vrijdag 29 maart 2013

Ik ben zo blij als ik wakker word, ik heb geen hoofdpijn meer en ik laat me het eten dan ook lekker smaken. We vertrekken rond 10 uur vanuit het hotel, maar de bus komt pas om half 11, dus we lopen het winkelcentrum in. Guus heeft een hekel aan winkels, dus hij gaat in staking. Net als wij besluiten om zijn gedrag te negeren en hem te laten staan ontfermt zich een frans stel over deze 'verloren jongen'. Dit staat Guus totaal niet aan. Wij hebben hem in de gaten gehouden en Henry loopt met Puck naar hem toe en ineens weet hij niet hoe snel hij zich bij ons moet aansluiten. Guus heeft zijn les geleerd en hem hoor je niet meer. Hij weet dat meelopen minder enigheid oplevert en daar kiest hij dan ook voor. In het winkelcentrum zijn de mooiste winkels en er is een heel groot outletshoppingcentrum. We wandelen er even doorheen en met Puck bezoek ik wat winkeltjes. Puck vindt het mooi, maar als ze een paar schoenen ziet bij Jimmy Choo van 795 euro dat vraagt ze zich hardop af wat hier dan goedkoper aan is. Ik moet erom lachen en we lopen met elkaar naar de bus om weer in de wereld van Disney te stappen. Vandaag gaan we naar het thema park Walt Disney Studios. We starten bij Cars en het is een feest van herkenning. Samen op de foto met Luigi en Guido en ook in de attractie, die harder ging dat we op voorhand dachten.

Het is hilarisch. Puck vindt het na onze studiotour behind the magic eigenlijk wel welletjes. Ze vindt het andere park leuker. Nadat we wat gedronken en gegeten hebben gaan we weer terug naar het andere park. Daar gaan we weer los in de kinderattracties en hebben we plezier voor 10. We huppelen door het park en ook pikken we weer even de parade mee. Disney is een aanrader voor iedereen. Het eten op het park is ronduit waardeloos om over de prijzen die er gelden maar te zwijgen, maar wij leren snel, dus deze dag hadden ook wij een rugzak gevuld met appels en met lekker belegd brood. We kopen in de Disney store nog 2 mokken voor Florine en voor Viktor en dan gaan we richting de bus. Bij de bushalte raak ik aan de praat met een Nederlandse man die al 6 jaar in Disney werkt als danser en als karakter. Hij verklaart de aanwezigheid van de gewapende militairen bij het busstation. Het busstation is een soort niemandsland, het hoort niet bij Disney. Het is een internationaal station en vanwege de mogelijke risico's voor aanslagen lopen er zwaar gewapende militairen rond. Dit schrikt best af en de kinderen waren er vooral erg van onder de indruk en Guus vond met name de mitrailleurs dik vet. Hij vertelt leuke wetenswaardigheden over Disney. Puck, Teun en Guus vinden het maar een rare man en als ze later horen dat hij dus danst en af en toe in een verkleedpak rondloopt zijn ze onder de indruk. We gaan weer naar het winkelcentrum en op het plein zit een Italiaans restaurant en dat is de keuze voor deze avond. Voordat we naar binnengaan lopen we naar de GAP store. Ik heb er leuke dingen gezien voor de kids. Puck vindt het geweldig, maar al snel zijn de jongens ongeleide projectielen in de zaak. We rekenen snel af en door ons winkelintermezzo beginnen we de avond minder goed. De mannen houden niet van winkelen. 10 uur rondlopen in Disney kost hen geen inspanning, maar een uurtje in een winkel levert direct vermoeidheidsstress op. Eenmaal in het restaurant is alles snel weer goed. Teun bestelt zijn lievelingspasta en Puck en Guus hun lievelingspizza. Guus wil zelf water bestellen en vraagt keurig aan de ober om een bouteille de l'eau. Hij is zo trots dat hij dat zelf heeft gedaan en wij ook. Wij bestellen een heerlijke pasta en natuurlijk laten we dat vergezellen door een lekkere Italiaanse wijn en dat in Frankrijk! De kinderen hebben lol om hun draaimolenbezoek in het winkelcentrum. Ze hebben zelf kaartjes gekocht en geld teruggekregen. Toen zijn ze met zijn drieën in een karretje gaan zitten en ze geen beweging in de kar. De mevrouw kwam op hen toegelopen en bleef maar 'appuies' - wat betekent dat ze moeten drukken- tegen hen zeggen en naar een knop wijzen. Uiteindelijk drukte ze op de knop en gingen ze omhoog en omlaag en tijdens het eten is het 'appuu'-woord zoals zij het zeggen het onderwerp van gesprek. Als toet eten we Italiaans ijs en dan is het tijd om terug te gaan naar het hotel. De dag zit er weer op en we zijn allemaal moe, maar wel moe met een lach op het gezicht, want Disney is GEWELDIG!

donderdag 28 maart 2013 EURODISNEY

De zon lachte ons in Disneyworld Parijs tegemoet en we hebben geen enkel moment last gehad van de kou.

Ik baal als een stekker als ik wakker word, de hoofdpijn is niet weg en zo ook niet de misselijkheid! En dat in Eurodisney! Dit wil ik niet, dus ik gooi er maar weer een dosis medicijnen in. Ik eet verwaarloosbaar en ik houd me op de vlakte. We vertrekken na het ontbijt naar het park. Het hotel heeft een speciale busverbinding en binnen 10 minuten staat we voor de ingang van het park. Onze 3 musketiers kijken hun ogen uit en als we net het park in zijn staat Duffy al op ons te wachten, de eerste handtekening is binnen. Dan komt Knabbel of Babbel eraan en ook hij tekent in het boekje onder de naam Tac (wat een nare naam, de naam van een chemokuur :(). Teun schreeuwt het uit, dit vindt hij leuker dan Skylanders. Ik hobbel gezellig mee en we gaan met zijn allen in 'It's a small World'. Als ik de gezichtjes van de kinderen zie moet ik ineens enorm huilen, laten we het maar weer de tranen van geluk noemen. Ik weet nu zeker dat deze hoofdpijn er een is met een hormonale grondslag. We gaan heel selectief te werk in het park en pikken er alleen die attracties uit die ook geschikt zijn voor de kinderen. De wachttijd loopt soms wel op tot een uur, want ondanks de doordeweekse dagen, in Eurodisney in het topdruk. De handtekeningen verzamelactie die zo veelbelovend begon is bij de 2 handtekeningen blijven steken. We visten vanwege de drukte helaas steeds achter het net. Het is een dag van echt genieten en als klap op de vuurpijl is er de parade om 17 uur. Alle figuren die met de prachtige Disney muziek zich tonen aan het publiek. We staan in Mainstreet en hebben allemaal een warme choco in onze handen en kijken allemaal stralend naar al het moois. Deze eerste dag was genieten en mijn hoofdpijn heeft me er niet van weerhouden om gewoon alles te doen. Af en toe wat kokhalzend en met mijn plastic zak in de aanslag was het goed te doen. We vertrekken om half 7 en dan gaan we met de bus terug. We lopen een groot winkelcentrum in om te gaan eten. Er is genoeg keuze en iedereen is het er unaniem mee eens; het wordt een chinees restaurant. Het eten is lekker en de kinderen kunnen heerlijk spelen. We zijn rond 10 uur in het hotel en dan vallen we allemaal om van de slaap. Mijn hoofdpijn is wat gezakt en na mijn medicijnen gaan ook wij op 1 oor. Dank je dag voor al dit moois en vooral dat de zon zo heeft mogen schijnen en wij zo hebben kunnen genieten!

Guus slaapt met zijn Simba die hij vandaag gekregen heeft de sterren van de hemel :)

Puck is trouw aan haar Stinkie, geen knuffel voor haar van Disney, maar een Minnie Mouse met verkleedkleren :)

Teun droomt van zijn Knabbel en Babbel en wilde een Knabbelknuffel en omdat deze beste vriendjes onafscheidelijk zijn kreeg hij er een Babbel bij :)

woensdag 27 maart 2013

Vandaag word ik wakker met een bonkende hoofdpijn. Ik baal, want ik wil geen hoofdpijn. Ik neem al 2 pijnstillers voordat ik uit bed stap in de hoop dat het minder word en pas dan ga ik onder de douche. Als ik in de kleren ben heb ik het idee dat het minder is geworden. Ik breng de kinderen naar school en zeg hen dat ze vandaag af mogen spreken, maar bij voorkeur niet thuis, omdat ik deze ochtend naar het werk ga en ik deze middag dan wil rusten om bij te tanken voor het afzwemmen van Puck en voor onze reis naar Eurodisney. Na school vertrek ik naar Veghel. In de auto komt de hoofdpijn weer een beetje op, maar het is dragelijk. Ik heb een afspraak om 9 uur. Ik ben mooi op tijd en neem eerst een kopje thee en hang mijn jas weg. Ik moet me concentreren om erbij te blijven, want de hoofdpijn neemt het over. Toch ben ik heer en meester in het niet tonen van deze hoofdpijn, die inmiddels in mijn maag zit. Ik heb een afspraak van 2 uur en het is een afspraak waar ik wel wat mee kan, er kan in ieder geval wat op papier worden gezet over de wijze waarop we het onderwerp de 'Werkuren-factor van SFG' invulling zouden kunnen geven. Aan het einde van het gesprek maak ik melding van de mail, ik wil dat uit mijn systeem. We verwijten elkaar beiden hetzelfde, daar komt het op neer en ik heb eigenlijk niet de puf meer om daar iets van te vinden. Ik ben namelijk volledig opgebrand en ik weet wat dat met me doet. Als vervolgens mij de vraag wordt gesteld of ik dan toch niet wil vertellen waarom ik er niet was breek ik. Ik geef als antwoord dat ik dat niet wil en daarmee is het dan klaar, maar niet voor mij. Door deze directe vraag te stellen ben ik met mijn beleving weer terug in het verleden. Ik voel de angst en de pijn en het fijne gevoel van het gesprek is meteen verdwenen. Ik realiseer me dat dit gesprek, wat zo natuurlijk verliep, er niet zou zijn geweest als het anders was geweest. Ik wil deze gedachte verbannen, maar de hoofdpijn maakt het er niet makkelijker op. Ik moet huilen en loop snel naar de WC en daar zit ik dan op de WC en dik in tranen. Ze blijven maar stromen en ik kan het niet stoppen. Ik ben verschrikkelijk misselijk van de hoofdpijn en gooi wat water over mijn gezicht. Ik neem nog 2 pijnstillers in de hoop dat het minder word. Als ik mijn tranen heb weggeveegd loop ik naar Nelly en Monique. Ik probeer mijn vrolijke gezicht op te zetten, maar dat masker kan ik niet ophouden, mijn kwetsbare ik zit op kantoor en dat wat ik eigenlijk nooit wil laten zien manifesteert zich vanzelf. Het is sterker dan ik. Als ik naar huis rijd ben ik helemaal gesloopt. Ik ga naar school en alle kinderen gaan ergens spelen. Ik loop kokhalzend naar mijn auto en met al mijn kracht die ik nog heb ga ik naar huis. Als ik binnenkom moet ik spugen. Ik ben over al mijn grenzen heen gegaan en ik heb het zelf gedaan. Er is niemand die mij verteld heeft dat ik het zo moest doen. Ik pak een emmer en ga op de bank liggen en blijf daar een uur liggen. Als ik overeind kom dan zie ik sterren. Ik besluit wat te eten, maar de misselijkheid en mijn hoofdpijn blijft. Als Henry thuiskomt dan barst ik in tranen uit. Ik besluit meer medicijnen te nemen, ik wil immers zo graag bij het diploma zwemmen van Puck zijn. Ik neem een maagbeschermer en bouw de medicatie uit met Ibuprofen. Wederom neem ik mijn rust in de hoop dat de misselijkheid en de hoofdpijn verdwijnt. Ik heb het idee dat het iets minder wordt en dat is dan ook mijn wens der gedachte, want mijn wil is zo sterk. Ik ga met Puck naar diploma zwemmen, gekleed in een hemdje en gewapend met een plastic zak. Puck doet het fantastisch en mijn tranen rollen weer over mijn wangen. Ik ben zo trots op mijn meisje. Ruim een half jaar geleden zat ik hier ook te zweten. Toen nog met mijn tulband om, zodat mijn blote bolletjes veilig bedekt was. Het intense gevoel is hetzelfde, de trots en vooral de beleving om bij deze mijlpaal aanwezig te kunnen zijn. Ik zit met mijn plastic zak op schoot en ondanks de hoofdpijn en de misselijkheid, had ik dit voor geen goud willen missen. Puck krijgt haar diploma uitgereikt en een ijsje en is zo trots als een pauw.

We zijn meer dan trots, onze Puck diploma B en nu wil ze niet verder, ze houdt zwemmen voor wat het is en nu kan ze elke dag afspreken :) Ze straalt als ze dat zegt en ik straal met haar mee!

In de auto krijgt ze van mij een kleinigheidje, een armbandje met een bedeltjes waar LOVE op staat en ik vertel haar hoe trots ik ben en dat ik zo van haar houd. De tranen gaan weer over mijn wangen en Puck lacht en zegt dat ze ziet dat ik traantjes van geluk heb en dat is het! Ik heb tranen van geluk, van mega groot geluk. We rijden naar huis en daar wordt Puck al juichend ontvangen. De jongens zijn blij, maar vooral dat we nu dan ook vertrekken naar Eurodisney. Iedereen is in pyjama en Henry heeft de auto helemaal ingepakt en klaargemaakt met kussens, dekens en knuffels. Ik neem een nieuwe dosis pillen en ga zitten met mijn zakje op schoot. De kinderen slapen al snel, maar ik kan de slaap niet vatten. Ik blijf wat liggen in mijn stoel en rond 23 uur is mijn hoofdpijn niet meer te houden. We stoppen even en ik ga naar het toilet. Als ik terug kom neem ik nog 2 paracetamol en dan moeten we nog volgens de routeplanner tot half 2. Niet denken maar doen. We zetten onze reis voort en dan staat er ineens 57 km voor Parijs. Onze routeplanner geeft aan dat we er pas om half 4 zullen zijn. De moed zakt me in de schoenen en net als ik denk dat ik het niet meer ga trekken zegt de radio dat de file opgelost is. Ik ben gewoon blij, we kunnen rijden en uiteindelijk hebben we maar een half uur vertraging. We checken in, gaan meteen naar onze kamer en naar bed en ik val in een hele diepe slaap.....................................

dinsdag 26 maart 2013

Deze dag heb ik REACT training, gelukkig weer op de normale tijd om half 11. Ik besluit, nadat ik de kinderen naar school heb gebracht, wat boodschapjes te doen. Thuis drink ik wat, pak ik mijn trainingsspullen en vertrek ik naar het Elkerliek. Ivor heeft een mooie poster meegenomen van de tafels van vermenigvuldiging. Deze tafels gaan we thuis ophangen en dan zal het leren ervan een fluitje van een cent worden. Ik dank Ivor en we gaan aan de slag, samen op de fiets en het lijkt of mijn benen van lood zijn. Ook Ivor heeft er last van en lekker klagend fietsen we onze tocht toch weer keurig uit. Het krachthok in en uitfietsen onder het genot van de moppen van Ton en Ivor. Het is gewoon gezellig. Ik laat weten dat ik er donderdag niet zal zijn, want dan loop ik rond in Eurodisney met het gezin en hier kijk ik enorm naar uit. Ik ga douchen en dan loop ik naar huis. De zon is gaan schijnen en het is heerlijk buiten. Thuis eet ik weinig, want ik heb een fikse schimmelinfectie in mijn mond. Door mijn nieuwe medicijnen heb ik heel weinig speeksel en de schimmel heeft zijn slag geslagen. Ik kan slecht eten, dus ik houd het op eten dat vooral vochtig is. Ik eet kwark en de kwark vermeng ik met sinaasappelsap. Het is lekker en het verlicht het brandende gevoel in mijn mond. Ik ga daarna naar school voor computerles rekenrijk van groep 3. Na school gaan we met zijn allen naar de apotheek om naast de Daktarin wat te krijgen wat verlicht in mijn geval zijn dat producten van biotene die speciaal zijn voor de droge mond. We gaan naar huis en daar spelen we nog wat en nadat de kids in de pyjama zijn en gegeten hebben vertrekken we naar zwemles. Henry lost me daar af, want ik kan slecht tegen de hitte in het zwembad. Na 3 kwartier is Henry er en als de jongens weer uit het water zijn ga ik met hen naar huis en blijft Henry wachten op Puck. Puck mag morgen diploma zwemmen om kwart over 7 in de avond! Thuis houd ik het voor gezien en doe mijn huispak aan en ga met de kinderen lekker naar bed.

maandag 25 maart 2013 TEUN 7 JAAR!

Hiephiephoera vandaag is Teun jarig en hij wordt 7 jaar. Hier heeft Teun zo naar toegeleefd. Ik heb de wekker extra vroeg gezet, in de hoop eerder beneden te zijn dan onze Teun. Ik kom krakend op gang en als ik de woonkamer in kom, komt Teun al superblij op me toelopen met de woorden: 'mam ik heb al voor mezelf gezongen, lang zal ik leven! En ik ben zooooooooooo blij'. Ik geef de kleine grote man een dikke knuffel en geniet van zijn blij zijn. Hier krijg ik zoveel energie van, zo kan ik de dag wel aan. Op tafel liggen de kado's al klaar en de slingers hangen. Hij hoopt dat hij Skylanders krijgt en hij weet eigenlijk al dat dat in het pakje op tafel zit, 'want' laat Teun weten. 'ik zag het door het papier heen'. Puck en Guus komen ook en ook Henry is van de partij. Wij zingen lang zal hij leven en dan mag hij eindelijk uitpakken. Eerst geeft hij Puck en Guus een kadootje en dan geven Guus en Puck hem een kadootje. Teun grist het papier eraf en zegt dat hij ook al wist dat hij een boek van Geronimo Stilton zou krijgen, want ook dat had hij al besnuffeld en dat zag hij dus door het papier heen. Hij pakt het pak der pakjes uit en dan is blijheid een understatement. Hij gilt van plezier en blijft maar praten en bewegen en hij zegt: 'ik ben net Brammetje Baas, ik kan ook niet stilzitten en zeker nu is zo blij ben niet'.

We eten ons ontbijt en dan brengen we de kinderen samen naar school, zodat we in de klas van Teun kunnen blijven als hij toegezongen wordt en als hij mag trakteren. In de klas gaat Teun al snel zitten in de draaistoel en de andere kinderen maken een kring. Teun blijft wiebelen, lachen en vooral vrolijk zijn. Het is feest in de klas en Teun geniet van de aandacht. Bij elk lied wijst hij naar zichzelf als het over de jarige gaat. Hij geniet en als wij weggaan heeft hij leuke taakjes uitgekozen die hij vandaag mag doen omdat hij jarig is. We gaan naar huis en ik heb deze ochtend niets meer in de planning. Ik doe lekker rustig aan en in de middag ga ik naar school voor computerles voor de groepen 1 en vandaag is ook Guus aan de beurt. Guus is de tweede groep en als hij bovenkomt geeft hij eerst mij een knuffel de lieverd en dan gaat hij aan de slag. Hij vindt computerles echt leuk en doet het ook goed. Na school haal ik de kinderen op en gaan we naar huis. Teun komt wederom enthousiast op me afrennen en vraagt of hij bij Pieter mag spelen. Als ik hem vertel dat hij jarig is en dat zo oma bij ons is slaat hij zichzelf voor zijn hoofd. Hij was even vergeten dat hij jarig was en dan ineens is hij weer volop jarig. Hij ziet Pieter niet meer staan en rent naar de auto om de kadootjes in ontvangst te gaan nemen. Thuis eten we taart, zijn favoriete taart, slagroomtaart. Oma en Frits komen en natuurlijk zitten alle buurtkinderen hier om te kijken hoe goed Teun al met de Wii Skylanders kan spelen. Teun is er zo behendig in, in no time zit hij op niveau 7 met zijn favoriet Pop Fizz. 's Avonds eten we zijn favoriet eten pasta met rode saus, gewoon tomatensaus met basilicum en we drinken rode ranja. Hij smikkelt en hij is blij. Na de toet mag hij nog even spelen op de Wii en dan gaan we naar bed. Teun pakt met zijn handjes mijn hoofd vast, geeft me een kus en slaapt in met van die mooie rode wangen en nadat hij nog even heeft gezegd dat dit de leukste verjaardag ooit was..... Ik loop zijn kamer uit en ik heb tranen, tranen van intens geluk, een mooier kado kan een mama niet krijgen....

zondag 24 maart 2013

Deze dag is weer een dag die in het teken van de binnentraining staat deze middag in Health City in Eindhoven. Het is een lekker koude lazy sunday. De kinderen verwisselen hun pyama voor joggingbroek en t-shirt en dat vinden ze heerlijk. Teun en ik maken de traktaties samen voor morgen op school. Teun plakt de dino's aan elkaar als ik het zakje chips erin geplakt heb. Teun is trots en heel blij met het resultaat en ook ik. We zijn ook trots op de dino, die ook door kan gaan als draak of hagedis. Wij vinden het in ieder geval geslaagd.

Zo rond half een vertrek ik naar Eindhoven en voor de thuisblijvers is de activiteit voor de middag ook al vastgesteld. Henry gaat met de kinderen naar de bioscoop! In de auto besluit ik om mijn hartslagmeter af te doen. Ik word nerveus van mijn eigen hartslag, die schrikbarend hoog is in de rust. Zodra ik de meter af heb lijkt het alsof ik rustiger word. In Health City drinken we nog eerst een kopje thee met de groep. Het is een gezellige en gemotiveerde groep. Madzy is verlaat, maar is wel voornemens te komen na haar tocht van 65 km! Als het tijd is en ik omgekleed ben reserveer ik een fiets voor Madzy, vooraan, want wij zitten graag op de eerste rij. Arjan begint en heeft weer heerlijke nummers geselecteerd, waardoor het lijkt of het fietsen vanzelf gaat. Zo bij ongeveer nummer 8 komt Madzy binnen, ze heeft het niet gered om tijdig op de training te zijn, maar ook Madzy heeft een intensief sportief programma getrapt met 65 km mountainbiken. We drinken nog met de groep en kletsen over van alles. Ik vind het fijn om hier te zijn en als ik weer op weg naar huis ben voel ik me fit en vooral heel trots. Als ik thuis kom zijn is iedereen er weer en hoor ik de verhalen van de film. We drinken gezellig wat en op het vuur pruttelt een heerlijk maaltje. Na het eten gaan de kids in bad. Eerst ik met Guus samen en dat is een feest. Hij wil veel schuim en veel water en spettert er lekker en relaxed op los, we hebben een hoop schik en vooral even lekker de tijd voor elkaar. Daarna Puck en Teun en die gaan heel effectief te werk, zodat ze nog de taarten van Abel kunnen kijken. En daar liggen we dan samen in het grote bed, ik met 3 heerlijk geurende kindertjes, de liefste kindertjes ooit, om me heen.

Zaterdag 23 maart 2013

Vandaag is iedereen eigenlijk vroeg uit de veren. Opa en oma komen om gezellig mee te gaan kijken naar alle activiteiten van de kinderen en om natuurlijk Teun alvast te komen feliciteren. Natuurlijk komen opa en oma met een kado en Teun zit vanaf 7 uur al voor het raam om te kijken of ze eraan komen. Nog voor 10 uur zijn oma en opa er en worden met hard gejuich verwelkomd door ons. Opa en oma hebben een prachtig cadeau voor Teun een hele mooie Skylander rugzak en dat is nou net wat Teun zo graag wilde hebben. Hij is blij. Jammer is wel dat gisteren de scouting is afgezegd door de leiders en dat voetbal vanwege de koude niet doorgaat. Opa en oma kunnen dus geen kijkje nemen. Puck is al wel klaar om paard te gaan rijden. We eten eerst taart en drinken wat met opa en oma en dan vertrekken Puck en Henry. Na een half uur zullen wij komen om Puck te bewonderen. Echter na een half uur zijn Henry en Puck weer thuis. Er was niemand bij de stallen. Henry besluit eens in zijn telefoon te kijken en wat blijkt? Patricia, de juf, had gisteren laten weten dat vanwege de kou en vooral de wind de lessen werden gecanceld. Het is jammer, want nu hebben opa en oma niets van alle zaterdag activiteiten kunnen zien. De rapporten zijn een mooi alternatief om zo een kijkje te nemen in de dagelijks schoolactiviteiten van de kinderen. Vooral de werkboekjes geven een mooi overzicht. Opa en oma vinden het leuk om de rapporten te bekijken en belonen de rapporten met een geldelijke bijdrage. Guus vindt die beloning machtig mooi en hij heeft meteen een bestemming voor het geld. Het brandt in zijn handen en hij popelt om het uit te geven. Al snel ontstaat het plan om naar de favoriete winkel van de kinderen te gaan. We maken er een activiteit van en na de lunch lopen oma en ik met de kinderen naar de stad. Opa en Henry blijven thuis. Los van de Intertoys gaan we ook voor oma op zoek naar mooie pareloorbellen. Eerst de Intertoys en daar zijn we heel snel klaar. Teun besteedt het geld wederom aan Skylander kaarten, Puck wederom aan Playmobil en Guus is nu ook heel doelgericht. Hij rent naar de Lego en zoekt een Lego Creator 3 in 1 uit. We hebben ons allemaal warm aangekleed en totaal geen last van de kou. Het is een lekkere wandeling en we vinden nog prachtige oorbellen voor oma. Thuis wordt er direct gespeeld, Nick komt en ook Florine komt langs. Opa en oma vertrekken rond half 4. Wat een gezellige dag en wat een lieve opa en oma. Oma heeft Puck gevraagd of ze het een keer leuk vindt om met Florine bij hen te komen logeren en Puck vond dit volgens mij een geweldig leuk idee. Ze straalde toen oma het voorstelde en ik denk, nu Puck en Florine aan het spelen zijn, dat de dames dit nog wel zullen bespreken. Oma heeft dit bedacht, omdat Puck eigenlijk met haar leeftijd net overal een beetje buiten valt. De jongens kunnen heel leuk met elkaar spelen en de meisjes in de familie zijn of veel ouder of veel kleiner. Samen met Florine gaan logeren is een manier om ook Puck eens helemaal in haar element te laten zijn en echte meisjesdingen samen te kunnen doen. Een geweldig idee van oma. Voorwaarde is natuurlijk wel dat ook Florine het wil en dat Florine het zou mogen. We hebben een heel rustige zaterdag. Geen clubjes, alle boodschapjes binnen en deze rust is na deze week meer dan zalig. We gaan ervan genieten. Morgen gaan we weer voor een binnentraining met 2climb2raise en ook daar kijken we naar uit. Het leven is zo gek nog niet :)

Vrijdag 22 maart 2013

Vandaag sta ik gelukkig op zonder hoofdpijn. De spanning van gisteren resulteerde in een barstende hoofdpijn die deze nacht gelukkig opgelost is. Ik breng de kinderen naar school en ga voor de weekboodschappen. Dan ga ik ook alvast het verjaardagscadeau voor Teun kopen. Teun wil een Skylander starterpakket, bestaande uit een portal, drie characters, kaartjes een CD om het programma op de Wii te installeren en een poster. De dame bij de Intertoys laat me zien hoet het werkt. Als je een character op de portal plaatst, komt de Skylander op je TV tot leven. Hilarisch lelijke poppetjes met allerlei geluidjes, onze Teun is er dol op en dit is voor hem het allermooiste op aarde. Ik koop een starterpakket en ga voldaan naar huis. Ook heb het idee voor de traktatie al en de spullen zodat we dit weekend aan de slag kunnen. Ik heb het idee om er een rustige dag van te maken. Als ik de kinderen uit school haal is het verre van rustig. Guus neemt vriendje Joep mee en vervolgens nemen ook Teun en Puck vriend en vriendinnetjes mee. Een gezellige drukte. Gelukkig vermaken de kinderen zichzelf prima, maar de drukte om me heen, de onrust, zorgt ervoor dat ik mijn rust niet kan vinden. Als iedereen opgehaald is gaan we naar de Intertoys, want dat had ik beloofd en belofte maakt schuld. Nick gaat met ons mee. De speelgoedwinkel is de mooiste winkel van het universum. Vier kinderen lopen bewonderend van het ene speelgoedje naar het andere en de keuze wordt hierdoor erg moeilijk. Wat te kiezen? Teun is vastberaden en loopt linea recta af op de Skylander-hoek. Zijn ogen sperren zich open om al het moois goed in zich op te kunnen nemen. Hij wil eigenlijk alles, echter is het bedrag om te kiezen gelimiteerd. Teun kiest voor Skylander kaarten en vriend Nick is het geheel met de keuze eens. Puck is ook doelgericht, zij loopt naar de Playmobil-hoek en zij wil graag extra baby's voor haar Playmobil stad op haar kamer. Als ze met vriendinnetjes speelt is het vaak loten wie met de baby mag, ze heeft er maar 1. Puck kiest voor een baby in een kinderwagen en een grotere baby in een buggy en koestert haar keuze en loopt er trots mee door de winkel. Dan Guus, Guus heeft geen doel, hij wil alles en vooral iets wat groot, opvallend en vooral duur is, té duur en niet passend in het budget. Hij rent van voor naar achter, wil skates, dan weer een transformer en uiteindelijk besluit hij met hulp van Puck toch te kiezen voor LEGO, Lego Creator. Hij kiest voor een 3 in 1 zelfbouw vliegtuig en neemt er een Playmobil poppetje bij. Hij is dan eindelijk content en tot de kassa twijfelt hij hardop of hij de juiste keuze heeft gemaakt. Dan bij de kassa is hij pas content. We gaan via de supermarkt naar huis en daar kopen we een slagroomtaart voor morgen als opa en oma komen. We zijn pas laat thuis, maar het eten had ik al klaar staan en Henry heeft de ovenschotel al in de oven gezet. We gaan gezellig eten en de kinderen spelen heerlijk met hun nieuwe speelgoed. Teun bergt zijn kaartjes op in zijn collectorsmap, Puck zet haar Playmobil in elkaar en Guus bouwt via de beschrijving zijn eerste vliegtuig in elkaar. Guus doet dat heel behendig en in no time heeft hij alle drie de mogelijkheden gebouwd. Zijn favoriete model is de straaljager en daar gaat hij mee spelen. Rond 8 uur gaan ze lekker slapen en ik houd het dan ook voor gezien en val in een heerlijk ontspannen slaap.

Donderdag 21 maart 2013

'Life is a rollercoaster, you just got to ride it'
Het leven is net een achtbaan, je moet er je gewoon aan over geven en dan uiteindelijk komt alles goed :)

Vandaag gaat het dan gebeuren. Gisteren is gebeld en de afspraak is verzet van half 11 naar 10 voor negen. Ik ben blij, want dan hoef ik er niet zo lang tegen aan te hikken. De kinderen worden door Monique naar school gebracht en Henry en ik rijden achter elkaar aan richting Eindhoven. Ik ben mooi op tijd en ook keurig op tijd aan de beurt. De brief die ik bij me heb heeft de vraag duidelijk staan, is het mastopathie of is het kwaadaardig. Na de mammografie moet ik plaatsnemen in de wachtkamer. De zuster roept me weer en dan laat ze weten dat ze voor de zekerheid ook nog een echoscopie doen. Tuurlijk zekerheid eerst, maar ik ben gespannen, want in feite zou het alleen gaan om een mammografie vandaag. Ik kleed me uit en ga op het bed liggen. De arts komt binnen en stelt me gerust. Hij laat me weten dat de foto's van de mammografie niet verontrustend waren, maar dat hij wel nog even het gebied wil nagaan om zeker te kunnen uitsluiten dat er niets zit. Hij laat mij meekijken en laat zien dat op de plek waar ik pijn heb weefsel zit, keurig weefsel met strakke lijntjes. Strakke lijntes is een goed teken, woekerende of rafelige lijntjes duiden vaak op kwaadaardigheid. Ik mag me aankleden en heb de goede uitslag al in the pocket. Ik loop naar de mammacare en het is ontzettend druk in de wachtkamer. Als ik even zit en wat bekenden heb gesproken besluit ik om te gaan en te vragen of het telefonisch kan. En dat kan. Ik ga naar Bernadette om wat te drinken en om gewoon even opgelucht en blij te zijn. We drinken wat en ik ben nog mooi op tijd voor de REACTtraining. Mijn hoofd doet pijn, maar dat is de spanning die zich ontlaadt. Ik train volgens mijn nieuwe schema en dan ga ik naar huis, doe wat inkopen en dan is het al weer tijd om de kinderen uit school te halen. Het leven is net een achtbaan, de spanning van deze ochtend is al weer voorbij heeft plaatsgemaakt voor wat hoofdpijn en vooral voor vermoeidheid, want wat vreten dit soort dagen aan je! De hele dag heeft de zon me gevolgd en net nu ik toegeef aan mijn vermoeidheid, houdt de zon het ook voor gezien. Vandaag geeft ook weer energie, want meten is weten en wat zeker is dat na deze meting de spanning weer naar de achtergrond verdwijnt. De geest is weer vrij en staat open voor hele andere zaken. Ik zal straks maar eens een mail de deur uit doen, geen verwijtende mail, maar een mail met data waarop ik beschikbaar ben :)

woensdag 20 maart 2013

Ik heb de twijfelduivel verslagen met lormetazepam. Af en toe is een pam in de strijd gooien het beste wat je kunt doen. Wel is het wakker worden dan wat moeilijker, maar het lukt me om op tijd beneden te zijn. Ik kijk naar buiten en dit weer was nou niet het weer dat ik voor ogen had op zo'n dag als vandaag. Eigenlijk zou de zon ons tegemoet moeten lachen, waardoor alles wat deze ochtend volgen gaat geraakt zal worden door de zonnestralen. Het is te hopen dat de sneeuw van deze ochtend geen ijzige ochtend gaat verzorgen. Teun realiseert zich in de auto dat hij oude kleren had moeten aandoen, want er gaat geverfd worden met verf die er in de was niet uitgaat. Teun heeft net vandaag een nieuw t-shirt aan..... Ik vraag hem waarom hij dat niet eerder had kunnen bedenken en Teun lost het op zijn Teuns op. Hij zegt dat als zijn t-shirt vies wordt hij er een ravot t-shirt van kan maken. En zo is het maar net, vlek of niet, het t-shirt zal dienst kunnen blijven doen. Ik ga naar huis en drink wat en neem een boterham en dan vertrek ik naar het ziekenhuis. Henry zal bij de oncologie op me wachten en samen zullen wij afwachten wat deze dag ons gaat brengen. Ik ben hoopvol, gewoon omdat ik me niet voor kan stellen dat er in zo'n korte tijd zich een tumor zou hebben ontwikkeld. Ik denk dat de medicatie, die mijn eierstokken stillegt, een bijdrage levert in de verandering van mijn borst. Mijn lichaam ondergaat, doordat er geen vruchtbaarheidsfunctie is, een transformatie die een vroegtijdige veroudering van de klieren in mijn borst tot gevolg heeft. Oftewel hangborsten die voornamelijk bestaan uit vetweefsel :). Wederom een boerenlogica van mezelf, waar ik maar al te graag aan vast houd, zeker op deze ochtend, de ochtend dat het er toch weer even om spant. We gaan de dag vol vertrouwen tegemoet, niet denken maar doen en dan KOMT ALLES GOED!

Henry en ik zijn gelijktijdig in het ziekenhuis en nemen plaats in wachtruimte C. Het spreekuur loopt 20 minuten uit en dat is hier eigenlijk redelijk normaal. Niemand windt zich hier op, er wordt koffie en thee geschonken en er ligt veel leesmateriaal. Net als we een kopje thee aangeboden krijgen word ik opgeroepen. We volgen naar de bespreekkamer en daar komt Majorie binnen. Majorie neemt de onderzoeksresultaten van januari en juli erbij en daar is te lezen dat er in mijn linkerborst aaneengesloten weefsel is, maar geen reden op verdenking van borstkanker. Het onderzoek is al weer van 2012, maar is in ieder geval een uitgangspunt. Ik mag mijn bovenkleding uitdoen en Majorie onderzoekt mijn borst. Ze voelt niets alarmerends en wat ze voelt heeft volgens haar te maken met de medicatie die door hormoonwijzigigingen dit zou veroorzaken. De pijn schrijft zij toe aan mastopathie, tenminste zo op het eerste oog. Toch is in deze meten is weten en zij vraagt in de computer de radioloog om zijn mening nadat er een mammografie genomen is. Alleen dat geeft zekerheid en dat is wat we allemaal willen zekerheid. Majorie maakt tevens een afspraak met de oncologisch fysiotherapeut voor me, zodat deze ook eens  naar mijn arm kan kijken en wat de beste remedie is voor de pijn die daar zit. Henry en ik lopen naar balie 4 en helaas is er geen plekje meer vandaag op radiologie. Het zit tjokvol, de eerst mogelijke optie is morgenochtend om half 11. Ik heb dan REACT zeg ik en Henry onderbreekt me door aan te geven dat dit even belangrijker is dan de training. Hij heeft gelijk, morgen trainen we niet en gaan we voor de mammografie en krijgen we meteen erna de uitslag. Voortvarend en snel en dat is in deze een fijne zaak. Ik ga naar huis en zeg tegen Henry (het is inmiddels kwart over 11) dat ik gezien de heftige sneeuwval en het tijdstip niet meer naar Sligro ga. Hij kijkt me verbaasd aan en zegt dat ik zeker niet ga en dat we vanavond een mail sturen ten aanzien van de geannuleerde afspraak. Ik vertel hem dat ik dat niet wil en ik vertrek. Ik ben nog niet van het parkeerterrein af of ik barst in tranen uit. Waarom denk ik op dit soort momenten nog steeds aan de afspraak die ik heb geannuleerd, waarom trek ik me dat wat slechts woorden waren zo aan? Waarom kan ik dat niet loslaten? Waarom blijf ik de neiging hebben om mezelf te verdedigen, terwijl dit totaal geen verdediging behoeft? Waarom wil ik het beeld van de sterke onverwoestbare Hanneke kost wat kost in stand houden, waarom? Dat is louter bijzaak, waar het nu om draait is de spanning van het onderzoek en als die spanning is weggevallen, dan pas is er weer plaats voor andere zaken. Majorie heeft mijn inziens geruststelling laten doorschemeren, ze heeft bevestigd wat ik ook in mijn hoofd heb zitten. Ondanks haar geruststellng blijft het voor ons spannend tot na de mammografie, want nog steeds is zekerheid alleen te verkrijgen door uit te sluiten. Ik heb geen enkele plicht om dit hele verhaal bij mijn werkgever neer te leggen, ik ben niemand verantwoording schuldig. Ik ben nota bene nog niet eens gereïntegreerd; er is nog geen concrete afspraak over urenbelasting gedaan. Ik vervolg met sneeuwrijke autorit via de bakker naar huis. Vanmiddag komt Eva met Guus mee en is het de vraag wat Teun en Puck willen. Het sneeuwt inmiddels gigantisch en ik neem me voor deze middag gewoon te genieten van mijn kinderen en van zaken die het leven aangenaam en waardevol beïnvloeden. Mijn gedachtenkronkel van deze ochtend was slechts een minimale storing in mijn systeem, waar al meer negativiteit dan me lief is bij gevoeld is. De positiviteit wil zegevieren en wil het stokje weer overnemen en doet dit met veel enthousiasme en dat gevoel is veel beter!

dinsdag 19 maart 2013

Ik bel deze ochtend de huisarts. Er is een verandering gaande in mijn gezonde borst en ik wil dat de huisarts hier naar kijkt. Ik weet dat ik heel alert ben, misschien wel te alert, maar ook Henry staat erop dat ik deze ochtend bel voor een afspraak. Ik kan om half 11 terecht. Ik breng de kinderen naar school en besluit er een luie ochtend van te maken. Als ik lekker zit met een kopje koffie gaat de telefoon. Het is Charissa, de oedeemtherapeute. Ik vraag me af waarom ze belt en dan laat ze weten dat ze een afspraak met me heeft. Ik vraag haar wanneer en ze zegt: 'Nu'! Ik ben verbaasd en ik eerlijk gezegd was me deze afspraak geheel ontschoten. Dit is me nog nooit overkomen en ik voel me schuldig. Ze zegt dat ze vandaag nog meerder plekken vrij heeft, maar dan heb ik geen tijd, dus ik vraag haar of ik meteen kan komen. Dat kan en met gierende banden vertrek ik om 3 minuten later bij haar te verschijnen. Charissa kneed er naarstig op los en dan ineens zie ik de klok. Ik vlieg overeind en zeg haar dat ik meteen moet vertrekken, want de afspraak met de huisarts is over 10 minuten en dat is aan de andere kant van de stad. Als een kip zonder kop ren ik naar buiten om naar de huisarts te vertrekken. Ik ben net op tijd en kan zo naar binnen. Dokter Pril onderzoekt me en ook zij ziet de verandering en voelt een verandering in het laterale klierweefsel. Ze wil het zekere voor het onzekere en belt meteen de Mamacare van het Catharina Ziekenhuis. Ze krijgt Majorie aan de lijn en Majorie laat weten dat ik morgen om kwart voor tien kan komen. Ik zal er zijn. Ik ben tevreden met deze actie en ondanks mijn vertrouwen in de toekomst en in mijzelf slaat de twijfel toe. Mijn ratio zegt dat het niets kan zijn, niet na alle cytostatica die het afgelopen jaar in me gepompt is, maar de twijfelduivel slaat toe. Het zal toch niet, niet nog een keer. Ik probeer het van me af te schuiven en om mijn gedachten weg te drukken ga ik lekker bezig zijn. Ik mail thuis naar het werk om mijn afspraak af te zeggen voor morgen en ik vertrek naar de REACT training. In de kleedkamer zit ook Karin er doorheen en Dianne, Karin en ik peppen elkaar op. We starten met de training en Ivor en ik worden getest, dat is in ieder geval afleiding genoeg. na de training eet ik thuis wat en ga ik naar school voor computerles in groep 3. Daarna naar de winkel en alvast de voorbereidingen doen voor de avondmaaltijd en dan naar school om de kinderen weer op te halen. Florine komt met ons mee en de jongens gaan buiten spelen en de meiden met de Playmobil. We eten vroeg en Florine eet gezellig mee. Als Henry thuis komt gaan de kinderen met hem naar zwemles en als Henry de deur uit is en Florine naar huis dan pas merk ik dat ik uitgeput ben, ik ben op! Wat ik de hele dag weggestopt heb, komt bovendrijven. Ik wil niet geloven dat de verandering in mijn borst een teken is dat de kanker terug zou kunnen zijn, maar ik kan de twijfel niet stoppen. Morgen komt er duidelijkheid, want meten is weten is ook hier de regel. Ik praat mezelf moed in, ik ben niet bang zeg ik tegen mezelf en ik heb vertrouwen. Alleen als morgen wordt besloten een echo te doen waarbij de woorden vallen als biopt of punctie dan weet ik niet meer of ik het nog allemaal in de hand zal hebben. Ik ga er vanuit dat het zover niet komt, maar dat weten we morgen pas. Ik besluit mijn blog bij te werken en als ik mijn laptop open zie ik een mail van het werk. De tekst is kort maar krachtig. Er is te lezen:
"Hier ben ik het niet mee eens... Zeker niet zo zonder reden. Hoop dat we snel iets nieuws hebben staan".
Na mijn mail met daarin de boodschap dat ik helaas verhinderd ben en dat ik snel bel voor een nieuwe afspraak, is dit de eerste reactie. Ik ben verbouwereerd. Het is inderdaad een mail zonder opgaaf van reden, maar wel een mail met de boodschap dat ik snel bel voor een nieuwe afspraak. Ik ben ook van plan om meteen woensdag te bellen -dus snel-, maar mijn hoofd is even met een zenuwslopende strijd bezig, de strijd tussen wens der gedachte en mogelijke realiteit, een strijd waarvan iedereen die het kent weet hoe dit voelt, namelijk NAAR heel NAAR. Had ik een reden opgegeven dan had ik moeten melden dat ik onverwacht naar het ziekenhuis zou moeten en dat wilde ik nou juist voorkomen. Gewoon om mijn naam niet constant in verband te moeten brengen met ziekenhuis, wat in mijn geval staat voor ziek zijn en paniek. Ik besluit niet te reageren, mijn rust te bewaren, morgen af te wachten en vooral te hopen, hopen dat de verandering in mijn borst een storm in een glas water is. Pas als deze storm is gaan liggen, dan ga ik laten weten dat de reactie ook had kunnen zijn:
'Jammer om vandaag te horen dat je morgen niet kunt, ik ga er vanuit dat je snel belt. Ik laat al wel vast weten dat ik de volgende mogelijkheden in mijn agenda heb deze week: ................... Lukt het jou ook op een van deze voorgestelde dagen en tijden? Tot snel!'
Deze mail had mijns inziens een betere reactie geweest. Want ondanks het feit dat ik geen reden heb vermeld, dat je daar vooral van zou kunnen balen, is vooral dat element in de respons verwerkt en is er voorbij gegaan aan het element waar we ons samen aan willen verbinden, het project, de start van mijn reïntegratie. Ik voel weinig verbinding met een stellige uitspraak als: 'hier ben ik het niet mee eens'........ Ik denk aan mijn T-shirt en ook hier gaan de woorden gelden ALLES KOMT GOED. Mijn reactie zal ik dan ook gewoon in alle rust geven als we een nieuwe afspraak hebben staan, snel, deze week!

Als eerste komen de jongens thuis van zwemles. Voor hen is er nog een toet en als die op is breng ik hen naar bed. Ik lees de mannen voor uit Tip de Muis en ze gaan heerlijk slapen. Even later komt ook Puck weer thuis en ook zij krijgt een verlate toet en gaat dan naar bed. Ik ben moe en ik ga vanavond vroeg naar bed met veel hoop, goede hoop, want hoop doet leven en ALLES KOMT GOED!

maandag 18 maart 2013

Vandaag is de dag dat ik een afspraak heb met de arbeidsdeskundige van ArboVitale bij Sligro. Ik start op mijn gemak op en vertrek naar het Veghelse. Puck gaat met Henry naar de oogarts in het ziekenhuis. Het weer is mooi, de zon lacht deze dag tegemoet en ik geniet van mijn autoritje naar Veghel. Als ik binnenkom zit de dame waarmee ik een afspraak heb al op me te wachten. Ik maak kennis met haar en ik loop met haar naar een bespreekkamer op onze afdeling. Ineens ervaar ik de situatie als bizar. De dame is te gast bij dit bedrijf en aangezien ze met mij een afspraak heeft ben ik degene die haar opvangt en op zoek gaat naar een bespreekruimte. Mijn verwachting hierin was anders, want wat had ik dan verwacht? Ik had verwacht dat de reïntegratiesetting er al zou zijn deze ochtend. Ik had verwacht dat ik bij binnenkomst naar een kamer zou kunnen gaan, die door de casemanager al gereserveerd zou zijn en waar de koffie op me zou wachten...... Ik vraag me af of ik een prinses op de erwt aan het worden ben..... De setting was zoals die was deze ochtend en daardoor zit ik meteen in mijn werkrol, die als een soort automatisme opkomt. Een rol waarin de emotie naar de achtergrond verdwijnt en waarbij mijn ratio in vol ornaat aan de slag gaat. Ik ben zakelijk, verbind mijn wensen aan mogelijkheden die ik zie en mijn verhaal komt als vanzelf. De dame werkt volgens een vaste lijst en via de lijst doorloopt ze alle zaken die aan de orde zouden moeten komen. Jeroen schuift later aan en het gesprek verloopt ook hier anders dan ik had verwacht, maar nogmaals wat was mijn verwachting? Mijn verwachting is er in ieder geval een die niet overeenkomt met dit gesprek. Ik ben blij met deze start, met dit wat ik zie als een nieuw begin, maar toch knaagt er iets aan me of beter gezegd in me. Hoe gaat mijn reïntegratie vormgegeven worden, naar welke functie wordt gestreefd, want deelname aan projecten is nog geen functie invulling geven? Ik mis kaders en los van het feit dat ik vanalles kan bedenken en dat ook Jeroen allerlei ideeën heeft, ervaar ik geen samenhang, ik krijg het gevoel dat ik een huis wil bouwen, maar dat ik vergeet de fundering te storten. Ik kan het grote geheel onvoldoende overzien. Daarbij heb ik tijdnes mijn afwezigheid ook onvoldoende meegekregen over wat de verandering heeft gedaan met de rollen op de afdeling of beter gezegd met de functies op de afdeling. Waar werken we in mijn specifieke reïntegratieverhaal naar toe, welke functie geldt hierbij als referentiekader? De functie van Hoofd P&O en bestaat deze functie nog wel na de verandering? De functiebeschrijving van hoofd P&O heb ik nog niet gezien. Net voordat ik ziek werd is er een start gemaakt met het beschrijven van functies en bijbehorende competenties voor het hoofdkantoor. De functie van hoofd P&O is inmiddels dus opgesteld maar eigenlijk ken ik de inhoud niet. Ik heb aangegeven niet terug te willen naar de situatie van voordat ik ziek werd, een situatie die bestond uit veelal adhoc activiteiten, oftewel branden blussen daar waar nodig. Een drukte van jewelste, maar een drukte die niets van doen had met de activiteiten van een hoofd P&O, zoals ik deze functie gewend was invulling te geven. Nu, tijdens mijn herstel, streef ik de hoogst haalbare terugkeer naar het werk na, maar het hoogst haalbare waarvan en hoe ga je dat meten? Ik realiseer me dat ik nog veel vragen heb, vragen die in mijn hoofd blijven spoken, maar vooralsnog spreek ik deze niet uit. Niet omdat ik dat niet kan of wil, maar omdat ik het kader niet helder heb en dat is wat ik eerst helder wil hebben, want anders is het bezig zijn met reïntegratie weinig constructief. Het gesprek eindigt en ik ga nog even bij een aantal collega's langs. Ik spreek Harry en Nelly en dan komt mijn gevoel weer boven en vooral mijn kwetsbaarheid. Een kwetsbaarheid die los staat van het werk, mijn werk dat ik met zoveel passie heb gedaan en wil doen! Het is een kwetsbaarheid die te maken heeft met de factor O van Onzekerheid die voorlopig een grote rol in mijn leven zal gaan en blijven spelen. Onzekerheid over mijn gezondheid, over mijn lichaam en ook over mijn arbeidscapaciteit. Want ondanks fysieke verbetering, een geestelijke verrijking, heb ik nog wel een pad te bewandelen. Een pad waarop vertrouwen in mijn lichaam en in de toekomst elkaar ontmoeten en elkaar versterken. En voor wat betreft mijn arbeidscapaciteit zou de volgende uitspraak verheldering kunnen geven over het haalbare: Het gaan doen en het doen meteen weer meten, want dat zorgt dat we weten wat kan en wat haalbaar is! Ik ben moe. Ik ga naar huis en bij het vertrek spreek ik Astrid nog even. Ik stap in mijn auto. De zon schijnt nog steeds en ik besluit dat de muziek in mijn auto mijn hoofd leeg zal maken. Ik zet het volume op 10 en laat het binnenkomen. Bij thuiskomst zit er een pakketje in de brievenbus. Een groen T-shirt met de tekst 'Alles komt goed' van lieve zus Bernadette. Ik lees haar kaart en het ontroert me. Het T-shirt moet ik houden en vooral dragen totdat het weer 300% met me gaat. Pas dan mag ik het T-shirt doorgeven aan iemand die het weer goed kan gebruiken. Ik ben dol op mijn lieve zus en ik ga dit shirt dragen, want zoals het T-shirt zegt ALLES KOMT GOED!

In de middag ga ik op mijn gemak naar school voor computerles in groep 1. We zijn vandaag met vijf hulpouders, dus het is rustig, heel rustig. Na de lessen gaan Claire en ik nog even chocolademelk drinken in de lerarenkamer en dan halen we onze kanjers op en gaan we naar huis. Daar ga ik lekker zitten. Na het eten komt mama en Frits, zodat Henry en ik naar de ouderavond kunnen gaan en kunnen horen hoe onze kanjers het doen op school. We starten bij de juf Gonnie van Puck, dan gaan we door naar de juffen Anouk en Marieke van Guus en we eindigen bij meester Freek van Teun. Onze kinderen doen het super op school, ze hebben plezier in wat ze doen en ze halen ook nog eens prima resultaten. We zijn trots op hen alledrie! We gaan naar huis en we complimenteren hen met deze mooie resultaten en vertellen hen hoe trots wij en ook de juffen en meester op hen zijn. Ze gaan tevreden naar bed en ook ik maak het niet laat vandaag en droom mooie dromen.

zaterdag 16 maart en zondag 17 maart 2013

Zaterdag staat zoals altijd in het teken van bezigheden van de kinderen. Puck start met haar paardrijles en daarna is Guus aan de beurt. Als Puck thuis komt en Henry staat op het punt om Guus weg te brengen zie ik op mijn telefoon dat de benjamintraining niet doorgaat. Net op de valreep. Guus is teleurgesteld. Als het tijd is om Teun naar scouting te brengen dan gaan Puck, Guus, ik en Henry met elkaar naar de stad. We lopen een rondje, vinden leuke kleurige kleding voor de kids en gaan weer naar huis. Henry haalt Teun op en ik ga thuis aan de slag. Pieter komt immers logeren en Teun heeft zijn wensen uitgesproken. Teun heeft hier zo lang naar uitgekeken en het is dan ook heerlijk om hem op deze dag in het zonnetje te zetten. Het plan is als volgt. Henry gaat met Puck en Guus naar de Mc Donalds en Teun, ik en Pieter eten thuis in ons eigen gecreëerde Italiaanse restaurant 'Napoli'. Teun heeft gekozen voor zijn lievelingspasta, spaghetti met verse tomatensaus, basilicum en parmesan. Vooraf is er ciabatta en grote groene olijven. Teun komt stralend thuis en hij zit op de uitkijk te wachten tot Pieter er is. Om te voorkomen dat hij elke seconde vraagt of het al vijf uur is vraag ik of hij mij wil helpen in de keuken. Hij pakt het krukje en hij mag in de pan roeren. Hij vliegt van de kruk als hij de deurbel hoort en is door het dolle heen. Hij geeft Pieter een warm welkom en kan niet wachten totdat de mama van Pieter naar huis gaat. Als Veronique vertrekt vraagt Teun waarom ik altijd zo lang moet kletsen en ik moet er om lachen. Ik zet mijn Italiaanse stem op en de jongens hebben me toch een pret. Teun verzekert Pieter dat het heel grappig is als ik Italiaans praat en samen gaan ze aan de tafel die Teun naar zijn eigen smaak gedekt heeft. De kaarsjes branden en Teun vraagt of Pieter het speciale appel frambozen drinken in een wijnglas wil of uit het flesje. Pieter wil het uit het flesje en dus wil Teun dat ook, het zijn van die speciale kinderflesjes. Ze smikkelen alvast van de ciabatta en de olijven. Ik sta in de keuke en kook de pasta en kijk naar de mannen en geniet van hun gesprek. Teun weet Pieter te vertellen dat ik heel goed kan koken en dat mijn pasta nog lekkerder is dan die van het restaurant in de stad. Teun prijst me de hemel in en zijn woorden doen mij zo'n goed. Het is een kind moeder waardering en dat is eigenlijk de fijnste waardering die er is. Teun gaat op in zijn avond die in het teken van vriendschap en genieten staat. Teun weet al aardig hoe dat moet op 6-jarige leeftijd. Eerder heeft Teun alle gor dijnen dichtgedaan, zodat de kaarsen volgens zijn eigen zeggen mooi licht maken. Teun praat honderduit en geeft zelf ook toe dat hij van praten houdt en hij zegt wel 30 keer hoe lekker hij het eten vindt. Ook Pieter vindt het door Teun uitgekozen eten lekker. Als de bordjes leeg zijn laat Teun weten dat er nog meer is en hij  vraagt mij of hij mag zeggen wat de toet en als ik hem toelach dan schreeuwt Teun het uit: 'het is IJS!' De heren juichen alsof ze nog nooit ijs hebben gegeten en ook hier wordt er gesmikkeld. Na het eten heb ik een verrassing waar ze beiden niets vanaf weten. Ik heb bij Bart Smit Skylanderkaartjes gekocht en in restaurant 'Napoli' van deze avond krijgen de kinderen na het maaltje waar ze zo van genoten hebben een pakje met kaartjes. De gezichtjes van beide heren stralen en Teun vraagt of we nu bioscoopje gaan spelen. De gordijnen zijn nog steeds dicht en het is donker in huis net zoals in de bioscoop. Ik zet 2 stoeltjes voor de TV en volgens Teun lijkt het wel een minibioscoop voor 2 personen. Brammetje Baas draait deze avond en als de film bijna is afgelopen komen Henry en Puck thuis. Guus is bij oma Helmond logeren en ook Guus vindt het heerlijk om eens alleen te kunnen logeren en alle aandacht te krijgen. Puck sluit aan bij de film en zit er meteen in. Na de film breng ik de mannen naar bed. Ik lees hen het verhaal van Heksje Hatsjoe voor. Als ik klaar ben dan zeg ik dat ze nog even mogen kletsen en dat ze dan moeten gaan slapen. Ik ga naar beneden en daar mag Puck nog even opblijven. Als ik om kwart voor negen naar boven ga om bij de mannen te kijken zijn ze beide al in dromenland. Ik doe het licht uit en ga met een lach op mijn gezicht naar beneden. Puck vindt het stoer dat zij nog wakker is en ook zij gaat 10 minuten later naar bed en slaapt snel in. Wij genieten van het feit dat we voor deze opsplitsing hebben gekozen, waarbij ieder op zijn eigen manier en met aandacht heeft kunnen genieten.

Zondag 17 maart 2013

De mannen zijn om half 8 wakker en gaan dan naar beneden toe. Ze gaan op de Wii spelen en dat mag van mij. Ik ga ontbijt maken, ik bak pistoletjes, kook eitjes en dek de tafel. Als alles klaar staat komen ook Puck en Henry naar beneden. De mannen hebben heerlijk geslapen en hebben elkaar horen snurken wat ze hilarisch vinden. Na het eten gaan de mannen in bad met heel veel sop en Puck is een beetje jaloers. Ze vraagt of ze mee in bad mag en uiteindelijk stemmen de mannen toe. Iedereen is fris en fruitig en beneden wordt er nog wat gespeeld. Om 10 uur wordt Pieter weer opgehaald, want hij heeft ook vandaag feest. Zijn zus doet het vormsel, dus een echt feestweekend voor Pieter. Teun gaat met Wessel spelen en Puck, Henry en ik gaan naar oma Helmond om Guus op te halen. Guus heeft genoten. Hij is lekker verwend en heeft bij oma in het grote bed mogen slapen. We gaan naar huis, want we willen vanmiddag wat leuks gaan doen samen. Als we weer compleet zijn besluiten we naar het bos te gaan. De kinderen nemen de visnetjes mee om in de vijver te kunnen vissen. Dolenthousiast gaan ze aan het werk bij het vennetje in Stiphout. Helaas geen vis. We wandelen een stuk en dan gaan we naar de Brabantse Kluis. Puck wil de biggetjesroute lopen. Als we er zijn en we willen starten blijkt dat Puck alleen de route wil lopen als we een rugzak voor haar kopen. We leggen Puck uit dat we de rugzak al hebben en dat we weten hoe we moeten lopen, dus dat de rugzak nu niet aangeschaft gaat worden. Puck is het daar niet mee eens en probeert het met huilen af te dwingen. Gevolg is dat we geen route lopen. Eigenlijk hebben we allemaal de neiging om mee te gaan in de boosheid van Puck en dan ineens besluiten Henry en ik dat niet te doen. We benoemen de boosheid van Puck en laten haar in haar emotie zitten en wij pakken met de jongens de draad op. We zeggen Puck dat het heel goed is dat ze de boosheid toelaat en dat ze zeker boos mag zijn en ook chagrijnig, want ook wij hebben dat wel eens. We zeggen ook dat het over kan gaan door naar mooie dingen te kijken of aan leuke dingen te denken. Puck stopt met snikken en loopt met ons mee en in de auto laat ze weten dat ze toch naar de varkensstallen wil. We gaan met de auto en stoppen bij de kraamkamers van de varkens en bewonderen de biggetjes en de grote dikke varkens. De stemming van Puck wordt al weer beter en als we weer in de auto zitten besluiten we deze zondag leuk te eindigen. We gaan eten bij La Perla en we hebben het met elkaar ontzettend gezellig. We lachen, praten en we hebben aandacht voor elkaar. Eenmaal thuis gaan we in de pyama en naar bed en we zijn allemaal tevreden.

vrijdag 15 maart 2013

Het is weer een worsteling om uit bed te komen. Luctor et emergo en dan ben ik er ook om kwart voor 8. Na een kopje thee en wat eten, zit de beweging er voor vandaag weer in. Ik breng de kinderen naar school en ga dan meteen door om boodschappen te doen. Ik loop wat verdwaasd rond en ineens staat Henry voor me. Hij koopt 2 pakken gevulde koeken voor op het werk, een verantwoorde lekkernij voor bij de koffie, maar niet heus :) Ik ga naar huis, ruim de boodschappen op en geniet van een kopje koffie. Om 11 uur mag ik naar Gwen voor de oedeemtherapie. Ik heb weer last van mijn arm en Gwen besluit een zwaardere steunkous voor mijn arm op te meten en te bestellen. Ik heb er baat bij en het zorgt voor minder pijn. Ze bestelt er meteen 2. Ik ga vanuit de therapie naar het schoolplein en ik ben duf en loop een beetje versuft rond. Guus komt en wil met Eva afspreken maar dat lukt niet en Puck gaat met Fenne mee. Teun gaat mee naar huis en gaat om half 4 naar Lars en hij kan niet wachten totdat het half 4 is. Thuis eten we wat en gaan de mannen knutselen. Teun maakt een tekening voor Lars en een brief en hij schrijft hierin: Voor Lars van Teun, hoi Lars ik ben je vriend en ik mis je, een dike knuffel. Erbij tekent hij zichzelf en Lars. Ik geniet van zijn ijver. Lars zit niet meer bij Teun in de klas, maar op een school in Eindhoven en Teun mist zijn vriend nog steeds. Op vrijdagmiddag is Teun vrij, maar moet lars tot 15 uur naar school en is dan om half 4 thuis en de mannen maken vandaag hier gebruik van, ze gaan samen spelen. Teun weet nu al dat hij met Ninjago gaat spelen en hij vraagt nu elke 5 minuten of het al half 4 is. Guus knutselt met zijn Agry Birds knutseldoos. Hij krast er naarstig op los en verzint verhalen over lava, omdat hij met rood lava krast. Ik help Teun met het maken van een envelop waar zijn brief en tekening in past en zo komen wij gezellig de middag door.

donderdag 14 maart 2013

Vandaag heb ik alleen REACT training op het programma staan en pas om half 12. Ton is op vakantie en Frits neemt de training over. Ik heb een nare dag, ik kan wederom alleen maar huilen en aangezien ik nu een kleine week bezig ben met de Letrozol, gooi ik mijn buien op de letrozol. Hoe lager de oestrogenen in mijn lichaam, hoe slechter ik me voel, dat is inmiddels wel zo klaar als een klontje. Er komt niets uit mijn handen en ik voel me daar ellendig door. Ik besluit deze ochtend al de mis en place te verrichten, bezig zijn in de keuken maakt me immers rustig. Als ik dat voor elkaar heb zet ik de was in de aanslag, zodat ik die kan wegvouwen als ik uit het ziekenhuis kom. Ik loop net na elven naar het ziekenhuis. Als ik me aan het omkleden ben komen ook Karin en Dianne binnen en ik ben blij dat ik hen even kan spreken en kan vertellen over mijn nare gevoel en mijn verdriet. Zij hebben aan een half woord genoeg en zij snappen precies wat ik bedoel. Ze kennen de gewrichtspijn, de emtionele disbalans en de vermoeidheid als geen ander. Dianne zegt me dat ze mijn masker echt wel doorziet, want achter dat masker zit pijn, verdriet, onbegrip, woede. Ik leg volgens haar de lat veel te hoog en het feit dat ik hen in alle eerlijkheid vertel dat ik niet weet hoe ik mijn werk weer moet oppakken omdat ik het nu al niet voor elkaar krijg, geeft me ineens opluchting. Ik heb het vandaag dan voor het eerst hardop uitgesproken. Ik weet niet hoe ik het moet doen en hoe ik dat moet doseren. Geef ik me op mijn werk, dan heb ik niets meer over, getuige het feit hoe het gisteren is gegaan. Dianne is al verder dan Karin en ik en geeft ons de tip voor de cursus Herstel en Balans. Tijdens deze cursus komen juist dit soort vragen en onderwerpen aan de orde. Ik ga me hier over buigen, maar eerst werk aan de winkel, want er moet gesport worden. Het is ongelofelijk druk, de COPD-ers hebben training en nog veel meer. Ik en Ivor worden er erg onrustig van en dat is terug te zien in de metingen. Mijn hart maakt overuren en doet enorm zijn best om heel hard te kloppen. Karin en ik doen alle oefeningen om en om en samen komen we er doorheen. Ik ben blij als het erop zit en als ik naar huis loop rollen wederom de tranen over mijn wangen. Als ik binnenkom is de was weggevouwen en ligt er een briefje van Bernadette over het mysterie van de sokken bij ons thuis. Mijn hart verwarmt en ik ben blij met zo'n lieve zus, die ondanks haar drukke leven, mij toch altijd weer weet op te beuren. Ik bel haar en hoor hoe haar jaarlijkse mammografie nog even heel spannend bleek te zijn. Ik kruip achter mijn pc en probeer haar te helpen met haar onderzoeksvraag en zo gaat de tijd fijn voorbij. De kinderen komen uit school. Er wordt gespeeld, vroeg gegeten en Henry werkt het zwemlesprogramma af. Als iedereen weer thuis is en op bed ligt, lig ik weer te sippen. Het is weer even niet anders, maar ook hier zal verbetering komen met de juiste mate van geduld.

woensdag 13 maart 2013

Ik ben vroeg uit de veren. Ik had het plan om per fiets naar Veghel te rijden, maar gezien de kou, laat ik dat plan varen en het past niet bij de dosering om deze dag volledig aan te gaan. Ik heb een afspraak met Guido om kennis te maken en om te kijken naar de opzet van een project. Guido en ik kijken samen of we de contouren van een op het spel staand project kunnen definiëren, of we het kleiner kunnen maken en daardoor ook realistischer en beheersbaarder. Dit alles om een resultaat te kunnen boeken. Guido streeft dit na vanuit zijn interimrol en ik streef het na om dat resultaten mij het idee geven dat het zinvol is waar ik me mee bezig ga houden. Na ons gesprek ga ik naar huis en het is dan inmiddels 12 uur. Ik zit in de auto en ik ben helemaal stuk, ik ben leeg en heel moe. Dat gevoel maakt me verdrietig en ik zit ineens weer vol in mijn strijd van dit moment. Ik boek fysieke vooruitgang en dat past heel goed bij mijn persoonlijke doel om in juni de Alpe op te fietsen. Fietsen voor herstel noemt Arjan het en dat is het voor mij ook. Ik fiets, wandel, loop en door al deze fysiek vooruitgang leer ik om mijn lichaam weer te vertrouwen en vooral om er trots op te zijn. Trots op wat het weer kan en doet. Los van het fysieke herstel, probeer ik ook de psyche in balans te brengen. De littekens hier zijn onzichtbaar, maar toch zijn deze vele malen groter dan de fysieke zichtbare littekens. De mentale acceptatie van mijn ziekteproces verloopt wellicht volgens het boekje, maar niet naar mijn eigen tevredenheid. Ik wil veel meer, maar eigenlijk weet ik totaal nog niet wat ik dan wil en wat ik nastreef. Ik wil zonder te weten wat ik wil en ik streef zonder na te streven, want mijn doelen zijn niet gedefinieerd. Het lukt me niet om deze doelen helder te krijgen en ik klamp me aan elke strohalm vast. Maar is dat dan ook wat ik echt wil en wat ik echt kan? Waar is de uitgang van het doolhof dat zich in mijn hersenen manifesteert? Ik wil zo graag aan de buitenwereld laten zien dat ik het allemaal wel kan, dat die grote wereld weer de mijne is. Maar ik weet dat zich hier een aardige discrepantie voordoet en dat brengt me terug naar de realiteit. De realiteit die ik voor ogen moet houden. Hanneke voordat ze kanker kreeg, Hanneke die de kanker had en Hanneke die na de kanker haar leven probeert in te richten. Ik doorloop een rouwproces, want ik moet afscheid nemen van de Hanneke voordat ze kanker kreeg. Deze Hanneke komt niet meer terug. Ik ben veranderd. Ik ben veranderd tijdens mijn ziekte. Het afzien tijdens de behandelingen en de strijd die me dat kostte, heeft me doen beseffen dat het leven terug te brengen is naar een hele kleine kern. En het is deze kern die er echt toe doet, elke dag weer. Ik heb strijd geleverd en ben er uitgekomen. Ik beschik weliswaar over een ander energetisch niveau, een ander fysiek gestel en een andere kijk op het leven, maar dat is per definitie niet slechter, misschien is het zelfs beter. Mijn ziekte is een levenservaring  die me emotioneel verrijkt heeft en ondanks dat ik het zo weet op te schrijven is het in mijn hoofd nog totale chaos, want de acceptatie van mijn nieuwe ik en mijn nieuwe zijn verloopt verre van soepel. Het is een strijd tussen willen en weten, tussen willen en kunnen, tussen verwachting en proberen te voldoen aan de verwachting. De chaos wordt veroorzaakt door het feit dat de Hanneke na de kanker het voor elkaar moet zien te krijgen om te kiezen. Kiezen voor evenwichtigheid tussen dat willen en kunnen. Ik kan eigenlijk wel wat hulp gebruiken bij het maken van deze keuze. En al rijdende besluit ik om achter hulp aan te gaan, want ik probeer nog steeds veel te veel alleen te doen. Eenmaal thuis is er gelukkig een rustige woensdagmiddag. Teun is met Amy aan het spelen en Guus is bij Sam en Puck heeft kinderpartijtje van Charlotte. Ik ben blij dat het zo rustig is en Teun en Amy zijn heerlijk aan het spelen. Ze lezen elkaar voor, tekenen en kleuren en ik geniet van de rust die zij mij geven. Ik ga samen met hen naar de supermarkt, want er zal toch eten op tafel moeten komen vandaag en ook daar zijn zij een grote hulp voor mij. We brengen Amy thuis en halen Guus en Puck weer op en ik voel me gelukkig in mijn kleine wereld, de kern die zo belangrijk voor me is. Thuis maak ik het eten dat Teun heeft gekozen, aardappelen, brocolli en speklapjes en iedereen smult, zelfs Guus. Na het eten is het naar bed en ik lig er samen met de kinderen vroeg in. Ik slaap niet, maar neem mijn rust, omdat ik, als ik me zo vermoeid voel, maar 2 standen heb verdriet en woede, beide standen die gepaard gaan met tranen. Ik neem mijn rust in bed met de tv en de ipad in de buurt, ik slaap niet veel, maar rust.

dinsdag 12 maart 2013

Ik heb heerlijk geslapen en ook vandaag ben ik vroeg uit de veren. Vandaag zou ik met Caprice wat leuks in Den Bosch gaan doen, maar als ik naar buiten kijk word ik verre van vrolijk. Er ligt wel 10 cm sneeuw, tenminste aan een kant van de weg, omdat er ook een heerlijk fris windje staat. Caprice en ik besluiten dat we ons uitje uitstellen totdat de zon schijnt en we gewoon net als ruim een jaar geleden lekker op een Bosch terrasje kunnen neervallen en kunnen genieten van de zon. Nu het met Caprice niet doorgaat is het tijd voor een change of plans. Ik besluit om naar John Knoops te lopen in Mierlo om mijn fiets op te halen, of beter gezegd de fiets van Ton Rosenberg. Ik vertrek rond 9 uur en als ik 45 minuten verder ben, ben ik vanwege de sneeuw pas op de Mierloseweg ter hoogte van de Jumbo. Ik heb om half 11 REACT training in het ziekenhuis en wil ik daar op tijd zijn moet ik nu omkeren. Ik baal van deze doelloze actie en besluit nog snel wat broodbeleg te kopen, zodat ik het idee heb dat ik toch zinvol bezig ben geweest. Gevolg: Ik moet weer 45 minuten teruglopen met een plastic tas met gewicht. Ik zie het maar als extra training. Ik ga meteen door naar het ziekenhuis en ik heb een heerlijk rode toet van al die buitenlucht. Ik start met Ivo op de fiets en het is heerlijk, dan het krachthok en als laatste de buikspieren. Voldaan stap ik onder de douche en ga naar huis. Ik maak een vers groentesoepje en trakteer mezelf op zo'n net gemaakt soepje met een pistoletje. Ik voel me een tevreden mens. Ik besluit dan vandaag ook maar computerles te geven en om 13 uur ben ik op school. Vandaag is Rekenrijk aan de beurt. Een regulier rekenprogramma waar niet zoals bij het CVN programma een beloningsstructuur aanhangt. Hier kunnen geen diploma's verdiend worden. Om de kinderen toch te motiveren heb ik bij de Action Tattoos gekocht. Ik heb ze in mijn jas gedaan en voordat we naar het computerlokaal gaan maak ik een afspraak met de kinderen. Als ze allemaal hun best doen en een heel programma geconcertreerd sommen maken krijgen ze een verrassing. Ze juichen van plezier en het werkt perfect; ze doen ontzettend hun best. Aan het einde van de les geef ik hen de tattoo en vraag hen of ze het nog even voor de volgende groep geheim willen houden. De volgende groep komt en Nick vertelt me dat hij al weet wat de verrassing is. Ondanks deze wetenschap werkt ook de tweede groep heel goed en verdienen ze ook allemaal hun tattoo. Ik ben tevreden, een leuke les en een leuke gemotiveerde groep. Ik ga naar huis en rijd nu gewoon met de auto naar John Knoops voor mijn fiets. De fiets staat al klaar en John zorgt dat de fiets in mijn auto komt. Ik ga weer naar school om de kinderen op te halen en ik ben zo in mijn nopjes vanwege de fiets en dat terwijl ik met dit weer nog niet kan fietsen, maar het feit dat de fiets op maat is en in mijn bezit, maakt mij een gelukkig mens. We gaan naar huis en Nick en Florine komen. Ik heb om half 5 een soepje voor alle kinderen met stokbrood, zodat ze wat voor de zwemles gegeten hebben. Henry eet snel wat als hij thuiskomt en dan gaat hij met de kinderen zwemmen. Ik ga nog een kadootje voor Charlotte kopen die morgen jarig is. Als ik thuis ben ga ik lekker zitten en genieten van de rust, die ik nog een uurtje heb voordat de kinderen er weer zijn en vanavond? Ik ga weer lekker op tijd naar mijn warme nestje en dan oogjes toe en snaveltje dicht en dromen van de zon die van heel ver zal komen, maar die zeker gaat komen!

Maandag 11 maart 2013

Vandaag sta fris en fruitig op. Ik heb geen spierpijn en dat verbaast me eigenlijk. Ik heb zin in vandaag en ik ben al snel aangekleed en beneden. Ik zou deze ochtend naar de kunstenares in Udenhout gaan, maar gezien de sneeuw en het feit dat ik het dan erg vemoeiend vind om te rijden, besluit ik niet te gaan. Vanmiddag is het ook al computerles, dus ik blijf heerlijk thuis en neem mijn rust. Na een heerlijke lunch, ga ik naar school om de groepn 1a, 1b en 1c te begeleiden. Guus is vandaag aan de beurt, de blauwe groep van 1b. De klassen worden in 2 helften verdeeld, de gele groep en de blauwe groep en om de week hebben ze dus computerles. Vandaag de beurt aan Guus en hij heeft hier naar uitgekeken. Hij doet enorm zijn best en verdient een diploma, hij heeft nu  de programma's 'in het huis', 'feest' en 'op school' doorlopen en hij mag nu met het programma 'vakantie' van start. Guus is erg behendig met de computer. Hij geniet van zijn diploma en vooral van de sticker die ik op zijn neus heb geplakt en trots gaat hij weer terug naar het klaslokaal. Groep 1c is als laatste aan de beurt en dat is het al weer tijd om naar huis te gaan. Guus en Elynn gaan spelen en Elynn komt met ons mee. Teun vraagt of Guus nu verliefd is op Elynn en Guus laat weten dat Elynn gewoon een vriendin is en dat hij nog steeds verliefd is op Nina en op Eva. Guus speelt heel lief met meisjes, hij wordt dan zorgzaam en het is leuk om hen samen te zien spelen met de memory en om hen samen te zien knutselen. Ook spelen ze nog even op de Wii en ze hebben grote schik. Als Elynn door Claire wordt opgehaald om half 6 is ook Henry al thuis en we gaan lekker stamppot eten. Na het eten mogen de kinderen hun kamers opruimen en gaan Puck en ik in bad. Daarna is het heerlijk slapen en ook ik lig vroeg in mijn bedje en slaap heerlijk.

zondag 10 maart 2013

Vandaag viert oma Putten haar verjaardag. Henry en de kinderen zullen dan ook rond de klok van 10 uur richting Putten vertrekken. Ik ga niet mee, de 2de training van 2climb2raise is vandaag en daar kunnen we niet verzuimen, we moeten immers trainen om in juni die berg op te gaan. Puck sluit aan en dan vertrekt het stel. Ik heb nog even het huis voor me alleen voordat ik naar Eindhoven vertrek. Ik heb zin in de training. Ik doe mijn fietskleding aan, eet nog wat en vertrek naar Health City aan de Aalsterweg in Eindhoven. Het is goed om de groep weer te zien. Madzy reserveert weer 2 fietsen vooraan, dus we gaan er weer voor vandaag! Arjan heeft weer lekkere muziek en voordat we het weten is het uur om. Iedereen is bezweet en heeft van die rode wangen. Geweldig om te zien om maar te zwijgen hoe goed dit voelt om je zo in het zweet te kunnen werken.



Lekker trappen, lekker zweten en op mijn hoofd de zweetband die ik van Madzy heb gekregen met de tekst : 'It's just a hill... Get over it!


Ik ga snel douchen, want ik zou aansluiten bij de hightea die al om 14 uur was begonnen in de Kastanjehof in Gemert. Ik ben er pas na half 4, maar er ligt allerlei lekkers op me te wachten. Heerlijk eten en gezellig gezelschap, wat wil een mens nog meer. We gaan rond half 6 naar huis en Bernadette rijdt met mij mee en ik breng haar thuis. Als ik thuis kom is het rustig. Henry en de kinderen zijn nog in Putten, zij zouden gezellig gaan eten in een pannenkoekenrestaurant. Zo rond kwart over 8 komen ze thuis en ze zijn totalloss. Teun wil meteen naar bed en zelfs Guus wil naar bed, maar eerst zegt hij me hoezeer hij me gemist heeft en mijn dag kon al niet meer stuk, maar nu helemaal niet meer. Puck loopt ook meteen naar boven en binnen 5 minuten is het stil. Ik ben moe, voldaan moe, lig lekker in mijn joggingbroek op de bank onder een dekentje en geniet na van deze mooie dag.

zaterdag 9 maart 2013

Het is weer snottebellenweer en er wordt weer goed gesnotterd in huize Schreur. Guus is kampioen hoesten en Teun en ik bekleden een gedeelde 2de plaats als het om niezen gaat. De dag begint fris en fruitig. Puck is als eerste in staat van paraatheid om naar paardrijden te gaan. Guus kijkt uit naar zijn eerste buitentraining weer met voetbal en Teun popelt om naar scouting te gaan. Als we in de middag Teun naar scouting brengen gaan we samen met Puck en Guus de stad in. Puck wil haar Intertoys giftcards, die zij gisteren heeft gekregen, verzilveren. Ze wil het Playmobil café en een aanvulling op haar Playmobil manege. Met de bonnen kan ze dat allemaal doen en ze straalt en kan niet wachten naar huis te gaan om alles in elkaar te zetten. Guus heeft mazzel, want ook hij mag wat uitzoeken en voor Teun nemen we Skylanderkaarten mee. We kopen lekkere bonbons voor oma bij Il Borgo en dan gaan we, na wat boodschapjes en Teun weer te hebben opgehaald, naar huis. Puck en Guus gaan spelen. Florine komt en blijft gezellig eten. Het is een gezellige boel. Na het eten gaan de dames naar Florine en Puck blijft er logeren. Toch voltrekt zich nog een licht drama in huize Schreur. Onze Puck heeft een Playmobil puinhoop van haar kamer weten te maken. Als ik haar spulletjes sta in te pakken voor het logeren, denk ik dat het gekkenwerk is, want als ik haar ondergoed wil pakken kan ik niet meer bij de kast. Ik vind dat dit niet kan en roep Puck. Als Puck op haar kamer staat vertelt ze mij dat ze dat niet nu hoeft te doen en loopt weg. Ik plof en roep haar wederom terug. Nu ploffen er 2 en dat leidt nergens toe. Puck laat van zich horen en hoe! Ze boehoet er lekker op los en eigenlijk weet ze niet meer waarom ze zo doet. Ze is boos op mij, omdat ik haar stad heb vernield (?????). Ik ben me van geen kwaad bewust, maar al pratende blijkt dat ik in mijn plofbui een trap tegen een van haar Playmobil dozen heb gegeven die tegen de manege is aangeschoven, waardoor er 3 paarden zijn omgevallen. En dat klopt, want ik wilde bij de kast om ondergoed te pakken. Monique staat al aan de deur om de meiden op te halen en dan in het staartje van het drama is alles weer goed. Puck droogt haar tranen en gaat met Florine mee. Ik ben uitgeput, het lekkere eten, maar ook de lekkere rode wijn eisen zijn tol. Ik ga om 7 uur naar bed en ik val in een diepe slaap. Als ik wakker word om 23 uur ligt Teun met zijn knuffels naast me. Hij is bij mij komen 'logeren' en mijn hart smelt. Als Henry naar bed komt tilt hij Teun op het matrasje in onze kamer, zodat hij nog steeds bij ons aan 'het logeren' is. Ik slaap heerlijk deze nacht en ontwaak zondag fris en snotterig.

vrijdag 8 maart 2013

Vandaag is de dag van de maandviering. Teun heeft er ontzettend veel zin in. Hij is jurylid en heeft een blouse aan, een strik voor en mijn leesbril op. Hij is niet nerveus dit keer laat hij weten en ik ben trots en vind het jammer dat ik er niet bij kan zijn deze ochtend. Henry gaat en zal foto's nemen, zodat ik hem toch kan zien stralen. Guus gaat ondanks zijn gebroken nacht naar school, met van die mooie wallen onder zijn ogen en ook hij heeft zin in deze dag en Puck? Puck is uitgelaten in het kwadraat. Vanmiddag vieren we haar verlate kinderfeestje en hier heeft ze weken naar toegeleefd. De goodiebags zijn klaar, de ideeën over hoe ze het wil zijn klaar en ze wil vooral dat het snel middag is. Ik loop naar de auto en ga direct door naar het Catharina Ziekenhuis. Ik heb een afspraak met de oncoloog over aanpassing van de medicatie. Ik heb alleen nog Lucrin en dat blokt maar 90% van de oestrogenen waardoor ik nog steeds een risico loop. Ik zit in wachtkamer C en dan loopt Marie Michelle voorbij, de zuster van de chemoruimte. Ze komt meteen op me aflopen en ze kent me nog na al die tijd en weet zelfs mijn naam. Ze vraagt hoe het met de kinderen is en ze vindt dat ik er goed uitzie. Dit doet me enorm goed en dit bevestigt wat ik altijd over alle zusters en broeders van de chemoruimte heb gezegd, dat zijn mensen die hun roeping hebben gevolg en dit werk met heel hun hart doen. Ze zijn begaan en oprecht in je geinteresseerd. Marie Michelle gaat door en ik ga bij de oncoloog naar binnen. Ik dacht het te hebben over de herintroductie van de Tamoxifen, maar de oncoloog heeft een heel ander voorstel. Hij zegt waarom iets herintroduceren met de wetenschap dat ik me slechter zou kunnen gaan voelen? Een heel terechte opmerkingen. Mijn bloed laat zien dat ik vol in de overgang zit en daarom wil hij een ander medicijn voorstellen, een medicijn dat veel betere resultaten kent dan Tamoxifen. Het medicijn heet Letrozol, een aromataseremmer, het vermindert de hoeveelheid oestrogeenhormoon in de eierstokken, vetweefsel, lever (na de overgang) en in borstkankergezwellen. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat na behandeling het aantal teruggekeerde borstkankertumoren met de helft is verminderd. Ook is de kans op kanker in de andere borst verminderd. Dit betekent dat waar bij behandeling met tamoxifen bij 1 op de 20 opnieuw borstkanker krijgen, dat bij gebruik van Letrozol dit slechts bij 1 op de 50 het geval. Ik vraag de oncoloog waarom als dat zo is, ik dit medicijn nu pas krijg en niet eerder. En dan komt er een heel verhaal. Tamoxifen hoort bij een standaard behandelplan. Nu dat behandelplan bij mij door klachten gaat afwijken worden er alternatieven gezocht. Dit is een beter alternatief, maar ook een kostbaarder alternatief. Deze medicijnen zijn namelijk veel duurder. De bijwerkingen zijn vergelijkbaar, alhoewel de oncoloog verwacht dat ik hier minder last van zal hebben. Ik ben een tevreden mens, mijn vertrouwen in de toekomst stijgt. Ik ga tevreden naar huis en meteen door naar de apotheek in Stiphout. En daar valt het verhaal van de oncoloog ineens op zijn plek. Ik krijg maar 15 tabletten mee naar huis en een herhaalrecept voor de volgende 15 recepten, precies het aantal recepten tot de volgende afspraak bij de oncoloog. Waarom? De ziektekostenverzekering vergoedt niet meer van deze dure medicatie en pas als bewezen is dat dit medicijn het enige medicijn voor me is, dan pas besluit de verzekering op basis van de info van de oncoloog over te gaan op volledige vergoeding (in mijn geval wellicht for life). Bizar, de hogere en betere resultaten die de Letrozol geven, wegen niet op tegen de hogere kosten. Dus, medische en verzekeringswereld hebben de keuze gemaakt om dan maar voor een goedkopere standaard te gaan, waarvan duidelijk is dat de kans op herhaling van de borstkanker hoger is. Ik ga naar huis en bel mijn schoonmoeder. Ze is jarig vandaag. Ik zing voor haar en laat haar weten dat ook wij hier feest vieren met Puck! Ik ga de kinderen uit school halen, Nadine komt meteen met ons mee. Teun gaat met Pieter mee en mag daar zelfs blijven eten vanavond. Guus breng ik naar mama en in de auto eten we de broodjes die ik gesmeerd heb. Als wij als meiden weer thuis komen hebben we alle tijd om het huis naar Puck haar wensen te maken. Een stapel kussens voor de stoel waar Puck op wil zitten, zodat de kinderen daar kunnen zitten. 2 hulpstoeltjes voor de kinderen die haar helpende handjes mogen zijn van de dag (Florine en Nadine dat heeft ze al bedacht) en ballonnen en veel lekkers. Puck en Nadine zijn erg ongeduldig en als Yvonne en Henry er ook al klaar voor zijn besluiten ze naar buiten te gaan om de kinderen eerder te zien aankomen. Dan stroomt het binnen. 13 meiden! Wat een gekwebbel en wat een energie en plezier spat er vanaf. We beginnen met zingen en ranja met wat lekkers en dan gaan we over op de cadeaus. Puck wordt gigantisch verwend, wat een mooie en leuke cadeaus en Puck straalt, ze geniet ervan en ze voelt zich helemaal in haar element. We vertrekken met 3 auto's naar Bowlingcentrum de Brug in Mierlo en daar starten we met cakejes versieren en dan is het discobowlen. De kinderen genieten volop, maar de organisatie van de Brug laat mijns inziens wat te wensen over. Gelukkig zijn dat alleen onze bevindingen en hebben de kinderen niets door. De organisatie is rommelig, er staat niets voor ons klaar en terplekke moet er nog van alles geregeld worden. Ik had me dat anders voorgesteld, maar de kinderen gieren van de pret en dat is waar het om gaat. Ik ga mee in hun plezier en als we dan ook nog eindigen met patat en ijs na, dan kan het niet meer stuk. Puck deelt de goodiebags uit en dan is het tijd om naar huis te gaan. Bij het afrekenen krijgt Puck nog een cadeautje en zijn er snoepzakken voor iedereen. En het was leuk geweest als we dat cadeautje bij het ontvangst hadden gekregen. Maar ook hier geld dat wij het mosterd na de maaltijd vinden, maar dat Puck het geweldig vindt en dat is waar het om gaat. We brengen alle kinderen thuis en als ook Teun en Guus zijn opgehaald is het inmiddels al haf 8. Een prachtig machtig mooie middag en ik ben kapot, maar zo intens gelukkig met het stralende gezicht van Puck, dat die vermoeidheid in het niet valt. Ons meisje gaat naar bed en neemt al haar cadeaus mee naar boven. Ze slaapt in met een grote lach op haar gezicht en ik pink een traantje van geluk weg. Onze Teun is met zijn schmink op gaan slapen, hij vind zijn sikje en sproeten zo mooi dat hij het in de nacht op wil houden en ook hij licht met een smile in bed. En Guus? die hoest en proest de nacht weer door, maar ondanks dat hoesten hoor je hem niet klagen. Ik ga naar bed en val in een hele diepe slaap en als ik in de ochtend wakker word, dan ben ik vanuit het niets snot en snotverkouden. Hatsjoe!!!

Woensdag en donderdag 6 en 7 maart 2013

Woensdag dipdag! Ik ontwaak niet al te best, mijn gewrichten willen niet echt meewerken, maar ik worstel me uit bed om de dag te starten. De bedoeling is dat ik vandaag naar Berghem rijd. Ik heb er naar uitgekeken, maar toch laat ik weten dat ik niet kom. Deze dag is zo'n dag waarop ik merk dat de Lucrin zijn werk goed doet. Ik heb het verschrikkelijk heet, ben stijf en ik zal maar zwijgen over de labiliteit. Ik besluit iets voor mezelf te gaan doen. Ik pak de mountainbike die ik van Ton Rosenberg te leen heb gekregen en ik ga naar fietsspecialist John Knoops in Mierlo. De fiets gaat aangepast worden, zodat ik er goed op kan fietsen. Ik kan donderdag komen voor een meting. Ik laat de fiets achter en ga weer naar huis. En daar zit ik dan, me met mezelf geen raad wetende. Ik kan me nergens toe zetten en ik zou zoveel willen doen, maar wat? Ik kan het niet bedenken. Ik pak wat tijdschriften en blader er wat doorheen en de plaatjes en de tekst ontgaan me volledig. Het is weer zo'n dag dat ik me afvraag 'waarheen en waarvoor'. Ik ga de kinderen uit school halen en Teun gaat bij Pieter spelen en Nadine komt met Puck spelen en Tim met Guus. Een huis vol en afleiding genoeg. Ik ga in mijn zorgrol en als die erop zit wordt er lekker gespeeld. Het is eigenlijk een prachtige dag, de zon schijnt en de temperatuur is zalig en de kinderen denken dat het zomer is. De trampoline is favoriet en ook de playmobil wordt naar buiten gehaald. Binnen is de uitvalbasis voor wat geknutsel geworden. Ik probeer mijn vrolijke gezicht te laten zien, maar wat kost het me moeite vandaag. Als vervolgens de zelf gemaakte heksensoep (een mengsel van water, zand, bladeren en gras) op de keukenvloer belandt dan heb ik de neiging om te ontploffen, maar ik houd me in toom. Bernadette komt even met Fiene langs en ook Fenne en Florine komen om samen met Puck en Nadine te spelen. Als de middag aan zijn einde loopt en het huis weer leegloopt is bij mij de koek op. We eten wat en daarna ga ik met de kinderen mee naar bed. Ik lees wat, trakteer mezelf op een pammetje en ga onder zeil. Rust met een hoofdletter R, precies dat wat ik nodig had!

Donderdag 7 maart

Deze dag ontwaak ik uitgerust. Nadat de kinderen zijn weggebracht ga ik naar de fietsspecialist. Ik mag een fietsbroek aandoen en ik word gemeten, mijn lengte, mijn romp, mijn armen, mijn benen van alles. Vervolgens berekent de computer wat de perfecte fietsinstellingen voor me zijn. De werkplaats gaat deze doorvoeren op mijn fiets en over een paar dagen zal de fiets perfect voor me zijn en kan ik er lekker op trappen. Ik ga met een voldaan gevoel de winkel uit en door naar het Elkerliek ziekenhuis voor de REACT training. We eindigen dit keer met een gezamenlijk koffie en thee-ronde. Daarna onder de douche, wat eten en door naar de oedeemtherapeute. Als ik thuis ben maak ik een vers tomatensoepje en haal ik de kinderen uit school. De jongens hebben zwemles en aangezien Henry laat thuis is ga ik met ze naar zwemles. Puck blijft dan even bij Florine. Als de jongens in het water liggen te spetteren dan bedenk ik me dat ik de vlag ga uithangen als ze hun diploma hebben, want wat is het heet in het zwembad! Ik had al speciaal een T-shirt aangetrokken, maar ondanks mijn luchtige kleding druipt het zweet van mijn hoofd. Ik ben blij als we naar huis kunnen gaan. Henry is dan ook thuis en ik ga even zitten om tot rust te komen, want deze avond is er Ad6 training. Ik vertrek naar Eindhoven en heb mijn MOVE YOUR A.. Shirt aangetrokken. Als ik binnenkom is een groot gedeelte van de groep er al. Madzy heeft een zweetband voor me meegenomen met de geweldige tekst 'it's just a Hill, get over it....' Ik doe hem om en we zijn klaar voor 1,5 uur training. Ik maak de afspraak met Madzy dat ik tijdig op de rem ga staan en niet vol erin ga. Het is zalig het fietsen, de muziek en de wijze waarop Arjan je motiveert om te trappen en weerstand erbij en eraf te doen. Dit is helend zweet, zweet waar je zelf voor kiest en zweet waarbij de energie die je er zelf instopt direct bonusenergie oplevert. Zweet met een doel, een doel tot volledig herstel en een doel om straks die beklimming samen aan te gaan, waarbij samen zoveel betekenis heeft. Samen staat voor vertrouwen, voor steun, voor kracht, voor elkaar! Bij elke zweetdruppel krijg ik meer motivatie en meer ideeën. Madzy geeft me de tip om elk kwartier gas terug te nemen, zodat mijn hartslag weer daalt en dan weer wat gas bij te geven. Na ruim een uur houd ik het voor gezien en ga ik vast douchen. Het was genoeg voor deze keer en voldaan stap ik onder de douche. In ben helemaal alleen in de kleedkamer en dat vind ik ook wel prettig. Ik geniet van het warme water en als ik uitgedampt ben, komt de rest van de club de kleedkamers is. Allemaal bikkels, stuk voor stuk. We hebben het over hoe de geldinzameling verloopt en dan blijkt maar weer dat dat niet altijd even soepel gaat, vooral als je voor de 2de keer meefietst, dan is het nieuwtje eraf. Of je nou voor de eerste, tweede of vijfde keer meefietst, dat geld wat ingezameld wordt is voor iedereen, ook voor de donateurs. Want een feit is dat nog steeds 1 op de 3 Nederlanders kanker krijgt en dat betekent dus dat iedereen het kan overkomen. Investeren in onderzoek, betekent veel trachten te voorkomen in de toekomst en dus voorkomen dat je deze ziekte krijgt. Want ook al is het de ver van je bed show, het kan dus IEDEREEN overkomen en dat realiseer je je pas als het te laat is. Misschien is dat maar goed ook. Toch hebben we ideeën genoeg om geld in te zamelen en ook daar zet ik graag mijn tanden in. We drinken nog wat en dan rijd ik naar huis, heel voldaan. Thuis ga ik lekker naar bed en ondanks het feit dat ik een heel gebroken nacht tegemoet ga vanwege hoestende en proestende Guus, voel ik me ook in de ochtend fris en fruitig om de dag te omarmen.