donderdag 30 augustus 2012

met de muts en de slinger die de kinderen voor me hadden gemaakt liep ik trots tot 's avonds rond, natuurlijk een heerlijke roze prosecco erbij

Een hele lange nacht met maar 1 uur slaap zorgt ervoor dat ik me heel onbestemd voel. Het kabbelende wondvocht is voor mijn gevoel een kolkende rivier geworden. Ik weet niet hoe ik nog kan en moet liggen en dan tegen de ochtend val ik in slaap, mijn ene uur slaap van deze nacht. Ik heb de kinderen niet gezien en ik lig in bed. Henry gaat me nog bellen en ik voel me verdoofd, in een onbenoembaar vacuum zit ik. Moet ik niet heel blij zijn nu? Ik voel me niet zo, ik voel me onbestemd en heel leeg. Ik blijf liggen en staar wat voor me uit. Ik moet leren voelen en ik voel me eigenlijk klote. Dit is zo tegenstrijdig. Ik had me ingesteld op een bestralingstraject tot en met oktober. Niet dat ik dat wilde, maar deze instelling zorgde er wel voor dat ik in een bepaalde flow bleef hangen en dat gaf houvast, want dan werd ik nog even geleefd. Ik voel me zoals je je kunt voelen een dag na een uitvaart van een geliefde. De hectiek van het regelen zit erop en dan pas doen de emoties zijn intrede. Zo ook bij mij. Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik, waar sta ik en hoe voel ik me? Ik heb het met Caprice over mijn gevoel en zij snapt het en dan belt Henry. Hij vraagt hoe het met me is en ik kan alleen maar huilen aan de telefoon. Ik zeg hem dat er niets uit mijn handen komt, dat alles me teveel is nu en dat ik me eigenlijk heel rot voel. Hij is zo begripvol en zo lief en ik moet nog meer huilen. Ik wil vandaag niets, ik ga zo in de tuin liggen en misschien dommel ik weg, ik ga wat lezen en misschien ga ik een boodschap. Ik doe verder niets. Ik ben bang voor nog meer labiliteit als ik met de tamoxifen start. Ik heb me voorgenomen deze pillen elke dag rond het middaguur te nemen. Ik lees de bijsluiter bewust niet. Hier zit ik dan, met het mooiste nieuws dat ik me had kunnen wensen en ik ben gevoelloos en leeg. Ik eet een beschuit omdat het moet, maar ik voel geen honger, ik drink mijn thee en ik wil ook geen doel bedenken om me vrolijk te voelen. Ik vind het even best zo, ik heb geen verwachtingen van deze dag en ik laat het over me heen komen. Ik moet mijn gevoel toelaten, dat is de opdracht en vandaag voel ik me onbestemd en het lijkt alsof mijn oksel en arm een zware storm ondergaan, want een kolkende rivier openbaart zich in mij. Ik hoor de vogels fluiten en ik zie de prachtige zon en ik kijk naar de kaart en het gedicht 'als de zon weer gaat schijnen' van Rozeta (dank hiervoor), dat gisteren via een ontzettende omweg (mijn werk) hier bezorgd is. Als de zon weer gaat schijnen - wat hij altijd doet- dan komt het met mijn leven ook vast wel weer goed!

Deze dag gaat een beetje aan me voorbij en er gebeuren heel veel onverwacht leuke dingen. Mijn moeder en Frits komen me een hart onder de riem steken en gaan met me wandelen en we combineren de wandeling met een bezoek aan de supermarkt. Er wordt een geweldige fles bubbels van Daan en Suus met de post bezorgd, Margit brengt namens haar, Eric en Willem een Il Primo ijs-kaart, mijn oom en tante komen op bezoek en ook Yvonne brengt me nog even na haar werk een geluksmok. Mama en Frits halen de kinderen uit school en als ze thuiskomen en ik zie ze het tuinpad oplopen smelt mijn hart. Vandaag gebeuren er allemaal dingen die mijn hart verwarmen! Ik ben zo dankbaar voor deze mooie dingen en ik klamp me er vandaag helemaal aan vast. Henry kookt een Hollands maaltje en het smaakt heerlijk. We gaan voor de toet naar Il Primo en eenmaal thuis gaan de kinderen onder de douche en naar bed en ik bedenk me dat ik weldra hetzelfde zal doen. Ik ben nog steeds ongelofelijk moe en mijn energie is ver te zoeken. Het lege onbestemde gevoel is er nog steeds en ik zou om alles kunnen huilen. Ik staar voor me uit en in mijn hoofd speelt mijn film, startend in januari en lopend tot nu. Ik kan de afgelopen 7 maanden verpakken in een script van 2 uur, want het voelt niet als 7 maanden van mijn leven. Mijn film dient zich nu constant aan in mijn hoofd, van diagnose, behandeling tot nu. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel tegelijkertijd voor mijn kiezen gehad, ik ben nog nooit geconfronteerd met zoveel verschillende emoties tegelijkertijd en ik heb me nog nooit in mijn leven zo kwetsbaar gevoeld. Ik ben dichter bij mezelf gaan leven en de ratio waar ik altijd op kon koersen heeft plaatsgemaakt voor emotie, voor gevoel. Ik weet even niet meer waar mijn zekerheden zijn en ik weet niet wat er in de plaats gaat komen voor alles wat ik deed. Ik weet dat er nu definitief iets anders is en ik kan het nog niet concreet benoemen. Ik moet daar nu tijd en rust voor nemen, niet vluchten in bezigheden. Er is vandaag echt niets uit mijn handen gekomen, voor het eerst in heel mijn leven heb ik niets gedaan. Ik heb natuurlijk gewandeld, maar louter omdat mama en Frits er waren, anders was het niet gebeurd. De wandeling heeft me vandaag enorm geholpen. Daarna gebeurden er zoveel onverwachte dingen die ik gewoon op me af heb laten komen. En nu zit ik moe te zijn, moe, leeg en zo vol emotie. Samen aan de keukentafel met thee en koffie en ik ben voor het eerst sinds lange tijd heel stil. Ik heb even geen letters, woorden en zinnen, zoals Teun in groep 3 heeft geleerd. Ik ben stil, in mijn hoofd speelt mijn eigen filmscenario en dit scenario overdondert me nu pas echt lijkt het. Vandaag geef ik aan alles toe en ik hoop dat na gewoon een aardige nacht ik morgen de kracht heb om na te denken over een nieuw patroon, een nieuwe koers en een nieuwe start en mijn ultieme kans om het leven te omarmen. Omarmen met de wijsheid die mij de afgelopen maanden gegeven is. Mijn leven is voor altijd veranderd, maar daardoor niet minder mooi! Ik denk aan de ziekte kanker en aan de wijze waarop deze ziekte bij ons thuis, zoals alleen bliksem dat kan, is ingeslagen. Ons huis is behoorlijk beschadigd door die blikseminslag. We zijn als het ware de schade aan het inventariseren en tevens zijn we met de wederopbouw begonnen, zonder dat we al kunnen overzien hoe het definitieve hernieuwde resultaat gaat worden. Ik ga naar mijn bed, de rust opzoeken en de stilte. Ik dacht dat met het nieuws van gisteren ik meteen zou kunnen beginnen met de opbouw, maar er zit nog veel pijn, woede en verdriet en er zit bovenal heel veel liefde. Luctor et emergo!