Nachtelijke hoest

Onze Guus heeft nachtelijke hoest. Zijn droge hoest is niet te stoppen. Om half drie geef ik hem wat tijmsiroop en een pilletje, maar pas na ruim een uur wint zijn vermoeidheid het toch echt en valt hij in slaap. Pas dan kan ik ook de slaap vatten. Teun is zoals altijd vroeg uit de veren en om zeven uur gaat hij met papa naar beneden. Puck en ik weten het tot bijna negen uur!!!!! te rekken. En dan gaan wij naar beneden en eten ons ontbijtje. Het is vandaag weer joggingpakkendag en de kinderen vinden dat geweldig. Het weer lacht ons toe, dus lekker de deuren open en naar buiten. Aan de tuintafel wordt met de klei gespeeld, op het gras staat al weer een dino-bos en er wordt gefietst. Er komt een gordijnenman langs voor de vouwgordijnen die over drie weken ongeveer zullen hangen. Het begint hier in huis er allemaal op te lijken. Manlief gaat met een boodschappenlijst naar de supermarkt en dan kan hij zich vanmiddag storten op de trampoline die nog in de doos ligt. Het is een heerlijke dag en het belooft alleen maar beter te worden. De kinderen hebben moeite met het delen van elkaars speelgoed. Als het op delen aankomt dan is dat in huize Schreur bijzonder ingewikkeld. Dus er wordt niet overlegd en vaak gebeurt het dat ze zonder te vragen iets van de ander pakken. Dat fenomeen gaat hier altijd gepaard met gepiep, geschreeuw of in het ergste geval met slag of stoot van Guus. Zo ook deze ochtend. Ieder heeft zijn eigen fiets, maar op de fiets van de ander fietsen blijkt om een vage reden toch leuker. Hier wordt dat vooral niet gevraagd, dus Puck gaat er op de veel te kleine LightningMcQueen-fiets van Guus vandoor. Guus die ziet het en rent er schreeuwend achteraaan en dat om half elf in de ochtend. De buurt is er weer gelukkig mee. Ik vanuit de keuken er achteraan, uiteraard ook met verheven stemgeluid (hoe doen andere ouders dat toch vraag ik me dan af). Ik roep de drie musketiers allen bij elkaar. Vervolgens leg ik uit dat ze, als ze de fiets of ander speelgoed van elkaar willen lenen, ze dat gewoon met elkaar kunnen overleggen en dat er maar 2 antwoorden zijn Ja of Nee. Al naar gelang het antwoord handel je en respecteer je dat. Ze knikken allen naar me en voorlopig is de rust wedergekeerd. De vraag is voor hoe lang en jawel hoor 10 minuten later een huilende Teun thuis. Puck en Guus gaan op de trampoline bij Wessel en hij huilt. Op de vraag waarom zegt hij me dat hij bang is voor de honden. Ik leg Teun uit dat ik van mening ben dat hij prima kan praten. Als hij bang is voor de honden dan kan hij dat melden aan Wessel of de papa of mama en vragen of ze even vastgehouden worden, zodat hij bij de trampoline kan komen. Ik voeg er geirriteerd aan toe dat dat een oplossing is van wat hij als probleem ervaart. Niets zeggen lost niets op en dan blijft het verdriet. Hij kijkt me aan, stapt op zijn fiets en gaat weer op pad. Ik ga er vanuit dat hij dit wel gaat oplossen. Teun zijn angst voor honden wordt alleen maar erger en waar het vandaan komt? Nou ben ik zelf geen held met grote honden en wellicht -gevoelig mannetje als hij is- heb ik dat onbewust aan hem doorgegeven. Ooit stond ik huilend bij mijn schoonzus in de dierenartspraktijk. Huilend omdat ik omringd was door drie grote honden en omdat mij en kat getoond werd uit de vriezer. De angst kon mij alleen laten huilen, angst is een raar verschijnsel. Teun heeft dat dus vast van mij. Even later hoor ik hem op de trampoline, dus hij heeft zich weten te redden. En ik blijf me hier thuis verbazen over het feit dat vrouwen in hun hoofd feilloos weten wat er moet gebeuren in en om huis en dat mannen dat vaak niet doorhebben. Dat de focus vaak op irrilevante zaken komt te liggen. Ik snap gewoon niet hoe dat komt. Hoe kan het zijn dan veel mannen zakelijk zo succesvol zijn, terwijl ze thuis een totaal andere soms misschien wel ondergeschikte rol vervullen? En waarom kun je je als vrouw zo irriteren aan je partner. terwijl je daar bij anderen (ongeacht man-vouw) geen last van hebt of beheersbaar last van hebt. Ik heb hier thuis onbeheersbare last ervan :) Komt dat omdat je zo verschillend situaties aanvliegt en dus anders gedachten verbindt of logisch vindt? Neem nou morgen, Teun wordt 6 en ik denk gezellig we gaan iedereen zijn verjaardag vieren. Tuurlijk even een hekstenketel, maar de beloning van je kind die zo'n dag intens geniet en hieperdepieper rondloopt, werkt dusdanig verzachtend dat niets teveel is. Ik krijg echter niet de indruk dat manlief dezelfde gedachte deelt. Het lijkt alsof hij meer in de denkstroming zit van: Help mijn rust in mijn weekend wordt verstoord want mijn zoon is jarig? Nou kan ik er verschrikkelijk naast zitten, want niets is mij vreemd, maar toch zorgt mijn interpretatie dus voor irritatie, eigenlijk al op voorhand. Dat is eigenlijk heel vervelend als je hier last van hebt. Ik probeer dat in mijn hoofd te verbinden, zodat ik er beter mee om kan gaan, want met irritatie is eigenlijk niemand geholpen en zeker ikzelf niet. Uiteindelijk levert het mij de verkeerde energie. Ik ga mijn beste beentje voorzetten:) Ik zie het overigens niet alleen bij ons, ik zie het ook elders (zeker in mijn naaste omgeving). Neem nou het fenomeen een avondje weg alleen. Als ik een avondje wegga dan denk ik ook na over mijn gezinsleden die achterblijven. Dus, ga ik uit eten met de meiden dan bedenk ik op voorhand wat er thuis geregeld zou moeten zijn om het zo vlekkeloos te laten verlopen, pas dan kan ik zorgeloos genieten. Omgedraaid, dus als manlief weggaat, zal hier nooit of te nimmerzo mee omgegaan worden. Het lijkt alsof in de omgedraaide rol, deze gedachte niet speelt, wellicht omdat het thuis toch wel doordraait, zoals eigenlijk altijd. Dit geldt ook als je als vrouw besluit -na uitgebreid overleg- voor een paar dagen weg te gaan (vanwege studie, werk of voor de leut). Je regelt dan vanalles om de boel zo goed mogelijk draaiend te houden, dus eten voorradig, boodschappen gedaan, was op orde, huis op orde, van alles dus. Ben je dan eenmaal weg, dan bekommeren -zomaar vanuit het niets- hulptroepen er ook nog voor om die arme achtergebleven man, die naast zijn werk kinderen moet verzorgen, bij te staan. Is de man echter weg, dan is er niemand die eigenlijk zo denkt of te werk gaat, want de meeste vrouwen regelen dat zelf wel en geen haan die er naar kraait. Is dat cultureel bepaald? Komt dat door je opvoeding (bij mij thuis was er sprake van een traditionele rolverdeling, man werkt, vrouw doet huishouden)? Neem je dat dan mee in je verdere leven, ondanks het feit dat je inmiddels beiden evenveel eigenlijk werkt? Maken wij vrouwen het ons onnodig ingewikkeld en hoe kun je dat doorbreken? Kortom vragen die me bezig houden en waar ik graag baanbrekend in bezig zou willen zijn. Ik heb altijd in gesprekken met anderen het feest der herkenning. Waarom gaan de meeste vrouwen als er kinderen zijn minder werken? Omdat vrouwen per definitie deze taak op zich zouden moeten nemen? Waarom krijgen vrouwen voor vergelijkbare banen in het bedrijfsleven vaak minder betaald dan mannen? Ook zo'n raar fenomeen. Werk je in de zorg dan is dat vaak niet zo, maar in het bedrijfsleven is dat vaak wel het geval. Bizar. Ik blijf me erover verbazen. Sinds gisteren denk ik veel na over productieve uren van een werknemen. Hoe kun je een werknemen zo productief mogelijk inzetten en de balans werk-privé dusdanig in evenwicht brengen dat er geen ziekteverzuim meer is. Mijn hoofd doet leuke dingen en ik zit lekker in mijn vel als dat gebeurt. Ik geniet van de vogels in mijn tuin, van Teun die rennend binnenkomt met zijn broek al op zijn enkels, omdat hij zo nodig moet plassen. Ik geniet van het leven, van de verschillen die altijd zullen bestaan tussen mannen en vrouwen. Hoe saai zou het zijn als er geen irritatie meer was in het leven. Deze spanning maakt relaties aangenaam denk ik. Een relatie met een gezonde spanning is aangenaam. Ik ga maar genieten van de gezonde spanning en er vooral hard om lachen. Mijn gedachten, mijn irritaties, mijn leven, het blijft eigenijk gewoon een feest, never a dull moment......