Mijn angst wordt werkelijkheid

De dag loopt voort. De kinderen hebben schik, ze spelen hockey bij Florine en doen net alsof ze op de camping zijn. Ze genieten en dat hoort ook zo op zo'n prachtige dag als vandaag. Ik loop met Henry een rondje en ik ben nog steeds heel moe, maar ik kabbel lekker voort. Teun komt met Wessel met De Ninjago strijders spelen en dan gaat Henry met Guus en Puck en ijsje eten. Teun blijft gezellig bij mij. Hij wil niet mee. Hij weet niet wat hij moet doen, dus ik stel voor of hij geen circus artiest wil spelen met als start de skippybal act. Hij zoekt naar de skippybal en komt vrolijk op me af, hij gaat op 1 been staan met zijn armen wijd gespreid. Dat heeft hij geleerd dat doen echte circus artiesten ook! Ik lach. Daarna gaat hij tekenen en iknstop hem onder een dekentje, ben bang dat hij te snel afkoelt en ziek wordt. Als de rest weer thuis is is het tijd om wat te organiseren voor het avondmaal. Ik ben normaal de persoon van het eten en dat is altijd georganiseerd, maar vandaag niet. Henry besluit wat te halen en ik heb eigenlijk trek in normaal gezond eten. Maar goed Henrybwil wel sushi voor me halen, een groot risico, want Hij wil dat doen bij Lilie, een net nieuwe toko, omdat deze ook gewoon Chinees eten heeft. Henry gaat met Puck en het is al kwart over vijf. Ik ben moe en lig op de bank en Guus en Teun liggen op de kussens en kijken naar Thomas de trein. Inmiddels is het bijna zes uur, ik heb de tafel gedekt en treknhet niet meer. Van de honger, van moeheid, eigenlijk van alles niet meer. Guus wil eten en ik zeg dat hij nog even geduld moet hebben. Hij wil een appel met kaneel, maar die mag hij van mij als toet, niet nu. Er wordt gemord thuis en ik barst in tranen uit, ik ben het zo zat! Ik bel Henry en hij is er net, het was druk bij de afhaal. We gaan aan tafel en mijn sushi Is een deceptie, evenals de rest van het eten. Dit was mijn nachtmerrie, ondanks alle best die gedaan wordt, kan ik dit niet aan en aanzien. Te weinig structuur en ik kan nu niet incasseren, dus alles stelt me of teleur, of is teveel. Tot overmaat van ramp stort Teun achterover van de bank met zijn hoofd op de keukenvloer. Ik loop huilend van tafel en probeer Teun nog te troosten, ik ben zo moe en zo op, ik ga naar boven. Hier was ik zo bang voor. Even niets meer in de hand te hebben, alles zo ongeorganiseerd, ik kan dit niet! Ik voel me zo alleen en niemand die me in de heksenketel hoort, ik voel me alleen op de wereld en het gezin draait door. Ik ga op bed liggen en dan komen de mannen en vrouw naar boven in bad. Ze gaan dat bij mij in de badkamer doen en ik kan het geschreeuw niet aanhoren, mijn hoofd spat bijna uit elkaar en niemand heeft in de drukte enig idee wat er in me omgaat, ik huil en ben wanhopig, dit moet anders, dit kan zo niet. Ik wil vaste eetschema's en tijden, vaste rituelen en pictogrammen voor de kinderen, zodat er meer rust en regelmaat komt. Het leven van we zien wel en gezellig is even niet van nu, orde, regelmaat, rust, reinheid en regels, dat is wat ik wil. Hoe gaan we dat inpassen. In Chemo weekenden moet er ook standby zijn. Henry kan niet voor 3 kinderen en een zieke vrouw zorgen. Hij ontfermt zich over onze engeltjes, maar ik voel me zo verloren en alleen, hij kan dit niet alleen, hij komt handen en aandacht tekort. Ik ga van de nood een deugd maken en voel het in me borrelen. Morgen wil ik met Yvon een week eetschema en wil ik met Bernadette pictogrammen maken voor de dagelijkse rituelen. Ook wil ik vaste acties per dag, zodat er weer een structuur komt, anders dan dat ie was, maar wel werkzaam voor ons en de hulp die er is. Vereenvoudigen is het halve werk, ik ben er klaar voor, deze dag heeft me uiteindelijk veel wijsheid gebracht!