Een hele grote hamer

Gisterenavond om 22 uur naar bed gegaan. Henry bracht me, ik was op, moe, totaal leeg. Met een gevoel dat alles in je lichaam pijn doet, alsof je een heel zware griep hebt. Je voeten, benen, rug, eigenlijk alles. En dan ook nog koude voeten. Manlief heeft de remedie en hij föhnt mijn voeten heerlijk warm en ik zit er gewoon doorheen, helemaal doorheen. Ik merk nog geeneens meer dat hij gaat, want val van totale vermoeidheid in slaap..... De rest van de nacht drijf ik bijna mijn bed uit, ik heb het ongelofelijk heet, om gek van te worden. Mijn lichamelijke vermoeidheid houdt aan en het is een vermoeidheid die ik nog nooit gevoeld heb. Alles is moe en elke beweging kost energie, dus ik blijf gewoon op mijn rug liggen dat kost me de minste inspanning. Ik dommel weg en ben weer wakker en of ik nog niet genoeg vocht verlies vanwege het transpirereren, de plas blijft maar stromen....... Om zeven uur in  de ochtend staat Puck aan ons bed en ik ben nog steeds gebroken. Waarheen, waarvoor!Ik meld dat ik even naar de toilet beneden ga en ik voel me zwak. Als ik in de badkamer zit, kan ik niet rechtop blijven zitten. Ik moet mijn steun vinden aan de wasbak en het lijkt alsof ik onder een douche heb gestaan, het zweet loopt langs mijn hoofd, rug en buik. Ik voel me echt heel beroerd. Ik kan mijn ogen niet openhouden en word ontzettend misselijk. Henry brengt me een tucje tegen de misselijkheid en loopt met Puck naar beneden. Het gaat niet goed met me en ik weet niet wat ik moet doen, ik voel me raar. Alles ziet zwart voor mijn ogen en ik roep zo hard als ik kan naar Henry. Die is er snel en schrikt, ik zie lijkbleek, ben helemaal nat van het zweet en moet, hoe genant, de toilet afgetakeld worden. Ik heb de kracht niet om op mijn benen te staan, dus we ploffen neer op het dichtstbijzijnde bed van Puck. Daar lig ik dan, brak, gevloerd, op, stuk en de dag is nog geeneens begonnen. Is dit dan de hamer die ik nog gemist had? Ik lig even en wil dan toch graag naar mijn eigen bed toe en manlief helpt me. Het kost me heel veel inspanning en als ik eenmaal lig val ik heel even weg. Er komt een kopje kruidenthee mijn kant op en na de thee voel ik me fit genoeg om aan tafel te gaan. De inspanning van deze ochtend heeft me zoveel energie gekost dat ik er trek van heb. Beneden ruikt het naar verse croissantjes en dat is waar ik zin in heb. Lekker met een beetje roomboter en thee. Ik eet 2 croissantjes en drink wel 4 koppen thee, want ik heb echt dorst, wellicht vanwege het vele zweten. Na het eten besluit ik om ook deze ellende maar op te schrijven. Het is niet altijd rozengeur en manenschijn. Ik kijk naar Henry en zeg dat ik niet weet of fietsen vandaag gaat lukken. Hij kijkt me begripvol aan en zegt even niets, hij heeft al genoeg gezien en weet dat als ik dat zo zeg, ik me verre van goed voel. Ik ben nog steeds moe, ga nog lekker even rusten in bed en hoop dat mijn lichaam zich kan herstellen, ik wil het zo graag, maar mijn lichaam is een strijd aan het leveren, die onzichtbaar is aan de buitenkant, maar het blijkt uit alles wat er gebeurt. Ik ben vandaag een knapperd, een lichamelijkj vermoeide knapperd, die zo graag leuke dingen wil doen. Ik ben verdrietig, intens verdrietig, omdat deze tegenslag voor mij zo onverwacht is gekomen en ik weet dat het me veel moeite kost om dit te incasseren. Ik kijk naar mijn vrolijke fluiters en pep mezelf op, maar deze vermoeidheid is even sterker dan ik en het enige dat ik nu kan is toegeven aan mijn misère en dat gevoel is vreselijk......