maandag 16 juli 2012

Gisterenavond hebben manlief en ik een diepgaand gesprek gevoerd over dit nare filmscenario waar we in zijn beland. Een filmscenario dat een pittig ziektetraject beschrijft, dat weliswaar een goed einde beloofd, maar dat geen garanties geeft voor dat mooie einde. Als je er samen zo over spreekt dan merk je hoe verschillend de paden zijn die je afzonderlijk van elkaar bewandeld. Ik leef inmiddels van dag tot dag en ik heb berusting gevonden en geniet dan ook elke dag van al het moois dat zich aanbiedt, hoe klein dat moois soms ook kan zijn. Henry houdt zich staande door zich te richten op de toekomst, met alle onzekerheid van dien. Daardoor wil hij van de artsen een soort onmogelijke garantie krijgen zodat hij kan blijven zeggen als we maar eens een paar maanden verder zijn dan ........ en dan vult hij zijn wens der gedachte in. Hij ontkent daardoor het hier en nu en vergeet het hier en nu te leven en ik bedoel dan intens en met gevoel te leven! Vorige week hebben we het daar al even over gehad, maar omdat ik alle tijd van de wereld heb dit allemaal te bedenken overval ik manlief dan met mijn gecreëerde realiteit. Hij heeft het laten bezinken en dit weekend hebben we voor het eerst weer eens samen geleefd in het hier en nu en een verbondenheid gevoeld die hoort bij ons huidige leven. Een bewust en intens geleefd hier en nu, zorgt voor mooie herinneringen en voor een verleden waar je je niet van hoeft af te vragen had ik dat maar anders gedaan. Ik wil nog niet te ver vooruit leven, simpelweg omdat ik niet kan inschatten hoe ik zal reageren op de geestelijke gevolgen van de operatie en vooral omdat ik dan vergeet te genieten van het hier en nu. Als je samen een andere koers vaart dan probeer je samen sterk te doen, maar in feite doe je samen sterk en voel je je alleen. Dit geldt voor zowel Henry als mijzelf. En wij beiden doen dat op onze eigen wijze, een wijze die het dichtst bij onszelf ligt. Hierin heb ik alle tijd gehad om aanpassingen te verrichten omdat ik me overal voor open kan stellen en zorg wil dragen voor een zo intens en aangenaam mogelijk leven. Ik doseer en probeer mijn eigenschappen als energie, sensitiviteit en enthousiasme maximaal te benutten. Henry doorloopt dat proces wat anders. Hij voelt een dubbele en zware verantwoordelijkheid naar zijn gezin en naar zijn werk. Drukte op het werk werd in het verleden thuis weggerelativeerd of besproken. Nu gebeurt dat niet meer, gewoon omdat er in ons huis een monster leeft die dit voor hem onmogelijk maakt. Dat monster heeft een naam en heet KANKER. Die kanker beheerst mijn leven, maar ook zijn leven, het beheerst óns leven! De balans van vroeger heeft plaatsgemaakt voor een disbalans, omdat het monster op de weegschaal aan het balanceren is. Henry zoekt houvast en is af en toe dat monster meer dan zat. Hij gaat dan varen op zijn eigen koers, de ratio en houdt dan thuis vast aan patronen, aan dingen en verstopt zijn gevoel. En juist dat breekt ons op, daardoor doe je samen sterk, maar voel je je alleen. Ik, die midden in mijn gevoel zit, me niets aantrek van voor mijn gevoel onbenulligheden en Henry die vooral in de ratio zit en houvast zoekt in die onbenulligheden. Samen zijn en toch eenzaamheid voelen, dat is funest voor je relatie. Ons gesprek zorgt voor verbondenheid en begrip. We kunnen dat monster, dat soms sterker is dan wij zijn, niet alleen bevechten. We zullen daar hulp bij kunnen gebruiken, hulp die dit filmscenario al meerdere malen gelezen heeft en die vanuit de ervaring de gezamenlijke eenzaamheid prachtig weer weet te verbinden. De vakantie zal ons goed doen, vakantie zal voor ons een vlucht van 12 dagen uit de realiteit zijn en soms is het even stappen uit je realiteit een noodzakelijkheid om daarna weer door te kunnen gaan. Even afstand nemen en dan er weer fris en fruitig tegenaan. Ziek zijn veroorzaakt door een monster is hard werken, keihard werken, zowel fysiek als mentaal. Maar zoals mijn vader altijd zei: 'van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan'.

We ontwaken deze maandag om 7 uur, Henry vertrekt naar zijn werk en de kinderen slapen door tot 8 uur. Als ze beneden komen eten we wat en vandaag willen ze hun sportkleding aan. De jongens in hun voetbalkleding en Puck in haar joggingbroek en ballet T-shirt. Ze spelen samen met hun knuffels en als ze klaar zijn met hun spel besluiten ze om buiten te gaan voetballen. Ze vermaken zich zo goed met elkaar en als ik ze help om bij onenigheid samen naar de oplossing te zoeken dan komt de oplossing vaak ook vanzelf. Ik ben trots op deze 3 prachtige kinderen. Ik hou van hen met heel mijn hart en meer kan het niet zijn. De zon is gaan schijnen en dat mag van mij vandaag zo blijven. Na de voetbalactiviteit komen ze even binnen om vervolgens onvindbaar te zijn. Ze zijn bij de buren. Daar spelen ze met de Wii en buurvrouw Paulien maakt tosti's voor een heel gezelschap, volgens onze Teun leek het wel een kinderfeest. Mama komt gezellig een kopje koffie drinken en we hebben alle tijd om lekker te kletsen, want het huis is erg rustig zonder kindertjes. Aan het einde van de middag komen ze met Nick deze kant op en onze Teun wil graag dat Nick mee blijft eten. De kinderen gaan vragen of het mag en dan zitten de jongens aan de ene kant van de tafel en wij en Puck aan de andere kant. Ze hebben hele gesprekken over Xbox versus Wii en delen op een kinderlijke wijze technische game-details. Henry en ik moeten er om lachen. Met uitzondering van Guus, eet iedereen goed van het oerhollands maaltje, aardappels, bloemkool met kerriesaus en een schnitzel. Als toet is er dit keer koe die lacht-kaas (la vache qui rit). Na het eten gaat Guus met de Nintendo spelen en vertrekken Teun, Nick en Puck weer naar de buren. Ik ben, ondanks de rust van deze dag, total loss. Mijn rug voel ik niet meer en ik heb het idee dat mijn onderlichaam mijn bovenlichaam nauwelijks kan dragen. Ik heb last van een lichamelijke vermoeidheid die ik niet kan beschrijven. Ik vind deze vermoeidheid verschrikkelijk en ik hoop dat hier snel verbetering in komt. Ik neem een kopje koffie en ga vanavond lekker vroeg mijn bedje in, TVtje aan en lekker liggen en de rug ontspannen. Ik heb voor morgen meer zonnestralen besteld, zodat het zonnestralen kan regenen!