Zondag 19 augustus 2012

Vandaag speelt THE little Mermaid in het Parktheater in Eindhoven! Onze Puck gaat daar naar toe samen met Florine, Monique en Bernadette. Helaas kan ik er niet bij zijn, maar in gedachten zit ik ook in de zaal te genieten van de grote ogen van bewondering van de kinderen. Ik luister hier al wat liedjes via YouTube. Ik weet zeker dat ze Het prachtig gaan vinden! Ik werd om 6 uur wakker na een goede nacht mede dankzij de Tramadol en lormazetapam. Rust is het beste medicijn! ik was om 23 uur gaan slapen. Ik had na het bezoek nog een belletje van mijn nicht Janine uit Duitsland en dat von ik erg leuk. Ook Henry belde me nog en het leek net even of we hier samen lagen en we voelden een intense verbondenheid. Ik weet niet zo goed hoe ik me voel, ik voel opluchting, verbetering, maar ook een beetje gevoelloosheid. Het dringt allemaal nog niet echt tot me door, het lijkt net alsof het over iemand anders 
gaat. Ik schiet wel eens vol, maar meer omdat ik het dan te druk vind of omdat 
ik meer wil dan ik kan. Ook heb ik moeite met teveel prikkels in een keer; als 
dat gebeurt dan ga ik heftig transpireren en word misselijk. Dus hier rustig 
liggend voel ik me top! De chirurg komt deze ochtend bij me langs. Hij komt 
kijken waar mijn pijn vandaan komt en met een beetje geluk mag er een drain 
uit, zodat ik er nog maar 1 over heb. We zullen zien! Ik zie de zon al volop 
schijnen buiten en de lucht is prachtig strak blauw. Dit wordt een mooie dag en 
ik ga ervan genieten, van de rust, van het bezoek, van hazenslaapjes, van alles wat er in mijn wereldje is. Carpe Diem!

In de middag komen Yvonne en John Paul op bezoek en ik krijg een prachtig boek. De rest van de middag rust ik en maak ik een wandeling. Na het avondmaaltje hoor ik al snel de snelle pasjes van Guus en Teun in de hal en geniet ik van hun gezichtjes. Pa en Ma ennHenry zijn er ook. Ma verwent me met een lekkere zak snoep van Jamin, ik begin meteen te snoepen. Puck belt even en ze heeft genoten van de voorstelling en mag bij Monique nog pizza eten. Wat fijn om te horen en dat maakt me intens blij. Ik loop met iedereen naar beneden en daar voel ik pas hoe warm het is, ongelofelijk. Ik neem afscheid en met een brok in mijn keel loop ik terug naar mijn kamer. Ik hou van de rust nu, maar ik mis mijn gezin en de verhalen van alledag. Ook de knuffels en de natte zoenen. Ik mis thuis. Als ik op bed lig voel ik mijn arm, het lijkt wel of die veel zwaarder is en ik baal, baal dat ik hier lig en dat ik zo weinig kan. De chirurg lietnvanochtend weten dat de drains sowieso tot morgen moeten blijven zitten en dan mag er misschien eentje weg, maar de drain van de oksel moet zeker nog blijven zitten. Vanmiddag is een van de drains bij de aanhechting in mijn huid gaan lekken. Ik zag het doordat er bloed op mijn kussen zat. Het sijpelde onder mijn verband door. Er zit nu een soort Maandverbandje op tegen het doorlekken. De chirurg zal hier in de morgen naar kijken. Als het goed is mag ik naar huis, maar ik stel me maar nergens op in, dan kan het ook niet tegenvallen. Ik ga in de avondstond, straks weer pilletjes en knorren, hopelijk weer tot 6 uur, truste!