zaterdag 30 juni 2012

Ik heb weer eens 4 uur geslapen en ben om kwart voor acht uit de veren. De kleine stoere mannen en de stoere meid zijn wakker en zijn allemaal op de kamer van Teun. Puck ligt samen met Nick in zijn bed en ze hebben een reuze schik met de spelletjes die ze spelen op de iPod en de Nintendo. Nick had nog wel langer kunnen slapen, maar Teun had hem wakker gemaakt om te vragen of Nick al mee naar beneden wilde gaan. Als ik de kamer opkom zie ik 4 blije gezichtjes en we gaan naar beneden om te ontbijten. Allemaal willen ze hetzelfde als Nick; een bolletje met hagelslag. Nick is vandaag de held van ons gezin en alles wat Nick doet, zegt of wil, dat willen ze bij ons ook graag. We hebben het over de vakantie en met de globe erbij laten we zien hoe dicht we straks bij elkaar in de buurt zitten. Op een globe lijkt alles dicht bij elkaar, dus Sardinië en de Balearen lijkt een zwemafstand. Ze vinden het geweldig dat ze gelijktijdig op vakantie gaan en misschien kunnen ze naar elkaar zwaaien. We leggen maar uit dat het eigenlijk toch heel ver van elkaar vandaan is en dat als je naar elkaar zou zwemmen je weken onderweg bent. Dat maakt veel indruk. Aan tafel wil iedereen naast Nick zitten en Nick geniet van deze positie; je ziet dan aan zijn lieve oogjes die volop plezier en vreugde uitstralen. Na het ontbijt gaan Puck, Guus en ik op pad. Ik had Guus beloofd naar de ACTION te gaan om tattoos te kopen. Dus belofte maakt schuld. Eerst gaan we naar de HEMA en dan naar de ACTION. Puck en Guus helpen me geweldig. Ze tillen de mandjes en ze zoeken met me mee. Bij de ACTION gaan ze helemaal los. Ze mogen van mij verschillende vellen met tattoos uitzoeken en dolenthousiast kiezen ze voor SpongeBob, Thomas, Bob de Bouwer, Paarden, Funny Faces, Beyblade en LilleBi. Volgens mij was er oo niet meer. Thuis moet er meteen een tattoo gezet worden. Prachtig gezicht, ook Nick krijgt een tattoo. De tattooshop De Ariëns is vanaf heden een feit! Vers vanuit de tattooshop De Ariëns vertrekken de mannen en de meid naar buiten, een stoere, doch slome wandelpas maakt het geheel compleet. Teun heeft zijn joggingbroek aangedaan en heeft er een slaapshirt bij uitgezocht. Zowel hij als papa vinden het shirt prachtig en zien het als een nieuw shirt en dat terwijl het gewoon en pyjamashirt is. Met zijn pyjamashirt, chocolademelksnor en tattoos is Teun gewoon een superbink, ik moet er om glimlachen. Eenmaal buiten weten ze zich prima te vermaken, we horen ze bij buurjongen Douwe op de trampo en even later zijn ze ook daar weer vertrokken. De vakantie is voor hen een feit. Ontspannen zijn ze altijd wel, maar nu kunnen ze 6 weken genieten, geen ochtendstress meer. 22 juli vertrekken we naar Mallorca en daar kijken we allemaal bijzonder naar uit. 2 weken helemaal niets doen, daar hebben we voor gekozen. Wilden we vroegen niet gespot worden in een allinclusive resort, nu met de kinderen ervaren we het als het summum van ontspanning en geven we ons er vol overgave aan over. De kinderen zullen elke dag in de piratenboot te vinden zijn, de kinderdisco bezoeken en aan kinderactiviteiten deelnemen. En wij zullen vooral tijd hebben voor elkaar, even weg van hier en van mijn ziekte, dus genieten in het kwadraat. Vanochtend hebben we bedacht wat volgend jaar een vakantiebestemming zou kunnen zijn. De campertour door Amerika staat nog steeds hoog in het vaandel, alhoewel campertouren door Europa ook niet gek is. We hebben nog alle tijd daar over na te denken en dat gaan we zeker doen. Genieten van het leven, dat is toch een wijze les die we hebben geleerd en plannen niet alleen bij plannen laten en ze ook tot uitvoering brengen. Vandaag belooft een mooie dag te worden. De zon die schijnt, de wind brengt een heerlijke verkoeling en wij genieten aan de keukentafel van rust en een heerlijk versgeperst sinaasappelsapje. Het leven is mooi en vandaag gaan we het leven vieren.

Vrijdag 29 juni 2012

Ik heb vanacht om 1 uur besloten om toch maar weer eens een slaappil te nemen. Half twee ben ik vertrokken en ik heb in de ochtend niemand gehoord. Ik werd pas wakker toen de kinderen naar school gingen. Geweldig genoten van zo'n slaap! Slapen is heerlijk en af en toe een steuntje in de rug om te slapen verricht bij mij wonderen. Ik bruis dan van de energie. Vandaag ben ik een energieke snotteraar. Ik ben snotverkouden en ik heb een stem waar ik goud geld mee zou kunnen verdienen.Toch voel ik me goed en heb ik zin in deze dag. Na een heerlijk bad, ga ik naar beneden en geniet ik van mijn ontbijt. Ik besluit naar de winkel te gaan en in de winkel bedenk ik dat ik een lekker indisch maaltje ga koken vandaag. Ik ga naar huis en start lekker in de keuken. De keukendeuren open en fluitend sta ik aan mijn fornuis. Ik maak lekker indisch runderstoofvlees, sambalboontjes en gebakken rijst. De indische geurtjes vullen het huis en ik ben helemaal in mijn element. Het kan lekker uren sudderen. Ik doe een wasje, vouw een wasje weg en dan is het al tijd om de kinderen op te halen. De vakantie zal vandaag beginnen, dus het is een beetje feest vandaag. Op school is het echt een drukte van jewelste. Er staan rijen om afscheid te nemen van de juffen en meesters. Dit is niet geheel mijn ding, maar ik zet me er overheen voor de kinderen en het doel is dat zij middels een dikke knuffel hun schooljaar goed kunnen afsluiten. Ik bewonder de juffen en meester, ze hebben het uitzonderlijk goed gedaan dit jaar. Ze hebben onze kinderen een veilige omgeving geboden en een steun daar waar nodig. Dat waardeer ik enorm, maar om nu op deze laatste dag in alle drukte hier bij stil te staan, dat kan ik dan niet. Ik krijg het er eerlijk gezegd ook spaans benauwd van en het zweet loopt me dan ook onder mijn muts vandaan. Te druk en teveel indrukken tegelijkertijd, dus ik blijf een beetje op de achtergrond. Als de kinderen klaar zijn gaan we naar huis. Sanja gaat met ons mee en thuis beginnen we de vakantie feestelijk. We eten poffertjes met poedersuiker en kaneelsuiker. De kinderen smikkelen er goed van. Na de poffertjes gaan we knutselen. We knutselen koffers waar we spulletjes in kunnen doen en we knutselen bloemen. Als we hiermee klaar zijn is Pieter er ook, die was eerst even naar de kapper. Teun is helemaal blij en ze hebben een plan de mannen. Ze willen graag een waterpistoolgevecht houden in de tuin en dat mag. Ze zijn door het dolle heen. Vriend Nick vind al snel aansluiting en ze gaan echt tekeer. Na een half uur zijn ze echt net verzopen katjes. Ik kom met warme handdoeken en droge kleding en als beloning krijgen ze ranja met chipito's.  Daarna vertrekken ze even naar Nick. Puck, Guus en Sanja spelen boven met de Playmobil. Rond de klok van 4 is Henry thuis. Ik ben blij. Ik heb genoten, maar ben door al mijn taken van deze dag volledig gesloopt. Ik trek me even terug en ga lekker op bed liggen. Ik ben rond half 6 wakker en ga naar beneden. Daar staat ineens een prachtige bos bloemen van Margit, Eric en Willem. Ik ben blij verrast en het fleurt me op, geeft me energie. Het doet me beseffen dat fase 1 er bijna op zit en dat ik fase 2 inga en dat het nu echt vakantie is. Bijna 18 weken van Chemo zijn bijna voorbij en nu even genieten van elkaar en even niet meer ziek zijn. Ik verwarm het eten en we gaan rond 6 uur aan tafel. Iedereen geniet van mijn indisch maaltje en dat doet me deugd. Ik geniet zelf ook intens en proost met mijn rose op het leven en op de vakantie. Na het eten komt Nick logeren. Teun is dolblij. Guus gaat bij Puck logeren, want in de vakantie moet je logeren zegt Guus. Het duurt even voordat er boven rust is, maar de vermoeidheid doet zijn intrede en iedereen ligt tevreden te slapen. Ik kijk terug naar deze mooie dag, waarop ik heb genoten en waarbij de vlam van mijn vriendenkring zijn kracht weer heeft getoond. Ik ben een gelukkig mens en ik toast nogmaals op het leven en op een prachtige zomervakantie!

donderdag 28 juni 2012

Na een heerlijke dag ben ik ineens 's avonds vanuit het niets ziek. Ik ben echt heel misselijk en heb ontzettende darmkrampen. Ik besluit op bed TV te kijken en rustig te liggen. Ik ga stilletjes naar boven en eenmaal boven blijf ik naar de toilet toe rennen. Een ellendig gevoel! Ik gooi er letterlijk alles uit, dag cytostatica denk ik telkens als ik de badkamer verlaat. Dit dient een doel, mijn lichaam wil schoon schip maken, dat is overduidelijk! Henry vraagt of hij wat voor me kan doen, maar helaas hij kan weinig voor me betekenen. Ik moet dit gewoon in mijn eentje zien te klaren. Als de nacht valt is mijn buik nog niet klaar, dus ik aanvaard het en laat het over me heen komen. En dan ineens rond de klok van 3 uur zijn de krampen als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik ben uitgeput en nestel me heerlijk in mijn kussen en val in een heerlijk diepe slaap. Ik word pas wakker om 7 uur en voel me vooral brak. Zo'n gevoel na een nacht flink doorhalen, alleen ging hier helaas niet zo'n nacht aan vooraf. Ik heb gelukkig geen buikpijn meer, maar ik ben wel ineens heel erg verkouden. Als ik hoest dan voel ik dat mijn longen goed vol zitten. Ik blijf nog lekker even in bed liggen en dan besluit ik dat het welletjes is geweest met al die kwalen. Het is maar een hoest, de buik is over en streep ik weg en ik heb geen verhoging, dus huppekee in de benen en de dag omarmen. Dus ik ga uit bed, zet een wasje aan, ga in bad en in alle rust naar beneden. Ik gooi de deuren open en ik snuif de zomer in me op, want zomer dat is het vandaag. Tropisch voelt het zelfs aan, zalig. Ik eet mijn muesli en drink een theetje en lees een artikel uit de Psychologie over stem jezelf positiever. Ik zou het geschreven kunnen hebben denk ik als ik het lees. Rond de klok van 10 uur komt Adrie op visite. Hij brengt een echt geweldige fruitmand mee met de meest exotische fruitsoorten erin. Geweldig. We drinken een kopje koffie en kletsen als vanouds bij. Wat een fijne en relaxte ochtend is dit. Als Adrie vertrekt rommel ik lekker wat in huis en rond het middaguur eet ik een broodje en neem ik mijn rust. Mama komt in de middag hier, ze haalt ook de kinderen uit school en als ze thuis zijn kan ik weer van ze genieten. Deze dag is zo gek nog niet, na een lichte daling gisterenavond en vanacht, kunnen we vandaag de klim verder voortzetten. De top van de berg is nog niet helder in beeld, maar het midden van de berg ligt binnen bereik. Ik blijf klimmen, val af en toe terug, maar overall zet de stijgende lijn voort. Ik ben een trotse knapperd, een knapperd die vooruit wil en die niet achterom wil blijven kijken. Op volle kracht vooruit!

woensdag 27 juni 2012

Wat een heerlijke nacht. Voor het eerst slaap ik redelijk goed. Al ben ik vaak wakker, ik slaap snel weer in en heb het idee dat ik echt rust. Als ik wakker word kam ik Puck haar prachtige haar en de dag begint zo met een lach. Ik heb last van een kleine verkoudheid, maar voel me voor het eerst deze week beter. Ik geniet van dit gevoel en dan komt mijn basis weer bovendrijven, ik bruis dan van enthousiasme. Ik bedenk wat ik allemaal wil gaan doen vandaag. Ik wil op de fiets naar Stiphout gaan en dan alvast de boodschapjes doen die Bernadette voor me zou doen deze ochtend. Ik wil op de fiets naar de tandarts en wat leuks doen als ik daar vandaan kom. Ik wil genieten vandaag, ik wil lachen, ik wil..... Ik wil zoveel, maar ik vergeet even wat ik allemaal wil en denk aan wie ik ben en wat ik kan. Ik heb niet voor niets leren doseren, dat had een doel. Het genieten van het hier en nu. Ik wil zorgt er bij mij voor dat ik vergeet te genieten van het nu en dat ik al een toekomst probeer te leven. Een toekomst die niet geregisseerd kan worden, dus dan liggen vele teleurstellingen op de loer. Ik ga genieten van nu. Ik kijk uit naar Maartje die komt en de goedlachse Luuk. Puck en Guus hebben kinderfeestje vanmiddag en Teun, Henry en ik gaan naar de tandarts. Het wordt een mooie dag, een dag waar we met volle teugen van gaan genieten!

Vandaag was een mooie dag. Een dag die goed begonnen is en die ook zo doorgezet heeft. Maartje kwam met Luuk en Luuk heeft genoten van zijn eerste rozijntjes en van de aandacht die hij van Fiene kreeg. En ik heb genoten van Maartje, van de donuts en van Luuk. Ik kijk uit naar mijn herstel en dan zal ik degene zijn die een bakkie gaat doen bij Maartje. Ik word al blij als ik er aan denk. Onafhankelijkheid en voldoende energie hebben om zelf op pad te gaan, jippie!  Wat is het heerlijk om je redelijk te voelen. Bernadette en Fiene hebben hier gegeten en het was een gezellige boel. Henry geeft Guus naar het feestje van Bram gebracht en Puck naar het feestje van Luus. Teun bleef gezellig thuis en heeft met Nick gespeeld. We zijn op de fiets naar de tandarts gegaan en mijn gebit zag er volgens hem uitstekend uit. Ik had het idee dat mijn glazuur was aangetast door de chemo, maar dat komt omdat ik minder speeksel heb en dat een ander gevoel geeft. Mijn tanden hebben vooralsnog de chemo goed doorstaan. Henry heeft 's avonds zelf patatjes gebakken, want dat wilde Teun zo graag. Nick bleef eten en ik heb genoten van mijn zalmmoot uit de oven met tuinkruidensalade. In de avond wordt een prachtige bos bloemen van Simone en Hetty bezorgd. Deze dag is een heel goede dag, dat vele van deze dagen mogen volgen.

dinsdag 26 juni 2012

Ziek zijn is eigenlijk een heel solistische aangelegenheid. Gisteren heb ik  in mijn eigen wereldje geleefd. Het was zo'n dag van overleven. Nou klinkt overleven een beetje overdreven, want overleven betekent niet meer dan het in leven blijven ondanks levensbedreigende omstandigheid of gebeurtenis. Nou is het niet zo dat gisteren levensbedreigend voor me was, maar in mijn lichaam voelde het wel als levensbedreigend. En dat gevoel dat probeer ik voor mezelf te omschrijven. Mijn hart ging de hele dag als een razende tekeer. Bij inspanning had ik soms het idee dat elk beetje extra wel eens teveel van het goede zou kunnen zijn. Die gedachte komt voort uit mijn psyche die op dat moment met me aan de wandel gaat. Ik weet dat het niet zo is, dat het slechts een idee en een gevoel is, want ik weet ook dat een lichaam heel veel aankan! Een constant hysterisch hart betekent nog niet dat mijn lichaam voornemens is te stoppen met al haar activiteiten. Maar goed, ik had het gevoel aan het overleven te zijn gisteren en ik heb er dan ook heerlijk aan toegegeven. Dus gewoon meegaan in het ritme wat je voelt. Ik ben gaan liggen op de bank en heb alles op me af laten komen. Eigenlijk dolkomisch. Je reguleert de hele dag je temperatuur. Dus muts op, muts af, deken om, deken af, zitten en weer liggen. Je kunt er maar druk mee zijn. Gisteren heb ik mezelf ook geen enkel doel gesteld, zelfs geen minimaal doel. Ik heb het idee dat ik alleen maar druk ben geweest met zweten, zweet opvangen en bijkomen. Toch ben ik productief geweest, want aan het einde van de dag heb ik wel een maaltje weten te bereiden. Dat maaltje daar ben ik echt de hele middag mee bezig geweest. Aardappeltjes schillen kan lang duren als je het een paar keer onderbreekt om bij te komen :) Puck keek me gisterenmiddag aan en zei: mama het lijkt alsof je helemaal nat bent'. Nou ik kan je vertellen dat ik helemaal nat was, dat leek niet alleen, maar het was ook zo. Het is allemaal heel logisch. Al dat vocht dat ik vasthoud moet er toch op een of andere wijze mijn lichaam kunnen verlaten. Een dag helemaal niets doen en alleen met jezelf bezig zijn dan ervaar ik als bijzonder eenzaam. Het is een eenzaamheid die op dat soort momenten niet erg is, sterker nog, ik zoek de eenzaamheid zelfs op. Als het hier thuis te druk is dan sluip ik stilletjes naar een eenzaam plekje op de bank in de kamer en als het lukt naar onze slaapkamer. Om daar in alle stilte alles te laten ontspannen en om zo ook mijn hart rustig te krijgen. In het ziekenhuis zeiden ze dat ziek zijn topsport is en als ik het ritme van mijn hart hoor dan is het zeker topsport. Zelfs in een ontspannen ruststand wordt er goed gewerkt in dat lichaam van mij! Maar na gisteren komt vandaag en vandaag gaan we weer op ons af laten komen. Vandaag heb ik het nog steeds alsmaar heet, maar ik voel me wel actiever dan gisteren, dus vandaag zal minder in het teken van overleven staan. Mijn mama komt het pad al opwandelen en Marjon komt deze ochtend ook. Het wordt vandaag een bijzonder mooie dag, de zon die schijnt en de temperatuur buiten is goed gereguleerd :)

maandag 25 juni 2012

Brabantse nachten zijn lang.......En lange nachten hebben vele voordelen. Zo heb ik vanacht alle tijd gehad om eens heel diep na te denken over fase 2 van mijn ziekte, de borstamputatie en het okselkliertoilet. Fase 1 van de neo- adjuvante chemotherapie zit er bijna op, nog 2 weken en dan kunnen we met recht zeggen dat deze fase succesvol is verlopen. Conditioneel heb ik gedurende deze bijna 18 weken wel veel ingeleverd en dat is dagelijks merkbaar. Ik blijf zoveel mogelijk bewegen en bezig, zodat ik wel gewoon mijn dagelijkse dingen zonder teveel belemmering kan blijven doen. Uiteraard heb ik inmiddels geleerd om op gezette tijden ook echt mijn rust te nemen.
Fase 2 zal medio augustus van start gaan. Op 12 juli zal op basis van de uitslag van de 2de controle MRI goed besproken worden hoe een en ander in zijn werk zal gaan. In een eerder gesprek met de oncoloog heb ik begrepen dat als de gehele borstklier wordt verwijderd, de eventuele bestraling achterwege zou kunnen blijven, want overbehandelen is zinloos. Toch zal men het zekere voor het onzekere nemen en via microscopisch onderzoek na de operatie zal moeten blijken of het totale tumorgebied niet te dicht is genaderd tot de randen van het weggenomen weefsel. Als dat het geval is dan zal bestraling (radiotherapie) alsnog noodzakelijk zijn. In mijn geval betreft het niet één gezwel, maar een aaneengesloten gebied van meerdere tumoren. Tijdens de vorige controle MRI, na 9 weken, is gebleken dat het totale omvangsgebied van 6,5 cm bij 4,5 cm met ongeveer 9 mm geslonken is. Ook de aangedane lymfeklieren vertoonden minder zwelling. 12 juli zal duidelijk worden wat het uiteindelijke resultaat is en in welke exacte vervolgbehandeling dat kan resulteren. Ik heb me goed ingelezen en ik heb een enorme vragenlijst opgesteld, die ik deze nacht nog maar eens goed nalees om te kijken of ik niets vergeten ben. Een goede voorbereiding is immers het halve werk. Echter heb ik het hier dan wel over een rationele voorbereiding, want hoe je het ook went of keert een gedegen geestelijke voorbereiding is onmogelijk. Niemand -en ook ik niet- kan namelijk voorspellen hoe ik me geestelijk zal voelen na de operatie. Wat zal het écht met me doen? Nu denk ik dat ik opgelucht zal zijn dat de kwaadaardigheid uit mijn lichaam is, dat ik het voorrecht heb om in een geneestraject te zitten en dat ik leef! Dat klinkt zo makkelijk en logisch, maar hoe vind ik mijn uiterlijke verminkte verschijning als ik mijn spiegelbeeld zal zien? Wat zal dat echt met me doen? Zullen de rationele overwegingen dusdanig sterk zijn dat daardoor de geestelijke ballast makkelijker te dragen is? Ik ben inmiddels uiterlijk al zoveel veranderd. Doordat de eileiders stilliggen ben ik op mijn 42ste levensjaar volop in de overgang. Dit geeft klachten als opvliegers, stemmingswisselingen en gewichtstoename. Ook extra haargroei kan een bijwerking zijn, maar daar heb ik nog weinig last van vanwege de chemotherapie. Deze overgangsgerelateerde bijwerkingen en ook chemogerelateerde bijwerkingen, die neem ik gewoon voor lief onder het motto 'alles voor de genezing'! Dit motto zorgt ervoor dat ik me niet verzet tegen al deze uiteriljke veranderingen, want een dergelijk verzet is verspeelde energie en bovenal zinloos; het kan alleen maar een depressie als eindresultaat opleveren :) Dit uiterlijk hoort bij mij nu en bij de levensfase waar ik me in bevind. Echter als ik in de spiegel kijk en ik zie mezelf, dan herken ik mijn lichaam niet. Ik weet dat ik het ben, maar het lijkt niet meer op mijn oude lichaam en het is net alsof ik naar iemand anders kijk. Dat is een vreemde gewaarwording. Het is niet dat ik het ontken of niet wil zien, maar dat beeld zit nog niet helemaal in mijn systeem. Toch zijn er ook momenten dat ik er enorm van baal. Zeker als ik het in mijn hoofd krijg om eens een leuke outfit aan te doen, dan is het erg confronterend. Niets van mijn oude garderobe past me nog en als het past, dan kleedt het op zijn minst flatteus, waardoor ik me niet lekker in mijn vel voel zitten. Deze momenten overheersen gelukkig niet, dus ook daar kunnen we ons dan weer overheen zetten. Na fase 2 volgt fase 3, een fase die in het teken zal staan van hormoontherapie. Deze fase zal tevens in het teken staan van beweging, omdat ik deelneem aan een onderzoek. Ik wil zo graag met zo min mogelijk blijvende vermoeidheidsklachten uit deze strijd komen. Ik hoor hier meer over in september, maar kijk er wel naar uit. Alles om weer midden in het bruisende leven te kunnen staan! Ik bedenk me deze nacht dat ik nu de strijd van mijn leven aan het leveren ben. Een strijd die iedere minuut waard is en die ondanks de dalen een prachtig uitzicht geeft op dat wat 'leven' heet. Als het het woord leven moest visualiseren dan is daar niet een eenduidig plaatje voor te vinden, leven is zoveel. Leven is perspectief, leven is genieten, leven is vreugde en verdriet, leven is zowel een begin als een einde, leven is gewoon een hele grote cirkel waar zoveel in te vangen is.


Ik ben lekker vroeg uit de veren op de maandagochtend, maar helaas ben ik niet zo heel goed gemutst. Ik heb vandaag last van hitte en pijn, net als gisteren. Toch laat ik me niet hierdoor uit het veld slaan, gewoon deze dag ondergaan. Niets moet vandaag, gewoon dat doen wat kan. Ik zwaai de kinderen uit en begin de dag gewoon met een ontspannen bad, goed voor de gewrichten. En zo zal ik de rest van deze dag ook laten verlopen, wat kan dat kan en wat niet kan kan niet. Wat een wijsheid op een maandagochtend. Het zonnetje schijnt, ik zorg voor licht in mijn vriendenkring en ik zit aan mijn tafel. Ik overpeins het leven en ik denk aan zoveel dingen. Mijn strijd is er en zo ook de strijd van anderen. Ik kijk naar het licht in mijn vriendenkring en denk aan een klein meisje, aan een lotgenoot, aan ziekte, pijn en verdriet, maar ook aan vreugde aan mooie dingen, waar de cirkel des levens vol van zit. Elke dag komt de zon op en elke dag gaat de zon onder, dat gaat altijd door en zal nooit veranderen. Het leven staat niet stil, het is voortdurend in beweging, robuust als de zee en onvoorspelbaar.

zondag 24 juni 2012

De nacht was weer zoals altijd, ik val tegen de ochtend in slaap en word wakker van een kleine oorlog in de keuken beneden. Puck heeft Guus in alle vroegte op de grond gegooid en wij liggen nog heerlijk in bed. Henry gaat naar beneden en het valt allemaal enigzins mee, het was met name het geluid dat het ernstig deed lijken. De rust is wedergekeerd en in huize Schreur bruist het al weer van bedrijvigheid. Gisteren hebben de jongens een cadeautje mogen uitzoeken voor hun rapport. Onze Teun wist het meteen, een nieuw spel voor op zijn Nintendo DS, en wel Mario Bros! Dat spel kent hij van Pieter en hij is al weken bezig om te bedenken hoe hij het snel kan krijgen, hij vond sparen te lang duren namelijk. Onze Guus wist het ook meteen, hij wilde echte voetbalschoenen en echte voetbalsokkken, want dan kan hij voetballer worden. Hij wil nog veel meer, maar dat gaat hij vragen aan opa en oma, zegt hij, voor zijn rapport. Ik heb hem gezegd dat kindjes die vragen over worden geslagen. Het zal me benieuwen hoe hij dit gaat oppakken. Puck wilde nog even niets en er goed over nadenken. Eerlijk gezegd gunde ze zichzelf ook geen tijd om erover na te denken, omdat ze te leuk met Florine aan het spelen was na haar logeerpartijtje. Dus gisterenmiddag hebben de jongens hun cadeautje in ontvangst mogen nemen. Blijer dan blij waren ze! De beide heren hebben de hele middag met hun aanwinst gespeeld. Onze Guus was niet te stuiten op het veldje buiten en Teun niet op zijn Nintendo. Teun was nog enigzins gefrustreerd omdat hij niet alles in een keer snapte, maar daarvoor had hij ook een oplossing. Vriend Nick heeft hem de eerste levels doorgesleept en als beloning kreeg Nick een dikke knuffel. In de avond heeft Henry zelf frietjes gebakken en hebben we zitten smullen. Guus at bij voetbalvriend Loek hetzelfde. Daarna hebben ze nog heerlijk gespeeld en toen was het echt wel baddertijd :) Puck viel meteen in slaap, ze was helemaal stuk en ook Teun was zo in dromeland. Guus heeft met zijn voetbalschoenen naast zich wellicht gedroomd van een spectaculaire voetbalcarrière bij Hup Holland. Ik heb op de bank gezeten met mijn spelletjes en Henry keek voetbal. Ik heb mezelf getrakteerd op een heerlijk roze prosecco in de hoop dat dat mijn slaapritme heel positief zou beinvloeden. Het slaapritme was zoals te verwachten, ik heb goed gerust en deze ochtend zitten we dan ook redelijk fris en fruitig aan de ontbijttafel. Guus zit al met zijn voetbalsokken en voetbalschoenen aan en baalt dat het regent buiten. Hij zit te trappelen om weer te kunnen voetballen. Ik moet er zo om lachen. Vanmiddag komen Bernadette, Dries en Fiene. We gaan lekker genieten van het krantje, van elkaar en van deze heerlijk rustige zondagochtend. Carpe Diem!

Ik lig lekker bijna de hele ochtend op bed, dat is de plek waar ik me op deze zondagochtend het meest op mijn gemak voel. Ik kom pas na het middageten naar beneden en ga lekker op de bank zitten. De kinderen spelen en Henry gaat vandaag met Puck haar cadeautje uitzoeken. Puck weet nu zeker wat ze wil. Playmobil met paarden. Ze gaan op pad en Bernadette, Dries en Fiene komen binnen, gezellig! De kindertjes spelen en wij kletsen en ik heb het vooral heet vandaag. De middag vliegt zo voorbij en dan stopt het met regenen. Onze Guus gaat meteen voetballen en dat blijft leuk om te zien. Henry regelt vandaag het avondeten, dus aangezien we gisteren patat aten is het vanavond Chinees :) Ik dek de tafel, Puck is druk doende met haar Playmobil, Guus is inmiddels binnen en Teun ligt, na bijna een dag constant Mario Bros gespeeld te hebben, te luieren op de bank. Als Henry thuis is gaan we aan tafel, een hele luie zondag, met voor mij weinig activiteit en heel veel rust. Het is hier in huis gewoon prettig zen :) Mooie luie zondag, ZALIG!

zaterdag 23 juni 2012

vroege vogels Teun en ik aan tafel, Teun zegt: 'mama sta ik met jou met bloot haar op de foto:)'

Teun en ik zijn lekker vroeg uit de veren. Teun is om half zeven heel stilletjes naar beneden geslopen en zit in de woonkamer op zijn Nintendo te spelen. Ik kom de kamer binnen en hij is meteen vrolijk. Ik smeer een boterhammetje voor hem en geef hem drinken. Ik eet crackertjes met de homemade jam van Berith uit Zijderveld, die gisteren met de post is bezorgd en het smaakt me heerlijk. Teun smikkelt van zijn boterham met gekleurde hagelslag en de andere mannen liggen nog lekker op bed. Puck logeert bij Florine en die zal ook nog wel heerlijk slapen. Dit weekend stopt de dexamethason, dus dan zal mijn euforische gevoel een beetje verdwijnen en zal ik niet meer het idee hebben dat ik de hele wereld aan kan. Ik kan dan de halve wereld aan, eigenlijk een fractie van de wereld en ik maak me hier allerminst zorgen om. Ik weet dat ik nu aan het klimmen ben en dat geeft oerkracht, je kunt door deze gedachte veel meer aan. Normaal zou je alleen maar lopen klagen als het zweet de hele dag van je gezicht druipt, maar ik klaag niet, ik zie het als de inspanning die ik aan het leveren ben om naar de top te komen. En een berg beklimmen dat kost bloed, zweet en tranen. Het rare is dat ik overdag heel veel zweet en heel weinig naar de WC hoef. In de nacht daarentegen zweet ik en ga ik om het uur naar de WC. Daardoor heb je een behoorlijk verstoord ritme. Dat ritme went, want je valt toch elke keer even in slaap. Als ik dan op de dag een middagdutje doe, dan beschik ik over voldoende energie om voor het dagelijks reilen en zeilen hier in huis. Als ik terugkijk op deze periode dan kan ik niet anders zeggen dan dat ik enorm blij ben met de hulptroepen om ons heen. De liefde, de warmte, de praktische hulp, de luisterende oren, het hart onder de riem en de onvoorwaardelijke steun hebben deze fase een hele succesvolle gemaakt. Ik heb zelf veel startproblemen gehad. Het was in het begin vooral veel geestelijke ballast voor me. De diagnose, het besef en vooral het verzet van mij om NIET ziek te willen zijn en kanker te beschouwen als een griepje dat van voorbijgaande aard zou zijn. Helaas niets was minder waar. Kanker is een nare ziekte, ik merkte in eerste instantie weinig, tot het behandelplan van start ging en ik midden in de chemotherapie zat. De eerste kuren had ik nog steeds het idee dat ik mijn normale dagritme zou kunnen handhaven, echter bij kuur 3 kwam de man met de hamer en die heeft me doen beseffen dat ik met de beste wil van de wereld me niet kon blijven verzetten. Geleidelijk is toen de acceptatie gekomen en ben ik me meer gaan bezighouden met zaken die zich afspelen in een kleinere wereld, die ik mijn microwereld heb genoemd. In deze wereld zit eigenlijk heel veel bevrediging en daar kan ik ook heel veel uithalen. Ik kreeg er innerlijke rust door, die ik hard nodig had om emotioneel stabiel te blijven. Het duurde allemaal even, maar het is gekomen en het is me gelukt. Ik accepteer de bijwerkingen van de chemo, kan mijn gedachten positief inzetten, accepteer dat mijn leven zich op een microniveau afspeelt nu en geniet eigenlijk gewoon van de dagen die op me afkomen en vooral van mijn gezin en mijn familie. Ik kan zelfs beter omgaan met mijn frustraties en ik heb geleerd me op tijd terug te trekken uit situaties om onnodige en zinloze escalatie te voorkomen. Energie heb je immers nodig voor belangrijkere zaken. Hier op terugkijkend ben ik trots, trots op mijn gezin, mijn familie en ook op mezelf. Ik ben trots op het feit dat iedereen hier thuis mijn ziekte met zoveel kracht draagt, want ziek zijn we immers allemaal. Ik onderga de ziekte, maar de ziekte is elke dag in ons huis aanwezig. Je kunt het niet uitzetten, soms verdwijnt het naar de achtergrond, maar hoe je het ook went of keert, de kanker is voorlopig nog wel even in ons midden en we hebben er met zijn allen toch maar een weg in zien te bewandelen. Als je je oor hier goed te luister legt, dan overheerst de lach en de vrolijkheid ons huis, heel af en toe is er die donderwolk. Die donderwolk als het allemaal net even tegenzit en dat is vaak als ik in het diepst van mijn dal zit. De situatie lost zich dan wel op, maar als alles ontregeld is, moet je adhoc schakelen en het moment bepaalt dan meestal hoe dat is. Is er haast dan gaat het mis en is er rust dan lost het zichzelf weer op. We hebben de afgelopen periode veel voor onze kiezen gehad, we hebben geincasseerd, we hebben geaccepteerd en we hebben geleerd, heel veel geleerd. Wat we nu met name doen is GENIETEN, genieten van de mooie momenten om niet te vergeten dat het leven te mooi is om te gaan zitten kniezen. De komende week zal een pittig weekje worden, de beklimming zal me in de benen gaan zitten, maar zonder verzuring kom ik niet aan de top, dus gaan met die banaan! 

vrijdag 22 juni 2012

Na een drukke nacht met veel toiletbezoekjes, begin ik de dag toch redelijk fris. Ik badder lekker met de spulletjes die ik van Frits heb gekregen en voel me heerlijk fris en fruitig. Ik ga naar beneden, eet wat, rommel lekker wat aan en dan zijn pa en ma er al. Echte vroege vogels, uit Putten en om half tien hier op de stoep staan. Geweldig. We beginnen gewoon met koffie en taart en gezellig geklets en daar houd ik wel van. Pa die gaat lekker in de tuin aan de slag en we hebben hem nog wel verwend met een verlaat vaderdagcadeau. De tijd vliegt als het gezellig is en al snel is het tijd om de kinderen op te halen. Pa gaat dat doen. Puck gaat naar het feestje van Femke, dus die heeft weer een fantastische middag. Vanavond gaat ze ook nog logeren bij Florine, dus ons meisje heeft het weer goed voor elkaar. We gaan zo met de mannen eten en dan ga ik lekker rusten. Een heerlijk begin van de dag en ik voel me ook aardig. Ik ben alleen misselijk, maar als het niet meer is ben ik en blijf ik een tevreden knapperd!

Teun is bij Bruno spelen en Guus is als enige thuis. Opa heeft de rapporten van Guus en Teun bij zich en wat hebben de mannen dit jaar het goed gedaan. Ik ben reuze trots op mijn kanjers. Guus helpt 's middags opa in de tuin en de twee mannen vermaken zich opperbest. Opa maakt er weer een mooi plaatje van, snoeien, onkruid, onze tuin mag er weer wezen. Opa zal morgen wel spierpijn hebben. Oma doet de strijk, de ramen en de toilet en kookt ook nog een heerlijk maaltje. En ik? Ik ben gaan rusten en als een blok in slaap gevallen. Als ma en Guus niet naar boven waren gekomen sliep ik nu wellicht nog. Dat slaapje tot half 5 heeft me heerlijk opgeknapt, ik voel me aardig uitgerust. Ik eet ook mijn hele bordje leeg en alhoewel ik geen smaak heb, geniet ik toch van mijn eten en van het samenzijn. Puck komt thuis van haar feestje met Florine. Ook zij heeft haar rapport bij zich en ook ons meisje heeft het opperbest gedaan en wat zijn we trots. Opa en oma vertrekken en we zwaaien hen uit. Wat fijn dat ze er voor ons zijn en zich zo voor ons inzetten! Dan gaan we naar binnen en ik pak de spulletjes voor Puck, zij gaat straks bij Florine logeren. De kinderen spelen nog wat spelletjes en Guus heeft zijn snoepzeuruurtje, maar helaas pindakaas, Guus krijgt geen snoep. Ik kijk terug op een heerlijk rustig dagje. Ik, die zelfs ga wennen aan mijn slakkentempo, wie had dat ooit durven denken! Vandaag hebben we ook weer contact gehad met de Universiteit van Amsterdam voor het onderzoek 'bewegen na zware chemotherapie'. Ik mag deelnemen aan dit onderzoek. Ik hoopte eigenlijk al direct, maar ik moet eerst geopereerd en bestraald zijn voordat ik kan deelnemen. In de eerste week van september wordt er contact met me opgenomen en word ik getest in het Elkerliek Ziekenhuis en dan hoor ik in welke groep ik ingeloot ga worden. De groep die een jaar lang matig intensief gaat trainen of de groep die een jaar intensief gaat trainen. Alles gaat onder heel strenge begeleiding en het doel is voor de lange termijn minder last te hebben van permanente en blijvende vermoeidheidsverschijnselen van de chemotherapie. Ik kijk uit naar deelname aan dit onderzoek, want ik wil graag weer een beetje mijn oude conditie terugkrijgen. Geduld is ook hier een schone zaak. Het klinkt allemaal nog zo ver weg. Maar goed fase 1 is bijna afgesloten. Deze week is aardig gegaan. Zondag zal na het stoppen van de dexamethason een behoorlijke dip komen. Mijn lichaam moet dan alles zelf doen, de dexa geeft mij een topgevoel, ik kan de wereld best goed aan dan. Dus volgende week goed luisteren naar mijn lichaam en geen grenzen overschrijden, zodat ik echt kan gaan klimmen. Ik zal weer haar krijgen, ik zal weer smaak krijgen, mijn wondjes zullen genezen, mijn hartslag zal normaliseren en ik zal weer een stuk van mijn onafhankelijkheid terugkrijgen. Wat zijn dat een mooie zaken om naar uit te kijken. We maken er een rustig avondje van en we genieten van al het moois dat het leven ons te bieden heeft. Ik ben een gelukkige en zeer tevreden knapperd.

donderdag 21 juni 2012

Soms zit het mee en soms zit het tegen. Ik ga heel vroeg mijn bed opzoeken, ik ben misselijk en heel erg moe, daarbij zweet ik ontzettend en zijn alle prikkels me teveel. Dus terugtrekken uit de drukte en de luwte in. Ik ga boven op mijn bed liggen en neem mijn pillen mee en wat drinken. Ik zet de TV aan, zie wellicht van vermoeidheid enigzins wazig, maar horen doe ik het goed. Ontspanning op Nederland 3. Het start met de beste zangers van Nederland en daarna Guus Meeuwis. Ben ik dit jaar niet geweest naar 'groots met een zachte G', toch komt het het gewoon vanzelf naar me toe :) Guus begint met het lied 'laten we proosten'. Ik heb Yvonne aan de lijn en zeg 'laten we proosten op het leven'. Henry is druk met de kinderen en ik houd me er verre van, want het verloopt verre van soepel en daar is de stemming van manlief toch wel enigzins debet aan. Maar ook voor hem zit het soms mee en soms tegen. En vandaag zit het dan even tegen, wellicht door het feit dat hij last heeft van hooikoorts. De oplossing is dan heel simpel voor mij, niet mee bemoeien en me terugtrekken. En het werkt, ik hoef me niet op te winden en probeer mijn rust te handhaven. Het klinkt heel eenvoudig als ik het zo opschrijf, maar dat is het eigenlijk helemaal niet. Want ondanks dat het lukt, is je gezinssituatie hoe dan ook uit evenwicht en dat blijft een moeilijk te accepteren fenomeen voor me. Dit zal altijd een moeilijk aspect voor me blijven, want de situatie heb je dan niet in de hand en controleverlies van een situatie is strijdend met mijn kleurenpallet. Ik doezel steeds weg, vanwege de vermoeidheid en uiteindelijk weet ik dan ook niet hoe de TV is uitgegaan, want ik slaap. Ik moet heel vaak naar de WC, al het vocht zal toch mijn lichaam uit moeten. Het verstoort behoorlijk je slaapritme. Als je opstaat, dan neem je een actieve houding aan en mijn lichaam gaat dan in de stand full speed. Dat betekent dat de kachel op vol vermogen gaat draaien en ik kletsnat al in de badkamer beland. Het zweet gutst dan uit alle porieën van mijn lichaam. Na mijn toiletbezoek probeer ik weer een normale temperatuur te krijgen, dus ik drink een slokje koud water en houd mijn polsen onder de koude kraan en dep mijn gezicht met koud water. Dan ga ik weer liggen, maar mijn hart is dan nog niet in ruste. Dus even wachten en dan na zo'n 20 minuten is de rust wedergekeerd en dommel ik weer weg om zo anderhalf uur later hetzelfde ritueel te volgen. In de loop van deze week zal dit minder worden, dit zijn de effecten van de cytostaticavloeistoffen die mijn lichaam zijn ingepompt. Ik word om 6 uur gewoon wakker en ben heel misselijk. Ik eet een crackertje, drink wat water en neem mijn Emend, Dexamethason, mijn maagbeschermer. Pas later neem ik mijn Diclofinac. Ik ben zo wakker dat ik even ga lezen en na 10 bladzijden heb ik het ijskoud, ik kruip behaaglijk in mijn dekbed en val in een heel diepe, zalige slaap. Ik word pas om half negen wakker en ook nog omdat ik gewoon naar het toilet moet. Dit slaapje is een ware powernap geweest en heeft me goed gedaan. De kinderen zijn al naar school en ik ga naar beneden en kan in alle rust starten. Kopje thee, pistoletje en ik voel me aardig. Henry komt thuis om me gedag te zeggen, maar ik heb nog last van zijn gedrag van gisteravond, dus ik reageer niet al te enthousiast. Henry is gewoon weer blij dat hij kan werken, de normale wereld in, dat is inderdaad een stuk eenvoudiger dan hier thuis met alle hindernissen omgaan. Kanker heb ik immers niet alleen, daar lijdt mijn hele gezin onder. Je probeert het elke dag zo goed en kwaad als het kan de situatie aan te vliegen. En dat is niet voorspelbaar, want je weet niet wat er dagelijks op je pad komt, zoals ik al schreef soms zit het mee en soms zit het tegen. Ik schrijf wat op mijn blog en ga me lekker badderen. Fris en fruitig zijn. Zo meteen komt mama en Alyssa komt een kopje koffie drinken. Ik heb een ritme gevonden en ik heb rust en dat ritme en de rust die doen me goed. Ik ga deze dag weer aanvliegen, ik heb er zin in en kijk er naar uit. De zon die lacht me gewoon weer toe, wat wil een mens nog meer, pluk de dag, geef mensen je meest stralende lach en geniet van elk moment, want ik elk moment zit wat moois, je moet het alleen willen zien......

De dag verloopt goed. Ik klets lekker telefonisch bij met mijn schoonmoeder, Frits komt een bakkie doen en verwent me met een heerlijk Dove-badpakket en mama is er. We kletsen wat en ook Alyssa komt langs met wat lekkers. Het is goed haar weer te zien en ze vertelt het verhaal over een door het lint geslagen man die voor een enorme opstopping heeft gezorgd op de weg, vele auto's heeft beschadigd en die iedereen de stuipen op het lijf heeft gejaagd door te zeggen dat hij een bom in zijn auto had. Dat was op dinsdag, mijn kuurdag en daarom heeft mijn zus er zo lang over gedaan om in Someren te komen afgelopen dinsdag. Wat een idioten rijden er toch rond in Nederland. Als Alyssa vertrekt wens ik haar veel succes bij het gesprek van maandag a.s. bij mijn collega Danitscha. Ze wil zo graag bij Sligro werken en maandag zal een zware dag voor haar worden, eerst een crematie en dan een gesprek. Ze vertrekt en mama en ik gaan even samen naar de supermarkt, daarna kruip ik mijn bedje in en slaap een heerlijke slaap. Zalig, daar knapt een mens echt van op. Als ik beneden kom zitten de kindjes heerlijk aan tafel, behalve Guus, die is bij Wessel. Henry is vanwege de hooikoorts al vroeg thuis en mama strijkt de sterren van de hemel. Ik neem een kopje thee en voel me deze dag aardig goed. Vanavond na het zwemmen gezellig samen eten en morgen komen opa en oma Putten hier. Voor nu ook weer gewoon rustig aan en genieten van alle kleine dingen in het leven. Het leven is goed, het leven is mooi.

woensdag 20 juni 2012

Na de kuurdag heb ik een aardige nacht doorlopen. Veel naar de WC en misselijk, maar hoog liggen doet wonderen en je rust dan heel goed uit. Ik begin de dag met een crackertje, want bij mij werkt het heel goed dat ik eerst wat in mijn maag heb, dan zakt de misselijkheid en kan ik mijn pillen nemen. Als ik mijn pillen genomen heb ga ik naar beneden. De rapporten mogen mee terug naar school en Puck en Teun tekenen nog wat ter afscheid van de juffen en meester, zodat een aantal moeders daar een mooi cadeau van kan knutselen. Vanmiddag gaat Puck meteen vanuit school door naar het feestje van Isabelle en daar heeft ze zin in. De jongens die komen volgens mij gewoon thuis, maar dat zullen we straks wel zien. Eerst komt mama en Yvonne komt koffie drinken. En ik  ga lekker in de ruststand, ik probeer het ritme van kuur 5 te volgen, want dat verliep heel voorspoedig. Ik ga vandaag een afsprakenreeks inplannen bij de chemoruimte, want nu mijn port a cath er nog zit, moet deze met een bepaalde frequentie worden doorgespoten en gespoeld om problemen te voorkomen. Ook moet ik even met Annemarie bellen om te vragen wat ik mag doen nu ik een koortsblaar heb. Ik meen me te herinneren dat bij chemopatienten dan wat zwaarder medicatie ingezet zal gaan worden. Normaal gebruik ik Zovirax, maar beter een keer teveel vragen dan zelf aanrommelen. Ook hier heb ik geleerd in al deze weken :) Ik zit nu lekker aan tafel en ben de dag begonnen met Biogarde en Muesli en dat gleed er lekker in. Ik drink zo een kop groene thee en dan ga ik me lekker wassen. Ik wil deze ochtend nog even een lekkere wandeling maken en natuurlijk gaan we vanmiddag dutten. Mijn leven is zo slecht nog niet. Eerst uitkijken naar deze ochtend en de dag gewoon weer omarmen. Carpe Diem!

Yvonne komt lekker sportief op de fiets en even later komt Lars ook gezellig. Echt leuk en een genietmomentje. Mama komt wat later met de taart, dus we eten pas later een stukje taart. We kletsen gezellig en de tijd vliegt vooruit. Yvonne en Lars gaan naar huis en mama haalt de kindertjes uit school. In de tussentijd dek ik de tafel. Puck komt niet en Guus en Teun zijn van de partij. Na ons middagmaaltje gaan de mannen spelen en breng ik even wat lekkers naar Monique. Mama doet de was en ik ga lekker rusten, ben ik ook echt aan toe. De Neulasta is gebracht door de koerier, dus vanavond gaan we weer zelf injecteren :)

Ik ga lekker rusten en in de tussentijd kookt mama het avondeten alvast en vouwt ze nog een was weg. Ik lig heerlijk te slapen maar heb vergeten mijn geluid van mijn telefoon op stil te zetten. Dus om half vier word ik wakker van Henry die belt. Ik heb dan anderhalf uur heerlijk geslapen en besluit uit bed te gaan. Teun speelt bij Nick en Guus rommelt wat om het huis. Henry heeft de medicijnen van de apotheek opgehaald en vanavond kan ik dan starten met deze medicatie zodat ik minder last heb van de Neulasta. We eten vroeg, dat vind ik prettig nu. Nick blijft gezellig eten en de kinderen eten geweldig goed. Puck komt terug van haar feestje en heeft het heel gezellig gehad. Ze heeft een echt blote voeten diploma gekregen. Ze hebben allemaal spelletjes gedaan op de blote voeten. Ze heeft genoten onze dame dat is duidelijk. De mannen gaan voetballen met de echte EK-bal van Nick en Henry gaat even mee. Ik ruim de boel aan de kant en dat vind ik erg prettig alleen. Met Henry erbij krijg ik een lichte vorm van irritatie, dus dit gaat goed. Ik ben erg moe, maar dat is best logisch natuurlijk. Ik ga zo nog even een wandelingetje maken, want vanochtend is het er niet van gekomen en dan ga ik lekker op de bank een beetje TV kijken en op tijd naar bed om mijn rust te nemen. Slapen zal vanaf morgen beter gaan omdat dan de dosering van de Dexamethason dan naar beneden gaat. Ik heb een aardige dag achter de rug, een dag om tevreden over te zijn en zo klimmen we elke dag een beetje en weet je alle beetjes helpen.

De dag van de TAC 19 juni Catharina ziekenhuis

Vandaag is de dag van de laatste chemo, hier heb ik naar uitgekeken en heb ik tegenop gezien, heel dubbel op dus! Deze ochtend begon met mooie verrassingen. Eerst een mooie bos bloemen op tafel en een kaart van de kids en van manlief en toen een videogezang van mijn collega's van Sligro. Ik ben blij en de video spelen we meerdere malen af en we zingen zelfs mee :) vrolijk en daar word ik blij van. De kinderen gaan naar school en ik doe lekker rustig aan. Als Henry weer thuis is dan gaat de deurbel. Linda en Susan staan op de stoep met een enorme bos kunstbloemen van de collega's. Ik ben gewoon ontroerd, dus tranen van geluk. Ik loop nog in mijn nachthemd, maar dat kan de pret niet drukken, we drinken een theetje en dan gaan ze weer. Wat was dit leuk en wat doet dit me goed, dankjullie lieve collega's xxxxx. Ik ga lekker in bad, kleertjes aan en ik ben klaar voor de dag. Ik doe mijn aspergetaart in de oven, zodat Yvonne en ik kunnen starten met een stukje hartige taart, eten moet is een van onze vaste familie uitspraken. De telefoon en berichten stromen binnen en ik geniet ervan. Yvonne en ik genieten van ons taartje en vertrekken naar Eindhoven. Met een goed gevulde zak met lekkers, taart, chocolade van alles, dus feest gaat het wel worden. Ramon prikt me aan in de port à cath, de eerste keer raak, het eerste cadeau van deze dag is binnen. Ramon is een kanjer om meerdere redenen, hij heeft ook 5 keer de alpe d'Huez op gefietst, de topper! De kuur loopt en alles gaat voorspoedig. De broeders en zusters kletsen gezellig en sommigen nemen wat lekkers. Het is hier zoals altijd goed en gezellig, het is fijn zo goed verzorgd te worden. Je weet dat je goed ziek bent en dat je niet voor je lol in een chemoruimte bent, maar met deze verzorging is het niet erg op hier te zijn. Deze mensen verdienen allemaal een pluim, ze zijn echt hiervoor in de wieg geld, dank je lieve allemaal. De kuur gaat volgens de vaste volgorde, eerst de Kytrill, dan de NatriumChloride, dan de Adriamycin, weer NatriumChloride, dan de Cyclofosfamide, weer NatriumChloride, dan de Taxotere. Henry komt nog even langs om een taartje te eten, want ook al ben je jarig in het ziekenhuis, taart hoort erbij. Tijdens de Taxotere even de tussenstanden meten en de bloeddruk en het hart varen er weer wel bij. Mijn lichaam doet het heel goed en ik ben trots. Ik voel dat ik vermoeid ben, maar met mijn zus en de lieve broeders en zusters om me heen heb ik afleiding genoeg en daar hou ik gewoon van. Na de Taxotere weer NatriumChloride en dat als afsluiter de Zometa. Na Zometa weer even spoelen en dan de port a cath doorspoelen en het feest eindigt om half 5. Dan regelt Yvonne een rolstoel en gaan we een Boedha brengen naar Sandra, die morgen geopereerd gaat worden. Zij heeft deze even nu net iets harder nodig dan ik. We rijden de kamer in en geven het snel even af en gaan er vandoor. Morgen brandt thuis de kaars voor Sandra en dat deze kaars veel goeds mag brengen. Daarna gaan we naar huis. We zijn er weer rond de klok van vijf uur. De kindjes hebben dan al heerlijk gegeten en Henry gaat met ze naar zwemles. Mama heeft het allemaal keurig verzorgd. Als de kinderen naar zwemles zijn verwarm ik een bordje met spaghetti. In de tussentijd lees ik al mijn kaartjes die gekomen zijn met de post en dan komt Monique met David aanlopen met een hele mooie lavendelplant voor mijn verjaardag. Wat mooi en precies de plant en geur waar ik zo van kan genieten, het doet me altijd denken aan het zuiden van Frankrijk. Ik ben blij. We kletsen even wat en dan eet ik mijn bordje spaghetti keurig leeg, ik ben weer trots op mezelf. Ik boer er ook lekker op los, maar een voordeel is dat je als chemopatient ongegeneerd kan en mag boeren:) De vaatwasser wordt keurig ingeruimd en ik schrijf wat op mijn blog en lees al mijn facebookberichten en mijn apps. Ik ben goed verwend met mooie berichten en dat doet me veel goed. Deze dag is goed verlopen, de kuur is goed binnengestroomd en we hebben er een leuke dag van weten te maken. Nu deze en volgende week rustig aan doen en niet teveel tegelijkertijd willen doen en dan komt het allemaal weer goed. De vlag hangt hier uit en vanaf nu gaan we bouwen. We gaan klimmen en fase 2 zal straks zijn intrede doen. Ook dat zal pittig worden, maar hoe raar het ook klinkt ik zie er niet erg tegenop. Ik zal verminkt worden en ik weet niet hoe ik daar geestelijk op reageer, maar lichamelijk ga ik klimmen. Mijn conditie zal verbeteren, ik kan weer werken aan mijn lichaam en ik kan weer meer ondernemen, misschien zelfs een beetje werken. Ik kijk er zelfs een beetje naar uit. Het enige wat ik persé zal willen is dat ik voor de operatie volledig vol zware kalmeringstableten wordt gepompt, want ik wil niet bewust meemaken dat ik de OK inga, gewoon omdat ik dat heel heftig vind. Maar goed nu eerst klimmen richting het midden van de berg, uitkijken naar de op het spel staande vakantie en vooral genieten van al het moois van mijn microleven, want hoe klein mijn leven nu is, ik geniet iedere dag intens en misschien wel veel intenser dan ik ooit heb gedaan. Na de operatie zal de weg naar te top volgen. Voor nu omarm ik de dagen en probeer uit elke dag wel wat te halen. Vandaag ben ik een tevreden en inmiddels 42-jarige knapperd, die een bijzondere verjaardag heeft gehad met een heus chemofeest, wie kan dat nou zeggen op zijn 42ste! Dank voor deze bijzondere dag, een dag om nooit te vergeten!

Yvonne en ik op ons chemofeestje in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Yvonne we hebben er weer een memorabele dag van weten te maken :)

19 juni TAC en 42ste verjaardag

Ik probeer op tijd naar bed te gaan en neem een slaappil, ik wil goed uitgerust zijn. De slaappil doet niets, de Dexamethason is veel sterker en laat mijn adrenaline pompen. Ik mag 2 slaappillen nemen, dus ik neem er nog en en wederom geen effect. Henry gaat zich hieraan ergeren en vindt dat ik stil moet liggen. Makkelijk voor hem om te zeggen als je de rust niet kunt vinden. Ik besluit maar even me uit de situatie te trekken en ga naar beneden. Ik wil me niet ergeren aan een nonsensitieve man. Ik snap dat hij wil slapen, maar een opmerking als vervelend voor je Han is toch wel het minst dat je zou kunnen opbrengen. Beneden ga ik in de keuken achter mijn laptop zitten, ik heb ook honger van de dexa dus ik neem hup holland hup pringles, daar kun je je met goed fatsoen met daglicht niet mee gespot worden. Dus met pringles, mijn laptop en een ijzige stilte bij mijn openstaande wordfeud, draw something en sing somethingspelletjes zit ik hier eenzaam jarig te zijn. Op tafel staat een bos bloemen en een kaart, maar die wil ik nog niet lezen, dat wil ik pas morgenochtend doen als we allemaal aan tafel zitten. Ik houd van bloemen en van woorden, deze combinatie komt altijd goed bij me binnen. Hoe zal het morgen gaan nu ik straks weer met een paar uur slaap de kuur in gaan. Vanwege de dexa waarschijnlijk weer top. Onvoorstelbaar. Ik kan de wereld aan met dexa en ik ben niet moe te krijgen, zelfs niet met slaapmedicatie. Ik ben een hormoongevoelig typje, moge dat duidelijk zijn. Dexamethason bestaat uit bijnierschorshormonen (corticosterioïden). Dit middel kan de lymfeklier- en plasmacellen vernietigen en kunnen de werking van de behandeling ondersteunen. Het gebruik ervan heeft een oppeppend effect: Je gaat jezelf er beter van voelen, zoals ik dan zeg 'ik kan de hele wereld aan'. De bijwerkingen zoals onrust, slapeloosheid,verhoogde eetlust en een opgeblazen gezicht krijg ik op de koop toe. De vermoeidheid van het niet slapen is niet van mijn gezicht af te lezen, ik sta strakgetrokken zonder facelift door de dexa en ook wel door de verhoogde eetlust, want wie eet er nou pringels om 1 uur 's nachts op een dinsdagavond? Ja, ik late dat duidelijk zijn! Na het stoppen van de medicatie ontsaat een terugslag, daarom dien ik de kuur geleidelijk af te bouwen en dat wordt ‘uitsluipen’ genoemd. Want ook zonder de Dexamethason moet je het leven als prettig ervaren en het leven aankunnen. Nu voel ik me goed, zelfs heel actief en ik ben niet stuk te krijgen. Ik moet dus nu extra waken op mijn allergrootste valkuil om door te blijven gaan en ik dien dus op gepaste tijden mijn rust te nemen. Liggen is dan ook rust, slapen is mooi meegenomen, maar deze eerste 3 dagen zal ik minimaal slapen, dat is inmiddels wetenschappelijk bewezen bij mij. Ik heb voor morgen minisnickers en minimarsjes, drinken en Yvonne zorgt voor taart. Ik wil nog kijken of ik aan Sushi kan komen, want dat vind ik echt heeeeel lekker. We zullen zien, voor het zelfde geld ben ik morgenochtend met de 2 slaappillen zo duf als een konijn. Die slaappillen verliezen van het wondermedicijn Dexamethason. Ik zal blij zijn als alle medicatie straks mijn lichaam uit is en zijn werk heeft gedaan. Ik kan dan conditioneel klimmen en doelen stellen om zo snel mogelijk fit, fris en fruitig te zijn. Lijkt me een heerlijk, waar ik wel aardig zoet mee zal zijn. Alles zal immers onder professionele begeleiding moeten gaan. Ik sta vooraan in de rij en het liefst pillenvrij, zalig! Half 12 moeten we er morgen zijn. Yvonne komt me ophalen en ik hoop dat de port a cath nog aan te prikken is, naald 32 moet toch lukken, ook deze laatste keer. Ik neem al mijn geluk weer mee en dat zal alles zeker positief beïnvloeden. Dit jaar waren we niet bij Guus en dat terwijl we vorig jaar riepen volgend jaar weer. Eerlijk is eerlijk, ik ben vorig jaar volledig uit mijn plaat gegaan bij het gastoptreden van Doe Maar. Dus in oktober gaan we naar Doe Maar in het Gelredome. Ik weet zeker dat ik dan TOPFIT ben en ik denk dat we met zijn allen maar een overnachting moeten nemen in een nabijgelegen hotel of B&B. Ik zal dan de bloementjes eens goed buiten gaan zetten, de herbeleving van mijn jeugd en van het fenomeen 'how low can you go'. Het motto moet zijn: 'vanavond gaan alle remmen los', we leven immers maar 1 keer. Ik denk aan vroeger en als een verliefde bakvis zwijmelde ik weg bij elke basketbalwedtrijd van Ernst Jansz. hij zag me zelden en toch had ik dan van die helblauwe mascare opgedaan en glanzende lichte lipstick op gedaan. Ik speelde in die tijd ook zelf een aardig potje basketball als guard in de hoop dat dat dan op zou vallen om indruk te maken. Ik vond hem geweldig sportief, mooi, hij zong gevoelige liedjes en speelde mijn sport. Nu, op mijn 42ste kan ik me voorstellen dat mijn ouders deze liedjes als heftig hebben ervaren. Toch paste die liedjes prima in mijn uitgaansleven van die tijd en ze werden dan ook overal gedraaid, Bij Mirage, bij Entre les Deux op schoolfeesten in Asten bij de Freebird en in Deurne bij Queen. Nog steeds zing ik veel van hun liedjes woord voor woord mee, je hoort het deuntje en de woorden komen vanzelf, de woorden zijn met de bijbehorende gevoelens en moves opgeslagen in mijn lange termijn geheugen, te leuk om van de harde schijf te deleten. Ik denk dat ik in oktober een echte Doe Maar outfit ga scoren. Met van die buttons en in de kleuren roze en groen. Ik ben dan toch weer even die kleine meid van vroeger, wel met kort haar (hoe lang zou het zijn na 2 maanden groeien?) en misschien leent dat zich dan in een zeer trendy kort doemaarkoppie roze/groen. Ze hebben zelfs opgetreden op het dokter Knippenbergcollege in Helmond, volgens mij in 1986 of 1987 met het liedje 32 jaar. Het kan ook wel veel eerder zijn geweest, maar ik ben het even kwijt. Oktober is het al best weer snel en dan ben ik ook aardig hersteld lijkt mij om weer eens gezellig te feesten met de meiden. Ik ga maar weer eens kijken of ik nu de rust kan vinden en de slaap kan vatten. Ik zal denken aan vroeger en als dat te druk is dat zal ik me concentreren op de geluiden van de kikkers in de sloot. De aaneengesloten geluiden van de kikkers klinkt als een soort muziek waar een ritme of cadans in terug te vinden is. Juist deze cadans zal mij naar dromeland brengen, dromen over leuke dingen en over verjaardagen die na dit alles toch eens echt hilarisch gevierd moeten worden. Ik hoop dat ik vanacht in mijn droom de inspiratie mag ontvangen. Ik ga deze nacht dan maar eens goed omarmen in de hoop dat het dat geeft wat ik nu zo graag wil, RUST. Morgen is dé dag der dagen, laatste CHEMO en eigenlijk een microfeestje van Yvonne en mij. Ik heb er best zin in en zie op tegen de misselijkheid en het gevoel alsof ik een paard opgegeten heb, zo'n naar gevoel. Ik kan dan alleen zitten, als ik ga liggen dan lijk ik de exorcist wel, die golfspugende. Dus ik blijf in de zitstand, heb geen zin in een kapotte slokdarm, ik wil namelijk een spoedig herstel nu en dan met het gezin als kers op de taart naar MALLORCA. Dries, Bernadette en Fiene gaan ook en daar kijk ik dan echt naar uit. Dus veel rechtop, rust, beweging op zijn tijd, alleen eten wat ik lust, zodat het er ook in blijft en vooral veel lachen en ontspannen. Dat zijn en blijven de beste medicijnen en houden je tenminste positief. En positiviteit heb je echt nodig in een strijd als deze, anders beland je zeker in een depressie en dat is het laatste wat ik zou willen. Morgen is het feest en thuis kunnen we wel weer inkakken, maar morgen overdag gaat dat zeker niet gebeuren.

18 juni 2012 KUURWEEK

It's raining cats en dogs today. Het dondert en het bliksemt, het regent echter geen meters bier hier. De kinderen vinden het spannend de onweer en ik vertel hen dat onweer juist een prachtig natuurverschijnsel is. Ik maak er mijn eigen verhaal van en zeg dat de wolken dan heel hard tegen elkaar aan botsen en dat ze het dan uitschreeuwen van de pijn. En als ze botsen maken ze electriciteit waardoor wij hier zo'n prachtige lichtflits zien. Guus zegt dat hij steeds van de donder schrikt en daarom bang is. Ik kijk hem even aan en zeg dan dat ik dat raar vind. Als hij heel hard schreeuwt dan schrikt hij toch ook niet van zichzelf. Hij kijkt me aan en moet lachen. Ineens vinden mijn drie musketiers de onweer niet meer eng en staan ze vol bewondering door het raam te kijken of de wolken botsen en schreeuwen en of er flitsen te zien zijn. De flitsen weet Teun ons te vertellen zijn bliksemschichten. Ik zeg hem dat het klopt en vraag hem of hij weet wie naar de bliksem vernoemd is. Ze kijken me aan en dan zeg ik Bliksem Mc Queen of Lightning Mc Queen, en daarom heeft hij van 2 gele bliksemschichten op zijn zijkant staan. Hij is zo snel als de bliksem, de bliksemschichten zijn namelijk heel erg snel. Mijn drie musketiers zijn onder de indruk en Teun zegt enthousiast dat hij daarom de flitsen niet altijd ziet omdat ze dus gewoon te snel zijn om te zien. Ik baal dat ik vergeet een foto te nemen van dit moment. Ze vertrekken naar school en ik vraag me af waar de engelse uitdrukking 'it's raining cats en dogs' vandaan komt. Vertaald betekent het 'het regent katten en honden, een vreemde uitdrukking, want als je dat visualiseert dan zouden er katten en honden naar beneden donderen, een heel naar beeld. Wat is de herkomst van deze uitdrukking? Als ik op Google een zoekopdracht uitvoer dan levert het mij het volgende op:

Een verklaring is afkomstig van Odin, de Noorse god van de storm. Deze god werd vaak afgebeeld met honden en wolven. Deze honden en wolven stonden symbool voor storm of wind. In die tijd werd gezegd dat Heksen ten tijde van zware regen door de lucht vlogen en zij werden afgebeeld als of met zwarte katten. Dus als met zegt " het regent katten en honden" dan verwijst dat naar een storm (honden) en zware regen (katten).

"Katten en honden" kan afkomstig zijn van de Griekse uitdrukking cata doxa , wat betekent "in strijd is met ervaring of geloof." Als het "katten en honden regent" dan regent het dus ongewoon en ongelofelijk hard.

"Katten en honden" kan een verdraaiing zijn het verouderde woord catadupe . In het oude Engels betekent dat waterval. Dus als je zegt het regent "katten en honden" dan zeg je eigenlijk dat het watervallen regent.

Wat een wijsheid zo op de ochtend en dat alles dankzij Google :) Vandaag start ik mijn dag, naast mijn ontbijt, met Dexamethason, want mijn kuurweek is begonnen. Ik zal een potentieel ADHDtje zijn vandaag en de rest van de week. Mijn familie is het inmiddels gewend, dus morgen met Yvonne hyperactief de chemoruimte in en dan ook nog jarig zijn, dat is reden voor extra hyperactiviteit. Arme broeders en zusters en arme Yvonne, haar oren zullen nog lang nagalmen van mijn continue geratel, maar ach gezellig zal het zijn. Vandaag heb ik in de middag een ziekenhuisprogramma. Ik start met de Citobloedafname, dan het toxiciteitsspreekuur, de oncoloog en ik eindig met de klinisch genetisch researchmedewerker. Zij zal me de uitslag geven van het BRCA1 en BTCA2 genmutatieonderzoek. Een spannende dag dus. Het is bekend dat ongeveer 5-10% van de gevallen van borstkanker en eierstokkanker wordt veroorzaakt door een erfelijke aanleg, deels veroorzaakt door een mutatie in het BRCA1 of BCRA2 gen, overgeërfd van een van de ouders. Vandaag zullen we het weten en dan zullen we zien hoe we hier naar gaan handelen. Nog niet op de feiten vooruit borduren, maar pas anticiperen als het moment zich aandient. We gaan deze dag rustig tegemoet en de regen van deze ochtend heeft plaatsgemaakt voor de zon. Carpe Diem!

Ik begin mijn Catharina Ziekenhuis dag bij de bloedafname. Dan ga ik even bij Sandra op bezoek zij ligt nu hier in Einhoven, omdat ze woensdag geopereerd wordt. Het fijn haar weer te zien, we hebben een lotgenootverbondschap :) Ik ga dan door naar het Toxiciteitsspreekuur. Mijn bloed is goed en ik krijg te horen dat ik het goed doe en dat maakt me op een of andere manier trots. Mijn bloeddruk is voor mijn doen hoog, zo ook mijn hartslag, maar komt door de Dexamethason waar ik mee gestart ben vandaag in een hoge dosering. Ik voel me een beetje opgejaagd, maar toch is dat weer minder dan een paar weken geleden. Je kunt merken dat je lichaam went aan het bijnierschorshormoon. Het is niet nodig dat ik de oncoloog zie, dus ik ga in de wachtkamer zitten om te wachten op dr. Spruijt, die mij de uitslag zal geven op BRCA1 en BRCA2. Ik ben eigenlijk helemaal niet nerveus voor mezelf. Ik vind het zo naar voor de kinderen, vanwege de 50% overerving en voor mijn zussen. Ik zit toch al in de overgang, dus die eierstokken en evt. de gezonde borst, dat is voor mij niet de issue. Ik ga naar binnen en we breken meteen het ijs door de spanning uit de lucht te halen. Het goede nieuws wordt meteen gebracht en de opluchting is daar, voor Puck, Teun en Guus en voor Yvonne en Bernadette. Ik ben blij en 98 % zekerheid. Het onderzoek is gedaan omdat ik multiple (meerdere) kankerhaarden heb en dat zie je vaak bij mensen die een mutatie hebben in het BRCA1 of BRCA2 gen. Gelukkig kan ik dit boek sluiten. De onderzoeksresultaten zullen thuis worden gestuurd en ook zal gekeken worden of mijn zussen jaarlijks gecontroleerd moeten worden, of dat ze pas meegaan in het bevolkingsonderzoek, dus vanaf hun 50ste levensjaar. De kuurweek begint in ieder geval goed, met goed nieuws, dus wij zijn er klaar voor. Ik ga naar huis en Henry is al thuis. Ik maak een maaltje en heb ik heb vanochtend al een maaltje voor morgen gemaakt. Ik heb het idee alles in contol te hebben en dat maakt me ook blij, ik houd ervan om controle over de situatie te hebben en nu is het even zo, dus ik geniet ervan. De kinderen zijn spelen en het is zo rustig in huis. Vanavond lekker op tijd naar bed, zodat we fit zijn voor morgen. Yvonne en ik gaan er gewoon een gezellige dag van maken, moet goedkomen :)

17 juni 2012 VADERDAG

Vandaag is het vaderdag. Alle vaders worden vandaag in het zonnetje gezet.
Vaderdag was voor ons altijd de dag dat we naar Putten zouden gaan. Gewoon omdat mijn vader er niet meer is en we zo (o)pa Putten in het zonnetje kunnen zetten. Dit keer gaan we niet naar Putten. Het is namelijk heerlijk om na een drukke week tot rust te komen en niet zo'n eind in de auto te hoeven zitten. Zeker voor Henry die toch een hoop extra op zijn bordje erbij heeft gekregen. Henry zal zijn vader vandaag bellen en hem een lieve groet overbrengen, deze week zullen pa en ma weer hier zijn om ons te helpen. Dan is het voor ons gewoon ook een beetje vaderdag :) En ik denk zeker op dit soort dagen extra terug aan de tijd dat ook mijn vader er nog was. Het is verdrietig dat hij niet meer bij ons is, maar ik weet dat papa altijd in onze nabijheid is. Hij kijkt altijd mee over onze schouder en soms denk ik zelfs te horen wat hij zou kunnen hebben gezegd in een bepaalde situatie. Hij zorgt dat ik me sterk voel nu en dat ik over voldoende energie beschik om mijn strijd te voeren. Daarbij heb ik het idee dat ik bij alle keuzes die ik maak altijd met hem overleg heb gevoerd. Dus daarvoor zet ik op deze dag mijn vader ook in het zonnetje en dat doe ik in mijn gedachten. Morgen ga ik even helemaal alleen naar hem toe, gewoon omdat ik even dan niemand bij me wil hebben en een op een samen met papa wil zijn, mijn verhaal wil vertellen en ook mijn spanning voor de dag en de week die volgen gaat aan hem kenbaar wil maken. Ik weet dat ik daar de kracht zal krijgen die ik nodig heb, want papa zit voor altijd in mijn hart, dat zal nooit veranderen.
Hier in huize Schreur is het ook echt vaderdag. Daarom zijn we met zijn 4-en in alle stilte naar beneden gegaan. Eenmaal beneden verzamelen we de verstopte kadootjes en beginnen we met het prepareren van een écht vaderdag ontbijt. Dus er zijn vanochtend 3 hulpkoks in de keuken. En ze helpen heel goed. Ze rollen de croissants op, die gaan namelijk als eerste de oven in. Dan maken we een lekker broodje met vlees, zetten een kopje koffie en serveren vervolgens het ontbijt met warme croissant, roomboter en jam op bed. Papa wordt wakker gemaakt doordat er drie enthousiaste kinderen boven op hem springen (auw). Heel blij en verrast kijkt papa op en Guus mag als eerste zijn kadootje geven. Een prachtige zelfgemaakte klok, zodat papa altijd op tijd kan komen. Dan is Teun en die heeft ook een prachtig gedicht wat hij eerst opzegt en dan komt het kado, een snoeppot met spekjes omdat papa om op te vreten is. En dan Puck met een geweldig kado, een plankje waar papa zijn sleutels kan ophangen, zodat deze nooit meer kwijt kunnen raken. Dan hebben we ook nog een kado gekocht, een zwembroek en papa vindt hem prachtig. Wat een feestelijk begin van de dag. Nadat papa heeft gesmikkeld van zijn ontbijtje gaan de 3 musketiers met elkaar in bad en als iedereen in de kleren is gaan we even bij oma Helmond op bezoek om naar de nieuwe meubels te kijken en natuurlijk om een kopje koffie te drinken. Het ruikt helemaal nieuw bij oma en we vinden het allemaal erg mooi. Als we naar huis gaan zien we dat er ergens in Helmond een behoorlijke brand is. We rijden naar huis en de rook is steeds zichtbaarder. Ik vind het zelfs spannend omdat het in onze buurt lijkt te zijn, maar het is volgens ons ergens in de bossen van Stiphout. Je ruikt de brand goed en we horen de brandweer uitrukken. Laten we hopen dat het een onschuldige bosbrand is, want een brand lijkt me vreselijk, alles wordt verwoest, ook al je foto's en dierbare vastgelegde herinneringen. Thuis eten we een broodje en bak ik alvast de aspergetaart voor vanavond. In de tussentijd ruimen de kinderen hun kamer op. Als de taart klaar is dan gaan we met de visnetjes op jacht naar kikkers en kikkervisjes. Guus komt vragen of Nick mee mag en dat mag. De vraag is natuurlijk of er nog kikkers zullen zijn. We vertrekken met visnetjes en emmertjes voor de vangst. Als we aan komen rijden staat er een enorme brandweerwagen en ons wordt gevraagd of we de auto weg kunnen zetten. Het water van het ven zal gebruikt worden voor het blussen van de paardenfokkerij in Nuenen die in vlam staat. Dat is dus de brand die we zagen. De jongens en Puck zijn erg onder de indruk van de brandweer. Toch kijken we of we gewoon kikkers kunnen vangen. We gaan het hele ven rond en dan ineens is het beet. Henry heeft een kikker gevangen. We stoppen de kikker in de emmer en er zitten nog 2 kikkervisjes in. Beretrots, want het was een enorme opgave. Als we vertrekken laten we de kikker weer vrij en alleen de kikkervisjes, waarvan er een al bijna kikker is, worden meegenomen. Als afsluiter gaan we bij Il Circo een ijsje eten. Zalig. We zitten nog op het terras en ineens zie ik Mireille het terras oplopen. Ik heb haar niet meer gezien sinds de middelbare school en toch is daar gelijk de herkenning. Ze leest mijn blog, dus ze weet van mijn ziekte en dat praat heel makkelijk. Wat leuk haar hier te zien en dat terwijl ze in Amsterdam woont. Mijn verleden doorkruist steeds vaker mijn heden. Ik heb zol lang buiten Helmond gewoond, dat als je terugkomt, je eigenlijk weer een vreemde bent in je geboortestad, omdat je een grote vriendenkring elders hebt opgebouwd. Nu we hier wonen, merk je dat je de draad weer heel makkelijk oppakt. Dat komt natuurlijk ook, omdat mijn familie hier woont, maar je merkt dat de 23 jaar die er tussen zit steeds meer vervaagd. 23 jaar lijkt heel lang, er is inderdaad veel veranderd, maar toch ook weer niet. En als je dan hier weer bent is het toch wel weer thuis zijn en thuis komen en voor mij dan ook nog in een heel relaxte stand. De gejaagdheid van mijn leven is eruit en er is een standvastige rust voor in de plaats gekomen. Ik geniet daar echt van. Mireille en ik klesten even en dan, als het ijs echt op is, willen de kids er toch weer vandoor. We gaan naar huis. Henry, Guus en Puck gaan voetballen op het veldje, maar Teun heeft zijn charme bij papa ingezet en mag op de ipad. Ik hoor hem net voordat hij naar binnengaat tegen Henry zeggen dat mama het niet hoeft te weten. Ik moet er ook wel om lachen, maar inderdaad, met zulk mooi weer ga je niet binnen op de Ipad spelen is mijn mening. Ik ga er niet tussenzitten en onze Teun doet dat waar hij enorm in kan opgaan Jackpek :)
We eten lekker makkelijk en op tijd. Er is pizza, aspergetaart, komkommer en uitsmijter. Voor elk wat wils, een lekker makkelijke zondagavond. De kinderen gaan op tijd naar bed. De wedstrijd laten we gewoon even voor wat het is voor de kinderen. Van de week is namelijk gebleken dat dat een lange nasleep heeft met name in de ochtend. Dus op tijd naar bed voor hen. Wij zullen zeker kijken, samen op de bank, ik gewoon toekijkend en Henry denk ik toch nog wel met wat hoop. Zijn voetbalhart zal het mooi vinden als ze alsnog doorgaan, zo niet, dan zal hij niet veel meer naar voetbal kijken, denk ik dan. Moge de beste winnen vanavond en wat was dit een heerlijke dag zeg.

zoeken naar kikkers, geluid genoeg, maar als we eraan kwamen was het ijzig stil. Gingen we weer dan 'lachten' de kikkers ons achter onze rug uit, tenminste zo leek het :)

Guus heeft trots de kikker in zijn hand, deze is later weer lekker in zijn vennetje losgelaten :)

zaterdag 16 juni 2012

Weekend. Ik ben al vroeg uit de veren, zo ook de kinderen die zouden uitslapen. Tenminste dat zeiden ze gisteren toen ze tijd wilden rekken bij het naar bed gaan. De jongens doen games en Puck wil TV kijken. Ik heb een enorme keelpijn en ga vandaag maar aan de Strepsils in de hoop dat het bij keelpijn blijft. Dit weer is een bron van snottebellen. De ene keer lopen de kinderen in korte broek en de andere keer is het weer behoorlijk koud. Het snottert hier in huize Schreur dan ook aardig en bij mij heeft dat dus geresulteerd in keelpijn. Het is mijn derde week, dus hopen dat de weerstand voldoende is om deze keelpijn het hoofd te bieden. Puck heeft om kwart voor tien een verjaardagspartijtje tot 15 uur vanmiddag bij Yara. Henry brengt haar weg en ze gaan naar de dierentuin. Wat zullen ze een plezier gaan hebben. Gisterenavond heb ik voor het eerst Draw Something gespeeld met een willekeurige speler. Wat hilarisch is dat, pictionary op je ipad met geweldige soundeffects. Susan heeft me nu ook gewezen op Sing Something, ook dat gaan we vandaag eens uitvogelen. En dan volgende week hier thuis zingen naar hartelust. Dan word je vanzelf wel vrolijk :) Ik hou ervan. De komende week zal een mijlpaal volgen. Op mijn verjaardag 19 juni sluit ik mijn TACkuur af. Ik zal dan nog gewoon 3 weken de effecten kennen van deze kuur, maar het is een afronding van de eerste fase van mijn behandelplan. Een mijlpaal dus! Deze eerste fase is heel goed van start gegaan. Ik heb last gehad en heb nog steeds last van behoorlijk wat bijwerkingen, maar het rare is dat ik dat nu beter draag dan in het begin. Niet dat het nu makkelijker is, maar gewoon omdat ik persoonlijk er lang over heb gedaan om te accepteren dat ik behoorlijk ziek was van de chemo en ook om te accepteren dat ik een ernstige ziekte heb die kanker heet. Nu is het een onderdeel van mijn leven, een leven wat ik heb ingericht om mijn ziekte heen. En dat zorgt ervoor dat alles heel behoorlijk gaat. Je kent je beperkingen inmiddels, richt je dagritme daar op in en het loopt soepel. Je ergert je dan niet meer aan je beperkingen, omdat je die voor lief hebt genomen. Als ik die wijsheid eerder had gehad, zou fase 1 me geestelijk minder zwaar gevallen zijn. Echter is dit míjn pad, ik heb deze tijd nodig gehad om mijn innerlijke strijd te strijden en het sterkt me voor de fasen die nog voor me liggen. Maandag zal ook een spannend moment zijn, ben ik gen-drager van het BCRA-gen of niet, dat is de vraag. Ik ga er nu nog niet op anticiperen, maar als ik gen-drager blijk te zijn, dan zal ik ik me daar zeker over buigen. Tegenwoordig doen we alles op zijn tijd. Zo kun je tenminste genieten van het hier en nu. Te veel bezig zijn met als dan- kwesties zorgt voor negatieve energie. Beren zijn er altijd wel te verzinnen. Mijn en ons leven in het hier en nu bevalt eigenlijk uitstekend, wie morgen leeft, wie morgen zorgt. Eigenlijk gaat het in het leven ook om het feit om ten alle tijden dicht bij jezelf te blijven staan, daar zit je kracht en daar zit je geluk. Luisteren naar jezelf en niet naar wat anderen van je zouden willen. Het klinkt zo makkelijk, maar het is zo verdomde moeilijk om dat na te leven, omdat we als volwassenen zoveel verplichtingen zijn aangegaan. En deze verplichtingen zorgen ervoor dat je niet altijd dat zou kunnen doen wat je jezelf het liefst zou zien doen. En dan gaat het weer om keuzes maken in het leven en dat kun je alleen zelf doen. Er is altijd een moment om te kiezen en zo'n keuzemoment heeft consequenties, maar zolang je deze goed in kaart brengt en ze spiegelt aan je wensen en de mogelijkheden die je ziet, kom je toch echt een heel eind in je leven. Ik zal het komende jaar voor veel keuzes komen te staan en elke keuze zal ik weloverwogen proberen te nemen. Het uiteindelijke resultaat zal een leven zijn dat anders ingericht zal zijn, anders zal zijn dan het leven van voor mijn ziekte, maar wellicht veel meer in evenwicht met mezelf, mijn gezin en mijn omgeving. Een ander leven is per definitie geen kwalitatief minder leven, daar ben ik inmiddels wel achter. Je bent nooit te oud om te leren en om inzicht te krijgen. We gaan met de mannen op stap en deze dag omarmen. De mannen zijn net bijgekomen van hun lachbui met papa. Ze speelden een spelletje en schaterden van de lach. Wat is het leven toch heerlijk als je omringd bent met zoveel plezier. Kom maar op dag, we hebben er zin in!

We gaan met de mannen op pad. We gaan naar een tweetal tuincentra, want daar heb ik zuilen gezien. We gaan naar Coppelmans en vervolgens naar de Intratuin. Bij Coppelmans zijn de zuilen die ik gezien heb niet meer voorradig, ze komen pas in augustus. We gaan straks gewoon nog even naar Stijl en Co, want als ze ze daar hebben, kunnen we ze direct meenemen. We kopen visnetjes voor de kinderen, een blauwe, zwarte en een roze voor Puck. Kunnen we morgen weer kijken of we kikkervisjes kunnen vangen in het vennetje in Stiphout. Eerst gaan we nog naar Nuenen, want de kinderen willen klimmen bij de intratuin en dat hadden we beloofd, dus klimmen en dat combineren we dan gewoon met de lunch. Wij gaan lekker zitten en de mannen klauteren als aapjes. Als ze goed bezweet zijn worden ze beloond met een flesje drinken en een croissant met jam. Wij nemen lekkere verse jus en een broodje met huisgemaakte eiersalade. We genieten ervan. Ik zie twee lamenkapjes waarvan ik besluit dat ze leuk bij ons thuis zouden zijn. Na onze aankoop gaan we naar de supermarkt met zijn allen en dan naar huis. Thuis gaan de mannen meteen spelen en Puck is ook al snel thuis. Henry en ik willen nog even naar Stijl en Co, maar Puck wil niet en laat dat luidkeels weten. Ik zeg dat we heel even gaan en dat we zo terug zijn. Ze gaat aardig tekeer en ik heb hier totaal geen zin in. Ik besluit dat Puck dan het beste alleen thuis kan blijven en dat wil ze toch ook niet. Ze loopt uiteindelijk met me mee en dan roept Florine dat ze bij haar kan blijven. Puck rent al weg, zonder goed overleg en dat vind ik vervelend. Ik wil het straks hier met haar over hebben. het is een goede oplossing, maar dat kan ze ook anders voor elkaar krijgen. Ze hoeft er niet zo'n scene eraan vooraf te laten gaan. De mannen gaan wel mee en Teun valt in de auto in slaap. Bij Stijl en Co wil hij dan ook in de auto blijven slapen. Ik voel me echt zo'n onverantwoordelijke moeder en ik zie de krantenkoppen in het HD al voor me. 'Kind hysterisch aangetroffen in auto, ouders waren ontspannen aan het shoppen in winkel en voelden zich niet genoodzaakt zich te buigen over hun eenzame zoon'. Teun wil echt alleen in de auto blijven. Teun heeft vandaag de neiging om om alles te piepen. Ik vraag hem of hij aandacht wil, wat betekent dat hij extra knuffels krijgt, maar dat is het ook niet. Toch zit hem iets dwars en ik kan mijn vinger er niet op leggen. Ik denk dat het komt omdat hij nog geen wiebeltand heeft. Nick de buurjongen heeft zijn eerste tand er nu uit en ook Wessel en andere klasgenoten hebben allemaal wel een wiebeltand of een aantal tanden gewisseld. Teun niet. Ik neem deze gedachte even mee. We gaan dus alleen met Guus de winkel in. De zuilen zijn hier op voorraad, dus huppekee die gaan mee. Guus vindt het heerlijk om met me mee te lopen en ik geniet van zijn quasi-wijze opmerkingen over de kleur voor in huis. Hij is van mening dat ik alles roze moet doen, omdat ik een meisje ben en het meeste thuis ben nu. Ik vind dat zo schattig en ik zeg dat ik erover na zal denken. Hij ziet Loek en Morris in de winkel, die er met ouders Willeke en Ed zijn. Hetty herkent hij volgens ons nog wel, maar hij wordt wat verlegen als we het over hem hebben. Onze kleine jongeman Guus :) Bij de kassa gaat het bijna mis, zij het niet dat Henry vandaag scherp is. We moeten er allen hartelijk om lachen. Eenmaal thuis blijken 2 zuilen toch met logo te zijn en we wilden graag zonder. We bellen en Hetty komt de zuilen zonder logo straks bij obns thuis brengen en neemt de verkeerde weer mee terug. Wat een service! Gouden zaak zeg ik dan en nog gezellig ook :) De lampenkappen die ik had gekocht waren veel te groot, dus ik besluit die nog om te ruilen en dat lukt me. Als ik thuis ben zijn de zuilen ook al omgewisseld. Ik ben echt moe nu, toch gaan we nog pizza eten bij la Perla. Het smaakt ons heerlijk. Puck, Teun en Guus eten uitzonderlijk goed, onze Teun eet zelfs super en ook hier schemert iets door van wat hem volgens mij dwars zit. Hij zegt zo goed te eten omdat hij wil groeien en groter wil worden. We zeggen hem dat we hem elke dag zien groeien en dat hij bijzonder goed eet. Hij straalt. Zou het toch de wiebeltand zijn. Hij zegt te denken dat bij hem straks alle tanden tegelijkertijd zullen wiebelen en wij zeggen dat deze kans er inderdaad in kan zitten. Teun is weer relaxed. De wiebeltanden zijn echte issues op deze leeftijd, het laat zien dat je al groot wordt en dat wil Teun natuurlijk ook. We nemen allemaal een toet en dan gaan we naar huis. Als ik naar de auto loop ben ik moe, voldaan, maar ook weer erg emotioneel. Ik veeg de tranen van mijn gezicht en Puck vraagt me wat er is. Ik zeg haar dat mama heel druk heeft gedaan vandaag en daardoor moe is. Puck geeft me haar lieve lach en ik krijg daardoor weer energie. Niet kniezen, niet zeuren! Eenmaal thuis gaan de kinderen meteen naar bed en deze moeder ploft op de bank en doet sing something met Susan. Hilarisch en ik word er vrolijk van. Ik kan echt geen maat houden zonder muziek. Henry roept vanuit de keuken of het zachter kan dat kattengejank. Ik heb inderdaad geen zangtalent. Susan kan heel mooi zingen, dat klinkt echt heel goed. Ik moet nu echt lachen om mezelf, want zullen zij overigens om mij moeten lachen. Ik zal zeker niet ontdekt worden als talent, that's for sure. Plezier heb ik wel, leuke bezigheid ook voor volgende week en heel ontspannend. Misschien wel tijdens de chemokuur als het mag van de zusters. Mijn batterij van zowel iphone als ipad is op, dus helaas moet alles aan de oplader. Eigenlijk zou ik ook een oplader moeten hebben, want mijn batterij is goed leeg. Morgen weer een dag waar we veel leuke dingen gaan doen. We gaan morgen de dag weer omarmen en genieten, want je leeft immers maar 1 keer, CARPE DIEM!

vrijdag 15 juni 2012

De dag begint voor mij heel relaxed, sterker nog, ik ben gewoon zo duf als een konijn :) Ik word wakker van mijn eigen snurk, een rare gewaarwording, zo'n grrrrr geluid en dan doe je je ogen open en denk je: 'verhip dat was ik'. De kinderen zijn al in de kleren en die vertrekken al naar school, dus ik start op mijn gemak de dag. Ik geniet van een ontbijtje en als ik weer fris en fruitig ben besluit ik even naar de supermarkt te gaan. Henny en Mark komen gezellig even een bakkie doen en maken er een goed weekend van. Ze gaan vanavond naar Guus Meeuwis en logeren bij Yvonne en Peter in gasterij de Heihorst. Henny belt dat door de regen van deze ochtend de automobilisten op de snelweg hebben besloten massaal vaart te minderen en op te stoppen. Ze zal dus pas laat hier arriveren. Change of plans, dan maken we er gewoon een gezellige lunch van. Ik doe wat inkopen en rommel thuis lekker wat aan en sta alvast wat broodjes klaar te maken voor het middagmaaltje en dan staan Henny en Mark al op de stoep, gezellig. We kletsen weer even bij. Om 12 uur haal ik snel de kindertjes op en dan kunnen we daarna gezellig lunchen. Guus neemt Fabian mee naar huis, hij heeft zich hier de hele week al op verheugd en Puck neem Luus mee naar huis. Teun gaat bij Pieter spelen. Eenmaal thuis gaan we meteen aan tafel. De kinderen eten eierkoeken en broodjes en wij verwennen ons met een oud Veronica-recept. Een broodje met gerookte kip, olijven. feta en pesto. We drinken er een droog wit wijntje bij. Genieten, dat is wat je dagelijks moet doen, jezelf verwenmomenten gunnen en dit is zo'n moment. We hebben het gezellig. De kinderen spelen boven en na de lunch vertrekken Henny en Mark naar het altijd pittorreske Someren en vanavond lekker uit je bol met Guus! Have fun! Hier wordt verder gespeeld. Luus en Puck even buiten en Fabian en Guus beleven een avontuur op de grote hond. Guus zit op de uitkijk en samen spelen ze hun spel. Heel schattig.

Guus zit op de hond op de uitkijk en samen hebben ze een ontzettende schik

Daarna gaan de mannen buiten spelen. Ze gaan er met de trekker vandoor en komen terug met een loly in hun mond. Ik vraag hen hoe ze hier aan komen en ze zijn bij Wessel geweest en hebben daar een loly gekregen. Thuis gaan we vervolgens met zijn allen knutselen. Luus en Puck gaan met hun modellen en aan de slag en daarna gaan ze een rekenspelletje doen. Guus en Fabian knutselen, knippen en lijmen er naarstig op los en maken hele kunstwerken. Fabian gooit hem direct in de prullenbak, hij wil het niet meer naar huis nemen, want hij heeft niets moois gemaakt zegt Guus.

knutselend aan de keukentafel



Er wordt aan de deur gebeld en het is voor Puck. Een uitnodiging voor het feestje van Femke op 22 juni. Die Puck wordt een echt feestvarken, een party animal. 3 feesten de komende 2 weken, dat is niet mis. We gaan Luus naar huis brengen en onze Teun bij Pieter ophalen met iedereen en wat hebben ze een schik in de auto. Ik vertel dat ik niet weet waar Pieter woont en dat ik dus de auto een toverspreuk ga geven. Ze moeten me daarbij wel  helpen. Dus we roepen met zijn allen: 'Hocus pocus doek, kom auto zoek! Is het wel pluis en toon ons Pieter's huis, zoek zoek'! De auto stopt voor het huis van Pieter en ze vinden het hilarisch. Als dank geef ik de auto een dikke zoen. De kinderen geloven dat dit heeft gewerkt, geweldig. Ik haal Teun op en die heeft zich opperbest vermaakt. We gaan naar huis en drinken aan tafel ranja en iedereen mag een snoepje uitzoeken uit de trommel. Guus en Fabian spelen meteen verder. ze zijn echte beste vrienden zeggen ze. En dat klopt, ze hebben echt heel leuk met elkaar gespeeld. Geen onenigheid, ze deden alles in harmonie. Heel leuk om te zien. Teun gaat buiten spelen en Puck wil mee buiten spelen. Ik zeg haar dat ik van mening ben dat ze haar kamer eerst moet opruimen. Ze weigert en ik vertel haar dat ik daar niet blij mee ben. Ze gaat naar buiten en gaat het straks doen zegt ze me en loopt met een enorme pruillip naar buiten. Die pruillip die snap ik dan niet goed. Gelukkig komt Puck terug om het uit te leggen. Ze zegt, 'de Playmobil was nog van gisteren en vandaag zijn de boeken erbij gekomen'. 'Ik ga eerst op de trampo en dan mijn kamer doen', mam. Ik vind dit een prima oplossing en ik dank haar voor deze oplossing. Ze kijkt weer blij, onze dame. Het was een leuke dag en het is ook feest vandaag. Gerben is jarig. Ik heb hem een mail gestuurd en via de FaceTime heb ik het geprobeerd, helaas zonder succes. Vanavond weer even proberen en dan heffen wij hier het glas :) Vanavond sluiten we voor de kinderen feestelijk de dag met patat, een belofte van papa en belofte maakt schuld. En dan begint het weekend. We gaan genieten, Puck morgenvroeg al van een feestje bij Yara. Dit gaat een bijzonder goed weekend worden met als tophappening zondag vaderdag. We zullen het weekend gaan omarmen.



Donderdag 14 juni 2012 De maandviering van Teun

Wat een pittig ochtendritueel. De kinderen zijn niet uit bed te krijgen. Onze eigen schuld. Gisterenavond mochten ze de eerste 20 minuten van de wedstrijd zien, want als Hup Holland speelt is het toch een beetje feest. Een oranje soes en oranje chippies. De kinderen zijn er klaar voor en ook Henry is er klaar voor. Het begint veelbelovend en als Duitsland scoort dan is Teun van mening dat ze beter hadden moeten oefenen. Het is tijd om naar bed te gaan. Henry heeft door de score van Duitsland wat last van zijn stemming en dat terwijl dit voorlopige resultaat mij helemaal niet verbaasd. Ik leg de kinderen op bed en beloof hen morgen te vertellen wat de definitieve uitslag van de wedstrijd is. Ik geef ze een dikke knuffel en ze vallen meteen van vermoeidheid in slaap. Ik ga naar beneden en ga met mijn ipad op de bank zitten, een lekker glaasje wijn erbij en een kaasje en ik speel heel veel spelletjes en heb het naar mijn zin. De stemming in huis wordt steeds ijziger. Het is inmiddels 2-0 voor Duitsland. Mijn nicht Janine heeft een geweldige foto uit Duitsland gestuurd met de succeswensen voor Nederland. Ik vind het helemaal leuk!




Janine en Torsten klaar voor de match, en daar in huis zit Nedeland-Duitsland gezellig zij aan zij, genietend van het sportevenement :)

Ik snap niet waarom Henry zich zo laat beinvloeden door het spel van Nederland. Het zijn allemaal goede voetballers en ik als niet-voetbalkenner en -liefhebber, constateer weinig teamspel. Ik zeg op de bank dat je fantastische spelers bij elkaar kunt zetten, maar als ze niet als hecht team opereren, heb je er weinig aan. En dat is wat ik zie, goede spelers die ieder voor zich hun eigen marktwaarde nog hoger proberen te krijgen. Ik krijg norse blikken toegeworpen, dus ik richt me op mijn spelletje WordFeud.  Als Nederland vervolgens scoort heb ik het idee dat Henry denkt dat ze er nog 2 gaan scoren, ik houd mijn mond maar dicht, dat is beter voor de stemming in huis. Na de wedstrijd drinken we nog wat, Henry zet ook abrupt de TV uit, voetbal hoeft even niet meer voor hem. We kletsen wat en gaan lekker naar ons bedje toe.

Het ochtendritme gaat dus enigzins traag deze ochtend. De kinderen zijn niet moe of vervelend, ze hebben juist veel zin in deze dag. Onze Teun gaat de rol van strandjongen vertolken en ik zal met camera gewapend er zijn om alles vast te leggen. Zijn tekst heeft hij goed in zijn hoofd zitten, evenals de tekst van anderen. Ik ben benieuwd en ga genieten van dat schouwspel. Ook Puck en Guus mogen naar de voorstelling, dus het wordt een hele leuke dag. Ik neem de fiets van Puck mee naar school, want ze wil na school bij Isabelle afspreken en dan kan ze mee op de fiets. Ik verheug me op deze ochtend en ga gewoon genieten met de hoofdletter G.  Als ik op school ben dan zet ik de fiets van Puck in het fietsenhok en loop gewapend met mijn fototoestel naar de gymzaal. We kunnen al snel naar binnen en ik ga vooraan op de mat zitten. Teun is laaiend enthousiast, hij is niet te stuiten en hij heeft zo'n lach van oor tot oor. Zijn duimen gaan steeds omhoog en hij klapt alsof het zijn lust en leven is. Dan start de voorstelling en komt Teun zijn grote moment. Wessel doet de voorzet en dan moet Teun komen met de tekst 'wat een mooie, zullen we overgooien'. Maar Teun zegt niets, hij is van enthousiasme spontaan zijn tekst vergeten. Niemand die weet dat dit niet hoort, maar ik moet er om lachen. Dit is zo onze Teun, hij kende alle teksten, die van Wessel en van Max. Maar op het moment dat het er op aankomt staat hij uitermate charmant te lachen en hij draagt dat moment met trots. Ik klap heel hard en vind het sowieso geweldig, tekst of geen tekst, is geniet van dit moment en van het plezier en dat ontzettend blije en uitgelaten gezichtje met rode wangetjes. Ik ben trots op deze kleine stoere man. Na afloop rent hij naar me toe en ik complimenteer hem en zeg dat bij de volgende voorstelling hij ook nog die mooie zin mag zeggen. Hij lacht er met me om en ik zeg dat ik het superleuk vond. Ik ga en ben ontzettend blij met deze ochtend. Ik doe wat boodschapjes en spreek met Judith over de cursus 'ho tot hier en niet verder'. Wellicht een hele leuke cursus voor onze Puck, om duidelijk haar grenzen te leren benoemen. Ik ga even naar AH en trakteer mezelf op Sushi, gewoon omdat ik daar zin in heb. Dan thuis blijkt dat ik deze ochtend in het Catharina ziekenhuis had moeten zijn. Normaal is mijn ziekenhuis dag de dag voor de kuur en daar ging ik ook vanuit. Maar vorige keer ben ik op donderdag gewees vanwege het feit dat Hemelvaart op maandag viel. De assistente heeft dus consequent 3 weken verder een vervolg ingepland. Ik bel met Annemarie en gelukkig kunnen we er beiden hartelijk om lachen en nu staat de afspraak gewoon voor maandag 18 juni. Daarna smikkel ik van mijn Sushi en ga lekker even rusten. Vandaag is een hele mooie dag, die kan alleen maar beter worden, ik ben een heel gelukkige en tevreden knapperd.

Onze Teun met de teenslippers van Puck omdat die stoerder zijn en zijn oranje zwembroek Trots :)

Ik lig heerlijk in de tuin na mijn maaltje en in een goede ruststand. Dan hoor ik voetstappen. Ik kijk op en het is mama. Ze komt even checken hoe het met me is en het gaat goed. We drinken samen wat en ik maak een foto van haar die ik op haar prikbord van Facebook zet, zodat ze deze kan bewaren als profielfoto. Die mama van mij die wordt nog hip op haar oude dag :) Ik ga daarna kadootjes kopen, voor de verjaardag van Yara en voor de verjaardag van Isabelle. Eenmaal op school gaat Puck met Isabelle mee en mag daar zwemmen. Jippie. Ik kom haar dan ophalen als de mannen naar zwemles zijn. De mannen die haal ik op en Teun heeft zijn schmink nog op. Bij de tweede voorstelling heeft hij keurig zijn tekst opgezegd, dat heeft Guus wel laten weten. Guus vond wel dat hij maar heel kort met de bal heeft overgegooid. Guus geeft als 4-jarige graag opbouwende kritiek. Teun is trots en ik vertel hem dat hij een super kanjer is en ik geef hem een high five. We lopen naar de auto en we gaan naar huis. Na wat ranja en wat lekkers gaan de mannen op de trampo. Ze hebben een nieuw spel geintroduceerd. Met de voetbal op de trampo en springen. Raak je de bal dan heb je een punt en als je tijdens je sprong kunt schieten heb je 2 punten. Guus bepaalt de regels en Teun, Guus, Nick en Pieter doen hun best. Het spel is ook zo weer over en dan gaan ze weer naar Nick. Dat loopt zo lekker heen en weer. Ik doe ze tijdig de zwembroek en pyjama aan, zodat papa meteen door naar zwemles kan met de mannen. Ik voel me vandaag heel goed. Ik hoop dat de volgende kuur ook zo verloopt. De pijn is aardig in control geweest en door te luisteren naar wat je lichaam je vertelt kom je inderdaad het verst. Je lichaamsignalen negeren is niet stoer of flink, maar het is vragen om ellende. Het heeft even geduurd, maar ik ben dan eindelijk zover dat ik daardwerkelijk dat doe wat ik me voorneem te doen. Als we allemaal weer thuis zijn kunnen we gaan smullen van een heerlijk maaltje. Pasta met witte saus, zoals ze hier zeggen. Dan maar eens op tijd naar bed, zal ze goed doen. De dag heeft ons echt toegelachen en ons beloond met een prachtige zon die straalt net zoals wij deze dag gestraald hebben. Teun tijdens zijn optreden en ik tijdens het kijken. Evenals Guus en Puck, zij hebben gestraald toen zij Teun zagen. Een stralende dag bekroond met een mooie lach.