1 juni vertrek naar Alpe d'Huez

Mijn droom wordt werkelijkheid. De start van ons avontuur is dan nu echt begonnen. De wekker gaat om half 5 en geslapen heb ik niet echt, want ik vind het zo spannend! Nicole, Ralph en Vivian hebben in gasterij de Heihorst gelogeerd, de B&B van mijn zus Yvonne. Ik heb hen vrijdagavond welkom geheten en daarna naar huis gereden om nog lekker te kunnen slapen. Rusten is het geworden en in mijn hoofd duizenden voorstellingen van hoe het zou zijn daar boven op die Alpe, die ik alleen van de wintersport ken. Zo'n 17 jaar geleden was ik hier met Collinda, Wendelien en Berith en ging ik met mijn roze Rossignols hier de pistes af! De roze Rossignols hebben plaatsgemaakt voor een paarse tandem met roze attributen en nu ga ik hiermee niet omlaag, maar juist omhoog, ruim 14 km! Hoe zou het zijn? Zou ik het kunnen? Hoe is het weer? Heb ik de juiste kleding bij me? Vriest het er nog? Hoe ver is ons appartement van het hotel van 2climb2raise verwijderd? 101 vragen die ik voorbij laat gaan, toelaat totdat het beelden worden en ik droom van sneeuw en winterbanden voor de tandem. Mijn droom stopt als ik de wekker hoor en het lijkt alsof ik onder een lawine vandaan kom. We kleden ons aan en halen de kinderen uit bed. Alles is voorbereid en binnen een half uur zitten we in de auto om nog voor half 6 in Someren te zijn om Nicole, Ralph en Vivian op te halen. We zijn al onderweg als ik me realiseer dat ik het brood vergeten ben, dus we gaan weer terug en maken een change of plans. Ik ren naar binnen, pak de tas met brood en we appen Nicole dat we elkaar tegemoet rijden. In Frankrijk nemen we een alternatieve route, via Beaune, omdat er op de A31 een enorme file staat. We rijden la route touristique des grands crus de Bourgognes, prachtig! Dat is echt geen straf! We pakken na een tijd de snelweg weer op en dan na een tankstop gaan we de Alpe op. Ik schiet vol, dit gaat mijn route worden en ik zie fietsers ploeteren, zweten en afstappen. Mijn hartslag verhoogt en ik tel vanaf de start af, van bocht 21 naar bocht 1. Wat een berg, wat een stijging en wat ontzettend indrukwekkend. De vlaggen van Alpe d'Huzes wapperen en op de top verenigen vrijwilligers hun krachten voor de opbouw van dit grootste evenement. Ons gezin is onder de indruk, ongelofelijk, indrukwekkend en prachtig. We installeren ons in appartement le Crystal en gaan een pizza eten. De pizzeria is sinds vandaag weer geopend vertelt de dame ons. Speciaal voor dit evenement openen hotels, appartementen, winkels en restaurants weer hun deuren. Want dit wintersportdorp hield een winterslaapje tot vandaag. Alles om ons heen is Nederlands en kennis van de Franse taal is overbodig. Na het eten lopen we naar de finish en in gedachten zie ik me al gaan samen met Madzy. Ik vind het zo bijzonder hier te zijn en vooral om hier zo fit te zijn, want zo voel ik me fit en energiek! We gaan terug naar ons appartement en gaan snel slapen en het is tijden geleden dat ik zo heerlijk geslapen heb. Ik heb zin in dit avontuur, ik heb geworsteld, ben bovengekomen en voel me fitter dan ooit!

Zondag 2 juni 2013

We ontwaken en de zon lacht ons tegemoet. Dit heeft zo moeten zijn. Nicole, Ralph en Vivian komen om half negen in ons appartement ontbijten. Het is gewoon een soort feestje, een tafel vol gezelligheid. We doen alles op een heerlijk rustig tempo. we gaan met de kids naar het zwembad en dan is te merken dat het appartement gesloten is geweest. Het water van het zwembad komt linea recta van de Alpe, tenminste zo lijkt het. Ik dook nietsvermoedend het ijswater in en eenmaal boven wist ik niet hoe snel ik eruit moest komen om de warme whirlpool in te duiken. De kinderen hadden geen last van het koude water, voor hen is een zwembad een zwembad. We eindigen met zijn allen in de sauna en na een heerlijke douche gaan we terug om te genieten van de lunch die Nicole voor ons heeft meegenomen. Na de lunch gaan wij naar het hotel van 2climb2raise en daar komen deze dag veel mensen aan. We kunnen iedereen begroeten en het gevoel van saamhorigheid is enorm. Als we naar huis rijden val ik even stil. Ergens vind ik het ook jammer dat ik niet in dit hotel zit, alhoewel ik ook heel content ben met ons appartement. Ik laat het varen en zet mezelf weer terug in het hier en nu om gewoon te genieten van alles wat me nu overkomt. We koken een lekker maaltje en genieten. Teun is ook in zijn nopjes. Via de receptie van het appartement hebben we een Wii in onze kamer. Teun vindt dit de leukste vakantie ooit en dat is het de mooiste vakantie ooit! Maandag 3 juni 2013 Vandaag is de eerste trainingssessie met 2climb2raise. We gaan met elkaar bij Oz en Oisans klimmen. Vanaf het stuwmeer naar Oz station, een klim van 8 kilometer en qua stijging vergelijkbaar met de Alpe d'Huez. We vertrekken na het ontbijt al naar Oz en Oisans, omdat het vanaf hier toch wel een uur rijden is. We zijn mooi op tijd en de ochtendploeg zien we nog klimmen. Als ik Jan en Daan zie zwoegen zakt de moed me in de schoenen. Ik verval instilte en mijn hart klopt in mijn keel. We moedigen de bikkels vanuit de auto aan en dan zien we Madzy rijden, solo. Ze kijkt me aan en zegt me dat het heel goed te doen is. Ik krijg vertrouwen terug, maar de spanning blijft. Rond 13 uur zijn we klaar voor vertrek. Ik rijd met Kiki mee naar beneden en de captains fietsen de tandems naar beneden. Vanaf het stuwmeer doen we een opwarmingsrondje en dan begint de klim. De hartslag gaat omhoog en het eerste zweet verschijnt en het gaat goed. Het gaat meer dan goed. Na ruim 2 kilometer komt de volgauto voorbij en zie ik de koppies van de kinderen. Ik slik en realiseer me dat ik hier super aan het fietsen ben en wie had dat gedacht? Vorig jaar zat ik rond deze tijd vol in de chemo, ziek te zijn en nu fiets ik best soepel. Ik ben Madzy dankbaar en ik zeg haar dat ik het zonder haar niet had gekund en ik breek. Madzy zegt laat het gaan en laat het lopen en daar zit ik fietsend te huilebalken en dat lucht op. De spanning valt van me af en ineens gaan we als de brandweer. Ik vraag me af of ik wel mee aan het trappen ben en geef gas. Dan zegt Madzy dat als ik dat doe er wel een tandje bij kan. Voordat ik het kan beseffen zijnde er al, ik ben trots en ik ben echt nog niet stuk. Wat een euforisch gevoel en wat geeft dit vertrouwen voor D-day! We did it! We lopen naar beneden om de anderen die nog komen gaan binnen te halen. Wat zijn wij een toppers, allemaal lachende gezichten, blijdschap, dankbaarheid en liefde. Wat een mooie tocht! Als laatste halen we de grootste bikkel binnen, erg ziek en toch boven gekomen. De groep valt stil en de emotie overvalt ons allen. Respect voor deze kanjer en groot applaus, we weten allemaal dat deze ziekte verwoestend is en dat dat ook onze drijfveer is, fietsen voor onderzoeksgeld zodat deze ziekte kan evolueren van dodelijk naar chronisch. Op onze weg naar huis ben ik er stil van. We genieten van de vergezichten en vooral van het feit dat we hier samen zijn! We vieren de dag, het leven en we realiseren ons weer eens te meer dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. Thuis gaan we lekker zwemmen, eten en dan naar bed om te dromen van deze bijzondere dag. We kijke. Uit naar donderdag, want dit gaat ons lukken, for sure!