Moe maar voldaan

Wat een bijzondere dag. Moe maar voldaan is het voor vandaag. Lekker theetje gedronken met Maartje en kleine knapperd Luuk gezien, wat een vrolijkerd, hij kan alleen maar lachen en dat is een feest om te zien. Daar word je vrolijk van en dan begint een dag met feest en vrolijkheid. Dat geeft energie en dan kunnen we ertegen. Daarna even een afspraak gemaakt voor de middag voor de pruik, heftig. Het is gewoon om alles door te nemen, maar het voelt al zo definitief en het komt nu allemaal heel dichtbij. Ik ga met mijn zus Yvonne, even kijken naar de modellen de voordelen van echt haar van nylon, de kleuren, eigenlijk alles. Vanmiddag gaat het gebeuren. Met Liebeth eet ik een hapje, bijkletsen over alles en over ons gevoel in moeiijke tijden. We zitten op dezelfde golflengte en wij zitten op gelijke hoogte te trillen, zoals het artikel in Happinez beschreef. Fijn om haar even te zien en te knuffelen en wederzijds met elkaar te kunnen meevoelen en meeleven. Thuis is mama druk aan de strijk en de was aan het vouwen. De kamers zijn helemaal tiptop in orde gebracht en Guus zit heerlijk in de relaxstand, weliswaar verplicht, want hij is 'zwaargewond'. Hij heeft vandaag een blok op zijn teen gehad en zijn grote teennagel is helemaal blauw. Een maand geleden ongeveer hadden we eenzelfde debakel, maar toen betrof het de nagel van zijn pink. Deze heeft het helaas niet overleefd, dus er groeit inmiddels alweer een nieuwe nagel op zijn pink, na een heftige ontsteking. Maar goed, hij is gewond, loopt met 1 sok uit en hinkt. Een kus doet wonderen en ook kek klein kriebelbeestje Bil, zijn fictieve beschermengel verricht wonderen. Puck is fijn bij Nadine aan het spelen en Teun bij Lars. Er is rust in huis. Als Yvonne komt vertrekken we naar Beek en Donk en daar wacht Wilma op ons. We gaan in een aparte kamer zitten en daar nemen we met een kopje thee (en Alex Meijer stroopwafel TOP!!!) alles door. De verschillen echt haar versus nylon, de kleuren, de modellen. Er worden zes pruiken in bestelling gezet zodat ik ze kan passen wanneer ik dat aangeef. Ik moet er rekening mee houden dat als mijn eigen haar begint uit te vallen ik moet bellen om door te passen. We kunnen dan naar de kapper en dan gaat mijn haar eraf en vertrek ik met mijn nephaar weer naar huis. Het klinkt zo simpel, maar het is eigenlijk zo naar. Hoe gaat het voelen, hoe ga ik mezelf voelen, zal ik er door veranderen? Gaat iedereen het zien of zal het meevallen? En dan weet ik wat ik voel, ik voel onzekerheid. Een grote onzekerheid overspoelt me. Vrouwen en haar zijn eigenlijk onlosmakelijk met elkaar verbonden. Vriendinnen onderling hebben het vaak over haar, moet ik wel een coupesoleil of kleurtje nemen of niet? Zal ik in de winter wat donkerder doen en in de zomer licht? Zal ik het langer laten groeien of wil ik het eens wat korter proberen? Kortom altijd vragen om jezelf -hoop je- meer te verfraaien, want het oog wil ook wat :) En nu heb ik maanden hetzelfde haar, want de keuze die ik nu maak zal maanden mijn hoofdje gaan sieren. Daaronder zal het even bibop zijn en dan bij de volgende chemokuur zal het weer weg zijn, oftewel bloot haar. Na alle kuren is het maar weer de vraag hoe het terugkomt. Misschien wel helemaal grijs, of een kop met krullen of heel sluik. Wie het weet zal het zeggen. Ik word er gewoon onzeker van en nu het zo dichtbij komt vind ik het ook spannend. Gaat het pijn doen haaruitval? Ik heb me nogal een bos zeg! En hoeveel gaat er tegelijk uit, bossen, strengen? Hoe langer ik erover nadenk hoe enger het eigenlijk wordt. Zal ik er emotioneel onder zijn of juist niet. Ik kan het nog niet inschatten, dat zullen we zien, als het zover is. Ik neem me voor om gewoon alles goed te vinden, een traan een lach, misschien wel hysterie of toch de paniekaanval, het komt zoals het komt. Ik leef in het hier en nu en het komt dan wel als het in het hier en nu van dan aan de orde is. Op de terugweg in de auto zijn we samen emotioneel. Potverdomme het is ook allemaal wat. Daarbij had ik me deze week zo anders voorgesteld. Ik had deze week willen toppen, ik had van alles willen doen en ik had naar mijn werk willen gaan. Het is even iets anders gelopen en nu ik erover nadenk heb ik toch zeker wel een topweek gehad. Ik ben tegen mijn grenzen aangelopen, een lichaam dat gewoon keihard op de rem trapt. Een lichaam dat zegt tot hier en niet verder. Emoties die niet meer tegen te houden waren, want ook de geest is tegen zijn grenzen aangelopen, van woede tot verdriet. Gevolg was een verplichte rust, gewoon omdat lichaam en geest niet anders kon! Mijn lichaam en geest zijn één aan het worden. Dat is dus eigenlijk een cadeau en vrij vertaald een topprestatie in een week, dus een topweek. Thuis gaan we als twee echte wizkids aan de slag om een ebook op mijn ipad te zetten. Helaas is de constatering dat wij niet over deze handigheid en vaardigheid beschikken, maar ondanks die constatering proberen we van alles tegen beter weten in :) Inmiddels heeft Alyssa ook Teun opgehaald en komen Puck en Nadine al aanlopen. Puck is moe en heeft het leuk gehad, ze komt met veel leesboeken thuis en na een heel verhaal blijken dat boeken van de bibliotheek te zijn die ze mochten meenemen. Puck gaat meteen liggen. We vragen of Johan ons kan helpen met ons probleem, maar ook Johan de papa van Nadine kan ons niet helpen met ons ebook. Ik probeer een theorie te bedenken dat een ebook van bol.com niet op een ipad kan. Op een ipad horen ibooks, die zijn compatable voor een Mac. En de ebooks voor een ereader zijn voor een gewone pc. Ik probeer mezelf te overtuigen, maar Yvonne en Alyssa gaan niet geheel met me mee en proberen nog steeds van alles. Het lukt echter niet, dus we laten het voor wat het is. Ik zal morgen aan de macexpert vragen hoe het daadwerkelijk zit en wie weet lukt het dan. En er is een superverrassing, bij de buren is een pakketje afgeleverd voor mij! Ik zie de envelop en roep dat is uit Amerika! Ik duik op de envelop af en roep dat het pillen zijn. En dan komt er een leuke kaart uit en een A&F joggingbroek!!!!! JIPPIE, ik ben zo blij als een klein kind met mijn broek, a perfect match with the hoodie Karin, thanks to you all guys!!!!! Ik ga ze via Facebook bedanken roep ik. Jeroen belt me nog even zomaar om te vragen hoe het is en ik vertel hem dat het inmiddels naar omstandigheden weer redelijk is. We kletsen even en ik zeg dat ik maandag graag wil komen. Ik hoop dat ik maandag kan gaan en dat er nu niets tussenkomt, hoop is een goede eigenschap. Het eten wordt door manlief verzorgd, want die 'kookt' vanavond, we eten maandmenu van de Chinees :))) We smikkelen en spreken met elkaar de dag door. Wat een leuke verhalen. Guus wilde met Bram spelen maar het mocht niet omdat Bram straf had. Volgens Guus was hij niet ontdeugend geweest, maar hij was stiekem geweest. Guus vraagt: papa wat vind je erger, mijn blauwe teen of mama's bultje. We kijken elkaar aan en zeggen dat dat wel een heel moeilijke keuze is, omdat zijn teen zo'n pijn doet. Uiteindelijk vind Guus het voor mij erger, want ik krijg bloot haar van de bult en hij niet van zijn teen. Kinderen zijn zo fijn om te kunnen blijven relativeren. We lachen met elkaar. De kinderen kijken heerlijk naar wonderteam en Teun tingelt op zijn gitaar. Ik ben moe, maar voldaan. Vandaag was weer een dag dat ik me weer in staat voelde dingen te doen. Dat gevoel is goed. Mijn onzekerheid groeit, ik kijk op een vreemde manier uit naar de eerste kuurdag en daarmee groeit de onzekerheid harder. Want ook hier weet ik niet wat me te wachten staat. Ik ga met cola gewapend de kuurdag in, een tip van een lotgenoot. Ik zie mezelf bulkend in de chemoruimte zitten, maar dat mag, chemopatienten mogen schaamteloos boeren en bulken. Ik ben een bulkende knapperd. Ik neem alvast een cola, mijn lijfdrank :) Droge witte wijn is zo passé, cola rules!