zaterdag 4 augustus 2012

Gisterenavond had ik voor het eerst na de vakantie een heel onbestemd gevoel. Ik zat op de bank, Henry was een stuk fietsen en ineens realiseerde ik me dat ik over 2 weken geen borst meer zal hebben. Die gedachte is natuurlijk gekomen doordat ik eerder die dag de datum van de operatie heb doorgekregen. Het toewerken naar deze datum is dus direct al in mijn hoofd van start gegaan. Vanaf heden komt 17 augustus alleen maar dichter bij. Ik kan me er eerlijk gezegd nog geen voorstelling van maken hoe het zal zijn, maar op rustige momenten ben ik niet meer gedachtenloos en overheerst deze naderende dag in mijn hersenpan. Wat met name voorbij kwam in mijn hoofd was de vergankelijkheid van mijn vrouwelijkheid. Zal ik mezelf in de spiegel kunnen zien en zal ik mijn borst gaan missen? Wanneer zal je hoofd en je lichaam in evenwicht zijn, dus wanneer besef je je dat er ineens geen borst meer is? Een lotgenote stuurde mij een mooie mail en ook bij haar heeft het tijd nodig gehad om zelf te wennen aan de nieuwe situatie. Het leven zonder borst is voor geen enkele buitenstaander een zichtbaar feit, het zit dus met name in het feit hoe je er zelf mee om zult gaan en hoe je het in je leven een plek gaat geven. Terwijl ik in mijn gedachtenproces zit voel ik dat er tranen rollen over mijn wang, ik vraag me af wanneer dat is gebeurd. Ik ben tegenwoordig een echte huilebalk. Eerder deze dag zei Guus vanaf de achterbank in de auto 'mama jij hebt toch heel vaak traantjes van geluk?' waarop ik zei dat ik inderdaad een heel gelukkig mens ben en dat ik daardoor wel eens traantjes van geluk heb. Ik huil dus onbewust, uit frustratie, van verdriet, maar ook van geluk. Deze tranen zijn echter niet van geluk, deze tranen zijn een onbewuste voorloper van datgeen dat komen gaat. Ze drogen ook net zo snel weer op als dat ze er waren, want de voorstelling is er bij bewustzijn gewoonweg nog niet. Ik droom even weg in mijn gedachten naar hele andere zaken. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen, ik grijp naar mijn boek op tafel om mijn gedachten een halt toe te roepen en dat werkt bijzonder goed. Even begeef ik me in de wereld van schrijfster Simone van der Vlugt, heel even om dan te bedenken dat ik nog zo graag een boek wil schrijven. Een boek waarin fictie en nonfictie hand in hand zullen gaan. Ik heb het idee dat ik nog heel veel moet doen, omdat ik gebonden ben aan een tijdslimiet. Dat laatste komt wederom vanuit mijn hoofd. Ik ben een grote optimist, maar iets in mij blijft bang om nooit meer te ontwaken uit mijn narcose. Die gedachte probeer ik te verbannen, maar komt helaas met enige regelmaat bovendrijven en zorgt ervoor dat ik me opgejaagd ga voelen en veel te veel dingen tegelijkertijd wil doen. Gevolg is dat er dan helemaal niets uit mijn handen komt en dat frustreert dan weer.  Ik heb een sterk hart en ik ben in een redelijke conditie, dus er is geen enkele reden voor mijn irreële gedachten, dus waarom denk ik het dan toch? Ik ben een rare denktank en lach om mezelf. Henry komt thuis en ik lees weer in mijn boek. Ik zie op mijn laptop dat Bernadette de foto's van Mallorca heeft doorgestuurd en samen bekijken Henry en ik de foto's. Mooie herinneringen, die helaas alweer tot het verleden behoren. We genieten nog even na en gaan lekker slapen en dat slapen gaat na deze vakantie heel goed. We worden pas om half negen wakker en dan past leeft het in huize Schreur weer. Het zal pittig gaan worden als de school van start gaat om weer in het ritme te komen. Vandaag ga ik gips kopen, bergen gips, want zowel een kunstenaar mag mijn borstafdruk beschilderen, maar ook de kinderen mogen samen met mij hier wat moois van maken. Deze dag gaan we omarmen en het zal wederom een prachtige dag worden. Carpe diem!