Dinsdag 17 juli 2012

Gisterenavond ben ik met de kippen op stok gegaan. Ik lag om 19.30 uur al in mijn bed en ben van totale vermoeidheid meteen in slaap gevallen. Ik heb geslapen tot 21.00 uur en toen heb ik lekker een filmpje gekeken. Dat slaapje heeft me goed gedaan, ik was echt total loss. Na mijn film wil ik ook een goede nacht, dus ik neem een lormetazepammetje. Ook de nacht slaap ik goed en als ik in de ochtend ontwaak ben ik nog steeds heel moe. Ik vraag me af hoe dat kan en ik worstel uit bed. Ik kijk in de spiegel en ik word niet vrolijk van mijn aanblik. De kringen onder mijn ogen worden steeds donkerder. Ik lach naar mezelf in de spiegel en daar knap ik zienderogen van op. Dus vandaag maar veel lachen, dat doet wonderen. Ik ga naar beneden en alle drie de kinderen zijn al wakker. Henry is naar zijn werk en wij eten wat. Daarna gaan we naar de supermarkt. Ik val ongelofelijk uit tegen de kinderen en ik heb enorme spijt. Ze schreeuwen de hele ochtend tegen elkaar en continue hoor ik HOU OP. Ik kan het ineens niet meer aanhoren en vanuit het niets sta ik ineens voor hen zelf te schreeuwen. Ik heb al spijt als ik mezelf er van bewust ben, maar terugdraaien kan ik het niet. Ik leg hen uit dat ik nog steeds ziek ben en dat ik hun stemmen harder in mijn hoofd hoor en dat ik daar nu niet tegen kan. Ik zeg ze dat ze me enorm helpen als ze daaraan willen denken, dan hoor ik hun stemmen ook zachter en is er niets aan de hand. Ze staan voor me en kijken me aandachtig aan, ze zijn onder de indruk, niet van mijn uitleg, maar van mijn uitval. Ik moet het tij zien te keren, want hier voel ik me niet goed bij. We zijn klaar voor vertrek en gaan naar de winkel. Ieder heeft van mij een taak. Ze mogen allemaal een karretje en Puck wijst de weg, Teun denkt met me mee en Guus bedenkt of we niets vergeten zijn. Het tij is gekeerd, de uitval is alweer weggestreept. De lach mag deze dag beheersen en de zon mag gaan schijnen, maar die zit nog achter een dik wolkendek. De wolken huilen vandaag en ik wens dat het zonnestralen gaat regenen. Ik ga deze dag omarmen, want ook deze dag brengt positiviteit. Marjon komt vandaag en dat is om naar uit te kijken, Carpe Diem.

Marjon heeft cadeautjes meegenomen voor de kinderen, die nog even bij Nick zijn. Ze komen al snel en ook Nick blijft bij ons. Gretig openen ze hun pakjes en de jongens hebben knikkers en een knikkerpot en Puck een knutselsetje opm armbandjes te maken. Marjon en ik smeren broodjes en we eten gezellig met zijn allen aan de keukentafel. Daarna mogen ze een film kijken en ze kiezen voor Happy Feet 2. Marjon en ik kunnen dan lekker kletsen. Na de film wordt er gespeeld met de knikkers en de knikkerpot en Puck maakt aan de tafel met ons een armbandje. De kinderen vermaken zich prima binnen. Als ze zien dat Paulien weer thuis is gaan ze snel naar het huis van Nick om nog even op de Wii te kunnen spelen. Henry is al vroeg thuis en ik warm het eten even op, want het was al halfklaar, maak er een salade bij en snijd het brood. Marjon en Henry dekken de tafel en ik haal de kinderen op bij de buren. En  dan gaan we aan tafel, lekker eten van onze Spaghetti Bolognese. Na het eten vertrekt Marjon naar Almere en bij haar vertrek is de zon gaan schijnen en het is heerlijk buiten. De zon die deze dag lang op zich heeft laten wachten, maar die nu stralend ons omarmt en verwarmt. Deze zon die mag blijven! Ik zwaai naar Marjon en eenmaal binnen ruimen we de boel aan de kant en de kinderen gaan lekker spelen. Het is een mooie dag, een dag die ik stroef begon, maar die zich ten goede heeft gekeerd. Het is fijn te weten dat stemming dus ook met positiviteit te beïnvloeden is, want waar een wil is is een weg. Dank je dag, dank je Marjon!