de nacht na de TAC kuur

Wat een gewaarwording. Door het boeren en de geuren ben je je ineens heel anders bewust van eten en voel je je raar. Ik kreeg een déjà vu gevoel. In mijn zwangerschap kon ik ook van allerlei etensgeuren kokhalzen. Ik als eetgrage dame, die bij Veronica dicht bij de kantine zat, moest allerlei smoezen verzinnen om niet direct kenbaar te maken dat ik zwanger was. Normaal was ik dol op patat en als dat op menu stodn dan nam ik dat steevast. Tijdens mijn zwangerschap kon ik echter niet tegen de lucht van frituur. Als ik het rook dan begon ik te kokhalzen. Marijke en Bianca wisten dat ik er dol op was en vaak kwamen ze al naar mijn kamer om dolenthousiast te zeggen wat er op het menu stond. Meestal was ik dan ook blij, temeer daar ik nog wel eens laat in de kantine belandde en ze zo voor mij een bord konden reserveren, greep ik er niet naast zeg maar. Behalve tijdens mijn prille zwangerschap was ik niet blij met zo'n gerecht of voormelding. Ik verzon dan smoesjes dat er niets klaargezet hoefde te worden, dat ik druk was, want je hangt een prille zwangerschap niet meteen aan de grote klok. Dat werd opgemerkt, Hanneke was veranderd, wat was er met haar aan de hand? Na 12 weken heb ik het verteld en toen viel alles op zijn plek. Mijn misselijkheid heeft 14 weken geduurd en daarna kon ik weer heerlijk genieten van eten. Ik heb nu een vergelijkbaar gevoel. Ik ben eenzelfde soort misselijk, bij etensgeuren vertrekt zelfs mijn gezicht, wie had dat kunnen denken. Ik heb daar wat op gevonden, een tissue met rozengeur doet wonderen. Ik ruik aan mijn tissue en vergeet de geur van het eten en het lukt! Zo heb ik dus gisteravond met manlief in auberge Vincent in Nuenen gezeten, met tissue voor de neus om een voorgerecht naar binnen vechten, vitello tonato. Normaal is dat een kleine starter voordat de rest van de dish komt, maar nu had ik er mijn handen vol aan :) Manlief een heerlijke tournedos, met frietjes erbij en vooraf brood met kruidenboter. Het is mij gelukt de helft naar binnen te krijgen (de rest ging gewoon op met dank aan Henry :), alles heerlijk weggespoeld met coca cola. Ging prima. Ik voelde me ook redelijk, beetje boerderig, maar verder prima. Ik was alleen moe. We gingen naar huis en daar hebben de kinderen nog een heerlijke nachtzoen kunnen geven en ik ben heerlijk gaan liggen op de bank. Ipadje erbij, beetje liggen, cola drinken en tucjes eten. Want eten kan dan moeilijk gaan. een lege maag is funest en veroorzaakt nog meer misselijkheid, dus mijn remedie coca cola en tuc. Een super werkende combinatie voor mij. Rond 23 uur gingen we naar bed, voor de zekerheid een emmertje erbij. Maar het ging ook prima. Ik was ook moe en heb lekker gedommeld. Iedere twee uur was ik wakker, beetje water, tucje. Het water vanwege de enorm droge mond die ik had en jawel de tucjes vanwege het gevoel dat er iets in de maag moet zitten. Na twee uur ook weer een plas, want wat er in mijn lichaam is gepompt dat moet er ook weer uit :). Om half 8 stap ik uit bed, ik kan wel langer blijven liggen, maar de maag laat weten dat er eten in moet. Mijn ogen zijn heel erg droog en ik moet veel knipperen om oogvocht erin te persen. Ik neem een lekker boterham met roomboter en pure hagelslag. En dan de medische start van de dag: Emmend voor de misselijkheid, een calcium kwauwtablet voor de botten en dexamethason, ook voor de misselijkheid. Als dat niet volstaat dan zijn er nog 2 tabletjes Kytril die ingenomen kunnen worden. Voor de hoofdpijn wacht ik nog even en hoop dat die een beetje wegtrekt anders nog een vaste startdosis van 2 paracetemol. Mijn sms heeft al laten weten dat tussen half 12 en half 1 de neulasta zal aankomen en dan kan er geprikt worden en kan ik leren prikken. De kinderen vertrekken en ik geef ze nog alledrie een dikke pakkerd en wens ze veel plezier. Wat is het heerlijk om die om je heen te hebben en wat is het soms relativerend en soms confronterend. Onze Puck maakt zich ernstige zorgen. De ziekte kanker zint haar niets. Vanochtend komt ze met haar stink (haar knuffeldoek) naar me toe. Het feit dat ze stink vanuit bed meeneemt naar beneden is al een teken dat ze behoefte heeft aan veiligheid en geborgenheid. Ze blijft bij me staan, nadat ze me alle pillen naar binnen heeft zien slikken, zegt ze: heb je ze allemaal op? Ik zeg ja en ze zegt maar je vond het niet lekker. Ik zeg nee dat klopt, maar het moet van de dokter, want ik wil graag beter worden. Ze kijkt nu ernstig, draait stink om haar neus en zegt, kunnen kinderen ook kanker krijgen? Ik weet dat ik eerlijk moet antwoorden, maar dit is zo confronterend. Zij ziet dingen die ze liever niet ziet en vraagt zich af of ook zij dit kan krijgen. In alle eerlijkheid zeg ik haar dat ook kinderen kanker kunnen krijgen, maar dat dat niet zo vaak gebeurd. Ze is niet echt gerustgesteld, maar neemt mijn antwoord voor lief en dat raakt me, haar zorgen raken me en ik kan ze niet wegnemen. Als ze vertrokken zijn probeer ik op facebook te kijken, maar ik kan er niet op. Mijn computer laat weten dat er iets niet goed is met mijn pagina en dat het niet veilig is. Maandag op het werk hoorde ik al zoiets dat het kan zijn dat iemand in je facebook pagina heeft gezeten en deze onveilig heeft gemaakt. Ik maak me zorgen, want facebook is nu mijn aansluiting met mijn andere wereld. Ik neem nog een kop thee en laat het even voor wat het is. Vandaag zullen we zien wat er op ons pad komt, we nemen wederom kleine stapjes, ik ben een trotse knapperd, omdat mijn lichaam tot nu toe het aardig weet te doen. Je wordt kampioen in het verleggen van je grenzen en je wordt kampioen in het aangeven wat niet goed voelt en leert ook alles te melden aan het ziekenhuis. Ik ben weer moe en ik ruik chemisch. Ga straks even badderen en dan in de ruststand. En straks lekker een frisse neus halen, lijkt me heerlijk! Ik geniet van alle kleine dingen, mijn bloemetjes van Petra uit Hongarije die voor me staan en gisteren zijn bezorgd, de meest recente kaarten op tafel (heb al een heel boekwerk kaarten ingeplakt), mijn vriendenkring, mijn talismannen, de vogeltjes die ik buiten hoor fluiten, Pim de cavia die naar me knort, gewoon alles is en klinkt mooi en waardevol. Ik pluk deze dag zoals hij komt. Henry is thuis, mama en Bernadette staan in de hulpdienst en samen zijn wij sterk, samen sterk. Ik ben helemaal vergeten mijn werkgever Sligro te vragen om met me mee te doneren voor Alpe d'HuZes en ik ben vergeten de poster op te hangen. Dat wil ik eigenlijk toch nog heel graag doen, want ook hier geld samen sterk, voor al die lotgenoten die hetzelfde hebben meegemaakt, nu ondergaan of er helaas niet meer zijn omdat ze de strijd niet hebben kunnen winnen. Daar wil ik en Nicole met team Bobien ons voor inzetten, en daarvoor zijn donaties van groot belang. Samen sterk, voor alle lotgenoten en daarvan ben ik er helaas nu één.