Vrijdag 17 mei 2013

De wekker gaat in de ochtend en ik ben absoluut niet klaar voor de dag. Na de laatste Ad6 training van gisteren, die meer dan geweldig was, is mijn lichaam toe aan rust. Versuft probeer ik de alsmaar gaande wekker tot bedaren te brengen en als dat gelukt is denk ik er serieus over om deze dag de boel de boel eens te laten. Toch hervat ik me en worstel ik me uit mijn aangename bed. Henry is druk in de weer om onze Guus, die zich met alle waarschijnlijkheid net zo voelt als ik, uit bed te krijgen. Als ik in de kleren ben, neem ik de taak over. Guus ligt heerlijk warm in zijn bedje, verstopt onder zijn dekbed en de dag lacht hem nog niet erg tegemoet. Ik ga bij hem op bed zitten en vraag of hij nu echt naar beneden wil komen. Hij kreunt, zucht en steunt en besluit dan om toch ook in de benen te komen. Hij wankelt de trap af en duikt beneden op de bank en slaat een deken om zich heen. Teun dartelt vrolijk rond en Puck is, op het tandenpoetsen na, al klaar voor deze dag. Onze Guus heeft elke ochtend weer opstartproblemen en een behoorlijk ochtendhumeur. Als wij onze rust goed bewaren dan gaat het allemaal naar behoren, maar zodra ook wij bevangen zijn door moeheid en ongeduld, dan barst hier in huize Schreur de bom. Zo ook deze ochtend. Guus besluit na lang wikken en wegen om toch aan de ontbijttafel plaats te nemen. Het is dan inmiddels 10 voor 8. Hij weigert te eten en te drinken en in zijn hoofd is hij bezig met een plan. En dan ineens pakt hij zonder aanleiding de leapfrog van Puck af en gaat het spelletje wat er in zit met zijn nagel bewerken. Ik vraag hem dat niet te doen en dan laat Guus weten dat het spelletje niet van Puck is. Teun zegt met zijn tandenborstel in zijn mond dat het zijn spelletje is en dat Puck daar mee mag spelen. Guus vindt van niet en hij gaat door met wat in mijn ogen neerkomt op het vernielen van andermans spullen. Mijn geduld is er niet en wat ik juist niet moet doen, doe ik, ik schreeuw hem toe! Guus trekt een pruillip en begint meer dan hysterisch te huilen. Ik kan en wil even niet meer reageren. Ik heb medelijden met Teun en Puck, die zo leuk, lief en vrolijk de dag omarmen en die ineens in deze negatieve golf worden meegenomen. Ik draag vanuit onmacht het stokje over aan Henry die Guus op schoot neemt en ik probeer hem te negeren om in ieder geval iets wat op rust lijkt vast te houden. Teun voelt de sfeer feilloos aan en hij zegt dat hij vanaf vandaag elke ochtend zelf zijn tanden heel goed gaat poetsen en dat hij mij dan laat napoetsen en dat hij dan heel goed zijn mond opendoet zodat alle bacterieen weg zijn. Teun weet dat ik in de ochtend de nadruk leg op zaken als tanden poetsen en om mij vrolijker te krijgen speelt hij hier op in. Ik geef hem een knuffel en bedenk dat zijn goede bedoelingen prachtig zijn, maar gevoed worden door de beladen sfeer die er hangt. Guus is inmiddels gekalmeerd, heeft binnen 5 minuten zijn kleding aan en ik geef hem een kus op zijn hoofd. Ik zeg hem dat ik begrijp dat groot groeien moeilijk is en dat ik hem graag wil helpen en dat ik dat alleen kan doen als hij dat ook wil. De rust is wedergekeerd en Guus is alles weer vergeten. Ik breng de kinderen naar school. Als ik naar de school toeloop met de kinderen is er geen sprake meer van narigheid. Guus is de vrolijkheid zelve en als een voorbeeldig gezin lopen we met elkaar naar binnen. Ik vraag me af of andere ouders ook dit soort taferelen achter de rug hebben en als ik om me heen kijk kan ik dat niet bespeuren. Allemaal vriendelijke gezichten, leuke opmerkingen, eigenlijk een groot voorbeeld van voorbeeldigheid. Totdat we naar Guus zijn klas gaan en ik voor zijn klas een heel herkenbaar tafereel zie. Een hysterisch huilend kind ligt op de grond en communicatie tussen ouder en kind is zwaar verstoord. Waarom tonen en delen wij maar zelden dit soort ervaringen met elkaar? Ik loop naar buiten en bespreek met de moeder het voorval voor de klas. Onze ochtend is ook haar ochtend, zeg maar. Ik ga naar huis en vraag me af of Guus een stoornis heeft en dan stop ik mijn gedachten. Niet alles hoeft gecategoriseerd te worden, dit behoeft geen stempel, dit is niet meer dan een normale gezinssituatie! Niet elke uitspatting hoeft tot in den treure geanalyseerd te worden. Ik ga naar binnen, pak mijn krantje en zet een kopje koffie, vandaag is rustdag, een dag om niet teveel te doen, een dag om het vermoeide lichaam te koesteren en me vooral niets op te leggen. De deurbel gaat en de zorgapotheek staat al op de stoep. De lucrin injectie is mooi vroeg geleverd. Ik kan toegeven aan mijn gevoel en wat is de bank dan een heerlijke plek om op te vertoeven.....

Wat een rust zo in de ochtend en wat geniet ik van de rust. Ik kom helemaal tot mezelf. Ik haal de kinderen om 12 uur uit school. Yara en Florine komen met ons mee en helaas lukt het Guus niet om met Fabian af te spreken, want Fabian gaat op vakantie. Guus is teleurgesteld, moe en hangerig. Ik besluit hem vanmiddag lekker te vertroetelen. Er wordt goed gegeten door alle kinderen, zien eten doet eten, dus eten ze tezamen 8 bruine pistoletjes, een kwart bruin brood, een bakje kipfilet, een bakje filet americain en drinkes ze 4 pakjes fristi en 3 pakjes chocomel!  Ze kunnen de middag aan en met ronde buikjes het spel ingaan. Guus houdt zich heel rustig en wat blijkt hij heeft pijn. Zijn kies komt door en hij heeft er last van. Ik maak een bedje voor hem op de bank en hij mag lekker liggen met de TV aan. Teun gaat op buurtonderzoek, maar komt 10 minuten later terug, Merlijn is ziek en verder is er niemand waar hij mee wil spelen. Zijn date met Mara ging niet door, dus hij gaat ook even in alle rust op de bank zitten bij broer Guus en dan merk ik dat Guus echt niet goed is, hij ligt nog steeds heel stilletjes onder zijn dekentje en slaapt bijna. Ik laat hem lekker bijtanken en als ik bij hem zit en hem over zijn rode wangetjes streel dan smelt mijn moederhart. Guus, de man die graag grenzen opzoekt en verkent heeft even geen puf meer om grensverleggend bezig te zijn (hoe herkenbaar is dat voro mij?). Hij rust en geeft de vrijdagmiddag betekenis op de bank. Ik ben een trotse mama vandaag en ik ga graag mee in de rust die er heerst in huize Schreur. De meiden spelen met playmobil op de kamer van Puck en de mannen en ik banken terwijl het groentesoepje pruttelt, hoe gelukkig kun je zijn?