zondag 1 juli 2012

Het is alweer juli. De tijd is voorbij gevlogen en wat een bizarre wending heeft het jaar 2012 genomen. Toen we uit Amerika kwamen in januari zeiden we tegen elkaar we gaan er een bijzonder mooi jaar van maken! Dat begon heel goed totdat op 30 januari er een kink in de kabel kwam. Terugkijkend op deze peirode is het nog steeds een bijzonder mooi jaar. Anders dan dat onze verwachting voor dit jaar was, dat zeker! Het is een jaar dat vanaf februari volledig in het teken van de ziekte Kanker staat en wellicht tot einde van dit jaar in het teken van mijn borstkanker zal blijven staan. Als ik dat zo opschrijf dan klinkt dat behoorlijk negatief en dramatisch. Voor een gedeelte is dat ook zo geweest. Vooral tijdens de diagnose en prognosefase van mijn ziekte. Gaandeweg heeft mijn ziekte ons juist heel veel moois en positiefs gebracht. Zo hebben begrippen als liefde, naastenliefde, verbondenheid, vriendschap, rust, leven, plezier, genieten en vreugde een veel diepere inhoud gekregen. Een diepere inhoud, omdat ik een veel intenser contact beleef met familie, vrienden, collega's, lotgenoten en andere mensen om me heen. Intenser doordat ik graag in alle openheid wil delen wat het met mij en ons leven doet.  Mijn ervaring is dat je veelal alleen maar lief met elkaar deelt. Het is vaak notdone om leed met elkaar te delen. Leed is een onderwerp waarvan de meeste mensen de neiging hebben dat weg te moffelen. Ik kan dat zelf ook heel goed. Toch is leed iets wat bij het leven hoort. Door leed bespreekbaar te maken, te benoemen, heb je de kans om het aan te pakken en om het een positievere wending te geven. Nou ben ik altijd een open boek geweest. Ik heb vaak een connectie met mensen door te benoemen wat ik vaak echt ervaar in bepaalde situaties. Gekscherend hebben we wel eens met een aantal meiden geroepen, we zouden alle hilarische gebeurtenissen in  onze relaties (partner, werk, familie en vrienden) eens moeten opschrijven om er een theaterprogramma van te kunnen maken. Gegarandeerd volle zalen en gieren van de lach om simpelweg het feest der herkenning.

Het is vandaag dus de eerste zondagtochtend van juli. Ik ben om half 8 uit de veren. Guus en Teun zitten dan al beneden en gieren van de pret met elkaar. Puck slaapt nog lekker en zo ook Henry. Ik maak chocolademelk voor de mannen en smeer hun boterhammetje en bolletje. Puck is wat later van de partij. Henry slaapt tot half wel half 10! Ik heb helaas weer niet zo goed geslapen. Slaap en ik is niet altijd de meest perfecte combinatie. Gelukkig heb ik ook niet veel slaap nodig en rust ik vaak 's middags, dus ook ik kom wel aan voldoende rust. De reden is dat ik pijn blijf houden in mijn onderrug en bekken en dat ligt verre van comfortabel. Gisteren hebben we met de kinderen lekker in de tuin geborreld, zo'n heerlijk aangeklede borrel. Met onze Swinckels' Volmaakt en roze prosecco hebben we geproost op het leven en op deze vakantie! Echt een gezinsgenietmoment, met mooie verhalen en gesprekken. Van Pauline en Flip heb ik ter ere van de afronding van mijn allerlaatste Chemo een heerlijke fles rode wijn gekregen. Die gaan we drinken bij een Italiaanse maaltijd als deze eerste fase er officieel opzit, dus 10 juli 2012! Een wijntje op zijn tijd, bijzonder weldadig voor je gezondheid! Dat is wat ik er van maak en trouwens ook in het ziekenhuis staan ze hier positief tegenover, zolang je maar niet teveel wijn drinkt. En dat doe ik nooit, want ik drink nooit meer dan 2 glazen wijn :)))))))
De kinderen spelen games en wij lezen de krantjes aan de keukentafel, het is vandaag een lazy sunday zoals die zou moeten zijn. Vanmiddag gaan we bij mama op bezoek en we gaan deze dag gewoon weer omarmen, juli wordt een mooie behandelvrije maand (de MRI van 9 juli zie ik niet als behandeling) en daar gaan we met volle teugen van genieten!