vrijdag de 13de!!! 13 juli 2012

Vandaag is vrijdag de 13de. Vele mensen kampen met bijgeloof en dit bijgeloof komt vanuit ons verleden. Vrijdag en het getal 13 werd gezien als brenger van het ongeluk. Jezus is op deze dag gekruisigd, de romeinen voerden op deze dag hun doodvonissen uit en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook nu gaan nog vele mensen gebukt onder dit bijgeloof. Het heeft zelfs invloed op onze economie. Er schijnen opvallend veel mensen hun werk te verzuimen en zakelijke transacties worden vaak uitgesteld. Onder de vele verhalen over dit bijgeloof wordt ook gezegd dat de meeste vliegtuigen geen 13e rij zouden hebben, dat gebouwen geen 13e verdieping zouden hebben, althans niet bij nummering in de liften, en dat er in ziekenhuizen geen operatiekamers met het nummer 13 te vinden zijn. In Nederland klopt het niet dat vrijdag de dertiende meer ongelukken brengt. Integendeel. Mensen zijn op een dag als vandaag dus extra voorzichtig of blijven zelfs thuis. In de psychologie wordt ook gesproken over paraskevidekatriafobie: angst voor vrijdag de dertiende. In de meest zware gevallen van deze irrationele angst durven mensen op die dag hun huis niet uit te komen. Ik ben inmiddels redelijk bijgelovig, maar vrijdag de 13de doet me niets. Ik heb gisteren een lekker roseetje gedronken op de goede tussenstand. Het waren uiteindelijk maar 2 roseetjes, dus vandaag werd ik gewoon fris en fruitig wakker. Ik wil deze dag niet overslaan, zoals Fokke en Sukke. Ik wil ook deze dag juist omarmen. Vandaag gaat een prachtige dag worden. De kindertjes zijn naar mama, want zo meteen komt Els van Care for Cancer om als ervaringsdeskundige met me te babbelen. Dat zorgt voor verbintenis, begrip en geeft inzicht. Ik voel me als mens verrijkt met de ervaringen die ik tijdens mijn ziekte opdoe. Je leert anders omgaan met de dagelijkse gang van zaken, leert intenser beleven en kijken en luisteren naar anderen. Echt kijken en luisteren omdat tijd even geen issue is. Een ware verrijking dat is het en zo ervaar ik het. Vanmiddag zal ik Ellen weer zien en daar kijk ik enorm naar uit. Ontspannen, vertellen, lachen, relativeren en genieten. Waardevolle momenten en dat kan allemaal op vrijdag de 13de. Pluk de dag en omarm de dag met volle overtuiging, juist vandaag!

Els is er om 10 uur. Ik heb de kinderen naar mama gebracht, dat praat wel zo rustig. Els weet als professional en als ervaringsdeskundige wat het inhoudt om in mijn situatie te zitten. We praten over de naderende fase 2 en over wat deze ziekte met mij en vooral mijn gezin doet. Het is een heel fijn gesprek, met diepgang en ik laat mijn emoties, gevoelens en ervaringen de vrije loop. Els komt met goede adviezen en deze zal ik in praktijk gaan brengen. Wederom voel ik verrijking, een verrijking om heel open naar mijn eigen leven te kijken en daar in alle eerlijkheid over te kunnen praten met alle emoties die hiermee gepaard gaan. Samen bedenken we hoe we het makkelijker voor mezelf kunnen maken, want ik zet heel veel aapjes van wat er met ons gebeurd op mijn schouder. Ik zie mooie mogelijkheden en -oplossingsgericht als ik ben- maakt me dat content. Als Els gaat, ga ik, na wat gegeten te hebben, mijn strijkje doen. Kees, de bedrijfsarts, belt me ook nog even en ook wij hebben een goed gesprek. Ik zal hem 18 juli, na mijn ziekenhuisbezoek, een mail sturen voor een vervolgafspraak. Ik moet niet te enthousiast vooruit kijken, maar leven met het moment. Dat vereist nog af en toe wel wat aanpassing van mijn kant. Aan het einde van de middag komt Ellen op bezoek, een heerlijke en fijne samenkomst. We kletsen weer als vanouds en vergeten helemaal de tijd en als ik op mijn horloge kijk, moeten we als de wiedeweerga naar MOJO waar ik een tafel voor ons heb gereserveerd. We zitten aan een rustige tafel, omdat ik daarom vezocht had. Bij MOJO betekent dat dat je in het uiterste hoekje van het etablissement wordt geplaatst, een plek waar zelfs de bediening moeite heeft om gerechten en drankjes te brengen. Het kan onze pret niet drukken en we hebben het zó gezellig! Ik krijg energie van Ellen, Ellen doet me stralen, ze maakt me aan het lachen. We hebben een parkeerticket tot 21 uur, maar ook hier redden we het weer niet binnen de tijd. We wagen de gok en als we om 21.30 uur bij mijn auto komen dan hebben we mazzel. Geen bon! Ik breng Ellen naar de Kasteeltuinen en onderweg daar naartoe treffen we haar zus Irene al. We nemen afscheid, want mijn energielevel is nog niet dusdanig dat ik, na deze dag, deze avond meepik. Dat komt wel weer. Voor nu was het TOP. Dank je Ellen voor deze leuke middag en avond. Ik rijd naar huis en eenmaal thuis houd ik het snel voor gezien en zoek mijn bedje op. Ik rust, maar mijn slaapritme is helaas niet geweldig. De nacht geeft me mooie herinneringen. Herinneringen over een geweldige vrijdag de 13de en ook herinneringen over vroeger, de tijd op het VWO, de mondelinge examens. Allemaal omdat Ellen en ik dat hebben opgehaald. Wat een mooie tijd was het eigenlijk, een mooie onbezorgde tijd, met vele hoogtepunten. Ik maak een reis in mijn hoofd door mijn verleden en ik prijs mezelf gelukkig met mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst.