woensdag 22 augustus 2012

Dinsdagmiddag heb ik een emotioneel dieptepunt bereikt. Ik heb er volledig aan toegegeven en ik kan me niet herinneren ooit zoveel verdriet geuit te hebben. Het voelde zoals het rouwen om mijn vader, een intens diep verdriet, waarbij je de pijn in je buik voelt en je hart je zeer doet. Vanaf dat moment is er in mijn hoofd een knop omgegaan. Heb ik van mezelf al geleerd dat ik goed kan strijden, nu weet ik dat ik in mijn huidige situatie, mijzelf op de eerste plaats moet zetten en dat is een tegennatuurlijke gewoonte voor mezelf. Van vallen en opstaan leer je en word je sterker en vooral wijzer. Het leven vormt je en geeft je wijsheid en door deze wijsheid heb je het in je om in oplossingen te blijven denken, je wordt creatief en kunt steeds beter relativeren en ook incasseren. Door mijn tranen en intens verdriet heen voel ik dat ik ook hier door heen ga komen en dat maakt me trots. Mama komt met Frits nog langs en ma die is de praktische en emotionele steunpilaar voor me. Luctor et emergo! In de avond ga ik een eindje wandelen met mijn schoonmoeder en Bernadette komt ook nog langs. We hebben een beddendans uitgevoerd en ik slaap alleen in het bed van Puck, zodat ik relaxed kan doezelen en niet bang hoef te zijn dat er tegen mijn hechtingen aangebotst wordt. Ik trakteer me op een extra tramadolletje en een lormezatepammetje en ik kom de nacht zeer voorspoedig door. Ik houd me in de ochtend verre van het ochtendritueel om mezelf rust te geven. En ik ga fris en fruitig in wat water zitten, want ik mag me niet wassen in en om het wondgebied. Ik voel me heel wat beter dan gisteren. Ik moet wat moeite doen om mijn drainstanden door te bellen, want de telefonische bereikbaarheid is niet opperbest vandaag. En ik bel de huisarts voor nieuwe medicatie. Ma die doet de boodschapjes op de fiets en die doet de was en ik ben druk met niks als het ware en dat is precies wat ik nodig heb nu. Els komt voor me deze ochtend en bij haar kan ik mijn hart uitstorten. Els neemt alle tijd en ik huil en ik praat tot ik er schor van ben. En samen met Els en ook mijn schoonmoeder zie ik de psychologische ontwikkeling tot dusver zonneklaar. Ook Els ziet het en ineens is me alles duidelijk, alleen ligt de oplossing niet voor het grijpen. Ik ben blij met dit inzicht en ik voel me gesterkt en ga mijn eigen kompas volgen. Mijn koers zal de komende tijd frequenter moeten worden bijgesteld, waarbij ik altijd als eerste rekening zal houden met mezelf! Ik voel me een wijze knapperd, een knapperd met gevoel en een knapperd met strijdkracht. Ik geef Els een dikke knuffel en we gaan de dag zo goed mogelijk omarmen. Ma haalt de kindjes uit school en Teun blijft bij Pieter en Guus en Puck eten gezellig hier thuis. We lunchen gezellig en we hebben plezier met elkaar. Ik ga lekker rusten en val in een heel ontspannen slaap en slaap wel 2 uur. Als ik beneden kom zitten mijn 2 lieve aapjes voor de TV en komen Veerle en Francelle op bezoek. Ik geniet van hun gezelschap en van hun knuffel en als ik naar hen kijk dat zie ik 2 fantastisch mooie meiden zitten, die mooi van buiten en van binnen zijn en een warm gevoel maakt zich meester van me. Uit school heeft de mama van Sanja een prachtige bos bloemen meegegeven en deze bos laat me stralen. Bloemen houden van mensen en zo is het. In het huis staat een bloemenzee en elk boeket laat me voelen dat ik leef, dat ik ben en dat geeft kracht, maakt me oersterk! Ik aanvaard mijn ziekte, ik aanvaard mijn lichaam, deze balans is goed, nu nog de emotionele thuisbalans herwinnen. Ik ben voorbereid op zwaar weer, op onweer, op heftige regen, maar je weet wat ze zeggen, na regen komt zonneschijn en de zon is er altijd, weliswaar achter de wolken moet je hem zoeken, maar daarachter schijnt de zon ook, je moet de stralen durven voelen!