vrijdag 6 juli 2012

Wat een hitte vanacht. De hitte bleef in huis hangen en vooral in de slaapkamer, dus de nacht stond in het teken van zweten, zweten en nog eens zweten. Ik ben om 8 uur opgestaan en heb meteen het beddegoed in de was gedaan. Ik ga als ik aangekleed ben even naar de supermarkt. Het is nog steeds erg benauwd buiten en die temperatuur in combinatie met mijn opvliegers geeft een behoorlijk nat resultaat. Ik doe maar net of ik niet merk dat de druppels van mijn gezicht en rug afglijden. Als je het negeert valt het nog enigzins mee. Als je er aan gaat denken dan voel je je zo ellendig. Dus doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en dan gaat het ook weer voorbij. Vanochtend komt lotgenoot Barbara op visite. We hebben elkaar al die tijd via FB gevolgd en zij heeft nu de derde fase succesvol afgerond. Ze is een voorbeeld voor me, een dame met veel positiviteit en doorzettingsvermogen. Het werd tijd om elkaar live te ontmoeten en deze ochtend komt ze bij mij thuis en gaan we gezellig koffiedrinken. Ze heeft vast nog goede tips voor me voor de volgende fase. Gisteren heb ik de uitslag van het klinisch genetisch onderzoek thuisgestuurd gekregen. De uitslag kende ik al, maar nu was er ook doorberekend hoeveel risico Puck en mijn zussen hebben om borstkanker te krijgen. Ze hebben 2 tot 3 maal verhoogd risico op borstkanker en daarom wordt geadviseerd om jaarlijks een mammografie te laten maken. Ik vind dat toch een best pittige uitslag, dat betekent vrij vertaald toch een risico van 33%. Het is in ieder geval een goed gevoel dat je jaarlijks gecontroleerd gaat worden. De kinderen hebben het erg naar hun zin in Putten. Ik had ze gisteren aan de lijn en ze hebben al gezwommen, zijn in het bos geweest en sinds gisteren logeert ook neef Huub bij opa en oma Putten. Kortom een dolle boel daar en opa en oma zorgen wel voor een onvergetelijke logeerpartij. Zaterdag zullen ze zeker aan hun rust toe zijn :) Ik ga deze dag weer omarmen. We beginnen zo meteen met koffie en chocoladesoezen, een mooiere start kun je je toch niet wensen.

Barbara is er al snel en het is meteen een vetrouwd welkom. Ze heeft een prachtige Duizendschoon voor me meegenomen en ik ben heel blij dat ze er is. Ik heb zoveeel bewondering voor Barbara, mijn Facebook vriendin en lotgenoot. We drinken lekker koffie eten er een  (twee, drie, vier) chocoladesoes(zen) bij en het is net of we elkaar al heel lang kennen. We zijn beiden heel energiek en enthousiast. Onze ervaringen met onze borstkanker en de wijze waarop we hiermee omgaan komt erg overeen. Het is vandaag gewoon een feest, een feest omdat onze ontmoeting een feit is en een feest der herkenning. Niets klinkt mij vreemd in de oren wat Barbara mij vertelt. We kijken op dezelfde wijze tegen het leven aan en ik voel een verbintenis. Ons koffiegeleut gaat over in de lunch en eigenlijk raken we niet uitgesproken. Rond de klok van 3 uur gaat Barbara weer richting het Gooi. Ik heb er een vriendin bijgekregen en volgende keer ga ik, als ik weer lekker fit ben, gezellig bij haar op de koffie. Wat een gezellige dag tot dusvers. Als Barbara vertrokken is neem ik even wat rust en dan ga ik naar mijn andere lieve lotgenoot Sandra die weer in het Elkerliek ligt. Ik neem wat drop voor haar mee, omdat ik dat zelf ook lekker vind nu, het geeft me een betere smaak in mijn mond. Ik ga naar de 4de etage en daar ligt mijn andere dappere lotgenoot. Sandra heeft een prachtige blos van de dexamethason en volgende week zal haar chemo van start gaan. We hebben het over van alles over onze angst, ziek zijn en eenzaamheid. Ik kan zo intens met Sandra meevoelen, ook hier voel ik een enorme verbintenis. Als ik vertrek, vertrek ik met de woorden SAMEN STERK, want dat is wat wij lotgenoten zijn, SAMEN STERK. Ik loop naar huis en constateer dat ik moe ben, heel moe, maar zo voldaan. Ik heb een heel mooie dag beleefd, een waardevolle dag en ik ben hier zo dankbaar voor. Henry is vroeg thuis, we gaan voor de makkelijke hap en in de avond bel ik nog met Bernadette die op bezoek is geweest bij Mary en Eva. Ook voor hen brandt hier in huis de vriendenkring. Het leven is mooi, maar ook heel pittig, er komt veel op je pad waarvan je niet altijd weet hoe het zal aflopen en die onwetendheid is, zeker als het om gezondheid gaat, moeilijk om me te leren omgaan. Ik ben inmiddels grootaandeelhouder van de kaarsenindustrie en ik maak heel wat branduren. Maar die branduren geven mij rust en geven mij het idee dat ik op deze wijze anderen steun, gewoon door in gedachten bij hen te zijn. Ik omarm het leven, ik geniet met volle teugen, maar soms heb ik het even heel moeilijk en dan vloeien er tranen, tranen die met heel veel gedachten gepaard gaan. Ik denk zelf dat dat verwerken is en daarna ga ik weer in volle kracht vooruit.