zaterdag 14 juli 2012

Ik voel me een oude vrouw vandaag. Ik ben zo stijf als een plank en het duurt even voordat ik opgestart ben. De kinderen hebben zowaar uitgeslapen tot half negen. We gaan met zijn allen ontbijten en dan mogen Puck, Teun en Guus even op de ipad een nieuw spelletje spelen. Ze moedigen elkaar aan en gaan keurig na elkaar. Ik moet lachen om onze Guus die op zijn eigen specifieke wijze praat. Hij slist niet echt, maar hij heeft wel een heel eigen uitspraak en daar houdt hij behoorlijk aan vast, dat kunnen wij hier maar moeilijk veranderen. Ooit zal dat bij hem wel goedkomen. Maar als hij begint te praten klinkt dat zo aandoenlijk. Hij wil altijd de 'goeiste' zijn en als ik hem zeg dat je dan de 'beste' zegt, dan lacht hij en zegt hij "dat weet ik wel, maar ik vergeet het altijd zelf te zeggen'. Ook Puck en Teun corrigeren hem af en toe en dan zegt Guus 'ik bepaal zelf'. Die laatste uitspraak die pleziert mij wel. Ik probeer de kinderen zo vaak te zeggen dat ze zelf moeten bepalen wat ze willen en of ze iets willen. Dus als Guus aangeeft dat hij zelf bepaalt, dan geeft dat wel aan dat hij een duidelijk eigen wil heeft en dat is een goede eigenschap. Ik ben deze ochtend nogal emotioneel, het zullen de hormonen wel zijn, maar ik voel de tranen constant branden. Ze branden om zoveel dingen, om onzekerheid, om eenzaamheid, om mijn prachtige kinderen, teveel om op te noemen. Er gaat soms zoveel door mijn hoofd en dat is zo moeilijk uit te leggen. Alleen lotgenoten zullen dit herkennen. Het heeft te maken met het realiseren van mijn eigen sterfelijkheid in combinatie met de factor tijd. Deze combinatie zorgt ervoor dat ik nog zoveel wil doen en ik wil de dingen zo graag goed doen dan heb ik enorm de neiging om te overcompenseren. Ik ben me zo bewust van mezelf en van de wijze waarop ik dingen doe. Ik ken inmiddels mijn valkuilen als geen ander en die wil ik dan weer niet overbrengen op onze kinderen. In feite vraag ik heel veel van mezelf en soms merk ik dan dat het allemaal even teveel is en dan voel ik  de tranen en de vermoeidheid van me meester maken. Deze ochtend laat ik het toe, want ik weet ook dat verzetten geen zin heeft. Ziek zijn is vallen en weer opstaan en doorgaan. Ik ben nu even gestruikeld, ik zoek een pleister voor de wond, lap mezelf weer even op en ga weer door. Als ik kijk naar wat deze dag gaat brengen dan brengt me dat weer terug in het hier en nu. Het hier en nu is mijn houvast, het toen zijn mijn mooie en onbezorgde herinneringen en het daar is een onoverzichtelijk geheel en zorgt voor veel onzekerheid. Vandaag gaan we lekker lummelen. Aan het einde van de dag gaan de kinderen bij tante Yvonne en oom Peter logeren. Aan het einde van de dag komen Nicole en Frank dan bij ons en samen zullen we naar de Truffel gaan om lekker te eten en vooral voor veel plezier en gezelligheid. Dit vooruitzicht voor deze dag is mijn houvast en geeft uitzicht op positiviteit, dus positieve energie. Vanmiddag gewoon een powernap doen en dan zal ik weer enigzins in evenwicht zijn. Ik drink een cappucino, Puck kijkt TV, Teun zit op zijn Nintendo, Guus maakt een ingewikkelde puzzel en Henry wast de auto. We gaan vandaag de dag omarmen, nu even met een traan en straks met een lach. Ook vandaag zal de zon gaan schijnen, hij is er nu nog even niet.