Woensdag 5 juni en D-day, tandembeklimming Alpe D' Huzes

Vandaag gaan we er een mooie dag van maken. De dag voordat mijn koers een feit gaat worden, dus de zenuwen die gieren door mijn lijf. In mijn dromen ben ik die berg al meerdere malen opgefietst, telkens onder andere omstandigheden. Tijdens de trainingen met Arjan klonk tijdens het eennalaatste nummer door de microfoon: 'en dan het tunneltje..... nog even klimmen.... en dan gejoel en....de finish'. Die woorden klinken altijd door in alle versies van mijn (voorbereidings)dromen, zeker nu ik het befaamde tunneltje real life gezien heb. Ik ken de route nu ook, ik heb hem meerdere malen met de auto op en af gereden, ik heb hem ervaren, ik heb de motor toeren horen maken tijdens het klimmen, dus de verkenning van de berg is in the pocket. Het uur U komt nu echt dichtbij, zeker vandaag op de eerste koersdag. Vandaag gaat al een hele menigte die berg bedwingen en net als wij met zijn allen naar de finish lopen gaan Joop Zoetemelk en Bernard Hinault gebroederlijk over de finish. Muziek, radio, TV, gejoel, wat een spektakel, wat een gekkenhuis hier boven op die berg. De berg waar vandaag en morgen iedereen met zijn eigen verhaal fietst, loopt, aanmoedigt, lacht, huilt, schreeuwt, vecht, bewondert, steunt, hoopt, feest en bidt. Ik ben onder de indruk. Ik ben hier ook met mijn eigen verhaal en voel me verbonden met iedereen zonder te weten wat hen verhaal is. Die verbondenheid en saamhorigheid maakt het indrukwekkend. Prachtig is het om zoveel geld in te kunnen zamelen voor onderzoek om kanker tot een chronische ziekte te laten evolueren. De kinderen vinden de drukte maar even leuk en dan is het voor hen genoeg geweest. Ik snap dat heel goed, want het is echt heel groots wat zich hier afspeelt. De kinderen gaan terug naar het appartement en ik blijf nog even met Madzy om onze eerste kanjer te zien finishen vandaag. Vandaag zal Kiki als eerste met Arjan over de finish komen. Wat een prachtige ontlading en wat een knappe prestatie. Ik ben ontroerd en als ik terugloop naar het appartement en Henry bel komen de tranen. Het zijn mooie tranen, tranen met een heel verhaal, tranen die zo diep zitten en die hier op de berg te pas en te onpas tevoorschijn komen. Ik huilebalk lekker terug naar het appartement en na een maaltje pak ik mijn koffer in. Als ik zeker weet dat ik alles heb ga ik naar het zwembad. Als iedereen klaar is met zwemmen vertrekken we naar Oz en Oisans, een alternatieve route wel te verstaan, want de berg is pas weer na zevenen geopend voor autoverkeer. Henry heeft alles goed voorbereid en onze tocht begint. Normaal rijden we er een uur op, maar deze route zal veel meer tijd in beslag gaan nemen. Als we door het dorp zijn en achter het dorp met onze route beginnen dan zien we meteen dat dat ons avontuur van de dag wordt. We gaan via een ongelofelijk smalle weg, een mountainbike route, naar beneden. Ongelofelijk prachtig, wat een vergezichten en wat een afgronden. Puck vindt het spannend en ook wij vinden het spannend, maar om onze spanning niet over te brengen, noemen we het avontuurlijk. Onze adembenemende tocht duurt ruimt 2 uur en als we in Oz en Oisans aankomen zijn mama, Bernadette en Yvonne al gearriveerd in hotel Les Villages du Soleil. Puck ziet ze al zitten op het terras en ik kan niet wachten om ze te begroeten. Het is zo fijn iedereen om me heen te hebben en in mijn wereld van de afgelopen maanden te mogen omarmen. Madzy heeft met de club geregeld dat we vanavond mee kunnen eten en dat ik kan blijven slapen. Ik ben helemaal hieperdepieper. Het is gezellig aan onze tafel met Henry, de kids, Madzy, mama, Bernadette en Yvonne. Arjan en Lau spreken de groep nog toe en ook Jack Asselberg doet zijn persoonlijke verhaal en ik identificeer me met zijn verhaal. Ook ik wil door deze beklimming mijn ziekte een plek geven, ik wil afzien om daarna vol vertrouwen die toekomst in te kunnen gaan, zonder dat ik me laat leiden door de angst die deze ziekte met zich meebrengt. Na het verhaal van Jack is het buffet geopend en gaan we eten. We eten er goed van, want alles wat er nu ingaat is kracht voor morgen. Na het eten gaan Henry, de kids, mama, Yvonne en Bernadette naar huis. Voordat ze vertrekken laat Henry de t-shirts zien die zij allen morgen zullen dragen. Mijn tranen vloeien, mooie tranen, dankbare tranen. Ik zal ze morgen snel herkennen met deze shirts aan. Ik zwaai en Guus gaat huilend weg, hij zal me missen zegt hij. Het regent heftig als ze vertrekken. Madzy en ik gaan onze paarse tandem nog even pimpen met roze bloemen en een roze toeter. Ook bevestigen we onze startnummers en kijken we of de fiets goed is ingesteld. Daarna drinken we nog wat, kletsen, lachen en dan is het tijd om naar bed te gaan. Ik heb een ongelofelijk grote kamer waar 7 personen zouden kunnen slapen. Ik besluit om eerst in een warm bad te gaan liggen. Ik ontspan en ik trakteer mezelf op een lormetazepam. Als ik uit bad stap voel ik me rozig en ik kruip in mijn bed. Alles is klaar voor morgen en mijn kleding ligt uitgestald. Ik pak mijn medaille in mijn hand, waar een foto van mijn vader inzit en ik geef er een kus op. Papa en ik gaan deze klus klaren..........


D-Day 6 juni 2013
Na een dromeloze slaap ontwaak ik om 3.05 voor het eerst om daarna weer te slapen tot 6 uur. Ik heb een heerlijke nacht gehad. Ik kijk naar buiten en zie dat het prachtig weer is. De spanning is voelbaar. Ik kleed me aan en pak al mijn spullen die ik niet meer nodig heb weer in. Dan loop ik naar de kamer van Madzy en Marion en ook zij zijn er klaar voor. We gaan ontbijten en ik voel een brok in mijn keel en heb spanning in mijn buik. Een stevig ontbijt is voorwaarde 1 voor de start van deze dag. Ik eet omdat het moet, maar het kost me in tegenstelling tot anders een enorme moeite. Toch weet ik een bak muesli met yoghurt weg te werken, stokbrood met nutella, twee croissantjes, 2 koppen thee en een banaan. Dit moet voldoende zijn om koud de klim naar bocht 21 in te gaan. Aan tafel komen mijn eerste spanningstranen al weer en als we naar buiten lopen voor de groepsfoto dan heb ik een mega breekmoment, huilebalk Hanneke is in the house! Ik word goed opgevangen door de groep en samen gaan we op de foto. Dan met de auto's naar beneden om in Oz en Oisans aan de start te kunnen verschijnen. Volgens mij ratel ik aan een stuk door, want dat is wat spanning ook met me doet. Ik ratel dan als een bezetene over van alles en nog wat. Als de tandems uit de kar zijn, wordt het heel echt. Er wordt gelachen en het is mijn lach die zorgt dat ik Petra tref. Petra heeft al een keer gelopen, heeft in alle vroegte bij de start gestaan om die 21 bochten te bedwingen, lopend. We vallen elkaar in de armen en ik voel haar trots, haar overwinning en ik voel de kracht overgaan op mij. Petra gaat vanmiddag nog een keer. Geweldig. Dan stappen we op en als we de weg opgaan zie ik Nicole met Ralp en we wensen elkaar succes. We fietsen met de groep naar de start en dan starten we. Vandaag zal Ralph met ons meefietsen, zodat hij niet alleen is tijdens zijn klim, want mama Nicole loopt de berg op en lopen en fietsen gaat moeilijk samen. We vertrekken euforisch en ik krijg van Madzy de opdracht om mijn mond dicht te houden, mijn longen goed te vullen en mijn krachten te sparen. We beginnen peddelend onze tocht. mijn hartslag klimt omhoog, dan zijn we bij bocht 21, wederom houden we ons gedeisd en trappen we door, bocht 20, 19, 18 gaan aan ons voorbij. Ik voel me geweldig, onze steady flow is bereikt en we trappen heerlijk ontspannen. We grappen en we grollen onderweg en er is ruimte genoeg voor een babbeltje. Ralph daarentegen heeft het zwaar, hij gaat op en af zijn fiets, loopt een stuk en stapt dan weer op. Hij wordt door onze groep aangemoedigd en elke keer krijgt hij dan weer de kracht om door te gaan. Ralph ondergaat het zwijgzaam en op zijn borst zit Bob, zijn papa, die hem juist vandaag de kracht geeft om door te blijven gaan. Wat zou engel Bob trots zijn op zijn 8-jarige kanjer en in gedachten zie ik gewoon dat Bob achter Ralph aanrent en hem duwt. In bocht 17 stoppen we even. Niet omdat we moe zijn, maar omdat we dat zo hadden afgesproken. We drinken wat en ik schrijf wat op een spandoek voor Sandra. Ik ben ontroerd, mijn emoties gaan alle kanten op op deze berg. Ik wil feesten, ik wil huilen, ik wil schreeuwen, ik wil zingen, ik wil praten, ik wil zoveel tegelijk en ik heb ook overal de kracht voor. De adrenaline giert door mijn lijf, het is ongelofelijk, gewoon ook omdat het heel makkelijk gaat. Madzy en ik vertrekken weer en wederom gaan we soepel weg. We zitten weer snel in ons ritme en het lijkt alsof we vleugels hebben. Wie duwt ons? Ik vraag Madzy of ik wel aan het trappen ben en als ik gas geef, dan zegt Madzy dat ik niet te hard moet duwen. Waarom gaat dit zo makkelijk en waarom zie ik niet af? Ik geniet alleen maar, ik geniet van elke trap, van elke zonnestraal, van elke zweetdruppel. Mijn tranen vloeien,mijn lacht verschijnt en mijn energie stroomt. We zingen onderweg, concentreren ons en Madzy zegt heel terecht dat het voelt als een walk in the parc. Het lijkt alsof we wandelend naar boven gaan. Lau laat weten dat dit ook het resultaat is van de goede voorbereiding en zo is het maar net. We zijn goed voorbereid, de trainingen waren veel zwaarder dan wat deze heerlijke fietstocht ons laat voelen. Bocht 16, 15, 14 en 13 gaan voorbij en we genieten van de sfeer, van de mensen en van alles om ons heen. Ralph die volgt gestaag en wordt her en der naar voren geduwd. Een fotomoment, een bouillion, een pannenkoekje, alles gebeurt onderweg. Dan bocht 12, 11, 10 en een stop en dan begint het feest onderweg pas echt. Het is carnaval en wij? Wij zijn niet moe te krijgen, we zingen, moedigen anderen aan en hebben menigmaal de hand in de lucht om op het ritme van de muziek mee te doen. Het is ongelofelijk, het is een ervaring die niet in woorden uit te drukken is. Onze namen worden geroepen: 'hup Madzy en Hanneke, goed bezig!' Het lijkt alsof iedereen je kent en dat is zo bijzonder. Een ook wij doen dat bij anderen die er even doorheen zitten. Respect over een weer. Het is warm op de berg en er is eigenlijk maar 1 ding waar Madzy en ik last van hebben en dat zijn 'onze knieen' (en dan weten de insiders wel wat ik bedoel :)). Bocht 9,8,7 en dan weer even van de fiets af om de knieen te luchten en te feesten. Hebben we een motor op onze fiets? Het is niet te geloven. We gaan door en voordat we het door hebben staan we in bocht 1, ons verzamelpunt. In bocht 1 wachten we op elkaar zodat we vanaf daar het dorp in kunnen gaan om gezamenlijk te kunnen finishen. We komen als derde koppel boven en we wachten op de koppels die nog komen moeten. Ralph gaat met ons over de finish en zijn prestatie is ongelofelijk. We genieten van de muziek, maken dansjes, ik knuffel Ralph en ga kussend op de foto met hem. Euforisch is een understatement. Als we dan allemaal samen zijn klimmen we weer op de fiets voor ons laatste stuk. We klimmen weer omhoog en dan is er de tunnel, ik hoor de legendarische trainingswoorden van Arjan in mijn hoofd en ik weet dat het nu gaat gebeuren. Ik huil, ik huil dikke tranen en ik trap. In het dorp scanderen ze onze namen, er wordt gejoeld, er worden high fives uitgedeeld en mijn tranen blijven stromen. Mijn breekmoment, mijn overwinningsmoment, mijn alles, mijn strijd gaat in mijn hoofd voorbij, mijn strijd die ik met alle lieve mensen om mij heen het hoofd heb geboden. Ik huil en blijf huilen. Dan verzamelen we net voor de finish, mijn droom, wordt hier werkelijkheid. Ik heb het klusje geklaard, met de hulp van mijn vrienden van 2climb2raise met mijn geweldige captain en friend for life Madzy! Ik ben zo trots ik pak mijn hanger in mijn hand en we fietsen heel rustig op de finish af met elkaar, de handen gaan omhoog, mijn hanger wordt gekust en mijn engelen en ik en alle lieve mensen die ik met me meedraag gaan over de streep. We did it en I did it. Deze trots heb ik maar een keer eerder gevoeld en dat was na de bevalling van onze eerste kanjer Puck. Ik ben zo trots, dat is met geen pen te beschrijven. De ontlading volgt en wederom tranen als ik mijn Henry in de armen val, die gekleed gaat in een tshirt met mijn levensgrote hoofd en daaronder de tekst 'onze kanjer'. Ook Puck, Teun, Guus, mama, Yvonne en Bernadette gaan zo gekleed. Ik breek in duizend stukken, een mooie ontlading een intense ontlading die gevoed wordt door een oerkracht die in mij zit. Ik val iedereen in de armen en ik ben zo trots dat mijn lieve gezin en mijn lieve familie bij me is en dat ik met Madzy samen deze wens zelf realiteit heb kunnen laten worden. Ik voel me sterker dan ooit en op het dak van de wereld ben ik even een met de sterren die mij zo dierbaar zijn... Ik heb deze berg bedwongen! Niets is onmogelijk, met de juiste wil, met positiviteit en met wilskracht is alles mogelijk! CARPE DIEM!

Ik ben gewoon high van de adrenaline en de endorfines die in mijn lichaam gieren. Ik voel geen centje pijn en ik zou het liefst nog een keer willen gaan. Echter is dat logistiek niet mogelijk, onze tandem is in de middag voor Jan en Daan, die voor Jo fietsen. Ik ga met mijn gezin naar ons appartement en daar geniet ik na, douche ik even, doe ik een van kleurrijke outfits aan en loop ik vooral op wolken. Ik geniet, huil en ben vooral trots en intens gelukkig. Henry en Bernadette gaan inkopen doen en nemen de kinderen mee en mama, Yvonne en ik gaan weer terug naar de finish en de mensen van mijn team. We willen de middagploeg binnenhalen en toejuichen. De middagploeg heeft het zwaar, het is veel warmer dan de ochtend. Maar ook zij halen de top met een lach en een traan. Hoe mooi kan dit zijn! Dit is een dag om in te lijsten, in een gouden lijst wel te verstaan. Ferry, Sabine en ik zijn live op radio 2 te horen. Daniel Dekker interviewt ons en wij doen ons verhaal. Mama en Yvonne zijn net als ik euforisch! Onze dag kan niet meer stuk. De laatsten van ons komen over de finish en wat is de ontlading groot. Wat zijn we blij voor elkaar en voor onze prestatie. Wat een verbondenheid en saamhorigheid. Dit had ik voor geen goud willen missen. We nemen afscheid van elkaar en dan scheiden onze wegen. Ik ga met mijn familie proosten op het leven. We eten gezellig in ons appartement en de roze bubbels worden ontkurkt. 'Op het leven'! zeggen we tegen elkaar en zittend op ons enorme balkon met mijn familie, die me zo lief zijn, voel ik me intens gelukkig. Ik weet vanaf nu dat ik koester wat ik heb, dat ik leef in het hier en nu, dat ik geniet van elke emotie en dat ik vooral keuzes maak die het leven van mij en mijn gezin maken tot een feest wat elke dag gevierd mag worden. Na het eten gaan we naar het feest op de berg. De beelden emotioneren en ook het samenzijn met alle verhalen op de berg emotioneren. Caroline meldt dat er ruim 27 miljoen is binnengefietst en gelopen. Kanker kent geen recessie. We lopen het dorp in en de kinderen genieten van een ijsje. Deze dag had al een lijstje van me gekregen, een lijstje van goud, waar wat mij betreft ook nog diamantjes in mogen. Mama, Bernadette en Yvonne gaan naar hun hotel en wij gaan de nacht in, voor mij een lange nacht, waarbij de beelden van deze geweldige dag blijven komen. Ik ben de gelukkigste knapperd op deze aardkloot!