zelfs invloed op onze economie. Er schijnen opvallend veel mensen hun werk te verzuimen en zakelijke transacties worden vaak uitgesteld. Onder de vele verhalen over dit bijgeloof wordt ook gezegd dat de meeste vliegtuigen geen 13e rij zouden hebben, dat gebouwen geen 13e verdieping zouden hebben, althans niet bij nummering in de liften, en dat er in ziekenhuizen geen operatiekamers met het nummer 13 te vinden zijn. In Nederland klopt het niet dat vrijdag de dertiende meer ongelukken brengt. Integendeel. Mensen zijn op een dag als vandaag dus extra voorzichtig of blijven zelfs thuis. In de psychologie wordt ook gesproken over paraskevidekatriafobie: angst voor vrijdag de dertiende. In de meest zware gevallen van deze irrationele angst durven mensen op die dag hun huis niet uit te komen. Ik ben inmiddels redelijk bijgelovig, maar vrijdag de 13de doet me niets. Ik heb gisteren een lekker roseetje gedronken op de goede tussenstand. Het waren uiteindelijk maar 2 roseetjes, dus vandaag werd ik gewoon fris en fruitig wakker. Ik wil deze dag niet overslaan, zoals Fokke en Sukke. Ik wil ook deze dag juist omarmen. Vandaag gaat een prachtige dag worden. De kindertjes zijn naar mama, want zo meteen komt Els van Care for Cancer om als ervaringsdeskundige met me te babbelen. Dat zorgt voor verbintenis, begrip en geeft inzicht. Ik voel me als mens verrijkt met de ervaringen die ik tijdens mijn ziekte opdoe. Je leert anders omgaan met de dagelijkse gang van zaken, leert intenser beleven en kijken en luisteren naar anderen. Echt kijken en luisteren omdat tijd even geen issue is. Een ware verrijking dat is het en zo ervaar ik het. Vanmiddag zal ik Ellen weer zien en daar kijk ik enorm naar uit. Ontspannen, vertellen, lachen, relativeren en genieten. Waardevolle momenten en dat kan allemaal op vrijdag de 13de. Pluk de dag en omarm de dag met volle overtuiging, juist vandaag!

Els is er om 10 uur. Ik heb de kinderen naar mama gebracht, dat praat wel zo rustig. Els weet als professional en als ervaringsdeskundige wat het inhoudt om in mijn situatie te zitten. We praten over de naderende fase 2 en over wat deze ziekte met mij en vooral mijn gezin doet. Het is een heel fijn gesprek, met diepgang en ik laat mijn emoties, gevoelens en ervaringen de vrije loop. Els komt met goede adviezen en deze zal ik in praktijk gaan brengen. Wederom voel ik verrijking, een verrijking om heel open naar mijn eigen leven te kijken en daar in alle eerlijkheid over te kunnen praten met alle emoties die hiermee gepaard gaan. Samen bedenken we hoe we het makkelijker voor mezelf kunnen maken, want ik zet heel veel aapjes van wat er met ons gebeurd op mijn schouder. Ik zie mooie mogelijkheden en -oplossingsgericht als ik ben- maakt me dat content. Als Els gaat, ga ik, na wat gegeten te hebben, mijn strijkje doen. Kees, de bedrijfsarts, belt me ook nog even en ook wij hebben een goed gesprek. Ik zal hem 18 juli, na mijn ziekenhuisbezoek, een mail sturen voor een vervolgafspraak. Ik moet niet te enthousiast vooruit kijken, maar leven met het moment. Dat vereist nog af en toe wel wat aanpassing van mijn kant. Aan het einde van de middag komt Ellen op bezoek, een heerlijke en fijne samenkomst. We kletsen weer als vanouds en vergeten helemaal de tijd en als ik op mijn horloge kijk, moeten we als de wiedeweerga naar MOJO waar ik een tafel voor ons heb gereserveerd. We zitten aan een rustige tafel, omdat ik daarom vezocht had. Bij MOJO betekent dat dat je in het uiterste hoekje van het etablissement wordt geplaatst, een plek waar zelfs de bediening moeite heeft om gerechten en drankjes te brengen. Het kan onze pret niet drukken en we hebben het zó gezellig! Ik krijg energie van Ellen, Ellen doet me stralen, ze maakt me aan het lachen. We hebben een parkeerticket tot 21 uur, maar ook hier redden we het weer niet binnen de tijd. We wagen de gok en als we om 21.30 uur bij mijn auto komen dan hebben we mazzel. Geen bon! Ik breng Ellen naar de Kasteeltuinen en onderweg daar naartoe treffen we haar zus Irene al. We nemen afscheid, want mijn energielevel is nog niet dusdanig dat ik, na deze dag, deze avond meepik. Dat komt wel weer. Voor nu was het TOP. Dank je Ellen voor deze leuke middag en avond. Ik rijd naar huis en eenmaal thuis houd ik het snel voor gezien en zoek mijn bedje op. Ik rust, maar mijn slaapritme is helaas niet geweldig. De nacht geeft me mooie herinneringen. Herinneringen over een geweldige vrijdag de 13de en ook herinneringen over vroeger, de tijd op het VWO, de mondelinge examens. Allemaal omdat Ellen en ik dat hebben opgehaald. Wat een mooie tijd was het eigenlijk, een mooie onbezorgde tijd, met vele hoogtepunten. Ik maak een reis in mijn hoofd door mijn verleden en ik prijs mezelf gelukkig met mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst.

donderdag 12 juli 2012

Gisterenavond heb ik genoten van een gezellige avond bij Yvonne, Peter, Francelle, Harry en Veerle. Ik ben er samen met Bernadette en mama naar toe gegaan, eigenlijk nog voor het slagen van Veerle. We hebben echt lol gehad. Eenmaal thuis snel mijn bedje opgezocht en voor mijn doen heerlijk geslapen. Onze Teun was gisterenavond al niet fit, maar vanacht was hij helmaal niet fit. We hebben zijn matras bij ons op de kamer gelegd en daar lag hij dan in bed, met zijn voetbalsokken aan. Vanochtend wilde hij ook niet uit bed en dat is niets voor Teun. Toch rond half 8 vond hij het welletjes. Met rode wangen zei hij dat hij fit was. Ik zie dat Teun verre van topfit is, maar hij wil er niet aan toegeven. Aan het einde van de dag zal hij wel instorten. Van wie zou hij dat toch hebben? Ik douche me eet een boterham en ben klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ik ben erg benieuwd en heb al mijn vragen op mijn ipad staan. Ik voel nog geen spanning, maar ik ken mezelf, die spanning komt pas zodra ik in de behandelkamer zit. Dan pas vliegt er vanalles door mijn hoofd. Ik ga deze ochtend met Henry mijn ziekenhuisronde doen. We zullen pas vanmiddag weer thuis zijn. We plukken deze dag en ik ga er vanuit dat deze dag mooi nieuws gaat brengen.

En wat heeft deze ochtend goed nieuws gebracht. De tumoren hebben bijzonder goed gereageerd op die Takkekuur :) De grotere tumoren zijn zelfs geslonken tot 5 mm!!!! Ook de lymfeklieren zijn in grootte afgenomen. Kortom ik heb niet voor niets 18 weken moeten afzien. Uiteindelijk zal de operatie en het microscopisch onderzoek van de borst en de lymfeklieren dat de patholoog uitvoert nog meer opleveren, maar voor nu zijn we gewoon blij met deze tussenstand na fase 1. Helaas is nog niet te melden wanneer ik geopereerd ga worden, dat horen we pas 18 juli en ook hebben we dan een afspraak met de anaesthesist voor de pré-operatieve screening. Op vakantie kunnen we in ieder geval! De chirurg is gelijktijdig met ons op vakantie, dus onze vakantie staat niet op het spel. De chirurg kan in ieder geval mij goed uitgerust opereren, dus de operatie kan niet anders dan fris en fruitig verlopen :) Ook wordt vandaag mijn port a cath doorgespoeld. Ramon prikt me weer in een keer goed aan en het is echt een fluitje van een cent, na 10 minuten sta ik weer buiten. Kortom een goede ziekenhuisochtend met goede berichten, dat geeft weer kracht en moed. Dus op volle kracht vooruit.

Onze Teun is als we thuis komen nog steeds niet fit, maar na een aardig slaapje ontwaakt hij weer top. Ook Guus wil aandacht en zegt ook een beetje ziek te zijn. Omdat ze ziek zijn mogen ze van mij op de dag TV kijken en even op de Nintendo. De twee mannen praten daar met elkaar over en Teun zegt met zijn hoge stemmetje tegen Guus: 'wat zijn wij toch een bofbipsen vandaag he Guus'. En onze Guus beaamt dat. De 2 mannen hebben gewoon een rustdag en dat bevalt hen prima. Ik denk dat ze morgen weer helemaal topfit zullen zijn. Puck is met vriendin Nadine naar Irrland die Bauernhof Erlebnisoase in Duitsland. Zij is aan het genieten daar onze bofbips. Vandaag is een mooie dag, vanavond drinken we een lekker glaasje(s) rosé op de goede tussenstand. Genieten van het leven, elke dag plukken en de dagen omarmen. Dat moet het zijn, ik proost op het leven!!!!

woensdag 11 juli 2012

Na een heerlijke dag is het ook heerlijk slapen. In de ochtend bruist het alweer in huize Schreur-Duijmelink. Onze Teun zit dan al aangekleed aan de keukentafel. Hij heeft zijn trouwe vriend de Nintendo DS in zijn handjes en hij gilt enthousiast met zijn spel mee. Guus sluit snel aan en ook hij is al aangekleed. Ik heb hen verteld dat ze me enorm helpen als ze meteen als ze wakker worden zelf hun kleren aandoen die ik in de avond voor ze klaarleg. Ze nemen dat direct aan en dus zijn om half zeven rise and shine. Ik kom zelf pas om half acht beneden en als ik de keuken inloop complimenteer ik hen voor deze actie. Ze zijn beretrots en ik ook. Als je helder en duidelijk bent in je opdrachten gaat alles zo makkelijk. Ik maak ontbijt en na het ontbijt willen ze eigenlijk al naar buiten, maar dat is nog wat te vroeg. Ze besluiten met alle kussens en kleden een rustplek te maken. En daar liggen ze met zijn drieeën over elkaar te rollen. Als hun spel klaar is gaan we met zijn allen naar de supermarkt en ze lopen allemaal met hun eigen karretje achter me aan. Ik ben net moeder gans. Iedereen lacht ons toe en het is natuurlijk ook een grappig gezicht om ons van groot naar klein te zien lopen. Als we thuis zijn gaan ze lekker buiten spelen. Merlijn en Wessel komen ook en ze vermaken zich best. Yvonne, haar moeder, Lars en Jasper komen op bezoek. Gezellig. We drinken een kopje koffie en kletsen gezellig. De kinderen worden goed verwend met kadootjes en we krijgen een strippenkaart voor Il Primo, een geweldig kado. Deze is aan ons wel besteed, kunnen we genieten van het heerlijke ijs. Volgens onze knoeiers de slimste ijssalon, omdat ze er van die snoetenpoetsers op alle tafeltjes hebben staan. Als het gezellig is vliegt de tijd en zo ook nu. Lars moet op tijd bij de Orthodontist zijn. Inmiddels zitten onze musketiers in de schuur met Wessel. Teun mag overdag niet op de Nintendo, dus heeft Wessel zijn Nintendo thuis opgehaald en  zijn ze verdekt opgesteld in onze schuur en ze zitten om de spelende Wessel heen. Heel slim weer bedacht, want ik kan het zo niet zien vanuit de keuken. Ik ga broodjes smeren en als ik in de schuur kom dan laat ik weten dat ik niet graag wil dat ze op de Nintendo spelen. Teun zegt heel bij de hand: 'ik speel toch niet, Wessel speelt'. Daar heeft hij een punt, maar ik laat weten dat ook voor Wessel hier onze regels gelden. Ze ronden hun level af -het gaat mij soms boven de pet- en dan worden er beschuitenbollen, bolletjes en brood gegeten. Daarna gaan ze op de trampo. Puck kleurt en plakt in haar kleurboek dat ze vanochtend heeft gekregen. Het duurt niet lang of Guus komt gewond binnen rennen. Hij is van de trampo gevallen en  heeft een schaafwond op zijn kin. Ik ontsmet de wond met Betadine en plak er een pleister op. Hij vindt het nog wel stoer ook en is er niet angstig door geworden. Hij gaat met pleister weer met Wessel en Teun de trampo op. Merlijn komt ook weer en als Puck Merlijn het pad op ziet lopen laat ze haar kleurboek voor wat het is en rent naar buiten.

Het is hier een heerlijkheid voor de kinderen tijdens hun vakantie. Elke dag straalt het plezier van hun gezicht. Ze kijken de regen -als die er is- weg om zo snel mogelijk weer naar buiten te kunnen. Ze laten hun kinderbrein goed werken en ze proberen mij met al hun charmes soms behoorlijk te bewerken om zo hun zin te krijgen. Ze zijn dan nog wel klein, maar weten al heel goed hoe ze iets voor elkaar kunnen krijgen. Neem nou Guus, die maandag met zijn olijke koppie aan me vraagt: 'Mag Wessel hier logeren?' "Van zijn mama mag het, echt'. Als dat laatste -vooral het woordje echt- er heel snel achteraan wordt gezegd, dan weet je eigenlijk al dat de toevoeging van 'zijn mama mag het, echt!', verzonnen is om gewicht in de schaal te leggen. Ze hopen dan ook dat ik door deze toevoeging ook meteen een toezegging doe. Immers papa's en mama's zijn in hun ogen belangrijke mensen. Dus als ze doen voorkomen dat de mama van Wessel zegt dat het mag, dan denken de kleine slimme mannen het voor elkaar te hebben. Helaas werkt het niet altijd zo, want papa's en mama's doorzien hun plannetjes soms heel goed. Echter soms lukt het hen wel, dan hebben wij als papa of mama ons hoofde er even niet goed bij. Dus met de regelmaat van de klok zie ik nu dit soort acties nu voorbij komen. En ik geniet van hun vindingrijkheid en van hun fantasie.

Inmiddels zitten Wessel en Teun in zijn kleurboek te kleuren en terwijl ze bezig zijn hebben ze het over groep 3 en meester Freek. Ik vang op dat meester Freek veel grapjes maakt en dat je moet lezen en rekenen in groep 3. Wessel laat Teun weten dat hij al kan lezen. Teun is daarvan onder de indruk en zegt terug dat hij echt nog niet kan lezen. Onze Teun is goudeerlijk, hij zal niet snel de neiging hebben om te bluffen. Ik kijk naar hem en zie, net zoals bij Puck, een natuurlijke naïviteit bij hem. Guus heeft dat veel minder. Die bluft er naarstig op los en die laat zich niets op zijn mouw spelden. Ik vraag me af waarom hij als enige van de drie die eigenschap heeft. Hij is het derde kind en heeft een methode ontwikkeld om de aandacht op te eisen, zowel positief als negatief. Daarbij heeft hij het idee dat hij moet wedijveren met zijn oudere broer en zusje en natuurlijk met de oudere kinderen die hier over de vloer komen. Daarom doet hij alsof hij meer kan dan dat hij daadwerkelijk kan, bluffen dus. Het is leuk om de kids gade te slaan en je oor eens te luister te leggen. Het levert zoveel kinderwijsheid op en die kinderwijsheid is heel waardevol. Daar steek ik een hoop van op :) Het regent weer lekker, dus de kinderen zijn allemaal binnen. Merlijn geeft aan dat hij om 15 uur thuis moet zijn. Merlijn en Wessel vertrekken, maar vergeten de Nintendo mee te nemen. Guus en Puck trotseren de regen en brengen de Nintendo terug. Wij besluiten op pad te gaan, onze activiteit van de middag, kijken of we een nieuwe schooltas kunnen vinden voor alledrie. We gaan vrolijk op pad en deze dag is wederom een mooie dag.

dinsdag 10 juli 2012

Vandaag eindigt officieel mijn laatste chemokuur. Ik heb vandaag sinds 18 weken GEEN chemodag. Ik ben chemovrij! En alleen hier al om ben ik vandaag bijzonder gelukkig. De drie laatste kuurweken heb ik goed doorstaan en nu is het dan echt voorbij. Ik ga vandaag om het te vieren naar mijn werk met een mand vol versnaperingen en een vlag om aan te geven dat de laatste kuur een feit is en dan mag de vlag uit. Ik heb er echt zin in. De kinderen kunnen ook genieten van Fiene en tante Det. Ik heb aardig geslapen vanacht en ik ben vroeg uit de veren. Ik douche me en kleed me meteen aan en ga naar beneden. Henry is al heel vroeg naar zijn werk vertrokken en ook vroege vogel Teun zit al aan tafel. Puck en Guus slapen nog. Puck is al snel beneden en wij ontbijten alvast. Guus neemt het ervan, hij is 's avonds moeilijk in slaap te krijgen en 's ochtends moeilijk wakker te krijgen. Ik ben helemaal klaar voor de dag. Ik ben al aangekleed, dus ik kan alle aandacht aan de kinderen geven. Teun en Puck zijn al in de kleren en dan is het 8 uur. Ik besluit Guus zachtjes aan wakker te maken. Hij wil liever blijven liggen en zegt dat hij zo komt, hij mompelt "nog vijf minuutjes". Een prachtig gezicht, hij ligt op zijn zij, in zijn dekbed gewikkeld, een heerlijk warm zoet mannetje en ik smelt bij deze aanblik. Ik laat hem nog even liggen en dan komt hij met een ontploft koppie naar beneden, nog een beetje slaapdronken. Ook Guus eet wat en doet zijn kleren aan. We zijn er klaar voor de dag en hebben er allemaal zin in. We gaan een mooie dag tegemoet.

Ik ben rond de klok van 10 uur in Veghel en ik word warm onthaald. Er hangen allemaal briefjes met de tekst "Hanneke, fijn dat je er bent"! Er staat een koffiekar klaar en het geeft me een heerlijk gevoel. Iedereen ziet er zo fris en fruitig uit en ik zie dat Laura zwanger is, een prachtige buik met nieuw leven. Het is heerlijk om weer op het werk te zijn. We nemen allemaal ruim de tijd in de koffiepauze en ik zit echt op mijn praatstoel en geniet van het samenzijn. Ik kijk uit naar de dag dat ik weer wat kan komen doen. Nu is het voor mij heel gezellig, maar ik realiseer me dat ik wel mensen van hun werk afhoud. Toch trek ik me daar nu even niets van aan en geniet van deze ochtend. Ik vertrek rond 12 uur weer naar huis, het was geweldig, maar ik ben gewoon heel moe. Maartje en ik vertrekken gelijktijdig en gaan allebei naar Helmond, zij naar de vestiging Helmond. We hadden wel kunnen carpoolen. Eenmaal thuis eten we een broodje en dan ga ik even in de ruststand en laat alle indrukken van deze ochtend nog eens goed om me inwerken. Ik denk  aan Harrie die helaas verhoogde tumorwaarden weer heeft in zijn bloed en mijn vriendenkring mag weer goed aan het werk bedenk ik me. Eline heeft me 4 eendjes gegeven. Deze eendjes zijn nog van haar trouwerij, de afscheidscadeautjes. Ik geef de kinderen de eendjes en ze zijn er dolblij mee. Ik laat ook nog even de trouwfoto zien zodat ze weten wie Eline is. Puck vindt Eline eruit zien als een prinses en dat vind ik een heel scherpe waarneming, een prachtige bruid. De eendjes worden aan hun broek bevestigd. Als ik uit de ruststand kom heb ik beloofd met Puck naar de kapper te gaan. We gaan met de auto. Teun, Guus en ik drinken wat bij de kapper en Puck wordt prachtig gekapt. Wel 10 cm wordt van haar haar geknipt. Het resultaat is prachtig. De kapper is in Helmond City en warempel er is kermis in Helond City. We lopen vanuit de passage de kermis op. En als we dan op de kermis zijn dan gaan we ook genieten!!!!! Dus de jongens gaan vol overgave eendjes vangen.  Puck maakt een ritje op een pony. Teun en Puck gaan samen ook nog in de draaimolen en Puck wil blikken omgooien. Het is een gezellige bedoeling en we kopen voor thuis zo'n grote zak met oliebollen. We zijn net 4 blije wuppies. Als we thuis zijn nemen we een nog warme oliebol. Ik ga weer in de rust en de kinderen die gaan naar buiten en gaan spelen. Dit is een dag om te koesteren. Puck zegt dat dit de leukste vakantie ooit is en dat terwijl we gewoon nog thuis zijn. Ik ben gewoon ontroerd als ik het hoor. Een mooier compliment kun je niet krijgen. Het feit dat je het met elkaar gezellig en leuk hebt is inderdaad veel waard, daar hoef je niet voor op vakantie te zijn, dat kan ook thuis. Ik ben een meer dan tevreden knapperd vandaag. Een heerlijke dag, dank je dag!

Teun en Puck in de draaimolen. Guus wilde niet mee, hij wilde zijn prijs die hij gewonnen had bij de eendjes niet alleen laten :)

Eendjes vangen, 2 fanatiekelingen. Puck wilde geen eendjes vangen, want de prijzen die je er wint gaan altijd heel snel stuk, aldus Puck :)

Puck, fris en fruitig geknipt op de pony, zelfs even een klein drafje gedaan. Topdag!

maandag 9 juli 2012

Vandaag is de dag van de MRI's. Ik sta voor deze ochtend 2 keer ingepland. Om half 9 en om 12 uur. Ik heb verschrikkelijk slecht geslapen, maar dat zal de onbewuste spanning wel zijn. Ik zie er helemaal niet tegenop, maar ik zou zo graag het uiteindelijke resultaat positief willen beinvloeden. En die gedachte zorgt voor onbewuste spanning. Ik sta lekker op tijd op en ga meteen in bad en kleed me aan. Oma komt al vroeg het pad al opwandelen. We zijn net klaar met eten en de kinderen zijn nog lekker in de pyjama en willen de on demand film van gisterenavond nog een keer kijken. We zijn gisteren met de kinderen een pannenkoek wezen eten bij Pluk in Beek en Donk. De kinderen vonden het weer het leukste restaurant ooit. Ikzelf heb genoten, maar wat heb ik een hitte ervaren in het restaurant. Het leek alsof ik in de sauna zat. Toch is het een aanrader om met kinderen naar toe te gaan. Leuke speelruimte binnen en buiten voor de kinderen en een ruime keuze in pannenkoeken, maar ook kun je gewoon frites met vlees bestellen. Eenmaal thuis zijn de kinderen lekker onder de douche gegaan en omdat het vakantie is mochten ze lang opblijven en via UPC on demand een film uitzoeken. Ze hebben genoten en daarna was het zogenaamd al zo laat dat ze graag naar bed wilden. Ze vonden het echt stoer. Ikzelf kon dus moeilijk de slaap vatten, maar ben gewoon rustig blijven liggen. Ik kan niet zeggen dat ik topfit ben, maar ik ben klaar om de dag aan te gaan en om de tunnel ingeschoven te worden. We vetrekken om 8 uur van huis en zijn er al vroeg. In het ziekenhuis is verwarring. Ik sta alleen ingepland voor de ochtend en niet voor de middag. Na wat navraag blijkt het een dubbele boeking, maar toch heb ik mijn twijfels. Er is dus alleen plek deze ochtend. Ik vul een vragenlijst in en ga ik wachtruimte 3 zitten van route 48. Ik geniet van een kopje thee en dan is het mijn beurt. Er wordt een infuus aangelegd en ik maak een opmerking over mijn port a cath. Het is niet bekend dat ik die heb op deze afdeling, dus er ontstaat discussie of ik wel de tunnel in mag. Ik moet even wachten en er wordt ruggespraak gehouden. Ik mag niet in tunnel 1 met een port a cath, maar ik mag in tunnel 2, een patientenuitwisseling maakt dit ook mogelijk. Ik wandel mee met de broeder van tunnel 2 en met 100%NL verdwijn ik in de tunnel. Ik hoor niets van de muziek, omdat het apparaat zoveel lawaai maakt. Ik lig op mijn buik en verre van comfortabel en ik heb het idee dat ik er eindeloos lang in lig. Dan hoor ik de verlossende woorden dat het erop zit en de broeder vertelt mij dat er een serie over gedaan moest worden omdat de contrastvloeistof niet goed was doorgelopen. Ik had al zo'n vermoeden, maar het zit erop, dus niet kniezen en zeuren. Ik ben stijf van de oncomfortabele houding, dus ik zal morgen wel wat last hebben van mijn schouders, borstbeen en rug. De borsten en lymfeklieren zijn in beeld gebracht en de onderrug zal dan na de vakantie wel volgen. Donderdag zal de uitslag volgen en dat zal weer even spannend zijn. Het ligt in de lijn der verwachting dat de werking doorgezet heeft, want na de eerste controle MRI was er duidelijk sprake van tumorafname. Dus vol goede hoop zullen we donderdag de uitslag in ontvangst gaan nemen. Vol goede moed zeker, maar de hartslag zal wel verhoogd zijn als we de bespreekkamer in moeten. De kop is eraf deze week. Henry brengt me keurig thuis en rond de klok van 11 uur ben ik weer thuis. Mama zit aan de keukentafel met de kinderen te knutselen. Ze maken prachtige dingen en ze zijn als engelen zo blij als we weer binnenkomen. Wat een mooi welkom is dat, dan ben je alles al weer vergeten van deze ochtend, tenminste zo werkt dat wel bij mij. Loek, Merlijn en Morris komen binnen met een uitnodiging van een echt Amerikaans veldfeest deze middag dat om 15 uur van start zal gaan. Puck, Teun en Guus zijn razendenthousiast en gaan meteen mee de uitnodigingen verder uitdelen. Rond het middaguur eten mama en ik een broodje. De kinderen willen blijven spelen en ik geef hen een zak bolletjes mee. Ze zijn hier superblij mee en hup weg zijn ze. Even later komen Morris en Puck binnen en ik heb al wat lekkers klaarliggen voor het feest van deze middag. Echter het feest is gecanceld vanwege een kleine onenigheid van de kleine stoere mannen en volgens Morris werd er ook het K-woord gezegd. Een volwassen ingreep is dus het cancellen van het feest geweest. Jammer voor de anderen denk ik. Puck vraagt wat er dan met de tucjes gebeurd, dus Morris en Puck mogen deze van me uitdelen. Ze vertrekken uitgelaten. Dan komt rond de klok van 14 uur Johan en Nadine aan de deur. Er is in het openlucht theater in Mariahout een voorstelling. De vraag is of Puck meewil. Nadine loopt naar het veldje waar Puck aan het spelen is en Puck komt  uitgelaten mijn kant op rennen. Ze wil graag mee en Johan vetrekt met de meiden richting Mariahout. Dan komt Guus met Wessel binnen of ze vanavond hier mogen logeren. Ik vertel hen dat ik het een leuk idee vind, maar niet voor vanavond. Logeren kan in de weekenden of als ook Henry vakantie heeft. De mannen nemen er genoegen mee en Wessel vraagt of hij wel hier mag blijven als zijn mama naar de winkel is natuurlijk mag dat. Logeren is even van de baan, maar vrijdag zullen ze hier wel weer op terugkomen. Dan komt Teun met Loek eraan. Hij vertelt Loek dat zijn mama, ik dus, borstkanker heeft. Dat dat een erge ziekte is en dat je er zelfs aan dood kunt gaan, maar zegt hij erachter aan, 'mijn mama gaat niet dood hoor'. Vervolgens rennen ze naar de trampo, waar ook Guus en Wessel zijn. Het is weer een gezellige boel. Ik maak een grote kan met ranja en ga de mannen verwennen. Deze dag is een mooie dag.

zondag 8 juli 2012

Eureka! Ik heb uitgeslapen met dank aan de lormetazepam. Ik slaap tot 9 uur en dat is wonderbaarlijk. Ik was gisteren zo verschrikkelijk moe, eigenlijk gewoon te moe. Zo moe dat mijn lichaam gewoon in de actiestand bleef staan. Dat is een soort natuurlijke reactie van mijn lichaam, gewoon in de actiestand  blijven staan wat er ook gebeurt en  vooral alert blijven. Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat ik over een aantal mannelijke eigenschappen beschik. Dus alert blijven komt volgens mij voort uit de oertijd, dé manier om te overleven. Er is een heel goede remedie om deze actiestand te lijf te gaan; men neme een lormetazepam! De ontspanning volgt vanzelf en met de ontspanning doet de slaap ook zijn intrede. Wat een zaligheid. Nou wil ik geen pleidooi geven voor slaapmedicatie, maar voor mij als slechte slaper is het af en toe nemen van een loretazepam een pure verwennerij en los daarvan een noodzakelijkheid om aan voldoende lichamelijke en geestelijke rust te komen. In de ochtend ben ik nog een beetje duf, maar ik voel dat ik goed gerust heb. Ik voel het aan mijn lichaam en ook mijn ogen, deze tranen en branden minder. Vanaf komende week is mijn laatste kuurweek een feit, het is dan 3 weken na de laatste chemotoediening. Ik bruis van de positieve energie. Ik wil een start maken met lopen en dus lichaamsbeweging inzetten om de conditie weer op peil te krijgen. Lekker klimmen om de top van de berg te bereiken. Daar heb ik enorme zin in! En dan de vakantie, dat is helemaal de kers op de taart. Elke dag kijk ik even op internet naar ons hotel en naar wat Mallorca allemaal te bieden heeft. Elke dag zwemmen als start van de dag, genieten van het samenzijn, van gezelligheid, van de zon, van alles eigenlijk. We vliegen vanaf airport Weeze en dat is maar 45 minuten rijden, wat heerlijk allemaal. Kortom voordat fase 2 zijn intrede doet heb ik alleen maar leuke dingen in het verschiet. Morgen in de controle MRI en donderdag zal dan weer een spannende dag volgen met tussenstanden en met operatie-informatie. Als dat is geweest is het dus even behandelloos genieten, zonder ziekenhuisbezoeken, even weer 'gewoon' Hanneke zijn, tot de operatie. Ik heb de afgelopen 18 weken een strak schema doorlopen en alles stond in het teken van de chemotherapie. De kuurweek viel bij mij mee, dankzij de dexamethason, die mij het gevoel gaf alles aan te kunnen. De tweede week na de kuur viel mij altijd zwaar, zonder de dexamethason en met de spier- en botpijnen. De derde week krabbelde ik er aardig bovenop en was ik alleen eerder moe en dan begon alles weer van voor af aan. Nu is dat over, ik kan het schema overboord gooien. Geen chemo meer en gewoon het leven zonder de ellendige bijwerkingen weer oppakken. Ik ben het leven van alledag daardoor veel meer gaan waarderen. Ik kan me ook verbazen over mensen die klagen over een nacht slecht slapen of over een snottebel die hen dwarszit. Een beetje minder slaap of een verstopte neus staat niets in de weg en vooral niet het genieten van het leven. Ik zou het willen uitschreeuwen, pluk de dag en geniet van het leven, denk na als je klaagt over iets onbenulligs, want dat is geen klaagzang waardig. Probeer niet te oordelen, maar probeer te beleven altijd vanuit jezelf. Je zult merken dat je daardoor veel positiever in het leven gaat staan en ook echt leert genieten van het hier en nu en dat is waar het uiteindelijk toch om gaat. Ik geniet hier in de keukenn van het nu, de kinderen met hun vriendjes die in onze tuin spelletjes bedenken en veel lol hebben. Het leven is, ondanks tegenslagen, heel mooi, je moet er je ogen voor open blijven houden, elke dag weer!

zaterdag 7 juli 2012

De nacht was warm, ik heb twee keer een ander shirt aangetrokken omdat ik doorweekt was. Ik word om half 8 wakker en ga er om kwart voor 8 uit. Ik ga meteen in bad en kleed me aan. Ik heb zin in deze dag, Henry en ik gaan naar Putten om de kinderen weer op te halen. Ze zullen genoten hebben dat is zeker en ik kijk uit naar de hereniging. Ik heb de afgelopen dagen echt gemerkt dat ik gewend ben geraakt aan mijn ritme en dat ik moeite had om het ritme vast te houden zonder de kinderen. Iedere verandering van de situatie vereist een aanpassing en normaal kon ik dat heel makkelijk, nu kost aanpassen met meer tijd. Ik kan genieten van rust en de dingen die ik zelf wil ondernemen, maar ik vind het niet fijn om hele dagen alleen te zijn. Daar ben ik gewoon het type niet naar. Ik houd van bedrijvigheid, van mensen om me heen en vooral van gezelligheid. Ik ben blij dus blij straks weer compleet te zijn. We vertrekken om 9 uur en ik sms Jeanne dat we in de auto zitten. Huub heeft ook bij opa en oma gelogeerd, dus straks zullen ook Jeanne, Alexander en Lotte en Maartje er zijn. Als we aankomen is iedereen het dorp in want er is een activiteit in het dorp waarbij allerlei oude auto's rondrijden. We bellen dat we er zijn en Henry zegt te weten waar ze ongeveer zijn. We pakken de fiets en gaan het dorp in, maar nergens kan ik onze 3 musketiers ontdekken. Na een kleine zoektocht besluiten we terug te fiesten en als we richting het huis van opa en oma gaan zien we onze drie musketiers en de rest van de familie. Ik ben blij. Zij zaten op ons te wachten. We gaan alsnog het dorp in, bewonderen de prachtige auto's en gaan heerlijk op een terras genieten van een lunch. Ik geniet hiervan, van het samenzijn, de hereniging, de mooie verhalen en van de muziek van niemand minder dan Frans Duijts, of de lookalike. Putten is het bruisend hart van de Veluwe. We lopen terug naar opa en oma, drinken nog wat en gaan dan richting Helmond. Dankjewel Pa en Ma voor de geweldige logeerpartij die jullie onze kinderen hebben gegeven. Ze hebben genoten met een hoofdletter G. Ik slaap lekker op de weg naar huis. Ik was erg moe en het geluid van de motor, de kinderen op de achterbank en de radio zorgen ervoor dat ik heerlijk wegdroom. Voor mijn gevoel zijn we in notime thuis. We gaan nog even met zijn allen op de fiets de stad in. Als we thuis zijn drinken we gezellig wat en de kinderen spelen nog wat. Na het avondeten gaat Henry voetballen op het veld met de kinderen, ik schrijf wat op mijn blog en ik bedenk hoe mooi het leven is. Ik ben een tevreden knapperd en ik blijf genieten van de kleine waardevolle dingen van het leven. Ik neem een kopje koffie met opgeklopte melk en geniet, gewoon weer met die hoofdletter G. Het leven is goed, ik ben moe en ga straks als de kinderen op bed liggen toegeven aan deze vermoeidheid, maar nu nog even niet, omdat het nog even te leuk is om het toe te laten.

vrijdag 6 juli 2012

Wat een hitte vanacht. De hitte bleef in huis hangen en vooral in de slaapkamer, dus de nacht stond in het teken van zweten, zweten en nog eens zweten. Ik ben om 8 uur opgestaan en heb meteen het beddegoed in de was gedaan. Ik ga als ik aangekleed ben even naar de supermarkt. Het is nog steeds erg benauwd buiten en die temperatuur in combinatie met mijn opvliegers geeft een behoorlijk nat resultaat. Ik doe maar net of ik niet merk dat de druppels van mijn gezicht en rug afglijden. Als je het negeert valt het nog enigzins mee. Als je er aan gaat denken dan voel je je zo ellendig. Dus doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en dan gaat het ook weer voorbij. Vanochtend komt lotgenoot Barbara op visite. We hebben elkaar al die tijd via FB gevolgd en zij heeft nu de derde fase succesvol afgerond. Ze is een voorbeeld voor me, een dame met veel positiviteit en doorzettingsvermogen. Het werd tijd om elkaar live te ontmoeten en deze ochtend komt ze bij mij thuis en gaan we gezellig koffiedrinken. Ze heeft vast nog goede tips voor me voor de volgende fase. Gisteren heb ik de uitslag van het klinisch genetisch onderzoek thuisgestuurd gekregen. De uitslag kende ik al, maar nu was er ook doorberekend hoeveel risico Puck en mijn zussen hebben om borstkanker te krijgen. Ze hebben 2 tot 3 maal verhoogd risico op borstkanker en daarom wordt geadviseerd om jaarlijks een mammografie te laten maken. Ik vind dat toch een best pittige uitslag, dat betekent vrij vertaald toch een risico van 33%. Het is in ieder geval een goed gevoel dat je jaarlijks gecontroleerd gaat worden. De kinderen hebben het erg naar hun zin in Putten. Ik had ze gisteren aan de lijn en ze hebben al gezwommen, zijn in het bos geweest en sinds gisteren logeert ook neef Huub bij opa en oma Putten. Kortom een dolle boel daar en opa en oma zorgen wel voor een onvergetelijke logeerpartij. Zaterdag zullen ze zeker aan hun rust toe zijn :) Ik ga deze dag weer omarmen. We beginnen zo meteen met koffie en chocoladesoezen, een mooiere start kun je je toch niet wensen.

Barbara is er al snel en het is meteen een vetrouwd welkom. Ze heeft een prachtige Duizendschoon voor me meegenomen en ik ben heel blij dat ze er is. Ik heb zoveeel bewondering voor Barbara, mijn Facebook vriendin en lotgenoot. We drinken lekker koffie eten er een  (twee, drie, vier) chocoladesoes(zen) bij en het is net of we elkaar al heel lang kennen. We zijn beiden heel energiek en enthousiast. Onze ervaringen met onze borstkanker en de wijze waarop we hiermee omgaan komt erg overeen. Het is vandaag gewoon een feest, een feest omdat onze ontmoeting een feit is en een feest der herkenning. Niets klinkt mij vreemd in de oren wat Barbara mij vertelt. We kijken op dezelfde wijze tegen het leven aan en ik voel een verbintenis. Ons koffiegeleut gaat over in de lunch en eigenlijk raken we niet uitgesproken. Rond de klok van 3 uur gaat Barbara weer richting het Gooi. Ik heb er een vriendin bijgekregen en volgende keer ga ik, als ik weer lekker fit ben, gezellig bij haar op de koffie. Wat een gezellige dag tot dusvers. Als Barbara vertrokken is neem ik even wat rust en dan ga ik naar mijn andere lieve lotgenoot Sandra die weer in het Elkerliek ligt. Ik neem wat drop voor haar mee, omdat ik dat zelf ook lekker vind nu, het geeft me een betere smaak in mijn mond. Ik ga naar de 4de etage en daar ligt mijn andere dappere lotgenoot. Sandra heeft een prachtige blos van de dexamethason en volgende week zal haar chemo van start gaan. We hebben het over van alles over onze angst, ziek zijn en eenzaamheid. Ik kan zo intens met Sandra meevoelen, ook hier voel ik een enorme verbintenis. Als ik vertrek, vertrek ik met de woorden SAMEN STERK, want dat is wat wij lotgenoten zijn, SAMEN STERK. Ik loop naar huis en constateer dat ik moe ben, heel moe, maar zo voldaan. Ik heb een heel mooie dag beleefd, een waardevolle dag en ik ben hier zo dankbaar voor. Henry is vroeg thuis, we gaan voor de makkelijke hap en in de avond bel ik nog met Bernadette die op bezoek is geweest bij Mary en Eva. Ook voor hen brandt hier in huis de vriendenkring. Het leven is mooi, maar ook heel pittig, er komt veel op je pad waarvan je niet altijd weet hoe het zal aflopen en die onwetendheid is, zeker als het om gezondheid gaat, moeilijk om me te leren omgaan. Ik ben inmiddels grootaandeelhouder van de kaarsenindustrie en ik maak heel wat branduren. Maar die branduren geven mij rust en geven mij het idee dat ik op deze wijze anderen steun, gewoon door in gedachten bij hen te zijn. Ik omarm het leven, ik geniet met volle teugen, maar soms heb ik het even heel moeilijk en dan vloeien er tranen, tranen die met heel veel gedachten gepaard gaan. Ik denk zelf dat dat verwerken is en daarna ga ik weer in volle kracht vooruit.

donderdag 5 juli 2012

De kinderen logeren en Henry is heel vroeg naar zijn werk gegaan, dus ik kan een gat in de dag slapen en toch zit ik al om 8 uur aan mijn keukentafel. Ik heb de kinderbedjes verschoond en zit te bedenken wat ik vandaag kan gaan doen. Naar Veghel ga ik volgende week dinsdag, dus vandaag kan ik doen waar ik zin in heb; ik hoef met niets en niemand rekening te houden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de kinderen mis. Ik mis hun stemmetjes en vooral de afleiding in huis. Daarbij zorgen mijn 3 musketiers voor een ritme wat mij veel houvast geeft. Nu is dat alles weg en ik voel me even zoekende naar iets, maar wat? Ik kan het niet goed benoemen, maar het is een onbestemd gevoel. Ik beschik nu over een oase van rust en in het normale leven heb ik me zo'n dag meer dan eens toegewenst. Echter nu begeef ik me al maanden in een heel rustig vaarwater en ik mis een stukje drukte en een gedeelte van het sociale netwerk waar ik altijd onderdeel van heb uitgemaakt. De volwassen afleiding en gezelligheid en af en toe lachen totdat de tranen over je wangen rollen, dat is wat ik het meest mis. In mijn rustige bestaan is het goed vertoeven hoor, maar toch is het niet compleet. Ik heb een hoop plezier met de kinderen, maar dat is een ander soort voldoening. Ik weet inmiddels dat ik echt een sociaal wezen ben en ik besef me eens te meer dat ik uit dat stukje van mezelf een hoop levensvreugde haal. Ik begeef me graag in gezelschap van mensen en ik hou ervan om de aanjager van vrolijkheid te zijn. In een gezelschap krijg je dan als antwoord zoveel vrolijkheid terug en dat levert zoveel energie op. Ik kijk uit naar verruiming van mijn wereld. Nu blijf ik nog even genieten van de kleine dingen die het hem doen, maar deze fase zal voorbij gaan en dan is het mooi om te weten dat de tijd zich weer aan zal dienen om de verruiming van mijn kleine wereld een invulling te geven. Het is voorzichtig de toekomst in het vizier nemen en dat perspectief is goed, geeft positiviteit en zorgt voor doorzettingsvermogen. Ik omarm deze dag, de zon is gaan schijnen, ik heb lekker bijgepraat met Nicole aan de telefoon. Ik heb mama gezegd dat ze niet hoeft te komen en ik ga deze dag in het teken van mezelf zetten. Mijn eigen activiteitjes zonder vastomlijnd plan, maar gewoon zoals het zich aandient. Dit wordt een mooie dag.

woensdag 4 juli 2012 Logeren

Het is vandaag de dag dat Puck, Teun en Guus gaan logeren bij oma en opa Putten. Ik heb gisteren hun koffertjes al gepakt, dus alles staat al klaar. Ik maak nog een tasje met hun zwemspullen, want als het weer het toestaat gaan de bofbipsen ook nog zwemmen. Ze hebben er echt zin in. Guus heeft wat opstartproblemen en wil weer eens geen blouse aan. Hij wil alleen maar t-shirts dragen. Toch lukt het me met veel rust om hem zijn blouse aan te laten houden. Ze vertrekken uitgelaten en ik knuffel ze en zwaai ze uit. Mijn gevoel is heel dubbel. Enerzijds vind ik het heerlijk voor hen, zeker met de wetenschap dat ze ook echt genieten in Putten, maar anderzijds verstoort het nu mijn ritme waar ik zo goed mijn draai in heb gevonden. Ik heb een soort dagritme ontwikkeld waaraan ik heel veel houvast heb. Mijn dagen deel ik in volgens een vastomlijnde structuur. Dat werkt voor mij geweldig. Nu de kinderen er niet zijn moet ik weer even schakelen. Ik moet ook dan mijn rustmomenten zien te vinden en ik heb van nature de neiging om dan -zoals ik het altijd zeg- meters te maken. Ik moet nu geen meters maken, maar ook gewoon proberen een regelmaat te vinden met activiteit afgewisseld met rust en ontspanning. Ik ga mijn weg ook hierin wel vinden. Feit is wel dat ik mijn drie engeltjes ga missen. Als ik het van de andere kant bekijk kan het me juist uitermate veel rust brengen. Mijn huidige ritme zorgt ervoor dat ik niet toegeef aan alles wat ik op een dag zou willen, met name in geval van activiteiten buitenshuis. Ik heb een soort innerlijke rust gevonden en haal veel voldoening van taakjes in en om het huis. Ik blijf daardoor heel goed binnen de grenzen van wat voor mij haalbaar is. Echter zal ik als de kinderen er zijn -en ik ben alleen met ze- niet gaan liggen om te rusten. Ik las wel rustmomenten in, dan gaan we zitten, drinken we wat en dan kletsen we en dat zorgt voor geestelijke stabiliteit, maar lichamelijk rust ik dan natuurlijk niet, mijn lichaam blijft dan in de adrenaline-stand. Daarbij voel ik de lichamelijke vermoeidheid niet omdat ik nu zo intens kan genieten van de harmonie van hun samenspel en hun plezier dat ik mezelf en mijn lichamelijk vermoeidheid volledig wegcijfer. Gisteren was ik dan na een dag ook ECHT moe. Zo'n moeheid waarbij je ook niet meer in slaap kunt vallen, omdat je lichaam gewoon in actiestand blijft staan en geen ontspanning kan vinden. Ik heb wederom al mijn ontspanningsoefeningen toegepast om in slaap te kunnen vallen. De rust was aardig de slaap was helaas weer kort. Desalnietemin heb ik geen last van het weinig slapen, ik rust toch vaak zo'n 7 uur per nacht, want liggen is ook rusten als slaap je niet. Maar goed de 3 musketiers zijn vertrokken en zaterdag gaan Henry en ik ze weer ophalen, ze gaan genieten de komende dagen met een hoofdletter G, want mijn schoonouders maken er weer een groot feest van. Bernadette belt me. Mama komt me zo ophalen en dan gaan we met zijn 3-en erop uit. Mijn uitje van de dag. Ik ga me lekker douchen en dan ben ik er klaar voor. We gaan deze dag omarmen, CARPE DIEM!

dinsdag 3 juli 2012

Het is een heerlijke dag. De eerste vakantiedag dat de kinderen ook thuis zijn. Henry kan rustig naar zijn werk en hier is in de ochtend geen tijdsdruk, maar rust en gezelligheid. We zitten om kwart over acht aan tafel, eten een boterhammetje en bedenken wat voor activiteiten we vandaag kunnen doen. De wensen worden opgesomd: Een watergevecht, naar de speeltuin, een voetbalspel in de tuin met flessen gevuld met water en een stukje fietsen. Allemaal leuke buitenactiviteiten, daar gaan we zeker gehoor aan gaan geven. Ik heb Teun verteld dat de Nintendo tot na het avondeten in de kast blijft en hij vindt het goed. De kinderen zoeken zelf hun kleding uit. Het resultaat is dat Teun winters gekleed vandaag; hij had er niet aan gedacht korte mouwen en een korte broek aan te trekken :) Guus en Puck dragen gewone zomerkleding, zij willen het niet te warm te krijgen vandaag. Ze kammen hun haren, Guus smeert goed wat Jip en Hanneke gel (zoals hij dat zegt) in zijn haren en ze poetsen hun tanden. Ik hoef ze nergens meer bij te assisteren. Ze zijn zo zelfstandig geworden de afgelopen maanden. Met de juiste aansporing kunnen ze eigenlijk alles. Ik ben echt een trotse mama. Ze gaan buiten spelen en Puck assisteert me in de keuken. Ze wil perzikjam, dus die maken we samen en we maken guacemole samen. Ze helpt me ook met de Tilapiaschotel voor de avond, gezellig samen in de keuken en we babbelen er samen lekker op los. Daarna gaat ze buiten spelen en komt mama op bezoek. In de middag eten we gezellig met elkaar. Na het eten gaat mama naar huis. De zon lacht ons vandaag tegemoet en het is wederom een bijzonder mooie vakantiedag. De middagactiviteiten wachten op ons en we gaan die ten uitvoer brengen en genieten, het blijven de kleine dingen die het hem doen.

Guus heeft met het nodige valsspelen het spel gewonnen :)

Puck in de aaval op Teun, Teun gilt het uit :)

Guus probeert Teun te raken, zijn waterpistool is echter waterloos :(

We starten met de wateractiviteiten. Allemaal in de zwemkleding, emmer gevuld, waterpistolen in de aanslag en gaan........Guus heeft een behoorlijke drive en wil eigenlijk in alles winnen. Hij is hierin erg vindingrijk en past met de regelmaat van de klok de regels dusdanig aan in zijn voordeel. De jongste van het stel regelt het voor zichzelf wel. Na alle wateractiviteiten is het goed rusten. Puck, Teun en Guus maken bedjes voor zichzelf en gaan 'zonnebaden'. ik verwen hen met ranja en wat chippies. Ze genieten met volle teugen. Dan gaan de kleren weer aan en gaan we op de fiets naar Stiphout. Ik stop bij de apotheek en haal mijn medicatie op, ik krijg meteen een medicijnenpaspoort, dat ik voor onze reis kan gebruiken. Alles staat er keurig op vermeld. Vanuit de apotheek fietsen we naar il Circo en daar genieten we op het terras van een heerlijk ijsje. Het is muisstil aan onze tafel en we zitten met zijn vieren geluidloos te smikkelen. Als we naar huis fietsen gaan ze met elkaar op de trampo. Het zijn net 3 kleine acrobaten en ik bewonder hun inventiviteit en sprongkunst. Ik heb de tilapia in de oven staan en dek de tafel en doe de ranja van de kinderen in champagneglazen. Ikzelf neem een heerlijk glaasje prosecco. Henry komt pas heel laat thuis, dus wij eten al eerder. Ik roep ze naar binnen en ze vinden het geweldig. Guus vraagt of het echte kinderwijn is en ik zeg dat het kinderwijn is. Met de zonnebrillen op proosten we op deze bijzonder mooie dag en beginnen we aan de maaltijd. Ik vertel hen op hun verzoek verhalen over vroeger en toen ze nog klein waren. We hebben het over waar we allemaal op vakantie zijn geweest en we hebben het zo gezellig met elkaar. Na het eten mogen ze nog even buiten spelen, daarna gaan we badderen, lekker soppen, zodat ze morgen weer fris en fruitig zijn als ze gaan logeren bij opa en oma Putten en daar hebben ze echt zin in.

genieten van de 'kinderwijn', ranja in een champagneglas :)

maandag 2 juli 2012

Ik heb vanacht voor het eerst weer redelijk geslapen. Ik had gisterenavond weer heel veel pijn weer. Ik ben lekker op bed gaan liggen met de TV aan en de ipad bij de hand. Echter liep mijn Wordfeud weer vast. Wellicht omdat de ontvangst boven wat minder is. Ik heb mezelf voor het slapen gaan een slaappil gegund en die heeft zijn werk uitstekend gedaan. In zo'n slaappil zit ook een spierverslapper waardoor je onbewust ontspant en bij pijn span je automatisch aan waardoor het er niet beter van wordt. Dus een redelijke nacht en in de ochtend geen kinderen, want die logeren bij oma. Ik kan heerlijk rustig aan doen en dat bevalt goed. Jeroen is er al vroeg deze ochtend en we starten de dag gezellig met een kop koffie en thee en we nemen er een stukje appeltaart erbij, het is immers vakantie. Ik vind het gezellig dat Jreoen er is en we kunnen in alle rust elkaar even bijpraten voordat de vakanties hun intrede gaan doen. Als het deze week lukt ga ik met wat lekkers naar Veghel toe rond koffietijd en dan kan ik alle colleg's weer eens zien. Ik ben nog steeds snotverkouden, maar ik voel me daar niet minder fit door. Voor de pijn ga ik vandaag bellen, kijken wat we er aan kunnen doen. Volgende week moet ik in het ziekenhuuis maar eens goed  aandacht geven aan mijn pijnlijke bekken. Ik kan uitkijken naar de dagen dat ik pijnloos en kwalenvrij zal zijn. Ik kan me niet meer voorstellen hoe dat voelt, er zal een wereld voor me opengaan en mijzelf kennende zal ik dan hysterisch enthousiast zijn. Mijn haar op mijn hoofd begint nu weer een beetje te groeien, ik heb geen stekels, maar heel zacht babydonshaar op mijn hoofd en de kleur is ondefinieerbaar. Het zou blond, asblond of grijs kunnen zijn. Het zal mij benieuwen. Ik had gisteren mijn pruik weer eens opgezet en ik vind mezelf er met haar nu zelfs raar uitzien. Ik ben zo gewend aan mijn blote hoofd en mijn comfortabel zittende hoofddoekjes :) Mijn wenkbrauwen zijn nu echt bijna weg. Ik teken het een beetje bij, maar zelfs dan is het een minimale wenkbrauw. Mijn wimpers zijn behoorlijk uitgedund maar met wat  mascara lijkt het best wat. Je gezicht ziet er echt anders uit na 18 weken chemokuur. Ik heb een haarloos vollemaansgezicht gekregen en ik ben er helemaal aan gewend. Nou scoorde ik altijd al aardig op de competentie aanpassingsvermogen:) Ik ga na de middag de kindjes ophalen bij mama. De vakantie is een feit en deze vakantie moet niets en mag alles. Deze zomervakantie staat in het teken van rust, plezier en vooral genieten. We hebben heel wat weggestreept de afgelopen 5 maanden en nu op naar de volgende fase zodat we die ook weer kunnen wegstrepen. Maar voordat we daarmee van start gaan even behandelloos genieten :) CARPE DIEM!

boos

Begon de dag mooi, naar mate de dag vordert nadert er een behoorlijke donderwolk ons huis. Die donderwolk die wordt door mij gezien en vooral gevoeld. Ik kan helaas de wolk even niet weg laten waaien. Niet altijd lukt het om me om mijn  gemoedstoestand om te keren en er een positieve  wending aan te geven. De donderwolk wordt veroorzaakt door niemand minder dan manlief. Hij heeft deze ochtend heerlijk kunnen uitslapen tot half 10. En dat lijkt mij, als je behoorlijk aaneengesloten slaapt, een meer dan mooie nacht. Ik droom van dit soort nachten en slaapuren, maar dat terzijde. Toch krijgt hij het voor elkaar om over deze nacht te klagen en dat zorgt bij mij voor de eerste irritatie van de dag, die ik overigens niet meteen kenbaar maak. Ik weet immers dat dat niet zinvol is. Henry was nameijk om 6 uur, net als ik, wakker om vervolgens te slapen tot half tien. Die drie minuten dat hij zijn ogen open had, die breken hem op, laat hij weten. Ik verbaas me over deze klaagzang en probeer het te negeren. Ik probeer in mijn positieve vibe te blijven. Dus als ik den krantjes heb gelezen ga ik naar boven. Ik wil lekker in bad en de tasjes pakken voor de kinderen, zodat dat allemaal klaarligt voor de logeerpartij bij oma Helmond. Als het bad volloopt verschoon ik even ons bed, vouw ik de was weg en berg het op in de kasten van de kinderen. Dan ga ik heerlijk in bad en ik geniet van de weldaad die het warme water biedt aan mijn rug. Als ik me aangekleed heb komen de kinderen naar boven en ik help ze in hun kleertjes. Ik ga naar beneden en heb geconstateerd dat de toiletten in het hele huis niet meer voorzien zijn van toiletpapier. Niets bijzonders in eerste instantie, maar ik vraag me af waarom ik degene moet zijn die dat soort dingen allemaal aanvult en regelt. Ik kom de kamer in en vervolgens zie ik Henry om half 12 nog steeds ongewassen en passief in de tuin.Ik vraag hem of hij het toiletpapier wil aanvullen en ik weet dat de irritatie hoorbaar is in mijn stem. Mijn stem die dan in volume toeneemt en die luid en duidelijk klinkt. Hij geeft geen respons en als hij kijkt dan gebaart hij met zijn handen en zegt alleen 'rustig'. Niemand mag natuurlijk horen dat ik boos ben, Henry heeft een hekel aan publiekelijke hoorbare huiselijke scènes. Ik ben boos, niet vanwege dat onbenullige toiletpapier, maar dit is gewoon opgekropte woede die eruit moet. Henry kan zich in de weekenden slecht verplaatsen in het reilen en zeilen van een gezin. Zijn weekenden staan in het teken van nietsdoen en rust. Gewoon omdat hij de hele week werkt en het idee heeft dat hij de persoon is die alle ballen de lucht probeert te houden. Dat laatste klopt voor een groot deel, maar dan heeft ook te maken met het feit dat hij van niemand hulp aanvaardt en aan niemand hulp vraagt. Hij doet een een hoop dingen waar hij een enorme werkdruk van ervaart, maar die niet altijd zinvol zijn. Het zijn zaken die hem wellicht houvast geven. Een soort vaste rituelen die je afhandelt om zo het controlegevoel te ervaren. Een controlegevoel dat losgelaten wordt op vaste taken, zoals stofzuigen, vuilnis en vaatwasser inruimen. Deze taken worden volbracht met uiterse concentratie en vooral stilzwijgend. Neimand van het gezin mag hierin deelnemen. Geen gesprek en dat terwijl deze taken zich uitermate goed lenen om even met elkaar de dag of gevoelskwesties door te nemen. Zelf als ik -of een van de hulptroepen- op de dag het hele huis gestofzuigd heeft, dan hoeft dat in de avond echt niet nog een keer. Henry doet het toch elke avond en ik mag er dan vooral niets van zeggen. Ik bemoei me er al niet meer mee. Toch kan ik weinig met dit gedrag en ik ervaar het zelfs als storend, omdat het in praktische zin wat wegwerkt, maar in emotionele zin levert het geen enkele meerwaarde op. Het gaat op deze wijze ten koste van de tijd die je voor elkaar hebt (tenzij je er een groepsactiviteit van weet te maken). Vervolgens is er na de uitvoering van de taken en het ervaren van een enorme werkdruk, geen rust voor bijvoorbeeld het bedritueeel van de kinderen, met alle gevolgen soms vandien. Ik snap dat niet, blijf me erover verbazen en het irriteert me vandaag dan ook mateloos. Als ik voor de vierde keer vraag of hij het toiletpapier wil aanvullen dan pas zie ik actie en die actie die gaat met behoorlijke tegenzin gepaard. Wellicht omdat ik het vraag en opdrachten van mij irriteren hem, net zo goed al hij mij irriteert, we hebben een mooie wisselwerking in gedrag op elkaar. Ik probeer hem te vertellen wat mij irriteert en zeg hem dat ik van mening ben dat hij niet echt rekening houdt mijn het reilen en zeilen van ons gezin en zijn eigen ding alleen maar doet en nastreeft. Hij zegt niets, negeert mijn opmerking om vervolgens te zeggen dat hij gaat stofzuigen. Alweer, denk ik dan. Als hij klaar is vraagt hij of ik drinken wil. Ik ben voorzien van drinken en ik probeer weer in alle rust mijn punt duidelijk te maken. Het wordt weggelachen. Ik moet nu proberen mijn rust te bewaren en om mijn gedachten te doorbreken, anders ga ik rumineren, maar hoe doorbreek ik mijn gedachten en mijn realiteit? Ik moet een parkeerplaats zien te vinden om mijn gedachten weg te zetten. Ik heb mijn punt gemaakt en nu is het niet meer aan mij. Een constatering is dat het gezin draait, dankzij iedereens inspanningen, van Henry, van mij en van de hulptroepen. Als patient in het geheel ben ik hier ontzettend blij mee en meer dan dankbaar. Dus wat zeur ik nou? Ik kan en wil niet het gedrag van mijn partner veranderen. Ik wil alleen dat onze situatie door ons allen wordt aanvaard, dat we inspanningen met elkaar leveren om het makkelijker en emotioneel evenwichtiger te maken. Als Henry de situatie of zijn gedrag niet als normaal ervaart dan kan ik daar onmogelijk verandering in brengen. Een mission impossible. Ik accepteer dat Henry is zoals hij is, maar soms werkt het altijd maar accepteren frustratie in de hand en in mijn ogen is het geen structurele constructieve oplossing die tot verbetering leidt. Ik doe mijn best de Parkeerstand te vinden. Ik heb inmiddels 5 maanden de tijd gehad om mijn gedrag te ontwikkelen en te wijzigen om ons leven met mijn kanker zo aanvaardbaar mogelijk te maken. Henry heeft deze 5 maanden benut om ons leven vooral zo normaal mogelijk te laten verlopen. Voor hem zal de komende tijd ook een besef moeten doordringen dat ons leven voorlopig niet normaal zal zijn. Als hij zich dat goed beseft dan hoop ik dat het tot hem doordringt dat ook hij soms een ander gedrag moet inzetten, een gedrag dat anders is dan zijn natuurlijke gedrag. Dat doet hij dan niet alleen voor mij of voor ons gezin, maar met name voor zichzelf. Het leven kan veel makkelijker zijn, alleen moet je er eerst zelf een inspanning voor leveren. Ik schrijf het van me af en ik parkeer de situatie. Ik bak tosti's voor mezelf en de kids en het gesprek gaat over verliefd zijn over Xbox versus Wíí en de luchtigheid is dankzij de kinderen wedergekeerd. Henry begint over de campertour door Europa en laat weten wat hij gevonden heeft aan informatie op internet. Dit onderwerp ligt ver van mijn frustratie, maar mijn frustratie is niet bespreekbaar te maken. Te dichtbij en met teveel emotie gepaard. Eerder vandaag had ik het over lief en leed. Komt tijd komt raad zeggen ze en ik hoop dat met de tijd en met geduld ook hier de raad binnenkomt en dat deze raad dan een hoop positiviteit brengt. Ik ga mee in de campertour door Europa en constateer dat ik een parkeerplek gevonden heb. We gaan lekker buiten zitten en na een watergevecht op het veldje hebben de kinderen hun behoefte aan rust. Ik verzorg mijn nagels en ook Guus wil doorzichtige nagellak. Ik zorg voor het glimmende laagje en Guus is trots. Ook Puck wil haar nagels gelakt en bij haar lakken we haar nagels mooi roze. We pakken de koffertjes en gaan naar oma. We drinken wat en kletsen wat en dan gaan wij naar huis. Morgen zal ik ze weer ophalen en ik kijk er nu al naar uit. Henry en ik gaan naar de supermarkt. Henry wil het liefst uit eten deze avond, maar helaas sta ik onvoldoende in de uiteten stand. We gaan thuis een lekker maal voor onszelf verzorgen. Samen koken verbroedert. We kopen 2 ossenhaasjes, champignons, verse pasta voor mij, krieltjes voor Henry en salade. Thuis maak ik een truffelmayonaise voor bij het brood. Henry maakt de wijn open die we van Flip en Pauline hebben gekregen, een valpolicella ripasso. Het is een heerlijke wijn, droog met een zoete ondertoon en hij past geweldig bij onze dish. We genieten van ons maaltje en van het feit dat we al kokend het gesprek naar elkaar gevonden hebben. In alle rust onder het genot van heerlijke smaken weer in evenwicht met elkaar komen en kunnen benoemen waar het om gaat. Angsten bespreken en vooral intense verbondenheid voelen. De dag eindigt goed, in evenwicht en naar tevredenheid. Eind goed al goed, de positiviteit is wedergekeerd en de frustratie is in alle rust benoemd. Dat de tijd nu zijn werk mag doen, ik ben in ieder geval een tevreden knapperd en ben blij met deze wending.