zondag 15 juli 2012

Wat een geweldige wending van de dag hadden we gisteren. Ik ging een powernap doen. Henry bracht de kindertjes naar mijn zus voor een logeerpartij. Ik ben heerlijk in slaap gevallen en na een uur werd ik wakker door geklop op de voordeur. Ik heb snel mijn muts opgedaan en ging naar beneden en daar stond de postbode met een koker voor de deur, die niet door onze brievenbus paste. Ik ging met de koker naar boven en bestudeerde de koker aandachtig. Wat zou erin zitten? Ik keek naar de postzegel en zag Susan erop staan met haar Daan. Ik wist niet hoe snel ik de koker open moest maken; dit was de uitnodiging voor hun huwelijk! Geweldig origineel. Op de roze brief stond een QR-code, het webadres, een wachtwoord en zat een mooie rode ballon. Een hele mooie, complete en originele website kwam tevoorschijn. Dit is al een feest om te doen en wat een werk is hier van gemaakt. Ik ben helemaal onder de indruk. Wederom wordt er geklopt op de deur. Henry is inmiddels alweer thuis en opent de deur. Ik hoor de stemmen van Nicole en Frank en ik kom naar beneden met mijn koker en website. Ik zit helemaal vol van de uitnodiging en wil deze origninaliteit met iedereen delen. De site wordt door iedereen bewonderd en ik kan niet anders dan concluderen dat dit de origineelste uitnodiging is die ik ooit ontvangen heb. 14 september, deze datum is nu al onvergetelijk, dus dat beloofd een TOPFEEST te worden, het dak gaat eraf, zeg ik dan. Frank en Nicole zijn wat eerder dan verwacht, dus Henry loopt nog in zou oude franje rond. We hebben meer tijd om gezellig te kletsen en gezellig is het. We worden samen verwend met lekkere drankjes en bloemen. We beginnen met thee en koffie, maar ons samenzijn is feestelijk en dat is een reden om de bubbels te openen. Na ons geklets, gesnack en geborrel gaan we eten in Mierlo bij restaurant de Truffel. Ons eerste bezoek aan dit restaurant. Het eten is er aardig, maar heel geweldig is het nou ook weer niet. De bediening doet haar best, maar de vraag 'moeten jullie nog wat drinken', komt bij ons nogal dwingend binnen. De lach die erbij gegeven wordt, maakt het dan weer goed. We hebben echt plezier met elkaar en ik geniet. Het geeft me energie en ik heb na een opmerking van Nicole zo'n lol dat ik zelfs pijn in mijn buik heb van het lachen. Een zalige avond, een avond die gezelligheid geboden heeft en die het goede leven vertegenwoordigd. We sluiten af met een - enigzins tegenvallend- mokkaservies en een licor 43! TOPavond. Als we vetrekken zie ik de whatsapp van mijn zus waarin ze schrijft dat onze kinderen engeltjes zijn en dat we trots mogen zijn. Ik ben trotser dan trots zeg ik tegen iedereen. Thuis zie ik pas de foto's die op FB staan. Ook voor hen is het genieten geweest met die hoofdletter G, net zoals dat voor ons is geweest. We nemen afscheid van Nicole en Frank en we drinken nog wat. En dan gaan we naar ons bedje toe. Ik rust met name en slaap met onderbrekingen tot half 7 en dan ben ik klaar om op te staan. Manlief laat ik lekker snurken, het is heerlijk als je zo slapen kunt. Ik ga naar beneden en eet mijn ontbijtje en leg wat woordjes met Wordfeud. Ik geniet van deze ochtend, van de stilte in het huis, van de vogels die ik hoor en ik kijk tevreden naar buiten. Ik zorg dat de kaars in mijn vriendenkring brandt, want dat vuur wil ik constant laten branden. Dat is mijn bijgeloof. Ik geloof dat mijn vriendenkring over bovennatuurlijke krachten beschikt die van invloed kunnen zijn op toekomstige ontwikkelingen, zoals een positieve invloed op de strijd die door velen gevoerd wordt tegen de ziekte kanker of tegen andere nare kwalen, maar ook de invloed die de krachten van mijn kaars kunnen uitoefenen op het toewensen van geluk en voorspoed. Mijn vriendenkring wordt gevoed met veel van mijn gedachten en wensen en ik ben ervan overtuigd dat mijn vriendenkring zijn werk serieus neemt. Ik geloof in mijn vriendenkring net zoals mijn hart en hoofd geloven in het leven. Ik hoor op de radio het lied van Marco Borsato 'als er nooit meer een morgen zou zijn'. Ik luister naar de tekst en hoor hem zingen 'dat je dan pas zal doen wat je altijd al wou als er nooit meer een morgen zou zijn'. Waarom denken wij pas na over wat we ECHT willen en wat we ECHT belangrijk vinden als de eindigheid van je leven in zicht is? Waarom gaan we dan pas doen wat we altijd al wilden doen, waarom genieten we dan juist veel meer en leven we intenser? Wat maakt het dat we anders de waan van de dag de waan van de dag laten en dat we geneigd zijn te klagen, maar zelf niets veranderen? Ik heb een tip en die tip is: gooi het roer om als je hart dat ingeeft, want waar een wil is is een weg. Laat je niet weerhouden door de ratio, maar volg je gevoel en zullen vele morgens volgen, zolang als het je gegeven is en je hoeft jezelf nooit de vraag de stellen wat je zult doen als je nog maar een dag zou bestaan. Vandaag gaan we omarmen, we zullen rond het middaguur richting Someren vertrekken om de kinderen op te halen. Ik kijk uit naar hun lachende gezichtjes, mijn hart lacht en ik omarm deze dag en ik omarm het leven.

Als we in Someren aankomen zie ik dat onze Musketiers grote vriendschap hebben gesloten met Vida. Ze hebben gebadderd in een bad met gekleurde lichtjes en bubbels en aangezien wij dat thuis niet hebben was het een grot feest. Ze hebben film gekeken en zijn heerlijk verwend. Ze hebben het erg naar hun zin gehad en dat kun je aan hun blije gezichtjes zien. We gaan heerlijk buiten koffie drinken en de zon lacht ons toe. De kinderen spelen voetbal met Vida. Guus schopt de bal in de vijver en Vida springt erin zwemt naar de bal en brengt hem netjes terug. Geweldig schouwspel. Teun wil dan ineens graag naar huis, hij wil graag met Nick spelen. We vertrekken richting huis en mijn darmen spelen vanuit het niets op. Eenmaal thuis blijf ik naar het toilet rennen. Een natuurlijke ontslakking, maar wel een naar bijverschijnsel. Toch voel ik me prima. Nick komt pas later thuis en als Nick hier naar toe komt wandelen is Teun helemaal blij. Nick vraagt of Teun mee naar Ice Age 4 wil, maar helaas lukt dat niet omdat er natuurlijk vooraf kaartjes zijn besproken. Onze Teun is ontroostbaar. Een bioscoopje met dit weer vinden we eigenlijk een heel goed idee, dus we kijken wat er nog meer draait in Helmond en we stuiten op Madagascar 3. Puck en Guus zijn reuze enthousiast. Teun moet nog eerst zijn deceptie verwerken en draait dan geleidelijk aan weer bij. We gaan met zijn allen op de fiets naar het Pathé theater. Als de film begint schreeuwt met name Teun het uit van plezier! Hij lacht, zingt en danst mee en heeft een enorme lol. Zo ook Puck en Guus. En ik? Ik ren 6 keer de zaal uit en ben dan net op tijd bij de toilet. Ik heb wat stukken van de film gemist, maar ondanks dat heb ik genoten van deze middag en gelachen om de humor in de film. We fietsen naar huis en ik maak wat rijst voor mezelf en de rest eet patat. Dat durf ik nu even niet aan. Na het eten gaan de kinderen lekker naar bed en dan hoor ik van Bernadette dat Fiene in het ziekenhuis is geweest. Ze heeft in de stad bij cafe de Bank met haar pink tussen de deur gezeten. Gelukkig geen gips, maar de pink is wel goed dik. Zielige Fiene. Ik ben een beetje moe van al mijn buikgerommel en ik ga lekker op de bank zitten met een kopje groene thee en kijk terug op een heel fijne zondag.