Zaterdag 18 augustus 2012

Ik ben met mijn medicatie heerlijk in slaap gevallen en heb de sterren van de hemel geslapen. In eerste instantie dacht ik dat ik de pijn niet zou kunnen dragen, maar de medicatie heeft heel goed gewerkt en mijn drains hebben goed kunnen aflopen. Om half 7 word ik gewekt voor de metingen en ik slaap weer in tot het ontbijt om half 8. Dit had ik nodig. Mijn arm doet weer veel pijn dus ik krijg meteen paracetamol gecombineerd met naproxen. Ook krijg ik een heerlijk ontbijtje en daar geniet ik van. Mijn kamer- en lotgenote Monique en ik kunnen heerlijk met elkaar kletsen. We doorstaan hetzelfde en kennen dezelfde pijnen. Ze mag vandaag naar huis en ik zal haar missen. De chirurg komt mijn wond controleren en ik hoor dat mijn drains er maandag uit mogen, tenminste als ik aan de criteria voldoe en dat hoop ik natuurlijk! Ik zal nog wel even nodig hebben om mijn wond te kunnen omarmen en aanvaarden en als ik dat heb gedaan kan ik het loslaten en met acceptatie en trots verder leven. Trots dat ik deze hobbel heb doorstaan. Als ik lig voel ik me redelijk, als ik aan de wandel ga wil het nog wel eens duizelen, maar het gaat steeds beter en ik boek steeds betere resultaten. Gisterenavond hebben we het gewoon huiselijk gezellig gemaakt. De TV aan met een talentenprogramma, snoepje, drankje en als klap op de vuurpijl veel verdoving voor de pijn. TOP avond, TOP nacht, nu de dag omarmen en genieten van het prachtige uitzicht over Eindhoven. Carpe Diem!

De dag gaat lekker. Kamergenoot Monique vertrekt rond het middaguur en als het bezoekuur is komen mama en Frits. Ik vind het fijn dat ze er zijn. Als ze vertrekken krijg ik nog medicatie, ik rommel wat op mijn iPad, doe een kleine wandeling en dan ga ik lekker dutten. Zalig, de rust en de stilte. Ik zie via de app die Monique stuurt dat de kids zich prima vermaken, zelfs Fiene is bij ons in de buurt op pad. Ik lach om de foto's en vind het prachtig om zulke blije gezichten te zien. Ik dut nog even en dan komt de zuster mijn avondeten brengen en mijn naproxen. Ik eet Chili con Carne en dat is vast om beweging in het darmstelsel te krijgen. Het smaakt me lekker en ik heb als toet bananenvla. Prima maaltje, ik kan er weer tegen! Vanavond komen Henry en de kids en Bernadette, Dries en Fiene op bezoek. Gezellig kunnen de kindertjes weer een ijsje eten. Gisteren zag Guus een man met geamputeerde benen in een rolstoel en hij zei toen: "kijk die meneer had zieke beentjes en jij had een ziek borstje, van die meneer is erger, want die kan niet meer lopen en jij wel!" en zo is het maar net, ik kan nog lopen en mijn zieke borst is weg! Heerlijk zoals onze Guus dit zo simpel maakt. Ik voel me vandaag goed, ik kijk naar mijn platte borst en denk dat het zo heeft moeten zijn. Ik ben nog steeds ik met of zonder borst! Ik wil herstellen en het leven met volle teugen leven. Ik heb deze kans niet voor niets gekregen, dus ik grijp deze kans met beide handen! Ik ga lekker liggen en wacht tot ik de stemmetjes van mijn engeltjes hier hoor en hun gezichtjes lachend op me af zie lopen. Ik kan er nu al blij van worden!