kleine kwetsbare knapperd

Vandaag begon dramatisch, maar vervolgde goed. Ik ben naar mijn werk geweest en er kwam niets tussen net zoals vorige week. Ik kon gewoon gaan en met name dat gewoon dat staat me deze ochtend wel aan. Ik wil gewoon even weg, weg uit mijn huis en weg uit mijn omgeving. Ik wil een reis ondernemen naar de andere wereld. En dat is het voor me, een reis. Het kost ongelofelijk veel energie om de reis te ondernemen. Voordat ik gedoucht heb en aangekleed ben is het al 10 uur. Alles kost meer moeite, want ik ben geestelijk en lichamelijk moe. Ik ervaar het ook als een reis. Als ik klaar ben heb ik mijn poster van Alpe d'HuZes klaarliggen, mijn geld om te lunchen en mijn CD van Ad Visser, want ook die gaat mee op mijn korte reis. Klinkt overdreven, maar wat voor mij normaal geen inspanning kost, dat kost het nu wel en naar het werk rijden in de auto is al inspanning, dus dan hoort Ad erbij voor de ontspanning. Eigenlijk voor de evenwichtigheid. Als ik het parkeerterrein van Sligro oprijdt, voel ik me trots. Trots dat deze reis zo goed verlopen is en trots dat ik er ben en trots dat ik er gewoon mag zijn. Ik heb voor deze dag niet echt een verwachting, dus verwachtingloos stap ik binnen en start met een kop Alex Meijer Rooibos thee en loop naar mijn afdeling. Ik ben blij er te zijn, maar tevens ook verward, want wat kan ik doen? Ik wil alles doen vandaag, gewoon om maar even bezig te zijn en onderdeel te kunnen uitmaken van de andere wereld, die voor mij gelijk staat aan toen alles nog gewoon was. Ik loop binnen en natuurlijk wordt er gevraagd hoe het is en dat gaat heel natuurlijk en voelt heel normaal. Als ik antwoord merk ik dat ik dat met gepaste afstand doe, ter zelfbescherming. Ik wil vandaag even normaal zijn, maar wat is normaal in mijn situatie? Ik vertel en geef antwoord op vragen en loop naar mijn werkplek. Ik ben er laat, dus de eerst logische stap na de thee en de verhalen is de lunch. Ik ga lunchen en ik geniet ervan, gewoon de verhalen aanhoren en zelf natuurlijk ook verhalen vertellen als prater :) De lunch is een fijn moment, een moment dat normaal voelt en het eten smaakt me voortreffelijk. Bij terugkomst op de afdeling als toet een stuk heerlijke taart. Ik wil beginnen met mijn taak en ga naar het intranet om gewoon eens te kijken hoe het eruit ziet. Ik stuit meteen op vragen en doe navraag op de afdeling. Ik weet het eigenlijk niet meer wat de concrete opdracht is, dat is denk ik het geval. Dus via een werkgerelateerde vraag, sta ik toch weer te praten over mezelf, in mijn veilige modus, want ik wil niet kwetsbaar zijn maar nu even gewoon. Als mijn mobiel gaat voel ik dat de energie uit me wegvloeit. Mijn familie aan de lijn, die als geen ander weer hoe kwetsbaar ik ben. Mijn wereld raakt nu direct mijn andere wereld en ik probeer me op de vlakte te houden. Mijn familie voelt dit en prikt hier doorheen. Ik wil me staande houden, maar voel dat ik het heel zwaar heb. Ik besluit naar huis te gaan. Zeg iedereen gedag en wil onzichtbaar vertrekken. Echter dat lijkt zo makkelijk, en zou makkelijk zijn als ik de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter zou hebben, maar die heb ik niet. Dus ik zwaai nog, zeg hier en daar nog wat, totdat ik het nonverbale gebaar in ontvangst neem. Een welgemeende kneep in mijn hand en een verstandsblik van een gevoelsmens die weet dat ik er doorheen zit en die het benoemd. Daar zijn ze dan de tranen, onvermijdelijk, heel gewoon en echt niet vreemd voor iemand met mijn last. Ik mag klein zijn, kwetsbaar zijn, maar ik wil me hier zo graag van afsluiten op deze 'gewone' dag in mijn 'andere wereld'. Ik ben een kleine kwetsbare knapperd, die vast wil houden aan flarden van een andere wereld dan die van haarzelf om heel even gewoon te kunnen zijn. Een mission impossible, iets wat ik mezelf opleg. Ik probeer de beiden werelden als een geheel te zien en ze te combineren. Kleine kwetsbare knapperd mag van haar begeleiders in het ziekenhuis alles, er is geen goed en er is geen fout. Er is IK en alle energie moet ik in mezelf investeren. Dat weet ik allemaal, maar het invulling geven is zo tegen mijn natuur. Maar goed ik laat maar een fractie toe van mijn kwetsbaarheid en dan ga ik, ik praat nog wat, maar wil graag alleen de reis naar huis ondernemen samen met Ad. Ik stap in mijn auto en zet Ad op volume 14. Ik ben de hoek nog niet om of de sluizen staan open, heel ver open. Ik boehoe net als Teun vanochtend deed. Ik boehoe en vind alles zo oneerlijk, ik wil helemaal niet ziek zijn, niet zo ziek als ik nu ben, met zo'n verschrikkelijk lange weg te gaan. Ik kan het niet bevatten en ik kan het niet overzien. Ik bedenk me dat ik ook niet naar huis wil, niet nu de kinderen heerlijk thuis zitten, ik wil niet nog meer onveiligheid voor ze creëren. Ik heb een doel nodig om me op te focussen, ik zet mezelf in de overleefstand. Ik wil even wat doen, gewoon wat anders. Ik besluit naar Helmond city te gaan. Ik wil een stoere jas voor Teun kopen, een waar hij trots op is en die hij met trots wil dragen. Een jas die door mama aan hem gegeven wordt met een boodschap. Ook ik baal van zijn kapotte jas en die alternatieve jas die hem niet lekker zit. En ik wil de buurvrouw een heilige Christoffel geven voor haar reis naar Australië. Mijn doel zet me in een rust en Ad doet ook zijn werk. Ik heb waarempel een lach op mijn gezicht. Henry belt en vraagt me of we iets met de jas moeten doen. Ik vertel hem trot dat ik hier mee bezig ben. Ik voel onze verbondenheid door de jas en ik weet dat we het straks weer even recht hebben gezet, wij samen, samen sterk, wij met elkaar. Weer een stukje evenwicht terug, maar een evenwicht dat wel aardige schade aan het oplopen is. Onze wereld zal vanaf morgen nog onevenwichtiger worden en de kinderen zullen dit ervaren. Zij zullen dit voelen als minder geborgen en minder veilig. We zullen in de strijd scheuren en barsten krijgen, maar dat hoort erbij, we moeten er ons niet voor wegdraaien. Het benoemen is één en vervolgens kijken hoe we ieder op zijn eigen wijze er mee om kunnen en moeten gaan. Onze kleurenpalletjes zijn allemaal van een andere samenstelling, dus ieder op zijn eigen wijze is de enige wijze waarop het kan. Elkaar niets opleggen, maar wederzijds begrip. Ik loop de WE binnen en het heeft zo moeten zijn er is nog 1 winterjas, een hele stoere pilotenjack, in maat 116. Ik loop er recht op af en 2 minuten later is de aankoop verricht. Ik ben trots, niet te geloven! Ik ga naar mijn volgende doel; het vinden van een Christoffel, dat is wat ingewikkelder, maar ik ben volhardend en dat wat ík wil zal geschieden. Binnen drie kwartier heb ik mijn taken volbracht en blijer dan blij ga ik naar huis. Ik bel Alyssa en zeg haar het drinken alvast in te schenken, want ik ben er zo. Thuis staat er drinken en word ik verwelkomd door vier lieve kinderen (de buurjongen is er met zijn apple touch). Ik ben moe en blij. Ik loop naar Teun die met Nick in de stoel op de apple touch aan het spelen is. Ik ga op mijn hurken zitten en kijk hem aan en zeg dat ik iets heel stoers voor hem heb. Hij vraagt met grote ogen wat en ik zeg een nieuwe stoere jas, een heel bijzondere. Zijn ogen worden nog groter en zijn pupillen zijn net zo groot als het heldere blauw van zijn ogen (wij noemen dat thuis duymelinken-dop ogen). Ik vertel hem dat het een echte pilotenjas is en hij zegt met een armgebaar erbij, yes vet cool! Een mooiere beloning had ik niet kunnen krijgen op dat moment. Later op de avond neem ik hem even apart om er een op een nog even met hem over te praten. Hij vertelt me dan zijn verdriet en laat weten dat het in de klas wel snel over was en dat hij weer blij is. Mijn hart maakt een sprongetje. Met Alyssa neem ik de dag van morgen door. Zij haalt de kindjes op bij oma (er wordt morgen gestaakt op de Wilhelminaschool) en gaat met ze zwemmen, eten en brengt ze naar bed. Dat is in control en ikzelf ben dat niet, ik ben in afwachting van de eerste kuur die morgen een feit zal zijn en ik ben eigenlijk gewoon heel bang, want niemand weet hoe mijn lichaam zal reageren op de chemo. Het is afwachten, het is onzeker en dat is eng. Ik ben dus zo bang als een wezel. Op een vreemde manier leef ik er ook naar toe, eindelijk een stap om die verdomde kanker klein te gaan krijgen, dus positief en strijdlust heb ik, nu zorgen dat mijn geweldige lichaam ook zijn ding gaat doen. Mocht er een engel in mijn huis zijn die dat kan: be my guest!!!!! Als Henry thuis komt kunnen we lekker eten en dat doen we. En er wordt volop gepraat, want dat doen ze graag over de staking en de reden van de staking. Teun laat weten dat de meesters en juffen meer geld willen. Puck vult aan dat ze rijk willen worden en Guus weet op te merken dat hij niet naar school hoeft. Kortom die kleine hoofdjes weten maar al te goed waar het om gaat, in dit geval de staking en in ons geval de kanker. Guus heeft in de kring verteld over borstkanker en de poster laten zien, deze zal opgehangen worden op school. Puck heeft het haar eigen meester niet kunnen vertellen, maar wil graag in de herkansing en Teun heeft de poster even geparkeerd. Ieder op zijn eigen wijze en die wijze bepalen zij zelf, die moet hen ook passen als een jas(hoe toepasselijk vandaag), het is geen verplichting, het is wat zij hierin willen. Ik ben trots op mijn drie musketiers. Trots met een hoofdletter T en ik heb ze lief met heel mijn hart en meer kan het niet zijn. Buuv Pauline komt langs en ik geef haar de Christoffel en een kaart met tekst en een mail met nog meer tekst. Ik ben een knapperd die lang van stof is. Ik krijg van haar een geluksamulet. Ik koester deze en morgen ga in naar het ziekenhuis met een gebroken engel van rozenkwarts, met het horloge van mijn vader, met de Boeddah van Robert, met de engel van Ilse en met de geluksamulet van Pauline. Mijn 20 huisengelen zullen om me heen zweven en mijn Henry zal aan mijn zijde zitten. Ik ben bang, banger dan bang, maar de strijd zal in al zijn hevigheid losbarsten en de chemo zal de kanker uit gaan roeien. Dat is mijn houvast en dat geeft kracht. Daar doe ik het voor, ik wil nog heel lang mee, nog heel veel dingen doen, maar voor nu wil ik strijden, strijden tegen mijn borstkanker. Dat is nu, de rest is voor later, een dag per keer en meer kan ik even niet aan. Ik ben vandaag een kleine kwetsbare knapperd en ik ben trots op mezelf. Morgen zullen we weer zien. Nu rust, ontspanning en een goede nachtrust. Het lichaam moet er klaar voor zijn. De Kleine kwetsbare knapperd is moe en gaat op de bank liggen en doet haar snaveltje dicht en haar oogjes toe.