Geen tijd voor emotie

Liggend in mijn ziekenhuisbedje vraag ik me af waarom ik nog steeds geen emotie voel. Het antwoord is zonsimpel, er is geen tijd voor emotie of om emotie toe te laten. Ik sta in de overleefstand, pijn opvangen en weer bijkomen, arts te woord staan, wond bekijken, wondvocht meten, medicatie nemen, wegdommelen, wandelingetje over de afdeling en helemaal stuk zijn na 5 minuten, telefoon beantwoorden, FB bijhouden en bijkomen in mijn bedje. Kortom geen tijd voor emotie, de emotie is voor later, nu overleven en zorgen dat de wonden genezen en ik vooruit kan en kan starten met het echte herstel. Ik heb nog even geen tranen, de tranen gaan komen, maar wanneer dat is de vraag. Het lijkt net of dit niet echt is, maar dat het over iemand gaat die ik bijzonder goed ken. Dit is dus mijn manier van overleven, de emotie tevoorschijn halen als ik er sterk genoeg voor ben en dat is nu even niet. Ik lijk een hele piet in mijn bed, maar buiten mijn bed ben ik gewoon kein, kleiner, kleinst en afhankelijk van de hulp van de zusters. Ik geniet van hun zorg en volg alle adviezen trouw op. Ik overleef en de emotie komt pas dan als het er tijd voor is!