dinsdag 21 augustus 2012

Gisteren na mijn ontslag uit het ziekenhuis was het allemaal heel dubbel. De blijheid om weer thuis te zijn en de angst voor de eenzame strijd. Dat klinkt heel dubbel en dat is het eigenlijk ook. Bij mijn thuiskomst een hartelijk welkom en een verwennerij. Ik hoef niets zelf te doen, mijn schoonmoeder brengt drinken en mijn moeder heeft een mooi zakje gemaakt om mijn drainfles in te doen. Frits is er ook en we kletsen wat. Henry houdt zich afzijdig, hij zit met zichzelf in de knoop. Het is ook bizarre situatie. Ik probeer me enorm flink te houden, maar het kost me zoveel moeite. Ik ben me bij elke beweging bewust van mijn pijn, die me ook misselijk maakt. Ik wil geen klaagmuts worden, vooral geen jankerd! Ik hou me groot en als ik dan van Henry hoor wat er op het menu staat, dan rollen de tranen. De hele groothouderij-act valt als een kaartenhuis in elkaar. Ik ben teleurgesteld in het instant-voer dat hij heeft bedacht. Ik vind het ondoordacht en ik voel me zielig en in de steek gelaten. Dat is mijn gevoel, want er is eten, dus wat zeur ik? Toch had ik dus stiekem gehoopt op een maaltje waar mijn mondhoeken van zouden opkrullen. Gewoon als warm welkom. Mijn schoonmoeder redt de situatie, Henry gaat boodschapjes doen en ma maakt een stamppotje rauwe andijvie met spekjes. Het komt allemaal weer op zijn pootjes terecht, maar wat voer ik een eenzame strijd! Na het eten is het actie op de trampo. Guus springt een salto en ook Puck en Florine doen een poging, maar zijn beter in hun I'm sexy and I know it-act. Teun is showmaster en praat meer dan hij daadwerkelijk springt. Ook David en Viktor komen nog even springen. Eigenlijk komen ze om Florine te halen, maar het enthousiasme werkt aanstekelijk. Viktor springt een grandioze salto en komt ook weer op zijn voeten terecht. Ik lig in een deuk en vind het heerlijk om het spektakel te aanschouwen, maar vooral ook het samenspel met elkaar en het plezier te zien. Ma vindt het te spannend om te zien, al die acrobatiek op de trampo. Viktor, David en Florine vertrekken naar huis en hier thuis gaan de kinderen met papa onder de douche. Ik houd me even gedeisd en sluit later aan om een kus te geven en nog wat na te poetsen bij het tandenpoetsen. En dan gaan ma en ik zitten op de bank, beetje TV aan en ik vooral moe zitten zijn en te ontspannen, zodat de pijn minder voelbaar is. Ik leg mijn protheseborst op de bank en als ik Marjon aan de lijn heb dan zeg ik dat ook zo. Wie kan dat zeggen "ik leg even mijn borst op de bank". Humor zal me er echt doorheen moeten slaan. Het gebied van mijn geamputeerde borst ziet er vreselijk uit. Ik heb er een foto van, maar ik durf het zelfs niet op mijn blog te zetten. Ik wil velen graag in de waan laten dat het wel meevalt, maar het valt niet mee! Het is een heel erge verminking, ze hebben al het weefsel tot het bot toe weggeschraapt en dat is verre van fraai, er sterft wat huid af, het is zwart, bruin en blauw. Ik ben er nu aan gewend, het hoort inmiddels al bij mij, maar dit wil je niet trots tonen aan de buitenwereld. Ik wil mijn aanvaardingsstrijd trots dragen en dat is wat anders. Ik weet dat ik erin zal gaan slagen, maar het is een eenzame strijd. Los van deze verminking heb je gewoon pijn. Een pijn die ik nog nooit eerder heb gevoeld, het lijkt alsof mijn arm heel zwaar is en in mijn oksel brandt het. Het wondgebied en mijn bovenarm voelen dof aan, er zijn zenuwen geraakt waardoor het lijkt als je je huid aanraakt of je aan de huid van een ander zit. Het ergste is liggen, hoe kun je je ontspannen, zodat de pijn beheersbaar gaat worden? Elke minuut van de dag ben je je bewust van wat je hebt ondergaan, omdat dit niet uit te zetten is en elke minuut van de dag pep je jezelf op. Ik kijk naar mijn rijkdom om me heen en daarmee bedoel ik mijn gezin, maar hoe weten zij wat er in mijn hoofd omgaat? Ik wil vooral de kinderen laten voelen dat ik het weer  heerlijk vind hier te zijn, ik wil te graag genieten, maar ik heb even geen ruimte voor mezelf en ik weet ook niet hoe ik deze ruimte kan veroveren? Het verwerken van deze fase is in volle gang realiseer ik me en het is zwaar, lichamelijk en geestelijk. Het liefst zou ik met mijn morfine in een hol kruipen, zoveel nemen dat het echt verdoofd en pas weer te voorschijn komen als het over is, in ieder geval de lichamelijk pijn. Dat is totaal geen oplossing, dus ik moet een methode oppakken die zoden aan de dijk gaat zetten. Schouders eronder en gaan, ik heb deze kans niet voor niets gekregen en daar moet en zal ik aan vasthouden. Henry gaat naar zijn werk en ma brengt de kinderen naar school. Waar zou ik zonder hen zijn? Ik ruim de vaatwasser uit, ga naar de toilet wat ook tegenvalt, want door de Tramadol liggen mijn darmen stil, dus minder pijn veroorzaakt weer een onplezierig bij-effect en schrijf even alles van me af. De beste methode, dan ben ik het kwijt en kan ik vol goede moed de dag gaan plukken. Sippen heeft geen zin. Vanacht heb ik op alle mogelijke plekken van het huis gezeten en gelegen, van bank, tot stoel en ondanks de slaappillen niet geslapen. Wel bewoog ik me dronken door huis, want met een dergelijk portie medicijnen is het pittig om een rechte koers te varen. Ik typ als een bezetene en ma is alweer terug van school. Ze gaan meteen in de actie modus en laat mij even mijn ding doen. Hoe dankbaar ben ik met haar hulp en hoe fijn is het om omringd te worden door al die lieve mensen. Ik voer een eenzame strijd, een strijd die ik moet zien te klaren, ik kan me daar op focussen en dat is belangrijk voor de plek die ik het ga geven. Ik kan dat doen, omdat hier alles doorgaat. Ik ben, zoals dat heet, latent aanwezig en ook dat heb ik geleerd. Ik kan het gelukkig uit handen geven en ik voel daar dankbaarheid voor. Het enige wat ik nu voor elkaar moet zien te krijgen is het herwinnen van balans. Pijn onder controle, rust onder controle en dan de geest. Ik ben nog steeds ik met of zonder borst en verminkt of niet, echte schoonheid zit van binnen en dat straal je hoe dan ook uit, dat kan niet anders. Ik ga mijn kans om te leven grijpen, stoppen met sippen en herbalanceren. Deze dag ga ik plukken, ik zal leren, zij het met vallen en opstaan, maar leren we niet allemaal op deze wijze? Carpe Diem!