21 mei 2013 - 31 mei 2013 voorbereidingen ad6

Het is vandaag 31 mei. De zon schijnt en ik zit buiten in stilte te genieten van de wind die de bomen laat dansen. De afgelopen weken zijn heel bijzonder geweest. Dit schrijvende zorgt er voor dat de tranen over mijn wangen rollen. Mooie tranen, dankbare tranen, kwetsbare tranen, omdat deze tranen het diepst van mijn ziel blootgeven. Maanden lang heb ik mijn tanden kunnen zetten in de uitdaging die trainen heet. Mijn geweldige captain Madzy maakte het onmogelijke mogelijk en telkens gingen we samen een level verder en de conditie ging met grote stappen vooruit. Ook hielp de training me weerbaar maken tegen de bijwerkingen van de hormoontherapie, het leverde me vreugde, voldoening en trots op en mijn gewrichten kregen de kans niet om te verstijven. Wat een geweldig gevoel is dat. Ik heb het idee dat ik weer grip krijg op mijn leven, ik krijg de teugels weer in handen. En dat is ingewikkeld. Hoe ga ik weer richting geven? Waar zit de kern van wat ik echt wil en hoe ga ik dat doen? Het roer is om! ik ga kleur brengen in mijn leven, door dicht bij mezelf te blijven en door letterlijk kleur te gaan dragen! Weg met zwart, blauw en grijs en lang leve roze, oranje, rood en groen! Als ik naar beneden kom met een van mijn kleurrijke creaties zegt Puck: 'mama wij brengen toch kleur in ons leven' en zo is het het maar net. Als ik terugdenk aan de eerste kennismaking met de stichting dan ben ik euforisch over de filosofie van 2climb2raise en nu ervaar ik dat mijn euforie van toen ook de euforie van nu is. De tandem op voor herstel is het beste herstel en balansprogramma dat je kunt volgen! Ik was mezelf even kwijt, maar door dit programma heb ik dat stuk dat ik kwijt was weer gevonden. Ik voel mijn enthousiasme weer borrelen en krijg, ondanks een soort
permanente vorm van vermoeidheid, heerlijke positieve energie. Ik roep zo vaak dat je moet genieten in het kwadraat en wat is dat dan? Dat is wat ik nu 
eigenlijk dagelijks toepas. En bij dat genieten horen alle denkbare emoties. van 
plezier, verdriet tot boosheid. Het is een illusie te denken dat genieten gelijk staat aan alleen maar positiviteit. Ook negatieve zaken in het juiste perspectief zetten, relativeren en vervolgens er wat mee doen is genieten, want dat is het omgaan met de realiteit van het hier en nu en daardoor voel je je bevrijd. Kortom ik geniet elke dag en ik baal elke dag wel even en het is juist deze combinatie die ertoe bijdraagt dat mijn leven een prettig en vooral ontspannen leven is. Ik heb het idee dat ik tot de kern van mijzelf ben gekomen en dat iedereen om me heen zich herkent in die kern, omdat het eigenlijk ook hun kern is. Mijn kern heet openheid en deze openheid levert veel op. Het levert vrijheid, 
vrede, geluk en respect. Ik denk terug aan 25 mei, een dag die totaal niet volgens verwachting verliep. Mijn tranen die dag waren niet te stoppen. Het waren geen tranen van verdriet, maar hormonale tranen die zich niet makkelijk laten bedwingen. Verzetten heeft dan weinig zin, maar er openlijk over praten wel. Weg met de verhulling en delen met de ander en er komt zoveel voor terug. De dag leek voor mij net een onbedwingbare alp en ondanks alle grillen die deze dag liet zien, eindigde de dag meer dan mooi met mijn lieve familie die mij tijdens een etentje een hart onder de riem hebben gestoken. Ook hier weer tranen, maar tranen van verbondenheid en geluk. En dat gevoel was er ook zondag 26 mei. Mijn hormonale tranen werden positief omgekeerd door de geweldige training in Limburg met captain Madzy en met de andere bikkels van 2climb2raise. Toen ik thuiskwam voelde ik me voldaan, ontspannen en gek genoeg niet moe, maar energiek. Het communiefeest van Florine was de kers op de taart. Ons lieve gezin heeft deze middag omarmd en samen hebben we intens genoten. Ik was in de avond heerlijk moe en samen met de kinderen zocht ook ik mijn bedje op en heb ik kunnen genieten van een heerlijk ontspannen slaap

De maandag kon ik uitgerust naar mijn werk en ik geniet van het ritme dat weer in mijn leven zit. Eigenlijk ben ik gewoon druk, maar maak ik heel bewust keuzes en doseer ik beter. Wat vandaag niet kan kan morgen wel en dat is een rustgever eerste klas. Op woensdag stond er een training op het programma. Madzy en ik samen 10 keer de RAZOB Gulberg in Nuenen op. Via een tussenstop bij de schoonheidsspecialiste door naar Nuenen. Natuurlijk op de fiets, dus de goodybag zat onder mijn jas verstopt. Ik heb denk ik met mijn bemodderde fietsoutfit een onuitwisbare indruk achtergelaten. Die Gulberg hebben we 10 keer beklommen en wat was ik trots op mezelf en op ons samen. Madzy die me gewoon 15% stijging liet fietsen door haar uitspraak: 'nu mond dicht, focus en achter mij aan trappen!' En dat werkt, voordat ik het wist was ik er en kon ik mijn vreugdekreet niet binnenhouden. Fietsen en sport in het algemeen zit tussen je oren. Niets is onmogelijk met de juiste houding en instelling, kun je veel voor elkaar krijgen. Ik ben dankbaar dat Madzy en ik elkaar gevonden hebben, want we vormen een mooi stel, wij samen. Madzy verdient een gouden lijstje! En dan ineens komt de Alpe al heel dichtbij..........