Woensdag 24 april 2013

Hoe anders kan je dag lopen dan je op voorhand dacht. Ik ben vroeg in de kleren om naar mijn werk te gaan, maar ik ben duizelig en de geluiden komen heel hard bij me binnen. Ik bel om 8 uur de huisarts en ik kan om half 10 komen. Ik breng de kinderen naar school en ik ga naar huis. Ik houd me rustig en dan ga ik naar de huisarts. Ze doet wat restjes en ik sta wat wankel, maar neurologisch kom ik er goed uit. De huisarts denkt dat het van mijn evenwichtsorgaan komt. De draaierigheid, de misselijkheid, het komt allemaal ergens uit de regio van mijn middenoor. Dit stemt me gelukkig, maar het lost niets op. Ze wil graag overleggen met een KNO-arts en belt deze waar ik bij zit. Er volgt een test met een stemvork en als blijkt dat ik dat bij een oor niet hoor, besluit de KNO-arts dat hij me vandaag nog wil zien. Ik kan gelukkig begin van de middag terecht. Mijn werkplannen worden weer doorkruist door rare kwalen. Ik ga naar Bernadette om samen op internet te checken waar de verdenking op sudden deafness vandaan zou kunnen komen. Ik hoor juist scherper heb ik het idee, want alles komt heel hard mijn oorschelp in. Echt vrolijk worden we er niet van, dus we eten de chocolade die ik meegebracht heb. Van chocolade word je vrolijk, dus kom maar op! Ik haal de kinderen uit school, mama komt en ik vertrek naar het Elkerliek. Er volgt een gehoortest met piepjes en een met woorden. Daarna de diagnose. Mijn gehoor valt weg ten gevolge van mogelijk de chemo, mogelijk een virus, dat beschadiging of ontsteking geeft op de zenuw die parrallel aan de gehoorgang loopt. Aangezien er extra vocht achter mijn oor zit ben ik draaierig en die draaierigheid die gaat weer linea recta naar mijn maag waardoor ik boerderig en spugerig ben. Om te achterhalen of er een virus in het spel is mag ik naar het lab. Er worden 6 buisjes bloed afgenomen en over een week mag ik terugkomen voor de uitslag. Tot die tijd mag ik aan de prednison en dat maakt me verre van blij. Prednison is een bijnierschorshormoon en werkt heel sterk bij mij. Vooral op mijn stemming, ik word er heel erg hyper van, mijn hartslag loopt de marathon en ik krijg er een vollemaansgezicht van. De tip van Anita werkt, ik loop met een oordop rond, waardoor ik niet meer draaierig ben. Ik ga naar huis en besluit te gaan liggen, ik word gek van alle herrie, zelfs het gefluit van een vogel weerkaatst honderd keer in mijn hoofd. Mama gaat naar huis en de kinderen zijn super leuk met elkaar aan het spelen op het veldje. Ik ben duf en alles tolt, de medicijnen tegen het spugen zorgen ervoor dat ik me een soort van dronken voel. De telefoon gaat en een engelstalige dame zegt dat mijn pc gehackt is. Ik heb het idee dat ik het droom en ik praat terug met dubbele tong, dan ineens besef ik dat ik echt achter mijn pc zit en ik zie dat iemand anders de control overgenomen heeft. HELP! Ik zet mijn computer uit en vraag me af of de schade enorm is. Ik bel mijn werkgever, de bank en dan komt Henry. Hoe kon ik zo dom zijn? Nu mijn medicatie is uitgewerkt zie ik alles heel scherp, maar ik mis de exacte herinnering! Zo moet Alzheimer voelen, maar dan constant. Ik hoop dat al mijn gegevens te redden zijn, al mijn foto's en mijn verhaaltjes! Straks is het hele bedrijf gehackt door mijn vertraagde en afwezige reactievermogen en is mijn banksaldo geroofd. Ik probeer het van me af te zetten, we eten en de vorken die de borden raken klinken als betonbuldozers in mijn hoofd. Na het eten met een prednison en Lormetazepam naar bed en telefoontjes van onbekende nummers niet opnemen onder invloed van dit soort heerlijke medicatie. Vandaag ben ik een suffe, draaierige en vooral domme knapperd!

maandag 22 april en dinsdag 23 april 2013

Vandaag staat weer in het teken van werken. Ik vertrek op tijd naar Sligro en aldaar doe ik de taken die ik toebedeeld heb gekregen. Ik ben veranderd denk ik als ik er zit en ik ervaar deze werkplek als anders. Ik mis de verbintenis en ik mis de aansluiting en ik voel me er zelfs een beetje verloren en dat betreur ik verschrikkelijk. Ik baal er zelfs van, want ik ben toegekomen aan het hoofdstuk werk en ook hier wil ik te grote stappen ineens gaan maken. Ik weet het van mezelf en ondanks deze wetenschap kost het me moeite om niet in mijn frustratie te verzinken. Ik stoor me aan de algemene radiozender, die toetert in mijn oren, evenals de ruis die veroorzaakt wordt door de grote ruimte en ik probeer me te focussen op mijn computer en de case waar ik mee bezig ben. Het gaat voorspoedig en ik ben mijn gevoel weer de baas. Ik maak afspraken om meer grip te kunnen krijgen op de invulling van mijn taken en ik klets bij met een aantal mensen en rond de klok van 2 uur vertrek ik dan. Ik ben moe merk ik in de auto en als ik thuis aankom ga ik lekker buiten op het bankje liggen en geniet ik van de oase van rust, van de zon en vooral van de stilte. Ik doe een echte powernap en na een uur zo gelegen te hebben ben ik weer bijgetankt en heb ik weer energie. Ik ga de kinderen uit school halen en Teun wil graag bij Julius spelen. Bij Julius eten ze zijn lievelingseten, dus Teun weet het weer zo voor elkaar te krijgen dat hij ook de avondmaaltijd nuttigt bij Julius. Wij eten hier en na het eten halen Henry, Puck en Guus onze Teun weer op. Ik bereid me voor op een lesje met Evy, dat ik samen ga lopen met Vivian. Het is heerlijk en het gaat voorspoedig, mijn hartslag blijft keurig op 135 hangen en dat is perfect. Thuis douche ik me lekker, hang wat op de bank en ga naar bed.

De volgende morgen besluit ik, nadat ik de kinderen naar school heb gebracht, om wederom een rondje van 5km te lopen. Dit keer heel rustig, in tegenstelling tot vorige week, waar ik achteraf gezien behoorlijk gas gegeven heb met mijn 10km per uur. Ik loop hetzelfde rondje en dit keer op een lage hartfrequentie. Ik loop nu dan ook 7,65 km per uur en ik zou nog wel een half uur zo door kunnen lopen. Ik doe het echter niet. Ik ga languit in een warm bad liggen en dat voelt weldadig. Ik ben nog steeds draaierig, maar niet vervelend draaierig, ik word er niet misselijk van. Ik besluit mijn blog bij te werken en net als ik druk aan het typen ben zie ik de mini van Henny van de verkeerde kant de straat in rijden. Henny komt even gezellig bijkletsen. Ze keert de auto in de straat en als ik naar de deur toeloop zie ik dat Anita ook is meegekomen. Dit belooft een heel gezellige ochtend te worden. Ik neem de bloemen en vooral de geweldige cadeaus in ontvangst (met dank aan de Marketing afdeling van VM). Cadeaus met een knipoog en we lachen er hartelijk om. We kletsen honderduit en wat vliegt de tijd. We besluiten lekker te gaan lunchen bij Il Borgo en na de lunch gaan de dames shoppen en ga ik de kids ophalen en richting huis. Een geweldige dag en ik kijk nu al uit naar de dag in mei, een soort kleine reünie waar we weer eens goed bij kunnen kletsen. De kinderen zijn helemaal happy na een leuke dag op school. Er was stormbaan, deze week staat immers in het teken van sport. Thuis drinken we wat, wordt er volop gespeeld en om 5 uur is het tijd voor de zwemles. Zwemles is een fenomeen waar alle ouders vooral doorheen moeten. Het is eigenlijk drama ten top, de jarenlange bezoekjes aan het te hete zwembad en hier zal de vlag uithangen als Teun en Guus ook in het bezit zijn van het zwem ABC. Puck is er gelukkig vanaf, dus nog even doorbijten en dan behoort ook in huize Schreur het diplomazwemmen tot het verleden. De draaierigheid blijft en daarom besluit ik dat het tijd is voor de tip van Anita. Ik ga het uitproberen en wie weet zal het verloop van de rest van deze week draailoos verlopen.

zaterdag 13 april tot en met zondag 21 april 2013

Het weekend kent een heel groot hoogtepunt en dat is voor mij de eerste buitentocht met 2climb2raise. Voor de kinderen is het hoogtepunt logeren bij tante Yvonne, want op zaterdag logeren betekent dat ik in alle vroegte naar Elst kan vertrekken en dat Henry naar Duitsland kan gaan. De zaterdagavond is dus vrij en wij besluiten op deze avond ons heerlijk te laten verwennen en dat doen we als we de kinderen hebben weggebracht bij restaurant Krabbendam in Someren. We laten het ons lekker smaken en het is gewoon genieten samen. Na een goede nachtrust vertrek ik vroeg naar Madzy, zodat we samen naar Elst kunnen rijden. De tocht is gezellig en ik ben zelfs een beetje nerveus, alsof ik een soort wedstrijd ga doen. Hoe zal het gaan? En hoe moe zal ik zijn? Ik word er druk van en ook Madzy is druk en het is eigenlijk best vanzelfsprekend dat wij de naam duo druk krijgen. We kiezen een mooie paarse tandem uit en vanaf vandaag is dat dus onze tandem. We hebben het plan om de tandem nog meer op te pimpen, zodat we straks met een echte kleurige en fleurige damestandem aan ons avontuur beginnen. Want de voorbereiding naar de voor mij tocht der tochten is een groot avontuur. Ik leer nieuwe mensen kennen, ik leer mijn sportieve grenzen verkennen en los van de inspanning die het me kost, levert het me heel veel positieve energie op. Ik loop inmiddels best gemakkelijk een rondje van 5km, ik fiets best aardig door de bossen van Stiphout en veel belangrijker, ik heb het idee dat ik mezelf weer op de rit aan het krijgen ben en dat voelt goed. We starten onze tocht en Bart vertelt ons dat we vooral niet als bezetenen tekeer moeten gaan. Nadat onze trappers weer gelijk gezet zijn gaan we beginnen. Het gaat heel makkelijk, maar het is dan ook nog vlak. Als we de eerste heuvels spotten geven Madzy en ik even vol gas. Bart laat Madzy weten dat als ze een kerel was geweest ze vast de naam Testosteroni had gekregen. Ik lig in een deuk, duo druk bestaat uit Testosteroni en Oestrogonny, Madzy en ik. Het gaat voorspoedig, mijn benen kunnen het goed aan, echter merk ik dat na een klim mijn ademhaling erg onrustig wordt. Ik ga thuis het trainingsschema maar eens opvoeren door meer te gaan lopen en vaker de fiets te nemen vooral als er flink veel wind staat. Uiteindelijk geeft Bart ons de taak te proberen zo traag mogelijk de berg op te fietsen, degene die als laatste bovenkomt is de winnaar. En dan blijkt hoe moeilijk het is om traag te fietsen. Je benen gaan dan als een ware koffiemolen tekeer en je komt amper vooruit. De tandem kan tot 3 km per uur zonder dat deze omvalt, dus het is belangrijk om ook bij een lage snelheid je zeker te voelen. Madzy en ik doen ons best, maar voor ons is het zoveel comfortabeler om iets meer weerstand te voelen. Met name ik word juist heel moe van de snelle omwentelingen en voel liever meer weerstand. We mogen over 2 weken weer deze ronde rijden, dus dan gaat het oefenen gewoon door. We gaan terug en daar wacht team 2. Zij gaan dezelfde route fietsen. We kletsen wat na, zijn vooral euforisch en ik voel me super goed. Een heerlijke tocht. We gaan naar huis en ik ga naar Someren om mijn 3 musketiers op te halen. Een geweldige dag!

Heuveltje op en aftasten hoe dat gaat op een tandem :)

Maandag staat in het teken van werk. Tegenwoordig werk ik op de maandagochtend en de woensdagochtend en houd ik me bezig met een case en met een project inzake flexibel werken. Ik ben blij dat ik naar mijn werk kan gaan, maar de werkzaamheden laten wat mij betreft nog even te wensen over. Na een jaar weggeweest te zijn mis ik mijn eigen domein. Ik mis de duidelijkheid naar welke functie ik aan het reïntegreren ben. Mijn functiebenaming van voor mijn ziekte die heb ik nog, echter deze plek niet meer en dat zorgt voor verwarring bij mij. Ik bijt me nu vast in de dingen die ik kan doen en de gesprekken aangaande mijzelf die staan in de planning, want ook hier zal ik weer orde op zaken moeten krijgen, wil ik lekker in mijn rol kunnen komen. Alles begint contouren te krijgen, weer grip op mijn leven, verbetering in fysieke belastbaarheid, terugkeer naar het werk, mijn kleine wereld wordt stukje bij beetje weer groter. Mijn innerlijke psychische strijd gaat echter door en de vragen over wat ik nou echt wil malen met de regelmaat van de klok door mijn hoofd, alleen zijn deze contouren verre van duidelijk en die gaan van links naar rechts. Ik probeer me hier niet teveel aan te storen en gewoon mee te gaan met de beweging waar ik inzit. Meebewegen en geen verzet voeren heb ik inmiddels geleerd zorgt vaak voor de beste resultaten. Na mijn ochtend werken vind ik het jammer dat het over is, maar toch ga ik op tijd naar huis. Ik eet lekker wat en ik ga me ontfermen over de kinderen van groep 1. Mijn dag voelt compleet en in de avond lig ik moe maar voldaan in mijn bedje.

De dinsdag is feestdag bij de REACTtraining. We eten taart met de hele club en drinken thee en koffie. We vertellen elkaar vanalles en we hebben het reuzegezellig met elkaar. Ik geniet, maar mijn hoofdpijn komt weer opzetten en daar ben ik verre van blij mee. Toch besluit ik computerles in groep 3 te geven en dat verloopt heel voorspoedig. Uiteraard lig ik in de avond vroeg op mijn bedje, maar ook deze dag verloopt voorspoedig.

Woensdag word ik met hoofdpijn wakker en deze hoofdpijn doet pijn. Ik besluit gewoon naar mijn werkafspraak te gaan, ik doe wat telefoontjes en ik zet mijzelf schrap. Mijn motto is om niet te kniezen en te zeuren. Ik neem mijn nieuwe pillen tegen de misselijkheid en eigenlijk gaat de rest van de dag best aardig. De kinderen spelen gezellig, Fiene komt en we gaan naar de tandarts. In de avond ga ik met Madzy en Robin een mountainbike route fietsen en ook dat gaat super. Ik voel me goed en ik heb het idee dat ik ook deze hoofdpijn weer het hoofd heb geboden. Ik ga in de avond na een heerlijk bad lekker slapen en wat is de donderdag een deceptie als ik weer met hoofdpijn wakker word. Ik ga naar de REACT training en ik vertel Ton van mijn hoofdpijn en ik doe gewoon wat ik kan. Ivor heeft voor iedereen een kleine attentie meegenomen en de stemming is uitgelaten. We gaan na de training met elkaar lunchen. Karin vertelt over haar drama van de dag, het verlies van haar pruik door een windvlaag in de hoofdstraat. Als je een pruik draagt is dat je ergste nachtmerrie en als het dan gebeurt dan word je heel kwetsbaar. We leven met haar mee en concluderen met elkaar hoe fijn het is om lotgenoten contact te hebben. Ik ga naar huis en ik ben gebroken. Mijn hoofd doet pijn en ik ben heel misselijk. De medicijnen werken dit keer niet en daar baal ik van. Ik bel de huisarts en ik vraag of ik sterkere medicijnen kan krijgen en dan moet ik toch langskomen. Ik breng de kinderen bij Monique en ik ga met de auto en met mijn zonnebril op naar de dokter. In de wachtkamer overvalt mij een enorme misselijkheid, die door de felle verlichting veroorzaakt wordt. Ik kom bij de dokter binnen en ik kokhals en vertel kokhalzend over mijn misselijkheid en mijn hoofdpijn en ik barst van alle ellende in tranen uit. De dokter schrijft nieuwe pillen voor en een spray tegen de hoofdpijn. De apotheek heeft alles al klaar liggen als ik kom en ik ga naar huis, neem de medicijnen en ga onder een deken op de bank liggen. Ik ben beroerd en val in slaap. Als ik een uurtje geslapen heb dan merk ik dat de hoofdpijn minder wordt en ik voel me de gelukkigste vrouw op aarde. Even geen hoofdpijn. Ik ga nadat iedereen weer thuis is ook lekker vroeg naar bed en hopen dat deze dag nooit meer terugkomt.

Vrijdag ben ik de pijn kwijt. De dag verloopt geweldig en in de avond gaan we naar het eerste voetbaltoernooi van Guus in Acht. Guus is hypernerveus en vraagt ons de oren van het hoofd. We gaan met zijn allen en het is geweldig. Willeke en ik blijken bloedfanatiek in onze aanmoediging te worden als we langs de lijn staan. Guus wordt met zijn team Stiphout Vooruit 8ste van de 8, maar hij voelt zich een winnaar met de medaille die hij krijgt. Na het toernooi brengt Henry mij naar Den Bosch waar ik met Liesbeth wat ga drinken. We hebben een leuke avond en ik ga met de trein naar huis. Echter zo ter hoogte van Eindhoven draait de wereld om me heen. Ik heb wijn gedronken, maar dit heb ik nog nooit gehad. In Helmond loop ik linea recta vanuit de trein naar de auto van Henry en ik doe dat puur op wilskracht. In de auto laat ik me vallen, want ik voel de kracht uit me vloeien. Wellicht is dit een combinatie van te druk en medicijnen en wijn. Gevolg, tot 2 uur heb ik het glazuur van de WCpot kunnen bestuderen en ben ik zo brak als het maar zijn kan. Midden in de nacht lees ik de blijsluiter van mijn nieuwe medicatie en daar staat te lezen dat het ten strengste verboden is om bij dit medicijn alcohol te nuttigen. Dat is dus maar weer een wijze les. Ik ben zaterdag vroeg uit de veren en ik voel me nog steeds draaierig. Toch wil ik mijn dag er niet door laten verpesten en ik maak een plan. Het is prachtig weer, dus ook lekker op het voetbalveld van Teun en in de avond een heerlijk maaltje verzorgen. Ik maak nog een rondje door de stad en luier lekker wat in de tuin. Deze dag is zo gek nog niet. Ik ben een tevreden mens, toch slaat in de avond de misselijkheid weer toe en wederom bestudeer ik in de nacht het glazuur van dit keer het bad. Gelukkig slaap ik nog redelijk en de zondag voel ik me best aardig. Ik heb alleen moeite met het zonlicht, dus met een zonnebril op kan ik de wereld aan. Vandaag is het 'beleef de dag van de B&B' en ik ga mijn zus helpen. Henry zet mij er om 11 uur af en ik sta bij de koffietafel. Ook heb ik een collectebusje gemaakt, zodat ik geld op kan halen voor het KWF. Het is een heerlijke dag en ik geniet met volle teugen. Er is een geweldige aanloop. Zo in de middag ben ik aan het eind van mijn Latijn. Henry komt me ophalen en thuis ga ik een uurtje slapen. Ik val als een blok in slaap en als ik mijn dutje gedaan heb ben ik weer fris en fruitig. We sluiten het weekend met elkaar af bij la Perla en we kijken met elkaar terug op een heerlijk weekend. Het leven is zo gek nog niet :)

maandag 8 april tot en met vrijdag 12 april 2013

Maandag
De week begint pittig. Henry is om 6 uur de deur uit en ook ik ga vandaag naar mijn werk. Ik heb op zondag alles al voorbereid, maar toch betekent dat vol gas in de ochtend. We ontbijten en de kinderen zijn heel behulpzaam. Om kwart voor 8 zijn ze helemaal klaar en mogen ze van mij nog even wat TV kijken. Dan vertrekken we en gelukkig vertrekken we in alle rust. Ik loop met ze mee de klassen in en dan ga ik door naar Veghel. Ik heb het idee dat ik alles onder controle heb dat voelt prettig. Ik heb vorige week afspraken gemaakt over wat ik kan doen, dus ik kan ook heel gericht naar binnen en naar een plek toelopen waar ik kan inloggen. Ik vind het zalig om zo door te kunnen lopen en meteen wat te kunnen gaan doen. Even geen social talk, gewoon een taak en wat voel ik me daar blij bij. Ik mag 3 uurtjes om te beginnen en om half 1 moet ik mezelf verplichten te vertrekken. Ik zou gevoelsmatig graag langer willen blijven, maar het is beter om dat niet te doen. Ik vertrek en heb mijn werk achtergelaten zodat we daar woensdag verder mee kunnen gaan. Ik voel me voldaan, maar realiseer me aan de andere kant dat dit weinig voorstelt. In de auto begint het dan ook aan me te knagen en iedere keer ontstaat dat geknaag om dezelfde reden. Ik vind het heerlijk om te werken, maar ik weet nog niet zo goed waar ik naar toe aan het werken ben. Ik mis een einddoel. Ik moet dat voor me zelf helder zien te krijgen, zodat ik daar gericht wat mee kan doen. En vooral zodat ik het helder over kan brengen op mijn werkgever, zodat we er samen iets mee kunnen doen. Ik kan hier immers echt wel hulp bij gebruiken. Ik bel Maartje op die vrijdag trotse mama is geworden van Stan. Ik heb een kadootje voor haar gekocht en als het uitkomt dan zou ik het haar graag willen brengen. Maartje moet echter haar bloeddruk naar beneden zien te krijgen, dus bezoek is even niet aan de orde. Ik hoop dat ik snel kleine Stan kan gaan bewonderen. Ik ga naar huis en daar ga ik na mijn lunch lekker op de bank liggen. Ik heb mezelf vrij gegeven van computerles, dus ik voel me heerlijk relaxed. De kinderen spelen na school gezellig met de kinderen uit de buurt. Ik ben zo relaxed dat ik vergeet om mijn pillen op te halen bij de apotheek en dat is behoorlijk dom. Na 18 uur kom ik er pas achter en dan weet ik dat ik mijn letrozol mis van vandaag. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, maar veranderen kan ik het niet. Ik besluit morgen meteen in de ochtend te gaan. We eten in de avond ratatouille en als de kinderen op bed liggen, ga ook ik liggen.

Dinsdag
De eerste taak die ik op de agenda heb staan is de apotheek. Ik ga zodra het kan en overleg met de apotheker wat ik moet doen nu ik mijn medicatie gisteren vergeten ben. Na wat overleg moet ik direct de vergeten dosis in nemen en dan vanavond weer een dosis. Ik krijg een plastic tas medicijenen mee naar huis en het is niet anders, maar het idee dat al die pillen voor mij zijn geeft me geen fijn gevoel. Ik ga even koffiedrinken bij mama die bij Fiene is en dan is het tijd voor de REACT training. Ik heb mezelf als doel gesteld om op 100% te fietsen en dat voel ik. Ik zweet zo erg dat Ton het weer eens niet aan kan zien en me wapperend tegemoet komt. Gewoon om me af te koelen. Ik vind het heerlijk, het zweet laat me voelen dat ik in ieder geval probeer tot het uiterste te gaan en dat het lukt. Vooral dat laatste is geweldig. Na de training ga ik lekker douchen en naar huis. Thuis maak ik een lekkere lunch voor mezelf en neem ik wat rust. Ik heb met Caprice afgesproken en wilde eigenlijk met de trein naar Den Bosch, maar gezien de regen besluit ik toch met de auto te gaan. Ik besluit om binnendoor te rijden, maar doe er langer over dan verwacht vanwege werkzaamheden aan de weg, waardoor ik stilstond. Ik ben een half uur later, maar dat kan de pret niet drukken. Het is droog in Den Bosch, dus we kunnen lekker shoppen. We beginnen met koffie en dan gaan we op pad. We kletsen gezellig bij en de buit is karig vandaag. Ik heb alleen een paar gympen voor Puck op de kop weten te tikken. We sluiten af op de korte Putstraat met een lekker maaltje en dan gaan we naar huis. Ik ben moe, maar heb genoten van deze dag, ondanks het feit dat ik niet veel gekocht heb. Gewoon er lekker uit zijn en even de boel de boel laten. Als ik thuis ben drink ik nog wat en dan ga ik slapen. Als ik in mijn bed stap voel ik mijn hoofd en op dat moment denk ik dat het wellicht door de dubbele dosis letrozol komt. Ik van in slaap en droom mooie dromen.....

Woensdag
Midden in de nacht word ik wakker met een misselijkmakende hoofdpijn. Ik ben kostmisselijk. Ik besluit meteen de pijnstillers van de oncoloog te nemen in combinatie met een pil tegen de misselijkheid en probeer weer te slapen. Dit gaat niet heel voorspoedig. In de ochtend moet ik de afspraak met Hillie, mijn wonderdokter, helaas afzeggen en ik lig voor pampus in mijn bed. Henry neemt alles over en dat geeft rust. Ik ben zo misselijk en ik kan geen licht verdragen. Ik doe een zonnebril op en ga met zonnebril op onder de dekens liggen. Tegen de middag dwing ik mezelf uit bed te gaan. Ik moet wat boodschapjes doen en de kinderen uit school halen. Met zonnebril op en in de regen loop ik over straat. Als ik bij school in de aula sta moet ik heel snel naar buiten lopen, omdat mijn hoofd de herrie niet kan verdragen. Gelukkig gaan Puck en Guus ergens spelen zodat Teun alleen met mij meegaat en dat is lekker rustig. Ik ga thuis met zonnebril op de bank liggen. Teun komt met Nick spelen en ze mogen van mij op de Wii met het volume op 1. Ik ga onder mijn deken liggen en ineens hoor ik de stem van Teun:'mama,  mama...?' Ik geef hem antwoord en dan zegt hij: 'o gelukkig, ik dacht dat je overleden was'. Ik schrik van zijn woorden en ik leg hem uit dat ik niet aan het sterven ben, maar dat ik gewoon onder de dekens lig omdat ik van het licht nog meer hoofdpijn krijg. Hij is gerustgesteld en ik voel me hierdoor naar. Ik heb het idee dat ik als mama altijd aan het kwakkelen ben. De kinderen krijgen wat voor hun kiezen. Vieren we mijn herstel in Disney, dan is er toch wel weer een bijwerking die er met enige regelmaat voor zorgt dat ik gevloerd ben. Ik betreur dat, kan het niet wijzigen, maar het levert me wel een rotgevoel op. Ik besluit dat ik niet meer onder de deken ga liggen en ik kom overeind. Ik sta te kokhalzen in de keuken en ik hoop dat Henry op tijd thuis is, zodat ik naar bed kan. Ik neem nog wat extra pillen en dan als een wonder wordt de hoofdpijn dragelijk en ik kan mijn geluk niet op. Ik ga op tijd naar bed en hoop vooral dat morgen hoofdpijnloos gaat verlopen.

Donderdag
Vandaag naar dokter Visser voor de tussenmeting van REACT. Als ik naar het ziekenhuis loop hoor ik mijn naam. Ik kijk opzij en dan zegt een jonge vrouw dat ze Anneke is en als ze eraan toevoegd van Nikkel dan is er de herkenning. Wat een toeval, via een blog als lotgenoot met elkaar verbonden. Anneke heeft helaas geen mooi nieuws, het lijkt alsof de historie zich gaat herhalen. Haar verhaal grijpt me aan, vooral als ze dan afsluit met de woorden dat ik goed moet fietsen loop ik met betraande ogen naar de kleedkamer. Karin komt in tranen binnen en daar zitten we dan. Het leven van een kankerpatient is geen vanzelfsprekendheid. Kanker is een sluipmoordenaar en slaat toe als je het weer niet verwacht. Dit besef, daar ben je niet dagelijks mee bezig, maar op zo'n moment van vandaag, waarbij je een prachtige dame ziet, die van de buitenkant zo gezond lijkt, dan gaan alle angstscenario's weer door je hoofd. Ik ga fietsen, fietsen voor geld en voor hoop, want hoop doet leven. Ik ben vastberadener dan ooit. Eerst checkt Dokter Visser me en dan krijg een doorverwijzing naar een oncologisch psycholoog. Wellicht kan deze mij helpen met vooral de strijd die ik constant met mezelf aan het voeren ben en de eisen die ik mezelf opleg. Na dokter Visser is er tijd voor training en ik ga er vol in. Ik wil harder, beter en zwaarder. Ik wil die berg op en deze dag heeft me dat weer meer dan duidelijk gemaakt! Na de training ga ik naar Bernadette om haar te helpen met haar onderzoeksvoorstel. Ze heeft de lunch verzorgd. Heerlijke makreel, krabsalade en italiaanse bollen. We smullen en dan gaan we onze hersenen laten kraken. Een heerlijke taak. Daarna naar school en als de jongens gegeten hebben dan gaan Henry en de jongens naar zwemles. Puck is nog even bij Florine en ik koop gojibessen die helaas op zijn. Gojibessen, de happy berry, ik heb het idee dat deze mij positiviteit geven en ik eet dagelijks een portie. Eenmaal thuis eet Henry en Puck en dan is het alweer tijd voor bed. Een mooie dag, een drukke dag en na zo'n dag is het heerlijk slapen.

Vrijdag
Vandaag ga ik nadat ik de kinderen naar school heb gebracht koffiedrinken en bijkletsen en daarna naar Gwen de oedeemtherapeute. Gwen maakt me mooi vandaag. Ze beplakt met knalroze tape. Mijn hele litteken is met een visgraatmotief beplakt en dat werkt 24 uur per dag en het mag weken blijven zitten. Ik voel me prachtig met deze roze tape! Geen borst, maar een kleurrijk versiersel. Het gaat heel positief werken en het litteken zal er beter doorbloed door raken. Mijn steunkousmaten voor mijn arm worden nagemeten en mijn arm is weer dikker geworden. De bestelling van de steunkousen gaat de deur uit en binnenkort zal ik een stevigere versterking voor mijn arm hebben. Ik bel Kees de bedrijfsarts even terug en ik ga naar school. Vandaag gaan er 6 kinderen mee naar huis. Florine en Charlotte rijden met Katja mee, maar komen bij ons eten. Een gezellige bedoeling aan tafel en er wordt wat afgegeten, een zak beschuitebollen, een chocoladekwarkbrood, een kwart bruin, cracottes en witte bolletjes. Ongelofelijk en vooral gezellig. De mannen, Teun, Guus en Pieter gaan even op de Wii en de meiden spelen met Playmobil en daarna spelen ze aan de keukentafel schooltje. Pieter en Teun zijn inmiddels buiten aan het spelen en Guus gluurt bij de meiden. Ik zit mijn blog bij te werken en in mijn statistieken zie ik dat ik bijna de 100.000 pageviews heb bereikt. Ik vraag me af of dat een mijlpaal is en of dat veel is. Het klinkt in ieder geval bij mij als heel veel en ik vraag me af wie allemaal dan mijn dagelijkse  beslommeringen tot zich neemt. Mijn blog, mijn dagboek, dat door 100.000 mensen gelezen is. Ik kan het zelf niet teruglezen. Vorige week moest ik wat weten van een jaar geleden en toen ik naar mijn blog ging en begon te lezen zat ik meteen in de emotie van toen. Het is voor mij te vers, maar het zal wel onderdeel van mijn verwerking gaan worden. Me realiseren dat ik niet meer in de achtbaan zit, maar dat ik in een draaimolen zit die nu constant dezelfde rondjes draait. Waarbij de ene keer ik uitkijk naar het volgende rondje en waarbij ik de andere keer snel wil uitstappen vanwege de misselijkheid die die draaimolen veroorzaakt. Ik draai vandaag aardig en ik kijk uit naar de draai van dit weekend, dat in het teken van de eerste buiten tandemtraining zal staan....  

Weekend 6 en 7 april 2013

We hebben een feestweekend. Yvonne die jarig is en het grote mensenfeest van Teun. Gezelligheid ten top en het mooie is dat het weer ook lekker meedoet. Zaterdag besluit ik naar Yvonne te gaan op de fiets. Henry gaat dan met de kinderen in de auto en ik ga 14 km heen en terug op de mountainbike. Heen doe ik rustig aan, want anders zit ik helemaal dampend aan de taart en terug geef ik voluit. Henry is al thuis met Teun en Puck en Guus zijn nog in Someren gebleven en komen met tante Det mee terug. Ik kom dampend binnen en duik een heerlijk warm bad in. Henry verzorgd de maaltijd en die bestaat vandaag uit heerlijke tournedos, aardappeltjes uit de oven, groente en sla. Ik laat mijn spieren lekker ontspannen en ik voel me topfit. Ik ben ongelofelijk trots op mijn sportieve vorderingen. Ik ben geestelijk nog bij lange na niet in evenwicht en dat is ook iets wat mijn aandacht heeft. Ik probeer evenwicht te vinden in alles wat ik doe, ik probeer te doseren en ik probeer vooral duidelijk te zijn in mijn communicatie naar anderen. Als ik niet aangeef dat ik moe ben, dat ik het niet kan of dat ik er doorheen zit, dan is dat moeilijk voor een buitenstaander te zien. Mijn familie doorziet mijn masker, maar anderen doorzien dat niet en ik laat het dus nog steeds niet makkelijk zien. Alleen als ik me veilig en vertrouwd voel dan kan ik het laten zien. Ik heb hierin nog wel wat te leren en dat is een uitdaging. We genieten in de avond van het maaltje en we drinken er een lekker glaasje wijn bij. Vandaag is een heerlijke dag en ik slaap heerlijk.

Zondag 7 april 2013

Teun is vroeg uit de veren, hij heeft zin in zijn grote mensenfeestje en hij vraagt om de 5 minuten wanneer het 10 uur is, want dan komen tante Jeanne, Oom Alexander, Huub, Maartje, Lotte, Opa, oma, Gerben en Ruben. Als het zover is sprint hij naar de voordeur voor een hartelijk onthaal, maar vooral om kadootjes in ontvangst te nemen. Want dat is waar het hem met  name om gaat. Uiteraard zijn het weer Skylanders en hij is de koning te rijk. De buit is binnen, dus hij gaat buiten spelen en is verdwenen. Het weer is geweldig, een strak blauwe hemel en een heerlijke temperatuur. We kletsen gezellig en in de middag eten we een soepje met brood. Als iedereen weer vertrekt neem ik wat rust en ga lekker in het zonnetje liggen. Net als ik aan het wegdommelen ben komen mama en Frits en even later Bernadette, Dries, Fiene, Yvonne en Peter. We gaan lekker buiten zitten en het is een heerlijke lentedag. Teun is al lang niet meer in zicht. Hij heeft de kado's mogen ontvangen en is met alle buurtkinderen aan het spelen. Dan bij ons, dan op het veldje buiten en dan bij de kinderen in de buurt. Het fijne aan deze zonnige dagen is dat het leven buiten weer invulling gegeven kan worden en dat voelt zo bevrijdend op een of andere wijze. We genieten van deze dag en sluiten deze dag heerlijk af. We gaan op tijd naar bed, zodat we maandag weer fris en fruitig de week kunnen starten.

vrijdag 5 april 2013

Deze dag is toch altijd een dag waar de gedachten teruggaan in de tijd. Vandaag, 23 jaar geleden, is papa naar de overkant gereisd, zijn eindbestemming. Een reis die hij nog lang niet had willen maken, maar uiteindelijk wist hij dat de eindbestemming hem rust zou geven en dat hij vanaf deze prachtige plek naar ons zou kunnen omzien. Het missen van mijn vader blijft, maar inmiddels weet ik dat ik het een bijzondere plek heb kunnen geven. Ik voel een spirituele verbintenis met papa en die is mij heel erg waardevol. Deze dag begint bizar. Guus heeft vrij van school en daar kom ik pas op school achter. Ik improviseer snel, want ik moet naar de oncoloog en dat is geen plek voor Guus. Ik bel mama en breng Guus naar mama. Ik ben net op tijd in het Catharina Ziekenhuis. We evalueren de eerste maand waar ik de Letrozol heb geslikt. Mijn emotionele disbalans is beter te handhaven, echter nu heb ik er misselijkmakende hoofdpijn voor in de plaats gekregen. De oncoloog begint meteen met de receptenlijst. Ik krijg een waslijst aan medicatie mee. Uiteraard de Letrozol, maar vervolgens ook een medicijn tegen de misselijkheid en een medicijn tegen de hoofdpijn. Dit hoofdpijnmedicijn moet ik uitbreiden met een ander medicijn, maar dat moet in overleg met de huisarts. Dus aan mij de taak om de huisarts weer te bezoeken. Ook krijg ik extra Calcium. De oncoloog vindt in tegenstelling tot de osteoperose-arts de osteopenie wel alarmerend. Hij is van mening dat mijn voeding en mijn beweging goed voor me is, maar dat deze onmogelijk kan opboksen tegen het proces wat zich in mijn botten voltrekt. Dus extra Calcium en extra vitamine D erbij. Ik vind het eigenlijk best, ik voel me best aardig, ben lekker in beweging en heb het idee dat ik weer grip krijg op mijn leven. Ik ga met de waslijst naar buiten om weer richting huis te gaan. Ik ga snel naar mama om Guus op te halen en dan naar school om Puck en Teun op te halen. Puck gaat met Nadine spelen en Nadine komt met ons mee. Het is weer een gezellige bedoeling met 7 kinderen in huis. Als Henry thuis komt neemt hij de kids mee naar McDonalds en dan ga ik in de sportkleding. Ik ga vanavond met Madzy voor het eerst een MTB buitenrit in de bossen van Stiphout fietsen. Madzy is wat stijfjes vanwege de val van haar paard, maar bikkel als ze is, staat ze paraat. We fietsen van ons huis naar Stiphout en daar volgen we de MTB route. Eerst oefenen we wat met klikken, want ik heb een kliksysteem op mijn trappers. Het gaat nog wat stroef, dus Madzy zet de klikjes wat losser en dan gaan we gewoon wat fietsen en vooral oefenen met klikken. Als ik weg probeer te fietsen in het losse zand gaat dat niet soepel. Ik rem om af te stappen en daar ga ik al. Ik zit vast aan de trappers dus ik val heel galant op mijn zijkant, gelukkig in het losse zand. De eerste val is een feit en er zullen er nog wel meer volgen. Ik moet om mezelf lachen. We zetten onze tocht voort en oefenen met schakelen, want ook dat is een kunst op zich. Madzy en ik hanteren onze vrouwenlogica en dat blijft bij mij goed hangen. In de winkel had een man me het proberen uit te leggen, maar van zijn verhaal is weinig blijven hangen. We gaan een stukje op de MTB route en het is echt ontzettend leuk. Veel klimmen en afdalen en Madzy gaat voor en zegt hardop wat de bedoeling is. Het klimmen gaat me goed af, maar bij het dalen blijf ik nog wel eens in een struik hangen, omdat ik dan te weinig stuurervaring heb, net het pad een beetje mis en in als gevolg daarvan een struikje meesleep. Remmen is dus een belangrijk fenomeen. Eerst de techniek onder de knie krijgen en dan kan die snelheid veel veiliger gehaald worden. Ik probeer Madzy een beetje na te doen. Opstaan bij heel veel bobbels, mijn kont naar achter bij het remmen, want goed voorbeeld doet volgen. Madzy blijft roepen bij elke rem die ik moet maken, 'klikjes los' en dat is maar goed ook. Als ik een hoge klim moet maken besluit ik even helemaal uit de klikkers te gaan, zodat ik het idee heb dan meer controle te hebben. Rond kwart over 7 fietsen we weer naar huis en ik vond het leuk! Madzy is een perfecte personal coach. Nu kan ik zelf aan de slag en oefenen, ik heb immers de smaak te pakken. Wel baal ik achteraf dat ik geen foto van ons genomen heb, maar er zullen zich genoeg gelegenheden voordoen. We drinken thuis een theetje en dan gaat Madzy. De kinderen gaan naar bed en dan herbeleef ik deze dag nog eens. Ik voel me goed en ik weet dat papa vol trots met me meegekeken heeft tijdens mijn MTB rit en hij heeft vooral gelachen en gestraald, want papa heeft naar me omgezien. Ik heb de kracht en de energie weer om lekker in het leven te staan. Vandaag is een bijzondere dag en ik dank deze bijzondere en vooral ook fijne dag.

donderdag 4 april 2013

Vandaag staat in het teken van het ziekenhuis. Ik begin met oedeemtherapie. Vanuit de oedeemtherapie ga ik door naar de REACT trainig. Als ik naar het ziekenhuis loop kom ik mama en Frits tegen. Ze komen net uit het ziekenhuis en ik wissel hen af. Ik bruis van de energie. Ik ga als een speer vandaag. Als ik naar huis loop besluit ik om op de fiets naar het Catharina ziekenhuis te gaan, waar ik een afspraak heb met de oncologisch fysiotherapeut. Ik doe mijn nieuwe helm op, eet mijn brood, doe mijn handschoenen aan en ik vertrek. Ik heb er best een aardig tempo inzitten. Ik vertrek om 12 uur en ben 35 minuten later op de plek van bestemming. Ik heb een hoofd als een biet. Ik ben om 13 uur aan de beurt en de oncologisch fysiotherapeut complimenteert me vanwege mijn sportiviteit. Ik zeg haar dat ik er indrukwekkender en sportiever uitzie dan ik in werkelijkheid ben. Ze ziet dat het vocht bijna verdwenen is. Ook ziet zij waar met name mijn pijnpunten zitten, mijn bovenarm en mijn borstspier. Ze gaat contact opnemen met mijn huidtherapeute en adviseert om de oedeemtherapie uit te breiden met huidtherapie (voor het litteken) en fysiotherapie (voor het losmaken van de borstspier). Ook geeft zij een verwijzing voor een nieuwe stevigere steunkous. Dacht ik minder therapie te gaan krijgen, wordt het dus meer. Maar alles voor het herstel, dus we gaan het met Gwen opnemen. Ik fiets naar huis en wat valt dat tegen! Er staat een forse tegenwind en mijn benen hebben het zwaar te verduren. Ik blijf trappen en als ik bij Stiphout ben aangekomen loopt het zweet van mijn hoofd. Ik fiets thuis het pad op en laat me tegen de muur vallen zodat ik makkelijk kan afstappen en wat is lopen een kunst na zo'n tocht. Mijn gezicht gloeit. Ik plof in de stoel en heb de puf niet om me te gaan douchen, dus ik besluit de kinderen zo op te halen. Puck ziet het meteen. Ze zegt dat ik rare billen heb en ik vertel haar dat dat komt omdat ik een fietsbroek aan heb. Als we thuis zijn de jongens hier weer met hun skylanders, speelt Guus op de trampo en ligt Puck op bed TV te kijken. Ik ga heel even in een warm bad zitten, want dat is wat de benen vragen. Daarna voel ik me een stuk beter, maar ik voel de vermoeidheid goed in mijn benen. We eten een lekkere pasta en ook Nick eet mee en dan gaat Henry met Puck en Guus naar de voorstelling. Ik blijf met Teun thuis, ik houd het voor gezien en ik kan nu al uitkijken naar mijn bed. De training van Ad6 deze avond zal niet aan mij besteed zijn, vandaag zit er al genoeg in de benen. Morgen gaan Madzy en ik samen de bossen in op de mountainbike. Maar eerst heerlijk slapen, daar kijk ik nu al naar uit.

woensdag 3 april 2013

Ik ga vandaag naar het werk. Ik heb een conceptplan uitgewerkt voor het werk en ik heb echt zin om te gaan. Ik heb een doel en kan voor het eerst sinds lange tijd ook doelgericht binnenstappen. Ik vertrek op tijd en ik merk dat ik het heerlijk vind om mijn hoofd weer ergens over te buigen. Ook neem ik een case mee naar huis zodat ik ook maandag als ik naar het werk ga doelgericht te werk kan gaan. Ik stop op tijd en als ik in de auto zit voel ik me voldaan. Ik haal de kindertjes uit school. Pieter komt met ons mee en Puck heeft het feestje van Chrisje. Om alles op tijd te halen gaan we met zijn allen meteen door, we eten chocoladebroodjes en croissants in de auto en zetten Puck af bij het feestje. Dan gaan wij door naar huis. Daar eten we verantwoord brood met worst en kaas en drinken we wat. Pieter, Guus en Teun gaan op de trampo en daarna spelen ze met de dino's buiten. Een heel dinobos in de tuin. Het is heerlijk om te zien. Zo rond de klok van 3 willen ze op de Wii om met de Skylanders te spelen en van mij mag het. Om 4 uur wordt Pieter opgehaald en gaan Guus, Teun en ik op pad. We gaan een fietshelm kopen. Nu het mooie weer gestart is kan er buiten gefietst worden en dan is een helm toch wel pure noodzaak. We kopen de helm bij de Lidl, die net deze week een aanbieding heeft. Ik heb mijn helm voor 16 euro op de kop weten te tikken. Nog een mooie helm ook! Ik ben er superblij mee. Thuis koken we, eten we en dan gaan Teun en ik naar school. Hij heeft vanavond een optreden. Het heet Carnaval der dieren. Morgen treden Guus en Puckk op. Het duurt tot 20.15 uur en het is een prachtig optreden. Dans, zang, muziek en kunst en dat door alle groepen in samenwerking met het kunstkwartier Helmond. Een grandioos optreden! Teun is bekaf, maar nog helemaal hieperdepieper. Thuis duurt het dan ook even voordat hij slaapt. Een mooie dag.

dinsdag 2 april 2013

Het leven van alledag is weer begonnen. Vandaag is er training in het Elkerliek en ben ik juf op school. Het ontwaken gaat niet vanzelf in huize Schreur. De zomertijd hakt er in, in die zin, de kinderen zijn in de avond niet moe en in de ochtend niet wakker te krijgen. Deze morgen gaat de wekker vaak af voordat we er gehoor aan geven. Ik stap nog half slapend de auto in om de kinderen naar school te brengen. Deze ochtend heb ik weer REACT training en als ik samen met Ivor op de fiets zit dan lijkt het alsof mijn benen van pudding zijn. De fiets valt me zwaar. Ik fiets een interval van 15 minuten, waarbij de 90 watt afgewisseld wordt met 130 watt. Aan het einde van de 15 minuten is mijn hartslag 151 slagen per minuut en zit ik lekker in de opvliegers. Dit gaat een pittige training worden, maar het voelt goed. Na de training ga ik uitgebreid douchen en dat is een zaligheid. Als ik thuis kom eet ik wat en dan vertrek ik naar school om computerles aan groep 3 te geven. Ik heb zin om structuur aan de lessen te gaan geven en ik merk dat ik het naar mijn eigen hand wil zetten. Ik begin weer grip te krijgen op situaties die ik begin te beheersen en dat geeft me een goed en voldaan gevoel. Na de les ga ik naar de supermarkt en dan haal ik de kinderen uit school. Teun heeft inmiddels 10 skylanders en elke dag is het hier een waar Skylander paradijs. Wessel, Merlijn en Nick nemen hun eigen Skylanders mee en er worden hier prachtige Skylander battles gespeeld. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen. Guus vindt het af en toe leuk, want met het mooie weer vermaakt hij zich uren op de trampo. Hij kan inmiddels aardige salto's springen. Puck vermaakt zich met Florine en vooral met haar Playmobil, wat ze inmiddels heeft uitgebreid met een mini-manege. Vandaag gaan de mannen naar zwemles en blijven de vrouwen heerlijk samen thuis. Na de zwemles gaan we pogen om op tijd te gaan slapen en dat blijft ingewikkeld als het buiten nog licht is.

30 maart en 1e en 2e paasdag, 31 maart en 1 april 2013

Zaterdag weer thuis na onze geweldige belevenissen in Eurodisney en nagenieten van alle beelden die in onze hoofden zitten. We zijn ook niet vooruit te branden en dat gevoel hebben we gewoon doorgetrokken naar de pasen. Zondag zijn we gestart met het zoeken van de eieren. Overal hadden we aanwijzigingen neergelegd en naast de vele verstopte eieren, waren er ook drie tijdschriften verstopt voor de kinderen. Voor Puck een Penny, voor Teun een junior National Geographic en voor Guus een Cars tijdschrift. Dolblij en eieren en een prachtig tijdschrift. Op de keukentafel lonkt het paasontbijt naar ons en we smikkelen van al het lekkers en vooral ook van de rust. Pasen, wederom feest en de symboliek van nieuw leven is ook dit jaar intens gevoeld. Na de spannende dagen vorige week, het goede nieuws erna, staan voor ons de dagen in het teken van het omarmen van het leven. We hebben dat volop gedaan in Eurodisney en we proberen ook thuis de lijn voort te zetten. Luisteren naar elkaar, aandacht voor elkaar hebben en genieten van elkaar. Eigenlijk betekent dat ook begrip hebben voor elkaars eigenaardigheden en wij zijn een gezin die vol met eigenaardigheden zit. Ieder gezinslid heeft wel iets eigenaardigs en tijdens de mooie momenten is daar begrip voor, maar tijdens de minder mooie momenten zijn het juist die eigenaardigheden die de boel op stelten zetten. Nu heerst er begrip en rust, maar feit is dat bij het starten van het normale ritme de eigenaardigheden zich weer zullen manifesteren en behouden we dan ook onze rust. We zullen het zien, nu genieten van het hier en van het nu. We gaan koffiedrinken bij oma Helmond en ook daar zijn eieren verstopt. Pasen is een leuk feest volgens Guus, want dan mag je zoveel chocolade eten als je wilt. Teun voegt er aan toe dat chocolade ook echt gezond is, want dat heeft dokter Ton in het ziekenhuis hem verteld. We gaan lekker vroeg naar bed. Tweede paasdag komen Nicole, Ralph en Vivian op bezoek. Het weer is prachtig en eigenlijk zetten wij ook deze dag gewoon onze rust voort. Niets moet en alles mag. We improviseren een soort paasmaal en er is gezelligheid alom. We maken plannen voor ons verblijf op de Alpe d'Huez en in gedachten zie ik ons al op de berg. In mijn gedachten is het prachtig weer en fiets ik fluitend naar boven. In gedachten krijg ik ook een bal in mijn buik, want hoezeer ik toeleef naar juni, ik ben ook een beetje bang voor alle emoties die het teweeg gaat brengen. Ik heb nog zoveel verdriet in me zitten, waar ik maar geen bestemming voor kan vinden. Ik hoop mijn verdriet op de berg achter te kunnen laten, een verdriet dat niet in woorden te bevatten is. Ik laat de lach overheersen, maar ik zal toch ook een plek moeten geven aan het verlies, het verlies van de onbevangenheid. Ik kijk uit naar juni en Nicole, Ralph en ik zien ons al samen met Madzy de finish over gaan. Wat zal Bob trots zijn op zijn zoon en op zijn vrouw en als het aan Bob ligt laat hij die dag zeker de zon schijnen! Nicole, Ralph en Vivian vertrekken op tijd en wij maken nog een wandeling. Ik ga eerder naar huis samen met Guus, want hoe goed het de afgelopen dagen ook ging, Guus zijn eigenaardigheid neemt het van hem over tijdens het voeren van de beestjes. Hij krijgt een driftbui en hoekt Puck bijna neer. Ik ga met hem naar huis, ik word niet kwaad, maar vertel hem dat ik teleurgesteld ben. Guus laat weten dat hij er niets aan kon doen, het gebeurde gewoon en eenmaal thuis knuffel ik hem. Guus heeft vandaag weer aardig opgeboxt tegen de 'groten'. Hij wil zo graag bewijzen dat hij het allemaal kan, snapt en weet en dat is ook allemaal maar schijn. Hij weet nog zoveel niet en dat hoeft hij ook niet met zijn 5 jaar. We gaan samen vast lekker tutten en als iedereen er weer is is ook hij weer zijn vrolijke en rustige zelf. Pasen was goed en pasen was fijn!