het drama van de jas

Om acht uur in de ochtend voltrekt zich het grootste drama ooit in huize Schreur. Teun zijn bruine jas is stuk, zijn lievelingsjas, de fijnste jas van de hele wereld, zijn vet coole jas. Als oplossingsgericht ouder zorg je voor een goed alternatief. Zo ook wij, een prachtige donkerblauwe ski-jack wordt voor Teun gepakt. Wij trots op ons improvisatietalent en Teun verdrietig om het 'in zijn ogen' ellendige alternatief. Dikke tranen, Teun wil deze jas NIET aan, onder geen beding, de jas is stom, hij is te groot, hij kan er niet meer in bewegen, hij heeft verdriet en boehoet er lekker op los. Hij is vastberaden, het zal NIET gebeuren, dat hij de jas aandoet! Wij zijn op zo'n moment beiden behoorlijk gefrustreerd en wat we ook proberen -we bewegen hemel en aarde- de jas wordt niet aangedaan. Teun stampvoet, hij gaat op de bank liggen met zijn hoofd in de kussens en weigert dienst, hij is in staking. Inmiddels is het ook voor Puck en Guus wachten op Teun. In onze straat is een grote bedrijvigheid, kinderen lopen, fietsen, auto's worden geopend, want de tocht naar school is begonnen. Hier in huize Schreur staan we allemaal een beetje ontdaan van de situatie naar elkaar te staren, behalve ik! Ik ben woest. Ik pak Teun bij zijn armen en zeg dat ik het heel vervelend vind dat zijn lievelingsjas stuk is en dat we snel een andere coole jack voor hem gaan regelen, maar dat dit toch een prima oplossing is. Anders heeft hij geen jas. Teun gaat in de onderhandeling en probeert me uit, hij vraagt me waarom hij dan geen vest aan mag. Ik leg hem uit dat het weer nog niet zo mooi is voor alleen een vest en dat ik niet wil dat hij ziek gaat worden. Teun blijft ontroostbaar. Ten einde raad zet ik hem ik hem buiten voor de voordeur neer voor een afkoelmoment en Teun gaat op de plantenbakjes zitten, echt niet hysterisch, maar in rust. Ik krijg hier nog meer irritatie van. Na 3 minuten zeg ik dat het mooi is geweest en dat hij zijn jas aan moet. Hij mort en piept en zeurt, maar de jas gaat aan. Ik ben al blij met deze beweging. Ik ben iets te snel blij, want hij blijft zeuren en inmiddels zit ik weer tegen mijn 5-jarige te schreeuwen, ik en geduld is geen combinatie, dat is een hoge berg die ik nog moet beklimmen, overduidelijk. Ze vertrekken naar school en ik neem in alle rust Teun nog even apart en toon begrip voor zijn verdriet, ik geef hem een knuffel en zeg hem dat ook ik niet meer kan doen dan mijn best en ook het beste voor hem wil. Nog een knuffel en Teun loopt als laatste de deur uit, huilend, mopperend en zo sloom als een slak. Ik hoop aan de deur dat het drama zal stoppen in de auto en dat hij zijn plezier voor school laat overheersen. Ik hoop het, omdat ik hoop heb, evenals moed en vertrouwen. Ik hoop dat het goed komt en vertrouw erop dat ook Teun tot bedaren komt. Onze Teun, volhardend, hij staat voor wat hij wil en wat hij niet wil en hij geeft niet toe. Ik was op die leeftijd identiek. Ik heb ooit straf gekregen op school, omdat ik zat te kletsen. Ik was het er niet mee eens als 8- jarige. Ik kletste niet, het was een ander die mij wat vroeg en uit beleefdheid gaf ik een antwoord met als aanvulling dat praten tijdens de les niet mocht. De meester zag mijn mond bewegen en dus was ik de pisang. Maar dat feest ging NIET door, want zo was het NIET gegaan. Iedereen mocht naar huis en ik moest blijven. Daar zat ik dan met eenpapier voor me waar ik op moest schrijven, ik mag niet praten tijdens de les. Echter, ik schreef geen letter op dat papier. De meester was boos, maar dat kon me niets scheien, ik ga geen straf ontvangen voor iets waarvan ik niet de hoofdaanjager was, slechts een slachtoffer. Volhardend als ik was stak ik mijn mening niet onder stoelen of banken en dat maakte indruk bij de andere kinderen uit de klas. Daarom vertrok er ee groepje na schooltijd naar mijn moeder en zij hebben haar verteld dat ik geen strafregels wilde schrijven en dat ik net zo lang moest blijven tot ik het ging doen. Mijn moeder wist dan al wel dat dat een lang avontuur kon gaan worden. Dus zij naar school. En daar stond mijn moeder dan in gesprek met de meester. Ik schreef nog steeds geen letter. Ze gingen samen uit de klas en nog steeds schreef ik geen letter. Daarna kreeg ik de kans om te vertellen hoe het daadwerkelijk was gegaan en die kans greep ik. Resultaat: ik vertrok met mijn moeder naar huis, zonder een letter op papier te hebben gezet. Ach, denk ik dan, van wie heeft Teun deze volhardendheid als hij van mening is dat hem onrecht wordt aangedaan? De appel valt niet ver van de boom, maar wat is dat een beproeving zeg. Ik realiseer me ook dat de jas maar een aanleiding is om zijn ongenoegen te uiten, dus hier zit meer achter, maar wat. Ik zit aan mijn keukentafel en drink een kopje thee. De telefoon gaat en ik neem op, op datzelfde moment komt manlief thuis. Ik moet direct ophangen. Ik hang op en hoor dat Teun op school volledig geflipt is. Ik snap dat wel. Ik kan gebeld worden. Ik verwacht echter geen belletje. De school weet van de situatie bij ons thuis, ze weten ook dat Teun behoefte heeft aan veiligheid en geborgenheid. Ons jas-incident heeft hem geen veiligheid en geborgenheid gegeven, het heeft hem een gevoel van onrecht en onmacht gegeven. Hij is geflipt, mijn vijfjarige is geflipt en mijn hart huilt.... Dit zal niet de eerste flip zijn denk ik, hoeveel flippen gaan we nog krijgen? Teun zijn wereld staat op zijn kop en niet alleen die van Teun. ook die van Guus, Puck en Henry. In onze wereld is de veiligheid even ver te zoeken, je kunt immers zomaar heel ziek worden, waardoor een voorname bijdrage in het gezinsproces verandert, zomaar, zonder vooraankondiging. Het valt allemaal niet mee, maar we moeten er wel mee omgaan, we moeten, er is geen keuze. Morgen is kuurdag 1, vanaf morgen zal het nog even weer anders gaan. Hulp staat paraat en laten we met elkaar veiligheid en geborgenheid hoog in het vaandel laten staan. Onze lieve kindjes, ons fijne gezin, we zijn samen sterk, maar moeten wel een verdomd steile berg zien te beklimmen en we weten niet hoe we dat moeten doen, want we hebben nog nooit geklommen.