boos

Begon de dag mooi, naar mate de dag vordert nadert er een behoorlijke donderwolk ons huis. Die donderwolk die wordt door mij gezien en vooral gevoeld. Ik kan helaas de wolk even niet weg laten waaien. Niet altijd lukt het om me om mijn  gemoedstoestand om te keren en er een positieve  wending aan te geven. De donderwolk wordt veroorzaakt door niemand minder dan manlief. Hij heeft deze ochtend heerlijk kunnen uitslapen tot half 10. En dat lijkt mij, als je behoorlijk aaneengesloten slaapt, een meer dan mooie nacht. Ik droom van dit soort nachten en slaapuren, maar dat terzijde. Toch krijgt hij het voor elkaar om over deze nacht te klagen en dat zorgt bij mij voor de eerste irritatie van de dag, die ik overigens niet meteen kenbaar maak. Ik weet immers dat dat niet zinvol is. Henry was nameijk om 6 uur, net als ik, wakker om vervolgens te slapen tot half tien. Die drie minuten dat hij zijn ogen open had, die breken hem op, laat hij weten. Ik verbaas me over deze klaagzang en probeer het te negeren. Ik probeer in mijn positieve vibe te blijven. Dus als ik den krantjes heb gelezen ga ik naar boven. Ik wil lekker in bad en de tasjes pakken voor de kinderen, zodat dat allemaal klaarligt voor de logeerpartij bij oma Helmond. Als het bad volloopt verschoon ik even ons bed, vouw ik de was weg en berg het op in de kasten van de kinderen. Dan ga ik heerlijk in bad en ik geniet van de weldaad die het warme water biedt aan mijn rug. Als ik me aangekleed heb komen de kinderen naar boven en ik help ze in hun kleertjes. Ik ga naar beneden en heb geconstateerd dat de toiletten in het hele huis niet meer voorzien zijn van toiletpapier. Niets bijzonders in eerste instantie, maar ik vraag me af waarom ik degene moet zijn die dat soort dingen allemaal aanvult en regelt. Ik kom de kamer in en vervolgens zie ik Henry om half 12 nog steeds ongewassen en passief in de tuin.Ik vraag hem of hij het toiletpapier wil aanvullen en ik weet dat de irritatie hoorbaar is in mijn stem. Mijn stem die dan in volume toeneemt en die luid en duidelijk klinkt. Hij geeft geen respons en als hij kijkt dan gebaart hij met zijn handen en zegt alleen 'rustig'. Niemand mag natuurlijk horen dat ik boos ben, Henry heeft een hekel aan publiekelijke hoorbare huiselijke scènes. Ik ben boos, niet vanwege dat onbenullige toiletpapier, maar dit is gewoon opgekropte woede die eruit moet. Henry kan zich in de weekenden slecht verplaatsen in het reilen en zeilen van een gezin. Zijn weekenden staan in het teken van nietsdoen en rust. Gewoon omdat hij de hele week werkt en het idee heeft dat hij de persoon is die alle ballen de lucht probeert te houden. Dat laatste klopt voor een groot deel, maar dan heeft ook te maken met het feit dat hij van niemand hulp aanvaardt en aan niemand hulp vraagt. Hij doet een een hoop dingen waar hij een enorme werkdruk van ervaart, maar die niet altijd zinvol zijn. Het zijn zaken die hem wellicht houvast geven. Een soort vaste rituelen die je afhandelt om zo het controlegevoel te ervaren. Een controlegevoel dat losgelaten wordt op vaste taken, zoals stofzuigen, vuilnis en vaatwasser inruimen. Deze taken worden volbracht met uiterse concentratie en vooral stilzwijgend. Neimand van het gezin mag hierin deelnemen. Geen gesprek en dat terwijl deze taken zich uitermate goed lenen om even met elkaar de dag of gevoelskwesties door te nemen. Zelf als ik -of een van de hulptroepen- op de dag het hele huis gestofzuigd heeft, dan hoeft dat in de avond echt niet nog een keer. Henry doet het toch elke avond en ik mag er dan vooral niets van zeggen. Ik bemoei me er al niet meer mee. Toch kan ik weinig met dit gedrag en ik ervaar het zelfs als storend, omdat het in praktische zin wat wegwerkt, maar in emotionele zin levert het geen enkele meerwaarde op. Het gaat op deze wijze ten koste van de tijd die je voor elkaar hebt (tenzij je er een groepsactiviteit van weet te maken). Vervolgens is er na de uitvoering van de taken en het ervaren van een enorme werkdruk, geen rust voor bijvoorbeeld het bedritueeel van de kinderen, met alle gevolgen soms vandien. Ik snap dat niet, blijf me erover verbazen en het irriteert me vandaag dan ook mateloos. Als ik voor de vierde keer vraag of hij het toiletpapier wil aanvullen dan pas zie ik actie en die actie die gaat met behoorlijke tegenzin gepaard. Wellicht omdat ik het vraag en opdrachten van mij irriteren hem, net zo goed al hij mij irriteert, we hebben een mooie wisselwerking in gedrag op elkaar. Ik probeer hem te vertellen wat mij irriteert en zeg hem dat ik van mening ben dat hij niet echt rekening houdt mijn het reilen en zeilen van ons gezin en zijn eigen ding alleen maar doet en nastreeft. Hij zegt niets, negeert mijn opmerking om vervolgens te zeggen dat hij gaat stofzuigen. Alweer, denk ik dan. Als hij klaar is vraagt hij of ik drinken wil. Ik ben voorzien van drinken en ik probeer weer in alle rust mijn punt duidelijk te maken. Het wordt weggelachen. Ik moet nu proberen mijn rust te bewaren en om mijn gedachten te doorbreken, anders ga ik rumineren, maar hoe doorbreek ik mijn gedachten en mijn realiteit? Ik moet een parkeerplaats zien te vinden om mijn gedachten weg te zetten. Ik heb mijn punt gemaakt en nu is het niet meer aan mij. Een constatering is dat het gezin draait, dankzij iedereens inspanningen, van Henry, van mij en van de hulptroepen. Als patient in het geheel ben ik hier ontzettend blij mee en meer dan dankbaar. Dus wat zeur ik nou? Ik kan en wil niet het gedrag van mijn partner veranderen. Ik wil alleen dat onze situatie door ons allen wordt aanvaard, dat we inspanningen met elkaar leveren om het makkelijker en emotioneel evenwichtiger te maken. Als Henry de situatie of zijn gedrag niet als normaal ervaart dan kan ik daar onmogelijk verandering in brengen. Een mission impossible. Ik accepteer dat Henry is zoals hij is, maar soms werkt het altijd maar accepteren frustratie in de hand en in mijn ogen is het geen structurele constructieve oplossing die tot verbetering leidt. Ik doe mijn best de Parkeerstand te vinden. Ik heb inmiddels 5 maanden de tijd gehad om mijn gedrag te ontwikkelen en te wijzigen om ons leven met mijn kanker zo aanvaardbaar mogelijk te maken. Henry heeft deze 5 maanden benut om ons leven vooral zo normaal mogelijk te laten verlopen. Voor hem zal de komende tijd ook een besef moeten doordringen dat ons leven voorlopig niet normaal zal zijn. Als hij zich dat goed beseft dan hoop ik dat het tot hem doordringt dat ook hij soms een ander gedrag moet inzetten, een gedrag dat anders is dan zijn natuurlijke gedrag. Dat doet hij dan niet alleen voor mij of voor ons gezin, maar met name voor zichzelf. Het leven kan veel makkelijker zijn, alleen moet je er eerst zelf een inspanning voor leveren. Ik schrijf het van me af en ik parkeer de situatie. Ik bak tosti's voor mezelf en de kids en het gesprek gaat over verliefd zijn over Xbox versus Wíí en de luchtigheid is dankzij de kinderen wedergekeerd. Henry begint over de campertour door Europa en laat weten wat hij gevonden heeft aan informatie op internet. Dit onderwerp ligt ver van mijn frustratie, maar mijn frustratie is niet bespreekbaar te maken. Te dichtbij en met teveel emotie gepaard. Eerder vandaag had ik het over lief en leed. Komt tijd komt raad zeggen ze en ik hoop dat met de tijd en met geduld ook hier de raad binnenkomt en dat deze raad dan een hoop positiviteit brengt. Ik ga mee in de campertour door Europa en constateer dat ik een parkeerplek gevonden heb. We gaan lekker buiten zitten en na een watergevecht op het veldje hebben de kinderen hun behoefte aan rust. Ik verzorg mijn nagels en ook Guus wil doorzichtige nagellak. Ik zorg voor het glimmende laagje en Guus is trots. Ook Puck wil haar nagels gelakt en bij haar lakken we haar nagels mooi roze. We pakken de koffertjes en gaan naar oma. We drinken wat en kletsen wat en dan gaan wij naar huis. Morgen zal ik ze weer ophalen en ik kijk er nu al naar uit. Henry en ik gaan naar de supermarkt. Henry wil het liefst uit eten deze avond, maar helaas sta ik onvoldoende in de uiteten stand. We gaan thuis een lekker maal voor onszelf verzorgen. Samen koken verbroedert. We kopen 2 ossenhaasjes, champignons, verse pasta voor mij, krieltjes voor Henry en salade. Thuis maak ik een truffelmayonaise voor bij het brood. Henry maakt de wijn open die we van Flip en Pauline hebben gekregen, een valpolicella ripasso. Het is een heerlijke wijn, droog met een zoete ondertoon en hij past geweldig bij onze dish. We genieten van ons maaltje en van het feit dat we al kokend het gesprek naar elkaar gevonden hebben. In alle rust onder het genot van heerlijke smaken weer in evenwicht met elkaar komen en kunnen benoemen waar het om gaat. Angsten bespreken en vooral intense verbondenheid voelen. De dag eindigt goed, in evenwicht en naar tevredenheid. Eind goed al goed, de positiviteit is wedergekeerd en de frustratie is in alle rust benoemd. Dat de tijd nu zijn werk mag doen, ik ben in ieder geval een tevreden knapperd en ben blij met deze wending.