Donderdag 16 augustus De operatie!

Ik heb een goede nacht gehad met dank aan de dubbele dosis Lormetazepam! Ik word wakker van de wekker en ga me lekker badderen. Henry staat ook direct naast zijn bed. In ben fris en fruitig als ik beneden kom en mag helaas niets eten. Ik ben een beetje kribbig maar en heb eigenlijk gewoon een gezonde  dosis positieve spanning. We vertrekken naar het ziekenhuis en om 8.15 uur meld ik me op de 12de verdieping, afdeling Oost. Ik krijg een intake en mag al vrij snel naar de OK! Door de dormicum ben ik heel kalm en dat bevalt me goed, kalm, maar wel bewust! Ik stap op het OK-bed en het circus begint. Heel veel gezichten die mij hun naam vertellen en die samen met mij nog even doornemen wat het plan is. Ik herhaal ietwat overdreven wel 2 keer het verhaal om mezelf te overtuigen dat ze de port à cath niet vergeten, dat ze de juiste borst amputeren en de okseldiskretie niet over het hoofd zien en dan ga ik lekker dromen, mooie dromen! Als ik op de uitslaapkamer lig vraag ik waar de appeltaart met slagroom is. De zuster vraagt me waarom en ik zeg dat er feest is, tenminste ik was in mijn droom op een feest. Vervolgens vraag ik haar wanneer ik geopereerd ga worden. Ze vertelt me dat ik al klaar ben. Ik ben in verwarring en dan ineens komt de pijn binnen. Ik krijg morfine en ik doezel lekker weg en heel af en toe sla ik gade wat er om me heen gebeurd, heel relaxed. Ik voel me misselijk, maar ben zo dizzy dat ik alleen maar slaap. Ik word naar verdieping 8 gebracht, afdeling West kamer 6. Henry is er snel en ik ben blij hem te zien, toch kan ik niet wakker blijven. Ik lig met een lotgenoot op een 2-persoonskamer. We lijken wel zussen; we hebben immers dezelfde look, de G.I. Jane look! Als hij vertrekt komt de chirurg aan mijn bed staan. Ik kan  hem niet te woord staan, ik kan alleen maar spugen en ik steek mijn duim op om hem te laten weten dat ik hem zie. Echter ontgaat me wat hij zegt. Hijnheeft een assistent bij zich en bijnaam me weten dat dit een reactie is op de narcose. Hij vertrekt en de zuster geeft me nog een spuugbakje en vindt me een flinkerd. Ik rust weer even en dan moet ik toch echt plassen. De zuster helpt me en het is een hele kunst om bij de toilet te komen. Het infuus moet mee, want ik heb inmiddels een 2de zak Kytrill gekregen tegen het spugen, mijn 2 drainflessen moeten in een zakje mee en dan moet de zuster me helpen, want ik kan m'n broek niet zelf omhoog en omlaag doen. Op de wc word ik ontzettend misselijk en ik spuug alweer en transpireer heftig. Eenmaal op bed krijg ik lekker koude washandjes aangereikt en extra pijnmedicatie. Ikmdommel weer weg en krijg een kopje thee en een beschuitje om te proberen of dat erin blijft. Ik heb ook echt geen honger, een unieke ervaring voor me:) rond 7 uur licht mijn hart op, ik hoor mijn kindjes, ik voel me ineens topfit. En daar komen ze met een ballon en tekeningen en ik ben ontzettend blij. Henry, mijn mama, Bernadette, Yvonne en Peter, ze zijn er allemaal en ik voel me gesterkt. Mijn misselijkheid ebt weg en mijn pijn wordt erger. Als ze gaan vraag ik aan de zuster wat voor de pijn en als ik met haar op het toilet zit hoef ik voor het eerst niet meer te spugen! Mijn eerste overwinning en ik behoef blij om. Ik drink nog wat, eet een pepermunt en voel me aardig goed, ik leef, de kankermannetjes zijn op sterk water gezet, ze zijn weg uit mijn lichaam, eindelijk!!!! Ik kijkkast beneden en zie mijn platte borst vol in het rekverband. Ik voel nog niets, maar dat zal zeker nog komen. Ik denk aan gisterenavond, de zussen, Willemijnn en ik in onze tuin en Bernadette die me g een keer aan het gipsen was. Het resultaat was weer prachtig, mijn mooie borsten voor het laatst als duo aan mijn lichaam! Ik ben nu even niet bezig met mijn uiterlijk, ik vang pijnen en misselijkheid op en alleen maar heel blij, blij dat ik deze kans heb gekregen, een kans om te leven. Ik vier het leven en ook hier strepen we een belangrijke stap weg, die nu al tot het verleden behoort. Ik leef met het moment en nu voel ik me best aardig. Lang leve de pillen! Ik ga rusten en morgen gaan we de dag plukken, omarm het leven en het leven lacht je tegemoet!