donderdag 28 februari 2013

Donderdag 28 februari 2013

Ik kon mijn bed niet uit deze ochtend, ik was zo intens moe dat ik constant weer in slaap viel en ik had er de kracht niet voor om de dekens van me af te gooien om de dag te omarmen. Gelukkig gaat tegenwoordig ook zonder mij alles prima en dan bij de last call for take of naar school ben ik krachtig genoeg. Echter geen tijd voor de kleren dus ik besluit in pyjama naar school te gaan. Onze opmerkzame Teun vraagt of papa hen naar school gaat brengen en ik zeg dat ik dat ga doen. 'In je pyjama?' Vraagt Teun en ik verzeker hem dat dit geen pyjama is maar een huispak. Ik zeg dat omdat ik anders vrees dat ik in een volle aula op school hem al hoor roepen dat ik in mijn pyjama sta. Vanuit school ga ik in pyjama meteen door naar de oedeemtherapeute. Ik zit hier totaal niet mee, want pyjama of niet, ik ben er! We kletsen tijdens de soms pijnlijke handelingen en na een half uur zit het erop. Ik ga naar huis, leg de zwemkleren klaar, regel het eten voor vanavond, verruil mijn pyjama voor mijn sportkleding en ga naar het ziekenhuis voor mijn REACT training. Ik ben vroeg en een van de dames van de club die voor ons traint herkent me van het artikel in het ED. Ik stap op de fiets en we kletsen en ik vraag haar of ze geen zin heeft om stoker te worden net als ik. Ze gaat erover nadenken, maar zij heeft nog eerst een operatie te gaan. De training gaat heel voorspoedig en na de training douche ik me en doe ik kleding aan waar ik mee op mijn werk kan verschijnen. Geen sportkleding en geen pyjama, maar gewone kleding. Ik ben thuis zo gek geweest om mijn laarzen met hakken in de tas te doen en als ik ze aantrek bedenk ik me dat ik daar niet meer zo goed op kan lopen. Ik heb als alternatief mijn sportschoenen, maar mijn 'normale kleding outfit' met sportschoenen is geen optie voor me. Ik vertrek en sms Robert dat ik 12 uur niet ga redden. Ik ben er 20 minuten later en Robert en ik kletsen bij onder het genot van koffie en thee. Als Robert weer aan de slag gaat loop ik naar mijn afdeling en sluit meteen aan voor de lunch. Het voelt heerlijk om samen te eten en om samen gedachten te delen. Na de lunch ga ik naar boven voor mijn afspraak met Koen, maar mijn chemobrein heeft een foute registratie verricht en ik ben een uur te vroeg. Beter te vroeg dan te laat, dus ik neem een koffiepauze met mijn collega's en daarna kan ik naar Koen om bij te praten en ook om mijn dank uit te spreken voor de gedoneerde 1431 euro. Na een uur ben ik op, ik voel dat ik leeg ben, alle energie is verspeeld en mijn hoofd doet pijn. Ik rijd naar huis en wil rust. Bernadette heeft de boel goed opgevangen en Henry is al met de kids naar zwemles. De kinderen hebben al gegeten en wij eten nadat de mannen weer thuis zijn van de zwemles. De koek is dan ook echt op, dus ik installeer me op de bank, kijk naar de voorstelling die Puck voor ons geeft en voel me intens rijk. Puck is zo in haar element, uitbundig en ze straalt, zingt, danst en lacht. Ik voel de warmte in mijn hart en ik prijs me gelukkig, gewoon omdat ik dit kan voelen en beleven. We brengen de kinderen samen naar bed en ik lees Puck een van haar favoriete verhalen voor op haar bed en dicht tegen elkaar aan. Ik ruik haar lekkere luchtje en ik hoor haar rustige ademhaling en voel me volmaakt gelukkig. Ik ga weer naar beneden, ga liggen op de bank en de tranen rollen over mijn wangen. Ik heb geen verdriet, maar ben gewoon moe, moe van deze dag en vooral moe van alles wat er in mijn koppie afspeelt. Want rondlopen op het werk voelt goed, maar ik weet nog niet hoe mijn werkversie 2.0 eruit gaat zien. Elke keer denk ik er een soort grip op te krijgen en dan glipt het toch weer uit mijn vingers en dat blijft voor verwarring zorgen. Het is tijd voor Wie is de mol en ik laat de spanning van de dag van me afvloeien en laat de spanning van de finale op me inwerken. Ik ben dol op dit programma en ondanks dat ik op mol Paulien zit slaat de twijfel toe. Zou het dan toch Kees zijn? De ontknoping volgt volgende week. Vol van de mol besluit ik dat het genoeg is geweest voor vandaag, ik heb de dag omarmd en verlang naar rust.

woensdag 27 februari 2013

Woensdag 27 februari 2013

Vandaag wordt een mooie dag, ondanks de nacht die eraan vooraf ging. Guus heeft vanacht 3 keer de boel onder gespuugd en de enige die dat hoorde was ik! De rest sliep de sterren van de hemel. In de ochtend kom ik dan ook moeilijk op gang, het liefst zou ik nog een uur willen blijven liggen. Toch ga ik eruit en onze Guus zit 2 boterhammen weg te eten, dus hij heeft nergens last van. Dat is maar goed ook, want we vieren vanmiddag zijn kinderfeestje. Guus is in oktober  (het is even geleden :)) 5 geworden en vandaag vieren we dat. Guus heeft Loek, Lucas, Sam J, Sam B, Fabian, Eva en Nina uitgenodigd en we gaan met zijn allen naar Trollenland. Puck en Teun mogen naar tante Det. We vertrekken naar school en iedereen heeft er zin in. Ik ga naar huis en meteen door naar de huisarts. Mijn oor wordt gecontroleerd. De huisarts ziet dat mijn trommelvlies weer dicht is en ziet nog wat littekenweefsel. Het gekraak dat ik de hele dag hoor, wordt veroorzaakt door het vocht dat er nog achter zit. Dat vocht zal via mijn neus moeten verdwijnen en ik moet daarvoor stomen. Ik weet wat me te doen staat. Ik vertrek en ga via de Action naar huis. Thuis maak ik de goodiebags. Voor de jongens een piratenzakje gevuld met een dierenschriftje, een potlood met gum, een lampje om om je vinger te doen, een zakje Dinokoekjes, een mini rolletje snoep en een ballon. Voor de meiden is er een prinsessenzakje gevuld met een roze schriftje, een potlood, een lipgloss met glitters, K3 koekjes, een mini rolletje snoep en een ballon. Ik ben tevreden, ik zet de namen op de goodiebags en ik blaas ballonnen op. Op tafel zet ik feesthoedjes neer, piratenhoedjes en prinsessenhoedjes en bekers. Het ziet er gezellig uit. Ik smeer brood voor in de auto, zodat ik vanuit school meteen door kan om Puck en Guus weg te brengen. Als Guus en ik thuis binnenkomen is hij zo trots als een Pauw en kijkt hij de klok vooruit. De deurbel gaat en Eva is de eerste. Hij rent naar de deur en de anderen volgens snel. Wat een leuk gezelschap! Ook Henry is inmiddels thuis en het feest kan beginnen, want iedereen is binnen. We zingen liedjes die de kinderen graag willen zingen en Guus staat trots op de stoel, hij geniet intens van al deze aandacht. En dan steken we de kaarsjes aan die we samen in de cakejes hebben geprikt. Guus blaast ze uit en doet een wens. Guus straalt en ik straal met hem mee! Dan de cadeautjes, Guus kiest wie hem elke keer een cadeautje mag geven en ze doen dat zo geduldig en lief en hij vindt alles prachtig, zelfs als hij 2 keer hetzelfde cadeau krijgt. Als alles is uitgepakt, er volop gesnoept is, vertrekken we naar Trollenland. In de auto is het een gezellig geklets. In Trollenland gaan de kids echt los, salto's, rennen, springen en ze hebben van die prachtig rode wangen. Ook hier snoepen ze er lekker op los. Als om 17 uur de patatjes komen hebben de kinderen geen grote trek meer. Na het eten mogen de kinderen die nog willen ijs en daarna deelt Guus beretrots de goodiebags uit. Stralende kinderen en voldane ouders. We gaan ze naar huis brengen en ze hebben allemaal genoten en vooral heel lief met elkaar gespeeld. Bernadette, Dries, Fien, Puck en Teun hebben het ook geweldig gehad, ze hebben van alles gedaan en als klap op de vuurpijl zijn ze ook nog wezen eten bij Mc Donalds. Ook zij hebben genoten. We drinken hier thuis nog wat, terwijl de kinderen spelen en Guus zijn playmobil al in elkaar zet. Ze gaan voldaan naar bed en ik heb een grijns van oor tot oor op mijn gezicht! Deze avond nemen wij onze rust en genieten gewoon na. Wat een heerlijke dag, dank je dag!

dinsdag 26 februari 2013

dinsdag 26 februari 2013

Vandaag is de dag van het goede nieuws. Deze ochtend, nadat ik de kinderen naar school had gebracht, kwam het nieuws dat de bloedwaarden van mama dusdanig waren dat ze met medicatie naar huis mag. De dag begint dus goed. Ik vertrek naar het Catharina Ziekenhuis en heb daar een afspraak met de gynaecoloog. Ik heb mijn Lucrin injectie meegenomen. Ik kan deze zelf injecteren, maar nu ik toch naar het ziekenhuis ga, laat ik het graag over aan de gynaecoloog. De vorige injectie heeft me door eigen toedoen een behoorlijk intern littekenweefsel opgeleverd. Het onderwerp van gesprek bij de gynaecoloog is eierstokverwijdering ja of nee? Nadat de gynaecoloog aan de hand van foto's helemaal heeft verteld wat de bedoeling is en wat de risico's zijn volgt er overleg met de oncologisch gynaecoloog. De uitkomst is voor mij heel bevredigend, de eierstokken gaan eruit! Ik ben opgelucht, nu weten we dat in ieder geval 90% van de oestrogenen weg zijn en dat ik geen eierstokkanker kan ontwikkelen. Ik geef aan dat ik deze operatie pas na 8 juni wil ondergaan. Ik wil nu namelijk geen belemmering bij het halen van mijn doel, het beklimmen per tandem van de Alpe d'Huez met 2climb2raise. De gynaecologe vindt het geweldig dat ik het ga doen en als ik wegga vraagt ze of ik bij de pré-operationele screening haar naam wil doorgeven. Ze zegt dan kan ik van je horen hoe het is gegaan in de OK. Ik vind dat zo leuk en loop met mijn verwijsbrief naar de pré-operatieve screening. Ik ga in de wachtkamer zitten en vanwege de lange wachttijden krijg ik wat te drinken aangeboden. Ik baal van het wachten en ik bekijk mijn mail op mijn iphone. Ik zie dat ik weer wat donaties heb binnengekregen van Raymond en Miranda, van Petra, van Jan en van Sligro. Ik zie het bedrag en ik schiet gewoon vol, ik ben ontroerd! Ik stuur een mail naar Wilco en zet een dankwoordje op FB. Meteen krijg ik een app van Maartje die schrijft 'ik zei toch dat de donatie er aan zou komen'. Ja dat had Maartje inderdaad gezegd, maar ik had geen 1431 euro verwacht. Ik ben een soort van in de wolken en ik kan de wereld aan. Ik kijk in de wachtkamer en ik besluit dat ik geen zin heb te wachten voor een operatie die toch pas medio juni gaat plaatsvinden. Ik loop naar de balie en leg uit dat ik pas in juni geopereerd wil worden en of ik een nieuwe afspraak kan maken aangezien er geen haast bij is. De dame lacht me toe en is blij dat ik wil gaan, want de wachttijd is inmiddels opgelopen naar ruim anderhalf uur. Ik vertrek en ik betrap mezelf erop dat ik met een smile van oor tot oor het ziekenhuis uitloop. Ik ga naar huis en trakteer mezelf op een lekker broodje. Daarna vertrek ik naar school om Rekenrijk computerles in groep 3 te geven. Als ik klaar ben met de les is de school bijna uit. Guus loopt wat sippend uit zijn klas en als ik een en ander navraag dan blijkt dat hij ruzie heeft met zijn beste vrienden om meisjes. Ik til hem op en kijk hem aan en vraag wat er gebeurd is en hij doet zijn verhaal. De jongens waren aan het spelen en toen wilde zijn vriendinnetjes meespelen. Guus heeft verkering met Eva en Nina -jawel 2 meisjes! en dat kan en mag allemaal op 5-jarige leeftijd-. De jongens wilden niet dat er meisjes mee zouden spelen en toen was er ruzie en koos Guus voor zijn meisjes. Ik vind het een aandoenlijk verhaal en zeg dat we de ruzie toch moeten proberen op te lossen voor zijn feestje van morgen. Guus is het met me eens en morgen ochtend voor de les begint zullen we het hier over hebben. We gaan naar de aula om Puck en Teun op te halen. Eenmaal thuis rennen Teun en Guus meteen naar Nick. Nick was vandaag ziek thuis en heeft opgeruimd. Hij heeft alle gogo's en knikkers die hij niet meer leuk vond in zakjes gedaan en die mogen Guus en Teun nu hebben. De mannen zijn er blij mee en spelen meteen met het spul. Hun fantasie gaat op hol. Puck ligt te lezen op de bank en ik kook een maaltje bami. We gaan weer vroeg aan tafel zodat ze meteen om 5 uur als Henry thuis komt met hem mee kunnen naar zwemles. Puck voor een uur en Guus en Teun voor een half uur. Ze gaan allemaal met lichte tegenzin. Als ze weg zijn loop ik naar het ziekenhuis, omdat mama bij haar ontslag haar nachthemden in de kast heeft laten liggen. Rond half zeven brengt Henry de jongens thuis en vraagt om mijn autosleutels. Hij gaat met mijn auto terug om Puck op te halen, want Teun heeft in zijn auto zijn maaltje bami eruit gegooid. Aan mij de taak de bamislierten overal tussenuit te halen. Ik zorg eerst dat Teun een schoon pyjamaatje aankrijgt en vraag of hij nog ziek is. Teun is kiplekker, hij werd ziek van het autorijden van papa en hij vraagt of hij smultoet mag, omdat hij nog geen toetje heeft gegeten. Ik moet lachen, de bami ligt op de achterbank en Teun heeft ruimte in zijn buik voor wat lekkers. Ik maak de achterbank schoon en laat het achterraam op een kier staan, zodat de nare lucht uit de auto kan verdwijnen. Dan ga ik naar binnen en krijgen Teun en Guus smultoet, zo noemen wij de MONA toetjes. Vandaag hebben we dame blanche en brownie. Het is een caloriebommetje, maar wel een lekker caloriebommetje! Als de mannen hun toet opgesmikkeld hebben poetsen we de tanden en gaan we naar bed. Ze liggen al heerlijk in bed als Puck thuis komt. Ook Puck wil nog graag smultoet en ook zij smikkelt van deze traktatie. Na de toet gaat ook Puck naar bed en is er rust in huize Schreur. Henry regelt het partijtje van Puck en we drinken een lekker kopje koffie. Ik leg een koelelement op mijn buik, want ik heb een dikke bult van de Lucrin gekregen en zo kan de zwelling wat slinken. Daarna ga ik lekker slapen en mooie dromen dromen. Vandaag was de dag van mooi nieuws en ik voel me een heel tevreden knapperd.

maandag 25 februari 2013

maandag 25 februari 2013

Vanmiddag na het ziekenhuis ben ik van huis meteen naar school gegaan. Computerles voor de groepen 1. Guus was vandaag de tweede groep van vandaag en beretrots dat ik de groep in de klas kwam ophalen. Hij pakte meteen mijn hand en liet iedereen weten dat ik de computerles zou geven. Je kunt toch merken dat Guus een grote groeper 1 is. Hij is vorig jaar november ingestroomd en heeft er eigenlijk al bijna een jaar opzitten. Hij weet dan ook precies wat hij in het computerlokaal moet doen en dat geldt niet voor de kinderen die net ingestroomd zijn. Er zijn echt hele kleintjes bij, hun handje is eigenlijk te klein voor die grote computermuis. Het is zo aandoenlijk. De kinderen doen allemaal goed hun best en vinden het ook allemaal leuk om op de computer te mogen. Spelend leren, dat is het, want dit spel vraagt om de juiste fijne motoriek, vraagt om luisteren en om logische verbanden te zien. Ik geniet van de kinderen en de middag vliegt voorbij. Puck heeft geen last meer gehad van haar borrels in de buik, zoals ze het zelf zegt en wij gaan met zijn vieren naar huis om wat te drinken en wat lekkers te nemen. Florine komt voor Puck en er wordt gespeeld in huize Schreur. Mijn oor begint weer pijn te doen, dus woensdag gaat de dokter toch even in mijn oor kijken om te zien of het scheurtje in mijn trommelvlies goed geneest. De pannetjes pruttelen op het vuur en de avond valt in. Gezellig samen eten, verhalen vertellen en dan vanavond met Puck even naar mama toe. De week is mooi begonnen vandaag. Morgen heb ik een afspraak met de gynaecoloog, ik zal morgen Ton bellen, omdat het er om zal spannen of ik op tijd terug ben voor de REACT training. Alles komt goed hoorde ik vandaag een meester op school zeggen en zo is het maar net, uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht.

zondag 24 februari 2013

Als ik midden in de nacht wakker word zie ik door het raam dat het flink sneeuwt en er al aardig wat sneeuw gevallen is. Het was voorspeld. Ook in de ochtend sneeuwt het nog steeds in Helmond. We hebben vandaag afgesproken met Tim, Caprice, Mirthe en Ibe en nog wel op Caprice haar verjaardag. Vorige keer kon de afspraak niet doorgaan vanwege de sneeuw en Caprice en ik hebben gezegd dat het we het alleen af zullen blazen als er een meter sneeuw ligt. En hier in Helmond ligt zo ongeveer 5 cm sneeuw. We stappen in de auto en vertrekken richting Buren. Naarmate we richting noord rijden zien we dat er helemaal geen sneeuw ligt. De kinderen vragen zich af hoe dat dan moet met de slee die achter in de auto ligt en ik laat ze weten dat de slee alleen gebruikt kan worden als er een goede laag sneeuw ligt. Als we arriveren in Buren ligt er nauwelijks sneeuw. We gaan eerst voor een bakkie in de Hofhouding in Buren. Na ons bakkie gaan we wandelen in de sneeuw. De kinderen starten enthousiast, maar na ruim een half uur willen ze weten waar het restaurant is en hebben ze niet veel zin meer. Caprice weet ze te enthousiasmeren door stokken en kastanjes op het ijs te gooien. En dan zijn we bij de Pannenkoekenbakker alwaar een fantastische speelzolder is voor de kids. Ze gaan vol gas de speelkooi in om te klimmen en te dollen. Wij kunnen rustig aan tafel zitten en een keuze proberen te maken uit het ruime assortiment van pannenkoeken. Puck heeft een ongelukje gehad met Guus en zit liever bij ons aan tafel dan dat ze het speelgevaar weer opzoekt. Puck is ook niet zo van het klimmen en deze ochtend was ze ook niet helemaal topfit. Maar Puck vermaakt zich op haar eigen rustige wijze. Het spelen maakt hongerig en er wordt goed gegeten en eenmaal terug in de auto is het rustig op de achterbank. Alledrie zijn ze weggedommeld en ik geniet van de rust en zak ook lekker onderuit. Thuis is het meteen tijd voor bed en ik ga lekker op de bank liggen met een dekentje. Ik ben moe en ik vraag Henry of hij ook moe is, gewoon om te checken of het normaal is dat ik moe ben. Henry laat weten dat hij niet echt moe is maar wel lui is en ik maak mezelf dan ook wijs dat ik ook gewoon lui ben. Ik heb mijn ipad binnen handbereik en kijk wat TV. Na de serie Divorce ga ik naar bed en ik kan maar moeilijk liggen vanwege een flauwe pijn in mijn onderrug.

Toch val ik in slaap en in mijn droom ben ik op mijn werk. Ik loop er rond met een lach op mijn gezicht totdat een volledig onbekende vrouw mij de vraag stelt waarom ze mij zo weinig heeft gezien de laatste tijd op de afdeling. Ik ben verbaasd over deze vraag in mijn droom. Ik geef geen antwoord op de door haar gestelde vraag, maar ik ga over op het geven van een betoog over de eigenschap empatisch vermogen. In mijn droom begin ik te ratelen en de woorden blijven maar komen. Ik besef me dat de dame in kwestie heus wel weet wat empatisch vermogen is en vervolgens probeert zij mij te onderbreken door te zeggen dat ze weet wat empathie inhoudt. Ik vervolg mijn betoog en zeg haar verheugd te zijn met het feit dat zij weet wat empathie is, dat is immers stap 1. Echter voeg ik eraan toe dat naast weten, dus stap 1 het van belang is dat je ook weet hoe je vervolgens stap 2 kunt maken, de stap die je passend empatisch gedrag levert. Ik leg haar uit dat als ze weet dat empatisch vermogen het vermogen is om je in te leven in de gevoelens of de gedachtengang van anderen, dat ze dan zou moeten weten dat sensitief gedrag het vereiste gedrag is wat daar bij hoort. Ten overstaan van alle collega's op mijn afdeling verzoek ik haar als nieuweling op de afdeling de emotie toe te laten en op basis van de emotie waar te nemen en te handelen. Als ze dit toepast dan voorkomt ze voor haar verdere arbeidstoekomst een hoop conflicten. Vervolgens loop ik weg en barst ik in tranen uit en word ik badend in het zweet wakker. Het zweet is vanwege de nachtelijke opvlieger, een fenomeen dat zich een aantal malen per nacht herhaalt.Toch blijft de droom me bezighouden, ik onthoud immers zelden een droom en deze was zo levensecht. Zou deze droom me iets willen vertellen en waarom droom ik juist deze droom? En dan maak ik mijn eigen verklaring. Deze droom is de verwerking van mijn werkbezoek van afgelopen week. Tijdens mijn bezoek en mijn gesprek met Astrid besefte ik mij dat ik de periode van ziek zijn als pittig heb ervaren. Ik ben herstellende, heb geaccepteerd dat ik ziek ben en wil eigenlijk veel meer dan nu in mijn vermogen ligt. Lichamelijk ga ik met sprongen vooruit, echter zit mijn hormoontherapie me geestelijk behoorlijk in de weg. En deze geestelijke belemmering is niet te bevechten, daar is geen pijl op te trekken. Ik twijfel niet aan mezelf, maar ik twijfel wel aan de labiliteit die zich te pas en onpas van me meester maakt. Mijn droom is voor mij een teken om mij duidelijk te maken waar mijn kracht ligt. Mijn kracht ligt momenteel niet in mijn energie en enthousiasme. Dat zijn mijn voormalige superkrachten en nu mijn valkuilen geworden. Ik heb nog steeds een energieke uitstraling, maar de schijn bedriegt hierin. Mijn enthousiasme is er ook nog en gelukkig weet ik steeds beter te doseren. Nu ligt mijn kracht veel meer het feit dat ik communicatief ben ingesteld, dat ik weet te overtuigen en dat ik over empathie beschik waardoor ik met iedereen op het juiste niveau kan communiceren. Ik kan boodschappen duidelijk overbrengen, zowel op groepsniveau als op individueel niveau en ik weet daardoor vaak het beoogde resultaat te bewerkstelligen. Mijn eigen verklaring wil zeggen dat het denkproces omtrent werk in volle gang in mijn hoofd bezig is en dat zal zeker in iets gaan resulteren.

Ik slaap de rest van de nacht onrustig en  heb een flauwe pijn in mijn rug. Als ik in de ochtend beneden kom en Puck wil helpen met haar schoen, dan schiet het in mijn rug. Ik kom niet meer overeind en zit gevangen in een houding. Henry weet me in de staande houding te krijgen, maar dan is het nog een hele kunst om mijn been op te tillen en mijn schoenen aan te doen. Teun aanschouwt het geheel en vraagt: 'Wie gaat ons naar school brengen?' Ik kijk hem aan en ik zeg: 'ik natuurlijk, mama is nog een beetje krom maar dat is zo weer over'. En zo vertrekken we, ik worstel me in de auto en loop een beetje krom. Al lopende gaat het steeds beter en ik zie dit als iets wat bij mij gaat horen al een kop hoort bij een schotel. Dit is ochtendstijfheid, de gewrichten die tegensputteren en waar ik geen gehoor aan geef. Een beetje meegaan in die stijfheid, het met beleid bewegen en dan is de rest van de dag de stijfheid verdwenen. Vanuit school ga ik naar  huis. Ik zou met Bernadette gaan wandelen, maar de zorgapotheek komt maar niet langs. De zorgapotheek komt deze ochtend mijn Lucrin leveren. Ze komen uiteindelijk rond half 11 en dat is te laat. Het wandelen gaat helaas niet door, dus ik wandel naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Ik neem een tasje mee met schone kleding voor mama, zodat ik na het prikken even bij haar langs kan gaan. En met mama gaat het goed. Ook bij haar is bloed geprikt en als het bloed goed is kan het zo zijn dat ze dinsdag naar huis mag. Mijn fysiotherapeut loopt per toeval voorbij de kamer van mama en ziet mij zitten en komt even binnen voor een babbeltje. Ooit was het ziekenhuis een huis waar ik enorm nerveus van kon worden. De gedachte aan bloed, naalden en de specifieke geur deden me al huiveren. En nu? Ik draai er mijn hand niet meer voor om, kan gewoon kijken naar de naalden die in mij of een ander geprikt worden en ben alleen nerveus als ik om een cruciale uitslag moet wachten. Wie had dat ooit gedacht, dat ik, die altijd flauw viel in ziekenhuizen vanwege de deregulatie van mijn autonome zenuwstelsel, zich er nu kind aan huis voelt.

zaterdag 23 februari 2013

zaterdag 23 februari 2013

http://www.ed.nl/extra/alpe-d-huzes/op-tandem-vechten-tegen-berg-en-kanker-1.3680713#.USh9uNbkwqs.facebook

Gisterenavond laat liet Arjan al weten dat het filmpje op www.ED.nl stond. Ik heb natuurlijk meteen gekeken en wat is het eigenlijk raar oom jezelf terug te zien. Ik ratel natuurlijk weer eens veel te snel, maar ik ben van mening dat het hoe en waarom van 2climb2raise duidelijk naar voren komt. Nu zorgen dat zoveel mogelijk mensen dit filmpje te zien krijgen en hopen dat we ook stokers bereiken die op deze wijze ook aan hun herstel kunnen gaan werken.
In huize Schreur slapen voornamelijk mannen. Teun heeft Nick te logeren en Puck is bij Florine aan het logeren, al waar de meiden de avond van hun leven hebben. Ze mogen zelfs op tafel dansen op de muziek van K3, hoe leuk is dat?

samen dansen op tafel, vet cool!!!
De jongens gaan na de film Mees Kees naar bed en slapen eigenlijk direct. Guus hoest de hele nacht en is in de ochtend niet op zijn best. Teun is zoals altijd vroeg wakker en maakt vriend Nick ook onmogelijk vroeg wakker. Om 8 uur zitten we aan de ontbijttafel en heb ik broodjes gebakken. We zijn weer fris en fruitig. Ik laat de kinderen het filmpje zien van het ED en ze liggen helemaal in een deuk om mij met een helm op, maar vooral om Paul die buiten beeld 'stoere meiden' roept. Hilarisch vinden ze het. We gaan aan tafel en genieten van ons ontbijt. Puck is op tijd thuis en dan gaat Henry met haar naar paardrijden en ga ik met de mannen de stad in, nou de stad, we gaan naar Intertoys, hun favoriete winkel. In de middag heeft Teun feest en gaat Guus naar voetbal en ga ik even bij mama op bezoek, ik zal haar het filmpje laten zien, zodat we samen kunnen lachen en kunnen dromen van ons samen op die TOP!

Het gaat even net anders dan ik gepland had. Het ziekenhuis belt en de longarts is onderweg en ik wil graag bij de terugkoppeling aanwezig zijn. Ik zeg dat ik eraan kom en breng de jongens bij buurvrouw Pauline. Ook Bernadette komt en ik spreek de voicemail van Yvonne in, want op de longafdeling moeten alle mobiele telefoons uit. Mama heeft er een hard hoofd in en ze is heel erg gespannen. Wij overigens ook, maar we proberen het niet te laten merken. Ik laat op internet het filmpje zien en mama is zo trots, ze geeft me een knuffel en vind het prachtig. We kletsen even en dan na een uur komt de longarts en hij heeft geweldig nieuws. De CT scan heeft uitgewezen dat er geen tumor zit en dat geeft 90% zekerheid. De PET scan is afgezegd, alleen de bronchoscopie staat nog in de planning om uit te wijzen wat die 10% dan wel is. Er valt een last van mama haar schouders af en van die van ons en er komen tranen van blijdschap. Mama maakte zegt dat ze ons nog niet kan missen en ze spreekt uit dat ze het allemaal zo naar voor mij vond, net nu het herstel zo goed gaat. Ik ben opgelucht, blij en denk aan de slogan van het KWF van vandaag: ‎'Als je zon brengt in het leven van anderen, kun je de stralen niet weghouden van jezelf.' En zo werkt het inderdaad. We hebben de zon proberen te brengen bij mama, ze wilde de zon nog even niet zien, maar nu ze de zon ziet en de warmte van de zon ontvangt, omarmen de stralen ook mij. Ik ben blij. De lunch wordt gebracht en mama vertelt tante Annie het goede nieuws per telefoon. We nemen afscheid en we gaan deze dag omarmen. Vanmiddag ga ik een lekker ontspannen loopje doen en zo meteen, als Teun naar het feest van Willem is, gaan wij met elkaar de stad in. Guus is niet naar voetbal gegaan, weer een aanval van aanstelleritis en papa is er vanuit ergernis in meegegaan. Dat gedrag vereist aandacht, maar niet vandaag, vandaag omarmen we en we realiseren ons maar weer eens dat onzekerheid over je gezondheid de pracht van elke dag overschaduwd. De schaduw is nu weg en de zon houdt niet op met stralen en dat terwijl de sneeuwvlokken dwarrelen.

vrijdag 22 februari 2013

vrijdag 22 februari 2013

Deze ochtend kom ik met moeite uit de veren. De slaappil heeft me heel suf gemaakt. Ik ben net op tijd beneden om het stokje van Henry over te nemen en de kinderen naar school te brengen. Ik ben zo duf als een konijn. Na school ga ik door naar de supermarkt, zodat ik alles voor de avondmaaltijd in huis heb. Ik zet de boodschapjes binnen. Ik heb tijdschriften voor mama gekocht die ik meteen bij haar ga brengen. Mama ligt er weer fitter bij dan gisteren, maar mama maakt zich zorgen, grote zorgen en dat is van haar gezicht af te lezen. Deze middag krijgt ze de CT scan. Ze hopen dat de longontsteking door de Augmentin voor het grootste gedeelte is opgelost, zodat ze een goed beeld kunnen krijgen van de vlekken op de longen, die enigzins verontrustend zijn. Ik leg mama uit dat een CT scan niets is om nerveus voor te zijn, maar mama maakt zich er onbewust toch druk over. Ik vertrek vanuit het ziekenhuis naar Gwen, de oedeemtherapeute en na mijn sessie hier ga ik naar de stad om warme bedsokjes te kopen voor mama's koude voetjes. En dan is het al weer tijd om de kinderen uit school te halen. Max komt met ons mee. We eten lekkere broodjes. Guus gaat om 13 uur met Willeke en Loek mee. Zij gaan genieten van de middag die v.v. Stiphout Vooruit heeft georganiseerd voor de Benjamins. Florine komt met Puck spelen en de kinderen vermaken zich opperbest, zo best dat ik lekker kan gaan zitten en kan genieten van een kopje koffie. Tijdens mijn koffie zijn Teun en Max, Just dance 4 gaan doen op de Wii. Hilarisch om deze mannetjes met hun heupjes te zien wiegen. Florine en Puck spelen met hele grote knuffelhonden en zitten helemaal in hun eigen wereld. Ze doen inkopen bij 'hun eigen fantasie winkel' en rusten met de 'huisdieren' op de bank onder dekentjes. Als Max opgehaald wordt, wil Teun er al weer vandoor. Hij wil nu verder spelen en nu Guus er niet is wil hij naar Wessel. Ik bel met mama, haar CT scan met contrastvloeistof is achter de rug en ze vond het meevallen. Ze was blij met mijn beschrijving en wist precies wat er op haar af zou komen. Ze klonk opgelucht en nu is het wachten tot we meer weten, wellicht maandag. Vanavond gaan we weer op bezoek en dan nemen we de kinderen mee, ook dat is een leuke afleiding. Puck en Florine willen weer logeren bij elkaar. Ze weten nog niet waar, maar zeker is wel dat Puck thuis wil eten, want een van haar lievelingsmaaltjes staat op het menu. Straks hoor ik wel wat de dames besloten hebben. Nu genieten we nog even van de vrijdagmiddag en ook bij mij is er weer even rust in het hoofd na onderzoek 1.

donderdag 21 februari 2013

Een onbestemde dag. Ik heb een druk programma deze ochtend. Ik breng de kinderen naar school en ik ga naar de stad om 2 nachthemden voor mama te kopen, die gisterenavond opgenomen is in het ziekenhuis. Ik ga meteen door naar het ziekenhuis om de nachthemden te brengen en gelukkig ziet mama er een stuk beter uit als de avond ervoor. Ze heeft van die mooie koortsblosjes en er verschijnt alweer een glimlach op haar gezicht. In de bloedwaarden is te zien dat de Augmentin aanslaat en dat is maar goed ook. Vanuit mama ga ik direct door naar de training. Ton is er weer en ik mag meteen op de fiets samen met Ivor. Ons programma is zwaarder afgesteld, maar dan nog valt het reuze mee. We mogen maar op 40% van onze capaciteit trainen en dat frustreert me een beetje. Ik wil eigenlijk meer dan dat, maar dat hoort niet bij het REACT onderzoek. Ton vraagt aan me hoeveel andere trainingen ik doe en alles wordt in mijn dossier geschreven. Mijn hartslag blijft hoog. Ton laat weten dat het gewoon een resultaat van de chemo is en dat ik dat naast me neer moet leggen. Als over een half jaar de hartslag nog zo hoog is dan pas is het zinvol om verder te kijken. Na een uur zit de training erop. Ik douche me snel, want ik heb een afspraak met Astrid, de nieuwe reïntegratie specialist van Sligro. In de auto bedenk ik me hoe ik in hemelsnaam weer heb toegestemd in deze afspraak. Het is haast je rep je en daar ben ik onvoldoende goed tegen bestand op dit moment. Het zweet staat op mijn voorhoofd, want ik ben direct van onder de douche de auto in gestapt. Mijn hart is verre van rustig. Ik zet mijn favoriete cd van Passenger loeihard aan in de auto en dat maakt me rustig. De sneeuwvlokken vallen sporadisch uit de lucht, een heel vreemd gezicht. Het sneeuwt niet echt, maar toch weer wel. Dan nader ik het Sligro terrein. Ik ben 10 minuten later dan de afgesproken tijd en dat is eigenlijk iets dat ik vreselijk vind, maar sneller had dit niet gekund. Ik loop naar binnen en ga mijn afdeling op. Even snel her en der gedag zeggen en dan loopt Marleen met me mee om me voor te stellen aan Astrid. We gaan naar een bespreekkamertje en Astrid regelt thee. Ik stel me voor en ik voel hoe snel mijn hart klopt en het beroerde is dat ik de ruststand niet vinden kan, mijn hart gaat niet lager dan 100 slagen per minuut. Astrid vraagt me wat en dan volgt volledig automatisch mijn inmiddels standaard verhaal. Ik vertel haar dat de hormoontherapie me zwaar valt en als ik dat uitspreek komen vanzelf de tranen. Dit was onvermijdelijk, alle hectiek van de afgelopen dagen en de drukte van deze dag hebben er voor gezorgd dat ik mijn grens volledig bereikt heb. We wisselen van plek zodat niet iedereen mij door de ramen heen in tranen ziet. Ik kan niet meer helder denken op dat moment, want er zit storm in mijn hoofd. Astrid vraagt mij wat ik aan zou kunnen qua werk en ze zal een afspraak regelen voor een arbeidskundige keuring. Ik weet het even allemaal niet meer. Ik wil zoveel, heb zoveel ideeen, maar ik weet even niet wat ik voor Sligro kan doen. Ik ben een jaar er tussenuit geweest, mis de aansluiting en weet even niet waar ik de focus op moet leggen. Ik probeer haar over te brengen dat ik van mening ben dat Jeroen hier ook een cruciale rol in kan spelen, hij weet immers als geenander hoe de organisatie er na de onlangs doorgevoerde reorganisatie uit ziet en wat mijn rol zou kunnen zijn. Ik streef ernaar om het hoogst mogelijke na te streven, maar wat is dat? Ik weet het echt niet. Ik vertel haar over mijn idee om een rol te gaan vervulling in de poot Vitaliteit. Ik weet nu als geen ander wat het is om ziek thuis te zijn, beperkt te zijn en toch zoveel te willen. Vooralsnog is er een rol voor me weggelegd bij Leren en Ontwikkelen, maar ik heb totaal geen zicht in wat ik dan zou kunnen gaan doen en dat benauwd me gewoon. Het gesprek komt maar half bij me binnen, maar wat ik er van mee krijg is dat Astrid een afspraak gaat maken voor een keuring, dat ik moet nadenken over mijn krachten die gebruikt kunnen worden en dat het volgende gesprek met Jeroen erbij zal zijn. Verder hebben we het over inzetbaarheid op de maandagen en de woensdagen van 10 tot na de lunch. We ronden het gesprek af en ik klets met wat collega's. Als ik Maartje vertel over mijn moeder dan schiet ik weer helemaal vol. Mijn hoofd loopt over en het enige dat ik hoop is dat mama een goede uitslag gaat krijgen en dat we niet weer met de familie zo'n zware tijd tegemoet gaan. Hopen dat is wat ik doe en ik weet dat hoop doet leven, ik ben een bewijs hiervan. Ik ga naar huis en bij de receptie hoor ik dat vrijdag Peter geopereerd gaan worden, in gedachten leef ik mee met José en bij mij thuis zal mijn vriendenkring weer branden en in de kring zitten al mijn positieve gedachten voor de mensen die het zo hard nodig hebben. Eenmaal in de auto komen de tranen, wat ben ik moe en wat een chaos is het in mijn hoofd. Mijn hoofd doet pijn en ik wil er even niet aan toegeven. Ik parkeer mijn gedachten en mijn pijn en ik haal de kinderen uit school. Willem komt met ons mee en als we thuis zijn komt ook Henry thuis. We moeten naar de tandarts en daar gaan we met zijn allen. Bij de tandarts is het altijd leuk, de kinderen kunnen er spelen en we mogen allemaal tegelijk de kamer in. Eerst de kinderen en dan wij. Teun en Puck krijgen een fluoride behandeling. Als we naar huis gaan mogen Willem en Teun nog even op de Wii spelen. Ze zijn net bezig of Margit is er al, de mama van Willem. Margit komt nog even kletsen, zodat de jongens hun spelletje kunnen spelen. Daarna gaan wij aan tafel voor een makkelijke maaltijd en een bijzonder lekker toetje. Het toetje dat Susan ooit voor mij en de collega's heeft gemaakt. Een feesttoetje is het en af en toe moeten we onszelf trakteren en beseffen dat het leven ondanks alles vaker gevierd moet worden. En feest is het, onze Teun zijn eerste tand gaat eruit bij het eten van het toetje en per ongeluk slikt hij de tand door. Hij geeft aan dat de tand lekker smaakte en ineens hebben we het feest van de verloren eerste tand van Teun. Teun is trots en aangezien de tand ontbreekt leggen we deze avond een briefje onder zijn kussen voor de tandenfee. Teun is zo euforisch dat hij besluit iets te vertellen dat hij eigenlijk geheim wilde houden. Hij zegt dat hij een beetje verliefd is. Ik vind dat zo mooi en vraag op wie en dat laat hij weten dat hij een beetje verliefd op Amy is. Ik ben blij voor Teun en vind het super dat hij zijn fijne verliefde gevoel met ons wil delen. Onze simpele maaltijd is een feestmaaltijd geworden en wij genieten van al dit moois. Bernadette komt en wij gaan samen bij mama op bezoek. Bernadette kan nog net meesmullen van het feesttoetje en dan lopen we naar het ziekenhuis. Mama heeft alweer babbels en samen met Edwin en Frits maken we er een gezellig bezoekuur van. We gaan naar huis en gaan dan plat op de bank voor Wie is de mol en ik ben er van overtuigd dat Pauline de mol is. Daarna ga ik naar bed, mijn hoofd bonkt en ik voel me heel misselijk, ik ben op en helemaal leeg. Deze dag was heel vermoeiend en ik trakteer mezelf dan ook op een lormetazepam. De slaap volgt en ik droom weer drukke dromen, want de storm is nog niet uit mijn hoofd....

woensdag 20 februari 2013

woensdag 20 februari 2013

Vandaag staat in het teken van rust. Na alle drukte van de afgelopen dagen heerlijk even niets. Ik heb mijn comfy huispak aan en geniet van een theetje, het krantje, muziekje. Ik doe een belrondje en ik doe wat boodschapjes. Ik regel nog een bloedonderzoekje bij de huisarts voor de bepaling van mijn hb dat nodig is voor de sportkeuring en ik haal mijn pillen op bij de apotheek en koop meteen lekkere broodjes, kippetjes en salades voor vanmiddag. Woensdag, kinderdag. Ik ga naar school en Guus neemt Lucas mee, Puck gaat naar Nadine en Teun heeft niemand om mee te spelen. Thuis moet ik met de papa en mama van Willem bellen, zodat hij morgen in ieder geval niet achter het net vist. Als familie voelen we ons vandaag erg met elkaar verbonden. Een jaar geleden gingen we samen de strijd aan, mijn strijd, onze strijd. En wat zijn we samen sterk geweest! Ook dit jaar gaan we sterk zijn en gaan we samen die puist in Frankrijk bedwingen, wij kunnen dat samen. Op de top zullen wij dan staan, Henry, Puck, Teun, Guus, Yvonne, Bernadette en mama!! Dit is ons doel en ik wil niets liever dan dit doel werkelijkheid zien worden. Hier gaan we voor met snot voor de ogen en schuim op de lippen, we kunnen het!
Als de kinderen spelen maak ik alvast de macaroni en als Lucas opgehaald is gaan wij Puck ophalen, daarna samen eten en als Henry thuis komt ga ik naar mama toe, die verschrikkelijk aan het hoesten en proesten is. Ik brand de vriendenkring vandaag en ik weet dat deze vriendenkring zijn dienst heeft bewezen. Ik blijf branden en elke keer als de kaars brandt kijk ik er naar en hoop ik, hoop ik voor mezelf, hoop ik voor anderen en deze hoop is de basis van alles, deze hoop doet leven! Ik zou iedereen het advies kunnen geven om het leven te omarmen, om echt open te staan voor de mooie dingen om je heen en om dat te omarmen. Het leven is helaas naast alle mooie dingen ook gevuld met minder mooie dingen. Ook voor deze minder mooie dingen geldt om ze toe te laten, om ze een plek te geven en vooral om de focus weer te krijgen op zaken waar energie vandaan komt. Dat maakt het leven elke dag waardevol. Pluk de dag en blijf de dagen plukken, alleen zo lacht de dag je elke dag toe. En mocht de waan van de dag je even laten vallen, denk dan al die mooie momenten die de vele dagen van je bestaan hebben gegeven en dan zal de dag je als vanzelf zijn mooiste lach weer schenken. Carpe Diem!

dinsdag 19 februari 2013

dinsdag 19 februari 2013

Ik heb een supernacht gehad, lekker geslapen en als ik wakker word voel ik de spieren meer dan gisteren. Toch valt het me reuze mee. Vandaag moet ik weer aan de hersteltraining in het Elkerliek en daarna naar Eindhoven voor het interview met het ED. Ik weet totaal niet wat ik kan verwachten en dat maakt het een soort van avontuur en ik ben dol op avontuur. Madzy zal er ook zijn vanmiddag en naar het schijnt gaan we samen de tandem al op en wordt dat gefilmd. Madzy neemt buitenkleding mee en natuurlijk een helm! Ik heb er zin in en ik hoop dat het een stuk word in het ED dat vooral laat zien hoe geweldig de stichting 2climb2raise is. Het is namelijk deze stichting die het mogelijk maakt om ook al of nog tijdens je behandeling de draad weer op te pakken en je lichamelijke grenzen weer op te zoeken. Dat is wat er voor zorgt dat je je weer onderdeel gaat voelen tot wat voor de ziekte kanker tot 'de normale' wereld behoorde. Je bent onder lotgenoten en iedereen heeft aan een half woord genoeg. De 'gezonden' geven zoveel dat je jezelf weer toelaat om je eigenwaarde te ontvangen, die je eigenlijk een beetje kwijt was. Ik heb mezelf constant onbewust verplichtingen opgelegd, omdat ik dat nodig vond. Nu leg ik mezelf niets op en geniet ik van de groei die de training me geeft. Ik zei gisteren tegen mijn zus dat ik, ondanks mijn minimale prestaties op sportgebied, ik zondag na de eerste training naar huis reed en mezelf queen of the road voelde. Een heerlijk gevoel. Ik ga om half 12 naar de training, Karin had gelukkig goed nieuws gehad, geen hartfalen en ze was alweer 4 kilo vocht kwijt. Na de training drinken we koffie met de een club die er al jaren komt. Nostalgie, daar gaat het over, over vroeger en hoe het toen ging. Ik geniet van deze prachtige Helmondse verhalen. Ik ga naar huis en word gebeld door Astrid van Hest, de reïntegratie-dame die Sligro heeft ingehuurd voor langdurig zieken. De eerste afspraak staat voor donderdag en ineens gaat alles in een sneltreintempo. Ik ben klaar voor vanmiddag, het interview en zie wel wat er op me af gaat komen.....

De eerst keer samen op de tandem, het ging meteen goed, zo gaaf en leuk!

Ik was natuurlijk weer eens heel erg op tijd. Meteen na het ziekenhuis spullen thuis gedropt, telefoon opgenomen en doorgegaan naar Paul in Eindhoven, want daar was het verzamelen. Ik heb mijn sportkleren nog (en al) aan. Ik zie de tandem als stralen buiten. Arjan en Madzy (en haar zusje die een weekje bij Madzy logeert) zijn er ook al snel. De redacteurs van het ED arriveren en we babbelen er lekker op los. Ik hou van babbelen en zit dan ook lekker in mijn element te zijn. Daarna gaat de camera draaien en zorgen Madzy en ik dat we in onze buitenkleding voor de dag komen. Ook wij worden geinterviewd, maar natuurlijk buiten bij die schitterende tandem, die de hoofdrol speelt vandaag. De tandem die het mogelijk maakt voor (ex)patienten om die berg op te gaan, om nú al iets te doen wat helpt in het herstel of in het jezelf beter voelen. En dat alles wordt mogelijk gemaakt door de stichting 2climb2raise. Ik ben trots dat ik erbij ben en het heeft zo moeten zijn dat dit mijn pad heeft gekruist. Dit past zo goed bij mij en bij hoe ik in het leven sta. Mijn kerneigenschappen komen hier goed tot zijn recht, enthousiasme en energie. De voorbereidingen en de fysieke inspanningen leveren alleen maar meer energie op en dat enthousiasme volgt dus vanzelf door die positieve energie. Na het interview gaan we op de tandem, voor de eerste keer en het wordt gefilmd. Madzy en ik zijn laaiend enthousiast en ik weet dat ik straal dat kan niet anders, want trots is hier een understatement. Als ik naar huis ga zet ik snel de foto die Arjan heeft gemaakt op FB en de reacties stromen binnen. Ik ga eerst Guus bij Fabian ophalen en laat natuurlijk meteen trots de foto zien. Ik ben zo enthousiast dat iedereen dit ook moet zien. Ook als ik Puck op ga halen bij Florine laat ik trots mijn de foto zien van wat nu al als 'onze tandem' voelt. Henry is al thuis en de pannetjes pruttelen op het vuur. Teun komt thuis en we gaan eten. Na het eten even kleuren, gamen, spelen en dan naar bed. Vandaag was een prachtige dag, een droomdag, een dag vol energie. Ik kijk uit naar de tijd die komen gaat, ik kijk uit naar mijn trainingen en ik het allerbelangrijkste 'ik voel me goed'!

maandag 18 februari 2013

maandag 18 februari 2013

Ik voel mijn spieren en dat is een goed teken. Ik heb heerlijk geslapen, maar met het uit bed stappen voel ik de bovenbeenspieren. Ik breng de kinderen naar school, zorg voor mijn dagelijkse 30 minuten beweging en ga lekker uitgebreid in bad. Het is heerlijk om het huis even helemaal voor mij alleen te hebben. Rond kwart voor een ga ik naar school om voor alle groepen 1 computerjuf te zijn. Ik had afgesproken met Linda, maar ik was glad vergeten dat de groepen 1 na de vakantie weer computerles hadden. We zijn met 5 sterk om de groepen 1 te ontvangen, deze week heeft de ene helft van 1a, 1b, 1c les en volgende week de andere helft. Guus is deze week niet aan de beurt en daar zal hij wel van balen. Hij vindt computerles erg leuk. De verwarming van alle groepen 1 is kapot en alle kinderen mogen daarom vandaag in de gymzaal verblijven. Als de computerles is afgelopen loop ik naar de klas van Guus. Guus heeft vandaag in zijn broek geplast. Hij wist niet waar de wc was in de grote gymzaal en heeft het laten lopen. Hij zit vol van zijn schoolonderbroek. Hij heeft altijd onderbroeken met pijpjes en nu heeft hij een slip aan en volgens Guus is die heel koud aan je billen. Ik moet lachen. Fenne gaat met ons mee en Teun met Nick en eenmaal thuis laat hij Puck en Fenne zijn slip zien. Op deze leeftijd is het nog aandoenlijk, maar ik vertel hem dat hij het niet hoeft te laten zien dat wij het zo ook wel geloven. Vervolgens laat ook Fenne haar broek zakken en laat haar boxer zien en Puck loopt inmiddels ook al in haar boxer rond. Ik stond erbij en keek ernaar. Na deze onderbroekenlol gaan we ranja drinken. De meiden gaan spelen en Guus probeert aansluiting te vinden. Dit gaat echter niet zonder slag of stoot en ik voel me een soort scheidsrechter. Guus besluit het op te geven en hij komt gezellig met mij klessebessen. Ik geniet van zijn verhalen. Het is vandaag een prachtige dag, de zon die schijnt, de hemel is blauw en de temperatuur is goed. Ik voel me goed, ondanks de lichte spierpijn en ik voel me nuttig, vanwege de taken op school. Zo'n dag als vandaag is geweldig. Ik ben nog bezig om te kijken of morgen de jongens ergens kunnen spelen of dat oma ze kan opvangen. Als dat lukt kunnen Puck en ik naar Madzy toe om naar haar paardje te kijken en om er op te rijden. Lukt het niet dan doen we het gewoon een andere keer, want er zullen zich nog genoeg momenten aandienen.

In de middag word ik gebeld door Arjan. Het is kort dag, maar hij heeft het verzoek of ik morgen naar Paul kan komen voor een interview met het ED. Ik was al bezig met oppas, dus ik zeg hem dat als ik het kan regelen ik er morgenmiddag zal zijn. Ik laat Madzy weten dat we een andere datum gaan vinden voor het paardrijmiddagje en dan hebben we (met name ik) lol over morgen. Ik heb helemaal geen flitsende outfit en het gaat ook nog gefilmd worden. Daarbij zit mijn outfit nog in de was, dus ik zet snel een wasmachine aan in de hoop dat alles morgen weer fris is. Madzy laat weten dat ik een outfit van haar kan lenen en ze voegt daad bij het woord, op FB stalt ze wat setjes uit. Hilarisch. Met zo'n outfit moet het zeker lukken! Ik vind het dolkomisch en natuurlijk alles voor het goede doel! Ik kijk uit naar morgen!

zondag 17 februari 2013

17 februari 2013, de eerste binnentraining met de stichting 2climb2raise, geweldig gevoel 'alive and kicking'
http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/hannekeduijmelink/hanneke-duijmelink/
Vandaag is de dag van de eerste binnentraining in Health City aan de Aalsterweg in Eindhoven met 2climb2raise. Ik ben er gespannen voor en ik heb er enorme zin in. Het is een gezonde spanning die ik voel, hoe zal het zijn? Zal ik het volhouden het hele uur, wie zijn er allemaal, hoe gaat dat met die spd klikschoenen, zal ik mijn prothese wel of niet indoen? Er gaat vanalles door me heen. Ik eet ruim van tevoren en ik neem mueslikoeken en boterhammen mee voor na de training en natuurlijk water. Ik vertrek hier vroeg en ben er dan ook vroeg. Ik had in mijn agenda genoteerd dat de training zou starten om 13 uur, wellich bewust, zodat ik zeker op tijd zou zijn, want de training begint pas om 13.30 uur. Het geeft me de tijd om rustig een kopje koffie te drinken en te kletsen met de rest van de groep. Health City in Eindhoven is een prettie sportschool, waar wij met de groep gebruik van kunnen maken. Alle stokers zijn vrouwen valt me op en veel van de stokers hebben hetzelfde traject als ik doorlopen. Het geeft een vertrouwd gevoel. Madzy komt en heeft er zin in net als ik. Ze reserveert de voorste fietsen voor ons en ik zeg haar met een lach dat dan iedereen kan aanschouwen hoe ik tijdens het uur in ga storten. We zijn even druk met het klikken van de schoenen, want dat moet ik nog echt onder de knie krijgen, Madzy leert me hoe ik mijn fiets kan instellen en dan gaan we rustig van start. Op 9 nummers laat Arjan ons 'de berg' opgaan. Het voelt eigenlijk heel goed, zeker met die schoenen, gaat het trappen veel gemakkelijker. Lau komt nog even zeggen dat ik vooral deze les moet gebruiken om souplesse te krijgen en vooral al de weerstand even moet laten varen. Ik voel me goed, dus ik ga ervoor. Na het eerste nummer is het al aangenaam heet, Madzy heeft niets teveel gezegd om een speciaal zweethemd onder mijn shirt aan te doen. De druppels hangen aan mijn neus en het voelt geweldig. Ik heb mijn hartslagmeter om en moet erop letten dat ik niet te hoog ga. Madzy houdt me ook nauwlettend in de gaten en ze vraagt of ik haar mijn meter laat zien. Oeps, de hartslag is te hoog, erg te hoog, dus ik neem tempo terug en dan pas krijg ik het door. Als mijn hartslag het toelaat, sta ik en zit ik en race ik mee, laat mijn hartslag het niet toe, blijf ik rustig in mijn zadel zitten en draai ik de weerstand terug om weer tot rust te komen. Madzy draait op vol tempo mee en dat is prachtig om te zien. Ik denk dat ik met zo'n hoge weerstand de trappers nog geeneens rond krijg. We naderen nummer 9 en geven het laatste beetje dat we nog over hebben en gaan dan voor de cooling down. Wat een geweldige les en ik kan me voorstellen dat dit verslavend werkt. Fietsen op lekkere muziek met een mooie opbouw, met sprintjes en met klimacties. Na de training gaan we douchen en met al die vrouwen met vergelijkbare situaties is het vertrouwd douchen en doe je met het grootste gemak van de wereld je onderdelen uit :) We gaan nog wat drinken en kletsen gezellig na. Dit was een heerlijke zondag, geen lazy sunday, maar een zondag die je veel energie oplevert. De eerste stap is gezet en nu gaan we voor de volgende stappen. Samen gaan wij dat karwei klaren, soms met een lach en soms met een traan. Let's face it, wij allen met ons eigen verhaal zijn zo verbonden met elkaar omdat we zonder het te zeggen weten dat deze beklimming een eitje is in vergelijk met het traject dat we hebben doorstaan. Ook alle captains en het bestuur vallen allemaal onder de categorie bikkel, met hun naastenliefde en instelling weten ze als geen ander ons stokers een goed gevoel te geven en dat is precies wat wij nodig hebben om in ons herstel te groeien. Ik ben trots om onderdeel uit te kunnen maken van deze groep en kijk al weer uit naar onze volgende bijeenkomst.

Als ik thuis kom zijn de mannen aan het bowlen, de kleine mannen en de grote man. Hilarisch om te zien, zo fanatiek als ze samen zijn. Puck is bij Florine en komt later weer thuis. Het is relaxed en ik voel me energiek. Henry heeft besloten dat het vandaag pizza en pasta-dag is, niet zelf gemaakt, maar van la Perla. De bestelling wordt opgenomen en Florine blijft ook eten. Teun, Henry en ik willen pasta en de meiden willen pizza. Het is heerlijk en la Perla blijft het beste Italiaanse restaurant van Helmond vinden wij. We eten onze buikjes rond. Na het eten gaat Florine naar huis en gaan Puck en ik vast in bad. De mannen gaan daarna. Ik was Puck haar haartjes, föhn haar haartjes droog en de pyjama gaat aan. Daarna is het de beurt aan de mannen. Guus en Puck mogen in ons bed inslapen en Teun gaat in zijn eigen bed en slaapt direct. Dat geldt niet voor het andere stel, zij maken er nog even een potje van, maar dan uiteindelijk ligt iedereen in zijn eigen bedje. Wij gaan lekker TV kijken en na mijn favoriete serie Divorce houd ook ik het voor gezien. Dank je dag!

zaterdag 16 februari 2013

zaterdag 16 februari 2013

Gisterenavond heeft Puck het tot het eind volgehouden bij The Voice Kids. Ik was blij dat het afgelopen was en naar bed toe konden gaan. Ik ben meteen ingeslapen tot half negen in de ochtend, zalig. De kinderen en Henry waren al beneden. Rond half 10 werd Teun opgehaald door Wessel, hij mocht mee 'uit eten'. In Nuenen bij de Intratuin kun je voor 1 euro ontbijten en bij het restaurant is een enorme indoor speelkooi voor de kinderen. Ideaal om naar toe te gaan en de kinderen vinden het dubbel feest, er zijn immers én lekkere broodjes én je kunt spelen. Teun is de koning te rijk. Guus staat voor de TV bloedfanatiek te boksen. Gisteren heeft hij samen met Freek gebokst. De beide heren waren zo druk bezig dat ze nat van het zweet waren. Puck is druk met Hay Day. Om kwart over tien vertrekt Henry met Puck naar paardrijden en doe ik de voetbalkleding van Guus aan. Guus heeft geen zin in voetbal, hij heeft pijn aan zijn voet. Ik zeg hem dat we dat tegen de trainer zullen zeggen, zodat die in ieder geval weet dat je af en toe moeite hebt met lopen. Guus kennende is hij dat in 1 seconde vergeten als de training van start gaat. Ik ben klaar om mijn eerste looptraining te gaan doen. Dat stelt nog niet veel voor. Digicoach Evy Gruyaert helpt me weer op weg. Ooit in Zeewolde (jawel dat is lang geleden!) heeft Evy mij leren hardlopen. De eerste les telt maar 16 minuten, dus het is nauwelijks de moeite me ervoor om te kleden, maar toch. Het is een begin. Evy vertelt me hoe vaak ik mag trainen, hoe lang, zet er een lekker deun onder, kortom Evy is top en zorgt ervoor dat ik in 26 lessen weer 5 km kan hardlopen. Evy laat mijn longen weer werken, zodat die longinhoud ook weer verbetert. Ik heb er zin in. Als Puck weer terug is van paardrijden, dan is ook Teun en Wessel weer thuis en komt Florine. Wanneer moet ik nou gaan lopen? Dat is de vraag, want Henry is weer met Guus naar voetbal. Zal ik de kinderen alleen laten? Dat knaagt aan me en in overleg met Henry ga ik als hij weer terug is. De eerste training is maar zo'n 20 minuten, dus dan ben ik wel weer thuis voor dat Marjon op de stoep staat. Marjon komt gezellig op de koffie en daarna gaat ze Julia ophalen in Venray. Wij gaan vanavond naar de Wok met de kinderen en met Bernadette, Dries en Fiene. Kinderen zitten er nu al vol van, zelf mogen kiezen wat de kok gaat maken, dat is voor hen het leukste restaurant ooit..... Het is nog even spannend, want Fiene heeft koorts, maar misschien is ze vanavond weer helemaal fit, we genieten gewoon van deze heerlijke dag.

donderdag 14 februari 2013

vrijdag 15 februari 2013

http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/hannekeduijmelink/hanneke-duijmelink/

Teun is deze ochtend al vroeg wakker. Henry vertrekt vroeg naar zijn werk en Teun is wakker geworden. Hij komt even bij mij in bed liggen en nu is hij even 'mijn man' en hij knuffelt me innig. Hij vindt het zo lekker warm in ons bed en geniet van het geknuffel. Na een half uur vindt Teun het welletjes en wil hij naar beneden. Hij wil met Max spelen. We gaan naar beneden en Puck en Guus liggen nog lekker te slapen. Om half 10 mag Teun naar Max, dus hij moet nog even geduld opbrengen. Puck komt de kamer inlopen, haar haar ontploft, duim in de mond en stink om haar hand gedraaid. Ze heeft lekker geslapen. We eten alvast een boterhammetje. Guus blijft heerlijk slapen. Hij is in de avond niet moe te krijgen, maar nu in de vakantie in de ochtend vindt hij het heerlijk om uit te slapen. Hij kan zo tot 9 uur of later slapen. Deze dag gaan we, nadat we Teun naar Max hebben gebracht, er samen op uit. We gaan een kliksysteem voor mijn fietsschoenen scoren en we gaan even de stad in. We gaan deze dag genieten en vanavond sluiten we dan af met onze familie televisie sessie, The Voics Kidzzzzzzzzzzz! Samen op de bank, dekentje, ranja en chippies en dat is zo knus. We vertellen elkaar dan wie we goed vinden en we laten elkaar weten op wie wij inzetten als winnaar van The Voice Kids. Meestal is Teun na de eerste pauze, als hij zijn chippies opheeft, uitgeblust en vraagt of hij naar bed mag. Guus en Puck houden het wel vol tot het eind en gaan dan samen met mij naar bed. Voor hen is dat het stoerst van alles, net zo laat naar bed gaan als mama. Ik kijk uit naar deze dag, naar deze avond en omarm deze dag!


Puck en Guus maken het cakebeslag, de cake zal wel klein worden, want er wordt goed van het beslag gesnoept
het resultaat, puck heeft het versierd en haar naam is te lezen en Guus houdt gewoon van overdreven veel snoep, dus een berg snoep zonder logica, het hoeft niet lekker te zijn als het maar veel is.........
Teun was bij Max aan het spelen en samen hebben zij 2 taarten gemaakt, met cake slagroom en veel versiering. Het ziet er heeriljk uit en Teun is erg trots op het resultaat en zegt: 'ik mag bepalen wie er van mijn taart mag eten.'

donderdag 14 februari 2013





Vandaag is het Valentijn. Op mijn telefoon zie ik mijn eerste dagdonatie. Een donatie van Puck, Teun en Guus met een mooie tekst. De eerste tranen van geluk zijn binnen vandaag, Happy Valentine. Henry is al vroeg naar het werk en ik geef de kinderen hun post bij het ontbijt. Ik zeg het gedichtje op, ga via hun handje, hun mouw naar hun nekje, kriebel en geef ze een dikke zoen en een dikke knuffel. Ze stralen en onze Valentijnsdag kan al niet meer stuk. Als ze allemaal in de kleren zijn komt mama. Mama is snotverkouden. Ik geef haar haar Valentijnsknuffel voor deze dag en we drinken samen wat voordat ik naar het ziekenhuis ga voor mijn sportsessie. In het ziekenhuis zijn alleen Karin en ik. Dokter Ton is ziek, dus een zuster komt ons begeleiden. Karin is in 3 dagen 7 kilo zwaarder geworden vanwege het vocht en gevreesd wordt voor hartfalen. We worden met onze neus op de feiten gedrukt, dat gezondheid niet een vanzelfsprekendheid is. Dappere Karin stapt toch op de fiets en we doen een aangepast programma in verband met de afwezigheid van Ton. We noemen onszelf superbikkels, die ook vandaag gewoon die fiets op willen. Alles voor het herstel. Na afloop krijgen we een kopje koffie voor onze inzet, ga ik onder de douche en weer naar huis. Thuis zijn de kids met Loek aan het spelen. Mama gaat weer naar huis en Willeke komt checken of Loek hier is en drinkt meteen een bakkie mee. Ik bak tosti's voor de kinderen en verwarm de soep die van gisteren over is. Een gezellige bedoeling aan de keukentafel. Loek geeft zulke lieve complimentjes over de soep en hij geniet er zienderogen ook van. Ik kan hier zo van genieten. Na het eten gaan ze spelen. Teun en Loek besluiten bij Loek op de Wii te gaan omdat zij een spelletje hebben wat wij niet hebben. Guus is verdrietig hierom. De TV mag hier aan en dan komt Nick met Guus spelen. Teun komt weer thuis en gaat weer even met Nick naar zijn huis om daar te kleuren. Guus blijft hier en doet de skates van Nick aan en in 2 minuten leert hij zichzelf skaten, heel makkelijk, heel behendig. Guus is onze sportman in de dop. Als enige van de drie is hij heel atletisch gebouwd met gevoel voor sportiviteit. Zo anders dan Teun en Puck, die dat totaal niet in zich hebben. Vol trots laat hij me zien hoe hij het doet en hij verlegt daarin steeds zijn grenzen, pijlsnel is hij na een paar keer oefenen. Ik houd mijn hart vast, maar hij blijft keurig op de been en gebruikt zijn armen voor evenwicht. Ik ben trots op hem, de kanjer. Teun komt weer thuis en mijn drietal is weer compleet. Henry zal laat thuis zijn vanavond, dus wij gaan samen een vakantiefeestmaal maken. Vandaag willen ze inktvisringetjes, aardappeltjes en worteltjes. En dat gaat het worden. Vandaag is een bijzonder mooie dag en ik omarm deze dag met duizend armen <3

Woensdag 13 februari 2013

Lekker vroeg uit de veren en leuke dingen doen vandaag. We gaan om half 10 met zijn allen naar de bakker, voor mij en voor tante Det. De kids gaan deze ochtend bij tante Det spelen en dat betekent samen met Fiene de boel op zijn kop zetten :). Ik ga dan door op kraamvisite bij Ilse, via de webcam naar Olivia en Sepp kijken, want zij liggen nog in het ziekenhuis. Het is stralend weer vandaag, de zon lacht je tegemoet. Ik ben al voor 11 uur in Berghem, die oude Volvo van me onderschat ik toch steeds als het om snelheid gaat ;) Ilse en Sjon zijn er nog niet, ze zijn in het ziekenhuis, maar het duurt geen 5 minuten of ze komen er al aan. Op het raam is een mooie schilderwerk te zien van Woezel en Pip met de namen van de 2 kanjers die 23 januari persé de wereld in wilden komen, zodat ze in ieder geval hoe Carnaval zou zijn! Olivia is een prachtig mooi en fijn meisje en doet het super goed en Sepp is een echte jongen, stoer en steviger. Toch heeft Sepp nog wat moeite. Het is dat zijn zusje eruit wilde, dus hij moest als voorligger ook, maar Sepp had liever nog wat weekjes bij Ilse in de buik gezeten. Sepp heeft een bloedtransfusie ondergaan en nu gaat het zienderogen beter met hem, hij beweegt goed kunnen we op de webcam zien. Techniek staat voor niets, kraamvisite via de webcam. Prachtig nieuw leven, hoe mooi kan het zijn. Ilse en ik kletsen gezellig onder het genot van een kopje thee. Rond het middaguur vertrek ik weer naar huis, Ilse kan rusten en ik kan nagenieten van de 2 mooie mini-mensjes. Bij tante Det is het een feestje geweest. Met water spelen, knutselen en ook nog de film van Mees Kees. We gaan naar huis en daar gaat Puck meteen door naar Florine en gaan Teun en Guus er ook vandoor om te spelen. Ik ga naar binnen en wat een oase van rust is het in huis. Ik zet het theewater aan en dan gaat de deurbel. Madzy, mijn captain staat aan de deur. Ik ben blij dat ze er is. We hebben alle rust om eens echt met elkaar te kletsen en goed kennis te maken. Madzy is een en al sportiviteit. Er gaat geen dag voorbij voor haar zonder te sporten, paard, fiets, halve marathon, noem het en zij doet het en ook nog eens heel succesvol. Ik laat haar trots mijn schoenen zien en krijg tips over mijn helm en andere zaken die ik nog nodig heb. De tijd vliegt en voordat we het weten is het al half 6. Henry komt thuis. Teun vond het spannend om naar binnen te komen, omdat Madzy er zat. Tenminste dat was wat Guus er van maakte. Na wat navragen bleek dat Teun stond te huilen op straat om een heel andere reden. Madzy gaat naar huis en gaat vanavond weer even op de Tacx de Alpe d'Huez beklimmen. Waar ik uren over ga doen, doet Madzy geloof ik in ruim een uur. Madzy vertrekt en wij gaan eten. In de avond word ik overmeestert door angst. Zal ik het allemaal wel aankunnen? Is het niet te hoog gegrepen? Wil ik niet teveel en wil ik niet te snel? Zal ik niet gaan overdrijven met de training? Kan ik mijn grenzen voldoende aangeven, ook aan Madzy? Wil ik niet te graag teveel doen en laten zien dat ik alles kan, terwijl ik weet dat dat echt niet het geval is? Ik huil weer eens dikke tranen en deze tranen zijn belangrijk om alles goed te ordenen in mijn hoofd. Kon ik mijn angst over al deze zaken maar aan iemand geven, die mij er alleen maar positieve hoop voor terug zou geven. Ik heb hoop hele  mooi hoop en mijn hoop doet me leven elke dag weer. Ik heb mijn tanden in míjn doel gezet, ik wil die berg op! Nog veel belangrijker, ik wil ook veel geld ophalen, heel veel geld. Ik wil zo graag mijn bijdrage leveren dat mijn hoofd overuren aan het maken is. Elke dag heb ik een ingeving en hoop ik dat er maar een fractie van gaat lukken. Henry laat me weten dat de helft van het streefbedrag van 5000 euro al volstaat. Ik vind dat een duffe opmerking, ik heb alleen maar in mijn hoofd dat ik meer (veel meer) dan die 5000 euro wil ophalen. Dat geld is namelijk voor iedereen en als ik enigzins een bijdrage kan leveren zodat ik mensen kan besparen wat ons het afgelopen jaar is overkomen, dan ga ik met snot voor de ogen en schuim op de lippen voor dat doel. Ik huil niet om het feit dat kanker mij overkwam. Je kunt je niet verzetten tegen deze ziekte, die leidt immers zijn eigen leven. Alleen met de juiste instelling kun je de ziekte het hoofd bieden en dan zal de toekomst uitwijzen wat dat voor mij gaat betekenen. Ik huil alleen om wat de ziekte veroorzaakt in relatie tot mijn kinderen, mijn man, mijn familie, mijn vrienden en mijn collega's. Deze ziekte zet alles op zijn kop en mijn onbevangenheid is verloren. Of ik nou wil of niet, vaak komt in elk gesprek wat ik voer deze ziekte en wat het doet voorbij. De vragen zijn dan vaak gericht op hoe het met mij gaat. En eigenlijk is dat maar een factor van wat kanker met je leven doet. Het gaat elke dag naar behoren, ik maak ervan wat er van te maken is. Het feit blijft dat je leven een puinhoop is en dat die puinhoop verdomde moeilijk op orde te krijgen is. Daar zit immers de kern van dit alles. Ben ik wel een leuke moeder voor mijn kinderen, of ben ik te vaak de grote afwezige die in haar eigen universum leeft. Ben ik nog wel die leuke partner, ben ik nog wel een leuke zus, een leuke dochter, een leuke vriendin, een gedreven werknemer? Heb ik nog voldoende aandacht voor iedereen die me zo lief is en voor alles wat me zo lief is? Ik doe mijn best, maar af en toe leef ik zo in mijn eigen luchtbel dat ik me afvraag of ik deze luchtbel wel voldoende met iedereen deel. Ik ben nog niet aan het werk en daar baal ik van. Ik leg die druk bij mezelf neer en ik moet dat leren loslaten. Ik wil zo graag wat doen, ongeacht wat, maar het komt niet van de grond. Ik word hierin geremd en dat zal zeker ter bescherming van mezelf zijn, maar daardoor wordt je wereld zo beperkt en zo verkleind en heb je het idee de aansluiting te missen. En dat gevoel is zo erg, het idee hebben dat je de aansluiting mist. Ik huil deze avond tot mijn tranen op zijn. Ik ben verzonken in mijn eigen gedachten. Ik besluit de valentijnskaarten voor de kinderen te gaan schrijven. Tijdens ons weekend weg heb ik 3 miniboekjes gekocht die in een envelop passen. Miniboekjes van 'Raad eens hoeveel ik van je hou'. Dit boekje las ik elke dag voor het slapen gaan, toen de kinderen klein waren. Het grote boek is versleten van het lezen en het boek heeft Puck ooit gekregen van Marianne als kraamcadeau. Ik schrijf voor iedereen hetzelfde gedichtje in het boekje:

we geven je een kusje,
we geven je een zoen
om in een doosje te doen,
maak het doosje open,
kijk daar komt gekropen,
al onze liefde voor jou,
via je handje,
zo over je mouw,
kriebelt in je nekje,
fluistert in je oor,
ja, daar komt ie hoor,
een hele dikke zoen,
zullen we het nog eens doen?

We houden van je, papa en mama

Ik doe de boekjes in de enveloppen en leg ze in de brievenbus. Morgenochtend beginnen we hier de dag mee, met een dikke zoen en met een liefdevolle knuffel, het is dan immers valentijnsdag. Ik ga naar bed en val in een heel diepe slaap. Mijn tranen hebben mijn hoofd leeg gemaakt en hebben ervoor gezorgd dat de storm uit mijn hoofd is. Ik heb rust en ik geniet van een heerlijk ontspannen slaap.

dinsdag 12 februari 2013

maandag 11 februari en dinsdag 12 februari 2013

Alaaf! Het is nog steeds carnaval. Henry gaat gewoon naar zijn werk en wij gaan Carnaval vieren is de bedoeling. Deze middag gaat het gebeuren op de kindermiddag hier in de stad. De kinderen gaan al vroeg in de verkleedkleren, maar ze hebben geen idee wat carnaval inhoudt en eigenlijk vinden ze het heel spannend. Loek komt nog even spelen en als we de boterhammen op hebben, geschminkt zijn, dan besluiten we naar de stad te lopen. Puck begint zich zorgen te maken en de vragen volgen. 'Waarom ben jij niet verkleed mama?' Ik vertel haar dat ik wel verkleed ben (ik heb mijn joggingpak aan), dus ik vertel haar dat ik verkleed ben als sportvrouw. 'Waarom heb je dan je uggs aan en geen sportschoenen?'(ik had geen zin me om te kleden en liep dus in huispak en dito schoenen). Ik vertel haar dat sportschoenen met dit weer te koud zijn en dat Uggs een goed alternatief zijn voor een sportvrouw (je moet wat verzinnen). Met enige twijfel accepteert ze mijn verhaal, daarbij zijn sportvrouwen niet geschminkt, dus daar kwam ik makkelijk mee weg. We lopen naar binnen en het is nog rustig. Puck wil haar jas nog niet uit en alledrie staan ze wat onwennig te zijn. Ik doe hun jasjes uit, hang ze op en loop de feestzaal in. Ze krijgen alledrie een snoepzak, maar Puck wil er geeneen. Ze klaagt over pijn in haar schouder en dat is voor haar de manier om even niet met dit feest bezig te zijn. De jongens willen heel graag een snoepzak en zitten 5 minuten later al aan de Fanta en de Cola. Guus drinkt gemiddeld 4 longdrinkglazen per uur en eet 2 snoepzakken per uur weg. Teun fladdert rond en huppelt. Puck staat bij mij en laat me geen moment los. Ik mag niet dansen, maar samen een beetje wiegen daar gaat ze in mee. Puck is niet van de Carnaval. Haar eerste feestmiddag -los van die van school- wordt dan ook in eerste instantie als onwennig ervaren. Na 2 uur houdt Puck het voor gezien, ook Teun en Guus willen wel mee naar huis. Eenmaal buiten zeggen we tegen elkaar hoe geweldig het was en dat je aan carnaval altijd een beetje moet wennen. Ik vertel hen dat het het feest is van de gulle lach en vervolgens laat ik hen een gulle lach zien. Ze lachen met me mee en ondanks de onwennige stappen in de feestzaal, voor ons is Carnaval geslaagd. Niets moet en alles mag, maar vooral de gulle lach moet overheersen, want het gaat om plezier en elkaars grenzen respecteren. Thuis spelen we met puzzels, lezen we wat en eten we een van Puck haar lievelingskostjes. Daarna gaan ze allemaal in de pyama en als papa thuiskomt heerst er een oase van rust thuis. Deze dag was geweldig en ik heb geleerd om door de ogen van mijn kinderen de eerste keer carnaval buitenshuis te beleven. Ik, die er dol op is, kan best begrijpen dat het een bizarre ervaring is. Al die grote mensen die als banaan, kapitein, roodkapje en weet ik wat rondlopen en zo raar doen. De structuur is ver te zoeken en dat is wat je moet leren, de boel de boel laten, de structuur laten varen en genieten van alle luchtigheid om je heen. Onze kinderen gaan dit nog wel leren, dit komt immers elke jaar weer terug. Ik weet zeker dat zij ooit -net als ik dat vroeger deed- zullen genieten van de lol, de pret en de onbezonnenheid. Ooit.... maar dat zal nog wel even duren, want oefening baart kunst :) 

Dinsdag 12 februari 2013
Vandaag is sportdag. Ik ga om half 12 naar het Elkerliek ziekenhuis. Ton is ziek, dus Frits neemt het weer over vandaag, vandaar een uur later dan normaal. Ik krijg een test vandaag en zie er best tegenop. Henry is thuis bij de kinderen. We zullen vanmiddag samen wat gaan doen, maar wat dat dan kan zijn met Carnaval is me nog een raadsel. Carnaval vieren met papa zal niet gebeuren, dat zit papa echt niet in de genen. Ik ben de enige op de training en het aftesten gaat niet soepel. Ton heeft me volgens Frits veel te zwaar ingezet. Alles gaat naar beneden en dan volgens de juiste methode. Benen op 100 kilo ipv 137, de armen op 30 ipv 40 en de buik blijft gelijk, want ergens zitten die spieren nog steeds verdekt aanwezig te zijn. Frits legt me uit dat ik met de Ad6 training bij duurtraining een maximale hartslag van 140 moet aanhouden. Voor interval training gelden andere regels, waarbij ik in ieder geval rekening moet houden met een maximale hartslag van 169, want bij interval werk je naar een piekbelasting en kun je daarna weer op adem komen. Ik neem de info mee en kan dat morgen met Madzy overleggen. Ik ga naar huis en daar zijn mijn fietsschoenen binnengekomen. Ik pak ze uit en ben gewoon blij.

prachtige fietsschoenen en fietshandschoenen, nu nog een helm en dan kan ik ook buiten op de tandem trainen samen met Madzy :)
We lunchen samen en dan is de vraag wat voor activiteit we zouden kunnen ondernemen. Ik erger me groen en geel, want het is inmiddels 2 uur en iedereen loopt nog in zijn pyjama rond, zogenaamde pyjamadag. Hoe kun je nu een plan trekken als je nog geeneens in de kleren bent? Ik probeer me er niet aan te storen, maar ik kan er mijn ogen niet voor sluiten. Ik kan slecht tegen nutteloos bezig zijn of geen plannen trekken. Dat heb ik altijd al gehad overigens. Ook met de kinderen vind ik het fijn om een plan te hebben. Je moet leren om geen plan te hebben is mij ooit gezegd. Echter zit dat zo niet in mijn systeem dat ik vrees dat ik nooit volledig planloos door het leven zal gaan. En als ik zeg dat ik geen plan heb, dan weet ik voor mezelf dat ik altijd nog plannen maak in mijn hoofd, een onuitgesproken plan, waar ik zelf altijd gehoor aan geef. Het geeft me houvast en het levert me resultaten op. Mijn onuitgesproken planning is de rode draad door mijn dag. Alle spontaniteit van de dag omarm ik en kan ik feilloos door de rode draad heen zien te weven, tenminste als ik de rode draad maar heb. Op dagen zoals vandaag wordt zelfs mijn onuitgesproken planning -die altijd in mijn hoofd zit- volledig in de war gestuurd. Is dat erg? Nee, want dat heet samen een huishouding voeren en dat kan niet altijd naar de wens van maar 1 persoon zijn. Daarbij is mijn onuitgesproken planning van een ander kaliber dan die van manlief. En ik? Ik kan gewoon moeilijk omgaan met dit fenomeen. Ik heb het idee dat mijn vaste dagactiviteiten worden gebagatiliseerd, alsof dat niets is en er niet toe doet. Ik ga er niet in blijven hangen, hou me gedeist en op de achtergrond komt er dan toch beweging in huis. De kinderen gaan in de kleding en dan om half 3 is iedereen rise and shine, zij het volgens mijn planning ernstig verlaat. We gaan deze dag alsnog omarmen en uiteraard zal er ook zonder planning wel iets op ons pad komen vandaag, waardoor de lach zal overheersen. Het is immers nog 1 dag carnaval, dus de gulle lach mag deze dag weer gaan kleuren.

zondag 10 februari 2013

zaterdag 9 februari en zondag 10 februari 2013

De kinderen zijn bij opa en oma en wij zijn vrijdag doorgegaan naar Almere, een herbeleving van de tour van voer van een jaar geleden. We zijn naar Sensei in Almere Haven geweest en hebben gesmuld van de Sushi. Net als een jaar geleden zaten we samen met Nicole hier, maar nu na de behandeling en toen voor de behandeling en nu vol verhalen over de berg die we gaan beklimmen. Ik per tandem, Nicole lopend en zoon Ralph op de racefiets voor papa. Bernadette belt en laten weten dat ook zij, Yvonne en mama boven op de berg willen staan als ik over de finish ga komen. Ik ben ontroerd en ik hoop dat het hen nog lukt een plek te vinden in de buurt van de berg, want het is echt de hollandse berg in juni en helemaal volgeboekt met Hollanders die gaan klimmen om geld op te halen voor het KWF.



We genieten van onze sushiboot, maar natuurlijk van de gyoza, die standaard bij onze bestelling hoort en van de entrecoterolletjes, de rijst, de kip, van alles wat Sensei ons te bieden heeft. Het is genieten en we eten tot onze buikjes rond zijn. We blijven bij Nicole slapen. Dan kunnen we na de Sushi meteen naar ons bedje om fit te zijn voor de dag die volgen gaat, want Henry en ik gaan naar Friesland om de elfstedentocht per auto te rijden. En natuurlijk om samen te genieten van wat Friesland voor ons in petto heeft. Na een heerlijk ontbijt gaan we samen nog even op pad voor fietsschoenen, want die hebben zowel ik als Ralph nodig. Daarna gaan we via Bataviastad naar Friesland en checken we in in ons hotel. We eten in de avond in Sneek en daar genieten we van allerlei Friese specialiteiten en wij zeggen tegen de gastheer, Friesland boppe. Het was heerlijk, Friese visspecialiteiten, Friese wildstoofpot, Friese koffie (jawel met Beerenburger), het is een groot feest. We tafelen lekker na bij de open haard en vinden onze weg weer naar het hotel. Het sneeuwt inmiddels een beetje in Friesland en het lijkt wel of we in een winterwonderlandschap op vakantie zijn. We prijzen ons geluk, want het is gewoon genieten in het kwadraat. Het leven is goed en het leven is fijn, kon het leven maar altijd zo zijn!

Zondag 10 februari 2013
We ontwaken pas om half 9 en de zondag begint heel relaxed. We kleden ons aan en gaan genieten van het ontbijt. We zoeken een plekje bij de haard en hebben alle tijd om te ontbijten en die tijd die nemen we ook. Het is zo gezellig en zo fijn en het ontbijt smaakt ons geweldig. Na het ontbijt pakken we onze spulletjes bij elkaar en gaan we touren. Eigenlijk hilarisch, maar ik hou van touren. Door ons prachtige landschap, de Friese steden door, een soort elfstedentocht, maar dan per auto. Het sneeuwt nog steeds bescheiden en Friesland is bedekt onder een bescheiden laagje sneeuw. Na onze tour besluiten we om richting Putten te rijden. We kiezen natuurlijk de touristische route. Naarmate we zuidelijker rijden zien we dat er heeeeeel veel sneeuw gevallen is. De zon schijnt en de hemel is strakblauw en het is echt prachtig. De dooi is ingezet en af en toe valt er een hele lading sneeuw uit de bomen op onze auto. We genieten van ons tochtje en we vragen ons af waarom we vaak de schoonheid van ons eigen land vergeten. We hebben een muziekje aan en ik zing als een Nachtegaal, tot grote ergernis van Henry, die mijn zangkunsten maar niet weet te waarderen. Als we in Putten komen is het een gezellige bedoeling. Gerben, Erica, Fabienne, Gerhard zitten allemaal in de kamer en Puck heeft zich even verstopt. Ze hebben genoten de kinderen en Puck en Guus zouden nog wel een nachtje willen blijven. Dat is goed om te horen. Oma heeft ze met lekker eten verwend en ze zijn er heerlijk op uit geweest, samen naar een speelboerderij met neef Huub er ook nog bij. Het is altijd een feest voor de kinderen om bij opa en oma Putten te mogen logeren. Ze kijken er vaak al weken naar uit. We drinken samen wat en dan gaan we op ons gemak richting het carnavaleske Zuiden terug. Opa en oma hebben hun rust verdiend, ze kunnen met de beentje omhoog. Onze drie musketiers vertellen in de auto honderduit over het spelen. over de ballenbak, over neef Huub die heel veel gel in zijn haar had en over het feit dat ze nog best een nachtje hadden willen blijven. Het maakt mij een gelukkig mens, wij genoten, zij genoten en wij samen weer blij om bij elkaar te zijn. Als we Helmond in komen rijden gillen ze het uit. Ze zien mensen met groen glitterhaar en vele outfits. Vandaag is de dag van de optocht. Wij gaan naar huis en zijn de enige in onze straat die thuis zijn. zo lijkt het. De rest is waarschijnlijk in de binnenstad en zit midden in de Carnaval. Morgen ga ik met de kinderen, dat staat vast. Nu gaan we naar huis en we passen de nikes die ik voor ze heb gekocht voor de gymles. Ze zijn er zo blij mee dat ze binnen besluiten te gymnastieken. Het is ook weer heerlijk om thuis te zijn, samen zijn wij een mooi stel!

vrijdag 8 februari 2013

vrijdag 8 februari 2013 SCHOOLCARNAVAL

Wat een uitgelaten bedoeling deze ochtend. Het is schoolcarnaval en de kinderen zijn door het dolle heen. Ik pak hun verkleedkleren en de schmink, want ze willen alles erop en eraan. Puck wil toch als spaanse danseres, heks is voor later deze week, Teun gaat als brandweer en Guus natuurlijk als Ninjago strijder. Als de kleren aangetrokken zijn zit ieder echt in zijn rol. Guus hakt er op los met de nodige geluiden gepaard. Teun verzint dat hij onder het roet zit omdat hij vanacht een brand heeft geblust en Puck loopt sierlijker dan ooit op haar hakken door huis. Ze vinden zichzelf mooi en ze zijn prachtig. De vraag die zij elkaar stellen is of ze de prijs zullen gaan winnen. Guus is ervan overtuigd dat hij wint, hij heeft het mooiste Ninjago pak en nu hij ook nog een snor en littekens heeft laten schminken is hij het die de prijs verdient. Tenminste dat vindt hijzelf. Teun en Puck zijn wat bescheidener. We vertrekken naar school en wat is het leuk bij binnenkomst. Meneer Sjef is net de kapitein van de loveboat en meneer Freek is Fred Flinstone. Iedereen is prachtig uitgedost en het is echt een feest om te beleven. Bij Teun in de klas kan ik geen foto maken, omdat Teun alle kanten oprent als brandweer met maatje Willem de Politie. Guus is vandaag helpend handje dus hij zit klaar om deze dag te befeesten. En ik vang nog een glimp van Puck op als ik voorbij haar klas loop buiten. Ik loop blij naar mijn auto en wat is dit leuk voor hen. Thuis zet ik een kopje thee en ga ik de tasjes voor de logeerpartij van de kinderen inpakken. Ze gaan vandaag tot en met zondag bij opa en oma Putten logeren. En wij gaan genieten van onze rust. Mijn verkoudheid speelt me weer parten. Dit keer heb ik last van een droge hoest, spierpijn, hoofdpijn en een verstopte neus. Dacht ik er vanaf te zijn, komt het weer, nu het vakantie is, terug. Lang leve de paracetamol! Ik hoop dat het mooie weer snel zijn intrede gaat doen, weg met de snottebellen, weg met de sneeuw en welkom zon. De komende dagen genieten van de rust en van al het moois dat de dagen ons gaan brengen. Carpe Diem!
Puck ziet niet dat ik van buiten een foto neem, aandachtig luistert ze naar de juf en heeft ze zin in deze dag. Een klas voor prachtig verklede kinderen, geweldig!

Guus is ook nog helpende hand op deze dag, zijn geluk kan niet op!

donderdag 7 februari 2013

Deze dag is een drukke dag. Nadat ik de kinderen heb weggebracht ga ik lekker wat boodschapjes doen voor de lunch. Manon komt lunchen en ik heb besloten een lekker maaltje te maken. Ik koop mijn spulletjes en ga naar huis. Daar doe ik mijn voorbereidingen. Dan is het al weer tijd voor mijn training in het Elkerliek, dit keer van Frits omdat Ton op cursus is. Na gisterenavond valt het fietsen me zwaar. Gisteren met de meiden in Kerkdriel beland, in eeterij de Engel. Het was beregezellig en het eten was perfect. Wel laat in het mandje beland en vandaag op de fiets is dat te voelen in de beentjes. Ivor mag zijn test fietsen en hij is gigantisch vooruitgegaan op de fiets en vooral in het krachthok. Hij drukt of tilt overal het maximale gewicht weg. Zijn kracht is er weer, geweldig! Volgende week heb ik mijn test en ik ben zo benieuwd wat de eerste drie weken hebben opgeleverd. Ik douche me na de training en loop naar huis. Ik ben er nog maar net of Manon staat voor de deur met Lieve en een prachtige bos bloemen. Gezellig. We gaan in de keuken zitten en ik maak mijn pastagerecht. Verse pasta met gamba's, knoflook, prosecco, bouillion, room, peterselie en dragon. We drinken er een glaasje prosecco bij en dat is een beloning na de training van vanochtend. Het past niet geheel in de schijf van vijf, maar het is wel pure verwennerij. Lieve krijgt poffertjes met suiker en smikkelt daar lekker van. Als toet nemen we een vers munttheetje en we kletsen zo gezellig dat het alweer tijd is om de kinderen uit school te halen. Dit is leven zoals het hoort te zijn. Florine komt met ons mee en thuis staat oma al voor de deur. Ze wil een donatie doen op mijn actiepagina http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/acties/actie.aspx?user=hannekeduijmelink&name=hanneke-duijmelink, maar het lukt haar niet helemaal en ik mag haar nu helpen. Onder het genot van een kopje koffie regelen we het en ik ben weer iets dichter bij mijn streefbedrag. Ik geef de jongens om half vijf poffertjes en ook Puck en Florine snoepen er wat van mee. Dan gaan we naar zwemles en Puck gaat met Florine naar Pauline om dan later weer door te kunnen gaan naar Monique totdat ik haar ophaal na zwemles. In het zwembad is het zo heet dat ik het bijna niet meer trek. Ik loop even naar buiten om frisse lucht te krijgen. Na het zwemmen halen we Puck op en eten we de restanten van mijn middagmaal. Mijn 3 musketiers zijn dol op gamba's en alledrie roepen ze dat dit hun lievelingseten is. En dit maakt mij gelukkig, mijn stralende kinderen, gezellig aan de keukentafel, etend en pratend over de dag. Als ze op bed liggen voel pas hoe moe ik ben. Ik schrijf een bedankje aan mama en ik barst in tranen uit. Elke keer als ik aan mijn berg denk wordt ik emotioneel. Ik besef me dan pas wat ik allemaal heb doorgemaakt het afgelopen jaar. Ik doe heel stoer, maar eigenlijk kan ik niet goed beschrijven wat het echt met je doet. Van overleven stap je terug in het leven en dat valt vaak zo tegen. Het leven is prachtig, maar eigenlijk ben ik de controle kwijt en blijf ik in cirkels draaien. Ik dacht mijn ziekte een plek gegeven te hebben, maar ik geloof dat ik dat nog niet heb gedaan. Nu met de voorbereidingen van de Alpe d'Huzes voel ik mijn emoties pas echt. Die klim naar de top betekent zoveel voor me. Mijn kracht herwinnen en mijn angsten achterlaten. Ook mijn verleden komt weer terug en gisteren tijdens mijn bericht aan mama schreef ik dan ook dat ik zeker weet dat papa de hele tocht aan mijn zijde is en mij de kracht geeft en zorgt dat ik de verzuring aan kan. Ik zal op de berg een kaars voor hem branden. Ik kijk naar mijn favoriet programma op TV, wie is de Mol en Henry zal pas laat thuiskomen. Als ik op bed lig ben ik echt oververmoeid. Het lijkt of ik geen adem meer aankan en alsof er allemaal trillingen in mijn lichaam zitten. Ik voel me heel onrustig. Mijn hartslag is wederom erg hoog en ondanks het feit dat ik weet dat er in het ziekenhuis is gezegd dat dit wel even zo zal blijven, zit het me nu niet lekker. Ik lig en ik baal, ik baal van al mijn mankementjes en heel eventjes hoop ik dat als ik morgen wakker word ik toch weer Hanneke 1.0 ben. Dan realiseer ik me dat dat de gedachte is die mijn echte verwerken in de weg staat. Ik word niet meer Hanneke 1.0, ik moet streven naar Hanneke 2.0. Een aangepaste versie van mezelf, met meer rust, met meer wijsheid en met echte liefde voor het leven dat haar omarmt. Waarom de oude versie nastreven? In de oude versie zaten nog zoveel rariteiten. Altijd een race tegen de klok, is dat wat ik wil in mijn vernieuwde versie? Nee, dus waarom romantiseer ik dan iets wat ik ook niet meer wil? De hang naar het oude vertrouwde is dat en de angst voor het nieuwe en het onbekende. Op de berg kan ik mijn angsten laten varen en op de top kan ik genieten van het uitzicht en het leven dat mij, samen met mijn gezin, zal omarmen. Ik kijk uit naar juni en de weg naar D-day zal gepaard gaan met een lach en een traan. VERWERKEN heet dit en dat is wat ik ga doen, verwerken.