ik haat hormonen

De dag staat in het teken van pijn. Rugpijn, bekkenpijn en een zwaar zeurende hoofdpijn. De buik is na de ochtend aardig tot rust gekomen, dus so far so good. Ik bel met Annemarie om te overleggen wat we kunnen doen. Ze heeft voor alles nieuwe pilletjes, maar de pilletjes voor mijn buik wil ik niet. Ze kunnen weer een verstopping veroorzaken en daar heb ik geen zin in. Dus we kijken het gewoon aan en alles is beheersbaar. Mijn mond heeft kleine zweertjes en die prikken en mijn haar doet pijn. Ik voel me eigenlijk behoorlijk miserabel en loop een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Ik wil me niet zo voelen en ik wil er zeker niet aan toegeven. Mijn hoofd, bekken en rug zijn absoluut geen gevolg van de chemo. Het zijn mijn hormonen die aan het rebelleren zijn. De chemo wil ze uitschakelen, maar mijn jeugdige lichaam :))) geeft hier niet aan toe en verzet zich. Mijn bekken kraken als ik loop en mijn hoofdpijn is misselijkmakend. Annemarie drukt me op het hard dat ik paracetamol en ook hoofdpijnmedicatie mag en kan nemen. Ik haat hormonen en als ik het zeg lach ik en ik voel me net onze Puck, die dat ook altijd begint met ik haat.......... als ze wat moet doen waar ze geen zin in heeft. Ik besluit lekker in bad te gaan liggen en dat is heerlijk. Een weldaad voor het lichaam en de geest. Daarna lekker rustig naar beneden en ik telefoneer wat. Ik ben eigenlijk een piepende kruiwagen en ik heb het gevoel dat ik verschrikkelijk aan het falen ben. Waarom weet ik niet, zullen de hormonen wel zijn, deze mineur komt me eigenlijk heel bekend voor. Ik zit aan tafel en dan komt Bernadette en altijd vrolijke Fiene. We hadden eigenlijk andere plannen, maar ik ben in hormonenmineur. Moet kunnen. Bernadette is er met vrolijke taart, zo'n prachtige kleurrijke marsepein beklede bol. Prachtig en hij smaakt nog goed ook. Tijdens het taartje kan ik lekker therapeutisch van me af praten en kan Fiene lekker vrolijk voor me zijn. In de tussentijd wordt het eten al voorbereid, wordt de was weggevouwen en ik zit eigenlijk alleen maar. Ik heb gewoon pijn en ik wil niet klagen. Ik heb eigenlijk niets om over te klagen, het gaat best goed, maar die verdomde hormonen! Ik hoor mijn voicemail en hoor dat Jeroen langs wil komen. Wat toevallig, ik wilde ook naar mijn werk. Telepathie. Ik plan echter nog niets, want plannen is even wat ingewikkeld nu. Bernadette gaat met Fiene Guus en Teun uit school halen en Puck gaat bij Sanja spelen. Ik dek de tafel en ga zelf even naar de bakker voor broodjes en naar de poulier voor een kippetje van het spit. Heb ik zin in. Als ik thuis kom wacht tot het gespuis thuis komt. De vrolijkheid komt de voordeur in en daar fleur ik weer wat van op. Ze hebben er weer zin in en juichen de kip toe. Ik heb ook nog soep, dus we eten een goed maaltje. Na het eten gaan de kinderen lekker spelen en ik ben moe. Ik ga liggen en naar het schijnt ben ik vertrokken en in dromeland, wel 2 uur lang. Als ik wakker word dan staan Gerben en Erica al in huis met een heerlijke roomtaart. Dat is nog eens ontwaken. Dus thee en koffie en taart en afleiding, dat is precies wat ik nu nodig heb. Bernadette is heerlijk met de kinderen bezig, ze zijn zo lief geweest, tenminste ik dacht dat ook Fiene heerlijk geslapen had, maar niets is minder waar. Ik heb het gewoon niet meegekregen. We kletsen over van alles en ik krijg een heel mooi handig boek over borstkanker, voor patient en partner. Een naslagwerk en daar ben ik heel blij mee. De tijd vliegt en voordat ik het weet is Henry met Puck thuis en is het al avond. Gerben en Erica vertrekken weer en het was fijn dat ze er waren. Het eten pruttelt en de kinderen spelen buiten en ik ben nog steeds niet vrolijk. Ik ben eigenlijk nog steeds in mineur. Ik wil er aan toegeven, maar ook weer niet, ik voel me miserabel ondanks alle mooie dingen om me heen. Ik wil geen bekkenpijn en ik wil geen hormonen en een nare stemming. Ik wil blij zijn en ik wil het leven omarmen. Het lukt me niet. Ik probeer aan tafel gezellig mee te doen, maar ik lijk een toeschouwer van mijn eigen gezin. Ik besluit vanavond vroeg naar bed te gaan en de boel de boel te laten. Ik kijk even van een afstand, morgen zal ik wel weer beter kijken en in de herkansing gaan. Het was een mooie dag, overstemd met een mineur veroorzaakt door die verdomde hormonen. Het leven van een vrouw gaat niet over rozen.................................